ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : episode 2: สมาชิกคนที่ 9
พลั่ก
!!!!!ตึง!!!!!เปรี้ย!!!!!ตูมทุกคนตกลงมาที่พิ้นอย่างไม่ได้ตั้งตัว ก็ใครจะคิดล่ะว่าจะตกลงมาในป่าทั้งๆที่เมื่อกี้เพิ่งเข้ามาจากทางกระจกแท้ๆ ป่าไม้ขนาดใหญ่ ต้นไม้สีแปลกตาก็สีออกจะชมพูขนาดนั้นต้นไม้ที่ไหนสีชมพูบ้าง แสงแดดอ่อนๆให้อัลกับเรนรู้ได้ทันทีว่าเป็นเวลากลางวันแต่ทางบ้านพวกเขาก่อนจะจากมาก็ปาไป 18.00 น.แล้ว อัลกับเรนถึงกับมองค้าง แต่ยังไม่ทันจะได้ชมความงามเท่าไร อาร์คก็ขัดซะก่อน"
"
อ้าว...ตกหลุมรักเมกุอีกคนแล้วหรอ ..เอ่อ หมายถึงต้นไม้ที่พวกเธอกำลังดูอยู่น่ะ นานๆครั้งจะบานให้เห็นนะเนี่ย พวกเธอโชคดีชะมัดที่มาปุ๊บก็เห็นปับ ขนาดพวกที่มาตั้งนานยังไม่ได้เห็นเลยนะจะเห็นอีกทีก็ต้องรอไปอีก 10 ปีแน่ะ"ชื่อเพราะจังเลยคะ อย่างนี้ต้องขอพรซะแล้ว"เรนพูดพร้อมพนมมือขอพร"
"
"
"
เอ๋..ขอพรงั้นเหรอ แปลกดีนะยังไม่ทันฟังลายละเอียดเลยก็ขอพรซะแล้ว"เรนเค้าก็เป็นอย่างนี้ล่ะอย่าถือสาเลยครับ"ทุกคนเป็นยังไงบ้าง ปลอดภัยกันใช่ไหม"ปลอดภัยมั้ง เพราะแกนั่นแหละเฟคผิดทำให้พวกเราตกลงมาที่นี่แทนที่จะเป็นโรงเรียนเหมือนเคย" อาร์คร่ายยาว"
เพราะใครกันล่ะไม่ต้องให้บอกก็น่าจะรู้ตัวนะ"เวฟพูดพร้อมกับเบ้หน้าไปที่เรน"
เอาล่ะอย่าเสียเวลากันดีกว่า ฉันว่าพวกเรารีบเขาเมืองกันดีกว่านะ" เวฟพูดอย่างจริงจังพร้อมกับจัดอุปกรณ์ส่วนตัวของเรนเข้าที่"
เอ๋ โรงเรียนอยู่ในเมืองหรอคะ...แล้วทำไมอยู่ดีๆพี่เวฟเปลี่ยนไปล่ะพี่อาร์ค"เรนถามพลางทำหน้างง"
"
"
ป่าว...หรอกโรงเรียนอยู่อีกที่นึงน่ะแต่การที่เราจะไปได้ก็ต้องผ่านเมืองไปก่อนน่ะ ที่สำคัญเราข้ามดินแดนของโลกที่พวกเธออยู่มาแล้วนะ เพราะฉะนั้นหน้าที่ของพวกเราก็คือ พาพวกเธอสองพี่น้องส่งถึงโรงเรียนให้ได้เร็วที่สุด เพราะงั้นเวฟถึงเป็นการเป็นงานมากขึ้นไง"อืม"อัล นายพร้อมไหม...ซายะ เธอล่ะ ถ้าพร้อมแล้วเราไปกันเลยแล้วกัน"เวฟพูดพลางเดินนำหน้า"
อืม" อัลพยักหน้างึกๆ"
อือ" ซายะเองก็ทำหน้างงไม่แพ้กัน"
เอาน่ะ...เวลาอย่างนี้หน้าที่คือสิ่งสำคัญ เพราะงั้นพวกเธอรีบตามไปสิ ขืนชักช้าหมอนั้นไม่รอนะ เดี๋ยวฉันจะคอยดูแลข้างหลังให้" พูดจบอาร์คก็เดินคุมหลังทันที แต่ดูไม่เหมือนคนคุมเท่าไหร่เพราะเจ้าตัวเดินหลับตาซะงั้น ฮัมเพลงหน้าตาเฉย"
คะ..อ๊ายยยย...พี่เวฟรอด้วยสิคะ..ระวังนะเดี๋ยวหมอนคิตตี้ของเรนหล่น" เรนพูดพร้อมเดินหอบตุ๊กตาคิตตี้ตัวใหญ่ตามเวฟไปติดๆ"
