[Fic 2pm] Are You Sleeping?? [Khun x Dong // Chan x Ho][Y]

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 : Wednesday Night ... 2/2

Are You Sleeping??

 

Chapter 5 : Wednesday Night (2/2)

Couple      :     Khun©Dong // Chan©Ho

Rate      :     PG

Genre      :     Romantic

Author      :     *mamameya*

วันพุธที่ 17 ธันวาคม 20xx ... เวลา 00.30 น.

รายงานสถานภาพ

จุนซู : นอนหลับอย่างอารมณ์ดี เพราะคืนวันอังคารหลอกเด็กใสซื่อแก้มอูมได้ วันพุธยังหลอกแมวดำที่คิดว่าตัวเอง “แน่” ได้อีก เกิดเป็นคิมจุนซูมันช่างมีความสุขอะไรเช่นนี้

แทคยอน : นอนท่องคาถา “เจย์รัก เจย์หลง เจย์จงกลับมา” ตามที่ป๋าซู หลอก สอนด้วยความตั้งใจ

อูยอง : นอนหลับฝันหวาน ... ฝันเรื่องเดิมซ้ำ ๆ เหมือนช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ... อูยองฝันเรื่องอะไรน๊า??   (^__^)

นิชคุณ : นอนหลับฝันหวานอยู่ข้าง ๆ อูยอง ... นิชคุณจะฝันเรื่องเดียวกับอูยองรึเปล่าน๊า?? (^__^) แต่ที่แน่ ๆ หน้าของนิชคุณใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ชานซอง + จุนโฮ : เรามาดูสถานภาพของพวกเค้าสองคนกันดีกว่า

ชานซอง ... ผู้ไม่รู้หัวใจตนเอง

“ฮยองอ่า ... อย่าพึ่งนอนดิ เล่นอีกเกมส์ได้ป่ะ”

“ไม่เอาแล้ว  ง่วงจะแย่อยู่แล้ว”

“อีกเกมส์นึงนะ ... นะ... นะ...นะ ...ผมยังไม่ง่วงเลยอ่ะ”

“ก็แหงล่ะ!! ... นายเล่นท้องเสียหนีกลับมานอนก่อนเลยนี่ ... คนอื่นเค้าซ้อมเต้นหนักจะตายนายมานอนอู้สบายอยู่คนเดียว นายรู้ป่ะ วันนี้พี่นัมยงโครตเคี่ยวเลยอ่ะ พี่งี้ปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมดแล้ว

“งั้นผมนวดให้ พี่อย่างพึ่งไปนอนเลยนะ อยู่เป็นเพื่อนผมก่อน”

“อะไรของแกว่ะ!! ... ถ้าอยากจะนวด ไปนวดจุนโฮโน่น ขานั้นโดนหนักกว่าเพื่อน เพราะพี่นัมยงสั่งให้จุนโฮกลับมาตีลังกาเต้นอะโครบาติกอีกครั้ง เห็นหอบแฮ่ก ๆ แต่พอพี่ถามว่าเหนื่อยมั๊ย? ...พักก่อนมั๊ย?... ก็ไม่ยอมพัก ไม่รู้จุนโฮหายบาดเจ็บดีรึยัง หักโหมอย่างนี้เดี๋ยวก็อาการกำเริบอีก”

วันนี้ตั้งแต่ทุกคนกลับมาถึงคอนโดก็มีแต่เสียงบ่นเรื่องซ้อมเต้นงานส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ให้ผมฟังตลอด ก็มีแต่จุนโฮนี่แหละ ที่ไม่เห็นบ่นอะไรกับเค้าเลยซักคำ แต่ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า คนที่เหนื่อยที่สุดน่าจะเป็นจุนโฮ

ผมล่ะสงสารจุนโฮจะตายอยากจะเข้าไปถามไถ่ ... แต่ก็ไม่กล้า ... ส่วนจุนโฮเองเค้าก็เอาแต่หลบหน้าผมทั้งวัน

อย่างว่าแต่จุนโฮหลบหน้าผมเลย ... ผมก็หลบหน้าจุนโฮเหมือนกันนั่นแหละ!!

