คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : What the heck is going on!! ... มันเกิดบ้าอะไรกันขึ้นเนี่ย!!
A Special Chamber of my Heart
Chapter 4 : What the heck is going on!! … มันเกิดบ้าอะไรกันขึ้นเนี่ย!!
Couple : KhunWoo # TaecJay # etc.
Rate : PG – NC 17 (Up to chapter)
Genre : Drama-Romantic-Comedy ( Up to Reader ^__^! )
Author : mamameya
วันนี้ผมกะจะทำตามคำแนะนำของพี่แทคครับ ... ผมจะนอนมันทั้งวัน
ตื่นขึ้นมาเที่ยง หาอะไรกินนิดหน่อย แล้วก็นอนต่อ ... ตื่นมาอีกทีตอนบ่าย 3 เพราะเสียงรถรับซื้อของเก่า แล้วก็งึมงัมๆ นอนต่อ ... มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอน 6 โมงเย็น ผมนอนจนพระอาทิตย์ค้อนใส่เลย
แต่ไม่ไหวครับ ... นอนมาก ๆ แล้วมันมึน ... ผมลุกไปอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่นดีกว่า
RRRRR ……. RRRRRR …… RRRRRR…..
…………………..
RRRRRR …… RRRRRR …….. RRRRRRRR……
“ครับ... มาแล้วครับ” ผมรีบออกมารับโทรศัพท์ทั้งๆ ที่ยังล้างแชมพูออกจากหัวไม่หมดดี
“ไอ้ด้ง ... เอ็งอยู่ที่คอนโดใช่มั๊ย” พี่เจย์ถามด้วยน้ำเสียงร้องรน
“ครับ ... ใช่ครับ ... พี่เจย์มีอะไรเหรอครับ??”
“เอ็งรีบไปที่คอนโดไอ้คุณมันด่วนเลยนะ ... พนักงานที่คอนโดเค้าโทรมาบอกว่า ... ไอ้คุณมันจะกระโดดตึก!!”
“ห๊ะ!! ..... อะ..อะไรนะครับ ... พี่คุณจะกระโดดตึก ... อย่างพี่คุณเนี่ยนะจะโดดตึก”
“แกไม่ต้องถามมาก รีบไปที่คอนโดไอ้คุณมันก่อนเลย พอดีชั้นรู้ว่าไอ้แทคมันอยู่แถวนั้น ชั้นให้มันไปหาไอ้คุณก่อนแล้ว ตอนนี้ชั้นก็กำลังตามไป แต่แกอยู่ใกล้กว่าน่าจะไปถึงก่อน รีบไปช่วยไอ้แทคมันห้ามไอ้คุณเลย....เร็ว!!”
“ครับๆๆๆ.....ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ” อะไรกันว๊า.....เป็นไปได้ไงว่ะเนี่ย ...พี่คุณไม่ใช่คนอย่างนั้นนะ ... ไม่ใช่คนคิดตื้น ๆ หนีปัญหาด้วยวิธีอะไรแบบนั้น
ผมรีบกลับเข้าห้องน้ำล้างแชมพูออกจากหัวให้หมด แล้วก็รีบออกมาแต่งตัว หยิบอะไรได้ก่อน ก็ใส่มันอันนั้นแหละครับ คว้ากระเป๋าตัง มือถือได้ ก็รีบเผ่นออกจากคอนโดทันที ... ใส่เสื้อกลับด้านรึเปล่า ซิปรูดรึยัง ผมไม่รู้
ผมออกมาเรียกแท็กซี่ ... OMO..OMO!! ผมเห็นสภาพการจราจรในเย็นวันศุกร์อย่างนี้แล้วผมกลุ้มใจ ... กว่าผมจะเรียกแท็กซี่ได้ก็เกือบตาย เพราะแท็กซี่มันเต็มทุกคัน พอได้แท็กซี่แล้ว ก็ต้องนั่งลุ้นอยู่บนรถอีก เพราะรถมันติดเหลือเกิน ...