อีกด้านหนึ่ง
"
"
ผู้หญิงนี่เนอะ..เรื่องมากจัง" เวฟสถบคำท้ายเบาๆ เขาคิดอย่างนั้นจริงๆนี่ น่ารำคาญจะตาย เดี๋ยวโน่นเดี๋ยวนี่ ต้องให้คอยดูแลตลอดเลยรึไงนะ เพราะงี้ถึงไม่อยากมีแฟน แล้วทำไมฉันต้องมาคู่กับนายด้วยล่ะ"อาจจะเพราะเราเป็นเนื้อคู่กันก็ได้มั้ง" อัลพูดหน้าระรื่น คำพูดที่ใสซื่อทำให้ซายะถึงกับอึ้งก่อนจะตอบปัดๆอย่างไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่อัลพูด แต่ความจริงแล้วเพื่อกลบเกลือนความเขินต่างหาก"
เนื้อคง...เนื้อคู่ อะไร..นายนี่งมงายชะมัด เดินกับนายฉันว่าฉันต้องบ้าตามนายแน่ๆเลย" ซายะพูดพลางเดินไปอยู่กับอาร์คแทน"
เป็นอะไรของเขานะ" อัลหันมามองก่อนจะพึมพำเบาๆเพราะเขาไม่รู้จริงๆว่ารุ่นพี่ซายะเป็นอะไร อยู่ดีๆก็หน้าบึ้งใส่เขาซะงั้น เด็กสาวผมแดงเดินมาอยู่ข้างอาร์ค ก่อนจะทำหน้าโหดใส่อัล เมื่ออัลหันมา"
อะไรกัน...ไม่ทันไรก็เจอเนื้อคู่แล้วหรอเนี่ย ไฟแรงจริงๆเด็กสมัยนี้" อาร์คกระซิบใส่ซายะ"
"
"………………"
"
บ้ารึเปล่า นายก็เป็นกับเด็กนั่นด้วยหรอแล้วใครเด็กยะ ฉันอายุเท่ากับนายนะยะ" แต่เธอหน้าแดงแล้วนะ รู้ตัวบ้างรึเปล่า" อาร์คเห็นซายะหน้าแดงเลยอยากแกล้งซายะอีก ‘หึ ซายะเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กมีเหรอที่ฉันจะไม่รู้ว่าแกไม่คิดอะไรกับเด็กนั่น แต่ไม่ต้องห่วงฉันจะช่วยแกเอง’เลิกพล่ามแล้วรีบๆ กลับโรงเรียนได้แล้ว นายนี่น่าโมโหชะมัด" ซายะพูดก่อนจะเดินแก้มป่องไปอยู่กับเวฟและเรนแทน"
อ้าว พี่ซายะเป็นอะไรครับ หน้าบึ้งเชียว" อัลเดินมาสมทบข้างอาร์คแทน"
อ้อ...สงสัยโมโหหิวมั้ง ตั้งแต่มายังไม่ได้กินอะไรเลยนี่ เห็นอย่างนั้นน่ะยัยนั่นน่ะเป็นผู้หญิงแท้ๆแต่ดันทำอาหารไม่เป็น งั้นถ้านายกับซายะเป็นเนื้อคู่กันจริงๆก็ฝากด้วยนะ" อาร์คพูดเสร็จสรรพก่อนจะยิ้มตาหยีส่งให้อัล"
หา อะไรกันพี่อาร์ค...นั่นเพื่อนพี่นะยกให้ง่ายๆได้ไง" อัลตกใจ ก่อนจะส่ายหน้าที่เริ่มจะแดงขึ้นเป็นพลันระวัล อาร์คมองอยากขบคิดก่อนจะตอบ"
เออใช่..งั้นไม่ยกให้ล่ะ ไปเฮอะชักช้าไอ้เวฟเล่นงานแน่" อาร์คยิ้มตาหยีก่อนจะหยิบนาโซน่าแล้วเดินดุ่มๆไปทันที"
ฟู่ ‘ค่อยยังชั่วหน่อย ตกใจหมดเลย พี่อาร์คนี่เล่นอะไรไม่เข้าท่าเลย เกือบทำให้เขาหายใจไม่ทั่วท้องแล้ว ขืนมีแฟนอย่างนั้นเขาต้องเครียดแน่ๆ’รอด้วยสิครับ"อากาศเริ่มหนาวบวกกับบรรยากาศที่ทำให้ทุกคนเริ่มหวาดหวั่นเพราะกลัวจะไปไม่ทันการเข้าโรงเรียนวันแรก ใบไม้สีชมพูอ่อนร่วงหล่นตามแรงลม ทั้งห้าคนมองดูดอกเมกุที่พัดปลิวมาเรื่อยๆ"
