~รร.หญิงล้วนอลวน~

ลำดับตอนที่ #1 : ...เปิดเรียน...

   ตึก ตึก ตึก...เสียงเด็กสาววัย 12 ปี รีบวิ่งขึ้นรถเมล์ เพื่อเดินทางไปรร.แห่งใหม่ในวันเปิดเรียนวันแรก
'เฮ้อ!แย่จังเลย เปิดเทอมวันแรก คนก็แน่น รถก็ติด จะถึงรร.กี่โมงกันละเนี่ย'เด็กสาวคิดหลังจากหาที่ยืนบนรถเมล์ได้เรียบร้อยเเล้ว เด็กสาวคนนี้เธอมีชื่อจริงว่า นัชญา ชื่อเล่นชื่อ เนม ปีนี้เป็นปีแรกที่เนมต้องใช้ชีวิตแบบเด็กมัธยม เธอกังวลเกี่ยวกับเรื่องต่างๆมากมาย รวมทั้งเรื่องการเข้ามาเรียนในรร.แห่งนี้ด้วย เนื่องจากปีนี้เป็นปีแรกที่รัฐบาลให้นักเรียนที่ต้องเข้าเรียนในระดับชั้นม.1นำคะแนนสอบของการวัดผลทั่วประเทศ ไปยื่นเพื่อจะเข้าเรียนในรร. เธอขาดเพียงอีกแค่ 1 คะแนนเท่านั้นเธอก็จะสามารถเข้าเรียนในรร.หญิงล้วนชื่อดังที่แม่ของเธออยากให้เข้าเรียนได้ ด้วยเหตุนี้เองแม่ของเธอจึงจำต้องยอมเสียเงินจำนวนมากเพื่อที่เธอจะได้เข้าเรียนในรร.นี้ได้ เธอจึงกังวลว่าเพื่อนใหม่ของเธอจะรังเกียจเรื่องที่เธอต้องใช้เงินยัดเข้าเพื่อมาเรียนในรร.แห่งนี้ และอีกเหตุผลที่เธอกังวลคือไม่มีเพื่อนจากรร.เก่าของเธอมาเรียนที่นี่ด้วยเลย ทำให้เธอยิ่งรู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างมากขึ้น
"น้องๆพี่ช่วยถือกระเป๋าให้ไหม"หญิงสาวผมซอยสั้นในชุดนักเรียนม.ปลายรร.เดียวกับเนมซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆเอ่ยถาม
"อ่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ"เนมกล่าวขอบคุณพร้อมส่งกระเป๋าให้และลอบสังเกตรุ่นพี่คนนั้น  ใบหน้าทรงสามเหลี่ยม ผมซอยสั้นเข้ารูป ตาชั้นเดียว และผิวขาวใสเหมือนเด็กทารก จัดเข้าขั้นน่ารัก แต่ไม่ถึงกับสวย ด้วยเหตุที่ว่าหญิงสาวมีลักษณะค่อนข้างห้าวแฝงอยู่ เลยทำให้ไม่เป็นที่สะดุดตาซะเท่าไหร่ จากนั้นเมื่อเนมเห็นว่าไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว เธอก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ
"น้องๆถึงรร.แล้ว"เสียงคนที่นั่งอยู่ปลุกให้เนมตื่นจากห้วงความคิด เนมสะดุ้งและกล่าวขอบคุณอีกครั้งหลังจากรับกระเป๋าไป

'เพื่อนใหม่เราจะเป็นอย่างไรบ้างน้า เค้าจะดีกับเรามั้ยน้า'เนมคิดระหว่างเดินขึ้นห้องเรียน
"อ๊ะ ถึงห้องแล้ว"เนมบอกกับตัวเองพลางเดินเข้าไปในห้องเรียน
'แย่จังเลย ที่นั่งข้างหน้าเต็มหมดและ เหลือแต่ที่นั่งหลังห้องเลยอ่ะ'เนมคิดพลางมุ่ยหน้า ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่เด็กเรียนอะไรนักหนา แต่เธอก็ไม่อยากนั่งหลังห้อง
"เพื่อนๆลงไปเข้าแถวกันเถอะ"เสียงใครคนนึงในห้องดังขึ้น และทุกคนก็พากันเดินออกจากห้องเพื่อลงไปเข้าแถวที่สนาม

