คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รักอันตราย : Chapter 2 tied up [วุ่นวาย]
Chapter 2
tied up [วุ่นวาย]
“ไอ้โริ ปล่อยันนะ!!!!!” ุนมยอนิ้นไปมาในโอบออานยอลที่อนไว้แน่น นี่เาไ้ับไอ้โริผ้านหนูที่อยู่รหน้าริๆ เหรอเนี่ย ฮือออออออ TT TT!!
“อย่าน้อยไอ้โริทีุ่ว่า็เป็นสามีุ้ามืนนั่นแหละ” านยอลยยิ้มอย่าผู้นะนนแพ้อย่าุนมยอนไ้แ่ัฟันัเสียรอแรพร้อมแทศอลที่หน้าท้อแร่อานยอลนหลุออาุนมยอนที่เหลือบนัยน์ามอ
“พยศีเหลือเินนนนนนน~” านยอลลาเสียอ่อยพลายืนุมหน้าท้อแร่อนเอ
ุนมยอนที่ำลัะเินออาห้อนอนว้าอานยอลอยู่ๆ นัยน์า็มัวมนราวับว่าหน้ามืพร้อมทรุลับพื้น ร่าสูโปร่วิ่เ้าไปูนัวเล็ทันที
“เป็นอะไรรึเปล่า?” านยอลถามพลาใ้หลัมือแะที่หน้าผาอุนมยอน “ไ้ึ้นนี่นา!” านยอลรีบ้อนัวบาอุนมยอนมานอนที่เียให่อเา
หลัาานยอลแ่ัวเสร็ึรีบไปหยิบปรอทวัไ้และวัไุ้นมยอนที่นอนหอบหายใร้อนถี่ออมา
ไ้ึ้นเือบ 40 อศา...
านยอลส่ายหน้าและเินเ้าไปที่ห้ออน้อายัวเอหยิบเสื้อผ้าพร้อมเปลี่ยนให้
ุนมยอนและใ้ผ้านหนูที่เปียหมาๆ เ็ัวร่าบา ไม่น่าเื่อเลยริๆ ว่านอย่าานยอลนนี้ะ้อมาูแลเ็น้อยที่อยู่รหน้า ถ้าเพื่อนสนิทอเามาเห็นสสัยไ้ล้อยันลูบวแหๆ -_-
ร่าสูโปร่่อยๆ ้อนร่าอุนมยอนอีรั้และเินออาห้อนอนอนเอ
“ุหนู อ้าว...นั่นใรเหรอะ O_O” เสียหิแ่ที่อยู่ในฤหาสน์อานยอลถามึ้น้วยวามสสัย
“แม่นมเหรอรับ” านยอลเหลือบมอ “็... เฮุนลับมาอนไหนโทรศัพท์บอผม้วยนะรับ” านยอลยิ้มบาๆ ให้ับหิแ่ผู้เป็นแม่นมอัวเอ ็ไม่แปลหรอที่เาะเบี่ยเบนว่านร่าบาเป็นใร เพราะเาเอ็ไม่รู้เหมือนัน =_=
โรพยาบาล
“ะ...ุหมอะ ในที่สุ็มา T^T” านยอลโนพยาบาลหิเ้าเาะที่แนแร่ “รู้มั้ยะว่าันิถึมาแ่ไหน”
“ะ...อฮยอน” านยอลมอหน้าพยาบาลสาวที่เาะแน “อโทษนะ ันำลัรีบ”
ร่าสูโปร่ผละออาพยาบาลสาวที่ยืนอแอยู่ที่เิม เาพาุนมยอนไปที่ห้อรวประำอเา ให้ายสิ... ทำไมเา้อมาแบภาระอนที่เพิ่เอันรั้แร้วยเนี่ย แ่ะปล่อยไว้็ไม่ไ้... ็านยอลเป็นหมอนี่นา ะปล่อยให้นป่วยหรือนไ้ไม่สบาย่ายๆ ไ้ยัไเล่า มันเป็นสัาาอนเป็นหมอ!!!
