[Fic yaoi GOT7] Triangle {JacksonxBambamxMark}

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 Triangle

 

Jackson x Bambam x Mark


ในเมื่อความรักไม่ใช่เพื่อนแค่สอง

คนสามคนจะทนได้ไหม?

หรือจะเป็นฝ่ายที่จะจากไปเสียเอง...

Thank

G  Minor!

เนื้อเรื่อง

 Triangle

‘เขาบอกว่าผมเหมือนฤดูฝน ที่ชุ่มช่ำ ฝนที่ช่วยชโลมจิตใจให้แก่เขา’

            “แบม...”ผมปลุกคนนอนหลับอย่างนุ่มนวล มือหนาของผมก็อดเกลี่ยผมที่ปิดใบหน้าน่ารักแกมหยอกล้อ

            “แบมแบม...”ผมกระซิบเรียกชื่อคนนอนหลับอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววจะตื่น

            “นี่...”ผมลากเสียงยาน “ถ้าแบมแบมไม่ตื่น ผมจะลวมลามแบมแบมแล้วนะ”

            ผมไม่รู้ว่าคำพูดของผมไปรบกวนโสตประสาทส่วนไหนของคนเพิ่งตื่นหรือเปล่า หรือเจ้าตัวอาจจะตั้งโปรแกรมไว้ก็ได้ว่าคำนี้มันเป็นอันตราย

            “ปลุกแต่เช้า”คนเพิ่งตื่นพึมพำด้วยท่าทางงัวเงีย น่ารักสุดๆ

            “วันนี้เขาเปลี่ยนเวลานิดหน่อยน่ะ แล้วอยากได้มอร์นิ่งคิสปลุกไหมล่ะครับ? เพื่อจะได้ตื่นเต็มตาไง”ผมยิ้มมุมปาก

            “ออกไปเลยไป๊มาร์ค เดี๋ยวไปตามไป”แบมแบมทำท่าทางบ่งบอกว่าขนลุกกับคำพูดของผมมากแค่ไหน ร่างบางจัดแจงเอาของจะเข้าไปอาบน้ำ

            “ไม่อ่ะ ผมอยากรอตรงนี้”

            “ตามสบาย”ร่างบางพูดจบก็เข้าไปอาบน้ำทันที เจ้าตัวไม่ปฎิเสธผมสักนิด...อาจจะเป็นเพราะรู้ว่าห้ามผมไม่ได้ ผมลุกขึ้นไปยังกล่องๆนึงแล้วหยิบขนมซองสีแดงมาฉีกซองทันที เบนโตะ...มันคือขนมจากเมืองไทย ที่ผมคิดว่ามันอร่อยมากเลยล่ะ ขโมยขนมกินไม่พอ ยังอดนึกถึงเจ้าของขนมไม่ได้ ผมยังจำได้...ยังจำได้แม่น

            ผมออดิชั่นเข้ามาเจวายพี ถึงผมจะอายุมากกว่าแบมแบมก็เถอะ แต่สำหรับการเป็นเด็กฝึกคนอายุน้อยกว่าอย่างแบมแบมกลับเป็นรุ่นพี่ แถมยังฝากฝังให้เจ้าตัวดูแลผมเสียอีก ใบหน้าบึ้งตึงทำเป็นเข้มทำให้ผมอดยิ้มในใจไม่ได้ เจ้าตัวไม่รู้หรอก ว่าใบหน้าของตนเองทำท่าดุแค่ไหนก็คงไม่มีใครคิดจะกลัว สำหรับผมมันคิดว่าน่ารักมากกว่าเสียด้วยซ้ำ

            แบมแบมน่ะเก๊กเป็นรุ่นพี่ได้ไม่นานหรอก เจ้าตัวก็หลุดยิ้มออกมา เป็นคนอัธยาศัยดีอีก ก็เข้ากับผมได้อย่างรวดเร็ว แถมเจ้าตัวก็เพื่อนเยอะ พลอยทำให้ผมมีเพื่อนไปด้วย แต่ยังไงแบมแบมก็ถือเป็นเพื่อนสนิทของผมที่สุดคนหนึ่งเสมอ

            จะถามว่าความรู้สึกผมมันเปลี่ยนไปตอนไหนน่ะหรอ? ก็ตอนที่แจ็คสันเข้ามานั้นแหละ แจ็คสันไม่ได้ผิดหรอกครับ บางทีผมก็ควรจะขอบคุณมันด้วยซ้ำที่ทำให้ผมรู้จักตัวเอง แต่ก็นะ...เรื่องระหว่างของเรามันพูดยาก...