'ช่างน่าเบื่อ อะไรเช่นนี้ ต้องมายืนฟังอาจารย์พูดยาวยืดไร้สาระ'เนมคิดระหว่างยืนเข้าแถว
"นักเรียนเลิกแถวได้"เฮ้อ!ในที่สุดอาจารย์ก็พูดคำนี้ซะที และเสียงจ้อกแจ้กจอแจของนักเรียนทุกระดับชั้นก็ดังขึ้น

"เดี๋ยวอาจารย์จะจัดที่นั่งให้พวกเธอใหม่นะ"อาจารย์วัชวาฬุวรรณหรือเจ๊หมูซึ่งเป็นอาจารย์ประจำชั้นห้องของเนมพูดขึ้น มีเสียงโอดครวญจากนักเรียนหลายคนแต่ทุกคนก็ต้องยอมทำตามเมื่อเจอสายตาพิฆาตของเจ๊หมู
หลังจากการจัดที่นั่งเสร็จเรียบร้อยเนมได้เลื่อนขึ้นมานั่งแถว4 เพราะความสูงเพียง 153 ซม.ของเธอ
"เธอๆ ชื่ออะไรหรอ"เนมสะกิดถามเพื่อนที่นั่งข้างๆเธอ
"เอ๋ เนมก็ถามชื่อเราไปแล้วนี่ นิวไง"เด็กสาวคนนั้นหันมาตอบเนมด้วยรอยยิ้ม
"อ่าว หรอ"เนมทำหน้าเหรอหราด้วยความงุนงง เพราะเธอจำได้ว่าเธอยังไม่ได้ถามชื่อเพื่อนคนนี้เลย

"เอาล่ะ นักเรียนมีนักเรียนคนไหนที่เข้ามาเรียนได้ด้วยการยื่นคะแนนบ้าง"เจ๊หมูถามขึ้นหลังจากนักเรียนนั่งที่กันเรียบร้อยแล้ว แต่ผลที่ออกมาคือเงียบ ไม่มีใครยกมือขึ้น
"โห ไม่มีเลยหรอ งั้นใครเข้ามาโดยความสามารถพิเศษบ้าง"เจ๊หมูพูดด้วยความเสียดายก่อนถามต่อไป มี 2-3 คนที่ยกมือขึ้น ทำให้เนมได้รู้จัก
ปานเข้ามาโดยความสามารถพิเศษทางศิลปะ
พลีสและบีเข้ามาโดยความสารถพิเศษด้านกีฬา
"อืม ใครเข้ามาโดยการจับฉลากในเขตพื้นที่บ้าง"เจ๊หมูพูดด้วยน้ำเสียงพอใจเล็กน้อยและถามต่อไป
มีนักเรียนประมาณ 10-20 คนยกมือขึ้น
"แล้วใครเข้ามาโดยผู้ปกครองอุปการะบ้าง"เนมพร้อมนักเรียนเกินครึ่งห้องยกมือขึ้น เมื่อเนมเห็นดังนั้นจึงคลายกังวลในเรื่องที่เธอกังวลอยู่ในตอนแรก
"แล้วเธอน่ะเข้ามาโดยวิธีไหนยะ"เจ๊หมูถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นเด็กนักเรียนอีกคนนึงไม่ยกมือในกรณีใดเลย
"หนูเข้ามาโดยใช้เส้นค่ะ"เด็กหญิงคนนั้นตอบด้วยความมั่นใจ ทำให้เพื่อนทั้งห้องระเบิดเสียงหัวเราะขึ้นพร้อมกัน

"นี่ เนม เราไม่ชอบยัยนี่เลยอ่ะ ท่าทางกระแดะชะมัดเลย"หมี่ เด็กสาวที่นั่งอยู่อีกข้างหนึ่งของเนมพูดขึ้น
"อืม ใช่ เห็นด้วยอย่างแรง หน้าแตก แล้วยังทำเชิดอีก"มาม่า เพื่อนของหมี่ที่นั่งถัดไปเห็นด้วย
"แต่เค้าอาจไม่รู้จริงๆก็ได้นี่น่า เราว่าขิงเค้าอาจจะนิสัยดีก็ได้นะ"นิวที่ฟังอยู่ด้วยแย้ง
"อ้าว นิวรู้ได้ไงอ่ะว่าเด็กคนนั้นชื่อขิง"เนมถามด้วยความสงสัย

