คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 : Thursday Morning & Night
Are You Sleeping??
Chapter 6 : Thursday Morning & Night
Couple : Khun©Dong // Chan©Ho
Rate : PG
Genre : Romantic – Comedy
Author : *mamameya*
BGM … Love : Keyshia Cole
http://www.youtube.com/watch?v=uvl4mPiIbIg&feature=related
(เปิดฟังตรงพาร์ทของชานโฮ จะได้อารมณ์อย่างสุดซึ้ง ^^)
Thursday Morning
รายงานสถานภาพ ณ. เวลา 8 โมงเช้า
((เฮ้ย!! ... ฟิคเรื่องนี้มันมีตอนกลางวันด้วยเว้ยเฮ้ย!!))
จุนซู : วันนี้ตื่นก่อนใครเพื่อนเพราะเมื่อคืนได้นอนเต็มอิ่ม ตอนนี้กำลังอาบน้ำไปครวญเพลง Love ของ Keyshia Cole ไป ด้วยความสบายใจ ... น้ำเสียงทุ้มนุ่มของคิมจุนซู มันช่างเข้ากันกับเพลงหวานปนเศร้าอย่างเพลงนี้ได้ดีนัก
แทคยอน : ตื่นแล้ว แต่ขี้เกียจลุกจากเตียง เลยนอนฟังพี่จุนซูครวญเพลงด้วยความสบายอารมณ์ เพราะแทคยอนคิดว่า คาถาที่พี่จุนซูสอนมันจะต้องได้ผลในเร็ววันนี้แน่ๆ
นิชคุณ : รู้สึกตัวตื่นเพราะพี่จุนซูร้องเพลงเสียงดังนี่แหละ ดีนะ!!..ที่เด็กด้งยังไม่ตื่น เพราะวันนี้เค้าลืมย้ายร่างกลับไปนอนที่เตียงของตัวเองน่ะสิ โชคดีที่เค้าตื่นก่อน ไม่งั้นโดนน้องจับได้แน่
อูยอง : ตื่นหลังจากที่นิชคุณย้ายกลับไปนอนที่เตียงตัวเองได้ 3 วิ. ((ฟวู่!!...อันนี้คือเสียงถอนหายใจของนิชคุณ))
จุนโฮ : นอนกอดหมอนข้างฟังพี่จุนซูครวญเพลงอย่างไม่อยากจะลุกออกจากเตียง เพราะเมื่อวานทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย แถมเมื่อคืนยังนอนไม่หลับอีก เพราะใครบางคนก็ไม่รู้
ชานซอง : ฟังพี่จุนซูครวญเพลงไปแต่งตัวไป เพราะชานซองตั้งใจจะหนีออกจากบ้านก่อนที่จุนโฮจะตื่น
พอจุนซูออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นชานซองเตรียมพร้อมจะออกจากบ้านแล้ว ... น้ำท่าก็ไม่ยอมอาบ จะรีบไปไหนของมัน
“พี่จุนซูครับ วันนี้ตอนสาย ๆ เจอกันที่สตูดิโอนะครับ วันนี้ผมไปเอง
“อ่าว!! … ทำไมไม่ไปด้วยกันล่ะ??”
“แม่โทรมาบอกว่าซองกับไม่สบายผมอยากไปเยี่ยมมันหน่อย ฝากบอกพี่มินแจด้วยนะครับ”
“เฮ้ย!! แล้วแกไปเองได้เหรอ ให้พี่มินแจแวะไปรับมั๊ย??”
“ผมนั่งแทคซี่ไปเองได้ครับ ไม่ต้องเป็นห่วง” พูดจบชานซองก็เดินไปที่ประตู แล้วเปิดประตูเดินออกจากคอนโดไปเลย
“อะไรของมันว่ะ!!” คิม จุนซู บ่นอุบอิบตามหลังหมียักษ์ไป แล้วก็เดินไปตามแต่ละห้องเพื่อปลุกน้อง ๆ ให้ลุกขึ้นมาอาบน้ำ
ก๊อก ... ก๊อก ... ก๊อก ... เสียงป๋าซูเคาะปลุกอยู่ที่หน้าประตูห้อง แต่ไม่ได้เปิดประตูเข้าไป
“อูยอง ตื่นยางงง ... วันนี้ต้องไปอัดรายการสตาร์คิงนะ ตื่นมาอาบน้ำได้แล้ว”
..
..
..
..
“อรุณสวัสดิ์ครับอูยอง” นิชคุณที่นอนอยู่คนละเตียงกับอูยอง เอ่ยทักทายน้องเสียงใส
“อา-รุน-ซา-หวัด-คร๊าบ-พี่คุณ” อูยองที่พึ่งตื่นได้แป๊บเดียว ต้องเอ่ยอรุณสวัสดิ์กลับไปทั้ง ๆ ที่ยังง่วงงุนอยู่ มือเล็กยกขึ้นมาขยี้ตา แล้วกระพริบตาปริบ ๆ เพื่อให้ชินกับแสงสว่าง
“เมื่อคืนนอนหลับฝันดีมั๊ย!?”
