คู่รัก คู่ซ่าส์ คู่ฮาเฮ

ลำดับตอนที่ #1 : วันสุดท้ายในช่วงปิดเทอม

"ทำไมวันนี้ถึงได้ร้อนอย่างนี้น้าาาาา ร้อนจังโว้ยยยยย" คานะตะโกน "เป็นอะไรรึป่าว คานะจัง" ยูริเพื่อนของคานะพูด "ก็มันร้อนนิ แล้วยูริจังไม่ร้อนรึไง" "ก็ร้อนอยู่นะ แต่ไม่ถึงกับตะโกนออกมาเหมือนเธอหรอกน่า" ยูริพูดอย่างเอือมระอากับนิสัยของเพื่อนสาว ที่มีความอดทนน้อย "ปิ๊ง ป่อง" เีสียงกริ่งที่หน้าประตูดังขึ้น "เอ๊ะ! ใครมาน่ะ" "เดี๋ยวชั้นออกไปดูก่อนนะ" คานะพูด พลางเดินออกไปเปิดประตู "อ้าว! ฮานะ ทำไมไม่เข้ามาเลยล่ะ กดกริ่งทำไมนี่บ้านเรานะ" คานะพูดขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อพี่สาวของเธอมากดกริ่งหน้าประตู ทั้งๆ ที่อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ "เอ่อ. ชั้นลืมไปน่ะว่านี่เป็นบ้านเรา แหะ แหะ" ฮานะพี่สาวของคานะพูดขึ้น ขณะที่ในห้วได้ยินแต่เสียง'เพล้ง' ทายสิคะว่าเสียงอะไร ใช่แล้วค่ะ เสียงหน้าแตกชนิดหมอไม่รับเย็บเลยล่ะ "อะ.อะไรกัน นี่พวกเธอ.." ยูริพูดด้วยความตกใจ "ใช่แล้วล่ะ พวกเราเป็นฝาแฝดกันไง เพียงแต่ไว้ผมคนละทรงกัน" คานะพูด "มิน่าล่ะ ถึงดูคล้ายกัน แต่ว่าทำไมชั้นไม่เคยเจอฝาแฝดเธอเลยล่ะ ทั้งที่ชั้นมาบ้านเธอบ่อยออก" "ก็ชั้นอยู่หอพักนิ แล้วก็อยู่คนละโรงเรียนกับคานะด้วย" ฮานะบอก ยูริพยักหน้าทำความเข้าใจกับเรื่องที่ฮานะบอก หลังจากนั้นทั้งสามคนก็พูดคุยกันถึงเรื่องเปิดเทอมในวันพรุ่งนี้ ซึ่งฮานะบอกว่าจะย้ายมาอยู่โรงเรียนเดียวกันกับคานะ และเธอก็ได้สนิทกับยูริอย่างรวดเร็วทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกัน เมื่อนาฬิกาบอกเวลา 14.00 น. ยูริก็บอกลาทั้งสอง "นี่ ชั้นกลับบ้านก่อนนะ แล้ววันหลังจะมาใหม่นะจ๊ะ" "จ้ะ" "อ๊ะ! เดี๋ยวชั้นไปส่งเธอเองนะยูริ" "ก็ได้จ้ะ" "เฮ้อ! ค่อยยังชั่วหน่อย" "เป็นอะไรเหรอ คานะจัง" "ก็อยู่แต่ในบ้านมันร้อนนิ ชั้นก็เลยออกมาส่งเธอไง" "หรอ" "อื้อ แต่ช่างมันเหอะ เรารีบๆ เดินดีกว่านะ" "จ้ะ อ๊ะ! คานะระวัง!" "โอ๊ย! เจ็บนะ" "นี่ เธอน่ะเดินไม่รู้จักดูทางบ้านเลยนะ ดูสิ!ของชั้นตกหมดแล้วเห็นมั้ย" "นายนั่นแหละมาเดินชนชั้นเองนะ แล้วอีกอย่างของนายตกไม่ใช่เหรอ ก็เก็บสิว่าคนอื่นอยู่ได้ ชนคนอื่นแล้วก็ไม่ขอโทษ คนอะไรก็ไม่รู้ ไม่มีมารยาท" " หยุดเถอะค่ะทั้งสองคน เอ่อ..คุณคะชั้นต้องขอโทษแทนเพื่อนชั้นด้วยนะคะที่เดินชนคุณน่ะค่ะ" ยูริกล่าวขอโทษแทนคานะ "เอ่อ.ไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวก่อนนะครับกำลังรีบ" "ค่ะ" "นี่ยูริ เธอไปขอโทษอีตานั่นทำไมน่ะ เราไม่ผิดซะหน่อย ตานั่นต่างหากล่ะที่ผิด" "ช่างมันเถอะน่าคานะจัง ชั้นว่าเรารีบไปกันดีกว่า" "ก็ได้ เชอะ"