คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Don’t Stop Can’t Stop VII : อ่อนแอ
Title : Don’t Stop Can’t Stop
Chapter : 7
Fandom: 2PM (feat.2AM)
Pairing: TaecYeon x NichKhun , WooYoung x JaeBeom , ChanSung x JunHo , ChangMin x JunSu
อีชางมิน...ก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง
เด็กผู้ชาย หรือ จะเป็นผู้ชาย ก็ต้องเคยเล่นเกมส์
ถึงแม้บางครั้งอาจติดเกมส์ก็ตาม อีชางมินก็เป็นหนึ่งในนั้น...
แต่เบื่อแล้วล่ะ โลกของเกมส์นะ
เบื่อจัง...แปปเดียวก็ชนะ ไม่สนุกเลย
ไม่สนุกเท่าเกมส์ในโลกแห่งความจริงหรอก...
แล้วยิ่งเป็นเกมส์ความรักแล้วล่ะก็...สนุก สนุกอย่าบอกใคร
ติ๊ด...เสียงสตาร์คเกมส์เริ่มขึ้น
“ชื่อตัวละครที่ต้องชนะต่อไป...ชื่ออะไรดีนะ...อืม...คิมจุนซู ชื่อน่ารักดีเนอะ”อีชางมินคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข
Rrrrrrrrrrrrr
“ฮัลโหลครับ”เสียงหวานรับโทรศัพท์
“จุนซูไปกินข้าวกัน”เสียงทุ้มพูดชวน
“ใครนะครับ”จุนซูขมวดคิ้วกับเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย แถมชวนเค้าไปกินข้าวอีก จะไม่บอกไม่กล่าวเลยหรอว่าชื่ออะไรนะ
“ชางมินไง จุนซูจำผมไม่ได้หรอ ใจร้ายนะครับ”คนปลายสายทำเสียงเศร้าๆ
“ก็เบอร์แปลกนิครับ คุณก็ไม่บอกผมนี่นาว่าใคร ผมก็ตกใจสิที่อยู่ดีๆก็โทรมาชวนกินข้าว”คิมจุนซูระบายยิ้ม เสียงหวานพอรู้ว่าเป็นใครก็หวานมากกว่าเก่า
...ใจเย็นนะคิมจุนซู ก็แค่ลูกค้า...
“พอดีว่าผมกินข้าวแล้วนะครับ ขอโทษนะครับ”จุนซูปฎิเสธอย่างสุภาพ
“...แย่จังนะครับ ผมขับรถมาถึงมหาลัยคุณแล้วด้วยสิ”ชางมินทำเสียงเศร้า
“...”จุนซูไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจ...ทำไงดีล่ะ คุณชางมินเสียเวลาแย่เลย
“งั้นไปกินของหวานกับผมก็ได้นะครับ”
“เอิ่ม...ก็ได้ครับ”
อีชางมินวางสายแล้วกระตุกยิ้ม
...สนุกจัง...สนุกจังเลย...ด่านต่อไปเริ่มแล้วสินะ...
ก็บอกแล้วว่าเกมส์...มีหลายรูปแบบ
“เมื่อวานไปไหนมา”ดูจุนเดินเข้ามาถามคนตัวเล็กผมสีเพลิง
“เพื่อนชวนไปกินข้าวนะ”อีจุนโฮยิ้มตาหยี
“ไปไหนบอกบ้างสิ ฉันตกใจแย่เลยพอไม่เห็นนายมาคลับ นึกว่านายจะเป็นอะไร”ดูจุนมองด้วยความเป็นห่วง
“วันหลังฉันจะบอกนายนะ ขอบคุณนะที่เป็นห่วง”
บทสนทนาของคนสองคนที่ตอนนี้มีใครอีกหนึ่งคนกลับจ้องมองอยู่ ฮวางชานซอง...กำมือแน่น
นี่นะหรอ...ดูจุน หึ! ไม่มีทางหรอกจุนโฮนะเป็นของเค้า แล้วรอยยิ้มแบบนั้นก็เป็นของเค้า ไม่ใช่ของใคร
ฮวางชานซองอารมณ์บูดได้ที่ เดินเข้าไปในห้องเรียนแล้วทรุดตัวลงที่ประจำ ข้างๆจุนโฮ...