คำถามนี้ทำเอาอูยองตื่นเต็มตาขึ้นมาทันที ตาเล็กหันไปมองสบตากับนิชคุณนิดนึง ก็ต้องรีบหลบตาหันหน้าหนี แล้วอูยองก็ค่อย ๆ ซุกหน้าเข้าไปใต้ผ้าห่มอีกครั้ง
นิชคุณเห็น ก็ได้แต่ขำ ๆ แล้วก็คิดกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่คนเดียวในใจ
(( ซุกหน้าหนีอย่างเนี่ย .... ชัวร์!! ))
(( น้องฝันถึงเรา ... ชัวร์!! ))
(( น้องต้องมีใจให้เราบ้างแล้วแน่ๆ ... ชัวร์!! ))
ความคิดเข้าข้างตัวเองผุดขึ้นมากมายในหัวสมองของนิชคุณอีกครั้ง นิชคุณคิดไว้ในใจตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่า ถ้าน้องมีใจให้เค้าบ้างอย่างนี้ เค้าต้องเดินหน้า “รุก” เต็มอัตราศึก
นิชคุณจึงย้ายร่างตัวเองกลับไปที่เตียงน้องอีกครั้ง แล้วเริ่มรุกต่อจากเมื่อคืนทันที
“พี่ยังไม่รู้เลย ที่อูยองบอกว่าฝันเรื่องเดิมซ้ำ ๆ ตกลงฝันว่าอะไรครับ”
มือขาวยื่นไปว่าจะลูบไล้แก้มใสเล่น แต่อูยองก็ผลุบทั้งหัวเข้าไปใต้ผ้าห่มซะก่อน เหลือไว้แต่ผมโผล่พ้นผ้าห่มออกมาหล่อมแหล่ม
“พี่คุณครับ ผมต้องไปอาบน้ำแล้ว” อูยองพูดเสียงอู้อี้อยู่ใต้ผ้าห่ม
ฮันแน่!!...ทำเป็นเฉไฉไปเรื่องอื่น แต่ไม่เป็นไร ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล มือขาวของนิชคุณที่ยื่นค้างไว้ จึงเปลี่ยนไปเป็นขยี้ผมนุ่มเล่นแทน นิชคุณหัวเราะเสียงต่ำอยู่ในคอแล้วเดินออกจากห้องนอนไป
“ฟวู่!!....” อูยองโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก
..
..
..
ในระหว่างที่อูยองอาบน้ำ นิชคุณที่นั่งจิบกาแฟอยู่ในห้องครัวคิดว่า เค้าจะต้องช่วยกระตุ้น “ต่อม Love - Love” ของน้องซักหน่อย บางทีน้องอาจจะรักเขาแล้ว แต่ยังไม่รู้ตัวก็ได้ เขาควรจะเอาอกเอาใจน้องให้มากขึ้น แล้วก็เสนอหน้าให้น้องเห็นบ่อย ๆ เพราะปกตินิชคุณจะงานยุ่งมาก กลางวันก็ไม่ค่อยได้มีเวลาอยู่กับอูยอง จะได้เห็นหน้าน้องแต่ละที ก็ตอนกลางคืนที่น้องหลับแล้วนี่แหละ
(( อย่างนี้ล่ะซี้!! ... น้องถึงได้เอาแต่ฝัน ... แล้วก็ไม่รู้ตัวซักทีว่ารักเรา )) นิชคุณคิดเข้าข้างตัวเองอยู่คนเดียวในใจ
(( งั้นวันนี้เราเข้าครัวทำอาหารเช้าให้น้องกินดีกว่า )) คิดได้อย่างนั้นนิชคุณก็ลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะกินข้าว แล้วเดินตรงไปที่ตู้เย็น คุ้ยหาของที่พอจะทำให้น้องกินได้ออกมาทันที
..
..
ที่ห้องครัว ... ป๋าซูที่นั่งไขว่ห้างจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์ ต้องเหล่ตาขึ้นมามองนิชคุณอยู่เป็นระยะ ๆ ... ส่วนแทคยอนก็ตักคอนเฟล็กซ์เข้าปากไป มองนิชคุณไป ... ก็ไม่รู้วันนี้เกิดอาเพสอะไรขึ้นมา นิชคุณถึงลุกขึ้นมาเข้าครัวมาทำอาหารเช้า .... แล้วนี่มันก็ทอดไข่ดาวเป็นฟองที่ 9 แล้ว แล้วยังมีแฮมอีกเป็นกิโล ๆ ที่นิชคุณทอดเสร็จแล้ววางอยู่บนโต๊ะเคียงคู่อยู่กับขนมปังปิ้งอีกเป็นสิบ ๆ แผ่น ...... นี่มันจะทำไปให้เด็กน้อยผู้หิวโหยในโซมาเลียกินรึไงเนี่ยมากมายขนาดนี้
อูยองอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็เดินมาที่ห้องครัว พอเห็นแฮมกับขนมปังที่กองเพนินอยู่บนโต๊ะก็เกิดอาการงงขึ้นมาทันใด
“วันนี้เราจะมีแขกมาทานอาหารเช้ากับเราเหรอครับ” เด็กน้อยถามด้วยความสงสัย
“ป่าว!! … อาหารพวกเนี่ย ของอูยองคนเดียว พี่ทำเองกับมือเลยนะ” นิชคุณกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ
“มานั่งสิ กินให้หมดเลยนะ Star King มันใช้เวลาอัดนาน แล้วก็ต้องใช้พลังงานมากด้วย เพราะฉะนั้นอูยองกินให้หมดเลยนะครับ”
นิชคุณเดินไปลากอูยองมานั่งที่โต๊ะ แล้วจัดแจงวางจานชามช้อนซ้อมตรงหน้าให้เสร็จสรรพ ร่างหนานั่งลงข้าง ๆ น้อง แล้วเลือกขนมปังปิ้งชิ้นที่ไหม้น้อยที่สุดมาทาเนยให้ แล้วยื่นไปจ่อรออยู่ตรงปากของอูยองทันที
“ทานเยอะ ๆ นะครับ ... อ้ามมม ... อ้ามมม...” นิชคุณพยายามจะป้อนขนมปังอูยองแบบไม่แคร์สายตาประชาชีผู้ร่วมโต๊ะอีกสองคนเลย