จะออกไปไหนกันนักหนาเนี่ยยยย.... อยู่บ้านกันบ้างก็ได้น๊า.... (T_T)
ผมเห็นท่าไม่ดี เพราะรถมันติดเหลือเกิน เลยกดโทรศัพท์หาพี่เจย์
พี่เจย์บอกว่าเค้าใกล้ถึงคอนโดพี่คุณแล้ว ผมก็ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย ห้องซ้อมเต้นพี่เจย์เค้าอยู่นอกเมือง ถึงระยะทางมันจะไกลกว่า แต่มันไม่ต้องมาผจญรถติดในตัวเมืองอย่างผม พี่เค้าก็เลยถึงก่อน
อ้อ!! ไม่ต้องถามถึงชานซองนะครับ ... กองถ่ายละครของเค้าอยู่ต่างจังหวัด ถึงหมีมันอยากจะมาช่วย ก็มาไม่ทันหรอก
…
…
พอผมไปถึงคอนโดพี่คุณ ก็เห็นเกาหลีมุงเต็มไปหมด ทุกคนเงยหน้ามองขึ้นไปที่จุด ๆ เดียว ผมก็เลยเงยหน้ามองตามขึ้นไปโดยอัตโนมัติ
โอ้แม่เจ้า!! … ถึงแม้มันจะสูง แต่ก็เห็นขาขาว ๆ ของพี่คุณชัดเจนเลยครับ ก็พี่คุณเล่นนั่งห้อยขาอยู่บนขอบระเบียง … ใช่ครับ...ระเบียงบ้านมันต้องมีขอบระเบียงเป็นรั้วกั้นไว้เพื่อกันไม่ให้เราตกลงไป แต่พี่คุณเล่นไปนั่งอยู่บนนั้น แล้วอะไรมันจะกั้นพี่คุณไม่ให้ตกลงมาล่ะคร๊าบบบ
ผมรีบขึ้นลิฟท์ไปที่ห้องพี่คุณทันที .... พอไปถึงก็เห็นคนอยู่ในห้องพี่คุณเต็มไปหมด ทั้งพี่แทค พี่เจย์ พี่มินแจ ช่างแต่งหน้าทำผมที่ตามพี่แทคไปกองถ่าย พนักงานของคอนโด แล้วก็ยาม
ทุกคนอยู่ในระยะห่างจากตัวระเบียงพอสมควร เพราะไม่อยากเข้าไปใกล้มาก กลัวพี่คุณตกใจ หรือพลาดพลั้งอะไรก็แล้วแต่ พี่คุณอาจจะตกลงไปได้ ทุกคนต่างก็พยายามพูดให้พี่คุณออกมาจากตรงนั้น ... พูดโน่นพูดนี่ ชักจูงพี่คุณสารพัดเพื่อให้พี่คุณลงมา
ผมเดินเข้าไปในห้องช้าๆ ด้วยความตกตะลึง มันน่าหวาดเสียวมากครับที่พี่คุณนั่งอยู่ในท่าอย่างนั้น ผมเห็นแล้วผมขาสั่นเองเลย
แต่ขาผมก็ดันไปแตะโดนเอาขวดอะไรซักอย่างที่วางอยู่บนพื้น ผมก้มลงไปดูถึงได้สังเกตเห็น ... นี่มันขวดเหล้านี่ครับ มีเกลี่ยนกลาดมากมายเต็มห้องไปหมด แล้วยังมีพวกกระป๋องเบียร์อีกเป็นโหล ๆ บอกมาเถอะครับยี่ห้อไหน มีมันทุกยี่ห้อ
นี่สรุปว่าพี่คุณเมาใช่มั๊ยเนี่ย ... ไม่ได้จะคิดฆ่าตัวตาย หรือทั้งเมาทั้งอยากฆ่าตัวตาย โอ้ยยยยย..... ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
...
...
“ไอ้คุณ ... แกลงมาคุยกันก่อนได้มั๊ย ... เดี๋ยวชั้นพาไปเหล่สาว ... ข้างนอกยังมีให้เลือกมากมายเป็นผักปลานะเว้ย!! ... ไปฝังใจอะไรอยู่กับคนคนเดียว” พี่แทคพยายามเอาสาวมาล่อ
“ชั้นไม่ได้ฝังใจอะไรกับเค้านะเว้ย ... ตอนนี้ชั้นรู้สึกอิสระเสรีจะตาย”
“ I … FEEL … FREEEEEEEEE….YAHOOOOOOOO……” พี่คุณตะโกนบอกฟ้าออกไปเสียงดัง ด้วยความมึนเมา
“แล้วแกจะเข้ามา FEEL FREE ข้างในไม่ได้เหรอวะ ... ทำไมต้องไป FEEL FREE อะไรมันข้างนอกด้วย ... ลงมาจากตรงนั้นเถอะคุณ” พี่เจย์เริ่มมีน้ำโห เพราะเกลี้ยกล่อมอยู่นานแล้ว
“พี่ลองมาอยู่ตรงนี้ดูสิ มันรู้สึก สบ๊ายยยย ... สบายยยยย จริง ๆ นะ … ลมก็พัดเย็น ๆ สดชื่นจริง ๆ เล้ยยยยยยย” จะไปยมโลกคนเดียวยังไม่พอ พี่คุณยังจะลากพี่เจย์ไปเป็นเพื่อนอีก
“ถึงแกจะเศร้าขนาดไหนนาย คิม จุนซู นั่นมันก็ไม่สนใจหรอก ... แกนึกถึงพ่อกับแม่ของเราบ้างสิวะ” พี่เจย์เริ่มพูดเสียงสั่นแล้ว
“ใครบอกผมเศร้าพี่ ... ผมรู้สึกดีจะตาย ... ผมไม่ต้องรออีกต่อไปแล้ว”
“พ่อกับแม่คร๊าบบบบบบบ ........ ผมเป็นอิสระแล้ววววววววว”
“ I … AM … FREEEEEE .... Can you hear me ... I … AM … FREEEEEEEE”
พี่คุณกะจะตะโกนให้ดังไปถึงพ่อกับแม่ที่อเมริกา ที่พี่คุณพูด ที่พี่คุณทำไปทั้งหมดน่ะ เพราะพี่คุณเมา แล้วก็ไม่ใช่เมาธรรมดา เมามากกกกกกกกก...ด้วย
...
