คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ﾞ< DETECTIVE > - C H A P T E R 4
『DETECTIVE』
C H A P T E R 4
19.00 PM
“จะพาไปไหนอ่ะ” คนตัวเล็กถามขึ้นก่อนจะก้าวขาให้เดินไปข้างๆกับคนตัวสูง เขาหันมายิ้มให้ก่อนจะส่ายหัวแทนคำตอบ ซองจงขมวดคิ้วก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“เดินแบบนี้คงจะรู้จุดหมายปลายทางแหละ” คนตัวเล็กบ่น
“เดินไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็เยอะเองหน่า อย่าขี้บ่นเหมือนคนแก่นักเลย” แอลพูดใส่ซองจงก่อนคนตัวเล็กจะทำหน้าบูดใส่จนลืมไปว่าคนตัวสูงเดินจับมือตัวเองมานานแล้ว กระทั่งซองจงก้มหน้ามอง
“แล้วมือเนี่ย”
“…”
“ปล่อยได้ยังอ่ะ” ซองจงเงยหน้ามองนิดๆ ก่อนแอลจะก้มมองมือตัวเองที่จับมือซองจงอยู่ เขาทำเพียงแค่ยิ้มมุมปากก่อนจะจับแน่นขึ้นกว่าเดิม มือเรียวตีไปที่แขนแกร่งอย่างแรงแต่คนตัวสูงก็ทำเป็นไม่รู้สึก
“จับไว้ไง จะได้ไม่หายไปไหน เนี่ยทุ่มนึงแล้วนะ” แอลพูดก่อนซองจงจะหูแดงขึ้นมาเฉย คนตัวเล็กหยุดเดินก่อนคนตัวสูงจะหยุดตาม แอลมองหน้าซองจงอย่างสงสัยก่อนคนตัวเล็กจะกระทืบเท้าใส่
“ไม่ใช่เด็กนะเว้ย! ผมเด็กม.ปลายปี3 19แล้วด้วย!” ซองจงตะโกนใส่หน้าแอลก่อนเขาจะเอนหลังนิดๆเลิกคิ้วมองคนที่กำลังอารมณ์ฉุนเฉียวใส่ ก่อนแอลจะหลุดยิ้มขำออกมา จนซองจงต้องตีเขาอีกรอบ
“ขำไร!”
“ก็ขำเด็กที่บอกว่าตัวเองอายุ19แต่ทำนิสัยเหมือนเด็กประถมหวงของเล่นน่ะสิ” แอลขำหนักกว่าเดิมก่อนซองจงจะสะบัดมือออก คนตัวเล็กหน้าบึ้งกว่าเดิมเหมือนจะร้องจนแอลต้องหยุดขำ
“ก็ผมโตแล้วนะ” ซองจงเถียง
“แต่ก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะนี่” จบประโยคที่คนตัวสูงพูดคนตัวเล็กก็เงียบลงเหมือนกับพูดไม่ออก แอลส่ายหัวเบาๆก่อนจะจับข้อมือซองจงแล้วเดินต่อ คนตัวเล็กมองมือหนาที่จับข้อมือเล็กของตัวเองก่อนทำปากอู้อี้เหมือนบ่นอะไรสักอย่าง
“พูดยังกับว่าตัวเองบรรลุนิติภาวะแล้วงั้นแหละ..” ซองจงบ่นแอลยิ้มก่อนจะหันมามองซองจงที่เดินก้มหน้ามองพื้นถนนอย่างเดียว
“ฉัน22แล้วนะ”
“แก่อ่ะ” พูดจบซองจงก็ขำนิดๆเหมือนเดิมน้อยก่อนแอลจะขมวดคิ้วไม่พอใจ
“ย๊าห์! เงียบไปเลยนะ แก่กว่าก็ผิดอีกฉันทำอะไรถูกบ้างเนี่ย” แอลบ่นใส่ซองจงบ้าง
“ว่าคนอื่นขี้บ่นตัวเองก็เหมือนกันนั่นแหละ!” ซองจงเงยหน้ามาพูดใส่บ้าง ทั้งคู่ขมวดคิ้วต่างไม่พอใจพร้อมกับจ้องตาใส่กัน
‘ตาแวววาวเหมือนลูกแมวเลยแฮะ..’