ร่างผู้ชายคนหนึ่งปรากฏขึ้น ท่ามกลางต้นเมกุที่ตอนนี้บานสะพรั่ง และพิ้วไหวตามแรงลม
ฉันว่าลางไม่ดีแล้วล่ะ..พวกเธอไปหลบอยู่ข้างซายะก่อน ไปซิ"เวฟหันมาก่อนจะนำอาวุธข้างกายขึ้นมานั่นก็คือดาบสั้น ส่วนอาร์คก็หยิบไม้เบสบอลขึ้นมาแทน ซายะพาอัลกับเรนมารวมตัวอยู่ข้างหลังเวฟกับอาร์ค เรนเห็นว่ากำลังจะมีเรื่องเลยสลบไปก่อน ซายะจึงต้องรับหน้าที่ดูแลเข้าไปอีก"
นายใช่ไหมที่จะมาอยู่กลุ่ม THE BOY เป็นสมาชิกคนที่ 9 น้องเล็กสุด โทโมยะ อัล นักเรียนชั้นม.4 ห้อง 3 ไม่ต้องตกใจไปหรอกฉันจะไม่ยอมให้นายไปถึงโรงเรียนแน่ เพื่อความสงบสุขฉันขอให้นายตายอยู่ที่นี่แล้วกันนะ" ร่างปริศนาพุ่งลงมาก่อนจะใช้กระบองขนาดใหญ่จงใจฟาดไปที่อัล แต่ดาบเรียวเล็กมาขวางได้ซะก่อนทำให้กระบองฟาดได้เพียงอากาศเท่านั้น อาร์คกำไม้เบสบอลก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นดาบ อาร์คกำไว้แน่นก่อนจะตวัดดาบฟาดไปที่กระบองนั้นอย่างแรง ร่างปริศนาถึงกับผละออกอย่างรวดเร็ว เวฟเองก็ไม่น้อยหน้าจับดาบแล้วลำแสงสีแดงโพล่ออกมาก่อนที่ดาบสั้นจะเปลี่ยนเป็นปืน เวฟจับไว้นิ่งก่อนจะเหนี่ยวไกลไปที่ร่างปริศนา ปัง!!!เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวเมื่อกระทบกับกระบองที่ชายปริศนาป้องไว้ทัน"
อย่าลืมนะว่าฉันก็เป็นพวกเดียวกับพวกนาย คิดจะทำร้ายกันมันคงไม่ง่ายนักหรอก"ร่างปริศนาเอ่ยก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น"
ก็เพราะเป็นพวกเดียวกันไง..ถึงรู้ว่ายังไงนายก็ไม่ยอมตายฟรีหรอกใช่ไหมล่ะ อาโช มาโคโตะ นักเรียนชั้นม.5 ส่วนเรื่องโรงเรียนคงไม่ต้องพูดนะ" เวฟพูดเลียนแบบก่อนจะดึงมือมาโคโตะให้ลุกขึ้น มาโคโตะเป็นคนนิสัยรักเพื่อนมากไม่น่าจะมาทำเรื่องแบบนี้"
พวกนายจะพาเด็กพวกนี้ไปจริงๆน่ะ ..พวกนายก็รู้ว่าถ้าเด็กพวกนี้ไปถึงโรงเรียนเมื่อไร พวกเราจะเดือดร้อนนะ"มาโคโตะทำหน้าหวั่นวิตกจนอัลเองที่มองอยู่ห่างๆยังสรุปได้เลยว่า ต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่"
มันถึงเวลาแล้วล่ะ...อีกอย่างเราห้ามไม่ได้หรอกนะ ยังจำที่คุณอาซิมิ บอกได้ไหมยังมีทางถ้ามันถึงเวลาของมัน เพราะงั้นหน้าที่ของพวกเราคือพาตัวเด็กสองคนนี่ ไปที่โรงเรียนให้เร็วที่สุด นายคงเข้าใจนะ อ๋อแล้วถ้ายังไงจะกลับไปกับพวกเราก็ได้นะ" เวฟเอื้อมือมาโอบก่อนจะโดนกระบองฟาดที่มืออย่างแรง"
