[Fic 2pm] Are You Sleeping?? [Khun x Dong // Chan x Ho][Y]

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : Tuesday Night ... 2/2

Are You Sleeping??
 

Chapter 3 : Tuesday Night (2/2)

Couple      :     Khun©Dong // Chan©Ho

Rate      :     PG

Genre      :     Romantic

Author      :     *mamameya*

วันอังคารที่ 16 ธันวาคม 20xx ... เวลา 04.00 น.

รายงานสถานภาพ

นิชคุณ : พยายามข่มตานอนให้หลับ สะกดใจตัวเองไว้ ไม่ให้เผลอไผลไปกับสิ่งยั่วยุอีก

อูยอง : นอนหลับฝันหวานอยู่ใต้ผ้าห่มหนา

 จุนซู : นอนหลับอย่างสบายอารมณ์ เพราะมีความสุขที่ได้แกล้งเด็ก

แทคยอน  : ยืนกอดอกมองร่างของจุนซู ที่นอนหลับสบายอยู่ที่เตียงชั้นบน พลางคิดในใจว่า  “พี่จุนซูแอบเก๋านี่หว่า ... พรุ่งนี้ต้องขอฝากตัวเป็นศิษย์”

 ชานซอง + จุนโฮ :  ตอนตี 4 เนี่ย ... หลับไปแล้ว แต่กว่าจะนอนได้หล่ะ…….

Flash Back … กลับไปเมื่อเวลา 01.30 น.

       ชานซองหลังจากที่ถูกพี่แพนด้าทั้งผลักทั้งดันให้เข้ามาในห้องของจุนโฮ ก็ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ที่ประตูห้องของจุนโฮอย่างทำอะไรไม่ถูก

            จุนโฮก็เหมือนกัน เค้านอนอ่านแมกกาซีนอยู่ดี ๆ ก็ได้ยินเสียงจุนซูเอะอะโวยวายอะไรก็ไม่รู้อยู่นอกห้อง แล้วหลังจากนั้นชานซองก็มาโผล่อยู่ที่หน้าประตูเค้า แล้วยังเสียงจุนซูที่ตะโกนบอกทิ้งท้ายไว้อีกว่า “ไม่ต้องออกมาอีกนะ” อันนี้มันหมายความว่าอะไร

            วันนี้ จุนซู ชานซอง และจุนโฮ ไม่ได้มีงานอื่นข้างนอก แค่ช่วงเช้าเข้าไปซ้อมเต้นที่บริษัทนิด ๆ หน่อย ๆ ก็ได้กลับมานอนเล่นที่บ้านแล้ว ... ทำให้ตอนนี้ ... ถึงจะตี 1 ครึ่งเข้าไปแล้ว แต่ทั้ง 3 คนก็ยังไม่ได้รู้สึกง่วงหวาวหาวนอนแต่อย่างไร

            จะให้ชานซองเข้ามานอนในห้องจุนโฮน่ะ มันก็ได้...ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เพราะเขาก็เข้ามานอนในห้องนี้ทุกวัน ตื่นเช้าขึ้นมาทั้งสองคนก็ทำตัวปกติ เพราะทำอย่างนี้อยู่ทุกวันจนรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องปกติธรรมดาไปแล้ว ไม่ได้รู้สึกเคอะเขินอะไร

            แต่นี่เล่นบังคับให้ชานซองเข้ามานอนเลย จะให้เขาง่วงนอนซักนิดจะได้มั๊ย เพราะที่ผ่าน ๆ มา มันต้องง่วงต้องมึนได้ที่ มันถึงจะเข้ามานอนกับจุนโฮอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ตอนนี้เค้ายังไม่ได้รู้สึกง่วงนอนเลยซักนิด  จะให้เข้ามานอนกับจุนโฮเลย  อย่างนี้มันก็แปลก ๆ อยู่นะ

            .

            .

