คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ยอดดวงใจจอมพยศ บทนำ
บทนำ
11 สิหาม เวลา 21.20 น.
“มะนอยหนูร้อไห้ทำไม เป็นอะไรไปะ”
ุอาสาวร้อถาม เมื่อเปิประูเ้าไปเห็นหลานสาวัวน้อยนอนร้อไห้สะอึสะอี้นนัวโยนอยู่บนเีย พร้อมับรีบเินเ้าไปนั่้าๆ และึร่าเล็ๆ ให้ลุึ้นนั่ มือเรียวทั้สอ้าปัเส้นผมและปาเ็น้ำาออาวหน้าเล็ๆ ยิ่ไ้เห็นหลานสาวัวน้อยเบ้ปาทำท่าว่าะร้อไห้อี ็ยิ่พาให้ใอไม่ี
“มะนอยิถึแม่่ะอานิ พรุ่นี้เป็นวันแม่... ุรูให้มะนอยพาแม่ไปโรเรียน แ่มะนอยไม่มี...” แม่หนูน้อยเยหน้าึ้นมาบอ้วยน้ำเสียปนสะอื้น ่อนะเบ้ปาและร้อไห้ออมาอีรั้
“โธ่...” นเป็นอาถอนหายใเบาๆ พร้อมับึร่าเล็อหลานสาวเ้ามาอ แม่หนูน้อยฟุบหน้าเ้าับหน้าออุอาสาว แล้วร้อไห้ออมาอย่าเ็มที่
อานิ หรือ นาสาวนิษา นาราภัทร ุอาสาวนสวยวัย 28 ีรีปริาาประเทศออสเรเลีย เธอเรียนบมาไ้สอปีแล้ว แ่เพิ่ลับมาเมือไทยไ้แ่สออาทิย์ ้วยเพราะอยาหาประสบาร์ารทำานอยู่ที่ออสเรเลีย อีเหุผลสำัที่ทำให้ัสินใลับเมือไทย ็เพราะเป็นห่วแม่หลานสาวัวน้อย วัย 7 วบ ลูสาวนเียวอพี่ายสุที่รั ที่ไม่มีแม่อยูแลเหมือนเ็นอื่นๆ แถมพี่ายอเธอ็านยุ่นแทบไม่มีเวลาว่า ปล่อยให้ลูสาวัวน้อย้ออยู่ับพี่เลี้ยและแม่รัวที่บ้าน
เมื่อเห็นแบบนี้แล้ว็อที่ะสสารหลานไม่ไ้ นิษา็เลยยอมทิ้านที่มั่น และมาร่วมบุเบิเปิบริษัทับแทนไทามำวน และนิษาเอ็เห็นว่า านที่แทนไทหยิบยื่นใหู้ท้าทายและน่าสนใ ึอบรับำวน ลาออาบริษัทที่ออสเรเลีย และบินลับมาสู่บ้านเิเมือนอน
นิษานึสสารหลานัวน้อยอเธอเหลือเิน เ็ัวเล็ๆ แ่้อมาเอเรื่อที่ระทบับวามรู้สึมานานี้ นี่ะอรนทนไม่ไหว ถึไ้แอบมานอนร้อไห้ และ็ลัวะอายเพื่อนๆ ที่โรเรียน ที่ไม่มีแม่อยูแลเหมือนับเพื่อนนอื่น ทำไมนะ หลานสาวอเธอออะน่ารั น่าั เลี้ย่ายะายไป แ่ทำไมยายแม่ใร้ายถึไ้ล้าทิ้ไปะั้แ่อายุไม่ถึวบ ถึแม้วามผิหลัๆ ะมาาพี่ายอมบ้าานอเธอ็เถอะ แ่อย่าน้อย็น่าะนึถึลูบ้า ผู้หิอะไรใำริๆ หลัาปล่อยให้แม่หลานัวน้อย ร้อไห้ับออัวเออยู่หลายนาที นิษา็พอะนึวิธี่วยหลานสาวัวน้อยไ้