“ที่คนอื่นนะ...ยิ้มจัง”
“เป็นอะไรของนาย”คนนั่งข้างๆถามอย่างไม่เข้าใจ
“ฉันก็พูดลอยๆ อย่าร้อนตัว!”ชานซองยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ฉันจะยิ้มให้ใครมันก็เรื่องของฉัน มันเป็นสิทธิ์ของฉัน”
“อีจุนโฮ!!!”ฮวางชานซองไม่ชอบเลยที่จุนโฮต่อล้อต่อเถียงเค้า เพราะมันยิ่งทำให้อารมณ์เค้าขึ้น
“หรือไม่จริง? หรือว่านายอยากให้ฉันยิ้มให้นายคนเดียว”จุนโฮกระตุกยิ้ม
“ใช่!”รอยยิ้มของจุนโฮ ไม่อยากให้ใคร อยากเห็นอยากเห็นคนเดียว รอยยิ้มที่เห็นแล้วทำให้เค้ามีความสุข
“งั้นก็เอามีดมาเลาะปากฉันแล้วไปสต๊าปเลยสิ!”จุนโฮพูดประชด
“อีจุนโฮ!!!”ทำไมกันนะคนตัวเล็กชอบทำให้เค้าโกรธ โกรธแบบนี้อยู่เรื่อย ทั้งๆที่ไม่อยากทำ...
“มันจริงไหมล่ะ...อืมมม”เพราะความปากกล้าของคนตัวเล็ก ริมฝีปากหนาประกบปิดปากเล็ก เปลี่ยนจากคำด่าทอให้เป็นสัมผัสหอมหวานแทน
แต่มัน...ในห้องเรียนนี่นะ!
วิ้ดวิ้ว เสียงผิวปากเสียงย้อล้อของเพื่อนนักเรียนชายดังระงมเมื่อได้เห็นหนังสดตั้งแต่แจ้งแบบนี้
จุนโฮผลักร่างสูงสุดแรง แล้ววิ่งออกไป
“แรงดีนี่นาว่าไอ้ชานซอง”เพื่อนชายในห้องล้อ
ฮวางชานซองนะหรอ...ก็ได้แต่ยิ้มอย่างพอใจที่ปรามม้าพยศได้อีกครั้ง
ปัง! อีจุนโฮที่วิ่งมายังห้องน้ำปิดประตูห้องน้ำอย่างแรง
อย่าร้องไห้นะ...อีจุนโฮ อย่าร้องไห้ นายต้องเข้มแข็ง เข้มแข็งเอาไว้ อย่าร้องไห้เพราะเรื่องแบบนี้ ชานซองนายทำลงไปได้ยังไง นายไม่คิดถึงฉันบ้างหรอ ว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันมันก็อายเป็นนะ...ชานซองบ้า!!!
“อืม....”นิชคุณครางเบาๆ มือขาวขยี้ตาปรับแสง แต่เมื่อลองมองไปที่นาฬิกาแล้ว
...อืม...9 โมงเช้า...
“เฮ้ย!!!”ตากลมโตก็สว่างทันที
ไม่ได้แล้วๆๆ สายแล้วๆๆ วันนี้เค้ามีเรียน อีกครึ่งชม.แล้วเข้าสายได้สิบนาที ก็เหลือสี่สิบนาที ไม่ทันแน่เลย
นิชคุณสปริงตัวลุกขึ้นจากเตียง ก่อนอื่นต้องอาบน้ำ อาบน้ำก่อน
“โอ๊ยยยย เจ็บบบ”เมื่อคืนหนัก หนักจริงๆสินะ แต่ไม่ได้นะคุณ ไม่ได้นะ ต้องเข้าเรียน นักเรียนทุนอย่างนายห้ามขาดเรียนเด็ดขาด
นิชคุณหอบร่างบางของตัวเองไปอาบน้ำให้เร็วที่สุด อ๊กแทคยอนขยี้ตาที่ตื่นขึ้นมาเพราะความรีบร้อนของคนร่างบาง หน้าหล่อคลี่ยิ้มกับความรีบร้อน
จะรีบทำไมกันนะ...