แทคยอนกับจุนซูก็ได้แต่มองด้วยสายตาอึ้ง ๆ งง ๆ .... ก็ปกตินิชคุณไม่เคยเปิดตัวขนาดนี้ ทั้งสองก็รู้อยู่หรอกนะ ว่านิชคุณหลงรักเด็กแก้มป่อง แต่ก็ไม่เคยจะแสดงออกมากขนาดนี้ ปกตินิชคุณจะอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ ไม่ได้แสดงออกอะไรมาก ... พอตกดึกโน่นแหละ ... หางปิศาจถึงจะงอก ถึงจะกล้าแสดงออกมาว่ารักอูยองตอนน้องหลับ ทั้งสองยังคิดอยู่ในใจเลยว่า มาทำเป็นรักตอนน้องหลับอย่างนี้ แล้วเมื่อไหร่น้องมันจะรู้
แต่วันนี้ไอ้คุณมันก็มากเกินไป ... นี่ถ้าจับนั่งตักป้อนได้คงทำไปแล้ว .... แล้วดูซิ!! … อูยองมันทำหน้างง ๆ หวาด ๆ เหมือนจะกลัว ๆ อยู่นะนั่น ... ก็อยู่ดี ๆ นิชคุณก็ลุกขึ้นมาประคบประหงมเอาอกเอาใจซะขนาดนี้ เป็นใครมันก็ต้องงง
อูยองนั่งตัวลีบเล็กอยู่บนเก้าอี้ ตาเรียวเล็กหันไปมองหน้าคนพี่ด้วยความแปลกใจ แต่พอสบเข้ากับดวงตากลมโตอันแสนใจดีของพี่คุณ มันก็อดที่จะอ้าปากงับขนมปังที่จ่ออยู่ตรงหน้าไม่ได้ พองับเสร็จก็มองพี่จุนซูที มองพี่แทคที ... แล้วก็ก้มหน้าก้มตาเคี้ยวขนมปังแบบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองสบตาใครเลยเพราะความเขิน
“อร่อยมั๊ยครับ” นิชคุณก้มหน้าลงไปถามอูยอง
อูยองก็พยักหน้ารับน้อย ๆ แก้มกลมยังเคี้ยวขนมปังอยู่ตุ้ย ๆ
นิชคุณยิ้มตาหยีด้วยความดีใจ มือหนาสาละวนหันแฮมแล้วก็ไข่ดาว (ที่เกรียมนิดๆ) ให้น้อง เพื่อจะป้อนเป็นคำต่อไป
เมื่อนิชคุณทำท่าจะป้อนอีกครั้ง อูยองจึงต้องรีบเอ่ยห้าม “พี่คุณครับ ผมกินเองก็ได้”
“ให้พี่ป้อนนั้นแหละดีแล้ว อูยองจะได้ไม่เหนื่อยไงครับ” คำหวานเลี่ยน ๆ ถูกส่งออกมาจากปากเจ้าชายไทย ทำเอาป๋าซูเกือบจะสำลักกาแฟตาย
“แต่ ....” อูยองยังคงอิดออด
“ไม่มีแต่ ....... อ้ามมม....” นิชคุณยังคงพยายามจะป้อนเด็กเค้าต่อไป อูยองก็ต้องอ้าปากรับเพราะทำอะไรไม่ถูก
แล้วฉากสวีทซีนบนโต๊ะอาหารก็ยังดำเนินต่อไป ... ไข่ดาวมันสุก(ไหม้)เกินไป นิชคุณก็ลุกขึ้นไปทำมาให้ใหม่ ... อูยองกินขนมปังแล้วฝืดคอ นิชคุณก็รีบเอาน้ำผลไม้มาเสริฟ์ให้ ... ทิชชู่ในมือของคนพี่ ก็คอยแต่ซับให้ที่มุมปากน้องทุกครั้งที่อูยองเผลอกินเลอะเทอะ
ความหวานเกาะกินโต๊ะอาหาร ซะจนผู้ร่วมโต๊ะอย่างคิม จุนซู กับ อ๊ก แทคยอนกำลังจะเป็นเบาหวานตาย .... ตัวป่วนกิตติมศักดิ์อย่างแทคยอนถึงกับขนลุกซู่ เมื่อเจอนิชคุณโหมดพ่อบ้านผู้แสนจะเอาอกเอาใจเข้าไป ตอนนี้แทคยอนแซวอะไรไม่ออกแล้ว เค้าได้แต่นั่งอึ้งมองดูนิชคุณเลี้ยงต้อยเด็กไปอย่างเดียวเลย
“พร้อมกันรึยัง ได้เวลาออกเดินทางแล้วนะ” เสียงพี่มินแจตะโกนเรียกอยู่ตรงหน้าประตูคอนโด แต่มันช่างเป็นเสียงสวรรค์สำหรับอูยองจริง ๆ ไม่ใช่ว่าอูยองไม่ชอบนะ ที่พี่คุณมาเอาอกเอาใจอย่างนี้ ... แต่มัน ..... ทำตัวไม่ถูกอ่ะ
อูยองรีบลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร แล้วย้ายพุงกลม ๆ (เพราะโดยนิชคุณบังคับกินอาหารตรงหน้าหมดไปเกือบครึ่ง) ไปหาพี่มินแจทันที
“ไปเลยครับไปเลย ทุกคนพร้อมแล้ว” อูยองรีบบอกพี่มินแจแล้วก็ทั้งผลักทั้งดันให้พี่มินแจออกไปจากคอนโดโดยเร็ว
“แล้วชานซองล่ะ” พี่มินแจยังพยายามเอี้ยวหน้ากลับมาถาม
“เดี๋ยวชานซองตามพวกเราไปที่สตูดิโอเองครับ” ป๋าซูตอบพี่มินแจกลับไป
“อ่าว!! … เอางั้นเหรอ โอเค..โอเค งั้นไปกันได้แล้ว” พี่มินแจเดินหน้านำขบวนออกไป
“อูยองงง ... Fighting นะครับอังอังของพี่” นิชคุณตะโกนบอกไล่หลังน้องไป ... ไม่รู้น้องจะได้ยินได้เห็นรึเปล่า แต่ตอนนี้นิชคุณกำลังยืนโบกไม้โบกมืออยู่ที่หน้าประตูคอนโด ... ทำท่าซะยังกะภรรยาส่งสามีไปทำงานนอกบ้าน (=_=!!
คิม จุนซูเห็นแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ ... ไอ้คุณมันอาการหนักกว่าที่คิด
“คุณ ... เดี๋ยวสายหน่อยนายอย่าลืมไปปลุกจุนโฮนะ วันนี้ตอนบ่าย ๆ จุนโฮมีถ่ายแบบให้แมกกาซีน พี่เห็นว่าเมื่อวานจุนโฮน่าจะเหนื่อยมากเลยไม่อยากรีบปลุกแต่เช้า ก่อนนายออกไปถ่ายโฆษณา นายอย่าลืมแวะไปปลุกจุนโฮก่อนนะ”
“ครับ!! … ผมไม่ลืมแน่นอนครับ งานสำคัญขนาดนี้ ... แต่พี่จุนซูอย่าลืมดูแล อูด้ง อังอัง ของผมด้วยนะครับ”
“เออๆๆ” คิม จุนซูรับปากแบบขอไปที ก็มันจะต้องดูแลอะไรกันนักหนาเล่า อูยองไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ แล้วนะ (เหรอ??)