ผมมีแฟนแล้วนะครับ..โปรดสุภาพกับผมด้วย ถ้าพวกพี่ต้องการอย่างนั้นผมคงขัดไม่ได้ พี่อาร์คผมไม่รบกวนล่ะกัน เมื่อกี้ฝากขอโทษน้องอัลด้วยนะครับที่ทำให้ตกใจ ผมคงต้องไปแล้วล่ะเดี๋ยวพี่ฮานามิ รอนานผมไปก่อนนะครับ เจอกันที่โรงเรียนล่ะกันครับ" มาโคโตะยิ้มก่อนจะนำกระบองที่เหมือนกับท่อนเหล็กยาวที่มีขนาดเท่ากับศอกเจ้าของเก็บ แสงสีฟ้าเรืองแสงก่อนอาวุธคู่กายจะหายไป มาโคโตะยิ้มอีกครั้งพร้อมกับคำนับอัลอีกครั้งเพื่อเป็นการขอโทษที่เขาได้ล่วงเกินน้องสุดท้อง"
เอ่อ...เขาไม่ได้แต๊ะอั๋งนะ" เวฟมองหน้าอาร์คก่อนจะขอความช่วยเหลือ อาร์คยิ้มก่อนจะเดินไปอยู่กับซายะ"
ถึงเวลาไปได้แล้ว...เร็วเข้าเถอะเดี๋ยวมืดนะ"อาร์คหันมาบอกกับเวฟ"
"
"
"
อือ….ทุกคนพร้อมนะ"ไปโลดเลยพี่"อืม....แล้วเรนล่ะ"ฉันจัดการเอง..แค่ผ่านป่าเมกุไปก็ถึงเมืองแล้วล่ะ" เวฟยิ้มพลางนำร่างเรนขึ้นหลังก่อนจะเดินทางต่อ ข้าวของที่เรนหอบมาจึงเป็นหน้าที่อัลพี่ชายสุดที่เลิฟที่ต้องจัดการต่อ"
อือ"อีกทางด้านหนึ่งของป่าเมกุ เด็กหนุ่มผมดำกับเด็กหนุ่มผมสีชมพู กำลังมองกลุ่มนักเรียนใหม่ที่กำลังเคลื่อนที่ไปยังโรงเรียน"
ตรงตามแผนเลยเนอะฮานามิชิ กำจัดเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ตั้งคนแน่ะ อย่างนี้เราคงได้เห็นพลังของเด็กคนนั้นซักทีเนอะ พลังของเจ้าชายโพเอลรุ่น 25 เจ้าชายผู้สืบทอดคนต่อไปของเรา"เด็กหนุ่มผมดำระบายยิ้มอย่างน่ารักจนทำให้อีกฝ่ายหอมแก้มอย่างเอ็นดูเสียไม่ได้ ก็มันช่วยไม่ได้นี่ แฟนเขาน่ารักขนาดนี้นี่หน่า"
"
อย่าพึ่งด่วนสรุปสิ ยังไม่ทันเห็นพลังซะหน่อย บางทีเด็กคนนั้นอาจจะไม่ใช่ตามคำทำนายก็ได้"เพราะงั้นตอนนี้ไงที่เราจะพิสูจน์กันว่าจริงหรือเปล่า อิอิ น่าสนุกจัง"มาโคโตะหัวเราะอย่างร่าเริง ฮานามิชิเห็นแล้วรู้สึกว่ามาโคโตะน่ารักที่สุดเลย จึงเข้ามาหอมแก้มมาโคโตะอีกรอบ ทำให้มาโคโตะหน้าแดงอีกตามเคย"
"
ขี้โกงนี่ ฮานามิชิบ้า"(-///-)อิอิ…แก้มนายนิ่มจัง"ทางฝั่งเวฟก็เดินทางมาถึงเมืองที่มีขนาดใหญ่พอสมควร เพราะเป็นเมืองที่เป็นศูนย์กลางของอาราจักรโพเอลนั่นเอง ผู้คนถึงเยอะแยะเต็มไปหมด ผู้คนที่เดินสวนทางมาก็หันไปมองคนกลุ่มใหญ่อย่างสนใจ"
"
