คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 : A very Long Night ... ค่ำคืนที่แสนยาวนาน
A Special Chamber of my Heart
Chapter 5 : A very Long Night … ค่ำคืนที่แสนยาวนาน
Couple : KhunWoo # TaecJay # etc.
Rate : PG – NC (Up to chapter)
Genre : Romantic-Comedy
Author : mamameya
หลังจากที่พี่เจย์กับพี่แทคต้องขอโทษขอโพยพนักงานของตึกที่ทำให้ต้องวุ่นวายเสร็จ ทั้งสองคน ก็บอกให้พี่มินแจกับพี่คนอื่น ๆ กลับบ้านกันไปก่อน เพราะอยากจะอยู่ดูอาการพี่คุณต่อสักพัก
พี่สองคนเค้าเดินเข้ามาในห้อง ก็เห็นลูกหมีโคอาล่าอูด้ง กับแม่หมีโคอาล่าคุณณี่ นอนกอดกันกลมด้วยความรักใคร่ (ของพี่คุณคนเดียวนะ)
“พี่มาช่วยผมหน่อย ทำยังไงพี่คุณก็ไม่ยอมปล่อยผม”
พี่แทคกับพี่เจย์เข้ามาช่วยดึงพี่คุณ ที่ตอนนี้ทั้งแขนแล้วก็ขาเกาะเกี่ยวกระหวัดอยู่กับตัวผมแน่น ยังกะปลาหมึกที่ไม่ยอมปล่อยเหยื่อชิ้นโอชะ
“อื้ออออ ... อะไร!! อย่ามายุ่ง ... อูยองร้องไห้อยู่ไม่เห็นเหรอ”
“อูยองมันเลิกร้องไห้ไปชาติกว่าแล้ว แต่ตอนนี้มันจะตายเพราะขาดอากาศหายใจมากกว่า” พี่เจย์พูดอย่างสุดเซ็ง
“เหรอออ....” พี่คุณพูดพร้อมกับก้มลงมามองหน้าผม ที่ตอนนี้มันซุกอยู่กับอกพี่คุณแน่นเพราะแรงกอด
“ผมไม่ร้องไห้แล้วครับ พี่คุณปล่อยผมเถอะนะ” ผมพูดอู้อี้อยู่กับอกพี่คุณ
พี่คุณค่อย ๆ คลายแรงกอดผม พี่แทคกับพี่เจย์ช่วยกันดึงแขนดึงขาพี่คุณออกทีละข้าง จนพี่คุณไปนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง
ผมรีบลุกออกจากตรงนั้นทันที แล้วสูดอากาศเข้าปอดอย่างเต็มที่ ...... คิดว่าจะตายคาอกพี่คุณซะแล้วเรา
พี่คุณยังคงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง ปากก็บ่นอะไรของเค้าก็ไม่รู้ทั้งภาษาอังกฤษภาษาเกาหลี ฟังไม่รู้เรื่อง มีลุกขึ้นนั่งแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องบ้าง พวกผมต้องช่วยกันห้ามช่วยกันรั้งตัวไว้เป็นพัลวัน
“เจย์...ที่รถนายมีโซ่มั๊ย ??”
“มี ... ทำไม ??”
“จะเอามาล่ามขาไอ้คุณไว้กับเตียง”
ผมแอบเห็นหน้าพี่เจย์มีประกายปิ๊ง!!....เห็นด้วยกับไอเดียนี้อยู่เหมือนกันนะ คงเพราะทั้งเหนื่อยทั้งรำคาญพี่คุณเต็มแก่แล้ว ………. แต่ก็ไม่
“จะบ้าเหรอไอ้หน้าย่น ... เดี๋ยวแกลงไปร้านขายยาข้างล่าง ถามเภสัชว่ามียาอะไรทำให้หายเมาเร็วขึ้นมั๊ย ... เดี๋ยวทางนี้ฉันกับอูยอง จะชงกาแฟดำกรอกปากให้ไอ้คุณมันกิน”
ตอนนี้พี่เจย์อยู่ในห้องครัวชงกาแฟ ..... ผมรับหน้าที่ดูพี่คุณไว้
ก่อนลงไปซื้อยา พี่แทคยังตะโกนทิ้งท้ายไว้อีกว่า….