‘จะว่าไปก็หล่อเหมือนกันนะไอตาพี่แอลนี่’
ตึกตัก..
“ซองจง”
“…”
“ซองจง!” แอลสะบัดมือผ่านหน้าซองจงก่อนคนตัวเล็กจะสะดุ้งรู้สึกตัว แอลยิ้มนิดๆก่อนจะกอดอกมอง
“จ้องหน้าฉัน อย่างกับว่า..” จบประโยคแอลก็ส่งสายตาและยิ้มใส่ซองจงอย่างกรุ้มกริ่ม จนคนตัวเล็กขมวดคิ้วใส่อีกรอบ
“ว่าอะไร” ซองจงกอดอกมองใส่เช่นกันก่อนแอลจะขำนิดๆเหมือนคนเคอะเขินอะไรบางอย่าง
“เหมือนกับว่านายกำลังตกหลุมรักฉันเลยอ่ะ” พูดจบแอลก็ขำอย่างดังเหมือนคนบ้าก่อนซองจงจะรีบส่ายหัวอย่างไวเหมือนเด็กน้อย มือหนายกขึ้นมายีผมสวยของซองจงก่อนจะยิ้มหวานใส่
“จริงๆนะ เมื่อกี้นายจ้องฉันเหมือนกำลังตกหลุมรักฉันเลย”
“มโนไปแล้วลุง!!!” พูดจบซองจงก็ยกมือขึ้นมาตีปากแอลอย่างแรงจนมือหนาจับปากตัวเองอย่างไว
“เจ็บนะ!”
“ช่วยไม่ได้อ่ะ หลงตัวเองก่อนเอง!” พูดจบซองจงก็รีบก้าวขาเดินนำแอลอย่างไวก่อนคนตัวสูงจะรีบวิ่งตามไปพร้อมกับจับข้อมือเล็กอย่างกับคู่รัก พร้อมกับมีเสียงเจ๊าะแจ๊ะใส่กันเหมือนปกติ
19.30 PM
“ดูนั่นสิ” แอลยกมือชี้ไปที่สวนสนุกแห่งหนึ่งก่อนดวงตากลมโตจะหันไปมองตามที่นิ้วของแอลชี้ไป
“เห”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นสวนสนุกในบริเวณตรงนั้น เปิดไฟแสงสีสวยงาม ลูกโปงหลากสีที่ถูกปล่อยออกมาจากบริเวณนั้น คนตัวเล็กอ้าปากค้างดวงตากลมโตแวววาวเหมือนลูกแมวเจอปลาก่อนคนตัวสูงจะหันมามองคนตัวเล็ก ดวงตาคมจ้องมองคนตัวเล็กก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ มือเรียวจับข้อมือของคนร่างสูงก่อนจะรีบดึงคนตัวสูงวิ่งไปในสวนสนุกแห่งนั้นจนแอลรู้สึกตัวก่อนจะวิ่งตามไป
“สวยอ่ะ” ซองจงยิ้มจนตาปิดก่อนจะหันหน้ามามองคนตัวสูงที่ยืนยิ้มให้ตั้งแต่เดินเข้ามาในงาน มือเรียวเริ่มเปลี่ยนจากจับข้อมือเป็นจับมือกับคนตัวสูงแทนใบหน้าหล่อก้มมองมือเรียวที่จับมือของเขาก่อน เขายิ้มนิดๆก่อนจะบีบมือคนตัวเล็กเบาๆ ซองจงจูงมือเขาไปเล่นเครื่องเล่นต่างๆ
“อยากเล่นเนี่ย” มือเรียวอีกมือชี้นิ้วไปที่ไวกิ้งก่อนคนตัวสูงจะเริ่มหน้าซีด เขาขมวดคิ้วนิดๆกน่อยจะส่ายหัวเบาๆ
“ไม่เอาได้ปะ.. เล่นอย่างอื่นแทนไม่ได้หรอ..”
