[Fic 2pm] Are You Sleeping?? [Khun x Dong // Chan x Ho][Y]

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : Wednesday Night ...1/2

Are You Sleeping??

  

 Chapter 4 : Wednesday Night (1/2)

Couple      :     Khun©Dong // Chan©Ho

Rate      :     PG

Genre      :     Romantic

Author      :     *mamameya*

 Note :  ข้อความที่อยู่ในวงเล็บ (( ...... )) เป็นความในใจของแต่ละคนนะคะ

วันพุธที่ 17 ธันวาคม 20xx ... เวลา 00.30 น.

รายงานสถานภาพ

จุนซู + จุนโฮ : เข้านอนอย่างรวดเร็ว เพราะวันนี้เหนื่อยมากกับการซ้อมเต้นอย่างหนัก สำหรับงานส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ของสถานีโทรทัศน์ต่างๆ

ชานซอง :  ลากแทคยอนมาเล่นเกมส์แบบไม่ยอมให้เลิกลา ชาวบ้านเค้าไปซ้อมเต้นสำหรับงานปีใหม่กัน แต่ชานซองดันท้องเสีย เลยได้กลับมานอนพักที่บ้านอย่างสบายอารมณ์ ตอนนี้ก็เลยยังไม่มีทีท่าว่าจะง่วงนอนแต่อย่างใด

 แทคยอน : ถ่างตาเล่นเกมส์  Play Staytion 4  อยู่กับชานซองตั้งแต่สี่ทุ่ม ... ง่วงก็ง่วง ... แต่ชานซองมันไม่ยอมให้นอน

อูยอง : นอนตาจะปิดแหล่มิปิดแหล่อยู่บนโซฟา รอเวลาว่าเมื่อไหร่ชานซองกับแทคยอนจะเลิกเล่นเกมส์ ... เขาจะได้นอนซักที

นิชคุณ : เอามือเกาะหน้าต่าง..เหม่อมองท้องฟ้า..อธิษฐานกับพระผู้เป็นเจ้าที่อยู่เบื้องบนว่า

 ((ของพระเจ้าจงประทานความเข้มแข็งให้กับลูกด้วย ... วันนี้ลูกจะหักห้ามใจตัวเองให้ได้ ... ลูกจะไม่ไปขโมยเด็ก เข้ามานอนกก นอนกอด อีกแล้ว))

            ตั้งแต่เมื่อคืนวาน ที่นิชคุณเผลอไปจูบอูยองเข้า ... วันนี้ทั้งวัน จิตใจเค้าก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ซ้อมเต้นก็เต้นผิดตลอด โดนพี่นัมยงดุเข้าให้ตั้งหลายที ก็มีแต่อูยองนี่แหละที่มาคอยปลอบ คอยให้กำลังใจเค้า ยิ่งอูยองทำอย่างนี้ นิชคุณยิ่งรู้สึกผิด

            คืนนี้นิชคุณตั้งใจไว้แล้วว่า ... เค้าจะไม่ไปอุ้มอูยองเข้ามานอนในห้องนี้อีกแล้ว เพราะนับวัน...นับวัน เค้ายิ่งหักห้ามใจตัวเองได้ยาก ... นิชคุณไม่รู้ว่า วันไหนเค้าเกิดสติแตก ศีลขาดขึ้นมา แล้วไป XXX เด็กของเขาเข้า ... อูยองอาจจะตกเป็นของเค้าแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยก็ได้

            .

          .

            ก๊อก ... ก๊อก ... ก๊อก .....

             “พี่คุณครับ นอนรึยังครับ ... คืนนี้ผมขอนอนด้วยได้มั๊ยครับ”

            (( โอวววว!!!..... พระเจ้า.... อธิษฐานยังไม่ทันจบ ... ทำไมพระเจ้ากลั่นแกล้งนิชคุณถึงเพียงนี้ ... คืนนี้อุตส่าห์ว่าจะไม่จกเด็กมานอนที่ห้องแล้วเชียว แต่นี่ ... เนื้อเล่นมาเข้าปากเสือถึงที่ แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่ผมจะตัดใจได้ล่ะครับ T_T )))

            นิชคุณเดินไปเปิดประตูห้อง ยิ้มรับอูยองแบบแห้ง ๆ แล้วเปิดทางให้ลูกกวางแก้มอูม เดินเข้าถ้ำเสืออย่างง่ายดาย

            “ผมขอโทษที่ต้องรบกวนพี่คุณนะครับ ชานซองกับพี่แทคเล่นเกมส์ไม่ยอมเลิกซักที หนวกหูเป็นบ้า ผมง่วงนอนจะตายอยู่แล้ว คืนนี้ผมขอนอนกับพี่คุณได้มั๊ยครับ”

            “เอาสิ ... ได้เลย”  (( ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ตกเป็นของพี่เลยก็แล้วกันนะครับอูยอง ... ผมล้อเล่นนะครับพระเจ้า ... ก็ผมกำลังจะเป็นคนดี ทำไมพระเจ้าต้องกลั่นแกล้งผมอย่างนี้ด้วย ... ฮือออออ...T_T ))

            .

