Postcard Memorial... ภาพถ่ายที่ขาดหาย

"ความพยายามที่ปราศจากความรู้... ไม่มีทางนำไปสู่ความสำเร็จ"

        ประโยคเดียวจากคนหนึ่งคน ไม่น่าเชื่อว่าจะสามารถเตื่อนสติให้กับคนที่กำลังเดินทางอย่างสะเปะสะปะ เอาแน่เอานอนไม่ได้ ที่เริ่มการแต่งนิยายเพราะคำว่า "ชอบ" เพียงอย่างเดียว... หันกลับมามองดูตัวเองอีกครั้งหนึ่ง ขอขอบคุณที่ทำให้ Mr.Cikar ก้าวออกจากสิ่งเดิม ๆ ที่จมอยู่ ไร้ซึ่งความรู้ ไร้ซึ่งพื้นฐาน ไร้ซึ่งจุดหมายปลายทาง ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ขอบคุณที่ทำให้มีวันนี้ ขอบคุณจริงๆ ครับ...


        เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาตอนที่ผมเดินแข่งกับรถอยู่ (จริงๆ ครับ เพราะรถวันนั้นติดมาก ดีที่เป็นวันหยุด ซึ่งเส้นทางที่ผมเดินนั้นก็จากเซ็นทรัลลาดพร้าวไปจนถึง MRT ลาดพร้าว และแน่นอนล่ะครับว่า เส้นลาดพร้าวนี่แหละ รถติดเป็นอันดับหนึ่งของกรุงเทพเลย...) ผมเดินมาจนถึง MRT ลาดพร้าว ก็ยังคงไม่เห็นวี่แววแม้แต่เงาของรถที่ผมตั้งเป้าหมายไว้ ผมเลยตัดสินใจหาที่นั่งแถวนั้น ระหว่างนั้นผมก็หยิบกล้อง DSLR คู่ใจขึ้นมาเปิดดูภาพที่ถ่ายไว้ กว่าครึ่งชั่วโมงที่นั่งอยู่ตรงนั้น รถคันนั้นก็โผล่มา ผมมองดูนาฬิกามันก็เริ่มเย็นแล้ว แต่ผมไม่มีจุดหมายที่จะไปที่ไหน และยังไม่อยากเข้าบ้านด้วย ผมก็เลยนั่งอยู่ตรงนั้นต่อเรื่อยๆ...

        ผมนั่งมองดูรถที่ผ่านไปมาตรงแยกรัชดา-ลาดพร้าวนี้เป็นเวลานานมาก ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา ต่างคนต่างมีจุดหมายของตัวเอง รถก็ยังคงแล่นไปตามทาง ผมหยิบ MP3 ขึ้นมาเปิดเพลงฟังแก้เบื่อ จนเล่นมาถึงเพลงภูมิแพ้กรุงเทพ เนื้อร้องของเพลงนี้ทำให้ผมมองเป็นความวุ่นวายของกรุงเทพชัดขึ้น ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็ไม่ได้มากขึ้นเท่าไหร่ แต่ผมกลับรู้สึกเริ่มรำคาญ รถก็ยังคงติดเหมือนเดิม แต่ผมกลับรู้สึกเบื่อ มากกว่าเดิม จนตัดสินใจลุกไปขึ้นรถเพื่อเดินทางกลับบ้าน

        เมื่อมาถึงบ้าน ผมหยิบ MP3 ขึ้นมาเปิดเพลงภูมิแพ้กรุงเทพขึ้นมาฟังอีกครั้ง แล้วก็คิดเล่นๆ ว่า "ถ้าเรียนจบแล้ว อยากจะลองเดินทางออกไปถ่ายรูปนอกกรุงเทพสักครั้ง ชีวิตธรรมชาติที่ดูเรียบง่ายไม่วุ่นวาย อาจจะทำให้ผมหลงรักมัน จนไม่อยากเดินทางกลับกรุงเทพเลยก็ได้" และระหว่างนั้นเอง คราวซวยก็เดินทางมาเยี่ยมเยียนผมอีกครั้ง เพื่อนสนิทผมนำข่าวมารายงานว่า ภาพถ่ายมาโครที่ผมลงไว้ในเฟสส่วนตัว มีคนเอาไปตัดเครดิตออก แล้วเอาไปใช้ลงเพจประกวดและแอบอ้างว่าเป็นของตนเอง ผมก็เลยต้องเอาภาพจริงที่ยังไม่ถูกตัดเครดิตไปเคลีย สุดท้ายเขาก็ยอมจำนนต่อหลักฐาน (คิดยังไงเอาไป ถึงแข่งก็ไม่ได้รางวัลหรอก ผมไม่ได้ถ่ายสวยขนาดนั้น)

