ยัยนักข่าวตัวแสบกะมาเฟียร์เจ้าอารมณ์

ลำดับตอนที่ #13 : =Nalin=++@ก็นายยังไม่บอกรักชั้นนี่น่า@++

“คุณฤทธิไกรจ๊ะ”ผู้เป็นแม่ตอบอย่างพึงพอใจอีกครั้ง



“คุณแม่!!”หญิงสาวตกใจมากขึ้นอีกที่ต้องแต่งงานกับนายมาเฟียจอมเจ้าเล่ห์นั่น



“ไม้ต้องตื่นเต้นดีใจขนานนั้นก็ได้จ๊ะ”คูณหญิงวจีประชด



“โธ่!!คุณแม่ค่ะ”นลินอ้อนผู้เป็นแม่



“ไม่ต้องมาโธ่มาแถ่เลย”ผู้เป็นแม่ดักคอ



“หนูจะฟ้องพี่ชาย”นลินขู่ (แม่มดก็เพิ่งจะรู้ว่าลูกขู่แม่ เฮ้อ เด็กๆอย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างเลยนะ:แม่มดขี่ไม้กวาด)



“เอาซี!!ดีเหมือนกันมาเฟียเจอมาเฟีย ยังไงลูกแม่ก็ขายออกแล้วหล่ะ ถ้าเป็นคนอื่นหรือ....ก็วิ่งหางจุกตูด ตั้งแต่รู้แล้วหล่ะว่าพี่แกเป็นใคร แต่คนนี้ไม่ใช่ ดังนั้นคนนี้แหละเหมาะสมกับแกมากที่สุด” ผู้เป็นแม่พูดจบแล้วเดินนวยนาดออกไป



      หญิงสาวนั่งทำหน้าไม่รับแขก ค้อนใส่ฤทธิไกรทุกทีที่สบตากัน

“จะบ้าเหรอใครจะยอมแต่งงานกับคุณนายมาเฟียเจ้าเล่ห์ ถึงชั้นจะชอบคุณแต่คุณยังไม่บอกรักแล้วจะให้ฉันแต่งงานกับคนที่ไม่รักฉันเนี๊ยะนะแล้วใช้วิธีนี้กับฉันคุณเจอแน่ คุณฤทธิไกร นายมาเฟียคนเก่ง ฮึ้ย”  หญิงสาวคิดแล้วนั่งหน้างอจนงานใกล้เลิกฤทธิไกรจึงเดินมาหาหญิงสาว



“ไงคุณทำหน้าหยั่งกะถูกบังคับให้แต่งงานเลยนะ”ชายหนุ่มกระเซ้า หญิงสาวขึงตาใส่ชายหนุ่ม



“ชั้นจะกลับบ้าน”หญิงสาวกระชากเสียง



“ครับผมกำลังจะมาบอก” ชายหนุ่มพูดไม่วายยิ้มกรุ่มกริ่มใส่เธอ ชายหนุ่มเดินมาส่งหญิงสาวที่รถ



“พ่อริดอย่าลืมที่บอกน้าไว้นะ” คุณหญิงวจีพูดก่อนปิดประตูรถ



“ครับ”ชายหนุ่มพูดพลางปิดประตูรถ แล้วเดินกลับเข้าไปในงาน และมอบหมายหน้าที่ให้กับเลขาสาว



“ปิ่นพี่กลับเลยนะปิ่นจัดการแทนพี่เลยนะ อ้อ!!แล้วอย่าลืมจัดกระเป๋าเสื้อผ้าของพี่แล้วของปิ่นด้วยนะ” เขาสั่ง



“ค่ะ แต่ทำไมของปิ่นด้วยหล่ะค่ะ” ปิ่นฟ้าถามด้วยความสงสัย



“เออน่าอย่าถามมากรีบจัดหล่ะ เดี๋ยวตื่นสาย พี่ออกเดินทางพรุ่งนี้เช้านะ” เขาสั่งอีกครั้งก่อนเดินจากไป



    เวลาเดียวกัน



“บอกอะไรค่ะแม่”หญิงสาวถามมารดาอย่างสงสัย



“บอกให้เค้ามาขอแกเร็วๆมั้ง”คุณหญิงวจีแหย่ ทำเอาหญิงสาวหน้ามุ่ย



“แม่อ่ะ” แล้วนลินก็นั่งเงียบตลอดทางจนเผลอหลับไป



“เอ่อจะให้ผมไปส่งบ้าน หรือว่าคอนโดครับ”คนขับรถถาม



“บ้าน แล้วพรุ่งนี้ชั้นกลับเกาะตอน8โมงนะ”คุณหญิงวจีตอบ



“ครับ”



