ยัยนักข่าวตัวแสบกะมาเฟียร์เจ้าอารมณ์

ลำดับตอนที่ #16 : =@=การเดินทางอันแสนสุข(รึเปล่า) Past 1=@=

 

ทั้งคู่วิ่งได้สักพัก  ปิ่นฟ้าก็หอบลิ้นห้อย(เว่อไป:แม่มดขี่ไม้กวาด)

"เดี๋ยว...เดี๋ยวคุณขอพักแปบ...นึง.....น่ะ"หญิงสาวพูดจบแล้วหอบต่อ

"คุณเดี๋ยวมันก็ตามมาทันหรอก"ชายหนุ่มพูดหน้าตาย

    หญิงสาวดูว่าจะเหนื่อยมากส่วนชายหนุ่มไม่มีแม้แต่หอบทำเหมือนวิ่งหนีใครอย่างนี้บ่อยๆ  หญิงสาวจึงกระแนะกระแหนในใจว่า

"ไอ้ตาบ้า  หน้าแขกเอ้ย  ไม่เหนื่อยมั้งรึไงน่ะ  สงสัยจะวิ่งบ่อยซิท่า"

"ฟิ้ว..........."เสียงปืนเก็บเสียงดังขึ้น

"เฮ้ย  วิ่งเร็ว"ชายหนุ่มกระชากแขนหญิงสาวจนปลิวจนหญิงสาวเซถลา ล้มลงกองกับพื้น

"โอ้ย"หญิงสาวโอดครวญพร้มกับทำหน้าเหยเก

"อ้าวอะไรอีกล่ะคุณ" ชายหนุ่มหันกลับมาถาม  ตาใส

"ยังมาทำหน้าซื่อตาใส  ชั้นล้มเจ็บน่ะเนี้ยะ"   หญิงสาวแว้ดใส่

"ตาบ้านั่นไม่รู้จริงหรือแกล้งกันแน่เนี้ยะ" หญิงสาวคิดพร้อมทำหน้าบูดชายหนุ่มจึงอุ้มหญิงสาวอุ้มพาดบ่าแล้ววิ่ง  ส่วนหญิงสาวก็ทำหน้าบูดตลอดทาง

"ตาบ้านี้ ช่วยอุ้มให้มันดีๆหน่อยไม่ใช่ยกพาดบ่าเหมือนกระสอบข้าวสาร" หญิงสาวคิดแตะไม่กล้าพูดจนพ้นวิถีกระสุนจากตลาดนัดไปโผล่สวนสาธารณะ  ชายหนุ่มหายใจแรงๆ 2 ครั้ง  ก่อนเดินต่อไป  เมื่อหญิงสาวรู้ว่าเริ่มเข้าสู่สภาพแวดล้อมปกติก็เริมดิ้นทั้งทุบทั้งตี ชายหนุ่มรำคาญจึงพูดขึ้นว่า

"อย่าดิ้นซิ  หนักเหมือนกระสอบข้าวสารยังทำตัวเหมือนลูกลิงอีก" 

"นี่นายบ้า  ชั้นไม่ใช่กระสอบข้าวสารน่ะที่จะได้แบกไปไหนมาไหนตามใจชอบ"หญิงสาวแหว

              ชายหนุ่มเดินมาถึงสนามหญ้า  แล้วจึงวางหญิงสาวลงบนม้าหินอ่อนก่อนจับข้อเท้าของเธอหมุนบิดไปบิดมาไม่เกรงใจเจ้าของที่นั่งทำหน้าเหยเกพร้อมท้วงเสียงเขียว

"นี่นาย  ปล่อยเท้าชั้นน่ะ  นายบ้า"

"นั่งนิ่งๆซิคุณ" ราเชนดุหญิงสาว

"แกร็ก"

"โอ๊ย.......นายบ้านายจะฆ่าชั้นรึไง" หญิงสาวแหวน้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บ