          .

            ร่างเล็กขยับจัดแจงที่นอน ... จัดไปก็หัวเราะไปเบา ๆ ... จนนิชคุณอดสงสัยไม่ได้

            “หัวเราะอะไรเหรออูยอง”

            “ก็ปกติผมเดินละเมอเข้ามาห้องนี้ทุกคืน ... ผมกำลังคิดอยู่ว่า ... ตอนผมละเมอ สภาพผมจะเป็นแบบไหนกันนะ… ฮิฮิ ... คงตลกพิลึก”

                ฉึก!! … เสียงชะนักปักหลังนิชคุณเข้าหนึ่งดอก ... เจอความใสซื่อของอูยองเข้าไป ปิศาจร้ายอย่างนิชคุณถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว

            “พี่คุณครับ ... ตอนผมละเมอ ... หน้าตาท่าทางผมเป็นยังไงเหรอครับ??”

            ((อูยองก็นอนขดตัว อยู่ในอกอุ่น ๆ ของพี่ไงครับ))  “เอ่อ!! … พี่ไม่รู้ ตอนนายละเมอพี่หลับอยู่  พี่ก็เลยไม่เห็น”

            “อ๋อ.....” อูยองพยักหน้ารับรู้ แต่คิ้วก็ยังคงขมวดมุ่นเพราะยังมีคำถามคาใจมากมาย

            “แล้วตอนผมเปิดประตูเข้าห้อง พี่คุณไม่รู้ตัวเลยเหรอครับ?? ... ปกติพี่คุณเป็นคนตื่นง่ายจะตาย”

          “เอ่ออออ......หลัง ๆ พี่งานเยอะน่ะ พี่ก็มีเหนื่อยบ้างไรบ้าง เดี๋ยวนี้นอนอุตุหลับยาวไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเค้าหร๊อกกกกก”  นิชคุณปฏิเสธเสียงสูง

            “แล้วตอนผมละเมอน่ะ ผมมีหลุดพูดอะไรตลก ๆ ไปบ้างมั๊ยครับเนี่ย??”

            ((โอยยย...ทำไมวันนี้อูยองทำตัวเป็น “เจ้าหนูจัมมัย” อย่างนี้เนี่ย ... ไม่มีบทพูดมา 2 ตอน พอวันนี้พูดได้ พูดใหญ่เลย))

            “ก็พี่หลับอยู่ พี่ไม่รู้เรื่องหรอก ...ถามอะไรมากน่ะเรา... นอนได้แล้ว ไหนเมื่อกี้บอกว่าง่วงนอน” นิชคุณแกล้งทำท่ารำคาญ แล้วขยับกำลังจะล้มตัวลงนอน

            .

            .

            “โอ๊ะ!! .... พี่น้องคู่นี้ ... ดึกดื่นเที่ยงคืนแล้วยังไม่หลับไม่นอน คุยอะไรกันอยู่เหรอคร๊าบบบ ... ขอกระผมคุยด้วยคนได้มั๊ยครับ”  แทคยอน ที่เลิกเล่นเกมส์กับชานซองแล้วกำลังจะกลับไปนอนที่ห้องของตน แต่พอเดินผ่านห้องนิชคุณ เห็นประตูห้องนิชคุณแง้มอยู่เพราะปิดไม่สนิทดี และบังเอิญเขาได้ยินบทสนทนาน่าสนใจเข้า ก็เลยเงี่ยหูเข้าไปฟัง

            เค้าแอบฟังอยู่ข้างนอกนานแล้ว กำลังลุ้นอยู่ว่า ท่านเปาบุ้นจิ้น อูยอง จะจับนิชคุณเข้าเครื่องประหารหัวสุนัขได้หรือไม่ ... แต่ดูท่าทาง ... ท่านเปาน้อยอูยอง วิทยายุทธ์จะยังไม่แกร่งกล้าพอจะสู้กับความกะล่อนของนิชคุณได้ ... ท่านเปาน้อยคงต้องมีผู้ช่วย ที่หน้าดำเหมือนเปาบุ้นจิ้นอย่างเค้าสินะ ...

            “ไอ้คุณ!!... คืนนี้เอ็งเสร็จแน่!!”

            .

            .

            “คุยอะไรกันอยู่เหรออูยอง” แทคยอนเข้าร่วมวงสนทนา แบบไม่สนใจสายตาอาฆาตที่นิชคุณส่งมาเลย

            “อ๋อ ... คุยเรื่องที่ผมนอนละเมอน่ะครับ”

            “อ้อ!! ... พี่ก็ว่า ... นายนี่ละเมอเก่งจังเนอะ ... นอนละเมอถูกทิศ เข้าห้องไอ้คุณมันได้ทุกคืนเลย”

            นิชคุณรีบพูดสวนขึ้นมาทันที “แทค...มึงไม่ง่วงนอนเหรอ วันนี้ซ้อมเต้นหนักจะตาย กูง่วงนอนตาจะปิดอยู่แล้วเนี่ย ... มึงไปนอนได้แล้วไป๊!!”