10.00 น.
นิชคุณอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เตรียมพร้อมจะออกไปถ่ายโฆษณาครีมบำรุงผิวแล้ว แต่ก่อนออกจากบ้าน เค้าก็ไม่ลืมที่จะแวะไปปลุกจุนโฮ ตามที่ได้รับมอบหมายมา
ก๊อก ... ก๊อก ... ก๊อก
“จุนโฮ ... ตื่นรึยัง ... พี่จะไปแล้วนะ เดียวตอนเที่ยงพี่ผู้จัดการจะมารับไปถ่ายแบบนะ ลุกขึ้นมาอาบน้ำเตรียมตัวได้แล้วมั๊ง”
“ครับพี่คุณ ผมตื่นแล้วครับ” จุนโฮตะโกนตอบกลับไป
เมื่อได้ยินว่าจุนโฮตื่นแล้ว นิชคุณจึงเดินจากไป แต่เค้านึกอะไรขึ้นได้ จึงเดินกลับมาตะโกนบอกจุนโฮอยู่ที่หน้าประตูห้องอีกที
“พี่ทำอาหารเช้าไว้เยอะเลย ชานซองก็ไม่อยู่ ไม่รู้รีบออกไปไหนแต่เช้า ตอนนี้อาหารเลยเหลือเพียบเลย ถ้านายไม่รังเกียจ ลุกขึ้นมากินก่อนไปทำงานก็ดีนะ”
นิชคุณบอกเสร็จก็ทำท่าจะเดินจากไป แต่เค้าก็ต้องหันหลังกลับมาอีกครั้ง ... เพราะอยู่ ๆ ประตูห้องของจุนโฮก็เปิดโพล่งออก พร้อมคนตัวเล็กถามเค้ากลับมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ชานซองไม่อยู่ ไปไหนเหรอครับ”
“เห็นพี่จุนซูบอกว่า ซองกับไม่สบายอะไรนี่แหละ พี่ก็ได้ยินไม่ถนัด ....”
“เอ๊ะ!! ... ว่าแต่นายไม่สบายรึเปล่า ทำไมหน้าตานายเหมือนคนอดนอนอย่างนั้นล่ะ?? ”
“ปะ ... เปล่า ครับ ผมสบายดี เมื่อวานคงเหนื่อยมากไปหน่อย” จุนโฮตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก
“แน่ใจนะ ให้พี่พาไปหาหมอก่อนมั๊ย หรือให้โทรบอกพี่ผู้จัดการให้เลื่อนงานออกไปก่อนก็ได้นะ” นิชคุณซักไซร้ด้วยความเป็นห่วง
“ผมไม่เป็นไรจริง ๆ ครับ พี่คุณรีบไปเถอะ เดี๋ยวสายนะ” จุนโฮพยายามจะให้นิชคุณรีบ ๆ ไป เพราะเค้ากลัวพี่ชายจอมเจ้าเล่ห์ จะจับสังเกตอะไรได้
“โอเค งั้นพี่ไปก่อนนะ มีอะไรโทรหาพี่ได้นะ” แล้วนิชคุณก็เดินออกจากคอนโดไป
..
..
..
จุนโฮเดินมาที่ห้องครัว ... เขานั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ... มองแฮม ขนมปัง แล้วก็ไข่ดาวที่(ไหม้)เกรียมนิด ๆ แล้วก็ทอดถอนใจ ... ยิ่งมองเห็นอาหารอย่างนี้ ยิ่งคิดถึงไอ้หมีบ้านั่น ไม่รู้จะรีบร้อนออกไปไหนนักหนา ยังไง ๆ วันนี้ ตารางงานของเค้ากับชานซองก็ไม่ตรงกันอยู่แล้ว ไม่รู้จะรีบหนีหน้าจากกันไปไหน .... ก็รู้อยู่หรอกนะ ว่าคงไม่อยากจะเจอหน้ากัน ... แล้วใครใช้ให้นายเป็นคนก่อเรื่องเล่า!!
“ฉันก็ไม่อยากจะเจอหน้านายเหมือนกันแหละ!! ... ฮวาง ชานซอง!!”
จุนโฮเอาส้อมที่วางอยู่แถวนั้น จิ้มลงไปบนแฮมบ้างบนขนมปังบ้างเพื่อระบายอารมณ์ ปากก็บ่นอุบอิบ ๆ ไปเรื่อย
“ไอ้หมีบ้า!! … ไอ้หมีขาดไอโอดีน ... ก่อเรื่องแล้ววิ่งหนีเหรอ”
“อย่าให้ฉันเจอหน้านายนะ ถ้าเจอแล้วฉันจะ .........”
จุนโฮกระหน่ำจิ้มส้อมลงบนไข่ดาวแบบไม่ยั้ง ทำให้ไข่แดงแตกทะลักออกมา เหมือนกับว่าจุนโฮจะเอาเลือดหัวออกจากชานซองให้ได้ยังไงยังงั้น
Thursday Night
รายงานสถานภาพ ณ. เวลา 22.00 น.
ชานซอง : ถ่ายสตาร์คิงเสร็จ ก็ไม่ยอมกลับหอมาพร้อมพวกพี่ ๆ บอกว่าซองกับไม่สบายมาก คืนนี้เลยอยากจะนอนค้างที่บ้าน เพื่อจะอยู่ดูแลซองกับ (จริง ๆ นะ)
จุนโฮ : พอรู้ว่าชานซองไม่กลับมานอนที่หอ ก็เลยระบายอารมณ์ใส่ตุ๊กตาหมีที่แฟนคลับซื้อให้ ... ก็หน้าตามันดันมาคล้ายกับไอ้หมีขาดไอโอดีนทำไม ... ซวยไปนะน้องตุ๊กตาหมี
จุนซู + แทคยอน : นั่งมองนิชคุณเดินตามตูดอูยองต้อย ๆ ... ยังกะลูกเป็ดเดินตามตูดแม่เป็ด (รึไก่หว่า??)