            “ว่าไงชานซอง” จุนโฮถาม เพราะคิดว่าชานซองจะเข้ามาเอาของหรืออะไรในห้องนี้

            “พี่จุนซูบอกให้เข้ามานอน” ชานซองตอบไปตามความจริง

            “อ....อ๋อ....เอ่อ.....” แล้วจุนโฮก็ปิดแมกกาซีนที่อ่านอยู่อย่างทำอะไรไม่ถูก แล้วก็วางไว้ที่โต๊ะเล็กข้างเตียง ร่างเล็กขยับตัวทำท่าจะนอนอย่างเก้ ๆ กัง ๆ โดยเหลือเผื่อพื้นที่ของเตียงไว้ให้ชานซองด้วย

       เมื่อชานซองเห็นอย่างนั้น เขาก็หันซ้ายหันขวาอย่างทำอะไรไม่ถูก เอามือเกาหัวแกร๊ก ๆ แล้วก็เดินไปที่เตียง ลงนอนข้าง ๆ จุนโฮอย่างเคอะเขิน

            ทั้งห้องปกคลุมไปด้วยความเงียบบบบบ .... ทั้งสองคนนอนหงาย ดวงตาเปิดโพล่งมองเพดานห้อง ก็เค้าทั้งสองยังไม่ได้รู้สึกง่วงอะไรเลย แล้วทำไมต้องมาเข้านอนตามคำสั่งด้วยนะ??

            เกิดคำถามขึ้นในใจทั้งสองคนมากมาย .....

            ชานซอง .........

       ((ทำไมเราต้องเดินเข้ามาในห้องจุนโฮ ตามแรงผลักของพี่จุนซูด้วยว่ะ?? ... พี่เค้าตัวเล็กจะตาย แรงก็ไม่ค่อยจะมี เราก็แค่กระชากแย่ง Notebook คืนมา แล้วก็ดันพี่เค้าไปให้พ้นทาง แค่นี้เราก็กลับไปเล่นเนตที่ห้องนั่งเล่นต่อได้แล้ว ... แล้วเมื่อกี้ทำไมเราไม่ทำว่ะ??))

            ((แล้วทำไมเราต้องมาเข้านอนตามคำสั่งพี่จุนซูด้วยว่ะ??  ... ยังไม่ง่วงเลยอ่ะ ... เราก็แค่เปิดประตูแล้วก็เดินออกไปจากห้องนี้ก็สิ้นเรื่อง พี่จุนซูไม่ได้เอากุญแจมาล็อกขังเราไว้ในห้องนี้สักหน่อยถึงออกไปข้างนอกไม่ได้ แล้วทำไมเราไม่เปิดประตูเดินออกไปว่ะ??))

            ((รึพี่จุนซูจะ “มีของ” จริง ๆ ??))

            จุนโฮ .................

            ((ทำไมเมื่อกี้เราต้องรีบปิดแมกกาซีนแล้วรีบเข้านอนด้วยนะ?? ... นี่มันห้องของเรา ... เราจะอ่านแมกกาซีนต่อไปก็ได้นี่ ทำไมเราต้องนอนตามที่พี่จุนซูสั่งด้วยนะ??))

       ((แล้วทำไมคืนนี้มันรู้สึกแปลก ๆ อย่างนี้เนี่ย?? ... ชานซองก็เข้ามานอนกับเราทุกวัน ไม่เห็นเคยรู้สึกแปลก ๆ อย่างนี้เลย??))

            อยู่ดี ๆ ทั้งสองคนก็ลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงพร้อมกัน แล้วก็หันไปมองหน้ากันด้วยความแปลกใจที่ทำไมถึงได้ใจตรงกันอย่างนี้

            จุนโฮเป็นฝ่ายหลบตาก่อน หน้าเล็กก้มงุด ๆ มองมือตัวเองที่วางอยู่ที่ตักแล้วเอ่ยถามคนตัวโตว่า .... “ยังไม่ง่วงนอนเหรอ ??

            “อืม ... นายล่ะ ??”