…
อยู่ดี ๆ พี่คุณก็หดขาที่ห้อยยื่นออกไปนอกระเบียงเข้ามา แต่ไม่ได้คิดจะลงมาจากตรงนั้นหรอกนะ ... พี่คุณขึ้นไปยืนบนขอบระเบียงเลยต่างหาก
คุณลองนึกภาพนักยิมนาสติก ที่ยืนทรงตัวอยู่บนบาร์ไม้แคบๆ ... ตอนนี้พี่คุณเป็นแบบนั้นเลยครับ ... แต่นี่มันตึกสูง 18 ชั้นนะ พี่คุณอยู่ชั้นบนสุดด้วย
เกาหลีมุงที่อยู่ข้างล่าง กรีดร้องกันเสียงดังด้วยความตกใจ คิดว่าพี่คุณจะกระโดดลงมาแล้ว แต่พี่คุณก็ยังคงยืนโงน ๆ เงน ๆ เอียงซ้ายทีขวาที ด้วยความเมา ปากก็ตะโกนบอกฟ้าว่า “รู้สึกดีจังเล้ยยยย...”
ตอนนี้พวกเราเริ่มอยู่กันไม่สุขแล้วครับ ... มองพี่คุณยืนเอียงซ้ายทีขาวทีอยู่บนขอบระเบียงไม้แคบ ๆ ด้วยใจระทึก ... มันอันตรายมากขึ้นทุกที ... พวกพี่สไตล์ลิสผู้หญิงต่างก็เอามือปิดหน้าปิดตาด้วยความหวาดเสียว พี่แทคเริ่มหน้าซีด แต่คิ้วขมวดมุ่น กัดฟันอย่างหงุดหงิดที่ทำอะไรไม่ได้ ส่วนพี่เจย์มีเหงื่อผุดขึ้นมาเป็นเม็ดๆ ตามหน้าไม่ขาดสาย
…
…
ตั้งแต่ผมเข้ามาในห้อง ... ผมก็ได้แต่ยืนนิ่ง ๆ มองซ้ายทีขวาที อย่างทำอะไรไม่ถูก
ผมมองไปที่พี่คุณที่ยืนโงนเงนอยู่บนขอบระเบียง .... ถึงตอนนี้ตัวพี่คุณยังไม่ตกลงไป แต่ใจของผมมันตกลงไปสู่พื้นเบื้องล่างและแตกสลายไปเรียบร้อยแล้ว
ทำไมพี่คุณถึงทำอย่างนี้ พี่คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าถ้าพี่คุณเป็นอะไรไป ผมจะเป็นยังไง ผมคิดไม่ออกจริงๆ ว่าถ้าต่อจากนี้ไปไม่มีพี่คุณอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ผมจะทนอยู่ได้ยังไง
คิดขึ้นมาแค่นั้น ความน้อยใจ ความเสียใจ มันก็พาลทำให้น้ำตาผมมันไหลออกมาอีกแล้ว
ผมมันไม่ได้เรื่องเลย...ไม่เข้มแข็งเลย...ทำไมบ่อน้ำตาผมมันตื้นอย่างนี้
ผมก้าวเท้าถอยหลัง เพราะพยายามจะหลบหน้าไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา
แต่เท้าเจ้ากรรมดันเตะไปโดนขวดเหล้าที่วางตั้งอยู่หลายใบ ล้มกันระเนระนาดเสียงดัง
ทุกคนก็เลยหันมาดู ............................................ รวมทั้งพี่คุณด้วย
ทันใดนั้น ... ทุกคนก็เห็นร่างโปร่งของพี่คุณ ...