นิชคุณ : ยังคงพยายามกระตุ้ม “ต่อม Love – Love” ของอูยองอยู่ตลอดเวลา ด้วยการเสนอหน้าให้น้องเห็นบ่อย ๆ เดินตามอูยองทุกฝีก้าว น้องจะหยิบจะจับ จะขยับตัวทำอะไร นิชคุณจะคอยไปประคับประคอง ประคบประหงมอยู่ไม่ห่าง
อูยอง : เหลียวหลังหันไปมองพี่คุณด้วยความหวาดระแวงทุก ๆ 3 วิ ก็อย่างที่เคยบอกไป ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะ ที่พี่คุณมาดูแลเอาใจใส่อย่างนี้ แต่มันรู้สึกแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ T_T
“อูยองหิวน้ำหรือครับ รึอยากกินนม พี่เอาใส่แก้วให้นะ” นิชคุณที่เดินตามอูยองเข้ามาในห้องครัวเอ่ยถาม เมื่อเห็นน้องทำท่าจะเดินไปเปิดตู้เย็น
“แค่น้ำเปล่าก็พอครับ” อูยองต้องยอมเปิดทางให้นิชคุณทำให้ เพราะถึงเค้าอยากจะทำเอง แต่สุดท้ายแล้ว ยังไง ๆ พี่คุณก็ต้องแย่งไปทำให้อยู่ดี
น้ำเปล่าถูกเติมลงในแก้ว แล้วป้อนเข้าปากให้อูยองแบบที่น้องไม่ต้องกระดิกตัวทำอะไรเลย กินน้ำเสร็จอูยองก็เดินมาที่ห้องนั่งเล่น โดยมีนิชคุณเดินตามตูดอยู่ต้อย ๆ .... มือเล็กเอื้อมไปหยิบรีโมทเพื่อจะเปิดทีวีดู
“อูยอง อยากดูช่องไหนครับ เดี๋ยวพี่กดรีโมทให้” นิชคุณรีบไปประคับประคองรีโมทที่อยู่ในมือของอูยอง ทำซะยังกะรีโมทมันหนักสัก 5 กิโลยังงั้นแหละ
“ช่องไหนก็ได้ครับ ผมดูได้ทุกช่อง” อูยองรีบปล่อยมือจากรีโมท เพราะเขินสายตาของป๋าซูแล้วก็พี่แทคที่มองมา
“งั้นเอาช่องนี้นะ Discovery สารคดีชีวิตสัตว์โลก ช่องอื่นดึก ๆ อย่างเนี่ย มีแต่หนังอะไรก็ไม่รู้ เด็กไม่ควรดู” ป๋าซูกับแทคยอนก็ได้แต่ทำหน้าแหยง ๆ ส่งไปให้นิชคุณ นี่ตกลงอูยองมันเด็ก 5 ขวบใช่มั๊ยเนี่ย มันถึงดูหนัง เรท PG18 ไม่ได้
นั่งดูทีวีอยู่เงียบ ๆ ได้แป๊บเดียว คนพี่ก็เอาอีกแล้ว “โซฟามันแข็งไปมั๊ย ให้พี่เอาเบาะรองนั่ง มารองให้อีกชั้นนึงมั๊ย??”
“โอ๊ยยย!!... อะไรมันจะขนาดน้านนน ..ไอ้คุณ มึงไม่จับอูยองนั่งตักไปเลยล่ะ” ตัวป่วนกิตติมศักดิ์เริ่มทนไม่ไหว ในที่สุดก็ต้องแซวออกมา
“เออ!! นั่นดิ ... อูยองนั่งตักพี่มั๊ยครับ” นิชคุณทำหน้าใสเบิกบานเห็นด้วยกับไอเดียที่แทคยอนนำเสนอ
(( ดูไอ้คุณมัน!! กูแซวกะจะให้มึงอาย แต่มึงดันเอาจริง ... เออ!! กูยอมแพ้ ... กูไม่แซวมึงแล้วก็ได้ )) แทคยอนบ่นอยู่ในอกด้วยความอ่อนใจ
“เอ่อ!!..ไม่เป็นไรครับ ผมนั่งตรงนี้ก็สบายดีแล้วครับ” อูยองตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเขินอาย ร่างเล็กขยับออกห่างจากนิชคุณนิดนึง เพราะเค้าก็กลัวพี่คุณจะเอาจริงเหมือนกัน
นั่งดูทีวีไปได้ซักพัก เด็กแก้มอูมก็เริ่มอ้าปากหาว
“ง่วงแล้วเหรอครับ ป่ะ...ไปเข้านอนกัน” นิชคุณลุกขึ้นยืน แล้วยื่นมือไปให้เด็กน้อยจับ
อูยองมองมือพี่คุณที่ยื่นมาด้วยสีหน้าแปลกใจ ก็ที่นอนเค้าอยู่ที่นี่ ที่ห้องนั่งเล่นนี้ นิชคุณจะพาเค้าไปไหน
“คืนนี้เข้าไปนอนกับพี่ในห้องนะครับ” นิชคุณไม่พูดเปล่า เค้ายังเอื้อมมือไปฉุดรั้งอูยองให้ลุกขึ้นมาจากโซฟา .... แต่อูยองก็ขืนตัวไว้ ไม่ยอมลุกตามนิชคุณไปง่ายๆ
“ไปนอนกับพี่นั่นแหละ เดี๋ยวยังไงคืนนี้อูยองก็ต้องละเมอเข้ามานอนกับพี่อยู่ดี”
(( ไอ้คุณมันช่างกล้าพูด “อูยองละเมอเข้ามานอนเอง” )) แทคยอนและป๋าซู นึกก่นด่านิชคุณอยู่ในใจ