            “ยังเหมือนกัน  ... แล้วเมื่อกี้นายทำอะไรอยู่ล่ะ”

            “ตอบ UFO แฟน ๆ อยู่ แล้วนายล่ะ”

            “อ่านแมกกาซีน ”

            “เหรอ ... อ่านมั่งดิ อ่านอะไรอยู่ล่ะ”

            “ก็ดูนั่น ดูนี่ ไปเรื่อยๆ”

            จุนโฮเอื้อมมือไปหยิบหนังสือที่เมื่อกี้เขาเอาไปวางไว้ที่โต๊ะเล็กข้างเตียง แล้วก็มาเปิดอ่านกันสองคน  ทั้งสองเปลี่ยนจากท่านั่งเมื่อครู่ลงไปนอนคว่ำเอาข้อศอกยันไว้กับเตียง นอนอ่านหนังสืออย่างนี้มันสบายกว่า แต่เตียงมันก็เล็กเหลือเกิน ไหล่ทั้งสองจึงเกยกันอย่างช่วยไม่ได้

       จุนโฮเปิดแมกกาซีนไปเรื่อย ๆ มันก็เป็นแมกกาซีนแฟชั่นทั่วไป จุนโฮสนใจเรื่องนี้อยู่แล้วถ้าเขาไม่ดูแคตตาล๊อกออนไลน์ เขาก็จะดูเทรนใหม่เอาจากแมกกาซีนนี่แหละ

             แต่เรื่องแฟชั่นนี่ไม่ได้อยู่ในสมองส่วนไหนของชานซองเลย เขาก็แต่งตามที่สไตล์ลิสบอกนั้นแหละ ไม่งั้นก็คนตัวเล็กนี่แหละ ที่แนะนำเขาว่าควรแต่งอย่างไหน สไตล์อะไร ส่วนตัวเขาไม่ได้สนใจหรอกเรื่องพวกนี้ ชานซองจึงได้แต่มองไปตามหน้าแมกกาซีนที่จุนโฮพลิกเปิดไปเรื่อย ๆ  แต่มันเป็นเรื่องน่าเบื่อสำหรับชานซองเหลือเกิน ไม่รู้ว่าจุนโฮอ่านอยู่อย่างนี้ได้ยังไงเป็นชั่วโมงๆ

            ชานซอนละสายตาจากแมกกาซีน มามองคนตัวเล็กแทน จุนโฮนี่ก็มุ่งมั่นเหลือเกิน เห็นได้จากสายตาที่เป็นประกายเมื่อมองไปยังแฟชั่นเข้าใหม่มาแรง ชานซองมองดวงตาเล็กที่เบิกกว้างเมื่อเจอเข้ากับรองเท้าที่ถูกใจ ปากแดงอมยิ้มทำปากขมุบขมิบ ไม่รู้พูดอะไรกับตัวเอง หรือพูดกับเจ้ารองคู่นั่นนะ ว่าฉันจะต้องเป็นเจ้าของแกให้ได้

            ชานซองมองหน้าน่ารักของจุนโฮอย่างลืมตัว จนเมื่อคนตัวเล็กเริ่มรู้สึกตัวแล้วหันหน้ากลับมามอง ดวงตาเรียวเล็กก็สบเข้ากับดวงตาคมของชานซองที่จ้องมองตัวเองอยู่ จุนโฮถึงกับทำอะไรไม่ถูก อยู่ดี ๆ มันก็เขินขึ้นมาซะอย่างนั้น

            ส่วนซานซองพอถูกจับได้ว่าแอบมองจุนโฮอยู่ ก็รีบหันควับกลับไปมองที่แมกกาซีนอย่างแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ที่ทำไมต้อง “ร้อนตัว” ที่ถูกจับได้ขนาดนี้

            จุนโฮปิดแมกกาซีนลงอีกครั้ง  ร่างเล็กลุกขึ้นนั่ง ทำให้ชานซองต้องลุกขึ้นนั่งตาม ทั้งสองนั่งอยู่บนเตียงอย่างนั้นอย่างทำอะไรไม่ถูก เหมือนคู่แต่งงานใหม่ที่พึ่งเข้าห้องหอครั้งแรก ต่างฝ่ายต่างทำอะไรไม่ถูก จะหยิบ จะจับ จะขยับตัวทำอะไร มันเคอะเขินไปหมด

            “นายไม่ชอบอ่านแมกกาซีนเหรอ” ในที่สุดจุนโฮก็เอ่ยปากถามออกมาก่อน เพื่อทำลายบรรยากาศแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นตอนนี้

            “อะ .... อื้อ” ชานซองตอบไปตามความจริง

            “เหรอ .... แล้วนายอยากทำอะไรล่ะ”