"เจ็บน่ะ ปล่อยขาชั้นน่ะ"หญิงสาวโมโหแต่ชายหนุ่มก็หาได้สนใจไม่

"หายเจ็บรึยังคุณ" และแล้วชายหนุ่มเงยหน้าถาม

"ก็........ก็ยังปวดๆอยู่"หญิงสาวตอบ

"อืม  ผิวหนังภายนอกยังช้ำอยู่   ผมขอโทษละกัน  แต่วิธีนี้มันจะทำให้คุณหายเร็วขึ้น" ชายหนุ่มตอบพร้อมกับผละออกจากเท้าหญิงสาว

"อืม" ปิ่นฟ้าตอบ   ชายหนุ่มเดินผละจากหญิงสาวไปทำเอาหญิงสาวปากดีร้องลั่น

"เฮ้ย !   นายจะไปไหน  โอ้ย....."หญิงสาวพูดพร้อมลุกขึ้นทำเอาร้องลั่นเพราะยังปวดขา

"นี่คุณ นั่งเฉยๆซิ"ชายหนุ่มดุ

"แล้วคุณจะไปไหนหล่ะ" หญิงสาวแหว

"ไปไกลๆคนเจ้อารมณ์น่ะซิ ทำไมหล่ะ"ชายหนุ่มกวนเสียงดุ เพราะความจริงจะไปซื้อน้ำตะหากวิ่งมาตั้งไกลเหนื่ยจะตายชัก  ไหนจะต้องเวียนหัวกับแม่สาวหัวดื้ออีก

"อยู่เป็นเพื่อนชั้นก่อนซิ"ปิ่นฟ้าพูดแบบเด็กยอมแพ้

"ทำไมหล่ะ"

"ก็ชั้นกลัวนี่  ถ้าพวกมันมาอีกชั้นจะทำไงอ่ะ"

"มันไม่มาแล้วน่า เดี๋ยวผมกลับมา"

"นี่......โอ้ย......"หญิงสาวดื้อเหมือนเด็กที่กำลังงอแงเมื่อไม่มีคนตามใจ พร้อมเดินไปดึงเสื้อชายหนุ่มไว้

"นี่คุณ....คุณครับผมจะไปซื้อน้ำ ร้านอยู่ตรงนี้เอง"เขาพูดพร้อมชี้ไปยังซุ้มขายของที่ห่างจากที่นั่งไม่ถึง50เมตร หญิงสาวพยักหน้าก่อนที่ชายหนุ่มจะลากหญิงสาวไปนั่งที่เดิม ส่วนหญิงสาวก็ยังกำชายเสื้อแน่น ไม่ใช่เพราะกลัวแต่เจ็บเท้าอยู่ ซึ่งถ้าคนร้ายมาเธอจะวิ่งไปไหนได้นอกจากต้องพึ่งเขา(แบกค่ะเพื่อนๆ:แม่มดขี่ไม้กวาด) เมื่อชายชายหนุ่มจึงทำหน้าดุใส่หญิงสาว หญิงสาวยอมปล่อยชายเสื้อของเขา แล้วนั่งทำลอยหน้าลอยตาแบบไม่มีนายชั้นก็อยู่ได้ ส่วนชายหนุ่มส่ายหน้าหน่ายๆแล้วเดินไปซื้อน้ำ ชายหนุ่มซื้อแป๊บซี่มา1กระป๋อง น้ำเปล่าอีก1ขวด ชายหนุ่มส่งน้ำเปล่าให้หญิงสาว หญิงสาวเชิดหน้าแล้วดึงแป๊บซี่จากมือชายหนุ่มมาเปิดดื่ม

"เป็นผู้หญิงคิดว่ากิน น้ำเปล่าหรือไม่ก็น้ำผลไม้รักษาหุ่น"ชายหนุ่มคิดแล้วดื่มน้ำเปล่าต่อไป

"คุณรีบๆหน่อยอีก5นาทีจะ3โมงครึ่งแล้วนะ"ชายหนุ่มท้วงขึ้น

"ค่ะ งั้นไปกันเลยค่ะ"หญิงสาวพูดพร้อมลุก

"ยังเจ็บอยู่มั้ยคุณ"ชายหนุ่มถามเป็นห่วงก่อนจะทำสีหน้าปกติแต่ก็ไม่พ้นสายตาปิ่นฟ้าแต่เธอก็ทำไม่รู้ไม่เห็นเสีย ก่อนที่จะตอบว่า