“แต่ตอนนี้ผมอยากนอนตรงนี้ก่อนนี่ครับ” ปกติอูยองก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกนะ ถ้าจะต้องไปนอนในห้องพี่คุณ แต่วันนี้พี่คุณ “ใจดีจนน่ากลัว” ใจดีเกินไปจริงๆ .... อูยองรู้สึกได้ถึง “รังสีอำมหิตหื่นๆ” แผ่ขยายออกมาจากตัวนิชคุณยังไงก็ไม่รู้ .... เด็กน้อยรู้สึกว่า ในยามที่เค้ามีสติตอนนี้ เค้าต้องปกป้องตัวเองไว้ก่อนดีกว่า ตกดึกไปถ้าเค้าจะละเมอเข้าไปนอนในห้องพี่คุณเองยังไง ตอนนั้นค่อยว่ากันอีกที
ถึงเด็กน้อยจะขัดขืนอย่างนั้น แต่มีรึคนอย่าง “เสือคุณ” จะละความพยายามง่าย ๆ ร่างหนานั่งลงข้าง ๆ น้อง สองแขนแกร่งประคองกอดแล้วออกแรงฉุดรั้งน้องให้ลุกออกจากโซฟาให้ได้
“ห้องพี่อุ่นน๊า ... ไปนอนกับพี่ดีกว่า”
“ไม่เป็นไรครับ ผมนอนตรงนี้ก็ได้” เด็กน้อยก็ขืนตัวไว้สุดกำลัง
“อย่าดื้อหน่า ... ไปนอนห้องพี่เถอะ” เสือคุณยังคงตื้อ
“ไม่ครับพี่คุณ!! ... ผมจะนอนตรงนี้!! ...” อูยองตะเบ็งเสียงดัง ร่างเล็กดิ้นสุดแรงจนในที่สุดก็หลุดจากอ้อมกอดของนิชคุณจนได้ ... เด็กน้อยยืนขึ้น ... นิ้วเล็ก ๆ ชี้ไปทางห้องนอนของนิชคุณ “พี่คุณนั่นแหละ!! ...เข้าห้องไปนอนได้แล้วครับ” อูยองพูดเสียงแข็ง แล้วสะบัดหน้าหนีนิชคุณจนแก้มสั่นเพราะไม่อยากมองหน้าคนที่ชอบบังคับ นิ้วเล็กยังคงชี้ไปทางห้องพี่คุณอยู่อย่างนั้น ...
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่อูยองขึ้นเสียงกับพี่คุณของเค้า
...............................
...................
.....
..
(( อูยอง – ตวาด – ผม ... ผม ... ผม ...ผม ... ผม ... )) เสียงเอ๊กโค่ก้องกังวานอยู่ในหัวของนิชคุณ
ตอนนี้นิชคุณตัวแข็งเป็นหินไปแล้ว ร่างกายไม่ตอบสนอง แทคยอนเอามือไปโบกตรงหน้าก็ไม่ยอมกระพริบตา คำว่า “อูยองตวาดผม...อูยองดุผม...น้องเกลียดผม...น้องต้องไม่รักผมแล้วแน่เลย” และอีกสารพัดความคิดด้านลบ มันเวียนว่ายหลอกหลอนอยู่ในหัวสมองของนิชคุณ จนปิดการรับรู้ทุกอย่าง
“แทค นายเอาศพไอ้คุณเข้าห้องนอนที” พี่จุนซูออกคำสั่ง เมื่อเห็นว่านิชคุณกลายร่างเป็นหินฟอสซิลไปแล้ว
“555+ ได้เลยครับพี่” แทคยอนลากศพนิชคุณเข้าห้อง พลางหัวเราะเยาะอย่างสะใจ อย่างไอ้คุณมันต้องเจออย่างนี้ .... ใครก็ปราบไอ้เสือคุณไม่ได้ เจอเด็กน้อยขึ้นเสียงนิดเดียว ไอ้คุณถึงกับช็อคตายคาที่กันเลยทีเดียว 555+
..
..
“โกรธไอ้คุณมันเหรอ” ป๋าซูหันมาถามอูยอง เมื่อปอเต็กตึ้งแทคยอนจัดการเก็บศพนิชคุณเรียบร้อยแล้ว
“ไม่ได้โกรธครับ .... เพียงแต่ ...........” อูยองนิ่งเงียบไปนาน เพราะไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาอธิบายให้พี่จุนซูเข้าใจ
“โอเค!! .... พี่คิดว่าพี่เข้าใจนะ .... แต่อูยอง นายลองคิดดูนะ ว่าที่ไอ้คุณมันเพียรพยายามทำมาทั้งวันเนี่ย มันเป็นเพราะอะไร” จุนซูเอามือขยี้ผมนุ่มของอูยองด้วยความเอ็นดู แล้วป๋าซูก็เดินออกไปที่ระเบียงเพื่อจะโทรศัพท์
“จบไปหนึ่งคู่ ... ส่วนอีกหนึ่งคู่ สงสัยต้องร่ายมนต์ใส่โทรศัพท์ซะหน่อยแล้ว” ป๋าซูจอมขมังเวทย์จิ้มนิ้วลงไปบนโทรศัพท์ แล้วเริ่มร่ายมนต์ใส่ทันที
23.00 น.
ห้าทุ่มแล้ว แต่ชานซองก็ยังไม่คิดอยากจะเข้านอน มือหนาลูบไล้ขนเจ้าซองกับเล่น แต่ดวงตาคมสวยเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง
ชานซองไม่ได้โกหกนะ เรื่องที่ซองกับไม่สบายน่ะ ซองกับไม่สบายจริง ๆ ก็แม่บอกว่าซองกับท้องอืดน่ะ ก็เลยอยากจะกลับมาดูแลมันหน่อย (=_=!!