            “อืมมมม...”  ร่างหนาคิดอยู่สักครู่   “ฉันอยากเล่นเกมส์”  

            “โอเค งั้นเรามาเล่นเกมส์กัน” ตอนนี้จุนโฮอยากทำอะไรก็ได้ ให้บรรยากาศแปลก ๆ นี่มันหายไปซักที

            “โน้ตบุ๊กของฉันโดนพี่จุนซูยึดไปแล้ว ส่วนโน้ตบุ๊กนายก็เสียอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วเราจะเล่นกันยังไงล่ะ ”

            “เล่นเกมส์มือถือก็ได้” จุนโฮพยายามทุกวิถีทางจริงๆ

            “เกมส์มือถือมัน อ่อน อ่ะ เล่นซักพักก็เบื่อ” หมีหน้ามึนก็ยังคงไม่รับรู้ถึงความพยามของจุนโฮ

            “ในมือถือของฉันลงเกมส์  Pack Man  ไว้ เรามาผลัดกันเล่น ถ้าใครแพ้ต้องโดนทำโทษ”

            “ดีๆๆๆๆ น่าสนุก เอาเลย” ถึงแม้เกมส์นี้มันจะเล่นง่ายมาก ๆ แถมยังเก๋ากึ้กดึกดำบรรพ์อีกต่างหาก แต่พอมีบทลงโทษเป็น option เสริมล่อใจขนาดนี้ มีรึหมีบ้าเกมส์จะพลาด

            “แล้วเราจะลงโทษกันยังไงดีล่ะ” ตอนนี้หมีน้อยคึกคักสุด ๆ คงคิดว่าตัวเองต้องชนะแน่ ๆ ตอนนี้คงอยากจะลงโทษจุนโฮเต็มแก่

            จุนโฮหันซ้ายหันขวา มองไปรอบ ๆ ห้อง ก็ไปสะดุดเข้ากับปากกาเคมีด้ามหนึ่ง ที่พวกเค้าเคยใช้เขียนหน้าตามรายการโชว์ต่าง ๆ ร่างเล็กเอื้อมมือไปหยิบปากกา แล้วเอาโชว์ให้ชานซองดู “ใครแพ้ต้องโดนเขียนหน้า”

            .

            .

            ชานซองเริ่มเล่นเกมส์ด้วยความกระตือรือร้น แต่ปุ่มกดมือถือมันก็เล็กเหลือเกินเมื่อเทียบกับมือใหญ่ดั่งอุ้งตีนหมีของชานซอง ... และเชื่อหรือไม่ ... เซียนเกมส์แห่ง 2pm อย่างฮวางชานซองแพ้ .... แพ้ให้กับเกมส์ pack man ง่าย ๆ ตั้งแต่เกมส์แรก อันนี้ก็ต้องโทษ “ม่ะม๊า” ว่าทำไมให้มือชานซองมาใหญ่อวบอิ่มอย่างนี้

            จุนโฮไม่รอช้า เปิดปลอกปากกาออก แล้วรีบพุ่งเข้าไปหาเพราะกลัวชานซองหนี เขาเขียนวงกลมที่ตาของชานซองทันที เขียนเสร็จก็หัวเราะคิกคัก แล้วแย่งมือถือมาจากมือของชานซอง เพราะชานซองแพ้ ตอนนี้ก็เป็นตาเขาเล่นบ้างแล้ว และแน่นอน นิ้วมือเล็ก ๆ ของจุนโฮก็เคลียร์ stage แรกผ่านไปอย่างง่ายดาย

            “เอามานี่!!  คราวนี้ฉันไม่พลาดแน่” ชานชองแย่งมือถือกลับไป เนื่องจากจุนโฮเคลียด่านแรกผ่านแล้ว ต่อไปมันก็ต้องเป็นด่านที่สอง ที่ความยากมันก็ต้องเพิ่มขึ้น แล้วนิ้วมืออวบ ๆ ของชานซองมันจะผ่านด่านที่สองไปได้ยังไง ชานซองก็แพ้อีกครั้งไปตามระเบียบ วงกลมวงที่สองเลยถูกแต่งแต้มโดยศิลปินเอกจุนโฮเข้าที่ดวงตาอีกข้าง ตอนนี้ชานซองจึงกลายร่างเป็นหมีใส่แว่นตาไปเรียบร้อยแล้ว