            “นั่นน่ะสิครับ ... ผมก็แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน” อูยองถกปริศนาคาใจกับแทคยอน โดยไม่ได้สนใจที่นิชคุณพูดไล่แทคยอนไปเมื่อกี้นี้เลย

            “นั่นน่ะสิเนอะ ... อูยองเนอะ... มันน่าสงสัยอยู่นะว่ามั๊ย ... แล้วเอ็งว่ายังไงล่ะนิชคุณ ทำไมอูยองละเมอเดินเข้าแต่ห้องเอ็งว่ะ”

             แทคยอนยักคิ้วหลิวตา ลอยหน้าลอยตา ถามนิชคุณด้วยความสะใจ

            (( คราวนี้มึงเสร็จกูแน่ ไอ้คุณ... กูจะดูซิ!! ... มึงจะตอบยังไง ))

            (( ไอ้แทค ... มึงเล่นกูอย่างนี้เลยใช่มั๊ย ... ให้กูรอดคืนนี้ไปได้ก่อนเถอะมึง!! )) 

            “เอ่อ....เอ่อ ... คืออออ ... ห้องนี้มันอุ่นที่สุดล่ะมั๊ง... อูยองคงจะละเมอเดินตามไออุ่นมา ก็เลยเลี้ยวเข้าห้องนี้ ” นิชคุณพูดจบก็ได้แต่ทำสีหน้าหวั่น ๆ กับปฏิกิริยาตอบรับของอูยอง

            (( ดูไอ้คุณมันแถ!! ... เจ็บสีข้างมั๊ยมึง ))

            (( แล้วอะไรนั่น!! ... อูยอง พยักเพยิดเห็นด้วยไปกับมัน ... โอ้ยยย!! ... กูอยากจะบ้า ...ใครก็ได้ ช่วยบอก อ๊ก แทคยอน ที ว่าอูยองมันอายุน้อยกว่าเค้าแค่ 1 ปี .. เค้าคิดว่าอูยองอายุน้อยกว่าเค้าซัก 10 ปี ทำไมมันหลอกง่ายหลอกดายเหมือนเด็กประถมอย่างนี้ว่ะเนี่ยยยย ))

            เมื่อแทคยอนเห็นว่าไม่ได้การณ์ ... เค้าจึงต้องรีบสอบสวนผู้ร้ายปากแข็งอย่างนิชคุณกลับไปทันที แทคยอนต้องรีบทำให้นิชคุณจนมุม ... ไม่อย่างนั้นถ้านิชคุณพูดแถ ๆ ไถ ๆ อะไรออกมาอีก... อูยองได้เคลิ้มตามนิชคุณไปอีกแน่

            “ห้องกูก็อุ่น ทำไมอูยองไม่ละเมอเข้าห้องกูบ้างว่ะ”

            “ห้องมึงเหม็นจะตาย อูยองแค่ได้กลิ่นก็ผวาแล้ว น้องมันไม่ละเมอเข้ามึงหรอก”

            “แล้วห้องจุนโฮล่ะ ห้องนั้นก็อุ่น กลิ่นก็หอม ทำไมอูยองไม่ละเมอเข้าห้องจุนโฮบ้างว่ะ”

            “ห้องนั้นมันมีเตียงเดียว อูยองจะละเมอไปนอนที่ไหนล่ะ”

          “แล้วตอนละเมอ อูยองมันจะรู้มั๊ย ว่าห้องไหนมีเตียงเดียว หรือสองเตียง”

            “มันเป็นสัญชาตญาณน่ะ มึงเข้าใจมั๊ย?? หน้าแมว ๆ อย่างมึงคงไม่เข้าใจหรอก”

            “ก็กูหน้าแมวไง ... สัญชาตญาณกูเลยดี ... ไม่มีหรอกเว้ย!! ... ละเมอตามไออุ่นอะไรของมึงน่ะ”

            แทคยอนกับนิชคุณก็ยังคงเถียงกันไปมาอยู่อย่างนั้น 

            อูยองก็ได้แต่มองนิชคุณกับแทคยอน สลับกันไปมา... มองซ้ายที ขวาที ... หันไปหันมา จนตัวเองเริ่มจะมึนแล้ว จากแค่พูดคุยกันธรรมดา ทำไมมันกลายเป็นพี่แทคกำลังจะทะเลาะกับพี่คุณไปได้เนี่ย

            “โอ้ยยย....พอเถอะครับ...พี่สองคนหยุดเถียงกันได้แล้ว....”