.

.

“พี่ไปนอนแล้วนะ ... ไปละ!!” 

ในที่สุด ...พี่แทคก็ทิ้งผมไปอีกคนจนได้ .... แต่พี่แกไปด้อม ๆ มอง ๆ อะไรก็ไม่รู้อยู่หน้าห้องพี่คุณ ... แล้วพี่แทคก็เข้าห้องพี่คุณตามอูยองไปอีกคน ... ไหนบอกว่าง่วง!!?? ... ไปคุยอะไรอยู่กับพี่คุณกับอูยองอีกล่ะ ทีผมอยากให้อยู่เป็นเพื่อนก็ไม่ยอมอยู่

ใช่ซี้!!!........ ผมมันก็แค่มักเน่ตัวเล็ก ๆ (?)  ...ไม่มีใครสนใจ … ปกติถ้าผมถูกทิ้งอย่างเนี่ย ยังไง ๆ ก็ยังมีจุนโฮที่มาคอยสนใจ มาคอยเล่นกับผม .... แต่เมื่อวานผมดัน “ทำเรื่อง” เข้าจนได้ จุนโฮต้องโกรธผมแน่ ๆ วันนี้เขาเอาแต่หลบหน้าผม ไม่คุยกับผมเลยทั้งวัน

..

..

..

01:30 น.

และแล้ว ... ผมก็มายืนอยู่หน้าประตูห้องจุนโฮจนได้ มือผมจับลูกบิดประตู กำลังชั่งใจอยู่ว่าจะเปิดเข้าไปดีมั๊ย

หลังจากที่พี่แทคเข้าไปป่วนอะไรพี่คุณก็ไม่รู้ ได้ยินเสียงโวยวาย ๆ ดังลั่นออกมานอกห้อง ... แล้วผมก็เห็นพี่แทคโดนพี่จุนซูลากพาเข้าห้องไป ... หลังจากนั้นบ้านทั้งหลังก็เงียบบบบ...... ทุกคนคงนอนกันหมดแล้วสินะ …. เฮ้อ!!

ผมพยายามจะนอนแล้ว แต่ทำยังไงมันก็นอนไม่หลับ ที่ผมพยายามจะรั้งพี่แทคไว้ ให้พี่แทคอยู่เล่นเกมส์เป็นเพื่อน เพราะผมไม่อยากจะคิดฟุ้งซ่านน่ะสิ  ก็พออยู่คนเดียวทีไร ผมก็คิดถึงแต่เรื่องที่ผมไปหอมแก้มจุนโฮเข้า ... บางทีผมก็คิดเลยไปถึงแก้มแดง ๆ ปากแดง ๆ ตาตี่ ๆ ของจุนโฮ ผมคิดวกไปวนมาอยู่อย่างนี้ทั้งวัน ... ผมเป็นบ้าอะไรของผมเนี่ย!!

..

..

ในที่สุดผมก็ตัดสินใจเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของจุนโฮ .... เข้าไปดูให้มันรู้กันไปเลย!!... ว่าผมเป็นอะไรนักหนา ทำไมถึงได้คิดถึงแต่คน ๆ นี้นัก

และผมก็เห็นจุนโฮหลับแล้วเหมือนที่ผมคาดเอาไว้ ร่างเล็กนอนตะแคงข้างเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ วันนี้จุนโฮหันหน้าออกมาข้างนอกแฮะ!! … ไม่ได้นอนหันหน้าเข้าหากำแพงเหมือนเดิม ... ทำให้ผมพึ่งจะได้มาสังเกตวันนี้นี่แหละว่า จุนโฮนอนตะแคงข้างหันหน้าเข้าหากำแพงทุกวันเลยเหรอนี่

ผมเดินไปหาจุนโฮที่เตียง แล้วลงนั่งที่พื้นข้าง ๆ เตียงของจุนโฮ ผมเกยหน้าไปบนเตียงเอียงคอมองคนตัวเล็กที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่ม

เสียงลมหายใจแรง ๆ อย่างนี้ เขาเรียกว่าเสียงกรนรึเปล่านะ แต่ถ้าเป็นเสียงกรนจริง ๆ ทำไมผมไม่รู้สึกรำคาญเลยล่ะ ฟังแล้วกลับรู้สึกเพลิน พาลจะทำให้หลับซะด้วยซ้ำ ร่างกายของจุนโฮมีมนต์สะกดจริงๆ แม้แต่เสียงหายใจก็ทำให้ผมเคลิ้มจนจะหลับได้

 จะเอายังไงดีล่ะ ผมจะเข้าไปนอนกอดจุนโฮเหมือนทุกวันดีมั๊ยนะ??