            การเล่นเกมส์ก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ... และแน่นอน... มือหมีของชานซองก็ทำให้ชานซองต้องแพ้อยู่ร่ำไป ... ส่วนนิ้วเล็ก ๆ ของจุนโฮก็นำชัยชนะมาให้จุนโฮทุกครั้ง ตอนนี้จุนโฮยังไม่เคยแพ้เลย หน้าของจุนโฮเลยยังใสปิ๊ง!! … ในขณะที่หน้าของชานซองเต็มไปด้วยหมึกดำ จนแทบจะหาพื้นที่ว่างให้เขียนหน้าอีกไม่ได้แล้ว

            นี่ขนาดชานซองโกงทุกวิถีทางแล้วนะ ... ก็ทุกครั้งที่จุนโฮเล่นเกมส์ ชานซองจะต้องเข้าไปกวน เข้าไปทำลายสมาธิทุกครั้ง เอามือมาปัด ๆ แถวหน้าจอมือถือให้จุนโฮเห็นไม่ถนัดบางล่ะ ... เอาหน้าหมี ๆ ยื่นไปใกล้ ๆ หน้าของจุนโฮเพื่อทำลายสมาธิบ้างล่ะ และอีกสารพัดวิธีที่ชานซองจะสรรหามา

            ตอนแรกจากที่เล่นเกมส์แค่เพื่อทำลายบรรยากาศแปลก ๆ ให้หายไป แต่ตอนนี้ทั้งสองคนเอาจริง!! ... จุนโฮก็ตั้งใจเล่นเกมส์อย่างจริงจัง ... ส่วนชานซองก็สรรหาสารพัดวิธี มากลั่นแกล้งจุนโฮอย่างจริงจังเช่นกัน ... และชานซองก็คิดได้วิธีหนึ่ง

       .

            .

            “ฮ่า ... ฮ่า ... ฮ่า... นายอย่าจี้เอวฉันสิ ... นายทำอย่างนี้มันขี้โกงนี่” ถึงปากจะหัวเราะและตัวก็ดิ้นดุกดิ๊กเพราะถูกจั๊กจี้ แต่มือเล็กก็ยังคงกดที่ปุ่มเล่นเกมส์ได้ดีไม่มีพลาด ชานซองเห็นอย่างนั้น จึงยิ่งจั๊กจี้แรงขึ้น นิ้วมือหมีจี้ไปทั่วทุกจุดบนตัวจุนโฮที่คิดว่าจะทำให้ร่างเล็กจั๊กจี้ได้

            จุนโฮหัวเราะร่า ... ส่วนตัวก็ได้แต่ดิ้นพล่าน ๆ ด้วยความจั๊กจี้ จนร่างเล็กขึ้นไปนั่งอยู่บนตักของชานซองโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้จุนโฮกำลังเพ่งสมาธิอยู่กับเกมส์ เพราะอีกนิดเดียวเค้าก็จะผ่านแล้ว แล้วไหนยังจะต้องพยายามหลบมือหมีที่จั๊กจี้เค้าอยู่อีก  จุนโฮก็เลยไม่ได้รู้ตัวว่า ตอนนี้เค้าได้มานั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนตักชานซองเรียบร้อยแล้ว   

            และจุนโฮก็ชนะอีกครั้ง ชานซองแย่งมือถือไปจากจุนโฮมาเล่นเกมส์ต่อทันที เค้าต้องการจะเอาชนะให้ได้ เค้าจะต้องแต่งแต้มสีดำลงบนหน้าของจุนโฮให้ได้ ชานซองเลยไม่ได้สนใจร่างเล็กที่ครอบครองพื้นที่บนตักของเขาอยู่เลย ตาก็จ้องอยู่แต่ที่ตัว pack man นิ้วใหญ่ ๆ ก็พยายามกดไปบนปุ่มมือถือเพื่อหนีปิศาจที่ไล่ตามเค้าอยู่ ส่วนตัวจุนโฮเองก็ลุ้นไปกับชานซองด้วย ตาเล็กจ้องไปที่หน้าจอมือถือ ลุ้นระทึกให้ชานซองแพ้ เพราะเค้าก็รู้สึกสะใจดีเหมือนกัน ที่ได้เป็นฝ่ายแกล้งชานซองฝ่ายเดียวอย่างนี้ ทำให้ตอนนี้ทั้งจุนโฮและชานซอง ไม่ได้สนใจเลยว่า ทั้งสองคนเล่นเกมส์กันอยู่ในท่าไหน

