คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ﾞ< DETECTIVE > - C H A P T E R 2
C H A P T E R 2
“เขาเป็นใคร เขาเป็นใคร เขาเป็นใคร”
“เขาเป็น...” ร่างบางพูดไม่ทันจบก็เผลอหลับไปในทันที ร่างบางตัวเล็กๆใส่ชุดนอนลายหมีที่กำลังหลับอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาๆกำลังถูกดวงตาคมจ้องมองมาจากนอกหน้าต่างอันมืดมิดก่อนเขาจะเปิดหน้าต่างเข้ามาในห้องมืด หน้าต่างบานนั้นถูกเปลี่ยนโดย ‘เขา’ ‘เขา’ ที่ไม่ใช่ซองจง เขาเปลี่ยนหน้าต่างไว้เข้ามามองซองจงทุกคืน
ชายหนุ่มร่างสูงใส่เสื้อฮู้ดสีดำแขนยาวเขาใส่หมวกจนมองไม่เห็นหน้าว่าเป็นใครค่อยๆก้าวขาเดินมาข้างๆเตียงก่อนจะมองเวลาในขณะนี้
00.00 pm
“นอนไวจัง” เสียงทุ้มพึมพำเบาๆก่อนจะจับผ้าห่มผืนหนาผืนนั้นห่มให้ซองจงดีๆ ก่อนร่างบางจะขยับตัวนิดๆก่อนร่างบางจะค่อยๆลืมตามองนิดๆในห้องที่มืดแทบจะมองอะไรไม่เห็น แต่ซองจงรู้ ‘ซองจงไม่ได้อยู่ในห้องนี้คนเดียว’
“ตื่นขึ้นมาทำไมล่ะ” เสียงทุ้มถามก่อนเขาจะค่อยๆนั่งลงบนเตียงนุ่มๆ ซองจงพยายามหรี่ตามองคนที่นั่งอยู่บนเตียงข้างๆเขา ร่างบางเอียงคอนิดๆก่อนจะพยายามลุกขึ้นแต่เขากลับดันตัวซองจงในนอนลงเหมือนเดิม
“คุณคือใคร ผมฝันอยู่หรอ” เสียงหวานพูดเบาๆพอที่ชายร่างสูงจะได้ยิน เขาลูบหัวซองจงเบาๆก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“อื้ม นายกำลังฝัน”
“แล้วคุณคือใคร”
“…” ชายหนุ่มเงียบก่อนเขาจะพูดขึ้นมาเบาๆ
“ผมเป็นนักสืบ”
“…” ซองจงและชายหนุ่มเงียบสักพัก ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเกือบ 5 นาที จนชายหนุ่มคิดว่าซองจงหลับแล้ว แต่ซองจงก็พูดขึ้นมาอีก
“นักสืบหรอ คุณมาปกป้องผมหรอ”
“…”
“หรือคุณเป็นผีนักสืบหรอ” ซองจงพูดเสียงอู้อี้เหมือนเสียงลูกแมว ดูเหมือนจะง่วงมากแล้ว ก่อนชายหนุ่มจะหัวเราะในลำคอเบาๆมือหนาของเขาลูบหัวซองจงอย่างเอ็นดู
“ผมไม่ใช่ผี”
“นายดูง่วงมากเลยนะ นอนเถอะเด็กน้อย” เสียงทุ้มของชายหนุ่มพูดเบาๆก่อนซองจงจะพยักหน้าและค่อยๆหลับตาลง ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงนอนของซองจงก่อนจะค่อยเดินไปตรงหน้าต่างเขากระโดดออกมานอกหน้าต่าง มันดีตรงที่นอกหน้าต่างนั้นมีพื้นให้เขาได้เหยียบและไม่ตกลงไป
เขามองซองจงก่อนจะยิ้มนิดๆมือหนาดึงผ้าม่านมาปิดก่อนจะปิดหน้าต่างตามเขาล็อคกอนเพื่อไม่ให้มันดูแปลกจากเดิมก่อนจะมองไปข้างล่าง ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆก่อนจะกระโดดลงไปบนพื้นหญ้า
ตุ้บ!