"ก็เมื่อเช้าเราไปคุยกับเค้ามาน่ะ"นิวตอบ
"แต่ถึงอย่างไร เราก็ไม่ชอบอยู่ดีน่ะแหละ ดูไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่แรกเลย ทำเป็นอินโนเซนต์ ไม่เข้าใจคำว่าเส้นกับคำว่าผู้ปกครองอุปการะ"หมี่ยังยืนยันคำเดิม นิวเลยได้แต่ถอนหายใจ

"เอาล่ะ ครูขอเตือนไว้เลยนะพวกที่เข้ามาโดยไม่ว่าจะใช้เส้นหรือผู้ปกครองอุปการะก็ตามแต่ ถ้าเธอผิดกฎระเบียบของรร. ไม่ตั้งใจเรียนหนังสือ ขอบอกไว้ก่อนเลยว่าครูไม่ปลื้ม"เจ๊หมูพูดขึ้นหลังจากอึ้งกับคำตอบของขิงไปนานสองนาน และหันไปพูดกับขิงต่อว่า
"โดยเฉพาะเธอ ยัยเด็กเส้น อย่าคิดว่าเส้นใหญ่แล้วจะทำอะไรก็ได้นะ ครูไม่ปล่อยเธอไว้หรอก จำไว้"

“เอาล่ะ เราจะมาเลือกหัวหน้าห้องกัน อยากให้ใครเป็นหัวหน้าห้อง บอกมาซิ”

เงียบ ไม่มีใครตอบรับ แม้แต่น้อย

“งั้น ถ้าไม่มีใครเสนอครูจะเลือกเองนะ”เกิดเสียงฮือฮาขึ้นมากมาย

“เธอแนะนำตัวซิ”เจ๊หมูชี้ไปทางเด็กหญิงคนหนึ่ง เด็กหญิงคนนั้นชี้ตัวเองอย่างงงๆ

“เธอนั่นแหละ”เจ๊หมูย้ำอย่างรำคาญ

“ชื่อ รัชญากร วิสุทธิกุล ชื่อเล่นชื่อ หวันค่ะ”

“ต่อไปนี้รัชญากรเธอต้องเป็นหัวหน้าห้องคอยดูแลทุกคนในห้องให้ดีโดยไม่เกิดความวุ่นวาย”

“เอ่อ ค่ะ” หวันจำใจพยักหน้ารับ

“นี่เธอ เธอว่ามั้ย พี่นุ๊กน่ะเท่ห์มากๆ เลย”เพื่อนคนนึงที่เนมไม่ค่อยสนิทนัก แต่จำได้ว่าชื่อ นิด เดินเข้ามาพูดด้วยขณะที่เนมกำลังยืนอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องเรียน และมองลงไปที่สนามของรร. ที่มีนักเรียนจับกลุ่มคุยกันอยู่ และบางกลุ่มก็เล่นบาสอยู่

“คนไหนล่ะ”เนมถามด้วยความงุนงง

“คนนั้นไงที่กำลังจะซู๊ตบาสน่ะ ขาวๆ เท่ห์ๆ”

“อ๊ะ”เนมขยี้ตาตัวเอง นั่นมันรุ่นพี่ที่เจอบนรถเมล์นี่น่า

“นี่รู้มั้ย พี่เค้าเป็นคณะกรรมการนักเรียน ฝ่ายประชาสัมพันธ์ และก็เป็นนักบาสของรร.ด้วยนะ”

“หรอ”เนมตอบสั้นๆแต่ยังจ้องมองพี่นุ๊กเหมือนเดิม

..................................................................................................................................
เปงไงกานบ้างคะ นี่เปงเรื่องเเรกเลยน้าที่มิ้นเขียนจิงจังน่ะ อยากให้เพื่อนๆมาช่วยกานโหวตกานเม้นเยอะๆนะค้า