อีกไม่นานก็ถึงโรงเรียนแล้ว"เฮ้อ...ดีจังอยากกลับไปหอมแก้มน้องซีเนียจัง"อาร์คยิ้มตาหยี (ทุกคนอย่างพึ่งเข้าใจผิดนะที่พูดน่ะแฟนผมเอง)ตึง....ตูม...ปังเสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังลั่นทั่วบริเวณลานกว้างทำให้เวฟกับอาร์คหันมามองเป็นตาเดียว ก่อนที่จะกระโดดหลบตัวจากแรงระเบิดลูกต่อมา
"
ทุกคนเป็นอะไรไหม"เวฟหันมาถามทุกคนก่อนจะหยิบดาบสั้น พลันแสงสีแดงก็เรืองออกมาจากดาบก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นปืนสีดำยาวคล้ายปืนลูกซอง แต่เวลาที่กระสุนออกมาแต่ละครั้งนี่สิ ทรงพลังสุดๆ สามารถทำให้กำแพงหนาๆกลายเป็นรูพรุนได้เลย"
ใครกันที่ขว้างระเบิดมาเนี่ย"อาร์คบ่นก่อนจะพาทุกคนไปในที่ๆปลอดภัย คือร้านค้าผลไม้ข้างๆลานกว้าง ซายะเองก็ทำอะไรได้ไม่มากนอกจากดูแลเด็กสองคนที่นี่"
พลันสิ่งที่ทำให้เขาอารมณ์เสียก็โพล่ออกมาจากควันระเบิด เด็กหนุ่มคนหนึ่งหน้าตาคมเข้มยิ้มให้ก่อนจะทำท่าล้อเลียน เด็กคนนี้ไม่ใช่โรงเรียนเรานี่ เข็มนั่น
มาหาเรื่องถึงนี่เชียว
นายจะเอาไงออกมาเจอกันเลยดีกว่า ซุ่มเงียบทำไมว่ะ" เวฟเริ่มโมโหเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่ขว้างระเบิดมาอย่างเดียว ติดต่อกันตลอด ทำให้เวฟได้แต่ตั้งรับ เขายอมรับว่าเขาโมโหไม่น้อยที่ศัตรูทำเหมือนอยากลองพลังของเขา เลยไม่ออกมาสู้ตรงๆ!!! อย่าบอกนะว่าเป็นเด็กโรงเรียนซีเวีย"
"
นายน่ะอยากตายใช่ไหมถึงโผ่ลหน้ามานี่"ฉันชื่อคานาอิ โทยะ ม.6 โรงเรียนซีเวีย กรุณาให้ความเคารพรุ่นพี่ด้วยนะครับ" โทยะยิ้มกวนๆก่อนจะโค้งคำนับ นั่นแสดงว่าหมอนี่รู้ประวัติของเขามาอย่างดี ทำให้เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากอยู่เฉยๆ เราไม่ควรเสี่ยงในเมื่อเรายังไม่รู้ข้อมูลของศัตรูเท่าไร ขนาดที่เวฟกำลังคิดอย่างเคร่งเครียด โทยะก็เอ่ยสิ่งที่เวฟถึงกับหน้าเหวอทีเดียว"
แล้วอีกอย่าง...ฉันไม่ได้มีธุระกับนายซักหน่อย ฉันมาหาเด็กนั่นต่างหาก" เด็กหนุ่มชี้ ก่อนจะก้าวขาตามไปด้วย ไม่นานก็มายืนอยู่หน้าอัล เด็กหนุ่มดึงแขนอัล ก่อนจะเหวี่ยงอัลกระเด็นไปอีกทาง เพล้ง!!!!!!!!เสียงกระจกแตกเต็มพื้นทำให้ซายะตกใจไม่น้อย เมื่อเห็นเลือดที่หัวของอัล ที่ซึมออกมาเยอะจนเสื้อชุ่มไปด้วยเลือด เด็กหนุ่มกุมแขนข้างที่โดนกระชากก่อนจะมองคนที่เหวี่ยงเขามาอย่างตะหนก เมื่อเด็กหนุ่มนามโทยะ ทำท่าจะขว้างระเบิดใส่เขา เหมือนกับที่ขว้างใส่เวฟ ช่วงเวลาพริบตาเดียวที่เวฟเข้ามาช่วยไว้แต่ก็โดนโทยะขว้างระเบิดควันไปก่อนทำให้เวฟมองไม่เห็นทางและอาศัยจังหวะนั้นเข้าจู่โจมอัลทันที"