“อะไรกัน 22แล้วยังป๊อดอีก” ซองจงพูดกระแทกใส่แอลก่อนคนตัวสูงจะไม่พอใจเขาจูงมือซองจงไปตรงที่ขายตั๋วเครื่องเล่นก่อนจะยืนรอคิวไวกิ้ง
“บอกเลยนะว่าไม่ได้ป๊อดหรอก!” จบประโยคที่แอลพูดเครื่องเล่นไวกิ้งก็เริ่มหยุดทำงานคนบนเครื่องเล่นก็เริ่มทยอยลงมาก่อนผู้คนที่รอคิวต่อไปก็เริ่มทยอยขึ้นไปนั่งแทน ซองจงขำนิดๆก่อนจะมองหน้าแอล
“จะคอยดูนะพี่!” ซองจงยิ้มก่อนจะลากแอลขึ้นไปนั่งบนเครื่องเล่นอย่างไว คนตัวสูงเริ่มหน้าซีดลงทุกทีก่อนเขาจะขยับไปนั่งใกล้ๆกับคนตัวเล็ก
เครื่องเล่นค่อยๆทำงานไวกิ้งเริ่มขยับคนตัวสูงหายใจแรงหัวใจแทบหายไปถึงตาตุ่มเขายังคงจับมือซองจงแน่นและแน่นกว่าเดิมเมื่อเครื่องเล่นทำงานเร็วขึ้น ซองจงยิ้มอย่างมีความสุขกับเครื่องเล่นชิ้นนี้แต่คนที่หน้าซีดเป็นไก่ต้มคือแอลคิมที่นั่งข้างๆซองจงต่างหาก
“ย๊าห์!!!” คนตัวสูงตะโกนสุดสูงก่อนซองจงจะหันมามองแล้วหันหน้าหลับไปเขากม้ลงขำนิดๆเวลาผ่านไปเกือบๆ5นาที ก็ได้ยินแต่เสียงของคนตัวสูงที่นั่งตะโกนอย่างเดียว จนเครื่องเล่นเริ่มหยุดลงประตูเปิดให้คนเริ่มทยอยออก แอลรีบลากซองจงออกมาจากเครื่องเล่นก่อนจะหาที่นั่งมานั่งพัก
“ไม่เล่นแบบนี้แล้วนะ!” แอลพูดก่อนจะรีบยกขวดน้ำของตัวเองมาดื่ม ซองจงมองก่อนจะยิ้มขำนิดๆ หางตาของแอลมองมาทางที่คนตัวเล็กกำลังขำใส่เขาอยู่ ก่อนจะรีบวางขวดน้ำลง
“ขำอะไรล่ะไอเด็กบ้า”
“ไหนบอกไม่กลัวไงล่ะ!” จบประโยคของซองจงมือเรียวหยิกไปที่แก้มของคนตัวสูงอย่างแรง จนแอลต้องตะโกนออกมาแล้วบ่นใส่ซองจงอีกรอบ แต่คนตัวเล็กก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไร
“ไม่เล่นแล้วนะฉันหิวแล้ว!”