            ครั้งแรกผมคิดว่าความรู้สึกของผมมันก็แค่เพื่อนที่อยากปกป้องเพื่อนก็เท่านั้น หรือไม่ก็แค่หวงเพื่อน หวงว่าแบมแบมจะสนิทกับใครมากกว่าผม แต่จริงๆไม่จริงเลย ผมนะ...ชอบแบมแบมมาตั้งนานโดยไม่รู้ตัวต่างหาก

            “มาร์ค! ขโมยอีกแล้วนะ”แบมแบมเข้ามาพร้อมน้ำเสียงดุ

            “ก็อยากกินนี่นา แบมแบมไม่อยู่ เปิดห้องน้ำไปขออนุญาตก็ไม่ใช่ใช่ปะ”ผมยิ้มสู้แม้ว่าในมือจะมีหลักฐานอยู่ก็ตาม

            “ก็ไม่ได้หวงของ ก็รู้นิว่าไม่มีให้กินทุกวัน”น้ำเสียงของแบมแบมอ่อนลง

            “เอาเถอะ เดี๋ยวผมก็เลี้ยงข้าวแทนไง ไม่ดีหรอ?”ผมเสนอ

            “เอาเถอะ จะทำอะไรก็ทำ”แบมแบมพูดอย่างเหนื่อยใจ “ไปหรือยังมาร์ค มาปลุกไม่ให้ไปสาย เดี๋ยวจะไปสายเองนะ”

            ผมสะพายเป้ลุกขึ้นเดินนำออกไป ก่อนจะรอให้แบมแบมล็อคห้องแล้วเดินตามหลัง

            “หวัดดี”ผมขมวดคิ้วนิดหน่อยเมื่อเห็นใครยืนอยู่ข้างล่าง มันคิดไงมารับแบมแบม...

            “วันนี้ลมอะไรหอบมา”แบมแบมมองแจ็คสันอย่างไม่ไว้ใจ

            “ลมคิดถึงครับ”แจ็คสันฉีกยิ้มกว้าง

            “อยากจะอ้วก”แบมแบมทำท่าคลื่นไส้

            “นานๆเล่นทีน่า”แจ็คสันยิ้มเขินๆ

            “จะถึงไหมวันนี้ ตึกอ่ะ”ผมขัด

            “พูดอย่างมารับแบมแบมได้คนเดียว”แจ็คสันบ่นอุบ ผมแทบจะปาเป้บนหลังผมให้เป็นของขวัญ

            “ไม่กัดกันสักวันได้ไหม”ใบหน้าที่ยิ้มของแบมแบมเปลี่ยนมาเป็นสีหน้าเบื่อหน่าย

            “ถ้าไม่กัดกันคงไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทกันหรอกเนอะ”แจ็คสันไม่ว่าเปล่ามากอดคอขอความเห็นผมอีก

            “เอาเถอะ แล้วแต่มึงเลย”ผมปัดไหล่ที่มันเพิ่งกอดคอผมไป ก่อนจะเดินนำไป วันนี้ถ้ายังยืนอยู่ตรงนี้ก็คงไม่ถึงตึกกันหรอก

            “กูอาบน้ำนะเว้ยไอ้มาร์ค”แจ็คสันมันตะโกนด่าไล่หลัง

            “อ้าวหรอ กูเพิ่งรู้”ผมทำเสียงกวนตีน หลังจากนั้นคนเดินข้างๆผมก็หัวเราะออกมา

            “ตลกตรงไหน?”ผมหันไปถาม

            “เปล่านิ”แบมแบมฉีกยิ้มให้ผม ผมมองคนข้างๆอย่างมีพิรุธ

            “อะไร...ไม่เชื่อหรือไง”คนตัวเล็กจ้องผมกลับ

            “ครับๆ เป็นแบมแบมผมล่ะเชื่อเสมอ”ผมยิ้มเป็นคำตอบ

‘เขาบอกว่าผมเหมือนฤดูหนาว ฤดูที่ผมแสนจะเกลียด

แต่สำหรับเขามันกลับเป็นฤดูที่เขาชอบที่สุด เมื่ออยู่เมืองไทย’