เดินลงมาจากขอบระเบียง .......
ตรงเข้ามาหาผม ........
แล้วสวมกวดผมไว้แน่น
มือเรียวขาวกดหัวผมลงกับไหล่แกร่ง แล้วก็ลูบหัวผมอย่างที่พี่คุณชอบทำเป็นประจำ ปากแดงเลื่อนเข้ามากระซิบข้างหูผม
“ไม่เป็นไรนะอูยอง ... พี่อยู่ตรงนี้แล้ว ... อย่าร้องไห้นะคนดี”
“ใครทำอะไรอูยอง ... บอกพี่มาซิ”
ก็จะใครที่ไหนล่ะครับ ..... ก็คนที่ยืนกอดผมอยู่ตรงนี้ไง
…
…
ตอนนี้ทุกคนในห้องหยุดชะงักนิ่ง เหมือนเวลาในห้องหยุดหมุน ... ก็อยู่ดี ๆ พี่คุณก็ก้าวเดินลงมาจากระเบียงเอง ง่าย ๆ ซะอย่างงั้น
“อะไรว่ะ!! ... กูพูดปากเปียกปากแฉะอยู่เป็นชั่วโมง มึงไม่ยอมลงมา ... ไอ้ด้งมันบีบน้ำตาออกมาหยดเดียว มึงเดินลงมาเองง่าย ๆ ... “
“... ตกลงมึงเป็นบ้าอะไรของมึงวะ!!” พี่แทคที่ได้สติคนแรก พูดออกมาด้วยความโมโห คงอยากจะกระโดดถีบพี่คุณเต็มแก่ที่ทำให้ใจหายใจคว่ำได้ขนาดนี้
พี่คุณก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจอะไร ยังคงกอดผมอยู่แน่น ... ปากก็พร่ำปลอบผมไม่ให้ผมร้องไห้ ... ตอนนี้ผมหยุดร้องไห้แล้วครับ แต่ไม่ใช่เพราะพี่คุณปลอบนะ ... ก็สายตาทุกคู่จับจ้องอยู่แต่ที่ผมกับพี่คุณ ... มันบิ้วอารมณ์เศร้าไม่ออกหรอกครับ
“อูยองมีอะไรไม่สบายใจเหรอ ... ไปยืนกับพี่ตรงโน่นมั๊ย ... ตรงนั้นอากาศดีนะ ... จะได้สบายใจขึ้น” พี่คุณชี้ไปทางระเบียงที่พึ่งจะก้าวลงมา
“เฮ้ยยยย !! .... เฮ้ยยย!! ….. อย่า ... อย่า ... อย่า .... ไม่ต้องเลย” ทุกคนประสานเสียงออกมาพร้อมกัน ยกมือขึ้นห้ามกันเป็นระวิง
ส่วนผมก็กอดพี่คุณ เหนี่ยวพี่คุณไว้แน่น ไม่ให้เดินกลับไปที่ระเบียงอีก
ถึงพี่คุณจะเดินออกมาจากปากเหวแล้ว แต่เค้าก็ยังเมาไม่ได้สติอยู่ดี ... ดูซิ!! จะพาผมไปทัวร์ยมโลกซะงั้น ... เป็นห่วงผมจริงป่าวเนี่ย
“ไอ้ด้ง ... แกรีบพาไอ้คุณเข้าไปในห้องนอนเลย” พี่เจย์รีบออกคำสั่ง
ผมก็ลากพี่คุณเข้าห้อง ทั้ง ๆ ที่เรายังกอดกันอยู่อย่างนั้น ...ก็พี่คุณไม่ยอมปล่อย... จะให้ผมทำยังไง ก็ต้องถูลุ่ถูกังกันไปแบบนั้น
…
…
ผมพยายามจะพาพี่คุณขึ้นเตียง พี่คุณก็ตัวหนักชะมัด มือก็กอดผมไม่ยอมปล่อย แกะยังไงก็แกะไม่ออก
“เอาวะ!!” .... ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียง พี่คุณจะได้นอนตาม
แล้วไงต่อล่ะทีนี้ .... ผมจะต้องนอนให้พี่คุณกอด เป็นลูกหมีโคอาล่าอยู่อย่างนี้เหรอนี่
-To be Continue-
Writer Talk : นั่นสิ ... จะทำยังไงต่อล่ะทีนี้ ... ไว้รู้กันตอนหน้าเนอะ ^_^
Comment Pleaseeeee…!!
ความคิดเห็น