“สายแล้วแทคยอน ไปส่งฉันหน่อยนะ ไปส่งฉันหน่อย”เมื่อเห็นท่าทางรีบร้อน แทคยอนกระตุกยิ้มท่าทางสบายเหลือเกิน
“ขอร้องสิครับ”
“แทคยอน...ไปส่งผมหน่อยนะครับ”นิชคุณส่งสายตาหวานเยิ้ม
“ไม่เอา...ฉันอยากได้มอร์นิ่งคิส”ถ้าไม่จำเป็นนิชคุณก็ไม่อยากทำหรอก แต่ทำไงได้ เรียวปากสีชมพูเป็นฝ่ายรุกมอบความหอมหวานให้คนเพิ่งตื่นนอน
อืม...เป็นเช้าวันใหม่ที่สดใสดีจัง
“ขอบใจสำหรับมอร์นิ่งคิสนะ”ร่างสูงจูบหน้าผากมนอย่างอ่อนโยน
“นายกำลังทำอะไรนะแทค ฉันสายแล้วนะ”ร่างโปร่งเร่งร่างสูง
คนคนนี้กำลังเล่นอะไรกับเค้า เค้ารู้ไหมว่าการเข้าห้องสายมันมีผลกระทบต่อเค้ามากแค่ไหน
“นายเข้าเรียนกี่โมง”แทคยอนถามเสียงเรียบ
“ไม่เกินเก้าโมงสี่สิบ”
“งั้นตอนนี้เก้าโมงสิบ อีกสามสิบนาที ฉันอาบน้ำอีกห้านาที ยังทัน”แทคยอนถือผ้าขนหนูพาดบ่า
“อ๊กแทคยอน นายไม่เข้าใจ ฉันสายไม่ได้!”ถ้าตอนนี้ไปทันเค้าไปนานแล้ว แต่นี้ไม่ทันแล้วนะไม่ทัน
“รีบทำไม คอนโดห้องนี้นะ ไม่ใช่โรงแรมของพี่ชางมินนะ ที่นี่ห่างจากมหาลัยนั่งรถก็สิบนาที แต่มอไซค์ของฉันคงไม่ถึงหรอก เดี๋ยวฉันซิ่งให้ นายกินข้าวก่อนไหม เดี๋ยวฉันสั่งให้ แปปเดียวก็ถึง หรือจะปลอบตัวเป็นเด็กเนิร์ดแว่นหนาก่อนไหมละนิชคุณ”แทคยอนยิ้มอย่างผู้ชนะก่อนเดินไปอาบน้ำ
นิชคุณกัดฟันแน่น มือขาวกำมือเข้าหากันจนรู้สึกเจ็บ ถ้าไม่ใช่เหตุจำเป็น เค้าไม่ทำแบบนี้หรอก บ้าเอ๊ย!
“อิ่มหรือยัง ฉันจะไปแล้ว”
“เสร็จแล้ว แต่นายไม่กินอะไรหรอ”นิชคุณถาม เพราะคนคนนี้เพิ่งแต่งตัวเสร็จแล้วบอกว่าจะไปเลย
“ทีแบบนี้ไม่รีบนะ จะไปไม่ไป?”อ๊กแทคยอเดินนำหน้าออกไป
“ไปสิ”นิชคุณเดินตาม ไม่วายหยิบแซนวิสที่วางอยู่กล่องไปด้วย
นี่เป็นอีกครั้งที่นิชคุณซ้อนมอไซค์ของอ๊กแทคยอน มืออีกข้างก็เกาะเอว ส่วนอีกข้างก็จับวิกไม่ให้หลุด
...มันสายหรอกนะ ปกติเค้าจะไปมหาลัยแต่เช้าเพื่อไม่ให้คนสงสัย แต่นี่สายแล้วก็ต้องปลอบตัวตั้งแต่ตอนนี้ มิฉะนั้นเค้าไม่ต้องมานั่งลำบากหรอก...
“ถึงแล้วตึกคณะนาย หรือติดใจหลังฉันไม่อยากลง”แทคยอนยิ้มกวน
“ฉันนะกอดผู้ชายมาจนชินแล้วล่ะ คงไม่หวั่นไหวง่ายๆหรอกนะ ขอบคุณนะที่มาส่ง แล้วก็อย่าลืมเอาไปกินด้วยล่ะ อาหารเช้าเป็นมื้อที่สำคัญที่สุดของวันนะครับ”นิชคุณยิ้มแล้ววางกล่องแซนวิสบนมือของอ๊กแทคยอนก่อนเดินจากไป
รอยยิ้มมุมปากปรากฏอยู่บนหน้าหล่อเหลา
...คงเป็นแซนวิสที่อร่อยน่าดู...
ตาเรียวเล็กกระพริบตาตื่น ตอนนี้เค้ากำลังอยู่บนเตียงในห้องผู้จัดการในคลับ
...เมื่อคืน...มันคือฝันร้าย...