            “ที่พี่แทคถามพี่คุณไปทั้งหมดน่ะ ... ผมก็สงสัยอย่างที่พี่แทคพูดทุกคำถามนั่นแหละ”

            ประโยคนี้ของอูยอง ทำเอานิชคุณกับแทคยอน หยุดเถียงกันทันที

            แทคยอนเลิกคิ้วให้นิชคุณอย่างเป็นต่อ เมื่อรู้ว่าอูยองก็เริ่มสงสัยแล้วเหมือนกัน

            ส่วนนิชคุณก็ได้แต่นั่งเหงื่อตกในหน้าหนาว ทำไมห้องนี้มันร้อนเหมือนอยู่ในนรกอย่างว่ะเนี่ย ... นี่กรรมมันตามเค้าทันแบบติดจรวดอย่างนี้เลยเหรอ ... อูยองเริ่มรู้แล้ว ... อูยองเริ่มสงสัยแล้ว ... นิชคุณจะทำยังไงดีเนี่ยยยยย

            “แต่เพราะพี่คุณเป็นคนบอก ว่าผมนอนละเมอ ผมก็เชื่ออย่างที่พี่คุณพูด เพราะพี่คุณเป็นคนดี พี่คุณไม่มีวันหลอกผมหรอก”

            แทคยอนที่ได้ยินอย่างนั้น ก็ถึงกับอึ้ง .... โอววว...นี่ไอ้คุณมันจะสำนึกบ้างมั๊ยเนี่ย น้องมันศรัทธาในตัวมึงขนาดนี้ ... ใคร ๆ ก็เห็นว่านิชคุณมันเป็นเทวดา ... ไอ้เรื่องอื่น ๆ นิชคุณมันก็เป็นคนดี เป็นเทวดาจริง ๆ นั่นแหละ ... แต่กับเรื่องของอูยองนี่ นิชคุณจะแปลงร่างเป็นปิศาจร้ายคร่าสวาทขึ้นมาทันที ... มีแต่เค้าคนเดียวนี่แหละ ที่เห็นหางปิศาจที่งอกออกมา เวลานิชคุณอยู่กับอูยอง

            ถ้าแทคยอนว่าอึ้งแล้ว นิชคุณอึ้งกว่าเป็น 100 เท่า ตอนนี้นิชคุณรู้สึกผิดบาปมากเลย ถ้าอูยองรู้ว่า ไม่ใช่แค่เค้าโกหกเรื่องนอนละเมอเท่านั้น แต่เค้ายังทำมากกว่านั้นอีก ถ้าน้องได้รู้ น้องต้องเกลียดเค้าไปถึงชาติหน้าแน่ ๆ เลย   

          .

          .

            “แต่ถึงผมจะเชื่อพี่คุณอย่างนั้นก็เถอะ แต่ผมก็มีแอบสงสัยอยู่ตลอดว่า ผมนอนละเมออย่างนั้นจริง ๆ เหรอ ... จนมาเมื่อคืน ผมพึ่งรู้สึกตัว ว่าผมนอนละเมอจริงๆ”

            “รู้สึกตัวว่านอนละเมอ”  แทคยอนกับนิชคุณพูดขึ้นมาพร้อมกัน

            มันเป็นยังไงหว่า?? ... รู้สึกตัวว่านอนละเมอ ... ถ้ารู้สึกตัวก็ไม่ละเมอสิ?? รู้สึกตัวแล้วจะละเมอทำไม?? คนส่วนใหญ่เค้าละเมอ เค้าไม่รู้สึกตัวกันไม่ใช่เหรอว่าทำอะไรลงไปบ้าง?? ... บางคนละเมอกินงี้ ... บางคนละเมอเดินออกจากบ้านงี้ ... ตื่นเช้าขึ้นมาไม่เห็นมีใครรู้สึกตัวกันซักคน

             แต่นี่อูยอง รู้สึกตัวว่านอนละเมอ มันเป็นยังไงว่ะ?? ทั้งสองก็ได้แต่คิดวกไปวนมา หาคำตอบอยู่ในใจ

            “จริง ๆ นะครับ ผมรู้ตัวเลยว่า ผมนอนละเมอเดินไปที่ห้องพี่คุณ ... ผมรู้ตัวว่าผมลงนอนบนเตียงของชานซอง แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวแล้ว แต่ไอ้เรื่องละเมอเดินเขาห้องพี่คุณเนี่ย ผมรู้ตัวแล้วครับว่า ผมนอนละเมอจริง ๆ ... พี่คุณไม่ได้โกหกผม”

            ยิ่งอูยองอธิบาย แทคยอนกับนิชคุณก็ยิ่งงง 

            ถึงแม้จะยังงง ๆ กับคำอธิบายของอูยองอยู่ แต่นิชคุณก็จับใจความได้เพียงแค่ประโยคเดียวที่ว่า “พี่คุณไม่ได้โกหกผม” แค่นั้นเค้าก็โล่งใจแล้ว ... ไอ้เรื่อง “รู้ตัวว่านอนละเมอ” มันจะมีทฤษฏีเป็นยังไงนิชคุณไม่สนใจแล้ว ... เค้ารู้แต่ว่า ... คดีนี้เค้ารอดแล้ว ... น้องไม่เกลียดเค้าแล้วโว้ยยยย

            แต่ทางด้านแทคยอน สนใจ “ทฤษฏีรู้ตัวว่านอนละเมอ” มาก ... เพราะวันนี้เค้าเพียรพยายามถามป๋าซูทั้งวัน ว่าทำยังไงอูยองถึงเข้าไปนอนในห้องนิชคุณได้ ป๋าซูก็ไม่ยอมบอก พูดอยู่แต่ว่า “ถ้าบอกไปเดี๋ยวมันจะไม่ขลัง”

             แล้วยังชานซองอีก ที่วันนี้เอาแต่พูดว่า “พี่จุนซูมีของ ไม่อยากอยู่ใกล้พี่จุนซูแล้ว” พอแทคยอนถามว่าป๋าซูมีของ??..อะไร??..ยังไง??... ชานซองก็ได้แต่เดินหนีไม่ยอมตอบ ถามจุนโฮ ... จุนโฮก็เอาแต่หน้าแดงแล้วก็เดินหนีตามชานซองไปอีกคน ... อะไรกันวะเนี่ย??