โอเค!!...โอเค!!...ยอมรับก็ได้ เรื่องซองกับไม่สบายน่ะ มันเป็นข้ออ้าง ... ตอนนี้ชานซองไม่กล้ากลับไปเผชิญหน้ากับจุนโฮจริง ๆ จุนโฮคงกำลังโมโหเค้าหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่แน่ ๆ เลย
แม่ของชานซองยืนมองลูกชายจากด้านหลัง วันนี้ตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน เจ้าหมีก็เอาแต่เหม่อลอย ถามว่าทำไมวันนี้กลับมานอนที่บ้าน ชานซองก็บอกว่าคิดถึงแม่ อยากจะมานอนที่บ้านบ้าง อยากมาดูแลซองกับบ้าง ... ฮึ!! เหตุผลแค่นี้จ้างให้แม่ก็ไม่เชื่อหรอก ก็ปกติชานซองติดพวกพี่ ๆ จะตาย บ้านอยู่ใกล้แค่นี้ยังไม่ค่อยจะยอมกลับบ้านเลย แล้วจู่ ๆ ก็เกิดอยากจะมานอนบ้านขึ้นมาเนี่ยนะ!! ... แม่เชื่อก็แปลกแล้ว
คุณนายฮวางนั่งลงข้าง ๆ ลูกชาย ดวงตาของผู้ผ่านโลกมาก่อนมองลูกชายอย่างรู้ทัน ชานซองต้องมีปัญหาอะไรกับพวกพี่ ๆ ในวงแน่ ๆ ถึงไม่ยอมกลับไปนอนที่หอ …. เค้าเป็นแม่ เค้ารู้ดี ชานซองโตแต่ตัว แต่วุฒิภาวะ หรือความคิดอ่านอะไรบางอย่างไม่ได้โตตามไปด้วย ไม่รู้ไปทำให้พวกพี่ ๆ ในวงต้องหนักใจบ้างรึเปล่า
“เป็นอะไรรึเปล่าลูก มีอะไรบอกแม่ได้นะ” คุณนายฮวางถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผมแค่รู้สึกสับสนอะไรบางอย่าง อยากกลับมาอยู่บ้านเงียบ ๆ เผื่อจะคิดอะไรออกได้บ้าง” ในที่สุดชานซองก็ยอมบอกออกมา ถึงมันจะไม่ได้ทำให้คุณนายฮวางรู้ถึงปัญหาที่แท้จริงของลูก แต่แค่ชานซองได้พูดระบายอะไรออกมาบ้าง มันก็น่าจะดี
“บางครั้งเวลาเราสับสนอะไรบางอย่าง ... เราลองฟังเสียงหัวใจดูสิลูก ... แม่มั่นใจว่าลูกของแม่เป็นคนดี หัวใจอันใสซื่อของลูกไม่มีวันโกหกลูกแน่ๆ”
ชานซองซบหัวใหญ่โตลงบนไหล่เล็กของแม่เหมือนอยากจะขอบคุณ แต่แม่ลูกก็ทำซึ้งกันได้ไม่นาน ก็มีเสียงโทรศัพท์ขัดขึ้นมาซะก่อน
RRR ….RRR….RRR
“อันยอง ... พี่จุนซูมีอะไรเหรอครับ”
“พรุ่งนี้ตอนเช้าก่อนนายกลับมาที่หอ นายแวะซื้อยาให้หน่อยได้มั๊ย”
“ยาอะไรครับ”
“ยาทาแก้ฟกช้ำ ... ก็จุนโฮน่ะสิ ไม่รู้ไปถ่ายแบบอิท่าไหน ตกลงมาจากฉากที่ถ่ายทำซะงั้น ... ตอนนี้เนื้อตัวถลอกปอกเปิกเขียวช้ำไปหมดแล้วเนี่ย พอดียาทาแก้ฟกช้ำที่หอมันหมด พรุ่งนี้เลยอยากให้นายแวะซื้อให้หน่อย”
“............”
“ฮัลโหล ชานซอง ... ฮัลโหล ... นายยังฟังพี่อยู่รึเปล่าเนี่ย …. ฮัลโหล...”
ไม่สัญญาณตอบรับจากเรียกหมายที่ท่านเรียก ชานซองกดตัดสายจุนซูไปเรียบร้อยแล้ว
“แม่ครับ!! … ผมกลับไปนอนที่หอนะครับ” พูดจบชานซองก็คว้าเป้ แล้วเปิดแน่บออกไปเลย
“ชานซอง!! … ชานซองเดี๋ยวลูก!!” คุณนายฮวางตะโกนไล่หลังลูกชายไป แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว เค้าเห็นหลังของลูกชายขึ้นแทกซี่ไปไว ๆ
“เฮ้อ!!... วัยรุ่นนี่น๊า...” คุณนายฮวางทำได้แค่บ่นให้ลมให้ฟ้าฟัง
..
..
..
..
“จุนโฮ!!” ร่างหนาเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนอย่างแรง ทำเอาคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงต้องสะดุ้งตื่น แล้วลุกขึ้นมานั่งทันทีด้วยความตกใจ
“จุนโฮ...นายเป็นอะไรมากมั๊ย เจ็บมากรึเปล่า” ชานซองนั่งลงบนเตียงข้างคนตัวเล็ก มือไม้สาละวนลูบคลำไปทั่วทั้งตัวเพื่อหาแผลหรือรอยฟกช้ำ
“อะไร?? เจ็บอะไร?? ฉันไม่ได้เป็นอะไร” จุนโฮตอบกลับมาด้วยความมึนงง
“ก็พี่จุนซูบอกว่า ........” ชานซองหยุดคิดนิดนึง แล้วตาคมก็มองสำรวจไปทั่วร่างของคนตัวเล็ก ... ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่นา …. พี่จุนซู นะ พี่จุนซู
“ตกลงนายไม่ได้เป็นอะไรแน่นะ” ชานซองถามย้ำให้มั่นใจ
“อื้ม!! ... ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่” จุนโฮก็ตอบกลับไปอย่างงงๆ
“นายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”
ทั้งสองนั่งเงียบกันไปพักนึง แล้วอยู่ดี ๆ ก็เหมือนจุนโฮจะนึกขึ้นมาได้ ... เค้ามีคดีความที่ต้องชำระสะสางกับไอ้หมีขาดไอโอดีนที่หว่า!!!