ก็อย่างที่บอก ร่างกายของจุนโฮมีมนต์สะกด ถ้าผมได้นอนกอดเค้าแป๊บเดียว ผมว่าเดี๋ยวผมก็หลับ แต่เรื่องเมื่อวานยังไม่ได้เคลียกันเลย ผมยังมีหน้าไปนอนกอดจุนโฮอีกเหรอเนี่ย

แต่ผมอยากพักผ่อนนะ อยากหลับจะตาย วันนี้ถึงผมจะท้องเสียแล้วกลับมาที่หอก่อนชาวบ้านเขา แต่ผมก็ยังไม่ได้หลับเลย เพราะมัวคิดถึงแต่เรื่องของจุนโฮ

แต่เมื่อคืนวันอังคารผมก็นอนกอดจุนโฮได้นี่ คืนนี้ก็คงกอดได้อีกมั๊ง อีกอย่างจุนโฮหลับแล้ว เขาคงไม่รู้เรื่องอะไรหรอก ไว้เช้าพรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที ... คิดได้อย่างนั้น ผมก็รีบขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างเงียบเชียบ แล้วตรงเข้าไปกอดจุนโฮทันที

..

..

..

เวลาผ่านไปตั้งนานแล้ว แต่ผมก็ยังนอนไม่หลับสักที .... ก็คนตัวเล็กนี่สิ อยู่ดี ๆ ก็ “กอดตอบ” ผมเฉยเลย ปกติจะเป็นผมฝ่ายเดียวที่กอดจุนโฮ จุนโฮไม่เคยกอดผมเลย ... วันนี้จุนโฮเป็นอะไรไปเนี่ย!!

แล้วลมหายใจร้อน ๆ ของจุนโฮที่เป่ารดอยู่ที่อกผมอีกแหละ ปกติจุนโฮจะนอนหันหน้าเข้าหากำแพง ผมก็ได้แต่นอนกอดจุนโฮจากทางด้านหลัง ก็เลยไม่เคยได้รู้สึกถึงลมหายใจร้อน ๆ ของจุนโฮอย่างนี้ .... และผมไม่เคยคิดเลยว่า เพียงแค่ลมหายใจของจุนโฮ มันจะทำให้หัวใจผมเต้นแรงได้ถึงขนาดนี้

ผมผละตัวออกจากร่างบาง กะว่าจะออกไปนอนข้างนอกดีกว่า ขืนยังอยู่อย่างนี้ต่อไป หัวใจผมได้กระโดดออกมานอกอกแน่ แต่พอผมก้มลงมองไปที่จุนโฮ ทำไมจุนโฮแก้มแดงอย่างนี้ล่ะ หรือจุนโฮจะไม่สบาย เพราะวันนี้จุนโฮซ้อมเต้นหนักมาก อาจจะไม่สบายก็ได้นะ

 ผมลองเอาหน้าผากของผม ไปแตะที่หน้าที่หน้าผากของจุนโฮเพื่อวัดอุณหภูมิ ... ตัวก็ไม่ได้ร้อนมากนี่นา แล้วทำไมแก้มแดงจัง .... พอผมเอาหน้าผากออกมา แล้วก้มลงไปมองจุนโฮอีกครั้ง คราวนี้จุนโฮหน้าแดงไปทั้งหน้าเลย .... จุนโฮนี่แปลกจัง

ผมนึกอะไรสนุก ๆ ออก ... เลยลองเอามือไปบีบจมูกของจุนโฮเล่นเบา ๆ  จมูกของจุนโฮก็แดงขึ้นไปอีก .... 555+ .... จุนโฮตลกจัง