"นิดหน่อย"ปิ่นฟ้าตอบ

"แน่หล่ะถ้าคุณไม่ดิ้น กล้ามเนื้อก็จะไม่อักเสบ แต่นี่คุณเล่นพยศซะผมเหนื่อย"เขาตอบพร้อมเดินนำไปส่วนหญิงสาววิ่งตามอย่างทุลักทุเล

"นี่คุณรอชั้นด้วยซิ"ปิ่นฟ้าท้วงจนเหงื่อเม็ดเป้งผุดพรายมาบนใบหน้าขาวนวล หญิงสาวเดินไปก้มดูเท้าไป ชายหนุ่มคิดว่าแม่สาวจอมดื้อตัวดี

เดินไม่ทันจึงหยุดรอ แต่พอชายหนุ่มหยุดกึก แม่หญิงสาวตัวดีที่เร่งฝีเท้าให้ทันเขาก็หาได้ดูทางข้างหน้าไม่

"โอ้ย!!!"หญิงสาวชนหลังชายหนุ่มอย่างจัง เพราะมัวแต่ก้มดูเท้าอยู่

"เอวเคล็ดมั้ยเนี๊ยะ ยัยซุ่มซ่าม"ชายหนุ่มบ่นพร้อม ประคองหญิงสาวขึ้นมา

"นายนั่นแหละ จะหยุดเดินทำไมไม่บอกกันบ้าง"หญิงสาวแหวพร้อมพยุงตัวเองขึ้นด้วยแรงชายหนุ่ม

"เดินไหวมั้ย"ราเชนถามด้วยความเป็นห่วง คนซุ่มซ่ามเพราะกว่าจะถึง มิต้องเข้าเฝือกกันก่อนหรือ คิดแล้วขำทั้งตัวเองทั้งแม่สาวตัวดีจริงๆ หาเรื่องใส่ตัวเองแท้ๆ

"ไหว...โอ๊ย" หญิงสาวตอบหน้าไม่สบาย  ราเชนขำคนหัวดื้อ  แล้วจัดการอุ้มคนหัวดื้อขึ้นมา

"นี่นายชั้นบอกว่าเดินเองได้ ไม่ได้ยินรึไง" หญิงสาวหัวเสีย

"ได้ยิน"ชายหนุ่มตอบพร้อมอุ้มหญิงสาวต่อ

                               เมื่อฤทธิไกรแยกกับปิ่นฟ้า   แล้วก็เดินไปตามทางที่ปิ่นฟ้าบอกซึ่งมันก็จริงอยู่   เขาจ๊ะเอ๋กับปิ่นฟ้าพอดีนลินทำหน้าเบื่อโลกใส่  ชายหนุ่มทำทีเป็นเห็นหน้า

"มาตื้ออยู่ได้  จะมาขอเค้าแต่งงานแต่ไม่เคยจะบอกรักซักครั้งนายบ้าเอ้ย"นลินคิด  แต่ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจเลยเลิกคิด   ส่วนชายหนุ่มก็เดินแหย่หญิงสาวให้โกรธ(โรคจิต :แม่มด) เขาไม่แน่ใจว่านลินเป็นอะไรไป "สงสัยเธออาจจะโกรธหรือไม่พอใจ  หรือ...อะไรวะ  เอาใจไม่ถูกเธออยากได้อะไรก็จะหามาให้หมด   แต่เธอไม่ยักกะบอกว่าอยากได้อะไร โอ้ย! ปวดหัวโว้ย" ฤทธิไกรคิด

"เจอกันอีกแล้วน่ะคุณ  อ้าวๆๆๆ" ชายหนุ่มพูดพร้อมชี้หน้าเธอ  ทำหน้าตกใจหญิงสาวก็ตกใจจึงถามว่า