            แทคยอนกำลังจะเอ่ยปากซักไซ้ถามเอากับอูยอง ... ก็โดนเสียง ... ทุ้ม ... นุ่ม และก้องกังวาน ... เบรกเอาไว้ซะก่อน

            “แทค นอนได้แล้ว ไปยุ่งอะไรเรื่องของคนอื่นเค้า” เมื่อแทคยอนหันไปตามเสียง ก็เห็นเป็นพี่จุนซู ที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องนิชคุณ ... มาเมื่อไหร่ว่ะเนี่ย ไม่ให้ซุ่มให้เสียง ... เดี๋ยวนี้ป๋าซูทำตัวเทพขึ้นทุกวัน

            “ไป..แทค..กลับห้องได้แล้ว ... เดี๋ยวป๋าจะสอนคาถา ... เจย์รัก เจย์หลง เจย์จงกลับมาให้”

            แค่ได้ยินคำว่า “เจย์” เท่านั้น แทคยอนก็กระโดดเด้งดึ๋งลุกออกมาจากตรงนั้น ... แล้วเดินลอยตามป๋าซูเข้าห้องไปทันที  แทคยอนไม่สนใจเรื่องจะจับเอานิชคุณเข้าเครื่องประหารหัวสุนัขแล้ว ตอนนี้เรื่องเจย์สำคัญกว่า

            .

            .

            หลังจากแทคยอนออกไป ก็เหลือแต่เพียงอูยองกับนิชคุณ ... อูยองนั่งแก้มยุ้ยทำตาใสปิ๊งมองนิชคุณอยู่อย่างนั้น ... ยิ่งเห็นนิชคุณยิ่งหวั่นไหว

            “เรานอนกันเถอะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

            “ครับ” อูยองล้มตัวลงนอน ส่วนนิชคุณเดินไปปิดไฟดวงใหญ่บนเพดานห้อง เหลือแต่เพียงโคมไฟเล็กที่อยู่มุมหนึ่งของห้อง ที่ให้แสงสลัวสบายตา

          .

          .

          นิชคุณยังนอนไม่หลับ คืนนี้เค้าโดนอูยองซักไซ้ถามมาหลายคำถาม แต่ตัวนิชคุณเองก็มีอยู่คำถามหนึ่งที่เค้าอยากรู้มากเหมือนกัน

            อูยองจะรู้ตัวมั๊ยนะ ตอนที่เค้า “ลวนลาม” น้อง

            .          

            .

            นิชคุณมองไปที่เตียงของอูยอง ก็เห็นอูยองหลับตาแล้ว แต่นิชคุณรู้ว่าอูยองยังไม่หลับ เพราะร่างเล็กยังนอนยุกยิก ๆ ไม่อยู่นิ่ง ถ้าอูยองหลับแล้วอูยองจะนอนนิ่งมากเลย ... นิชคุณรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ ... ก็เค้าแอบมองน้องหลับทุกคืน จะไม่รู้ได้ยังไง

            “อูยอง ... หลับรึยัง” นิชคุณแกล้งถามซาวเสียงไปงั้นแหละ
            “ยังครับ” ตอบจบ อูยองก็นอนตะแคงข้างหันหน้าเข้ามาหานิชคุณ นิชคุณก็นอนตะแคงข้างหันหน้าเข้ามาหาอูยอง ถึงจะนอนกันคนละเตียง แต่ตาเล็กใสแป๊วที่จ้องมองนิชคุณอยู่นั้นก็เห็นได้ชัด ... ทำเอานิชคุณเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่า เค้าควรจะถามคำถามนี้หรือไม่

            แต่เอาน่า...ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ... ไหน ๆ วันนี้ก็เปิดประเด็นเรื่องอูยองนอนละเมอแล้ว ถ้าไม่ถามวันนี้ก็คงไม่มีโอกาสได้ถามแล้วล่ะ ถึงแม้คำถามนี้มันอาจจะย้อนกลับ มาแว้งกัด เค้าในภายหลัง ... แต่ให้ตายเหอะ!!... นิชคุณอยากรู้จริง ๆ ว่าอูยองรู้ตัวบ้างรึเปล่าที่เค้าขโมยกอด ขโมยหอมไปหน่ะ

            “นอนห้องพี่ ... นอนสบายกว่านอนข้างนอกมั๊ย??” นิชคุณไม่รู้จะเริ่มถามยังไง ... ก็เลยถามกว้าง ๆ ไปอย่างนี้ก่อนละกัน      

            ครับ ... ห้องพี่คุณอุ่นดี ... ยิ่งตอนหลับยิ่งรู้สึกอุ่นกว่าปกติ”