“มะนอยา เอาอย่านี้ไหมะ พรุ่นี้อานิว่า อานิะไปโรเรียนับมะนอย แล้วปลอมเป็นแม่ให้มะนอยีไหมะ”
เมื่อหลานัวน้อยเยหน้าึ้นมอ ็ียิ้มอย่าเ็มที่ แ่แม่หนูมะนอยลับมออบ้วยแววาเศร้าๆ ที่ละเล้าไป้วยราบน้ำา ่อนะพูออมาน้ำเสียสั่นๆ
“แ่อานิไม่ใ่แม่อมะนอยนี่ะ” นิษาพ่นลมหายใเบาๆ มือเรียวลูบเบาๆ ที่ศีรษะทุยไ้รูปอหลาน ่อนะพูโน้มน้าว้วยน้ำเสียอ่อนโยนอีรั้
“เรา็ไม่้อบอให้ใรรู้สิะ เ็บไว้เป็นวามลับรู้แ่เราสอน อานิเพิ่ลับมาาเมือนอ ไม่มีใรรู้ัับอานิหรอ่ะ แล้วถ้าวันหลัแม่อมะนอยมา หนู็่อยเอาอมะลิิที่หน้าออุแม่ ีไหม”
หลานสาวัวน้อยมอใบหน้าที่เ็มไป้วยรอยยิ้มแห่วามริใอุอาสาว วาเล็ๆ ระพริบถี่ ่อนที่แม่ัว้อยะยหลัมือปาเ็น้ำาออาวาใสื่อทั้สอ้า แล้วียิ้มให้ับุอาสาวผู้หวัี
“ี่ะ”
นิษายิ้มอออย่าโล่ใ มือเรียวลูบเบาๆ ที่ศีรษะอหลานสาวอีรั้ “ถ้าอย่านั้น็เ้านอนไ้แล้ว่ะนเ่ พรุ่นี้ะไ้ื่นแ่เ้า แล้วไปโรเรียนพร้อมับแม่นิไะ"
หลานสาวัวน้อยโผเ้าอุอาสาวพร้อมับบอรัุอาสาวเป็นราวัล “มะนอยรัอานิที่สุเลย่ะ”
“อานิ็รัมะนอย่ะ เอ...แล้วืนนี้มะนอยะฟันิทานเรื่ออะไรีเอ่ย”
“โมามับเ้าายอสูร่ะ” บอุอาสาวเสียัพร้อมับียิ้มนน่ารัน่าหยิ แ่นิษาลับถอนใพร้อมับทำหน้าเ็เมื่อไ้ยินื่อนิทานเรื่อโปรอหลานสาว
“อีแล้วเหรอ เรื่อนี้อานิเล่ามาสามืนแล้วนะ”
“อานิเล่าสนุ มะนอยอยาฟัอี่ะ"
เมื่อหลานสาวอุส่าห์พูประบ มีหรือทีุ่อานสวยะปิเสธไ้ลอ “ไ้เลย้ะหลานรั ถ้าั้นรีบนอนลแล้วห่มผ้ารอเลย เี๋ยวอานิอไปหยิบหนัสือนิทาน่อน”
"่ะ อานิ" อบเสียัพร้อมับียิ้มแป้น แล้วึรีบยับัวลนอน และห่มผ้าะเรียบร้อย เพื่อเรียมัวรอฟันิทานาุอานสวย
“พร้อมรึยัะ” ร้อถามพร้อมับูหนัสือนิทานให้หลานู
“พร้อมแล้ว่ะ” แม่หนูน้อยอบเสียัฟัั ุอาสาว็ยับัวลนอน้าๆ ่อนะเปิหนัสือนิทาน และเริ่มเล่านิทาน่อนนอนให้หลานสาวสุที่รัฟั