            จุนโฮนั่งอยู่บนตักชานซอง หลังเล็กพิงไปบนอกแกร่งของชานซอง ดูคนตัวโตเล่นเกมส์อย่างสบายอารมณ์ เพราะชานซองกำลังจะแพ้อีกแล้ว ส่วนชานซองก็โอบจุนโฮจากด้านหลัง ใบหน้าเกยอยู่บนไหล่เล็ก ส่วนมือหนาก็กดปุ่มมือถืออย่างลุ้นระทึก เพราะเค้าใกล้จะตายอีกแล้ว

            “ฮึ่ย!!.....” ชานซองส่งเสียงออกมาอย่างเซ็งในอารมณ์สุด ๆ เพราะเขาแพ้อีกแล้ว

            “เอามานี่ ฉันจะทำให้ดูว่าเกมส์นี้เค้าเล่นกันยังไง คราวนี้ชั้นจะยังไม่เขียนหน้านาย แต่ถ้าฉันชนะเกมส์นี้ ฉันจะเขียนคำว่า “LOSER” (ไอ้ขี้แพ้) บนตัวนายเลยคอยดู ... 555+” จุนโฮหัวเราะอย่างผู้มีชัย

            ตอนนี้ชานซองแค้นมาก บังอาจมาดูถูกเหยียดหยาม มือวางอันดับหนึ่งทางด้านเกมส์แห่ง 2pm อย่างฮวาง ชานซอง จุนโฮช่างกล้ามากที่มาดูหมิ่นเค้าอย่างนี้ เกมส์นี้เค้าจะต้องทำให้จุนโฮแพ้ให้ได้

            ชานซองมองไปยังแก้มขาวที่อยู่ใกล้หน้าเค้า แล้วด้วยความที่อยากจะเอาชนะมาก ชานซองเลยจูบลงไปหนัก ๆ แรง ๆ ที่แก้มนิ่มของจุนโฮ เขากะจะให้จุนโฮตกใจ ... จะได้สมาธิหลุด แล้วแพ้ในเกมส์นี้

            แล้วมันก็ได้ผลจริง ๆ หลังจากเพียรพยายามใช้วิธีอื่นอยู่นาน และวิธีนี้ก็ได้ผลเกินคาดเสียด้วย เพราะจุนโฮไม่ใช่แค่สมาธิหลุด แต่จุนโฮทำมือถือหลุดออกจากมือ ตกลงไปบนเตียงนอนเลย

             ร่างเล็กหันหน้ากลับไปมองชานซองด้วยความตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่  ส่วนชานซองที่เห็นจุนโฮหันหน้ากลับมามองเค้าด้วยสีหน้าที่ตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง พร้อมกับหน้าขวาที่ค่อย ๆ แดงขึ้นเรื่อย ๆ เค้าก็พึ่งจะมารู้ตัวว่าเค้าทำอะไรลงไป ชานซองไม่ได้ตั้งใจ เขาแค่อยากจะเอาชนะเท่านั้น

            พอสติเริ่มหลุดออกจากเกมส์ ทำให้เค้าทั้งสองได้มาสังเกตว่า ตัวเองนั่งอยู่ในท่าไหนตอนนี้ .... จุนโฮกระโดดเด้งดึ๋งออกมาจากตักของชานซองทันที ส่วนชานซองก็ผงะตัวออกจากตรงนั้นเล็กน้อย แล้วรีบหันหน้าหนีไปทางอื่น เพราะตอนนี้เค้าไม่กล้าสบตากับจุนโฮ

            ทั้งห้องเริ่มกลับเข้าสู้บรรยากาศเขิน ๆ แปลก ๆ อีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นชานซองที่พูดขึ้นมาก่อนเพื่อทำลายบรรยากาศแปลก ๆ นี้

            “ตี 2 ครึ่งแล้ว เรานอนกันเถอะ เดี๋ยวฉันออกไปล้างหน้าก่อนนะ”

            “อะ ... อืม” จุนโฮตอบรับอย่างทำอะไรไม่ถูก

            .