“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นอีก ก็ให้ไอ้ด้งมันบีบน้ำตาไว้ก่อนเลยนะ เดี๋ยวไอ้คุณมันก็หยุดเอง”
พี่แทคพูดเหมือนแค้น!! ... ที่ผมห้ามพี่คุณไม่ให้กระโดดตึกตายได้ โดยใช้เพียงแค่น้ำตาหยดเดียว
แต่ใบหน้ากรุ้มกริ่มของพี่แทค ... มันไม่ได้หมายความอย่างนั้น
หลังจากกรอกกาแฟดำใส่ปากพี่คุณไปหลายแก้ว พร้อมกับเครื่องดื่มแก้แฮงค์อีกหลายยี่ห้อที่เภสัชกรแนะนำให้ดื่ม แล้วก็ให้ดื่มน้ำตามมาก ๆ ก็รู้สึกอาการพี่คุณจะดีขึ้น และตอนนี้เหมือนพี่คุณจะหลับแล้ว
…
…
“พวกพี่กลับกันไปก่อนก็ได้นะครับ พรุ่งนี้พี่แทคก็มีงานต่อ พี่เจย์ก็มีแข่ง เดี๋ยวทางนี้ผมดูแลให้ครับ คงไม่มีอะไรแล้วแหละ...พี่คุณก็หลับแล้ว”
“เฮ้อออ!! … พี่ฝากด้วยนะด้ง” พี่เจย์ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน
“นายก็มาค้างที่นี่บ่อยๆ อะไรอยู่ตรงไหน นายรู้อยู่แล้วใช่มั๊ย” ผมพยักหน้ารับคำพี่เจย์
“ถ้ามีอะไรที่มันไม่ไหว ... นายรีบโทรหาพี่ทันทีเลยนะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกหมวย ... ถ้ามีอะไรที่มันไม่ไหว อูยองมันก็แค่บีบน้ำตา ... เดี๋ยวไอ้คุณมันก็หยุดเอง” พี่แทคพูดอย่างนี้อีกละ
“นี่แน่ะ!! … หมวย..หมวย” พี่เจย์ถีบเข้าที่ก้นพี่แทค ร่างสูงเซถลาไปข้างหน้า แต่ก็หัวเราะร่วนด้วยความสนุกสนาน
คู่นี้นี่ ... จริง ๆ เลย ... พี่แทคก็ชอบไปแหย่ให้พี่เจย์โกรธ ไม่รู้มันเป็นความสุขของเค้ารึไง
แล้วก็ไม่ยอมเรียกพี่เจย์ว่า “พี่” ด้วยนะ …
บอกว่าตัวกระเปี๊ยกแค่เนี่ย...เรียกพี่ไม่ลง
ก่อนกลับ ... พี่แทคยังทิ้งท้ายไว้อีกนะว่า ....
“อูยอง ... ถ้าเกิดมีอะไรขึ้นมา ... แล้วนายยังไม่พร้อม ... นายบีบน้ำตาไว้ก่อนเลยนะ”
อะไรของพี่เค้า?? ... ไปออกรายการวาไรตี้ เจอแต่พวกดาราตลก สงสัยชักจะเริ่มเพี้ยนขึ้นทุกวัน
หลังจากพี่เจย์กับพี่แทคกลับไปแล้ว ผมก็เก็บขวดเหล้ากระป๋องเบียร์ แล้วก็ข้าวของต่าง ๆ ที่กระจายเกลื่อนกลาดในห้องพี่คุณ เก็บเสร็จ ผมกลับไปที่ห้องนอนอีกครั้ง พี่คุณก็ยังคงหลับอยู่
แต่ไม่ไหวจริง ๆ ครับ กลิ่นเหล้าตามตัวพี่คุณนี่ ... ถ้าผมต้องนอนกับพี่คุณทั้ง ๆ อย่างนี้ สงสัยผมได้เมาตามพี่คุณไปอีกคนแน่ ผมเช็ดเนื้อเช็ดตัวแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้พี่คุณดีกว่า
หลังจากผมเลือกชุดนอนให้พี่คุณได้แล้ว ผมก็ไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กแล้วก็เอากาละมังใส่น้ำมา .... ผมนั่งลงบนเตียงข้างตัวพี่คุณ แล้วก็เริ่มถอดเสื้อผ้า
ระหว่างที่ผมถอดเสื้อผ้าให้พี่คุณ...พี่คุณก็ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง แต่พอผมเอาผ้าชุบน้ำมาซับเข้าที่ใบหน้าเท่านั้นแหละ ... เหมือนพี่คุณจะรู้สึกตัวขึ้นมาทันที คงเพราะความเย็นของน้ำแล้วก็สัมผัสของเนื้อผ้ามั๊ง
“อูยองงงงงงงงง.....” เสียงพี่คุณยานคานเพราะยังไม่สร่างเมาดี
………….