‘
อัลระวัง"ไม่นะ อย่าทำร้ายผม พ่อแม่ทำไมถึงทำกับผมผมกลัว ใครก็ได้ช่วยที’ เฟี้ยวสายลมแรงเข้ามาปะทะโทยะก่อนที่โทยะจะกระเด็นไปอีกทาง อัลตกใจเมื่อสายลมแรงนั้นออกมาจากมือเขาเอง มือทั้งสองข้างของเขามีสายลมกำลังวิ่งวนไปทั่วมือเหมือนเกราะกำบัง ยิ่งอัลกำมือสายลมก็หมุนวนรอบมือแรงขึ้นและเร็วขึ้นเท่าตัว เหมือนกับอัลกำลังสวมถุงมืออยู่ แต่มันกลับรู้สึกเย็นอย่างประหลาด อัลอึ้งก่อนจะป้องกันตัวเองอีกครั้งจากระเบิดจำนวนมากที่โทยะส่งมาให้อย่างไม่ยั้ง อัลป้องกันได้หมดเนื่องจากสายลมที่อยู่รอบมือเข้าปะทะกับระเบิดโดยตรงทำให้เกิดการระเบิดอย่างต่อเนื่องตาม อัลปล่อยหมัดใส่หน้าโทยะอย่างแรงพลั่ก!!!!โทยะกุมปากที่แตกก่อนจะขว้างระเบิดควันอีกลูกแล้วหายตัวไป เหลือแต่เพียงซากสิ่งของที่หักพัง แต่ที่อัลสังเกตดูเหมือนกับว่าหมอนั่นกำลังยิ้มให้มากกว่า"
อัลเป็นอะไรรึเปล่า" อาร์ควิ่งมาดูก่อนจะหันไปเรียกซายะกับเรน"
"
"
"
"
ไม่เป็นอะไรครับ ว่าแต่พี่เวฟเป็นอะไรรึเปล่าครับเห็นหมอนั่นขว้างระเบิดใส่พี่เต็มที่เลย"อืม...พี่ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่นายเมื่อกี้ทำได้ยังไง สายลมที่มือนั่นสุดยอดเลยขนาดยังไม่มีอาวุธนะเนี่ย"ไอ้เวฟ...แกจะสงสัยทำไมในเมื่ออัลเป็นคนที่ทำนายไว้แล้วอาวุธก็คือมือคู่นี้น่ะแหละ ต้องอย่างนี้สิ"พวกเราฉันว่าอย่างพึ่งมาพูดอะไรตอนนี้เลย อัลก็เลือดออก แล้วที่สำคัญเรายังไม่ถึงโรงเรียนเลยนะ นี่ก็ใกล้จะมืดแล้วด้วย"อืม" ทุกคนพยักหน้าตามก่อนจะมุ่งไปยังโรงเรียน เก็บความประหลาดใจไว้ที่เวฟ และความภูมิใจให้โทยะ โรงเรียนเอกชนบรอนซ์เมซา ห้องคณะกรรมการนักเรียน วันนี้เป็นวันร่วมประชุมรายสัปดาห์ของคณะกรรมการโรงเรียน ทั้งที่มีที่นั่งประจำตำแหน่งอยู่ 8 ที่แต่กลับมาแค่ 6 คนเพราะอีก 2 คนกำลังพาตัวคนสำคัญของกลุ่มมา ทุกคนยิ้มอย่างภาคภูมิใจกับสิ่งที่กำลังจะมา"
อย่างนี้ก็สนุกนะ กลุ่มพวกเราก็ครบแล้วนะสิ THE BOY ทั้ง 9 คน วู่ ต้องฉลอง"โทจิ ทาเครุ ยิ้มก่อนจะยกอาร์บาเบล่ ขึ้นดื่มอย่างเมามัน อาร์บาเบล่เป็นเครื่องดื่มสุราในโลกโพเอล มีฤทธิ์รุนแรงมากเท่ากับ เหล้า 5 ขวดของโลกมนุษย์ หากคนธรรมดาดื่มเข้าไปอาจถึงสลบถึง 2 วัน หรือไม่ก็ตายทีเดียว"