ผมลองเอาปากงับไปที่ใบหู .... หูจุนโฮก็แดงขึ้นมา ... 555+ ... ผมสนุก ๆ จริง ๆ นะครับ ... ได้แกล้งคนหลับอย่างนี้ มีความสุขจริง ๆ

ผมก็เลยงับเล่นไปทุกที่บนใบหน้าของจุนโฮเลย ... ไม่รู้สิ... เหมือนผมหมั่นเขี้ยวมั้ง?? ... ผมอยากงับหน้าเขาเล่น ... ผมงับไปที่หูที จมูกที แก้มที  .... แล้วเชื่อมั๊ย หน้าของจุนโฮที่แดงอยู่แล้ว มันสามารถแดงขึ้นได้อีก ... 555+ ... ร่างกายของจุนโฮนอกจากมีมนต์สะกดแล้ว ยังเล่นได้สนุกอีกด้วย 555+

ผมกะว่าจะก้มไปงับเล่นแถว ๆ คอหรือที่อื่นอีก ... ดูซิว่ามันจะแดงเหมือนหน้ารึเปล่า ... ผมค่อยๆ ซุกหน้าไปที่คอ แต่ยังไม่ถึงคอดีเลย ร่างเล็กก็ดิ้นดุ๊กดิ๊กแล้วขดตัวซุกหน้าลงบนอกผมแน่น จนผมแทบจะไม่เห็นจมูกเห็นปากของจุนโฮเลย

ผมก็ลืมตัวไป งับหน้าจุนโฮเล่นจนเพลิน จุนโฮคงรู้สึกรำคาญเลยซุกหน้าหนีอย่างนี้สินะ ...  ดีแค่ไหนแล้วที่จุนโฮไม่ตื่น ผมก็เลยนอนกอดจุนโฮนิ่ง ๆ ไม่งับอะไรเขาเล่นแล้ว

..

..

..

เวลาก็ผ่านไปอีกพักใหญ่ ... ทำยังไง๊ ... ยังไง ... ผมก็นอนไม่หลับ ผมก้มลงไปมองจุนโฮ จุนโฮก็ยังคงซุกหน้าอย่าที่อกผมแน่น ... เขาจะหายใจออกหรือนี่

ผมค่อย ๆ ผละตัวออกจากจุนโฮเบา ๆ เพราะกลัวคนตัวเล็กจะตื่น มือใหญ่ค่อยๆ ช้อนหน้าเล็กขึ้นมารับอากาศข้างนอกบ้าง ตอนนี้หน้าของจุนโฮมีเหงื่อซึมเต็มเลย คงร้อนล่ะสิท่าก็ซุกหน้าเข้ามาซะแน่นขนานนั้น

ผมเอาหลังมือค่อย ๆ ซับเหงื่อชื้นตามไรผม ปากกับจมูกของจุนโฮแดงมากเลย คงช่วยกันหายใจเอาอากาศเข้าไปสินะ ผมไม่เคยได้มองหน้าจุนโฮตอนหลับแบบเต็ม ๆ ตาซักครั้งนึง นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย

มองดี ๆ จุนโฮนี่น่ารักเหมือนกันเนอะ ปากนิดจมูกหน่อยน่ารักดี  ตาตี่ ๆ นี่ไม่ว่าจะตอนปิดหรือตอนเปิดมันก็ขนาดเท่ากันเลย ... แต่ถ้าให้จุนโฮยิ้มนะ ตาหยี ๆ อย่างนี้มันน่ารักมากเลย ... จุนโฮมักจะยิ้มให้ผมเสมอ ไม่ว่าผมจะทำตัวเปิ่นหรืองี่เง่าแค่ไหน ...จมูกเล็ก ๆ นี่ก็จะทำเสียงฟุดฟิด เมื่อผมไม่ยอมอาบน้ำ ... ปากแดง ๆ ก็คอยแต่จะบ่นเรื่องสุขภาพอนามัยผม ให้ผมทำตัวให้สะอาด แล้วก็กินแต่ของดี ๆ มีประโยชน์

...............................