            .

            หลังจากชานซองล้างหน้าที่ห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว เค้าก็เดินผ่านห้องนั่งเล่นเพื่อจะไปกินน้ำที่ห้องครัว  ชานซองไม่เห็นร่างของอูยองนอนอยู่ที่ห้องนั่งเล่นแล้ว คงละเมอเดินไปที่ห้องพี่คุณเรียบร้อยแล้วสินะ ... ชานซองคิดว่า คืนนี้เค้านอนที่ห้องนั่งเล่นดีกว่า ถึงจะหนาวหน่อยแต่ก็ทนเอา เพราะเรื่องที่เค้าทำลงไปเมื่อกี้นี้อีก มันยิ่งทำให้บรรยากาศในห้องของจุนโฮ มัน เขิน ๆ แปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ มากขึ้นกว่าเดิมอีก คืนนี้ถ้าเค้านอนห้องจุนโฮ เค้าจะข่มตาหลับลงไปได้ยังไง

       ชานซองกลับเข้ามาในห้องของจุนโฮอีกครั้ง เพื่อจะมาบอกจุนโฮว่า เค้าจะนอนข้างนอกคืนนี้

            “อูยองไม่อยู่ที่ห้องนั่งเล่นแล้ว ... สงสัยละเมอเดินเข้าห้องพี่คุณไปแล้วล่ะ”

       จุนโฮจากที่นั่งทำตัวไม่ถูกอยู่บนเตียง ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ ... นี่ชานซองเชื่อที่พี่คุณพูดจริง ๆ หรือเนี่ย ... ร่างเล็กกำลังจะขยับปากบอกความลับของพี่คุณให้ชานซองได้รู้ แต่ชานซองก็พูดสวนขึ้นมาซะก่อน

            “คืนนี้ฉันไปนอนที่ห้องนั่งเล่นก็แล้วกันนะ  นายจะได้นอนสบาย ๆ ไง”

            จุนโฮก้มหน้าลงมองมือที่วางอยู่บนตักของตัวเองอีกครั้ง  .... ชานซองที่เห็นว่าจุนโฮไม่ได้ว่าอะไร ร่างหนาก็เลยขยับทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง ... แต่ยังไม่ทันที่ชานซองจะหันหลังกลับ ก้าวขาออกไปดี ... มือใหญ่ก็โดนมือเล็กจับรั้งไว้เสียก่อน

            “ข้างนอกหนาวจะตาย ... นอนที่นี่แหละ”

            จุนโฮไม่รอให้ชานซองตอบรับหรือปฏิเสธ เขาล้มตัวลงนอนตะแคงข้าง หันหน้าเข้าหากำแพง  โดยเหลือเผื่อพื้นที่ของเตียงไว้ให้ชานซองเหมือนเดิม

            ชานซองยืนเก้ ๆ กัง เหมือนตอนที่เขาเข้ามาให้ห้องนี้ครั้งแรกอีกครั้ง ร่างหนาหันซ้ายหันขาว ... เกาหัวแกร็ก ๆ ... แล้วก็เดินไปที่เตียงของจุนโฮอย่างเคอะเขิน

            ร่างหนาค่อย ๆ สอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม ชานซองนอนหงายดวงตาเปิดโพล่งมองเพดานห้องอีกครั้ง

            ไม่รู้คืนนี้เป็นอะไร ทำยังก็นอนไม่หลับ ชานซองนอนกระสับกระส่ายอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง แต่จุนโฮก็ยังคงนอนนิ่งหันหน้าเข้าหากำแพงอย่างนั้นไม่เปลี่ยนแปลง

       ชานซองลุกขึ้นนั่ง แล้วชะโงกหน้าข้ามฝั่งก้มลงไปมองจุนโฮ ชานซองเห็นจุนโฮนอนหลับตาพริ้ม แผ่นออกที่กระเพื่อมขึ้นลงสม่ำเสมอ จุนโฮน่าจะหลับแล้วจริง ๆ