“จิ๊!” ชายหนุ่มจิ๊ปากเจ็บนิดๆก่อนใครอีกคนจะรีบวิ่งเข้ามาหา เขาช่วยพยุงตัวชายหนุ่มให้ลุกขึ้นก่อนชายหนุ่มจะปัดฝุ่นปัดหญ้าที่ติดตามตัวของเขา
“ขอบคุณนะโฮย่า”
‘เขา’ ที่ว่าก็คือ ‘แอล’
“ผมไม่คิดว่าคุณจะซ่าขนาดนี้เลยนะครับ”
“ก็ฉันอยากลองบ้างอ่ะ แต่เด็กคนนั้นหลับแล้วน่ารักดีนะ!” แอลยิ้มจนตาปิดก็จะรีบเดินอย่างมีความสุขไปที่รถก่อนจะหันมามองโฮย่าที่ยืนมองการกระทำของแอลอย่างงงๆ
“ยืนเฉยไมอ่ะ ขึ้นรถสิ!” แอลกวักมือเรียกโฮย่าก่อนจะรีบขึ้นรถไปก่อน โฮย่าที่ยืนงงๆก็เริ่มรู้สึกตัวก่อนจะรีบวิ่งขึ้นรถตามไป
“คุณนี่เวลาดีก็ดีใจหายเลยนะครับ” โฮย่าที่กำลังขับรถพูดขึ้นก่อนแอลจะกระตุกยิ้มนิดๆเขาหัวเราะอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้าก่อนโฮย่าจะเกาหัวงงๆ แอลหันมามองคนที่กำลังขับรถก่อนจะยิ้มให้
“ฉันมีความสุข”
“รู้แล้วว่ามีความสุข”
“...”
“สุขจนไหม้เลยครับ..” โฮย่าปล่อยมุกเกรียนออกไปหนึ่งมุกก่อนแอลจะรีบหุบยิ้มพร้อมกับจ้องหน้าโฮย่าอย่างไม่พอใจ
“มุกไม่ฮาพาเครียด” โฮย่าพูดแทนความคิดของแอลที่กำลังจ้องหน้าเขาอยู่ก่อนแอลจะพยักหน้ากับคำพูดของโฮย่า ทั้งสองนั่งเงียบในรถก่อนเสียงโทรศัพท์จะดังขึ้น
“แอลๆ มีคนโทรมา” เสียงทุ้มเรียกคนที่กำลังจะเคลิ้มหลับให้รู้สึกตัว ก่อนแอลจะสะดุ้งพร้อมกับรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ เขาขมวดคิ้วน้อยๆก่อนจะกดรับสายโทรศัพท์
“มีไร”
‘ไม่คิดถึงเค้าหรา’
“ไอ้ยอล มึงอย่ากวนส้น”
‘เออๆ ไม่กวนละคือกูแค่โทรมาบอกว่า’
“ว่าไร”
‘กูกลับมาละ แค่นี้แหละ’
...
“ใครโทรมาหรอครับ” โฮย่าถามทันทีที่แอลเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ก่อนแอลจะหันหน้ามามองโฮย่าแล้วยิ้มออกมานิดๆ
“ซองยอลมันแค่โทรมาบอกว่า กลับมาแล้ว” พูดจบแอลก็ผิวปากสบายใจก่อนโฮย่าจะผิวปากตามบ้าง ทั้งคู่คุยกันเล่นตามประสาคู่หูนักสืบก่อนจะถึงหอพักทั้งคู่ถึงแยกย้ายกลับห้องใครห้องมัน
“โอ้ย เหนื่อยจริงโว้ย” ร่างสูงถอดเสื้อฮู้ดโยนลงกับพื้นก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง ร่างสูงหลับตาลงก่อนจะยิ้มมุมปากนิดๆ เหตุผลที่ยิ้มก็มีแค่เด็กน้อยที่เขาแอบไปหาเมื่อกี้นี้ไง
นักสืบหรอ คุณมาปกป้องผมหรอ..