..................

.........

.....

..

เฮ้ย!! … o_O

นี่ผม “จูบ” จุนโฮไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!! …

เอาอีกแล้ว ... ร่างกายของจุนโฮเริ่มร่ายมนต์สะกดใส่ผมอีกแล้ว  ผมคงไม่รู้ตัวหรอกว่าผมเผลอไปจูบจุนโฮเข้า ถ้าไม่ใช่เพราะมือเล็กของจุนโฮ ที่ขยุ้มเสื้อของผมซะเต็มแรงจนทำให้ผมรู้สึกตัว

ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ... ภาวนาอย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย ... แต่พระเจ้าก็ไม่เข้าข้างผม เพราะพอผมลืมตาขึ้นมา ก็สบเข้ากับดวงตาเล็กของจุนโฮที่เบิกกว้าง จ้องมองผมด้วยความตกใจ

จุนโฮตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?? ... เค้ารู้ตัวมั๊ยที่ผมเผลอจูบเค้าไปเมื่อกี้ ?? …. คงรู้ตัวสินะ ... ก็ตาตี่เล็กของจุนโฮเบิกกว้างซะขนาดนั้น แล้วยังมือของจุนโฮที่ขยุ้มอยู่ที่เสื้อของผมไม่ยอมปล่อยอีกล่ะ ... โอ้พระเจ้า!! … ผมจะทำยังไงดีเนี่ย!!

แววตาของจุนโฮ มันช่างเหมือนกับเมื่อวานที่ผมหอมแก้มเค้าไปเลย มันเต็มไปด้วยความตื่นเต้นปนสงสัย แล้วมันยังมีอะไรอีกซักอย่างก็ไม่รู้ ที่ผมให้คำนิยามมันไม่ได้ ผมไม่ชอบแววตาอย่างนี้เลย ... เพราะพอผมมองแล้วหัวใจผมเต้นไม่เป็นส่ำ ... และมันก็เต้นแรง จนมันแทบจะกระโจนออกมานอกอกแล้วตอนนี้

อ๊ากกก!!! .... ผมทำอะไรลงไปเนี่ยย!! … เมื่อวานหอมแก้มเค้าไปไม่พอ วันนี้ยังมาจูบเค้าอีก .... สงสัยผมต้องกินเกลือผสมไอโอดีนอย่างที่แฟนคลับแนะนำซะแล้วล่ะมั้ง ช่วงนี้สติสะตังผมไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเลย ... ทำอะไรก็ไม่เคยคิด .... ผมอยากจะบ้าตาย จุนโฮจะต้องทั้งโกรธแล้วก็เกลียดผมแน่ ๆ เลย

ไม่ไหวแล้ว ผมอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ... ผมลุกพรวดพราดขึ้นมาจากเตียง แล้วรีบวิ่งแจ้นออกมาจากห้องของจุนโฮ ... โดยไม่กล้าเหลียวหลังกลับไปมองเลยว่า ... จุนโฮจะเป็นยังไงบ้างตอนนี้

จุนโฮ ... ผู้หลบหนีหัวใจตัวเอง

ให้ตายเหอะ!! … วันนี้ผมเหนื่อยจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าไม่ได้เต้นอะโครบาติกนาน ๆ แล้วเส้นมันจะยึดได้ขนาดนี้ แถมวันนี้พี่นัมยงก็เคี่ยวซะไม่มี พวกเรา 2pm จะรอดไปจนถึงงานส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ปลายปีมั๊ยเนี่ย!?

แต่มีอยู่คนหนึ่งที่สบายกว่าเพื่อน ก็ชานซองน่ะสิ ไม่รู้กินอะไรเข้าไปท้องเสียขนาดหนัก พี่นัมยงเลยบอกให้ไปหาหมอแล้วกลับไปพักผ่อนที่หอได้

แต่ชานซองกลับหอไปก็ดีแล้วแหละ!! … เพราะตอนชานซองอยู่ผมไม่ค่อยมีสมาธิเต้นเลย ถ้าขืนชานซองยังอยู่ซ้อมด้วยกันต่อไปล่ะก็ ผมได้ตีลังกาพลาดลงมาคอหักตายแน่เลย 

