ยัยนักข่าวตัวแสบกะมาเฟียร์เจ้าอารมณ์

ลำดับตอนที่ #14 : ++@++กินข้าวกันดีกว่า++@++

เวลาเดียวกัน



        หญิงสาวในชุดแส็กสีฟ้าแขนกุด ปล่อยผมโชว์ผมสยายเดินลงจากบันได เพื่อผ่อนคลายบริเวณบ้าน ก่อนจะไปห้องอาหาร แต่แล้วก็แตะตากับชายหนุ่มผิวสีแทนในชุดสูทสีดำ กำลังนั่งปลุกปล้ำกับ note bookตัวเก่งอยู่ และคนๆคือ...ราเชน... หญิงสาวค่อยๆเดินย่องๆๆๆๆย่องเข้าไป ย่องเข้าไปด้านหลังเรื่อยๆๆๆๆ................



“พี่ชาย”หญิงสาวใช้มือเกาะไหล่ ราเชน ใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่จับแขนผู้มาใหม่แล้วเหวี่ยงไปบนโซฟาตัวตรงข้ามทำเอาหญิงสาวจุก



“อ้าว......ยัยหนูเล็ก พี่ตกใจหมด”เขาพูดราวกับไม่ได้ทำอะไร แล้วนั่งปลุกปล้ำnote bookต่อไป



“พี่ชายบ้า เหวี่ยงลงมาได้เจ็บน่ะ”น่ะลินแหว



“โอ๋ๆ พี่ขอโทษ”เขาละสายตาจากโน๊ตบุคมาดูหญิงสาวที่ตอนนี้อ้อมมานั่งเกาะแขนเรียบร้อยแล้ว



“พี่ชายหนูเล็กไม่อยากแต่งงาน ช่วยหนูเล็กด้วยน่ะๆๆๆ”หญิงสาวพูดพร้อมเขย่าแขน



“เดี่ยวๆใครจะแต่งงานน่ะ”ชายหนุ่มถามงงๆ



“ก็คุณหญิงแม่บังคับให้หนูเล็กแต่งงาน”หึ หึ แสดงว่าพี่ชายไม่รู้เดี๋ยวจะใส่ไฟราดน้ำมันให้พี่ชาย

เกลียดมากๆจะได้ไม่ต้องแต่ง 555 (ท่าจะบ้าแหะ: แม่มดขี่ไม้กวาด) หญิงสาวคิด



“อะไรน่ะ”ชายหนุ่มตะโกนด้วยเสียงคำรา 700 เดซิเบล  เฉกเช่น พญาสิงโต+หมาป่า (เป็นงั้นไป :แม่มดขี่ไม้กวาด)



“พี่ชายต้องช่วยหนูเล็กน่ะ หนูเล็กไม่อยากแต่งงานอะ”นลินอ้อนสุดฤทธิ์



“มันเป็นใคร มาทำให้คุณแม่บังคับแกแต่งงาน”ผู้เป็นพี่เดือด(ก็อย่างว่าแหละโรคหวงน้องกำเริบ :แม่มดขี่ไม้กวาด)



“นายฤทธิ์ไกร มาเฟียแถบเอเชีย มาเฟียเจ้าเล่ห์ที่ขโมยจุ.....”หญิงสาวชะงักเมื่อรู้ว่าตัวเองพลาดไปเสียแล้วเข้าตัวเองจนได้

“ขโมยอะไร”ผู้เป็นพี่ถามเสียงเรียบ เขารู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก จูบ  อยู่แล้วเขาก็เป็นมาเฟียอยู่แล้วนี่นา



“เอ่อ...คือว่า”นลินอึกอักพยายามหาข้อแก้ตัว



“มันจูบแกใช่ไหม”มันเป็นใครบังอาจมารังแกน้องรัก



“_ _ - - _ _ -  - _ _”นลินพยักหน้าช้าๆ



“เดี๋ยวพีพูดกับคุณแม่เอง แต่ตอนนี้ไปกินข้าวกันดีกว่า เดี่ยวจะได้ออกเดินทางกัน”ผู้เป้นพี่พูดเสียงอบอุ่น