“อูยองงงงงงงงง......” เห็นผมไม่ตอบ พี่คุณเลยเรียกอีกรอบ
“ครับ”
“อูยองทำอารายคร๊าบบบบ.....”
“ผมเช็ดตัวให้พี่คุณอยู่ไง พี่คุณจะได้นอนสบาย ๆ ขึ้นไงครับ”
“เหรอออ...........แล้วอูยองจะนอนกับพี่ด้วยม๊าย”
“เอ่อ....คะ...ครับ”
“อืมมมม...........” พี่คุณหลับตาครางออกมาอย่างสบายตัว เมื่อผมใช้ผ้าขนหนูซับเข้าที่ซอกคอ
ผมหันไปชุบผ้าขนหนูกับน้ำในกาละมังชั่วครู่ พอหันกลับมาก็ต้องตกใจ เพราะหน้าพี่คุณอยู่ใกล้กับหน้าผมแค่คืบ ..... พี่คุณลุกขึ้นนั่งเมื่อไหร่ไม่รู้
ดวงตาฉ่ำเยิ้มเพราะฤทธิ์เหล้า ผสมกับลมหายใจร้อน ๆ มีกลิ่นแอลกอฮอร์อ่อน ๆ ที่เป่ารดหน้าผมอยู่ตอนนี้ .... ทำเอาผมใจสั่น ..... ผมต้องรีบเรียกสติกลับคืนมา แล้วพยายามเช็ดตัวให้พี่คุณต่อ
ผมเช็ดไปตามแผ่นอกแล้วก็หน้าท้องที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อของพี่คุณ ... ถ้ามองเผิน ๆ ตอนใส่เสื้อผ้า รูปร่างพี่คุณจะดูโปร่งเหมือนจะผอม ... แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่เลย ... พี่คุณชอบเข้ายิมเล่นเวท กล้ามแขนและกล้ามท้องของพี่คุณมีอยู่มากทีเดียว ถึงจะเห็นไม่เด่นชัดนัก
“อูยองงงง ... ทำไมหน้าแดงล่ะ”
ผมไม่ตอบ .... ก็จะให้ผมตอบว่ายังไงล่ะครับ >_<
“อูยองน่าร๊ากจัง” มือเรียวยกขึ้นมาจับหน้าผม
ฟอดดดดด ..... พี่คุณหอมแก้มผมเข้าฟอดใหญ่ ... แล้วยังทำท่าจะหอมแก้มอีกข้างด้วย
“ดะ ... เดี๋ยวครับพี่คุณ ...... ดะ...เดี๋ยวก่อน .... ใส่เสื้อผ้าก่อนนะ”
ผมยังไม่ชินซักที กับไอ้อาการเมาแล้วเที่ยวไล่หอมไล่จูบคนอื่นเค้าไปทั่วของพี่คุณเนี่ย เพื่อนสนิทที่รู้อาการนี้ดี พอเห็นพี่คุณเมาได้ที่ ก็ต้องรีบป้องกันตัวเองเอาไว้ก่อนเลย
มีแต่ผมคนเดียวนี่แหละ...ที่กันไม่ได้ซักที เพราะแก้มผมมันป่อง เป้ามันเลยใหญ่ จะปกป้องยังไงก็ปิดไม่มิด ..... ต้องเสียแก้มให้พี่คุณไปทุกที
“พะ...พี่คุณ...ใส่เสื้อผ้าก่อนนะครับ” ผมต้องรีบเอาเสื้อมาบังหน้าพี่คุณไว้ ไม่งั้นได้โดนขโมยหอมอีกทีแน่