            อุ่นกว่าปกติ ... คำตอบของอูยองชักเริ้มเข้าเค้า นิชคุณเลยซักต่อไป
            “แล้วววววว.......แล้วววววว........อูยอง ...รู้สึกอะไรอีกมั๊ย?”     ถามจบ นิชคุณก็อยากจะกัดลิ้นตาย ... ถามอะไรออกไปอย่างน้านนน

          “อืมมม....ก็ไม่นี่ครับ ... แต่ผมมักจะฝันเรื่องเดิมซ้ำๆ ... โอ๊ะ!!”  พูดจบ อูยองก็รีบเอามือปิดปาก เพราะอูยองเผลอพูดเรื่องความฝันของเค้าออกไป

            “ฝันว่าอะไร” นิชคุณรีบซักต่อทันที

            “เอ่อ....เอ่อ.....”  อูยองก็ได้แต่พูด ... เอ่อ...เอ่อ ... แต่ไม่ยอมตอบออกมา

          .

          .

            ถึงตอนนี้ห้องมันจะมีเพียงแสงสลัว ๆ จากโคมไฟที่อยู่มุมห้อง แต่นิชคุณก็สังเกตเห็นหน้าของอูยองที่ค่อย ๆ แดงขึ้นเรื่อย ๆ ได้อย่างชัดเจน

             (( เอ๊ะ!! … ถ้าอูยองมีปฎิกิริยาอย่างนี้ ... เรื่องที่อูยองฝัน มันจะต้องเป็นเรื่องที่เค้าลวนลามน้องแน่ๆ ))

            (( แล้วทำไมอูยองต้องหน้าแดง ... หน้าแดงอย่างนี้ ... แสดงว่าน้องเขินใช่มั๊ย ... น้องเขินก็แสดงว่าน้องชอบใช่มั๊ย ... ก็ ถ้าน้องไม่ชอบ น้องก็คงไม่เขินไม่หน้าแดงอย่างนี้หรอกเนอะ ... แอร๊ยยยยย ..... อย่างนี้เค้าก็เริ่มมีความหวังแล้วสิ )) ความคิดเข้าข้างตัวเองผุดขึ้นในหัวสมองของนิชคุณมากมาย

            นิชคุณอดใจไม่ไหว เค้าอยากเห็นแก้มยุ้ย ๆ แดง ๆ ให้เต็มตา ... ร่างหนาลุกขึ้นจากเตียงของตน แล้วเดินตรงไปที่เตียงของคนตัวเล็กทันที ... นิชคุณนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ อูยอง ที่พยายามจะซุกหน้าแดง ๆ เข้าไปใต้ผ้าห่ม เพื่อไม่ให้คนพี่ได้เห็น

            “ฝันอะไรซ้ำ ๆ อูยอง ... ทำไมพี่ถามแล้วไม่ตอบ” นิชคุณเก๊กเสียงขรึมถาม

            อูยองก็ยังไม่ยอมตอบ ... ร่างเล็กได้แต่พยายามซุกหน้างุด ๆ เข้าไปใต้ผ้าห่ม แล้วพยายามจะพลิกตัวหันหน้าหนีไปอีกทาง แต่นิชคุณเอาแขนทั้งสองข้างคร่อมตัวอูยองไว้ ... ล็อกร่างเล็กไว้ในวงแขนก่อนที่จะหลบหนีการไต่สวนของเค้าไปได้

            “เดี๋ยวนี้เอาใหญ่แล้วนะเรา พี่ถามแล้วไม่ตอบเหรอ” นิชคุณยื่นหน้าเข้าไปซะชิดจนจมูกแทบจะชนกันอยู่แล้ว อูยองก็ได้แต่หลบหน้าหนีไปทางโน่นทีทางนี้ที แต่นิชคุณก็เอี้ยวหน้าตามไปทุกที่ เพื่อพยายามจะใช้สายตาช้อนหน้าของอูยองขึ้นมามองสบตากันให้ได้

            เมื่ออูยองเหนื่อยที่จะเบี่ยงหน้าหนี คนน้องก็ยอมที่จะสบตากับคนพี่ ที่จ้องแต่จะเอาคำตอบจากเค้าให้ได้ ดวงตาเรียวเล็กฉ่ำเยิ้มด้วยความเขินอาย ตอนนี้อูยองหน้าแดงหูแดงไปหมดแล้ว  ร่างเล็กกัดปาก ชั่งใจอยู่ว่าจะพูดอะไรออกไปดี ให้หลุดพ้นจากตรงนี้ไปให้ได้

            ((โอ๊ยยย ... อย่ากัดปากครับอูยอง ... อย่าน่ารักไปกว่านี้ ... พี่ขอร้อง ... เดี๋ยวปั๊ดจับปล้ำมันตรงนี้เลย แล้วพรุ่งนี้ค่อยให้แม่ยกขันหมากจากเมืองไทยมาสู่ขอ))

            นิชคุณโน้มหน้าเข้าไปใกล้อูยองมากขึ้นเรื่อย ๆ เค้ากะจะเอาจมูกไปไซ้ ๆ เล่น แถว ๆ แก้มนิ่ม เพื่อจะแกล้งคาดคั้นเอาคำตอบ ... ทำเป็นเนียน ๆ ลวนลามน้อง ... ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเรื่องที่อูยองเขินจนหน้าแดงขนาดไหน