านยอลวาร่าอุนมยอนลับเียผู้ป่วย พลาหยิบสเ็ทโสโปใส่เ้าที่หูทั้สอ้าและทาบวาลที่หน้าออุนมยอนเพื่อฟัารเ้นอัหวะหัวใโยร ไม่นานหลัาที่เารวเสร็็พอว่าร่าายอ่อนแอมา ไม่ไ้รับประทานอาหารมาหลายมื้อนทำัวป่วย
เพียแ่นั้น... หลายวันที่ื่มแ่แอลอฮอล์และอมึนเมา อยารู้ริๆ ว่าานารไม่มีทำหรือไนะ ะที่อยู่ในภวั์เสียอโทรศัพท์็ทำให้เาหลุออาภวั์เมื่อรับมัน
“ุานยอละ ุหนูเฮุนลับมาแล้ว่ะ” เป็นแม่นมอานยอลเอที่โทรศัพท์มา “มีอะไระฝาบอมั้ยะ?”
“ไม่มีหรอรับ” านยอลอบลับ้วยน้ำเสียเหนื่อยๆ “อ๋อ ป้ารับ... ่วยไปที่ห้อผมที”
“ุหนูมีอะไรหรือเปล่าะ” แม่นมยัถามานยอลที่แอบิปาเบาๆ
“ป้าเห็นาเที่พาไว้ในห้อน้ำผมมั้ย ่วยหาระเป๋าัให้ผมหน่อย”
“อ๋อ่ะ ป้าเอแล้วแ่...เอ๊ะ? นี่มันไม่ใ่อุหนู...” แม่นมอุบอิบ้วยวามสสัย
“รับ ป้าเปิูบัรประานที่อยู่ในระเป๋าใบนั้นให้ผมหน่อย พอีนั่นเป็นระเป๋าอนไ้ผมน่ะ”
“่ะ นไ้อุหนูานยอล...” แม่นมรีบ้นหาบัรประานอร่าบาที่อยู่ับานยอลทันที “ิม ุนมยอน่ะุหนู”
“อบุมารับ อย่าลืมเ็บใส่ในระเป๋าที่เิม้วยนะ เี๋ยวึๆ ผมะลับ”
านยอลัสายแม่นมทันทีและเียนื่ออร่าบาที่นอนไม่ไ้สิอยู่บนเีย
ิมุนมยอนเหรอ แ่ว่าไปทำไมเ็แบบนี้เาถึให้เาไปในลับไ้นะ ูาลัษะท่าทาแล้วน่าะอายุสั 17-18 ปี ไ้ล่ะมั้
แ่่ามันเถอะ ิไป็เปล่าประโยน์... านยอลิในใ่อนะรอ้อมูลอ
ุนมยอนลแบบฟอร์มอผู้ป่วย
เ็สมัยนี้ไม่ไหวเลยริๆ!
านยอลนั่พิพนัเ้าอี้พลานึถึเรื่อๆ หนึ่ที่ทำให้เาไม่อยาที่ะลับีนไปหาผู้เป็นพ่ออเาเลย หลัาที่านแ่านอเพื่อนเาบล... พ่ออานยอล็ัเรียมหาู่หมั้นให้เา เอารๆ เลยว่าเาไม่้อารที่ะแ่านเสีย้วย้ำ านยอลยัอยาะใ้ีวิเสเพอยู่อย่านี้่อไปสัพัให่ๆ ร่าสูโปร่ฟุบลบนโ๊ะอนเอ่อนะถอนหายใเฮือให่ เปลือาหนาเริ่มปิลอย่า้าๆ ้วยวามเหนื่อยล้าและเา็อยู่ใน่วนิทราในที่สุ
ุนมยอนสะลึมสะลือ เปิเปลือาสวยมอแผ่นเพานว้าอห้อๆ หนึ่ อ่า...ที่นี่ที่ไหนนะ ร่าบา่อยๆ พยุัวลุึ้นาเีย
ที่นี่... โรพยาบาลเหรอ?
ร่าบาวานัยน์ามอรอบๆ ห้อ พร้อมเห็นร่าสูโปร่นอนฟุบอยู่ับโ๊ะ ุนมยอนลุาเียและเินเ้าไปหาานยอลที่นอนไม่รู้สััว ูอนหลับแล้ว็น่ารัีแฮะ...
