วังวนปรารถนา...สัญญารัก

ลำดับตอนที่ #1 : ตะวัน

ตอนที่1: ตะวัน

“คุณหมอ  ได้โปรดช่วยพ่อฉันด้วย”   ฉันนั่งคุกเข่ากับพื้น  ร้องไห้จนปวดร้าวไปทั้งหัว ตรงด้านหน้าห้องผ่าตัด ของโรงพยาบาลหรูแห่งหนึ่ง   ผู้คนเดินผ่านมาแล้วผ่านไป  เพียงแค่หยุดมองอย่างแปลกใจกับท่าทางของฉัน

“คุณค่ะ  ลุกก่อนเถอะค่ะ” หัวหน้านางพยาบาลมองฉันด้วยความสงสารแล้วช่วยพยุงฉันให้นั่งลงตรงเก้าอี้

“เมื่อไหร่ คุณหมอจะมาสักที  ถ้าเขารีบมาพ่อฉันต้องปลอดภัยแน่ๆ”  นางพยาบาลมองมาที่ฉันแล้วส่ายหัวอย่างระอา  ฉันที่อยู่ในสภาพเสื้อผ้าขาดวิ่นที่ชุ่มไปด้วยเลือด  ผมที่ดูไม่เป็นทรงกับรอยแผลทางยาวตรงบริเวณเท้า ได้แต่นั่งกุมขมับอย่างคนที่ทำอะไรไม่ได้มากนัก

“อยากให้ฉันส่งพ่อคุณไปโรงพยาบาลรัฐใกล้ๆนี้ไหมค่ะ” นางพยาบาลอาวุโสคนหนึ่งที่เดินผ่านมาเสนอแนวทางใหม่ที่ทำให้ฉันแปลกใจ

“ทำไม”  ฉันตะโกนด้วยความโมโห   “ที่นี้ไม่มีหมอแล้วหรอไง”

“ฉันต้องการหมอโชเรียว  หมอผ่าตัดมือหนึ่งของที่นี้มารักษาพ่อฉัน” 

“เขามาได้ไม่หรอค่ะคุณ  ตอนนี้คุณหมอกำลังคุณกับว่าที่พ่อตาที่ห้องวี ไอ พีโน้นค่ะ”   นางพยาบาลมองมาที่ฉัน แล้วหัวเราะ

“ฉันมีเงินมาก  ฉันมีเงินเพราะฉะนั้นไปตามหมอคุณมาซะ  ได้โปรด”  ฉันกดเสียงให้ดูนุ่มและสุภาพมากกว่าเดิม แม้จะได้รับความกดดันจากคนที่เพิ่งรู้จักก็ตาม

“เอาเงินที่ว่าให้ฉันดูก่อนซิค่ะ  แล้วฉันจะไปตามให้”  นางพยาบาลสาวอีกคนรีบพูดเสริม

“หน้าที่ของพวกคุณคือช่วยเหลือคนป่วยไม่ใช้หรอ ”

“พวกเธอ พอได้แล้ว” หัวหน้าพยาบาลปราบลูกน้อง แล้วเดินมานั่งข้างๆฉัน

“ฉันให้คนไปตามหมอมาแล้ว  เดี๋ยวก็คงมา”

“แล้วเขารู้ไหมว่าคนเจ็บ  เจ็บแค่ไหน”   ฉันเอยถามด้วยเสียงแหบพร่า  ความหวังในการรักษาดูริบหรี่เต็มทน เธอไม่ตอบอะไร แต่นั้นทำให้ฉันเข้าได้อย่างดี

เวลาผ่านไปสักครู่จนกระทั่งนายบุรุษพยาบาลคนหนึ่งออกมาตามหาเจ้าของไข้   “ใครเป็นญาติของผู้ป่วยท่านนี้ครับ”  เขาชี้ไปทีเตียงตรงด้านมุมในสุดของห้องไอซียู

“ฉันเอง”  ฉันสูดลมหายใจจนเต็มปอดเพียงเพื่อต้องการเรี่ยวแรงสุดท้ายที่จะยอมรับความจริงที่ไม่กล้าคิดสักนิด

“ผมต้องแสดงความเสียใจด้วยครับ  คนไข้เสียชีวิตแล้ว ”  สิ้นเสียงคำนั้น  ฉันทรุดนั่งลงกลับพื้น ร้องไห้คร่ำครวญไม่อายใคร  ฉันมองดูมือสองข้างที่เปื้อนไปด้วยเลือดพ่อ  คนที่ฉันพยายามหามาทั้งชีวิต  คนที่ฉันสามารถเรียกเขาว่า พ่อ ได้เพียงไม่กี่วัน

“ทำไม”  ฉันตะโกนอย่างสุดเสียง  พลางวิ่งอย่างสุดชีวิตไปทางห้องพักของหมอโชเรียว 

ผลั๊ก!!  ฉันเปิดประตูด้วยแรงทั้งหมดที่มี  มองเข้าไปในห้องที่เปิดไฟสลัวซึ่งแทบมองอะไรไม่เห็น  จนกระทั่งสายตาปรับเข้ากับความมืดแล้วไปสะดุดเข้ากับเงาไหวของอะไรบางอย่าง ฉันยืนอึ้งกับภาพที่เห็นตรงหน้า

“คุณค่ะ  เข้าไปในนี้ไม่ได้ค่ะ”  พนักงานที่เพิ่งวิ่งตามมารุมจับตัวฉันแล้วผลักให้เดินออกมาข้างนอก 