            ชานซองล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่คราวนี้เขานอนตะแคงหันหน้าเข้าไปหาแผ่นหลังเล็กของจุนโฮ ... รึเค้าจะต้องนอนท่าเดิมเหมือนทุก ๆ คืนเค้าถึงจะนอนหลับ ... ชานซองค่อย ๆ เอื้อมมือเข้าไปหาจุนโฮเพื่อที่จะกอดจุนโฮจากทางด้านหลัง แต่เค้าก็กล้า ๆ กลัว ๆ เพราะทุกคืนที่ชานซองนอนกอดจุนโฮ เขาก็มักจะง่วง ๆ มึน ๆ ได้ที่มาก่อนแล้ว มันถึงจะกล้าเข้าไปนอนกอดจุนโฮอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ตอนนี้เค้ายังไม่มีอาการง่วงนอนเลยสักนิด มันก็ต้องรู้สึกเกร็งเป็นธรรมดา

            และแล้ว ... ในที่สุด ... ชานซองก็เอื้อมมือไปกอดจุนโฮจนได้ ... ตัวจุนโฮนี่ก็อุ่นเหลือเกิน จากที่แค่กอดหลวม ๆ ตอนนี้ชานซองกอดจุนโฮไว้แนบแน่นกับอก ... และไม่รู้ว่าร่างกายของจุนโฮมีมนต์สะกดหรืออย่างไร แค่ชานซองได้กอดจุนโฮเท่านั้นเขาก็เกิดง่วงนอนขึ้นมาทันที ชานซองก็แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน จากที่เมื่อกี้ไม่มีทีท่าว่าจะง่วงเลย แต่ตอนนี้เค้ารู้สึกว่าเปลือกตามันหนักอึ้ง พาลจะปิดลงให้ได้

            วันนี้ชานซอง “โดนของ” มามากแล้ว ทั้งจากพี่จุนซู ที่ไม่รู้เอายันต์อะไรมาปิดไว้ที่หน้าห้องของจุนโฮหรือเปล่า ในตอนแรกเค้าถึงก้าวขาออกไปจากห้องนี้ไม่ได้เลย ... แล้วยังมาเจอร่างกายของจุนโฮ ร่ายมนต์ง่วงนอนใส่เค้าอีก ตอนนี้ชานซองไม่อยากจะคิดอะไรแล้ว สติของเค้าเริ่มเลือนหายไปทุกที เพราะกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรา และแล้วชานซองก็หลับสนิทลงได้ โดยใช้เวลาเพียงไม่นานเลย

            .

            .

            เสียงลมหายใจของชานซองที่อยู่ข้างหูของจุนโฮ มันยืดยาวและเข้าออกสม่ำเสมอ ทำให้จุนโฮรู้ว่า ชานซองหลับสนิทแล้ว ร่างเล็กค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ปากแดงอิ่มอมยิ้ม พร้อมพูดเสียงเบาอยู่กับตัวเองว่า

            “คนนอนพื้น ... ซื่อบื้อทุกคน”  แล้วจุนโฮก็เข้าสู่ห้วงนิทราตามชานซองไป

-------To be Continue-------

ขออภัยที่หายไปนาน

Notebook มันเสียอ่ะค่ะ … T_T …ที่ผ่านมาก็ส่งซ่อมอยู่

ทำให้กว่าจะมาลงฟิคได้ เลยใช้เวลานานไปหน่อย

หวังว่ารีดเดอร์คงจะยังไม่ลืมกันนะคะ

มาแล้วกับคู่  Chan♥Ho 

ในตอนที่แล้ว ชานซองเค้าขอ “จัดเต็ม” ไว้ใน Character Talk

แต่นี่มันแค่คืนที่ 2 เอง ... บีจัดเต็มให้ได้เท่านี้แหละนะหมีนะ

 ไม่รู้จะถูกใจหมีเค้ารึเปล่า

แล้วรีดเดอร์ล่ะคะ ... ถูกใจรึเปล่า

ชอบไม่ชอบยังไง คอมเม้นต์เข้ามาบอกกันบ้างนะคะ

Comment Pleaseeeeeee!!