เหมือนลูลิเลย
ุนมยอนยิ้มบาๆ เพราะวามน่ารัอนที่เพิ่เยเอหน้าันและ...เสียเวอร์ิ้นให้ ร่าบาสะบัศีรษะไล่วามิที่อยู่ในหัวออไปให้พ้นๆ ิแล้วใบหน้าาว็แระเรื่อ้วยวามเินอาย เมื่อืนนี้เามีวามสัมพันธ์ลึึ้ับานยอลริๆ เหรอเนี่ย ไม่อยาะเื่อเลย ุนมยอนสัมผัสใบหน้าแอนเอพลามอนรหน้าที่นอนหลับอย่าไม่รู้เรื่อรู้ราว
เ้าลิน้อยานยอลอนหลับนี่น่ารัสุแล้ว
เปลือาหนาอานยอล่อยๆ เปิึ้นรับแสไฟนีออน ร่าสูโปร่เหลือบนัยน์ามมอร่าบารหน้าที่ไม่รู้ว่าื่นมาอนไหน นี่อย่าบอนะว่าุนมยอนนอนฟุบับโ๊ะเหมือนับานยอลเลยน่ะ! นี่เาป่วยอยู่นะ นป่วย้อนอนนิ่ๆ อยู่บนเียนว่าอาาระีะ้วย้ำ
“ให้ายสิ” านยอลสบถ้วยวามหุหิ่อนะึนร่าบามาประอและวาลที่เียอโรพยาบาล
“อืม...” เสียราเบาๆ อุนมยอนั ทำให้านยอลหยุยืนมอร่าบา “อยา... ลับบ้าน”
“หายี่อนแล้ว่อยลับ นายทำันวุ่นวายมา... ิมุนมยอน” านยอลเหลือบนัยน์ามมอนร่าบาอย่าไม่่อยะพอใสัเท่าไร
เรื่อเมื่อืน็ถือว่าไม่มีอะไรเิึ้น็แล้วัน!
หลายวัน่อมาเรื่อทุอย่าไม่ว่าะเรื่ออะไร็าม็ลับสู้สภาพปิ ุนมยอน็ลับบ้านอัวเอไปแล้ว โยมีานยอลแพทย์หนุ่มหล่ออโรพบายาลเป็นนไปส่ถึบ้านอร่าบาเอ บ้านอุนมยอนเหมือนับนปิทั่วไป ไม่ไ้ร่ำรวย ไม่ไ้ยานแ่พออยู่พอิน ไม่เหมือนับานยอลที่มีบ้านเป็นฤหาสน์ให่ เินไปทาไหน็ว้าเหว่... มีนอาศัยอยู่ไม่ถึสิบเสีย้วย้ำ
หลัาุนมยอนลับาทำานเสร็็รีบริ่ลับบ้านที่พัอาศัยอัวเอทันที เาล้วระเป๋าาเเพื่อหยิบุแไเ้าภายในบ้าน ลับมาถึบ้านแล้วเป็นอะไรที่เาีใที่สุเลย ุนมยอน้าวาเรียวเินเ้ามาระโลที่โฟาัวให่พลาบิี้เียไปในัว
เสียโทรศัพท์ที่วาอยู่บนโ๊ะรหน้าเสียัทำให้เาสะุ้เล็น้อย ุนมยอนเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์อัวเอ
ุลุโทนี่โทรมา...
ุนมยอนลอาไปมา้วยวามุน ทำไมุลุถึโทรเ้ามาหาเาล่ะ...แล้วุพ่อไม่อยู่้วยเหรอ?!
“รับุลุโทนี่” ุนมยอนรับสาย้วยน้ำเสียใสร่าเริามประสาอเา
“ุนมยอน!” ุลุโทนี่ทำเสียื่นระหนั
“ะ...รับ?”
“มาที่โรพยาบาล K เี๋ยวนี้!!” ุลุโทนี่รีบเร่ “วาน พ่ออเธอ...” ยัไม่ทันไม่บอบประโย ุนมยอนรีบวาสายอุลุและว้าระเป๋าสา์และพุ่ออาบ้านอัวเอทันที
พ่อเหรอ...
อย่าเป็นอะไรนะ ผมมีพ่อนเียวนะ...
ุนมยอนภาวนาในใเิสิ้นหวั เาลัวารอยู่ัวนเียว... ลัวมา
เาเินทามาถึโรพยาบาล K พลาล้วหาโทรศัพท์ในระเป๋าาเแ่ลับหาไม่เอ ิไปิมาแล้วเาลับลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน่อนออมาเพราะหลัาที่วาสายาุลุโทนี่ ุนมยอน็รีบวาโทรศัพท์อเาลับโฟาและวิ่ไปหยิบระเป๋าสา์แทน...