ก็เรื่องเมื่อคืนวานน่ะสิ ชานซองเล่นพิเรนท์อะไรก็ไม่รู้ มาหอมแก้มผมเฉยเลย วันนี้ผมเลยไม่ค่อยอยากจะเจอหน้าเขาเท่าไหร่ ... ไม่ใช่ว่าผมโกรธหรืออะไรหรอกนะ ... แต่ไม่รู้สิ?? ... ผมแค่ไม่อยากเผชิญหน้ากับเค้า

วันนี้พอผมกลับมาถึงหอ ผมก็รีบอาบน้ำแล้วรีบเข้านอนเลย ... ไม่ใช่เพราะอยากจะหลบหน้าใครบางคนหรอกนะ ... แต่ผมเหนื่อยน่ะ ... พอหัวถึงหมอนปุ๊บผมก็หลับปั๊บ

มารู้ตัวอีกที ก็ตอนที่โดนเจ้าหมียักษ์กอดนี่แหละ .... นี่ผมนอนหลับเหมือนคนหมดสติได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!! ... ก็ปกติผมเป็นคนตื่นง่ายจะตาย ไม่ได้หลับลึกเหมือนอูยอง ที่พี่คุณอุ้มไปถึงไหน..ถึงไหน..ก็ไม่รู้เรื่อง

ปกติผมเป็นคนตื่นง่าย ... แค่ชานซองบิดลูกบิดประตูดัง “แกร๊ก” ผมก็รู้สึกตัวตื่นแล้ว ไม่ว่าผมจะนอนอยู่ในท่าพิศดารขนาดไหน ถ้าผมได้ยินเสียงชานซองเปิดประตูเข้ามา ผมจะรีบเปลี่ยนท่าเป็นนอนตะแคงหันหน้าเข้าหากำแพงทันที เพราะเตียงมันเล็กถ้าไม่นอนตะแคง ชานซองก็คงจะนอนด้วยไม่ได้หรอก ... แล้วที่ต้องหันหน้าเข้าหากำแพงเพราะผมไม่อยากให้ชานซองรู้สึกแปลก ๆ ที่ต้องมานอนด้วยกันอย่างนี้

อันที่จริงชานซองเป็นคนเข้ามานอนกับผมเองนะ ทำไมผมต้อง “คิดเผื่อ” เค้ามากมายขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้ แล้วที่ผมยอมให้ชานซอนอนกอด เพราะผมสงสารหมียักษ์ขี้อ้อนหรอกนะ เห็นชอบทำตัวขาดความอบอุ่น พวกพี่ ๆ เค้าก็ไม่ค่อยสนใจ ... ก็เลยยอม ๆ ให้กอด ๆ ไป

 ขนาดเมื่อคืนวันอังคารชานซองเกิดบ้าอะไรก็ไม่รู้มาหอมแก้มผม สุดท้ายผมก็ยังยอมให้เค้านอนกอดเลย ... ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ... ก็แค่สงสารน่ะ

ขอย้ำชัด ๆ อีกครั้งหนึ่ง  ... เป็นเพราะความสงสารเท่านั้นหรอกนะ

..

..

..

ด้วยความที่วันนี้ผมเหนื่อยมาก ผมเลยหลับเป็นตาย ชานซองเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่รู้ตัวเลย คืนนี้ผมก็เลยไม่ทันได้เปลี่ยนท่ามาเป็นนอนตะแคงหันหน้าเข้าหากำแพง  พอผมลืมตาขึ้นมาอีกที ก็เห็นแต่แผ่นอกกว้างของชานซองแล้ว แล้วยังมือของผมที่โอบกอดชานซองไว้อีกล่ะ!! … ผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมไปกอดชานซองไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ผมหลับตาลงอีกครั้ง เพราะผมคิดว่า ผม “แกล้ง” ทำเป็นหลับต่อไปจะดีกว่า ... เพราะถ้าชานซองรู้ว่าผมตื่นแล้ว และมันจะทำให้เราสองคนต้องรู้สึกเคอะเขินต่อกันเหมือนเหตุการณ์เมื่อคืนวันอังคารอีกล่ะก็ .... สู้ผมแกล้งทำเป็นหลับต่อไปอย่างนี้จะดีกว่า ... ผมก็เลยนอนนิ่งๆอยู่ในอ้อมกอดของชานซอง ...