“ไปค่ะ”นลินลุกขึ้นแล้วเดินกอดเอวพี่ชายไปทำเหมือนเป็นเด็ก จนผู้เป็นพี่อกส่ายหน้าไม่ได้



ขณะเดียวกัน



“สวัสดีครับคุณน้า”ฤทธิไกรทักเจ้าของบ้านตามมารยาท



“สวัสดีจ๊ะ  แหววห้องอาหารพร้อมรึยัง”คุณหญิงวจีทักทายยิ้มแย้มก่อนจะหันไปถามแม่บ้าน



“พร้อมแล้วค่ะ ดิฉันกำลังจะมาเชิญคุณผู้หญิงและคุณๆพอดีเลยค่ะ”แหวตอบก่อนเดินจากไป เมื่อผู้เป็นนายพยักหน้ารับรู้



“เชิญข้างในดีกว่าจ๊ะ”คุณหญิงวจีหันมาเชิญแขกทั้งสอง



“ค่ะ/ครับ”ฤทธิไกรและปิ่นฟ้าตอบก่อนก่อนเดินตามไป ระหว่างเดินทางไปยังห้องอาหาร ก็พบกับ หญิงสาวสวยในชุดแส็กสีฟ้ากับชายหนุ่มตาโต คิ้วเข้ม ผมสีน้ำตาลออ่น ในสูทสีดำ ผิวค่อนไปทางสีแทนมากกว่าหญิงสาวที่ขาวผุดผาดอมชมพู ดูภูมิฐาน เดินกอดกันมา คูณหญิงวจีเกรงจะถูกมองไม่ดี และคนอื่นเข้าใจผิด  จึงตำหนิบุตรสาว และบุตรชายที่รัก



“ยัยหนูเล็กโตจนป่านนี้แล้วยังจะมาเดินกอดพี่กอดเชื้อกลางบ้าน แกก็พอกันเลยตาชายเดินกอดกันเดี๋ยวก็หาเมียไม่ได้เพราะหวงน้องเหรอกหรือหึ”



“ก็คิดถึงนี่ค่ะคุณแม่ เนอะพี่ชายเนอะ จุ๊บ” นลินพูดแล้วหอมแก้มพี่ชาย แต่ไม่มีใครรู้ไม่ว่านลินกระซิบอะไรบางอย่าง  ยกเว้นฤทธิไกร ชายหนุ่มอมยิ้มน้อยๆทำเอาแม่เลขาสาวหน้ามุ่ย เครียด



“จะทำไงดีว่ะจะได้โบนัสสามเท่ามั๊ยว่ะ ไอเบ้านั่นหน้าโหดเป็นบ้าเลย กว่าจะได้โบนัสสามเท่ามิต้องกลายเป็นจุลไปก่อนหรือเนี๊ยะยัยปิ่นเอ๋ยตายแน่งานนี้ แต่มาแล้วจะถอยหรือ คนอย่างปิ่นฟ้า ไม่มีทางอยู่แล้ว ลองซักตั้งเป็นไง โหะๆๆ โบนัสสามเท่าของชั้น” ปิ่นฟ้าคิด



“ไปทานข้าวกัน เดี๋ยวจะได้รีบเดินทาง”ส่วนนลินเดินไปนั่งที่ที่ประจำหน้ามุ่ยเมื่อผู้เป็นมารดาดุแล้วฤทธิไกรยังทำตาเชื่อมให้เธออีก



“เชิญตามสบายนะจ๊ะพ่อริด หนูปิ่น “คุณหญิงวจีเอ่ย



“ขอบคุณครับ/ค่ะ”ทั้งสองตอบก่อนลงมือรับประทาน ส่วนนลินและราเชนสองศรีพี่น้องได้ลงมือรับประทานตั้งแต่ผู้ใหญ่อย่างคุณหญิงวจีเปิดการสนทนาและการกิน









                              







++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++









          จบไปอีกตอนนะค่ะ อย่าลืมเม้นกันเยอะๆนะจะ ว่า ด่า ติ ชม ยอ อะไรก็ได้ หุหุ จะได้อยากเขียนตอนต่อไปงัย