        หมดวันผมแทบจะสลบ ผมนอนแผ่อยู่บนเตียงที่นุ่มกว่าทุกวันเพื่อมองไฟเพดาน จนผมเกินไอเดียที่จะเอามาเขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นได้ ด้วยประโยคที่ว่า "ถ้าช่างภาพอิสระคนหนึ่ง ถูกขโมยผลงานไป จนต้องหนีเรื่องวุ่นวายออกมาหาชีวิตที่เรียบง่าย และนั่นคือต่างจังหวัด" คำตอบคือ เพื่ออะไร? ผมนั่งทบทวนเหตุจูงใจในการแต่งนิยายเรื่องนี้กว่าสี่ชัวโมง จนสุดท้ายก็ได้ไอเดียที่คิดว่าน่าจะใช่ที่สุดแล้ว (เพราะตอนนั้นตีสองกว่า ถ้าสมองตัดเพราะหิวยังแก้ได้ แต่ถ้าสมองตื้อเพราะง่วง วิธีแก้ก็แค่นอน) เลยเขียนเป็นเนื้อเรื่องโดยย่อไว้ก่อนนอน

        "เมื่อเส้นทางของ ฟาโรห์ ช่างภาพอิสระผู้มีความทรนงในฝีมือของตัวเองสูง ที่มีผู้ติดตามผลงานกว่า 480,000 คนในโลกโซเชี่ยล กำลังเข้าสู่ช่วงขาลงแบบสุดสุด เนื่องจากเหตุการที่เป็นข่าวเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้วกับ ดี้ ดาราสาวจากช่อง NST Channel ที่มีภาพหลุดของเธอกับแฟนหนุ่มที่ปกปิดมาโดยตลอด โดยในรูปนั้นมีเครดิตของฟาโรห์ปรากฏอยู่มุมภาพ โดยที่เขาไม่ได้เป็นคนถ่าย จนเกิดมีปากเสียงกันของทั้งสองฝ่ายผ่านผู้สื่อข่าวจนเป็นเรื่องใหญ่โต จนภายหลังความจริงปรากฏ ดาราสาวก็กล่าวขอโทษเขาผ่านสื่อมวลชน แต่ฟาโรห์กลับไม่ยอมรับ ทั้งยังซ้ำเติมดาราสาวคนนั้นผ่านสื่อเช่นกัน จนมีกระแสวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างหนักในโลกโซเชี่ยลจนเรตติ้งความนิยมฟาโรห์ลดลงอย่างเห็นได้ชัด ความเปลี่ยนแปลงที่ยากจะยอมรับ จากหน้ามือเป็นหลังมือ ทุกอย่างที่เขาพยายามสร้างมากำลังพังลงไปต่อหน้าต่อตา... ฟาโรห์จึงตัดสินใจหนีพักผ่อนที่บ้านพักต่างอากาศในตำบลบ้านหลวง อำเภอจอมทอง จังหวัดเชียงใหม่ ที่ทำให้เขาบังเอิญได้พบกับ ปลายฟ้า นักเขียนนิยายฝีมือดีที่มีความฝันว่าอยากจะเดินทางเข้ากรุงเทพสักครั้ง และเธอจะเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาโดยไม่รู้ตัว ความใกล้ชิดและวิถีชีวิตแบบพอเพียง ทำให้ฟาโรห์ได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างจากที่แห่งนี้ รอยยิ้มในภาพถ่ายที่เขาพบเจอมาตลอดชั่วชีวิต เที่ยบไม่ได้เลยกับรอยยิ้มที่ออกมาจากใจจากผู้หญิงคนนี้ ภาพที่เขาตามหามาโดยตลอด มันกลับมาอยู่ตรงหน้าของเขานี่เอง แต่ชีวิตมันคงไม่ง่ายดายขนาดนั้น โชคชะตาสร้างบททดสอบสำคัญขึ้นมา บททดสอบที่จะทำให้ทั้งสองได้เรียนรู้ที่จะเป็นแรงบันดาลใจของกันและกัน บททดสอบที่จะทำให้รู้จักการค้นพบกับความสุข ในช่วงเวลาที่อยู่ในมุมมืดมิดของความทุกข์ที่กำลังก่อตัวขึ้นมา ปลายปากกาของเธอกับภาพถ่ายของฉัน จะช่วยกันสร้างความทรงจำที่บริสุทธิ์ที่สุดที่เคยมีมาทั้งหมดเคยเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้..."