            “แบมแบม...หิวอ่ะ”ผมบ่น ผมนั่งยองๆกอดแบมแบมจากข้างหลัง

            “ไม่ได้กินข้าวเช้ามาหรือไง”คนที่ผมกอดอยู่หันมามองผม

            “งืม”ผมทำท่าทางออดอ้อน

            “งั้นก็ไปเร็วสิ เดี๋ยวก็หมดเวลาพักหรอก”ผมคลายกอดแล้วยืนขึ้น ร่างเล็กกว่าเดินนำผมไป

            “เฮ้...ไปไหนไม่ไปเซเว่นหรอ?”แบมแบมหันมาถามหลังจากผมเดินไปอีกทางนึง

            “ไม่อ่ะอยากกินอะไรที่มันอยู่ท้อง”ผมเดินตรงไปร้านโดนัททันที

            “แบมแบมอยากกินอะไร เดี๋ยวฉันเลี้ยง”

            “ไม่ต้องเลย...มีตังค์ซื้อเองได้”ร่างเล็กพูดจบก่อนจะเดินไปหยิบโดนัทก่อนทันที เพราะแบบนี้แหละผมถึงหลงรักแบมแบม ทั้งความใจดี ตรงไปตรงมา ความจริงใจ ความขี้เกรงใจ ทุกสิ่งทุกอย่างของแบมแบมทำให้ผมอดชอบไม่ได้

            “ยังไม่เสร็จหรอ?”แบมแบมหันมาถามผม

            “น่าแบมแบม ตึกไม่หนีไปไหนหรอก อีกตั้งสิบนาที”ผมยิ้มกว้าง

            “ฉันไม่อยากเป็นตัวถ่วงนี่นา”

            “แบมแบมไม่เคยเป็นตัวถ่วงอยู่แล้ว เก่งด้วยซ้ำ”ผมขยี้ผมนุ่มอย่างเอ็นดูเป็นกำลังใจให้คนชอบคิดมาก

            “อวยเกิน”

            “แค่อยากชมบ้างนี่นา ไม่ได้หรอ?”ผมพูดด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ

            “ได้สิ เป็นแจ็คสันนะได้อยู่แล้ว”ผมได้รอยยิ้มของแบมแบมเป็นคำปลอบโยน รอยยิ้มที่สดใส รอยยิ้มที่ผมอยากจะเก็บเอาไว้ให้ตัวเองเห็นแค่เพียงคนเดียว

            รอยยิ้มแสนสดใสที่ติดตาตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้...

            ผมน่ะ...เป็นรูมเมทของมาร์ค ทำให้ผมพลอยได้รู้จักแบมแบมไปด้วย ได้ไปไหนด้วยกับแบมแบมอีก แบมแบมน่ะ...น่ารักมาก น่ารักจนผมอดใจไม่ไหวที่จะอยากได้เป็นของตัวเอง ผมเป็นผู้ชายคนนึงที่หวงของรัก หวงมากเสียด้วย แต่อาจจะเพราะเป็นมาร์ค อาจจะเพราะเราเห็นใจซึ่งกันและกัน ผมแบ่งแบมแบมให้ก็แค่มาร์คเท่านั้น

            บางที...ผมก็เคยคิดว่าถ้าผมมาก่อน ผมอาจจะได้ครอบครองแบมแบมเป็นของตนเองคนเดียว ของตนเองคนเดียวจริงๆ

            แต่ตอนนี้ผมคิดว่าถ้าผมมาก่อน เรื่องมันก็คงเกิดแบบนี้ไม่ต่างจากเดิมหรอก ไม่ว่าผมจะมาก่อนหรือมาหลังไอ้มาร์ค แบมแบมก็ยังทำแบบนี้

‘ถ้าพวกเขาคือฤดูตามที่ผมบอก แจ็คสันกับมาร์คบอกผมด้วยประโยคเดียวกันว่า

ผมก็คงไม่ต่างจากฤดูร้อนที่ทำให้หัวใจของพวกเขาพองโต’

            ผมไม่ได้ดีอะไรหรอก...ผมก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนนึง ที่อยากจะได้สิ่งสองสิ่งไปพร้อมๆกัน ทั้งที่มันเลือกได้แค่สิ่งเดียว

            ถ้าคนเรามีหัวใจสี่ห้อง ผมคงแบ่งให้มาร์คกับแจ็คสันคนละสองห้องเท่าๆกัน ผมรู้...ไม่มีใครอยากได้อะไรที่ควรเป็นของตัวเอง แต่ต้องมาแบ่งครึ่งกับคนอีกคนนึง