แต่เมื่อหันมาคนบนเตียงนี่ไม่ใช่มีแค่เค้า แต่กลับมีฝันร้ายเมื่อคืนอยู่ด้วย
จางอูยอง...นอนอยู่บนเตียงข้างๆเค้า
ปาร์คแจบอมลุกขึ้นออกจากเตียง เปิดตู้เสื้อผ้าแต่งตัว หนีออกจากคนใจร้ายให้เร็วที่สุด แต่จะหนียังไงล่ะ...ในเมื่อ...เค้าไม่มีทางหนีรอดจากคนคนนี้ได้
“พี่กำลังทำอะไรของพี่”อูยองหาวเมื่อตื่นขึ้นมาเห็นคนนอนข้างๆเมื่อคืนกำลังเร่งรีบทำอะไรสักอย่าง
“ใครจะนอนกินบ้านกินเมืองอย่างคุณ!”ถึงแม้ในใจจะกลัว แต่เพราะทิฐิ ปาร์คแจบอมไม่อ่อนแอให้เห็นเด็ดขาด
“โห ตื่นมาก็กัดผมเลยนะ”จางอูยองเดินเข้ามากอดจากด้านหลัง
“ถ้าจริงๆเหอะคุณไม่มีอะไรทำหรือไง”มือเล็กพยายามแกะคนที่กอดเค้าอย่างกับปลาหมึก
“เรียกผมดีๆไม่ได้หรอ เอาแบบเมื่อคืนอะ อูยอง...หรือแบบนั้นน่ารักกว่าเยอะ ผมไม่ว่าอะไรหรอกนะครับที่พี่จะเรียกตัวเองพี่นะ ชอบด้วยซ้ำ”เสียงออดอ้อนปนหยอกล้ออยู่ข้างหูของปาร์คแจบอม แค่คิดก็ขนลุกซู่แล้ว มันทำให้นึกถึงสัมผัสเมื่อคืน...ฝันร้าย...ความเย็นเยือกของเหล็ก แม้กระทั่งเสียงครางที่น่ารังเกียจของตัวเอง
“นายไม่มีอะไรทำหรือไงจางอูยอง”แจบอมเน้นชื่อจะตัว เค้าพยายามแกะมือแล้วแต่มือนี้ก็ไม่ออกไปจากตัวเค้าเสียที
“มีสิครับ ผมมีเรียน แต่วันนี้มีเรียนบ่ายหรอก ถึงได้นอนกอดพี่แต่ชอบแบนี้”ริมฝีปากบรรจงจูบผิวขาวเนียน
...หอมจัง...
“เหอะ! ฉันนึกว่าเป็นคนหนูวันๆนั่งกินนอนกินเสียอีก”ปาร์คแจบอมยิ้มเยาะ
...อิจฉาจังเลยนะคนรวย...
“เช้านี้ยังมีเวลาเหลือต่ออีกรอบไหมล่ะครับ”อูยองยิ้มเยาะบ้าง
“ปล่อยเลยนะ...ปล่อย”มือเล็กพยายามแกะอีกครั้ง
“เช้านี้ผมปล่อยอยู่แล้ว ผมรู้หรอกว่าพี่เหนื่อย ก็เมื่อคืนร้อนแรงขนาดนั้น หึหึ”คำพูดลามปามแต่ทำให้ตัวเล็กหน้าขึ้นสี
“หัวเราะอะไรของนาย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ตัวเหนียวจะตายอยู่แล้ว จะไปอาบน้ำ”แจบอมพยายามสะบัดคนตัวสูงกว่า
“พี่ก็รู้นิ ว่าถึงผมปล่อยพี่ไป พี่ก็ไม่มีทางหนีผมไปไหนได้หรอก”
“ฉันกับนายไม่ใช่ฝาแฝดนะที่ตัวจะติดกัน”
“ปาร์คแจบอมจะไปอาบน้ำดีๆไหมครับ”จางอูยองกระตุกยิ้ม
“เออ!”แจบอมเดินเข้าไปห้องน้ำ ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นปล่อยให้น้ำไล่ผ่านไป ร่างเล็กไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว เค้าอยากเข้มแข็ง ถึงแม้จะเข้มแข็งตอนหน้าคนอื่นก็เถอะ อย่างน้อยเค้าก็แค่...อ่อนแอกับตัวเอง
เมื่อไรเค้าจะตื่นจากฝันร้ายนะ...เมื่อไรคนคนนี้จะออกไปจากชีวิตเค้า...
-------------------------------------------------------------------------------
May Talk
ขอโทษนะคะที่มาอัพช้า แต่ที่มาอัพได้เพราะกลับบ้านแล้วสงกรานต์นี่แหละคะ
แล้วหลังจากนี้เมย์จะหายไปเป็นเด็กเนิร์ดอีกครั้ง ฮ่าๆ
ขอโทษนะคะที่สั้นไปหน่อย เพราะรีบด้วยแหละTT
จะชดเชยให้ที่หลังนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ความคิดเห็น