“อยากขึ้นชิงช้าสวรรค์อ่ะ” ซองจงชี้ไปทางด้านหน้าก่อนจะรีบลุกขึ้นจนคนตัวสูงต้องลุกขึ้นตาม แอลเลิกคิ้วมองก่อนจะหยักหน้ายิ้มๆ ทั้งคู่เดิมไปทางเครื่องเล่นชิงช้าสวรรค์ก่อนจะซื้อตั๋วขึ้นเครื่องเล่นไป
“โซลตอนกลางคืนนี่สวยมากเลยนะ” ซองจงพูดก่อนจะชี้ไปข้างนอก แอลมองตามที่ซองจงชี้ก่อนจะพยักหน้า
“สวยมากๆเลยแหละ”
“แต่สวยน้อยกว่านายไปหน่อย..” แอลพึมพำเบาๆก่อนซองจงจะเลิกคิ้วมอง คนตัวเล็กเอียงคอสงสัยก่อนคนตัวสูงจะมองหน้าอีกคน
“อะไรสวยๆนะ” ซองจงถาม
“ไม่มีอะไรหรอกหน่า” แอลส่ายหัวก่อนจะหันไปมองข้างนอกหน้าต่างแทน ดวงตากลมโตจ้องมองที่ใบหน้าหล่อก่อนจะยิ้มนิดๆออกมาก
‘บางทีพี่คนนี้อาจจะมีอะไรที่น่าค้นหาจริงๆแหละมั้ง’
—
20.00 PM
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับพี่ซองกยู” คนตัวเล็กลงจากมอเตอร์ไซค์ส่วนตัวของซองกยูก่อนจะโค้งตัวลงนิดๆ ซองกยูยิ้มให้ก่อนมือหนาจะลูบหัวอูฮยอนเบาๆ
“ไม่เป็นไรหน่า เพื่อน้องอูฮยอนพี่ทำได้อยู่ละ” ซองกยูยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนอูฮยอนจะยิ้มจนตาเป็นสระอิ มือเล็กถอดหมวกกันน็อคออกก่อนจะยื่นให้คนตัวสูงที่นั่งอยู่บนมอไซค์สีแดงดำ มือหนารับจากคนตัวเล็ก
“พี่นี่ปากหวานจริงๆเลยนะครับ” พูดจบอูฮยอนก็หัวเราะออกมานิดๆ ซองกยูยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะจ้องหน้าอูฮยอน
“พูดอย่างกับว่าเคยชิมแหน่ะ” ซองกยูยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่อีกครั้งก่อนอูฮยอนจะหน้าแดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด อูฮยอนรีบขำกลบเกลื่อนก่อนจะรีบเดินไปหน้าประตูบ้าน
“ยังหรอกครับ แต่ผมเกรงใจน่ะ”
“อ่า..”
“ไว้ว่างๆค่อยชิมละกันครับ ผม..ล้อเล่นนะ” พูดจบอูฮยอนก็ขำอีกรอบก่อนจะยกมือขึ้นมาลาซองกยู
“กลับบ้านดีๆนะครับพี่ซองกยู” พูดจบอูฮยอนก็เอามือไปจับประตูบ้านก่อนซองกยูจะรีบเรียกอูฮยอนอีกครั้ง
“อูฮยอน”
“ครับ?” คนตัวเล็กหันหน้ามามองอย่าสงสัย ก่อนซองกยูจะล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมายื่นให้อูฮยอน
“พี่ขอเบอร์หน่อย..”
“ฮะๆ ผมคิดว่าอะไรซะอีก” คนตัวเล็กเดินมารับโทรศัพท์จากมือหนาก่อนจะก้มหน้าพิมพ์เบอร์ของตัวเองลงไป แล้วยื่นให้ซองกยูเหมือนเดิม
“เรียบร้อยครับ”
“อ่า ดีจังเลยไว้ว่างๆพี่จะโทรหาละกันน้า” พูดจบซองกยูก็เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าจับหมวกกันน็อคขึ้นมาใส่ก่อนจะสตาร์ทรถ คนตัวเล็กเกาหัวเบาๆแก้เขินก่อนจะโบกมือลาซองกยูอีกครั้ง ซองกยูยกมือขึ้นมาโบกมือลาเช่นกันก่อนจะค่อยๆขับรถออกไป อูฮยอนยิ้มก่อนจะรีบเปิดประตูบ้านเข้าที่พักทันที
‘พี่ซองกยูชอบทำให้เราเขินอยู่บ่อยๆจังเลยน้า..’