“อื้ออออ......” พี่คุณส่งเสียงอย่างขัดใจ เพราะถูกผมจับเสื้อยืดยัดเข้าใส่หัวอย่างรวดเร็ว แต่หลังจากนั้นพี่คุณก็ให้ความร่วมมือในการใส่เสื้อด้วยดี ส่งแขนทั้งสองข้างมาให้ผมใส่อย่างว่าง่าย
“ใส่กางเกงด้วยนะครับ” ปากน่ะพูดได้ แต่จะเอายังไงล่ะทีนี้ ... ไอ้ตอนถอดน่ะ มันไม่ได้คิดอะไร คิดแค่อยากจะเช็ดตัวให้พี่เค้านอนสบายๆ
แต่ตอนนี้ ... ทำไมมันรู้สึกเขินขึ้นมาซะอย่างนั้นก็ไม่รู้
“ไม่ใส่ .... ไม่เอา” พี่คุณหดขาหนี
“ไม่ใส่ได้ยังไงครับ จะนอนทั้งบอกเซอร์ตัวเดียวเนี่ยนะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
“ไม่ใส่ ... ก็ไม่อยากใส่อ่ะ ... ไม่เอา” พี่คุณนั่งขัดสมาธิ เอามือกอดอกอย่างเอาแต่ใจ
“ต้องใส่ครับ ... ยังไงก็ต้องใส่”
ผมเขยิบเข้าหาพี่คุณ พยายามจะลากขาคนเมาออกมาใส่กางเกงให้ได้
มีรึ...พี่คุณจะยอม...เอามือยันตัวผมไว้ปัดแขนผมออกเป็นพัลวัน แต่ดูเหมือนพี่คุณจะสนุกเหลือเกินนะ ก็พี่เค้าหัวเราะเอิ๊กอ๊ากตลอด ...ผมก็ไม่ยอมหรอก... ยังไงวันนี้ผมต้องจับพี่คุณใส่กางเกงให้ได้
แต่พี่คุณก็แรงไม่ใช่น้อย ๆ ผมต้องโถมทั้งตัวเข้าหาพี่คุณ จนพี่คุณเสียหลักล้มลงไปนอนกับเตียงโดยมีผมนอนคร่อมร่างพี่คุณไว้
พี่คุณยังคงยิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่ผมนี่สิ หน้าแดงไปถึงไหนๆ แล้ว ผมยันตัว พยายามจะลุกออกจากตัวพี่คุณ แต่คนเมานี่ก็ไวเกินคาด แขนแกร่งกอดหมับเข้าที่ตัวผมแน่น แล้วยังพลิกกลับจับผมไปอยู่ใต้ร่างพี่คุณได้อีก
“พี่คุณ ... ปล่อยนะครับ”
“ไม่ ... ถ้าอยากให้พี่ปล่อยต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” แน่ใจนะ...ว่าพี่คุณเมา คนเมามีการมาต่อรองอะไรอย่างนี้ด้วย?
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไรครับ”
“ต้องให้พี่หอมแก้มทีนึงก่อน แล้วพี่จะปล่อย”
ตอนนี้หน้าผมแดงจนจะไหม้แล้วครับ
พี่คุณยิ่งเห็นแก้มผมแดงเป็นลูกตำลึงสุกยิ่งชอบใจใหญ่ ขโมยหอมแก้มผม โดยไม่ต้องรอให้ผมตอบตกลงอะไรก่อนทั้งนั้น
“อ๊ะ!! … ผมยังไม่ได้บอกว่าตกลงเลย”
“แล้วตกลงรึเปล่าล่ะ?”
