เก็บของจ๋าจ้ะ

ลำดับตอนที่ #7 : LONG HUO [Role]

 

Ming YuShen

            “ออกมาสิว่ะ แน่จริงอย่าหนีสิเว้ย”เสียงของคนแปลกหน้า ฝีเท้าที่ดังเข้ามาขึ้นๆเรื่อยอย่างกับยมฑูตกำลังมาเอาชีวิตของพวกเขาไป

            “ยู่เสิน...อยู่ในนี้นะลูก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่าออกไปไหนเด็ดขาด”ผู้เป็นมารดาเสียงสั่นก่อนจะกอดลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเป็นครั้งสุดท้าย คนแม่ดันลูกชายเข้าไปใต้เตียงนอนก่อนจะคลุมผ้าให้มิดชิด

            เขาจำไม่ได้ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น ในหูของเขาได้ยินแต่เสียงปืนดังไม่ขาดสาย รวมทั้งเสียงด่าทอ เสียงกรีดร้องของคนเป็นพ่อเป็นแม่แท้ๆของเขา ร่างกายเด็กอายุสองขวบครึ่งสั่นเทาโดยสัญชาตญาณ น้ำตาไหลไม่หยุดจนหลับไป...

            พรึ่บ!

            เด็กชายใต้เตียงลืมตาขึ้นพร้อมผ้าคลุมที่เปิดอยู่ เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรก่อนที่จะไปคว้าเศษแก้วโดยสัญชาตญาณ

            “ยะ...อย่าเข้ามา”

            “ลูกเสือก็ยังเป็นลูกเสือวันยันค่ำสินะ”ชายร่างสูงลูบหัวเด็กเล็กอย่างเอ็นดู

            “ไม่ต้องกลัว ตั่วเจ๊กแกเองไง ฉันมารับแกแล้วเจ้าเสือน้อย”ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นถึงยอมให้คนคนนั้นอุ้มออกมาโดยไม่ได้ทำอะไรเลย

            หมิงยู่เสินมีไต้หวันเป็นบ้านหลังแรก มีแคนาดาเป็นบ้านหลังที่สองที่ผูกพันมากกว่าบ้านหลังแรกนัก หมิงยู่เสินมีพ่อแม่แท้ๆที่ตายไปแล้ว แต่มีตั่วเจ๊กที่เหมือนพ่ออีกคนนึงดูแลสั่งสอนเขามาจนโต

ตอนเด็กเขาได้แต่โกรธแค้นฆาตกรพวกนั้น แต่พอโตขึ้นเขาถึงเข้าใจ หมิงยู่เสินอายุ15ปีบริบูรณ์ เขารับรู้ธุรกิจแท้จริงของตระกูลค้าอาวุธข้ามชาติและของผิดกฎหมายทั้งหมดโดยมีมูลนิธิ โรงเรียน รวมทั้งมหาลัยของตระกูลหมิงบังหน้า และเขาก็เข้าใจว่าทำไมพ่อแม่เขาถึงถูกฆ่า มันเป็นเรื่องปกติของวงการนี้ เข้าง่ายแต่เข้ามาแล้วมันออกยาก ที่พ่อแม่เขาตายก็เพราะจะออกมา ถึงจะหนีไปสุดขอบโลกขนาดนั้นก็ยังถูกฆ่าอยู่ดี

เขาไม่ได้แค้นฆาตกรพวกนั้นแล้วล่ะ เพราะตั่วเจ๊กนี่แหละที่ไปฆ่าพวกมันมาแล้วเรียบร้อย ตั่วเจ๊กบอกว่า...เลือดต้องล้างด้วยเลือด