"อะไรหล่ะคุณ"หญิงสาวหน้าตกใจ

"อย่าทำหน้าหมูใส่ผมซิ"ชายหนุ่มกระเซ้า

                    ส่วนหญิงสาวก็ส่งค้อนไปให้เป็นรางวัลซะวงใหญ่แล้วพูดว่า

"ขอบคุณที่บอก"แล้วทำหน้าหมู เอ้ย!!! งอต่อไป

"นี่คุณจะเอายังไงกับผมกันแน่" ชายหนุ่มหัวเสีย

"อะไรของคุณ"หญิงสาวสะบัดเสียงใส่ พร้อมเดินก้าวยาวๆหวังที่จะให้พ้นมาเฟียเจ้าอารมณ์

"นี่!! นลิน หยุดน่ะ"ชายหนุ่มโมโห  แต่หญิงสาวไม่หยุด เจ้าหล่อนเดินต่อไปและเร็วขึ้น

"ผมบอกให้หยุด"ชายหนุ่มคำรามพร้อมกระชากแขนเธออย่างแรงจนเธอเซไปชนแผงอกกว้าง

"นี่คุณ  ปล่อยน่ะ  ปล่อย  บอกให้ปล่อย" หญิงสาวเสียงหวานแหวคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ  ส่วนชายหนุ่มยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย     ส่วนประชาชนคนเดินห้างก็พากันมุงดูละครลิง เอ้ย!!! 2คนนี้ทะเลาะกันอย่างเมามันคำดุเด็ดเผ็ดร้อนที่ฝ่ายหญิงใส่พานถวายชายหนุ่มไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านแม้แต่นิดเดียว มิหนำซ้ำยังลากคนปากเก่งออกมา  ณ  ลานจอดรถของห้าง

"อายคนเป็นมั้ย  ฮึ"ชายหนุ่มถามพร้อมเขย่าตัวหญิงสาว  ส่วนหญิงสาวก็ขืนตัวเต็มที่

"ไม่ให้ขืนได้ไงอยู่ใกล้ๆเค้าแล้วหน้าวูบวาบแปลกๆชอบกล  แถมหัวใจเต้นแรงๆหยั่งกะวิ่งมางั้นแหละ"หญิงสาวคิด

"อย่าดิ้นได้มั้ย"ชายหนุ่มดุ

"ปล่อยถ้าไม่ปล่อยชั้นจะกรี๊ด"หญิงสาวขู่

"ลองดูซิ"ชายหนุ่มท้าทาย  ส่วนหญิงสาวเมื่อโดนท้าทาย  ใช่ว่าเธอจะยอม

"กรี๊ด......................อุ๊ป"หญิงสาวตั้งท่าที่จะกรี๊ดสุดฤทธิ์แต่กลับถูกชายหนุ่มจูบทำเอาหน้านลินร้อนผาว  หัวใจเต้นตุ่มๆต่อมๆหญิงสาวที่สั่นน้อยๆนั้น   มันสูบฉีดเลือดในร่างกายชายหนุ่ม ทำให้ชายหนุ่มอยากจะแสดงความเป็นชายกับสาวเจ้าให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยถ้าไม่ติดอยู่ที่ลานจอดรถเธอจะได้ตกลงแต่งงานกับเขาเร็วขึ้น(พระเอกแม่มดออกจะหื่นไปนิด : แม่มด) แต่ชายหนุ่มก็ถอนจุมพิตแสนหวานออก  ส่วนหญิงสาวก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกไปตามระเบียบ  ทั้งเขินทั้งโมโหในครั้งเดียวกัน

 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

สองสาวจะดำเนินชีวิตอย่างปกติสุขต่อไปอย่างไร เมื่อมาเฟียจอมยุ่งทั้งสอง เพราะคนนึงต้องคอยกันท่าให้พี่ชาย อีกคนต้องคอยหนีเพราะเดี๋ยวใจอ่อน รอลุ้นต่อไปว่าคู่ไหนจะลงเอยก่อนกัน จะลงเอยแบบไหนต้องรอดุลาดเลาต่อไปนะค่ะ แม่มดคิดถึงทุกคนเสมอค่ะ....จุ๊บ.....จุ๊บ

 ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++