“นานมาแล้ว หิสาวแสนสวยนหนึ่ อาสาัวไปรับโทษแทนพ่อ และในะที่ำลัรเ้าไปในประสาทหลัโ ็หันไปเห็นสวนอไม้ที่ปลูอยู่้านหน้าอปราสาท หิสาวเห็น็หลไปับวามามอมวลอไม้ เลยเินรเ้าไปในสวนอย่า้อมน์”
“โอ้โฮ สวยัเลย”
หิสาวเอ่ยมภาพรหน้า ึ่เป็นภาพอเรือนไม้สีาวที่ั้ระห่านอยู่ลาสวนอไม้นานานิ หลาหลายสีสันปลูเรียันเป็นแถวเป็นแนว ลหลั่นันลมาามวามสู มอไลๆ ราวับรีสอร์อทาาร ที่เปิให้นเ้ามวามามอธรรมาิและทัศนัยภาพโยรอบ รอปับมีหมอลมาปลุมบาๆ ทำให้ภาพที่อยู่รหน้านั้นามราวับสวรร์บนิน
นิษา นาราภัทร หิสาวผู้มาเยือน ถือวิสาสะ้าวเท้าเินรเ้าไปยับ้านไม้หลันั้นอย่า้อมน์ ภาพวามสวยามอสถานที่ ที่ั้อยู่รหน้าทำให้เธอลืมัวไปเสียสนิท ว่าเธอำลัหลทา และเธอไม่ใ่เ้าอสถานที่แห่นี้
“สวยมา อืม... หอมมา้วย” บำมือเรียว็เ็อุหลาบสีแที่เพิ่้มมลิ่นึ้นมาเสียบทัหูอัวเอ ราวับว่าอไม้เหล่านั้นเป็นอเธอ
้วยเพราะหลใหลไปับสีสันสวยสออไม้เมือหนาว ที่ำลัแ่ันันเบ่บานู่อ เพื่อหลอล่อหมูภมรให้มารุมูินน้ำหวาน นิษาเลยไม่รอ้าที่ะ้าวล้ำเ้าไปในสวน และไม่ใ่แ่ภาพสีสันออไม้เท่านั้นที่หลอล่อให้เธอเ้ามา แ่ลิ่นหอมอบรราอไม้ ที่ำลัส่ลิ่นหอมลบอบอวนไปทั่วบริเวนี่สิ ที่ทำให้เธอลุ่มหลและไม่ลัเล ที่ะลัลอบเ้ามายัในสวนอไม้แห่นี้
“หืม...หอมื่นใั” เอ่ยมพร้อมับาแนออ ่อนะหมุนัวเ้นระบำไปรอบๆ พร้อมับฮัมเพลอย่ามีวามสุ
“นั่นใร?”
เสียทุ้มอใรบานัึ้น ทำให้นที่ำลัเ้นรำอย่าเพลิเพลินอยู่ลาสวน้อหยุะั และหันไปมอามที่มาอเสีย
“ใร ใรเ้ามาในที่อัน”
เสียทุ้มัึ้นอีรั้ และล้ายว่าำลัใล้เ้ามาเรื่อยๆ ทำให้นที่เพิ่ลัลอบเ้ามารู้สึลัวนแทบทำอะไรไม่ถู ไม่รู้ว่าวระวิ่หนีหรือว่าเ้าไปเผิหน้า ไ้แ่ยืนมอหน้ามอหลั และหันไปมอทา้ายที ทาวาทีอย่าลัเลและเลือไม่ถู และเพราะใลัวมาเินไป เลยทำให้สอเท้าอเธอเป็นอัมพาไปั่วะ นิษาไ้แ่ยืนนิ่ๆ และมอไปรหน้า รที่มีหมอสีาวโพลนปลุมนหนาา และำลัปราเาอเ้าอเสียทุ้มให้เ่นัึ้น
“ใร? ันถามว่าใร” น้ำเสียนั้นุและห้วนึ้นว่าเิม เพราะยัไม่ไ้ำอบาปาอผู้ลัลอบเ้ามายัอาาเ้อห้าม ที่นเอเป็นเ้าอ
ึ ึ ึ ึ...
ความคิดเห็น