เชลยรักซาตานร้าย

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 เธอเป็นของฉัน...รีไรท์

ตอนที่ 4

10.00น.  ชาริมายังคงนอนหลับอยู่บนเตียง เพราะวันนี้เป็นวันหยุดและเมื่อคืนเธอก็นั่งรอเอลคนรักเกือบทั้งคืน กว่าจะได้หลับก็เกือบสว่าง ครืด...ครืด ครืด...ครืด  ชาริมาเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์บนหัวเตียงที่มันสั่นร้องเรียกเธอ เธอลืมตาดูหน้าจอพอเห็นว่าเป็นชื่อคนรักเธอรีบลุกขึ้นนั่งและกดรับทันที

“เอลคุณอยู่ที่ไหนคะ ริมาเป็นห่วงคุณมากนะ” ชาริมารีบกรอกเสียงลงไปด้วยความห่วงใย

“ริมา ตอนนี้ผมกำลังจะไปเวกัสนะ ผมไปทำงานริมาไม่ต้องเป็นห่วง มันเป็นงานด่วนน่ะ หัวหน้าให้ผมไปประจำอยู่ที่นั่น เดี๋ยวถ้าผมหาที่อยู่ที่ถาวรได้แล้ว ผมจะกลับมารับริมาไปอยู่ด้วย ริมาดูแลตัวเองด้วยนะครับ ผมรักริมานะ ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด” ชาริมานั่งอึ้งอยู่บนที่นอน ‘เขาไปแล้วและจะกลับมารับเราเมื่อไหร่กัน แต่เขาบอกว่าจะกลับมารับนี่ ทำยังไงดีเราต้องทำยังไง?’ ยังไม่ทันทีชาริมาจะคิดอะไรต่อเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น   กริ๊ง...กริ๊ง กริ๊ง...กริ๊ง

ชาริมารีบลุกเดินไปที่ประตู ‘ใครนะ หรือว่าจะเป็นเอล’ เธอยืนส่องดูตรงรูเล็กๆ กลางประตูเห็นเป็นชายชุดดำสามคนชาริมาถอยกลับมายืนนิ่ง‘ใคร? มาทำไมกัน เขามาผิดห้องรึเปล่านะ’

“ชาริมาเปิดประตูเดี๋ยวนี้!” เสียงเรียกจากด้านนอกทำให้ชาริมายิ่งตกตะลึงเข้าไปใหญ่ ‘เขารู้จักเราด้วย หน้าโหดอย่างกับโจร ใครกัน’ ชาริมารู้สึกหวาดกลัวชายสามคนที่อยู่ด้านนอก ‘ทำยังไงดีริมา ทำยังไง’ เธอเดินไปมาครุ่นคิดหาทางเอาตัวรอด

“ชาริมาถ้าเธอไม่เปิดฉันจะพังประตูเดี๋ยวนี้! ” เสียงเข้มจากด้านนอกยิ่งทำให้ชาริมาหวาดกลัวขึ้นอีก แต่แล้วเธอก็ต้องรีบเดินไปเปิดประตู เพราะเสียงเข้มๆ ของคนด้านนอกบวกกับเสียงเคาะประตูที่ดังหนักขึ้น

“ว่ายังไง ชาริมาจะเปิดหรือไม่เปิด ปัง ปัง ปัง!”

ชาริมารีบวิ่งไปหยิบไม้เบสบอลในตะกร้าข้างทีวี แล้วเดินมาที่ประตู เธอเอื้อมมือไปเปิดประตูแล้วรีบวิ่งกลับไปแอบตรงมุมห้อง ชาริมากำไม้เบสบอลยกขึ้นตั้งท่าพร้อมจะต่อสู้ เธอยืนแอบรอจังหวะที่ชายสามคนก้าวเข้ามา

ชายสามคนก้าวเข้ามาในห้อง พวกเขาเดินเข้ามาเรื่อยโดยไม่ทันที่จะระวังตัว หญิงสาวฟาดไม้เบสบอลลงไปสุดแรงเกิด โดนไหล่ของวินเซนเต้ลูกน้องคนสนิทของเฮคเตอร์ ทำให้วินเซนเต้ล้มลงทันที “ตุ๊บ! โอ๊ย!”

“เฮ้ย!” เฮคเตอร์กับลูซิโอ้ร้องพร้อมกัน และลูซิโอ้ก็ต้องรีบกระโดดเข้าไปจับแขนของชาริมาไว้ เพราะเธอยังคงกระหน่ำฟาดแบบไม่ยั้ง

“อะไรกันนี่กะจะฆ่ากันเลยรึไง” เฮคเตอร์ที่ยืนหลบรัศมีของไม้เบสบอลอยู่ข้างๆ แจกันใบใหญ่ ตะวาดกลับมาเสียงดัง