จุนโฮกระโดดลุกขึ้นมานั่งคร่อมบนตัวชานซอง มือเล็กคว้าหมอนได้ ก็กระหน่ำตีลงบนตัวชานซองแบบไม่ยั้ง
“นี่แน่!! … ไอ้หมีบ้า ตายซะ!! … ก่อเรื่องแล้วหนีเหรอ นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชายนี่หว่า”
จุนโฮรัวกระสุนหมอน ตุ๊กตา ... อะไรที่อยู่แถวนั้นแล้วจุนโฮจับขว้างได้ จุนโฮจับขว้างใส่ซานซองจนหมด .... ซานซอนก็หลบหลีกเป็นพัลวัน แขนทั้งสองข้างต้องยกขึ้นมาป้องกันหน้าตัวเองไว้ เพราะจุนโฮเอาจริง!! ขว้างเต็มแรงแบบไม่ยั้งมือ นี่กะจะเอากันในตายจริง ๆ ใช่มั๊ยเนี่ย
ชานซองเริ่มจะไม่ไหว เพราะเค้าเจ็บจริง ๆ นะเนี่ย ... ร่างหนาพลิกตัวขึ้นมาอยู่ด้านบน แล้วออกแรงกดจุนโฮไว้กับเตียง
“จุนโฮ นายใจเย็น ๆ สิ” ถึงแม้ทั้งตัวของชานซองจะกดและก็คร่อมจุนโฮไว้ใต้ร่าง แต่จุนโฮก็ยังพยายามดิ้น
“จะต้องใจเย็นทำไม ทุกอย่างเป็นความผิดของนาย ... รึนายจะแก้ตัวว่ายังไง”
ชานซองนิ่งเงียบ เค้าไม่มีข้อแก้ตัวอะไร แรงที่กดจุนโฮไว้เริ่มอ่อนแรงเพราะชานซองรู้สึกผิดจริงๆ ... คนตัวเล็กเห็นช่อง จึงรีบสะบัดมือหลุดจากการกอบกุม แล้วมือเล็กก็กระหน่ำทุบลงไปบนอกแกร่งของชานซองทันที
“ไอ้หมีบ้า ... ไอ้หมีขาดไอโอดีน ... นายจูบฉันอย่างนั้นได้ไง ...นายเป็นบ้าอะไรของนายห๊า!!”
จุนโฮทุบชานซองเต็มแรงแบบไม่ยั้งมือเลยจริงๆ จนชานซอนเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะช้ำในตายแล้ว
ชานซองต้องรวบร่างเล็กเข้ามากอดไว้แน่น ๆ กับอก ทำอย่างนี้จุนโฮจะได้ทุบเค้าไม่ได้
ได้ยินเสียงหัวใจของชานซองที่เต้นแรงอยู่ในอกแกร่งอย่างนี้ จุนโฮเริ่มมีอาการเหมือนเมื่อวานอีกแล้ว หัวใจเค้าเริ่มเต้นแรงตามชานซอง หน้าของเค้าเริ่มร้อนวูบวาบ ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ต่อไปหัวใจเค้าต้องทำงานหนักเกินไปแน่ๆ
“ชานซอง ปล่อยได้แล้ว ฉันไม่ทุบนายแล้วก็ได้” จุนโฮเริ่มหาทางออกให้ตัวเอง
“ฉันขออยู่อย่างนี้อีกหน่อยได้มั๊ย หลังจากนี้นายจะฆ่าฉันให้ตายฉันก็ยอม” ชานซองตระคองกอดจุนโฮด้วยความอ่อนโยน ..... แล้วอย่างนี้จุนโฮจะทำอะไรได้เล่า ก็ต้องปล่อยให้ชานซองกอดไปอย่างปฏิเสธไม่ลง เพราะตัวเองก็รู้สึกดีกับสัมผัสอ่อนโยนอย่างนี้เช่นกัน
ได้นอนกอดจุนโฮอย่างนี้ ชานซานรู้สึกอบอุ่นจริง ๆ เค้าไม่อยากให้จุนโฮโกรธหรือเกลียดเค้าอีกแล้ว แต่จุนโฮก็สมควรโกรธอยู่หรอก เพราะทุกอย่างมันเป็นความผิดของเค้าทั้งหมด ... แต่ที่เค้าจูบจุนโฮไป ... เค้าไม่ได้ตั้งใจ ไม่รู้มันเป็นอะไร ร่างกายมันเป็นไปเอง
ชานซองรู้สึกสับสน แล้วก็ไม่เข้าใจตัวเองจริง ๆ มันเกิดความรู้สึกแปลก ๆ ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนที่หัวใจ ... และมันก็ไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร มันเกิดเฉพาะกับจุนโฮเท่านั้น
แม่บอกว่า...ถ้าสับสน ไม่ต้องคิดอะไรมาก แค่ให้ฟังเสียงหัวใจของตัวเองก็พอ บางทีคำตอบมันอาจจะอยู่ในนั้นแล้วก็ได้
ชานซองนอนกอดจุนโฮนิ่ง ๆ แล้วเริ่มฟังเสียงหัวใจตัวเอง ................... อยู่ดี ๆ ท่อนหนึ่งของเพลง Love ที่พี่จุนซูร้องเมื่อเช้า ก็ล่องลอยอยู่ในหัวสมองของชานซอง
Never knew what I was missing
But I knew once we started … Kissing
I found ………………
ชานซองผละตัวจากที่กอดจุนโฮอยู่ มามองดวงตาเรียวเล็กของจุนโฮแทน ... ใช่!! เมื่อวานตอนเค้าจูบจุนโฮ เค้ารู้สึกเหมือนเค้าค้นพบอะไรบางอย่างในดวงตาของจุนโฮ แล้วก็ค้นพบในหัวใจของเค้าด้วย ... แต่เค้าไม่มั่นใจ
“ฉันกำลังจะค้นพบอะไรบางอย่าง ... จุนโฮ นายช่วยฉันหน่อยนะ”
พูดจบ ชานซองก็โน้มหน้าลงไปจูบจุนโฮแผ่วเบา ... ทั้งสองหลับตาพริ้ม จูบอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน
……………...
……...
….
..
I found ……………… “LOVE”
-------------------- To be Continue -------------------
Writer Talk : ยาวมากไปม้ายยย ... ถ้าเอา 2 คู่มารวมอยู่ในตอนเดียวกัน มันก็จะยาวเยี่ยงนี้แล
หวังว่าคงจะอ่านกันไหวนะคะ T^T
ตอนหน้า Friday Night ไรท์เตอร์กะจะให้เด็กด้งไปง้อเสี่ยคุณเค้าซักหน่อย รีดเดอร์ว่าดีมั๊ยคะ ^^
ส่วนคู่ชานโฮ ... เค้า found … LOVE กันแล้ว ... แล้วจะยังไงต่อล่ะ kkk
ช่วยติดตามอ่านตอนต่อไปด้วยนะคะ ^^
Comment Pleaseeeee!!
ความคิดเห็น