พอผมจำความได้...สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าผมคือคอมพิวเตอร์และหนังสือที่มากมายเป็นภูเขา จนตั่วเจ๊กต้องสร้างห้องสมุด จนบางครั้งห้องสมุดนั้นผมอยู่กินนอนกับมันมากกว่าห้องนอนของตัวเองเสียอีก ผมเข้าโรงเรียนตามปกติ แต่ผมก็มีอาจารย์มีชื่อเสียงมากมายมาสอนผม พอผมอายุ20 ผมก็มีวุฒิปริญญาเอกเอาไว้ครอบครอง ตั่วเจ๊กยิ้มหน้าบานน่าดู มีมหาลัยมากมายติดต่อผมไปเป็นอาจารย์พิเศษ แต่ผมสอนแค่มหาลัยในเครือเท่านั้น พูดตามตรงผมสนใจช่วยงานตั่วเจ๊กมากมายงานสอนพวกนั้นเสียอีก มีคนถามว่าความฝันของผมคืออะไร ผมไม่ได้อยากเป็นหมอ เป็นอาจารย์อย่างใครเขาหรอก ผมจะสร้างอาณาจักรของผมเองโดยเริ่มจากเป็นผู้บริหารในเครือ หมิง กรุ๊ปเนี่ยแหละ

“ฉันยังจำได้เลยว่าฉันเจอแกครั้งแรกแกก็ร้องไห้เสียแล้ว แต่กลับไม่มีเสียงร้องเลยสักแอะ แต่แกรู้ไหมว่ากว่าแกจะพูดกับฉันก็เป็นเดือนอยู่ดี ฉันนึกว่าแกจะเกิดการสะทบสะเทือนในจิตใจทำให้แกไม่พูดอีก ตอนแรกฉันคิดว่าหลานชายคนเดียวของฉันจะเป็นใบ้เสียแล้ว แต่ที่ไหนได้พอฉันได้โน้ตบุครุ่นใหม่เสียหน่อยแกกลับพูดออกมาสักงั้น”ตั่วเจ๊กเอาเรื่องเก่ามาเล่าใหม่อีกเป็นรอบที่เท่าไรนับไม่ได้

“ตั่วเจ๊กเล่าให้ผมฟังรอบที่ล้านได้แล้วมั้ง”ผมยังก้มหน้ามองหนังสือที่อ่านอยู่เหมือนเดิม

“พ่อแกมันก็เก่งอยู่หรอก แถมแม่แกก็อัจฉริยะ แต่ไม่คิดว่าแกเกิดมาจะเป็นหนอนหนังสือขนาดนี้”ตั่วเจ๊กยีหัวผมไปมา “ทำไมแกไม่เกิดมาบู๊ล้างผลาญเหมือนฉันบ้างนะ”

“ตั่วเจ๊กพูดเหมือนกับว่าผมอ่อนแอ อย่างน้อยผมก็ป้องกันตัวและสู้ได้”ผมทักท้วง

“ถึงการบู๊ของแกจะไม่ได้เก่งมากเท่าอัจฉริยะก็เถอะ แต่ฉันก็ไว้ใจได้ว่าแกไม่ตายได้ง่ายๆ”ตั่วเจ๊กพูดจบแถมเงียบทิ้งช่วงยาวเกินไป จนผมต้องเงยหน้าขึ้นมา

“แกยังคิดเป็นผู้บริหารใหญ่บริษัท หมิง กรุ๊ปอยู่หรือเปล่า?”น้ำเสียงจริงจัง ดวงตาที่เหมือนจะลุกเป็นไฟได้

“ผมยังไม่เปลี่ยนใจครับ”ผมตอบ

“แกเคยได้ยินข่าวหลงฮัวกับเฟบูลัสมาบ้างใช่ไหม?”ผมไม่ได้ตอบ หันมาสนใจหนังสือต่อ แต่ตั่วเจ๊กรู้ดีว่าข่าวพวกนี้ไม่เคยพลาดหูผม

“ให้ผมไปล้มพวกนั้นหรอ?”ผมกระตุกยิ้ม

“ไม่ใช่ แกเข้าไปในหลงฮัวซะ แล้วชนะมาให้ได้ หลังจากนั้นแกอยากได้อะไรฉันให้หมด”ตั่วเจ๊กยื่นใบสมัครมาให้ผม

“ผมรับคำท้า แล้วก็อย่าลืมสัญญาล่ะ”ผมปิดหนังสือก่อนจะหยิบใบสมัครนั้นไปด้วย

ถึงมันจะเป็นคำสั่งแกมบังคับก็เถอะ...แต่ข้อเสนอดีขนาดนั้น

ใครไม่ทำก็โง่สิ้นดีแล้ว...เฟบูลัสฉันจะขย้ำแกเอง

★tentativo