คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รักอันตราย : Chapter 3 Lose [สูญเสีย] 100%
Chapter 3
Lose [สูเสีย]
“พ่อรับ ออาโรพยาบาลแล้วพัผ่อนเถอะ” ุนมยอนเลี้ยล่อมวานผู้เป็นพ่ออัวเอ “อย่าหัโหมเลยน่า” ุนมยอนอ้อมไป้านหลัอวานและนวที่ไหล่ว้าอย่านุ่มนวลเพื่อระายวามเหนื่อยล้าให้อีฝ่าย
“อบในะุนมยอนแ่พ่อไม่เป็นไร” วานส่ยิ้มให้ลูายสุน่ารัอเา ยิ่เามอลูายอน็ยิ่นึถึภรรยาอัวเอ ลูอเา่าเหมือนับภรรยาเหลือเิน ทั้ัวเล็และวามาวูยัไๆ ็เหมือนเ็สาวัๆ
“พ่อเนี่ยหัวื้อะมั”
ุนมยอนิ๊ปา่อนะระโมานั่้าๆ พ่อ วานใ้มือให่ยีผมนุ่มอลูาย้วยวามเอ็นู ุนมยอนนนี้เหมือนเป็นอวัและวใน้อยที่เหลืออวาน แทนที่ลูนนี้ะหล่อเหลาและมเหมือนพ่อแ่ลับสวยและมีวามอ่อนหวานเหมือนภรรยาอเาเสียมาว่า
สสัยานนี้แทนที่ะไ้ลูสะใภ้แ่ลับไ้ลูเยแทนแหๆ
“ั้นผมไปทำาน่อนนะ”
ุนยอนลุออาโฟาที่นั่อยู่ับวานรเ้าห้อนอนอเาเพื่อแ่ัวออไปทำานอเา ร่าบาเินทามาถึที่ทำานอัวเอและทัทายเพื่อนร่วมานอน
“อรุสวัสิ์ยอู”
“อรุสวัสิ์ุนมยอน” ยอูทัทายนเป็นเพื่อนร่วมาน “มาทำานแ่เ้าเหมือนเิมเลยนะ”
สสัยใ่มั้ยล่ะว่าุนมยอนนนี้ทำานอะไร...
ุนมยอนทำานอยู่ที่โรเรียน S เาเป็นอาารย์อโรเรียนไ้หลายเือน่อนที่ะมาเป็นอาารย์นั้นเาทำานอยู่โรแรมหนึ่ึ่เป็นโรแรมระับห้าาว และเป็นผู้ัารอที่นั่นแ่้วยวามที่ทำานลอเวลา ุนมยอนึลาออและมาสอบเป็นอาารย์อโรเรียน S แ่มาอยู่ที่ไ้ไม่นาน็โนนัเรียนโรเรียนนี้เ๊าะเสียแล้ว...
เาไม่ไ้หน้าเหมือนผู้หินานั้นสัหน่อย!
ไอ้เ็บ้าลู่หาน!!!
“อ้าว! อาารย์นสวยะไปไหนเหรอรับ~” เ็นัเรียนหน้าหวานถามุนมยอนที่้าวเท้าะเินที่ห้อสมุ
“ห้อสมุ”
ุนมยอนลอนัยน์าไปมาอย่ารำาใ เ้าเ็นี่้อารอะไรับเาันแน่นะ ทำไมถึ้อมาามุนมยอนนนี้้วย เาไม่้อาร T_T!
“ผมไป้วยนะ”
“ลู่หาน” ุนมยอนมอนัวสูว่าัวเอ “อย่าามันมานะ!” ุนมยอน้าวเท้าับๆ เินเ้าไปห้อสมุโยไม่สนเ็นัเรียนที่ามัวเอมา แ่ไม่ว่าะทำยัไลู่หาน็ยัามุนมยอนอยู่ี
ุนมยอนวิ่ามระเบียเพื่อหนีลู่หานที่ามัวเอโนไม่เหลียวหลัไปมอว่าเาะามมาหรือเปล่า ้วยวามที่ไมู่าม้าาเรือนุนมยอน็วิ่ไปนอะไรบาอย่าและล้ม้น่ำบ๊ะับพื้นอระเบีย
“อโทษรับ” ุนมยอนเ็บหนัสือที่หล่นระายไปทั่วพื้น อีนทีุ่นมยอนวิ่มานพลา้มเ็บ่วยร่าบาและยื่นหนัสืออให่ให้เา ุนมยอนยิ้มหวานพลาอบุแ่็ะั...
“ิมุนมยอน”
“ปาร์านยอล?”
ุนมยอนเหลียวามอนมาใหม่ที่เาเพิ่วิ่น านยอลิบปาเสียั่อนะเหลือบามอนร่าบาที่มวิ้วมอัวเอ มันน่าสสัยใ่มั้ยล่ะว่าานยอลมาทำอะไรที่โรเรียนทีุ่นมยอนสอนอยู่ที่นี่
“นายมาทำอะไร?” านยอลหยิบหนัสือส่ืนุนมยอน
“ัน่าหาที่้อเป็นฝ่ายถามว่านายมาทำอะไร” ุนมยอนรับหนัสือ “ันเป็นอาารย์สอนอยู่ที่โรเรียนนี้ แล้วแพทย์อย่านายล่ะ” ุนมยอนเม็อย่าับผิ านยอลที่ไ้ยินเ่นนั้นพลาหน้าเื่อนเล็น้อยและลอสายาไปมา
“ันะมาทำอะไร็เรื่ออัน”
“อาารย์รับบบบบบบบบ” เสียใสๆ ลูศิษย์อุนมยอนัมาา้านหลั ทำให้เาเหลียวหลั้วยวามหวาระแว ทำไมไอ้เ็นี่ถึไม่ไปให้พ้นๆ เาเสียที เาเป็นอาารย์นะไม่ใ่นัเรียนถึ้อมาามีบแบบนี้!!