21.00 PM
มอเตอรไซค์สีดำแดงจอดหน้าตึกปฏิบัติการที่รวมห้องพักขนาดใหญ่แถมยังหรูก่อนร่างสูงจะเดินไปกดรหัสเข้าไป ซองกยูก้าวขาเปิดประตูเข้าห้องปฏิบัติการ ทั้งห้องเงียบเหลือเพียงโฮย่าที่ยืนเช็ดผมตัวเองมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ โฮย่าหันหน้ามามองก่อนจะยิ้มให้ซองกยู
“กลับมาซะดึกเชียวล่ะครับพี่” พูดจบโฮย่าก็หยิบขวดโซจูโยนให้ซองกยู มือหนารีบรับก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“ตกแตกขึ้นมามียาวเลยแหละไอบ้า”
“โทษทีครับพี่” โฮย่าเกาหัวแก้เขินก่อนหันไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนเดิม
“ว่าแต่ทำไมนายมาอยู่ที่นี่คนเดียว” ซองกยูเปิดขวดโซจูก่อนจะยกดื่มทั้งขวด
“ก็คนอื่นขึ้นไปพักผ่อนหมดแล้วนี่ครับ ยกเว้นแอลนะ” พูดจบโฮย่าก็เดินหยิบแก้วไปวางบนโต๊ะให้ซองกยู เจ้าตัวพยักหน้าแทนคำขอบคุณก่อนจะเทโซจูลงแก้ว
“แอลลี่ยังไม่กลับหรอ” ซองกยูเลิกคิ้วถามก่อนโฮย่าจะพยักหน้าแทนคำตอบ
“ติดเที่ยวหรอเดี๋ยวนี้..”
“เที่ยวกับน้องซองจงนั่นแหละคงบวกๆกับทำงานด้วยมั้ง...” โฮย่าเกาหัวเบาๆก่อนซอกงยูจะยกแก้วที่เทโซจูลงไปมาดื่ม
“ว่าแต่ที่พี่ไปซุ่มมองไอ้ฆาตกรอีที่ญี่ปุ่นเป็นไงบ้าง” โฮย่าเริ่มเข้าเรื่องงานก่อนซองกยูจะวางแก้วลงพร้อมกับหยิบโทรศัพท์เปิดรูปให้ดู โฮย่ารับโทรศัพท์มาก่อนจะดูรูป
รูปที่เป็นฆาตกรอีจ่อปืน9มม. บนหัวของชายปริศนาที่ถูกปิดตาด้วยผ้าสีดำถูกมัดมือมัดเท้านั่งบนเก้าอีอยู่ในโกดังร้าง นิ้วป้อมเลื่อนดูอีกรูป เป็นรูปที่ฆาตกรอีน่าจะยิงชายปริศนาคนนี้แล้ว ร่างของชายปริศนาล้มลงจากเก้าอี้ โฮย่าเลื่อนอีกรูป เป็นรูปที่ฆาตกรอีลากศพนั้นไปที่ไหนสักแห่ง
“เลวร้ายจริงๆ” โฮย่าขมวดคิ้วก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสงสาร ซองกยูถอนหายใจก่อนจะหยิบโทรศัพท์ไปทำอะไรสักอย่าง
“มีเป็นคลิปเลยล่ะ” ซองกยูวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะก่อนจะจิ้มหน้าจอให้วีดีโอเล่น
ทั้งคู่ตั้งใจดูคลิปอย่างตั้งใจ โฮย่าจ้องหน้าจอไม่ห่างก่อนจะจิ้มให้วีดีโอหยุดลง
“ดูเหมือนว่ามันไม่ได้ยิงแค่จุดเดียวนี่ครับ มันยิงตรงอกซ้ายด้วย คงจะตัดขั้วหัวใจตายทันทีเลยแหละ” โฮย่าพูดอย่างตั้งใจก่อนซองกยูจะพยักหน้า
“ผมคิดว่าตอนที่มันลากน่าจะมีรอยเลือดที่ถูกลากไปตามทางนะ”
“พวกฉันส่งข่าวให้ทีมของเราที่ญี่ปุ่นไปตรวจสอบแล้วแหละ แต่ไม่มีอะไรเลยทั้งๆที่คลิปมันมีรอย” ซองกยูชี้นิ้ววาดเป็นวงกลมบนหน้าจอ ก่อนโฮย่าจะถอนหายใจเบาๆ
“แสดงว่าฆาตกรอีฉลาดไม่เบาเลยนะครับ ไม่งั้นคงไม่รอดทุกคดีหรอก”
“อืม”
“ว่าแต่มีคนอื่นเห็นหรือยังครับ” โฮย่าถาม
“หมดทุกคนแล้วแหละ ยกเว้นแอล” ซองกยูตอบ ก่อนโฮย่าจะพยักหน้างึกๆ
“พรุ่งนี้ให้เขาดูก็ได้ครับ ผมว่าพี่ไปอาบน้ำล้างตัวเถอะ เหม็นๆ” พูดจบโฮย่าก็เอามือปิดจมูกก่อนซองกยูจะผลักแขนเขาเบาๆ โฮย่าหัวเราะก่อนจะตบบ่าซองกยูเบาๆ
“แล้วนายดูอะไรในคอม” ซองกยูถามต่อ
“โหลดเกมส์” โฮย่าตอบอย่างหน้าตายก่อนซองกยูจะขมวดคิ้วแล้วเขกหัวโฮย่าไปอย่างแรง
“โอ้ย!”