            ไม่มีใครทนได้หรอก...สักวันมันต้องระเบิดออกมา แต่พอถึงวันนั้นผมกลับนิ่งเป็นคำตอบ จนน้ำตาไหลออกมาเอง

            “แบมแบม...ผมทนไม่ไหวแล้ว”มาร์คระเบิดออกมาท่ามกลางบรรยากาศอึมครึมมาได้เป็นอาทิตย์

          “...”ผมไม่ได้ตอบอะไร ผมได้แต่นิ่ง ได้แต่รับฟังคำพูดของมาร์ค      

“แบมแบม บอกผมเถอะ บอกแค่ไหนแบมแบมขาดใครไม่ได้ก็ได้ บอกมาเถอะ เป็นแบบนี้ผมว่ามันก็ต้องใครสักคนสักวันอยู่ดี ถ้าแบมแบมบอกว่ารักแจ็คสัน ผมก็จะเดินออกไปเอง”มาร์คพูดกับผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง แววตาของมาร์คไม่มีความลังเลเลยสักนิด สำหรับผมมันคงไม่ต่างจากประโยคบอกเลิก...

“...”ผมได้แต่เงียบเป็นคำตอบ แล้วไม่รู้เลยว่าน้ำตาไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไร

“แค่คำเดียวแบมแบม บอกผมเถอะแค่ประโยคเดียว”ผมพยายามไม่สบตา ผมไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น เพราะผมรู้ว่ามันจะทำให้ผมไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้

ผมร้องไห้อยู่สักพักโดยไม่มีเสียงสะอึกสะอื้นออกมาเลยสักนิด

พรึ่บ!

“พอเถอะมาร์ค มึงหยุดเถอะ”ผมหันไปมองคนมาใหม่ที่เหมือนรับรู้เหตุการณ์ตั้งแต่แรก...บอกตามตรงผมไม่อยากจะเจอทั้งสองคนพร้อมกันในเวลานี้

“ไม่ต้องแล้วนะครับ”แจ็คสันเข้ามากอดผมทันที ฤดูหนาวที่เย็นจัดกับอากาศร้อนจัดของประเทศไทย พอมันมาเจอกัน มันกลับกลายเป็นอากาศเย็นกำลังดี“ไม่ว่ายังไง ผมก็ยังรักแบมแบม”

“ผมขอโทษ...แบมแบมไม่ต้องตอบแล้ว ถ้ามันทำให้แบมแบมเจ็บปวด”มาร์คจับมือของผมแล้วแนบแก้มของเขาด้วยรอยยิ้มแสนอบอุ่น และสัมผัสอย่างอ่อนโยน

“ผมขอโทษที่ทำให้แบมแบมต้องร้องไห้”ใบหน้าของมาร์คเศร้าสร้อย ผมได้แต่ส่ายหน้าเป็นคำตอบว่าผมไม่ถือโทษโกรธมาร์คหรอก

“ผมน่ะรักแบมแบมมากรู้ไหม?”มือหนาของมาร์คลูบผมของผมเบาๆ

“ผมก็รักแจ็คสันกับมาร์คเหมือนกัน...ขอโทษ ที่ผมเห็นแก่ตัว”คำพูดของผมกลับทำให้ตัวเองร้องไห้หนักกว่าเดิม

“อย่าร้องสิ แบมแบมไม่ผิดหรอก”แจ็คสันยังกอดปลอบผมเหมือนเดิม

“อือ แบมแบมไม่ผิด”มาร์คยิ้มบางให้ผม

เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว…ผมยิ้มกว้างเมื่อมือที่จับผมเป็นมาร์ค และอีกข้างก็เป็นแจ็คสัน

เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว... – แบมแบม

แค่ได้อยู่ข้างแบมแบม แค่รู้ว่าแบมแบมรักผมก็พอแล้ว – มาร์ค

          แค่มีผมอยู่ในพื้นที่ความคิดและหัวใจของแบมแบมแค่นี้ ผมก็โอเคแล้ว – แจ็คสัน













------------------------------------------------------------------
Talk

ในที่สุดก็แต่งแล้วจริงๆ ฮา ไม่รู้ว่าน้องจะออกมาคาร์แรคเตอร์แบบไหน
แต่คิดว่ามันต้องสามเส้าแล้วมันก็คงประมาณนี้//หัวเราะ คอนเมนต์ติชมได้นะคะ><