แต่เอ๊ะ!! … ทำไมชานซองหัวใจเต้นแรงอย่างนี้ล่ะ ... หน้าผมที่แนบอยู่ที่ใกล้อกอุ่น รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นโครมครามชองซานซองอยู่ภายใต้อกแกร่งนี้

พอผมได้ยินเสียงหัวใจของชานซองเต้นแรง ... มันพลอยทำให้หัวใจของผมเต้นแรงตามไปด้วย ... ผมเป็นอะไรไปเนี่ย!! …ตอนนี้ผมรู้สึกว่าหน้าของตัวเองร้อนวูบวาบมากเลย

 แล้วชานซองทำอะไรอีกล่ะ ... เขาเอาหน้าผากมาแตะกับหน้าผากผมทำไมเนี่ย ... ผมไม่ได้เป็นไข้นะ จะต้องมาวัดอุณหภูมิทำไม แล้วยิ่งหมีมันเอาหน้าเข้าใกล้ผมอย่างนี้ ผมก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อน ๆ ที่เป่ารดอยู่ที่ปลายจมูกผม ตอนนี้หน้าผมจะต้องแดงมากแน่ ๆ เลย เพราะผมรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้ามากขึ้นกว่าเมื่อกี้อีก ... เมื่อไหร่หมีมันจะเอาหน้าออกไปห่าง ๆ หน้าผมซักทีเนี่ย!!

เฮ้อออ!! ... ในที่สุด ชานซองก็เอาหน้าออกไปให้พ้น ๆ หน้าผมซักที ... แต่เดี๋ยวก่อนนะ ... แล้วเค้าจะบีบจมูกผมเล่นทำไมเนี่ย ... ซนจริง ๆ เลยให้ตายเหอะ!!

บีบจมูกเสร็จก็มางับหูผมเล่นอีก ... จั๊กจี้นะไอ้หมีบ้า!! ... พองับหูเสร็จก็มางับจมูกผมต่อ แล้วก็งับแก้มงับหน้าผมไปทั่ว ... นายเป็นอะไรของนายเนี่ย !! … ฮวาง ชานซอง

 นี่ชานซองมันเป็นน้องหมาที่เขี้ยวพึ่งงอกรึไง … ถึงได้คันเหงือกเที่ยวงับโน่นงับนี่เล่นไปทั่ว แล้วยิ่งเค้างับหน้าผมอย่างนี้  ผมก็ยิ่งรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วใบหน้า ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนหน้าผมกำลังจะ “เดือด” ... ใกล้จะระเบิดอยู่มะรอมมะร่อแล้ว

ฟวู่ววว !! … ในที่สุด หมี(หรือหมาฟ่ะ??) มันก็หยุดงับหน้าผมจนได้ ... นี่คืนนี้ชานซอง เค้าทำให้ผมต้องถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย ... เฮ้อ!! …

แต่เดี๋ยวก่อนนะ ... ทำไมผมรู้สึกถึงลมหายใจร้อน ๆ ของชานซอง มันไปเป่ารดอยู่ที่แถว ๆ คอผมแทนหน้าล่ะ

เฮ้ยยย!! ..... อย่าบอกนะว่า ชานซองมันจะงับคอผมแทนหน้า ... นี่นายจะแปลงร่างจากน้องหมาเป็นแดร็กกูล่ารึไง ...  เมื่อไหร่หมีมันจะหยุดซุกซนกับร่างกายผมซักทีเนี่ย !!