ว่าแ่โรพยาบาลนี่...
ถ้าำไม่ผิ...
ุนมยอนเยมาอนที่เาไม่สบายเพราะปาร์านยอล!!
ไม่ไ้ิอะไรมาุนมยอนรีบวิ่ไปที่ห้อประำอปาร์านยอลอยู่ เปิพรวพลานเ้าไปเห็นร่าสูนั่เ็ประวัินไ้อัวเอ
“ปาร์านยอล!” เสียหวานที่ปนไป้วยหอบแหบเพราะวามเหนื่อยที่วิ่มาหาเาทำให้านยอลละสายาออาประวัินไ้และมอนที่เรียัวเอ
“นี่นาย...” านยอลอ่ำอึ้เล็น้อย “มาทำอะไร”
“อยืมโทรศัพท์หน่อยสิ” ุนมยอนพรวเ้าไปหน้าโ๊ะอานยอล
“เราสนิทันั้แ่เมื่อไรถึไ้อยืมโทรศัพท์ล่ะเนี่ย” านยอลเิถาม “นอนันแ่ืนเียวอย่าิว่าะทำอะไร็ไ้สิุหนู”
“ไอ้ประสาท!!!” ุนมยอน่า “ัน บอ ว่า ให้ เอา มา!” ุนมยอนระแทเสียใส่ร่าสูทีละำ านยอลส่ายหน้าเบาๆ ่อนหยิบโทนศัพท์ที่อยู่้าโ๊ะให้นัวเล็ที่ร้อนรนเบอร์อใรสัน
“ุลุ นี่ผมุนมยอนนะ... อยู่ห้อไหนเหรอรับ!” ุนมยอนัปาัวเอแน่น “สามศูนย์หนึ่ใ่มั้ยรับ เี๋ยวผมรีบไป”
ุนมยอนรีบืนโทรศัพท์านยอลทันที แ่ร่าสูลับว้า้นแนร่าเล็เอาไว้่อนที่ะ้าวาเรียวออาห้อ
“ปล่อยนะ ันำลัรีบ”
“ันเป็นเ้าอนไ้ห้อนั้น”
“อะไรนะ?!”
“อย่าที่ไ้ยิน... ันำลัะไปห้อนไ้พอี” านยอลปล่อย้นแนอุนมยอนลและเินนำ “ามมาสิ”
านยอลเาะประูห้อนไ้่อนะออนุาเ้าไปในห้อพลาเปิประูเ้าไปาม้วยุนมยอนที่ามหลัมาิๆ บนเียอนไ้ปราร่าายผู้เป็นพ่ออุนมยอน และุลุโทนี่ที่นั่เฝ้าไ้อเพื่อนสนิทัวเอ...
“เป็นยัไบ้ารับ” านยอลยิ้มรับ “อาารไม่เป็นอะไรมา แ่็้อเฝ้าูอาารอยู่ลอเวลา เพราะนไ้เป็นวามันโลหิสูและพรุ่นี้ออาโรพยาบาลไ้รับ” านยอลรายานารป่วยอนไ้
“และหมอะให้ยาลวามันนะรับ เพราะโรนี้เสี่ย่อารเป็นโรหัวใาเลือและหลอเลือในสมออี้วย วรปรับอาหาราริน ออำลัาย้วยนะรับ”
านยอลอธิบายเสร็็โ้อัวและออาห้อนไ้ทันที ุนมยอนอ้าปา้าพลาิในใ นอย่าานยอลเนี่ยนะ ไม่น่าเื่อว่าะเป็นหมอไ้...ทำัวยัับพวเที่ยวลับ เที่ยวบาร์เหมือนนไม่มีานทำไปวันๆ ใ้ีวิเสเพริๆ นั่นแหละ...
มันเป็นเรื่อที่ไม่น่าเื่อเลยล่ะ!!!
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
อนนี้ไรท์ล้าไปหน่อย (มั้) แหะๆ
พอีไม่่อยไ้เ้ามาแะฟิอ่ะ ไม่ว่าริๆ น้า T^T
อบุที่รอและิามฟินะะ ุ๊บ
ไปเร่ในทวิเอร์็ไ้ 555555555555555
ความคิดเห็น