“ใช่เรื่องมั้ย!” พูดจบซองกยูก็ดึงผ้าเช็ดผมของโฮย่าเดินออกไปพร้อมปิดประตูเสียงดังจนทำให้คนคิ้วหนาเกาหัวงงๆก่อนจะเดินไปนั่งดูจอคิมพิวเตอร์รอโหลดเกมส์ต่อ
21.30 PM
ครื๊ดดด..
เสียงโทรศัพท์ดังสั่นขึ้นอูฮยอนที่อาบน้ำล้างตัวเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำพอดีก่อนมือเล็กหยิบโทรศัพท์มาดูก่อนจะรีบกดรับสาย
‘ฮะ..ฮัลโหล’
“ขอสายใครครับ?”
‘พี่เอง ซองกยู’
สิ้นสุดเจ้าของเสียงอูฮยอนก็ยิ้มออกมาโดยอัตโนมัติก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียงกว้าง เขาได้ยินเสียงก๊อกแก๊กออกมาจากปลายสายของอีกฝ่าย ก่อนเสียงจะดังขึ้นอีก
‘เอ่อ..อูฮยอนอาบน้ำหรือยัง’
“เพิ่งเสร็จเมื่อกี้เลยล่ะฮะ” ฮูฮยอนตอบไปยิ้มไป ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะเขินๆออกมาจากปลายสาย
‘พี่ก็เพิ่งอาบเสร็จเมื่อกี้แหละ ฮะๆ’
‘เหมือนอาบน้ำพร้อมกันเลยอ่ะ ฮะๆๆ’
“นั่นสินะครับ.. ฮะๆ” คำของซองจงทำให้อูฮยอนเขินอีกแล้ว คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำก่อนจะพูดต่อ
“แล้วยังไม่นอนหรอครับ”
‘ว่าจะนอนแล้วแหละแต่ว่าอยากโทร’
‘สงสัยคิดถึงมั้ง ฮะๆ’
“บ้าแล้วล่ะครับ ฮะๆ”
‘พรุ่งนี้มีเรียนใช่ไหม เอ่อ.. เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรับแล้วกันนะ แค่นี้ก่อนนะครับ’
‘ฝันดีนะครับนามูอา’
“พี่..”
ตู๊ดๆ..
“วางสายเร็วเกินไปแล้วนะ..” อูฮยอนยิ้มให้โทรศัพท์ก่อนจะวางไว้บนหัวนอน คนตัวเล็กเดินไปใส่เสื้อกล้ามก่อนจะวิ่งกระโดดลงเตียงนอน
“เฮ้อ.. ฝันดีนะครับพี่ซองกยู” พูดจบอูฮยอนก็หลับตาแล้วยิ้มจนเห็นฟันก่อนจะกลิ้งไปมา
‘ฝันดีเช่นกันนะ นัมอูฮยอนของพี่’
___________________
แชปเตอร์4มาแล้วนะคะ พร้อมกับคัมแบคแล้วเนาะ หลังจากห่างหายไปนาน
คิดถึงกันม้าย ไม่คิดถึงก็จะบังคับให้คิดถึง คราวนี้กลับมาแต่งฟิคแบบจริงๆจัง เลามะเล่งนะเตรง
ยังไงก็อย่าลืมติดตามต่อกันด้วยนะคะ! เป็นกำลังใจให้ด้วยเนาะ!♥♥
Wait Chapter5♥♥♥♥
twitter = m3ltedx / tag = #ฟิคนักสืบ
ความคิดเห็น