แ่มันห้ามันไ้ที่ไหนเล่า...
“ันไปนะ”
ุนมยอนโ้ให้านยอลเป็นมารยาทในารลาและรีบ้าวาเรียวทันที ลู่หานวิ่ผ่านานยอลไปโยไม่สนว่าเาเป็นใรเพราะลู่หานอนนี้มอแุ่นมยอนนเียว
แ่นเียวเท่านั้น…
ทำไมลู่หานถึ้อมาหลเานานี้้วย ุนมยอนิแล้วิอีแล้วไม่เยเ้าใเลยสันิเียว
นัเรียนับอาารย์มันไม่มีทาเป็นไปไ้หรอ
ุนมยอนลับมาถึบ้านอันอบอุ่นอัวเอถึแม้ว่าแม่อะเสียไปนานแล้ว ุนมยอนยัมีพ่ออเาอีน ถ้าาพ่อไปเาไม่รู้ว่าะทำยัไ่อไปีอาเป็นเพราะ้ออยู่อย่าโเี่ยว ุนมยอนเริ่มิมาั้แ่พ่อป่วยเป็นวามันโลหิสูเพาะนั้น้อระวัเรื่ออาหารารินอี้วย เพราะยัไวามันโลหิเป็นปััยอโรอื่นๆ ไ้อี้วย ุนมยอน้าวเท้าเ้ามาในบ้านอัวเอพบแ่วามว่าเปล่า... เาไม่เอวานผู้เป็นพ่อ
หายไปไหนนะ
ุนมยอนรุ่นิในใ
เาเินึ้นห้ออัวเอพลาิว่าสสัยวานออไปเินเล่น้านอเี๋ยว็ลับมา ุนมยอนวาหนัสือสอนไว้บนโ๊ะที่เ็มไป้วยหนัสือ่าๆ นานามามายและทิ้ร่าอนนั้นลับเียที่มีนาไม่ว้ามาไว้สำหรับนอนไ้แ่นเียวพลาิอะไรไปเรื่อยเปื่อย…
เสียโทรศัพท์ในระเป๋าอุนมยอนัลั่นห้อ ฝ่ามือาววานหาโทรศัพท์มือถืออัวเอ้วยวาม่วและัวเีย เาเผลอหลับไปอนไหนล่ะเนี่ย
“ุนมยอนพูรับ” น้ำเสียึมำอเาเอ่ยับสายฝ่ายร้ามที่โทรมา
“ลุเอนะ” เสียเ้มอุลุโทนี่บ่บอแนะนำัว
“ุลุมีอะไรเหรอรับ อ๋อ! พ่ออยู่ับลุใ่มั้ย~” ุนมยอนลุึ้นยี้นัยน์าและเินไปที่หน้าประูห้อเพื่อะลไปที่ห้อรัวเพราะรู้สึหิวึ้นมาะหิๆ
“ใ่ ลุอยู่ับพ่ออเรา” ลุโทนี่เสียสั่น “ทำใีๆ ไว้นะุนมยอน”
“ทำไมเหรอรับ”
“วาน...” ลุโทนี่ถอนหายใ่อนพูบประโย “ประสบอุบัิเหุเสียีวิแล้ว”
เหมือนโลทั้ใบอุนมยอนับวูบลไป น้ำใสๆ เริ่มไหลออาเบ้าาู่สวย เาทรุเ่าทั้สอ้าลับพื้นบ้าน ริมฝีปาบาสั่นระริ
“มะ...ไม่ริ” ุนมยอน้มหน้า “ลุโห ลุโหผม!!” ุนมยอนวาลั่น ถึแม้ะเป็นวามริเาพยายามที่ะไม่ยอมรับ น้ำาใสไหลรินออมาอย่าไม่าสาย...หัวใอเาเหมือนแสลาย เมื่อไม่ี่อาทิย์วานเพิ่ออาโรพยาบาลแ่ทำไมวันนี้ถึ...
เสียร้อไห้สะอึสะอื้น้วยวามเ็บ้ำ วาแปเปื้อนไป้วยราบน้ำาที่ไหลออมาอย่า่อเนื่อ เปลือาเริ่มบวมเป่แสสีหน้าเ็บปวออมาอย่าัเน
“ลุะเ้าไปรับเรานะ” ุนมยอนที่ไม่ฟัอะไร เอาแ่สะอึสะอื้นร่ำไห้อย่าเอาเป็นเอาาย
“อึ ฮือ... พะ พ่อทิ้ผม” ร่าบาำที่เสื้ออัวเอ
นที่เารัมาที่สุ
นที่เป็นนสำัที่สุและมีเพียนเียวไ้าไปแล้ว... ่อานีุ้นมยอนไม่เหลือใร เาอยู่อย่าโเี่ยวไม่ว่าะเศร้า มีวามสุ หรือทุ์ และพ่อเป็นนเียวที่ะเ้ามาปลอบประโลมหรือแสวามยินี้วย พ่อสำัับเาที่สุั้แ่แม่าไป...
“ผะ ผมยัไม่มีอะ...อึ โอาสไ้บอว่ารัพ่อเลย”
รู้ัวอีที็สายไปเสียแล้ว...
ความคิดเห็น