ก็เห็นนายกินทุกงาน จะฉลองทำไมในเมื่อสำหรับนายแล้วก็เหมือนวันธรรมดาทั่วไป"เทตซึ นาโอะ เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งที่ดูจะแก่เรียนมากที่สุดในกลุ่ม สะบัดผมดำที่ระต้นคอเบาๆก่อนจะริบขวดเหล้าจากทาเครุ พลันไฟก็ลุกที่ปลายผมของนาโอะทำให้ขวดอาร์บาเบล่ระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆเนื่องจากความร้อนของเปลวเพลิงที่สูงถึง
100 องศาทีเดียว"
ทำงี้ได้ไงนาโอะ นายจะมาระเบิดของเล่นในห้องกรรมการไม่ได้นะเว๊ย เห็นใจคนเก็บกวาดบ้างสิว่ะ" ทาเครุบ่นอุบอิบ ถ้าไม่ใช่เพื่อนเขาโวย (มากกว่านี้) ไปแล้วนะเนี่ย อีกอย่างหัวมันก็น่ากลัวจริงๆ อย่างกับเอาไฟมาไว้บนหัวอย่างนั้นแหละ คนบ้าอะไรว่ะมีไฟติดที่หัวได้ด้วย"
งั้นนายก็คงต้องเห็นใจคนที่แบกนายกลับห้องบ้างนะ ทำไมฉันต้องซวยทุกทีเลยที่ต้องอยู่ห้องเดียวกับนายทุกปีด้วย" นาโอะหยิบแว่นสีดำขึ้นมาสวมก่อนจะเร่งไฟที่ผมจนลุกทั้งหัว หัวนาโอะเปลี่ยนจากสีดำกลายเป็นสีแดงเพลิงบ่งบอกให้ทาเครุรู้ว่าเขาพูดจริง"
ถึงกับทำหัวแดงเลยรึไง เอาน่านาโอะทาเครุ เรามาสนุกกับน้องสุดท้องของกลุ่มดีกว่านะ ฉันกับทาเครุจะทำความสะอาดห้องนอนเวฟกับอาร์ค นาโอะกับเอตะทำอาหาร ส่วนพวกนายฮานามิชิ, มาโคโตะ เลิกสวีทแล้วมาช่วยกันจัดแต่งห้องนั่งเล่นสำหรับรับน้องใหม่ของกลุ่มด้วย"อาเบชิ เซนะ เด็กหนุ่มน่าตาคมแถมเท่ด้วยการเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียน ทำให้เซนะมีความสูงมากพอๆกับเวฟและอาร์คทีเดียว ทั้งหุ่น
+หน้าตา ก็ทำให้เด็กผู้หญิงภายในโรงเรียนกรี๊ดกราดได้ไม่ยาก นิสัยชอบเล่นก็เป็นจุดเด่นที่ทำให้เซนะดูโดดเด่นจากเวฟและอาร์ค แต่เวลาเอาจริงก็เป็นกำลังสำคัญของกลุ่มเหมือนกัน"
ครับบบบบ ท่านเซนะ" ทุกคนโค้งคำนับล้อเลียนเซนะทันทีที่ฟังจบ"
ดีมาก ตกลงตามนี้นะ" เซนะผู้ที่อารมณ์ดีมากเกินไป + ความรักสนุกมากเกินไป ไม่รับรู้ว่าเพื่อนๆกำลังล้อตัวเองอยู่ก็ตอบรับด้วยความภาคภูมิใจอีกด้าน หลังจากเดินมาจากเมืองก็ราวๆ
2 กิโล ก่อนจะมาถึงโรงเรียนเอกชนบรอนซ์เมซา อัลมองภาพเบื้องหน้าก่อนจะหอบตุ๊กตาคิตตี้ขึ้นพาดไหล่ ความงดงามของโรงเรียนทำเอาเขาและเรนมองอย่างตะลึง โรงเรียนสีขาวนวลตา ตึกเรียนแต่ละตึกมีขนาดใหญ่ และผู้คนมากมายที่สวมชุดนักเรียนสีทองนวลตา พวกเขามองมาก่อนจะยิ้มให้และเดินเข้าโรงเรียนเหมือนปกติ‘