ยิ่งคิดถึงน้ำเสียงหวานของ อี ซองจง ที่พูดประโยคนั้นออกมายิ่งทำให้ คิม มยองซู เขินอย่างบอกไม่ถูก เขายิ้มจนแก้มแทบแตกก่อนจะนอนกลิ้งบนเตียงไปมาอย่างมีความสุข
“อืม ฉันมาปกป้องนาย อี ซองจง”
—
“ฝันอะไรของแกวะ”
“จริงๆนะเว้ย ฉันฝันว่ามีนักสืบเข้ามาในห้องฉันแล้วก็บอกจะปกป้องฉันด้วย!” ซองจงเล่าเรื่องเมื่อคืนก่อนให้อูฮยอนฟังก่อนคนฟังจะขำออกมาอย่างดัง ทำให้ซองจงแทบหน้าเสียทีเดียว
“เพ้อเจ้อว่ะ ละเมอเปล่า” อูฮยอนเท้าคางมองซองจง ก่อนใบหน้าสวยของอีซองจงจะเริ่มบึ้งและขมวดคิ้วจนขนคิ้วแทบผูกกันได้
“ไม่ได้ละเมอนะเว้ย ฝันจริงๆ ฝันอ่ะฝัน!” ซองจงตบโต๊ะอย่างดังจนอูฮยอนสะดุ้งก่อนอูฮยอนจะรีบจับมือซองจงไว้
“เออ! รู้แล้วว่าฝัน ย้ำจริง”
“แต่เมื่อวานฉันเจอไอคนแปลกหน้าอีกละ”
“ผู้ชายคนนั้นน่ะหรอ” อูฮยอนรีบจ้องหน้าซองจงก่อนคนถูกถามจะพยักหน้างึกๆ ซองจงยิ้มก่อนจะพูดต่อ
“มีเพื่อนเขามาด้วย”
“เขามาจีบแกปะวะ” อูฮยอนพูดก่อนจะยิ้มจนตาปิด ซองจงทำตาโตนิดๆก่อนจะรีบส่ายหัวรัวๆ เพื่อนที่ถามคำถามเมื่อกี้ก็เริ่มจะชี้หน้าล้อซองจง จนเจ้าตัวเริ่มจะออกอาการเหมือนจะเหวี่ยงใส่อีกรอบ
“โอ๋ๆ ล้อเล่นแล้ววันนี้เขาไม่มาหาแกหรอ”
“มาทำไม เบื่อหน้า” ซองจงเบะปากนิดๆก่อนอูฮยอนจะหลุดขำออกมานิดๆ
“ขำไร”
“เปล่า”
“เขาบอกว่าตัวเองเป็นนักแสดง แต่ฉันไม่เคยเห็นหน้าเขาในทีวีเลยว่ะ” ซองจงกอดอกพูดก่อนจะเริ่มทำหน้าเครียด อูฮยอนที่ยิ้มๆอยู่ก็เริ่มสงสัยขมวดคิ้วตามไปอีก
“นักแสดงใหม่เปล่าแก”
“ไม่รู้ว่ะ ถ้าเจอฉันจะต้องรู้ให้ได้เลย” ซองจงถอนหายใจอีกรอบก่อนอูฮยอนจะรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ คนที่ยืนขึ้นดูลุกลี้ลุกลนจนซองจงเริ่มสงสัย ก่อนจะเอ่ยปากถาม
“เป็นไร” ซองจงขมวดคิ้วถามก่อนอูฮยอนจะเกาหัวพร้อมกับยิ้มออกมานิดๆ
“ฉัน...ปวดฉี่”
“เหอะๆ ไอบ้า! รีบไปเลยไป!” ซองจงตะโกนเสียงอย่างดังก่อนอูฮยอนจะพยักหน้าแล้วรีบวิ่งออกไป ซองจงมองตามก่อนจะส่ายหัวนิดๆ
—
