ยัยนักข่าวตัวแสบกะมาเฟียร์เจ้าอารมณ์

ลำดับตอนที่ #17 : =@=การเดินทางอันแสนสุข(รึเปล่า) Past2=@=

"คุณ...........คุณมัน"หญิงสาวพูดไม่ออก ส่วนชายหนุ่มเดินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก็ดูซิมาจูบคนอื่นซะปากเจ่อแล้วยังมาทำหน้าไม่รู้เรื่อง ส่วนหญิงสาววิ่งตามออกมา

"ไอ้....นาย....นายบ้ากรี๊ดดดดดดดดดๆๆๆๆๆๆๆ"เธอด่าว่าเขาลั่นทำให้ประชาชน ที่ยืนใกล้ๆสถานการณ์หันมามองเป็นตาเดียวกัน

"ขอโทษค่ะ"หญิงสาวพูดเสียงอ่อย น้อมตัวเล็กน้อยแล้วรีบเดินออกมาจากที่นั่นอย่างเร็ว

"คอยดูนะถึงทีชั้นบ้างนายเจ็บแน่"หญิงสาวคาดโทษก่อนก่อนจะรีบเดินไปที่เรือ ตกลงว่าวันนี้แม่นักข่าวตัวแสบหาได้ซื้ออะไรติดไม้ติดมือกลับไปไม่เพราะเนื่องจากไม่มีอารมณ์ซื้อ ส่วนพ่อมาเฟียเจ้าอารมณ์นั่นก็หาได้ซื้อไม่เช่นกันไม่ใช่อะไรหรอกแค่ได้จูบยัยคุณหนูนักข่าวตัวแสบก็อิ่มอกอิ่มใจแล้ว

ส่วนราเชนก็มาอย่างกับเจ้าชายอุ้มเจ้าหญิงคลุกฝุ่นมายังไงอย่างงั้น จนฤทธิไกรกับนลินต้องมองเป็นตาเดียวกัน แล้วนลินก็ขึ้นว่า

"พี่ปิ่น พี่ชาย ไปทำอะไรมาค่ะ!!"นลินถามเสียงตื่น

"วิ่งไล่จับกันมา"ปิ่นฟ้าพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ส่วนราเชนนั้นเงียบ ฤทธิไกรก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทั้งๆที่อยากรู้เหมือนกัน

"พร้อมแล้วงั้นขึ้นเรือกันเลยดีกว่า ไปค่ะ คุณแม่รออยู่ในเรือแล้ว"นลินพูดพร้อมเดินนำไป



     3ชัวโมงต่อมา  ณ  ~!@#$%^^&*(_+|

"เอ้าถึงแล้วก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนนะจ๊ะ ตามคนของเราไปได้เลยนะจ๊ะ น้าขอตัวนะจ๊ะพ่อริด หนูปิ่น"คุณหญิงวจีพูดพร้อมเดินจากไปพร้อมคนสนิท

นลินเมื่อเอาของเข้าที่เรียบร้อยแล้วก็ออกไปเดินสำรวจบังกะโลของตนที่จากไปนานปี ส่วนราเชนนั้นหายต๋อมไปเลยตั่งแต่ลงจากเรือ

ปิ่นฟ้าก็รีบอาบน้ำจัดของๆตัวเองแล้วไปจัดของให้ลูกพี่ลูกน้องซึ่งเป็นเจ้านาย

ส่วนฤทธิไกรเมื่อไปถึงห้องพักก็จัดการปลุกปล้ำกับโน๊ตบุคตัวเก่งจนกระทั่ง

"กีอก.....ก๊อก...ก๊อก..ปิ่นเข้าไปได้มั้ยค่ะ"เสียงคนยืนอยู่ข้างนอกถามพร้อมเคาะประตู

"เข้ามา"ฤทธิไกรพูด

"ค่ะ"ปิ่นฟ้าขานรับพร้อมเปิดประตู แต่เธอเหลือบเห็นจดหมายที่เหมือนจะมีคนมาสอดไว้ใต้ประตู เธอจึงหยิบขึ้นมพร้อมเปิดอ่านเพื่อรายงานผู้เป็นนาย แต่แล้วเธอก็ตัดสินใจเงียบ ทำไม่รู้ไม่ชี้พร้อมเอาจดหมายฉบับนั้นซุกลงไปในกระเป๋ากางเกง

"ปิ่นมาจัดของให้พี่ริดค่ะ"ปิ่นฟ้าพูดเรื่ยๆพร้อมก้มลงจัดของจนเสร็จ ส่วนฤทธิไกรนั้นก็นั่งสืบหาต้นตอเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ และทันทีที่ปิ่นฟ้าเดินออกจากห้องเธอรีบเดินหันรี หันขวางกึ่งวิ่งกึ่งเดิน กลับห้องแต่ดันซวยที่ที่เดินไปชนกับราเชน ทำเอาปิ่นฟ้าใจฝ่อ จนราเชนสังเกตุเห็น เมื่อเขาเดินชนเธอจนเกือบล้มเขาเลือกที่จะดึงมือเธอไว้แต่มือเธอเย็นเฉียบ และหน้าซีด

"คุณเป็นอะไรรึเปล่า"เขาถามแต่ยังไม่ปล่อยมือเธอ

"เปล่า ขอบคุณ....ค่ะ"ปิ่นฟ้าพูด แล้วรีบเดินจากไปพร้อมความสงสัยของราเชน




                    "แกต้องชดใช้ในสิ่งที่แกทำ"





"ใคร!!" ใครเป็นคนส่งจดหมายนี้มา มันต้องการอะไร เห็นที่ต้องสืบซะแล้ว ปิ่นฟ้าจัดการแลกห้องนอนกับฤทธิไกร โดยให้เหตุผลว่าห้องของเธออยู่ใกล้ที่พักของนลินมากกว่าของเขา ฤทธิไกรเกิดอาการรู้ทันแต่ก็ทำไม่รู้ยอมแลกด้วยซะงั้น(พระเอกแม่มดนี่เดาใจยากจิง แต่งเองงเองเลย:แม่มดขี่ไม้กวาด)


         ตอนเย็น ณ ห้องอาหาร

 ราเชนสังเกตุความผิดปกติในตัวปิ่นฟ้า(มันก็จับผิดนั่นแหละ เขียนให้สวยงานไปเท่านั่นเอง:แม่มดขี่ไม้กวาด)

"ผมต้องรู้ให้ได้ว่าคุณกำลังทำอะไร"ราเชนกระซิบข้างหูปิ่นฟ้า

"นายไม่มีวันรู้แน่นอน เชื่อฉัน"ปิ่นฟ้ากระซิบตอบ แล้วกำลังจะเดินจากไป แต่ราเชนกลับบีบต้นแขนปิ่นฟ้าเบาๆ(สำหรับเขา:แม่มดขี่ไม้กวาด)

"แล้วผมจะคอยดู"เขาพูดแล้วทำหน้าเยาะใส่หญิงสาว แล้วปล่อยแขนเธอส่วนปิ่นฟ้าเมื่อราเชนปล่อยแล้วก็เดินสะบัดหน้าจากไป






++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

แม่มดเอาครึ่งหลังมาลงให้แล้วนะค่ะ ตอนนี้สั้นไปหน่อย เดี๋ยวตอนหน้าจะเอามามาลงเยอะๆนะค่ะ  ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจ ทุกๆข้อความที่ฝากกันไว้นะค่ะ