ที่นี่น่ะหรอ ที่ยายอยากให้พวกเรามา ทำไมล่ะทำไมต้องเป็นพวกเรา แล้วเรื่องลมที่มือล่ะ คนที่9 มันคืออะไร…ทำไมมมผมจะทำยังไงดี’ อัลคิดเรื่อยเปื่อยก่อนจะสะดุ้งเมื่อซายะกระชากแขนเบาๆ (ให้นางเอกแตะตัวมั่งดีกว่า อิอิ: ผู้แต่ง)โอ๊ย!!!อัลร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อซายะจับแขนข้างที่เจ็บ ซายะตกใจก่อนจะกระชากเข้าหาตัวเอง ทำให้อัลกระเด็นเข้าเต็มๆที่หน้าอกซายะ เด็กหนุ่มพยายามขยับหน้าแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากอยู่เฉยๆ ก็เขาเจ็บแขนนี่ ที่หัวอีก แย่ชะมัด"
ออกไปนะ อย่ามาแตะอั๋งนะ" ซายะทำท่าจะเหวี่ยงอัลแต่ก็โดนเวฟขัดซะก่อน"
อย่านะซายะ อัลบาดเจ็บอยู่ เธอเองก็มีส่วนผิดนะไปกระชากแขนคนเจ็บอย่างนั้น" อาร์คพูดพลางดึงอัลออกจากตัวซายะเบาๆ แต่อัลก็ยังร้องครวญครางเบาๆออกมาเพราะความเจ็บปวด"
เป็นอะไรมากไหม ดูท่าแล้วคงจะหักนะเนี่ย คงต้องหยุดใช้งานเป็นอาทิตย์ แล้วใครบางคนแถวนี้คงต้องรับผิดชอบต่อการกระทำที่รุนแรงด้วยสินะ" อาร์คบุ้ยใบ้มาทางซายะพลางทำหน้าเหรอหลา ซายะมองอัลพลางกัดฟันอย่างขัดใจ"
ก็ได้ถ้าแกต้องการอย่างนั้น งั้นต่อไปนี้นายโทโมยะ อัล นายย้ายมาอยู่กับฉันล่ะกันจนกว่านายจะหายดี ห้ามมีข้อแม้นะเพราะเดี๋ยวคนแถวนี้จะบ่นฉันเข้าให้ว่าไม่รับผิดชอบ" ซายะหน้ามุ่ยพลางเดินเข้าโรงเรียนอัลมองมาที่อาร์คทันที แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะคนชวน ( แกมบังคับต่างหาก ) เขาให้มาอยู่ด้วยเดินดุ่มๆไปในโรงเรียนแล้วเรนตื่นจากการสลบมานานก็งัวเงียอยู่บนหลังเวฟ เรนมองโรงเรียนอย่างตะลึงก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับซายะแทน เรนเบิกตากว้างมากขึ้นเมื่อได้ยินซายะจะให้พี่ชายของเขาย้ายไปอยู่ด้วย ทำให้เรนทำท่าจะขยับตัวออกจากหลังเวฟทันที"
ปล่อย 2 คนนั้นไปเถอะ พี่ชายเธอปลอดภัยแน่ถ้าอยู่กับซายะ ระยะนี้รู้สึกว่าอัลต้องได้รับการดูแลน่ะ เธอก็เห็นคนที่จะมาทำร้ายอัลแล้วนี่" เวฟกระชับแขนตัวเองเพื่อไม่ให้เรนลง เพราะดูท่าแล้วเจ้าตัวยังอ่อนแออยู่บ้าง"
ตะแต่ ทำไมต้องเป็นพี่ซายะล่ะคะ เรนไม่เข้าใจ" เรนก้มหน้าลงบนหลังเวฟพลางพึมพำเพื่อให้เวฟได้ยินเพียงคนเดียว เวฟหยุดเดินก่อนจะตอบคำถามเรน"
ก็เพราะ เขาคู่กันน่ะสิ" เวฟพูดก่อนจะกระชับแขนแล้วเดินต่อไปแปลบบบบบ‘
คู่กันงั้นเหรอ โหดร้ายจัง’ เรนซบหน้าลงกับหลังเวฟ เวฟสัมผัสถึงหยดน้ำตาอุ่นๆที่หยดลงบนแผ่นหลังอย่างปวดร้าว ‘ยังไงมันก็เป็นความจริง เธอฝืนมันไม่ได้เรน อยู่ตรงนี้นะอยู่ใกล้พี่ พี่จะคุ้มครองเธอเอง’
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น