“ก็ตกลงสิ” ก็ถูกขโมยหอมแก้มไปแล้วนิ ยังไงก็เสียแก้มไปแล้ว ก็ต้องตอบว่าตกลงสิ พี่คุณจะได้ปล่อยผมซักที
ฟอดดดดดดดดด .......... พี่คุณหอมแก้มผมอีกฟอดใหญ่
“อะไรอ่ะพี่คุณ ... แล้วมาหอมผมอีกทำไม”
“ก็อูยองตอบว่าตกลงนี่ ... ถ้าตกลง พี่ก็หอมแก้มอูยองได้สิ”
“ก็พี่หอมแก้มผมไปแล้วทีนึงนี่”
“มันคนละส่วนกัน ..... อย่างงี้ไง” พี่คุณระดมหอมแก้มผม ทั้งแก้มซ้ายแก้มขวา สลับกันไปไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
โอ๊ยยย!! ... ไม่ไหวแล้วครับ!! …คนอะไรยิ่งเมายิ่งเจ้าเล่ห์ ตอนพี่คุณปกติดี พี่คุณไม่เคยเป็นอย่างนี้เลยนะ นี่รึเปล่าที่พี่แทคเคยบอกว่า... พี่คุณน่ะเป็นเสือ ... ร้ายจะตายกับไอ้เรื่องพันธุ์อย่างว่า!!
ผมต้องดิ้นสุดแรงเลยครับ ขืนปล่อยไว้อย่างนี้ต่อไป แก้มผมได้ช้ำหมดแน่
แต่พี่คุณก็แข็งแรงจริง ๆ ดิ้นเท่าไหร่ก็ดิ้นไม่หลุด จนพี่คุณหอมแก้มผมจนหน่ำใจแล้วนั่นแหละ พี่คุณถึงยอมปล่อยผมออกมาเอง
ผมรีบลุกจากตรงนั้น คว้ากาละมังแล้วก็ผ้าขนหนู รีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ปากก็บอกว่าจะเอาของไปเก็บแก้เขิน
ผมออกไปอาบน้ำ อาบอยู่นานเลยแหละ ประวิงเวลาให้พี่คุณหลับอีกรอบ
ที่จริงผมก็มานอนค้างห้องพี่คุณบ่อยนะ แต่ไม่เคยเจออะไรแบบนี้ นี่คงเป็นเพราะพี่คุณเมา ถึงได้ทำรุ่มร่ามกับผมแบบนี้
ผมจะเอายังไงดี คอนโดพี่คุณมีห้องนอนห้องเดียว ถ้าผมไม่นอนกับพี่คุณ ผมนอนที่โซฟาข้างนอกนี้ดีมั๊ย?? ..... แต่พี่คุณก็ยังไม่สร่างเมาดี ถ้าผมไม่เฝ้าไว้แล้วพี่คุณทำอะไรแผลง ๆเป็นอันตรายถึงชีวิตขึ้นมาอีก สู้ผมยอมให้พี่คุณหอมแก้มดีกว่า
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เวลาก็ผ่านไปนานพอสมควร พี่คุณคงจะหลับแล้วแหละ
ผมบิดลูกบิดเปิดประตูเบาๆ ... แล้วก็ค่อยๆ ย่องๆ เดินไปที่เตียง ... ปีนขึ้นเตียงให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ... ค่อยๆ หย่อนตัวลงนอนข้างๆ พี่คุณช้าๆ ... ผมแทบจะกลั้นหายใจเลยแหละ...กลัวพี่คุณตื่น
เฮ้อออ!! … ผมถอนหายใจเบา ๆ อย่างโล่งอก เมื่อพี่คุณไม่มีทีท่าว่าจะตื่นแต่อย่างไร
ผมมองสำรวจไปที่พี่คุณ ... ก็เห็นพี่คุณใส่กางเกงเรียบร้อยแล้ว .... หน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างสม่ำเสมอ พี่คุณน่าจะหลับแล้วจริง ๆ
ผมลุกขึ้นนั่ง ... เอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มที่ปลายเท้าเพื่อจะมาห่มให้พี่คุณ
ลากผ้าห่มขึ้นมาจนถึงช่วงลำตัวของพี่คุณแล้ว ... หันกลับไปมอง... ก็สบเข้ากับดวงตาคมโต ของคนที่คิดว่าหลับไปแล้ว
“พี่คุณ!!”
-To be Continue -
-----------------------------------------------------------------------------
Comment Pleaseeeee…!!
ความคิดเห็น