ชาริมาที่ตอนนี้โดนลูซิโอ้จับตัวเอาไว้ แล้วริบไม้เบสบอลโยนใส่ตะกร้าข้างๆ ทีวี มองเฮคเตอร์ตาขวางๆ “คุณเป็นใคร รู้จักฉันได้ยังไง และมีธุระอะไรกับฉัน ปล่อยนะ มาจับฉันทำไม ปล่อย” ชาริมารัวคำถามใส่เฮคเตอร์ เธอดิ้นไปมาเพื่อให้ตัวเองหลุดจากการจับกุม

“โอ้โห ดุซะด้วย ยิงคำถามรัวแบบนี้จะให้ฉันตอบอันไหนก่อนล่ะ ...หืม” เฮคเตอร์เดินไปหยุดตรงหน้าของชาริมา แล้วเอามือจับคางเธอเอาไว้ เขาเอาหน้ายื่นเข้าไปใกล้ๆ หน้าหวานๆ ของเธอ จ้องหน้าหวานๆ ราวจะกลืนกิน

“อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันนะ ปล่อยฉันและรีบๆ ออกไปก่อนที่แฟนฉันจะกลับมา ถ้าเขากลับมาละก้อพวกแกโดนดีแน่” ชาริมาตะคอกกลับชายตรงหน้า

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แฟนเธอ? ไอ้เอลผีพนันน่ะเหรอ อย่างมันจะทำอะไรฉันได้ มันไม่กลับมาหาเธอหรอก มันหนีเธอไปแล้ว และทิ้งเธอไว้ให้ฉัน ฉันถึงต้องมารับตัวเธอยังไงล่ะ ฮึ ฮึ!” เฮคเตอร์ยืนกอดอกหันข้างให้ชาริมาและยิ้มอย่างผู้อยู่เหนือกว่า เขาหรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้าที่ตอนนี้ ขอบตาเริ่มแดงๆ แล้ว

“ไม่จริง! ฉันไม่เชื่อ! เอลเขารักฉัน เขาไม่ทำกับฉันแบบนี้เด็ดขาด เขาแค่ไปทำงาน แล้วจะกลับมารับฉัน เขาสัญญากับฉันแล้ว พวกแกโกหก ไป ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้! ออกไป! ” ชาริมาร้องไห้และตวาดกลับเฮคเตอร์เสียงดังลั่นห้อง

เฮคเตอร์หยิบเอาใบสัญญาที่เอลทำไว้ มากางส่องหน้าชาริมา เขายื่นใบสัญญาใส่หน้าชาริมา จนแทบจะติดใบหน้าหวานๆ ของเธอ “ใครกันแน่ที่โกหก นี่ไงหลักฐาน สัญญาฉบับนี้มันเซนยกเธอให้กับฉัน และเอาเงินฉันไป 3 ล้านดอลล่าร์ และฉันก็ยังใจดียกหนี้ที่มันติดฉันไว้อีก 2 ล้านดอลล่าร์ รวมทั้งหมด เป็น 5 ล้านดอลล่าร์ และเงินทั้งหมดมันคือค่าตัวเธอ! มีมั๊ยล่ะ เงิน 5 ล้านดอลล่าร์ เอามาสิแล้วฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธอเลย ไหน? เอามาสิ! เอามาวางตรงนี้ ตรงหน้าฉัน 5 ล้านดอล แต่ถ้าเธอไม่มี เธอต้องไปกับฉันเดี๋ยวนี้! ลูซิโอ้ เอาตัวไป! ” เฮคเตอร์สั่งลูกน้องเสียงเข้ม

ชาริมาน้ำตาร่วงทันทีที่เฮคเตอร์พูดจบ ขาทั้งสองข้างแทบจะหมดแรงยืน นี่เอลทำกับเธอแบบนี้เลยเหรอ แล้วเธอจะไปหาเงินที่ไหนตั้ง 5 ล้านดอลล่าร์ เงินเก็บที่มีก็เพียงน้อยนิด เทียบกันไม่ได้เลยกับเงิน 5 ล้าน ชาริมาเดินตามแรงฉุดกระชากของลูซิโอ้ ตอนนี้สมองของเธอเบลอไปหมด คิดอะไรแทบไม่ออก ได้แต่เดินตามแรงดึงของลูซิโอ้เท่านั้น น้ำตาทั้งสองข้างก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย

ลูซิโอ้ดันตัวของชาริมาเข้าไปในรถ ให้เธอนั่งลงข้างๆ เฮคเตอร์ ที่เบาะด้านหลัง แล้วปิดประตูรถ ส่วนตัวเขารีบวิ่งอ้อมมาประจำตำแหน่งคนขับแทนวินเซนเต้ที่นั่งข้างๆ เขาเอามือกุมไหล่ หน้าตาเหยเกด้วยความปวด