            จมูกโด่งจวนเจียนจะแตะแก้มเนียนเต็มทีแล้ว อยู่ ๆ อูยองก็พูดโพล่งขึ้นมาซะก่อน

            “พี่คุณบอกว่า พี่คุณหลับตอนผมละเมอ แล้วพี่คุณรู้ได้ยังไงล่ะครับ ว่าผมนอนละเมอ”

            เออว่ะ!! ก่อนหน้านี้น้องมันถามเรื่องที่มันนอนละเมอ เราก็หน้ามึนตอบปฎิเสธไปตลอดว่าหลับอย่างเดียว ไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ... เจอเด็กมันย้อนเข้าให้อย่างนี้ นิชคุณถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว

            “ฮ้าววววววว ..... พี่ง่วงแล้วล่ะ .... เรานอนกันดีกว่านะ” นิชคุณรีบทำหน้าง่วงใส่อูยองทันที แล้วร่างหนาก็รีบลุกออกจากเตียงของอูยองกลับไปนอนที่เตียงของตนทันที นิชคุณรีบล้มตัวลงนอนตะแคงข้างหันหลังให้อูยอง กะเนียนหลับมันเดี๋ยวนั้นเลย น้องจะได้ไม่ต้องซักไซ้ถามเรื่องอะไรให้มากความอีก

            อูยองเมื่อหลุดพ้นจากอุ้งมือมารหน้าหล่ออย่างนิชคุณมาได้ ... ก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ... ร่างเล็กนอนตะแคงหันหน้าเข้าหากำแพง เพื่อจะหนีหน้าจากนิชคุณเช่นกัน

            “พี่คุณเล่นอะไรก็ไม่รู้ ... ใจเต้นหมดเลย” อูยองพูดกับตัวเองอยู่ในใจ ... มือเล็กยกขึ้นมาทาบหน้าอก เหมือนพยายามจะปลอบขวัญตัวเองไม่ให้ฟุ้งซ่าน เมื่อจังหวะการเต้นของหัวใจเป็นปกติแล้ว ... ในไม่ช้าอูยองก็เข้าสู่ห้วงนิทรา แล้วหลับสนิทไปโดยใช้เวลาไม่นาน เพราะวันนี้อูยองเหนื่อยมาก กับการซ้อมเต้นสำหรับงานปีใหม่ของสถานีโทรทัศน์ต่าง ๆ

      
        02.00 น.

            คนน้องน่ะหลับไปตั้งนานแล้ว แต่คนพี่นี่สิ...ทำยังไงก็นอนไม่หลับ ... ทั้ง ๆ ที่ วันนี้นิชคุณก็ไปซ้อมเต้นสำหรับงานปีใหม่เหมือนกับคนอื่น ๆ เค้า ... เหนื่อยก็เท่า ๆ กัน ... แต่ทำไมนิชคุณยังนอนไม่หลับซักที

            สงสัยเค้าจะลวนลามน้องทุกคืนจนเคยชิน วันนี้ยังไม่ได้ลวนลามเลยนอนไม่หลับ อันนี้มันจะเป็นเหตุผลที่แท้จริงรึเปล่าไม่ก็รู้ ... นิชคุณรู้แต่ว่า ... ตอนนี้เค้าอยากนอนกอดอูยองใจจะขาด

            พรุ่งนี้นิชคุณต้องไปถ่ายโฆษณาผลิตภัณฑ์บำรุงผิวซะด้วยสิ ... ถ้านอนดึกแล้วหน้าไม่เด้ง ไม่ใส .... ทางเจ้าของแบรนด์ต้องไม่ชอบใจแน่เลย

            .

            .

            นิชคุณลุกขึ้นมานั่งที่เตียง …. เค้านั่งคิดอะไรอยู่ในใจครู่หนึ่ง

            (( อูยองครับ ... น้องต้องเสียสละตนนะครับ เพราะถ้าเจ้าของสินค้า เค้าเห็นว่าหน้าพี่ไม่ใส ... แล้วเค้าไม่ต่อสัญญากับพี่ ... น้องก็อดได้เงินด้วยนะครับ เพราะพี่ไปถ่ายโฆษณามากี่ตัว ๆ ... ก็หาร 6 เท่ากันหมด ))

            (( เราต้องช่วยกันทำงานเก็บเงินเยอะ ๆ เพื่ออนาคตของเรานะครับอูยอง...เพราะฉะนั้น ... คืนนี้ยอมนอนให้พี่กอด พี่หอมซะดีๆ นะครับ ))

            ไหน ๆ คืนนี้นิชคุณก็ แถ ๆ ไถ ๆ มาตั้งแต่ตอนเที่ยงคืนแล้ว ... ตอนตี 2 นี่... ถ้าเค้าจะขอแถ ๆ ไถ ๆ  เอาเปรียบน้องอีกซักนิดซักหน่อย จะเป็นไรไป 