ไม่ไหวแล้ว ... ผมต้อง “แกล้ง” ขยับตัว ทำเป็นเหมือนจะตื่นให้ชานซองตกใจบ้าง ... ไม่งั้นเค้าไม่หยุดเล่นกับร่างกายผมซักที ... คิดได้อย่างนั้น ผมก็เลยม้วนตัวเป็นก้อนกลม ๆ  แล้วซุกตัวเข้าไปเบียดอยู่กับอกเค้าแน่น .... ผมม้วนตัวเป็นกิ้งกืออย่างนี้ เค้าเล่นกับร่างกายผมไม่ได้แน่ ๆ  ส่วนหน้าผมก็ซุกอยู่กับอกอุ่นเค้าแน่น ไม่ให้เห็นหน้าเห็นตากันเลย จะได้ไม่เปิดช่องว่างให้เค้างับหน้าผมเล่นได้อีก

แล้วมันก็ได้ผล ... ชานซองนอนตัวเกร็งกอดผมนิ่ง ๆ ไปเลย ... 555+ ... นี่คงกลัวผมจะตื่นล่ะสิท่า ... 555+

..

..

..

เวลามันก็ผ่านไปตั้งนานแล้วนะ ทำไมชานซองยังไม่หลับซักทีนะ ... นี่ผมนอนขดตัวซุกหน้าแน่นอยู่ที่อกของเค้านาน จนผมเริ่มจะหายใจลำบากแล้วนะ ... แล้วอกอุ่น ๆ ของชานซองมันก็ชักจะร้อนเกินไปแล้วด้วย 

ผมไม่ไหวแล้ว ... ผมคงต้องแกล้งทำเป็นขยับตัวเปลี่ยนท่านอนอีกทีแล้วล่ะ ... แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ขยับตัวอะไรเลย กลับกลายเป็นชานซองขยับตัวออกห่างผมแทน แล้วเค้าก็ช้อนหน้าผมขึ้นมารับอากาศหายใจ ... ค่อยยังชั่วหน่อย ... คิดว่าจะตายคาอกหมีซะแล้วสิเรา

ชานซองซับเหงื่อชื้นไปทั่วใบหน้าผมอย่างเบามือ ... สัมผัสอ่อนโยนอย่างนี้ ... ผมไม่เคยได้รับจากชานซองเลย ... นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ ... ปกติเราสองคนก็มักจะเล่นสนุก แกล้งกันไปแกล้งกันมา ตามประสามักเน่ไปเรื่อย ๆ ไม่ค่อยจะอ่อนโยนเข้าหากันหรอก

ลมหายใจของชานซองที่ประพรมไปทั่วใบหน้าของผมตอนนี้ มันก็ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด

และอยู่ดี ๆ ผมก็รู้สึก “อุ่นวาบ” ที่ริมฝีปาก ... ความรู้สึกดี ๆ อย่างนี้มันคืออะไรกันนะ ... ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาดู จึงรู้ว่า ...

ชานซอง - จูบ – ผม

.

..

......

...........

.................

...............................

เสียงชานซองปิดประตูห้องดังโครม!! … ทำให้สติของผมที่อยู่ในภวังค์มันกลับคืนมาอีกครั้ง

...

...

...

เมื่อกี้ชานซองจูบผมจริง ๆ เหรอ

ไม่จริงหรอกม๊างงง … ชานซองก็คงแค่ “งับปาก” ผมเล่นแค่นั้นแหละ

ถ้าแค่งับปากจริง ๆ  ... ทำไมผมถึง “รู้สึกดี” อย่างนี้ล่ะ

ไม่จริ๊งงง!! ... ผมไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น ... นี่ผมคงซ้อมหนักเกินไปจนเริ่มเพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ เลย

ไม่มีอะไร ... มันไม่มีอะไร

แต่ใจหนอใจ ... ทำไมมันถึงสั่นอย่างนี้

-----------------To be Continue---------------

 
Writer Talk

ตอนหน้า Thursday Night

คง “ไม่แยก” เป็นตอนของ Khun©Dong  // Chan♥Ho  อย่างละตอนแล้วนะค่ะ

 ทั้งสองคู่จะอยู่ในตอนเดียวกันเลย

เพราะฉะนั้น แม่ยกของทั้งสองคู่ โปรดเป็นกำลังใจ ช่วยติดตามฟิคเรื่องนี้ต่อไปด้วยนะเจ้าค๊า

Comment Pleaseeeeeee!!