prince of tennis "หึง" Momo/Ryoma [Yaoi]

เนื้อเรื่อง

--------------------------------------------------------------

แสงสีส้มสวยจากพระอาทิตย์กลมแดงกำลังจะจากลาท้องฟ้า ที่อยู่ท่ามกลางต้นไม้สูงใหญ่ ลมเย็นๆพัดอ่อน มีเด็กสาวตัวเล็กกับเด็กหนุ่มตัวสูงที่อยู่ท่ามกลางธรรมชาติอันสวยงามยามเย็น

“คือ....รุ่นพี่คะ”เสียงใสจากเด็กสาวตัวเล็ก ตากลมโต แก้มป่องใส ที่ดูอย่างไงก็น่ารัก

“..........”เด็กหนุ่มตัวสูงผมตั้งที่ตอนนี้ไม่มีคำพูดใดออกจากริมฝีปาก

“คือ...รุ่นพี่รับคุ้กกี้กล่องนี้ด้วยเถอะคะ”เด็กสาวกลั้นใจยื่นกล่องคุ้กกี้ลายน่ารักที่ตนเองอุตส่าห์ทำเพื่อรุ่นพี่โดยเฉพาะ

“ได้ซิ แต่เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจนะ”โมโมะหยิบกล่องคุ้กกี้แล้วยิ้มร่า เค้ารับไว้เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจจริงๆก็เด็กน่ารักอย่างเนี้ยไม่รับก็กะไรอยู่ แต่คนพูดกลับไม่รู้ว่ามันเป็นคำเสียบแทงหัวใจดวงเล็กของคนที่แอบฟังอยู่

“ขอบคุณคะรุ่นพี่^///^”เด็กสาวแก้มแดงโค้งขอบคุณตามมารยาท แล้วเดินจากไปด้วยความสุขเต็มเปี่ยม แต่เด็กหนุ่มอีกคนที่แอบดูอยู่กลับเดินกลับบ้านไปด้วยความเมื่อยล้า มันไม่ใช่ที่ร่างกายเล็กๆของเค้าแต่เป็นหัวใจดวงน้อยต่างหากที่มันเจ็บจี๊ดจากเหตุการณ์ที่บาดลึกในใจต่างหากละ เด็กหนุ่มเดินล้ามาเรื่อยๆเค้าไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะเดิน รุ่นพี่บ้า!!!ทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วย รู้ไหมแค่รับมันก็เหมือนมีใจให้แล้ว คนบ้ารุ่นพี่บ้า!!! เด็กหนุ่มทิ้งความเหนื่อยล้าบนเตียงนุ่มแล้วหลับไปเพื่อให้ลืมเรื่องราวเมื่อเย็น ให้มันเป็นแค่ฝันร้ายเรื่องหนึ่งแล้วค่อยตื่นขึ้นมาเจอกับความจริงที่ไม่เหมือนความฝัน....

“เอจิเซ็นเสร็จหรือยัง”รุ่นพี่หัวตั้งขี่จักรยานมารอหน้าบ้านเหมือนทุกเช้า

“ฮะ เสร็จแล้วฮะรุ่นพี่”เด็กหนุ่มเดินออกจากบ้านทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ใจกลับคิดมาก แผ่นหลังกว้างของรุ่นพี่ที่เกาะอยู่ประจำทุกเช้าอยากได้อยากได้เป็นของตัวเองไม่ต้องการให้มีใครแย่งไปแม้คนๆนั้นจะเป็นใครก็ตาม จักรยานที่มีเด็กหนุ่ม 2 คนนั่งอยู่จอดอยู่หน้าโรงเรียนเหมือนทุกเช้า

“รุ่นพี่โมโมะคะ”เสียงใสของเด็กสาวเมื่อเย็นวานทัก หัวใจดวงเล็กเริ่มอ่อนไหวเหมือนฝันร้ายเริ่มกลับมาอีกครั้ง

“ไง! คุ้กกี้เมื่อวานอร่อยมากเลยนะ”โมโมะยิ้ม แต่ยิ้มมันกลับบาดใจ เด็กหนุ่มไม่ต้องการให้รอยยิ้มนี้มอบให้กับใครเด็ดขาด!!!

“ขอบคุณมากคะ ที่หลังจะทำให้กินอีกนะคะรุ่นพี่”เด็กสาวยิ้มอย่างมีความสุข ภาพนี้ไม่อยากเห็นไม่อยากเอามันออกไป!!! เรียวมะลงจากจักรยานของโมโมะ เค้าต้องการวิ่ง วิ่งไปให้ไกลจากภาพนี้ ภาพที่ไม่อยากเห็นที่สุด

“เฮ้ย!!!เอจิเซ็นนายเป็นอะไรนะ ฉันไม่เข้าใจนายจริงๆ เฮ้อ!!! แล้วเธอชื่ออะไรฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย”ถึงโมโมะสงสัยกับปฏิกิริยาแปลกๆของเรียวมะแต่ก็กลับไปพูดกับเด็กสาวคนเดิม….