            นิชคุณลุกขึ้นจากเตียง แล้วค่อย ๆ ย่องเข้าไปหาอูยอง ... เอามือแตะ ๆ เทสดูซักหน่อย ... เอาให้ชัวร์ว่าหลับแล้วจริง ๆ เมื่อเห็นว่าอูยองไม่มีปฎิกิริยาตอบกลับ ร่างหนาก็ค่อย ๆ สอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม แล้วเข้าไปนอนกอดน้องเนียน ๆ อย่างง่ายดาย

            แก้มใสของอูยองที่อยู่ใกล้หน้า มันก็ช่างน่าฟัดน่าหอมซะจริง ๆ ... นิชคุณไม่รอช้า เค้ากดจมูกโด่งลงบนแก้มนิ่ม สูดดมความหอมของร่างเล็กเข้าเต็มปอดทันที

            ((หอมนี้...เพื่อเพิ่มออกซิเจนให้กับร่างกาย เพื่อผิวพี่จะได้เปล่งปลั่งสดใส พร้อมสำหรับการถ่ายโฆษณาในวันพรุ่งนี้นะครับ)) นิชคุณยังคงหาเหตุผลข้างๆ คูๆ ให้กับตัวเอง เพื่อที่เค้าจะได้ลวนลามน้องแบบไม่รู้สึกผิด

            นิชคุณมองไปยังปากแดงของอูยอง แล้วก็มองออกไปยังนอกหน้าต่าง เหมือนพยายามจะมองหาว่า พระเจ้ากำลังจ้องมองเค้าอยู่รึเปล่า เพราะปากแดงของอูยองที่เผยอขึ้นเล็กน้อยเวลาหลับนี่มันช่างเย้ายวนให้อยากกดจูบเหลือเกิน

            ((ท่านจะมาโทษผมไม่ได้นะครับ ก็เมื่อตอนเที่ยงคืน ผมอุตส่าห์ตัดใจ จะไม่อุ้มน้องเข้ามานอนกอดแล้ว แต่ท่านก็ส่งเนื้อมาเข้าปากเสือถึงในถ้ำ เพราะฉะนั้น ท่านจะมาลงโทษผมทีหลังไม่ได้นะครับ))

            นิชคุณกดจูบลงบนปากเล็ก จูบอยู่เพียงภายนอก แต่จูบอย่างหนักแน่นและล้ำลึก ต่างจากคราวที่แล้วที่จูบเพียงแผ่วเบา แต่คืนนี้เค้าก็จูบน้องอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานเหมือนกัน

            วันนี้นิชคุณรู้สึกอิ่มเอมใจเหลือเกิน ไม่ใช่อิ่มเอมใจเพราะได้กอดได้จูบน้อง แต่อิ่มเอมใจ ที่ได้เห็นปฎิกิริยาตอบกลับอย่างน่ารักของอูยอง ... เรื่อง “ฝัน” ของอูยองน่ะ 

            นิชคุณรู้สึกว่า ... ลึก ๆ แล้ว น้องต้องมีใจให้กับเค้าบ้างแน่ ๆ ... อันนี้ก็ไม่รู้ว่านิชคุณจะคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปรึเปล่านะ

            ตอนนี้นิชคุณรู้แต่เพียงว่า ... ณ ช่วงเวลานี้ ... เค้าขอดื่มด่ำกับจูบอันแสนหวาน ที่เค้ากำลังตักตวงเอาจากร่างเล็กตรงหน้านี้ก่อนแล้วกัน 

            ((อูยองครับ ... คืนนี้อูยองคงต้องฝันซ้ำแบบเดิมอีกแล้วนะครับ))       

-----------------To be Continue---------------

Writer Talk : 1

ผู้ชายย้ายบ้านไม่ปรึกษาบีเลย … มันน่าจับมาตบจูบสั่งสอนเรียงคนนัก ... อิอิ

ยังไงตอนอ่านฟิคเรื่องนี้ ... ก็อยากจะให้รีดเดอร์จิ้นว่า ผู้ชายยังอยู่ที่คอนโดเก่า

 เหมือนที่เราดูในรายการ Haha - Mong เหมือนเดิมนะคะ

Writer Talk : 2

บีแต่งไปแต่งมา

กลายเป็นว่าแต่งคู่ Khun©Dong 1 ตอน // คู่ Chan♥Ho  1 ตอน

สลับกันไปเรื่อย ๆ ซะงั้น

แต่บีก็ว่าดีนะคะ

ใครรัก ใครเชียร์คู่ไหน ... ก็จะได้อ่านคู่นั้นกันอย่างเต็มอิ่ม 1 ตอนเต็ม ๆ ไปเลย

รึรีดเดอร์ว่ายังไงค่ะ ?? ... คอมเม้นต์เข้ามาบอกกันบ้างนะคะ

ตอนหน้า Wednesday Night (2/2)

ก็จะเป็นตอนของ คู่ Chan♥Ho แบบจัดเต็มนะคะ

((อ๊ากกกกก ... จัดเต็มกว่าตอน Tuesday Night อีกรึนี่ ... กริ๊ดดดดดดด))

Comment Pleaseeeeeee!!