      เวลาต่อมา



“ยัยหนูเล็กถึงบ้านแล้ว” คุณหญิงวจีกระซิบบอกบุตรสาว



“หนูเล็ก หนูเล็ก” คุณหญิงพูดพร้อมเขย่า



“หืม......” นลินท้วงเสียงอู้อี้



“ตื่นยากตื่นเย็นจริงๆเลย ขี้เซาชะมัดเหมือนใครเนี๊ยะ” คุณหญิงวจีบ่นกับตัวเอง

(เหมือนเธอนั่นแหละ:แม่มดขี่ไม้กวาด)



“แหววๆ ให้เด็กๆพาคุณหนูขึ้นห้องด้วยนะ” ผู้เป็นนายสั่งหลังลงจากรถ



“ค่ะ”หัวหน้าคนใช้ตอบก่อนที่คุณหญิงวจีจะพยักหน้าแล้วเดินเข้าบ้าไป





       เช้าวันต่อมา



ฤทธิไกร ตื่นแต่ย่ำรุ่งเพื่อรีบเดินทาง



“สวัสดีค่ะ”ปิ่นฟ้าทักผู้เป็นนายเมื่อเห็นฤทธิไกรเดินลงบันไดมา



“ครับ มาแต่เช้าเชียวนะ” ผู้เป็นนายทักยิ้มๆ



“ก็พี่ริดบอกว่าเดินทางตั้งแต่เช้านี่ค่ะ แล้วนี่จะให้ปิ่นไปในฐานะน้องหรือว่า เลขา หรือว่าอะไรค่ะ”ปิ่นฟ้าตอบพร้อมถาม



“อะไรก็ได้สำหรับน้องพี่”ชายหนุ่มตอบ



“แล้วจะไปกันได้รึยังค่ะ”ปิ่นฟ้าถาม



“ไปซิ เดี๋ยวไปทานข้าวกับคุณน้าวจีก่อนแล้วค่อยเดินทางพร้อมกัน”ฤทธิไกรพูดพร้อมนำเดินนำไป



“ไปถึงก็ช่วยบอกคุณนลินด้วยนะว่าเราเป็นอะไรกัน”ชายหนุ่มพูดเช็คงานทางอินเตอร์เน็ต



“แล้วพี่ริดจะให้ปิ่นเป็นอะไรตามความจริงหรือว่าสมมติค่ะ”หญิงสาวถาม



“ตามความจริงนี่แหละ”ชายหนุ่มเงยหน้าเอามือถูคางไปมาทำท่าใช้ความคิดก่อนตอบ



“ว่าเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แล้วปิ่นก็มาทำงานกับพี่ริด โดยที่ยัยป่านไม่รู้ เพราะไม่งั้นนายภพแฟนหนุ่มยัยตัวยุ่งตามรอยเราเจอแน่” ปิ่นฟ้าตอบ



“เอาถึงยัยป่านไม่รู้ก็พอไม่ต้องบอกเหตุผล”เขาพูดขณะก้มหน้าก้มตาเช็คงานต่อ



“แล้วถ้าน้องนลินถามหล่ะค่ะ” ปิ่นฟ้าถามกันพลาด



“บอกว่าไงก็ได้ให้เค้ามองผมดีๆแล้วตกลงแต่งงานกับพี่ แล้วพี่จะขึ้นเงินเดือนบวกโบนัส2เท่าตกลงมั๊ย”ฤทธิไกรพูดตัดบท แล้วมีรึที่ยัยป่านจะไม่เอาเพราะยัยป่านงกใครก้รู้ เฉพาะเงินเดือนแต่ละเดือนของหล่อนก็4เท่าของพนักงานทั่วไปแต่ความสามารถของเธอกล้าปฎิเสธหรือ กะอีแค่เงินจำนวนไม่น้อยนั่นแต่ยังได้รับกำไรมหาศาลจากความสามรถของเธอปีละเกือบร้อยล้าน



“ตกลงค่ะ”ปิ่นฟ้าตอบอย่างรวดเร็ว แล้วนั่งอ่านนิตยสารสังคมเงียบๆ



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



               เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามในตอนหน้านะค่ะ ขอจบตอนเพียงแค่นี้เพราะพิมพ์ผิดบ่อยมาก    



                  ขอบคุณทุกๆเม้นที่ให้กำลังใจ,คำติชม โดยเฉพาะความรัความคิดถึงที่นักอ่านทุกๆคนมอบให้