คนตัวเล็กรีบก้าวขาเดินหาห้องน้ำก่อนจะมองซ้ายมองขวาจนเจอห้องน้ำในตรอกเล็กๆก่อนเขาจะรีบก้าวขาเดินอย่างไว สายตาที่กำลังแอบมองเขาอยู่ข้างหน้ากำลังจ้องเขาจนไม่ให้คาดสายตา อูฮยอนเดินไปจนใกล้ถึงห้องน้ำก่อนจะมีชายร่างสูงใส่หมวกสีดำที่เดินมาอย่างไวชนกับอูฮยอนอย่างแรง
“โอ้ย!” อูฮยอนล้มลงไปกับพื้น ก่อนกระเป๋าตังค์ของเขาจะตกลงกับพื้น ชายร่างสูงรีบหันไปมองก่อนจะพยุงตัวอูฮยอนขึ้นก่อนอูฮยอนจะรีบปัดฝุ่นตามตัวออก
“ขอโทษครับ!” อูฮยอนรีบโค้งตัวขอโทษก่อนชายร่างสูงจะเอียงคอสงสัยนิดๆ
“Sorry ?” เสียงทุ้มทวนคำพูดของอูฮยอนก่อนอูฮยอนจะเกาหัวอย่างงงๆ
ไม่ใช่คนเกาหลีหรอ..
“เอ่อ.. Yes.” อูฮยอนพยักหน้าก่อนจะพูดกับชายร่างสูง เขาพยักหน้าก่อนอูฮยอนจะหันหลังเดินต่อ ชายร่างสูงมองก่อนจะรีบตะโกนเรียก
“Hey!”
“ขอโทษเช่นกันนะครับ” ชายร่างสูงพูดเป็นภาเกาหลีก่อนคนตัวเล็กที่หันมามองจะยิ้มจนตาปิด อูฮยอนพยักหน้าก่อนจะหันหลังเดินเข้าห้องน้ำ
“ยากเหมือนกันแฮะ” ชายร่างสูงถอดหมวกก่อนจะจัดทรงผมให้ดูดีขึ้นเขาก้มมองตามพื้นก่อนจะเห็นกระเป๋าตังค์ของอูฮยอนที่ตกอยู่ เขามองซ้ายมองขวาก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าตังค์ของอูฮยอนแล้วรีบเดินออกจากตรอกเล็กๆตรงนั้น
เขาเปิดกระเป๋าตังค์อูฮยอนดูก่อนจะดูบัตรประชาชน เขาจ้องมันก่อนจะพยักหน้านิดๆ
“นัม อูฮยอน เกิดวันที่ 8 กุมภาพันธ์ 1991 กรุ๊ปบี” เสียงทุ้มพูดขึ้นก่อนจะกระตุกยิ้มนิดๆ เขารีบเดินขึ้นรถที่จอดรออยู่ก่อนจะเก็บกระเป๋าตังค์ใส่กระเป๋ากางเกงของเขา
“ได้ของดีมาหรอ”
“อือ อย่างน้อยฉันก็รู้จักเขานิดๆหน่อยๆ” เขาหันไปยิ้มให้ซองยอลก่อนก่อนซองยอลจะกระตุกยิ้มนิดๆ เขาขับรถทันทีเมื่อ “คิม ซองกยู” ขึ้นรถ
“ฉันเก่งปะ”
“ถ้าฉันทำเองนะ เก่งกว่านายเยอะซองกยู”
“ฉันต้องคู่กับอูฮยอน!”
“…”
“เพราะเขาน่ารัก ฉันชอบเขา!!”
___________________
Wait Chapter 3♥♥♥♥
twitter = @m3ltedx
tag = #ฟิคนักสืบ
ความคิดเห็น