“ปล่อยฉัน  ปล่อย”   ฉันสะบัดตัวอย่างแรงให้หลุดจากการจับกุมที่ทำเหมือนฉันเป็นคนบ้า  “ฉันเคยไปทำอะไรให้พวกคุณ  เคยไปทำร้ายตอนไหน  ทำไมถึงต้องใจร้ายด้วย” 

“ก็เธอน่ะ  มันเป็นพวกจนแล้วยังไม่เจียม  กล้ามารักษาที่แพงแบบนี้ได้ยังไง”  นางพยาบาลปากร้ายนั่งลง จับหน้าฉันเพื่อให้มองหน้าเธอแล้วพูดต่อ  “เงินทำศพ  เธอพอจะมีไหม.....ฉันให้ถือว่าอนุเคราะห์ช่วยพ่อเธอแล้วกัน” 

“ได้เงินแล้วก็ไปซะ  อย่าทำให้พวกเราปวดหัว วุ่นวายเพราะคุณเลย” ขณะที่หัวหน้าพยาบาลพูดกับฉัน  นางพยาบาลอาวุโสอีกคนหันไปสั่งบุรุษพยาบาลที่อยู่ใกล้ๆด้วยภาษาที่ฉันไม่เข้าใจ  สมองฉันตื้อไปหมด ภาวะในการรับรู้ของฉันเริ่มเลือนราง  จนกระทั่งฉันเห็นใครบางคนอุ้มศพของพ่อที่ห่อด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ตรงออกไปที่ประตูทางออกของโรงพยาบาล

“พวกคุณทำอะไรน่ะ   พ่อ!!!” ฉันตะโกนตะเสียง  อยากวิ่งไปหาพ่อแต่กลับถูกคนที่เหลือรั้งแขนสองข้างเอาไว้

“ดูซะ  รักพ่อมากไม่ใช่หรอ  พวกเราจะส่งท่านไปเอง”

“ไม่..อย่าทำพวกพ่อเลย”  ฉันอ้อนวอนเมื่อเห็นพวกนั้นนำตัวพ่อฉันไปไว้ในถังขยะ

“รู้ไหม  ไม่มีใครเคยกล้าหยามพวกเราขนาดนี้” นางพยาบาลปากร้ายพูดแล้วตบฉันอย่างแรง  “พวกเรารักหมอโชเรียวและไม่ต้องการให้คนแบบเธอมาพบเขาด้วย  และฉันจะบอกอะไรให้ฟัง  ความจริงแล้วพวกเราจงใจปล่อยให้เวลาพรากพ่อของเธอไปแล้วอีกอย่างตอนที่หมอโชเรียวรู้เรื่องนั้น..เขากลับไม่สนใจอะไรเลยนอกจากผู้หญิงที่อยู่ในห้องนั้นกับเขา ” ขณะที่เธอตบหน้าฉันอย่างแรงแล้วกำลังหยิบรองเท้าขึ้นมาจะตีฉัน  เสียงทรงอำนาจดังขึ้น

“นี่พวกเธอทำอะไรแล้วนั้นใคร”   ชายร่างอวบที่มีผมแซมสีขาวสลับสีดำถามขึ้นแล้วผู้หญิงสูงอายุที่อยู่ข้างๆอุทานอย่างตกใจพร้อมพยุงฉันให้ลุกขึ้น

“หนูตะวัน”

“คุณลุง  คุณป้า  ช่วยพ่อด้วย”ฉันชี้นิ้วไปทางประตูด้านหน้า “พ่อของตะวัน  ในที่สุดเราก็ได้เจอกัน”  ฉันที่อยู่ในอ้อมกอกของคุณป้า รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและความห่วงใย

“ไปตามโชเรียวมาแล้วรีบไปช่วยคุณผู้ชายคนนั้น”  ประธานโจออกคำสั่ง ขณะที่ทุกคนยืนนิ่งเงียบ

“รีบเปิดห้องผ่าตัดที่ดีที่สุด  ต้องช่วยเขาให้ได้...ไม่อย่างนั้นพวกเราแย่แน่”  คุณลุงออกคำสั่งกับพนักงานที่ยืนหน้าซีดด้วยภาษาที่ฉันไม่เข้าใจอีกครั้ง  “รีบไปตามโชเรียวมา”

“ไม่ต้องให้พี่เขามาหรอก”  ฉันเค้นเสียงพูด 

“มาป่านนี้ก็ช่วยพ่อไม่ได้แล้ว  ตะวันกับพ่อรอพี่จนพ่อตายไป...แต่ถ้าเขามาเร็วกว่านี้พ่อคงไม่ตาย แล้วฉันก็คงไม่ถูกคนพวกเขาดูถูกและทำร้ายอย่างนี้หรอก”  ฉันกวาดสายตามองไปรอบจนกระทั่งเห็นหมอหนุ่มวิ่งตรงมาด้านหน้า 

“ตะวันจะทำทุกอย่างเพื่อให้พี่จำวันนี้ไปจนตาย  ต่อไปนี้พี่ต้องอยู่เพื่อตะวันและหากตะวันต้องดับลง  พี่ต้องเป็นคนผิดที่รู้สึกละอายตลอดไป”  พูดแล้วก็หยิบมีดในกระเป๋าออกมาแล้วกดกรีดใบมีดลงบนแขนอย่างแรงต่อหน้าคนบาปที่ยืนตะลึงกับการกระทำของฉัน