“เอจิเซ็นดูลูกหน่อยซิ”เสียงโออิชิที่เป็นคู่ซ้อมของเรียวมะวันนี้ ทำไมคนที่เล่นดีถึงขั้นอัจฉริยะวันนี้ถึงได้เหม่ออย่างนี้นะ

“ขอโทษฮะ โอ๊ย!!!”เรียวมะล้มอย่างแรง ร่างกายทุกส่วนปลอดภัยดีหรือไม่ก็ถลอกนิดหน่อย แต่...เข่าข้างซ้ายกลับเลือดออกมาแล้วเยอะอีกต่างหาก

“รุ่นพี่ฮะเดี๋ยวผมอุ้มเอจิเซ็นไปทำแผลเองฮะ”โมโมะรีบอุ้มเรียวมะไปห้องพยาบาล ถึงจะมีใครห้ามก็ตาม แต่อย่างไงคนที่จะอุ้มเจ้าเปี๊ยกได้ต้องมีแต่เค้าคนเดียวเท่านั้น

“โมโมะแค่ห้องชมรมก็พอ ห้องชมรมมีกล่องพยาบาลอยู่”อินูอิตะโกนบอกโมโมะ ฝีเท้าเร่งรีบเดินไปห้องชมรม กลัวคนตรงหน้าจะเป็นอะไรมากกว่านี้ เมื่อถึงมือของคนตัวสูงกว่าวางตัวคนตรงหน้าลงบนเก้าอี้ แล้วรีบหากล่องพยาบาล

“มาเอจิเซ็นฉันทำแผลให้ยื่นขามา”โมโมะพูดหลังจากเจอกล่องพยาบาล

“ไม่ฮะ ผมทำเองได้รุ่นพี่ไม่ต้องทำให้หรอก”เรียวมะหยิบกล่องพยาบาลมาเปิดดูยาทำแผลเอง

“ฉันบอกว่าจะทำให้ก็ทำให้ซิ”โมโมะแย่งกล่องพยาบาลกลับมา

“ไม่ฮะ ผมจะทำเอง รุ่นพี่ไม่ย่ามายุ่งกับผมเหอะ”โมโมะรีบทำแผลให้เสร็จโดยเร็ว

“เสร็จแล้ว”

“ขอบคุณฮะ รุ่นพี่อย่ามาทำดีกับผมอย่างนี้อีกเลยเหอะฮะ”น้ำตาของเรียวมะเริ่มคลอ

“นายเป็นอะไรเอจิเซ็นตั้งแต่เช้าแล้วนะ”โมโมะตัดสินใจถามเรื่องพฤติกรรมแปลกๆตั้งแต่เช้าของคนตรงหน้า

“รุ่นพี่...ไปห่วงเด็กผู้หญิงคนนั้นเหอะฮะ ผมมันไม่น่ารัก ผมมันไม่มีอะไรหน้าสนใจซักนิด เหมือนเด็กคนนั้น อย่ามาทำดีกับผมอีกเลย ไม่ต้องมารับผมตอนเช้า ไม่ต้องไปกินแฮมเบอร์เกอร์กับผม เอาความหวังดีพวกนี้ที่รุ่นพี่เคยทำไปให้เด็กผู้หญิงคนนั้นเหอะ”น้ำตาเริ่มอาบแก้มใสของเด็กหนุ่ม

“นายจะให้ฉันทำอย่างนั้นจริงๆหรอ...ฉันทำไม่ได้เด็ดขาด!!!”แววตามุ่งมั่นของโมโมะส่งไปให้เรียวมะ มือหนาเช็ดน้ำตาที่อาบแก้ม

“ทำไมละฮะ”

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมนายถึงพูดแบบนั้น แล้วฉันไม่สนด้วย เรื่องเด็กคนนั้นน่ะ มันเป็นแค่น้องสาวเท่านั้นแหละฉันบอกเค้าไปแล้ว แล้วฉันก็รู้อย่างเดียวว่าทำแบบนั้นที่ทำทุกวัน ฉันทำให้กับนายได้แค่คนเดียวเท่านั้นคนเดียวจริงๆ…”เสียงจริงจังของโมโมะที่ไม่ค่อยได้เห็นแบบนี้ มันยิ่งทำให้เรียวมะดีใจมากขึ้น

“ระ...รุ่นพี่”

“.......ฉันรักนายนะเอจิเซ็น”ยิ้มกว้างจากเรียวมะพร้อมน้ำตาที่เคยโศกเศร้า ตอนนี้มันกลับเป็นความสุขที่ล้นเปี่ยม หัวใจพองโตใหญ่ขึ้นกว่าเก่า ความรักทั้ง2ที่ก่อตัวตั้งแต่พบกันด้วยความผูกพันและความจริงใจที่ทั้ง2มีให้กัน ถึงจะมีอุปสรรคแต่อุปสรรคที่ขวางกั้นก็ทลายเพราะความจริงใจนั้นเอง

“ผมก็รักรุ่นพี่ฮะ….”

เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น
ที่เขียนเสร็จได้เร็วที่สุดในชีวิต
ไม่รู้จะสนุกหรือป่าวนะคะ
ก็อย่าลืมเม้นนะคะ
                                                                By May