ชาริมานั่งนิ่งร้องไห้ออกมาไม่หยุด เฮคเตอร์หันไปมอง นึกสงสารจึงอยากจะปลอบ เขาเอามือโอบไหล่ของเธอแล้วดันให้มาซบที่ไหล่เขา ชาริมารีบสะบัดและขืนตัวเอาไว้ เธอหันไปมองหน้าเขาตาขวางๆ เฮคเตอร์เห็นว่าชาริมาขัดขืนจึงออกแรงกระชากและโอบตัวเธอให้แน่นกว่าเดิม เขากดตัวเธอให้แนบกับอกแกร่งค้างไว้  ก้มมองเธอด้วยสายตาที่ดุดัน จนชาริมายอมตามใจเขาด้วยความกลัว เฮคเตอร์จึงผ่อนแรงกดตัวเธอ และหันไปมองนอกหน้าต่างแทน ชาริมาได้จังหวะจึงกัดที่หัวไหล่เขาอย่างแรง เฮคเตอร์ร้องลั่นรถ จนลูซิโอ้ตกใจเหยียบเบรคกระทันหัน ทั้งลูซิโอ้และวินเซนเต้หันไปมองเจ้านายของพวกเขาเป็นตาเดียวกัน

“โอ๊ยยย...” เฮคเตอร์ร้องลั่นรถ เขาเอามืออีกข้างบีบคางของเธออย่างแรงและจับคางเธอค้างไว้แบบนั้น เอ็คเตอร์จ้องหน้าชาริมาด้วยความโกรธ

“เธอกล้าทำฉันเจ็บเหรอ ดี! ฉันจะสั่งสอนให้เธอรู้ ว่าคนที่กล้าทำฉันเจ็บมันจ้องได้รับโทษยังไงบ้าง” เฮคเตอร์พูดจบก็กดจูบที่ริมฝีปากบางของชาริมาทันที เขายังคงเอามือบีบคางของเธอเอาไว้ และส่งลิ้นร้อนเข้าไปพันกับลิ้นอุ่นๆของชาริมา  เขาประกบปากอยู่แบบนั้นจนชาริมาแทบขาดอากาศหายใจ จึงปล่อยออก และเอามือสะบัดใบหน้าของเธอออกไปอย่างแรง  ลูซิโอ้เห็นว่าไม่มีอะไรมากจึงขับรถต่อไป

ชาริมา ตาโต หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที นี่เธอต้องเสียจูบแรกให้กับไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ แม้แต่เอลคนรักเขาก็ยังไม่เคยได้จูบลึกซึ้งขนาดนี้ แล้วไอ้บ้านี่เป็นใครกันที่บังอาจมาขโมยจูบแรกของเธอไป  ชาริมาหันกลับไปมองหน้าหล่อๆ ของเฮคเตอร์ ด้วยสายตาเกลียดชัง เธอตะตอกกลับเขาลั่นรถ

“ฉันเกลียดแก ไอ้บ้า ไอ้คนบ้า ไอ้คนบ้าอำนาจ เกลียดๆๆๆ”

เฮคเตอร์หันไปมองเธอแล้วยกยิ้มที่มุมปาก “ดี! เกลียดฉันไว้ให้มากๆ  เพราะต่อไปนี้เธอจะต้องนอนให้ไอ้บ้าที่เธอเกลียดกอดทุกคืน ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“กรี๊ด... ไอ้บ้า! ฉันไม่นอนกับแกเด็ดขาด ไม่นอน! ไม่! ไม่! ไม่! ไอ้บ้า!  ไอ้โรคจิต! ” ชาริมากรีดร้องลั่นรถ เธอโวยวายเสียงดังลั่นจนวินเซนเต้ต้องเอามืออุดหูเอาไว้

เฮคเตอร์เอามือไปตรึงคางของชาริมาเอาไว้ แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆหน้าหวานๆ ของชาริมา แล้วหัวเราะพูดจายั่วยวนใส่เธอ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใช่ฉันมันโรคจิต ชอบนอนกอดคนที่เกลียดตัวเอง ยิ่งเป็นผู้หญิงสวยๆ อย่างเธอแล้ว จุ๊...จุ๊...จุ๊ สวรรค์ชัดๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เขาเอามือสะบัดหน้าเธอออกไปอย่างแรง

ชาริมาร้องไห้ออกมาด้วยความท้อแท้ หมดหนทาง เธอเริ่มจะนั่งนิ่งๆ แล้วพยายาเอามือไปเปิดประตูรถ เฮคเตอร์เห็นจึงพูดดักเธอไว้

“เปิดไม่ได้หรอกนะ รถฉันน่ะราคาแพงเซฟตี้ก็ต้องมากซักหน่อย ถ้าเธออยากเปิดก็ต้องให้รถจอดก่อน รึไม่ก็ต้องให้คนขับปลดล็อคให้ แต่ก็คงยากเพราะลูซิโอ้มันคงไม่เอาชีวิตมาแลกกับอิสระภาพของเธอแน่ๆ ฉันรับรอง ฉันว่าเธอนั่งนิ่งๆ เตรียมตัวนอนกอดฉันจะดีกว่านะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“ไอ้บ้าๆ ไอ้โรคจิต ปล่อยฉันนะ ปล่อย ฮือ...ฮือ” ชาริมายังคงร้องตะโกนลั่นรถ เธอร้องไห้ฟูมฟายตลอดทาง ผิดกับเฮคเตอร์ที่ยิ้มหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี

...........................................................................................