[Fic OC] When they are..!? เมื่อพวกเขาเป็นคน ! (all)

ลำดับตอนที่ #4 : เพื่อนใหม่ และศัตรูคนเดิม

@ โรงเรียนไฮสกูล

เด็กสาวในโรงเรียนวันนี้ดูร่าเริงและสวยสดใสเป็นพิเศษ บางห้องถึงกับลงทุนทาเล็บ ทาปากนิด ๆ มาโรงเรียนเลยทีเดียว เพราะว่าวันนี้ที่โรงเรียนจะมีหนุ่มหล่อจากดินแดนที่ห่างไกลถึง 6 คน บางคนก็เห็นแล้วนำมาเล่าสู่กันฟังกับเพื่อน ๆ ตอนนี้ข่าวของพวกเขากำลังมาแรงมาก ๆ แทบไม่มีใครไม่รู้จักพวกเขาในตอนนี้เลย

"หึ..พวกนายเตรียมตัวปฏิเสธคนที่มาขอคบด้วยล่ะ จำที่ฉันบอกได้ใช่ไหม" โรคุโดที่ทำหน้าที่ผู้ปกครองเชิดหน้าพลางเอ่ยขึ้นอย่างทะนง เขาเหลือบตามองน้อง ๆ ที่ยืนเรียงลำดับต่ำสูงกันไปเรื่อย ๆ

"จำได้น่าาาาา" ฮายาเตะโวยวายเพื่อพยายามเปลี่ยนเรื่อง เขารำคาญที่จะต้องมาทนฟังคำสั่งสอนของพี่ชาย ไม่สิ ผู้ปกครองต่างหาก

"ผม..ง่วง..อ่ะ.." มัตสึโอกะหาวอย่างเซ็ง ๆ ก่อนจะคอตกลงไป ซาวาดะจึงช่วยดึงเขาให้หลุดจากภวังค์

"ถึงโรงเรียนแล้ว เข้าไปกันดี ๆ แล้วอย่าลืมที่อาบอกนะ !!" เมื่อถึงหน้าโรงเรียน โรคุโดต้องเปลี่ยนสรรพนามแทนตัว ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะโดนจีบไปด้วยก็ได้

เขารีบเดินกลับอย่างรวดเร็ว แต่กลับโดนเด็กสาวคนหนึ่งกรี๊ดแล้วชี้มาที่เขาพร้อมพาเพื่อน ๆ มาดูด้วย

"ดูนั่นสิแก ! ตระกูลนี้หล่อทุกคนเล๊ยยยยยย" เด็กสาวคนนั้นกรี๊ดจนหูของเขาแทบแตก โรคุโดจึงรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เขาวิ่งตัดเข้าไปในซอยแล้ววาร์ปหายไปทันที กลุ่มเด็กสาวที่วิ่งตามมาจึงมองไม่เห็นเขา

"เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ.."

@ ห้องเรียนของเหล่า Angry Bird

"อ่า..สวัสดีครับ ผมชื่ออากิระ ทากาชิ อายุ 16 ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" ทากาชิโค้งลงก่อนจะมองเพื่อนร่วมห้องอย่างไม่คุ้นเคย

"สวัสดีครับ ! ผมชื่ออากิระ มัตสึกิ อายุปีนี้ 15 ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนเลยนะครับ !" มัตสึกิแนะนำตัวอย่างร่าเริงก่อนจะโค้งลง 45 องศาอย่างสง่างาม ทุกคนมองเขายิ้ม ๆ บางคนก็หัวเราะเบา ๆ

"อ้ะ ! เอ่อ..ผมอากิระ มัตสึโอกะ..อายุของผมคือ 14 ปี ย..ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ.." มัตสึโอกะที่ขี้อายมาก ๆ ก้มหน้าไปพูดไป เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา หน้าของเขาก็แดงระเรื่อ ทำเอาเพื่อนร่วมห้องของเขาอมยิ้มไปตาม ๆ กัน

"ผมอากิระ โนโมกิ อายุ 18 ปี ยินดีที่ได้รู้จัก" โนโมกิยืนเก๊กอย่างสง่า นัยน์ตาที่ดูไม่เป็นมิตรของเขาทำให้ผู้หญิงบางคนหน้าแดงฉ่าขึ้นมาทันที

"สวัสดีฮะ ผมอากิระ ซาวาดะ อายุของผมคือ 17 ปี ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ซาวาดะโค้งลง 90 องศา ก่อนจะยิ้มอย่างสุภาพราวกับพ่อบ้าน ผู้หญิงน้อยคนที่จะชอบเขาแอบส่งยิ้มให้เขา เขาเองก็ยิ้มตอบให้

"สวัสดี !! ฉันอากิระ ฮายาเตะ อายุ 17 ยินดีที่ได้รู้จัก !" ฮายาเตะตะโกนดัง ๆ บางคนก็ตกใจ บางคนก็สะดุ้งตกใจ เขายิ้มแห้ง ๆ เล็กน้อย ก่อนจะตวัดสายตาไปมองอาจารย์ประจำชั้น

"อ่ะ..เอ่อ..ขอเชิญไปนั่งที่ว่าง 6 ที่ตรงนั้นได้เลย.." อาจารย์มีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด แต่กลับไม่แสดงออกมา หากแต่ฮายาเตะก็รู้ดีว่าอาจารย์หนุ่มคนนั้นกำลังตกใจเล็กน้อย

ร่างสูง (?) เดินไปนั่งเรียงแถวกันตามที่ได้จัดไว้ให้ โนโมกิและมัตสึโอกะได้นั่งข้างกัน แต่ข้าง ๆ ของพวกเขามีผู้หญิงนั่งอยู่ด้วย มัตสึโอกะหันหน้าไปมองผู้หญิงที่นั่งข้างเขาด้วยแววตาใสซื่อ ก่อนจะเอ่ยปากถามบางอย่างขึ้นมา

"เธอ..ชื่ออะไรเหรอ ?"

เสียงของเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นมา เสียงใส ๆ ที่ยังไม่แตกหนุ่มของเขาถามเธอ เด็กสาวหันไปมองอย่างตกใจเล็ก ๆ ดวงตาสุกใสกลมโตของเธอเปล่งประกายขณะที่กำลังมองเขา ผมยาวของเธอสะบัดกลับไปอย่างรวดเร็วจนโดนหน้าเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างเธอ ก่อนที่ปากเรียวสวยของเธอจะเอ่ยตอบ

"คิตซึตะ คาโอริค่ะ"

"หือ ? ชื่อเธอน่ารักดีจัง" มัตสึโอกะพูดออกไป ก่อนจะแนะนำตัวอีกรอบ "ผมอากิระ มัตสึโอกะ เรียกผมมัตสึโอกะก็ได้ ผมเป็นน้องเล็กสุด ยินดีที่ได้รู้จักนะ" เด็กหนุ่มส่งรอยยิ้มเป็นมิตรให้ เนื่องจากคาบนี้เป็นคาบที่อาจารย์ผู้สอนลาป่วย ทุกคนจึงได้มีโอกาสแนะนำตัวกับเพื่อน ๆ สักครู่หนึ่ง มัตสึโอกะก็ถามขึ้นมาอีก

"ผมอายุ 14 นะ แล้วคาโอริล่ะ ?"

"ฉัน..อายุ 15 ค่ะ" คาโอริยิ้มบาง ๆ ให้เขาก่อนจะตอบ มัตสึโอกะทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเขาคุยกับคนที่อายุมากกว่าเขา

"อายุเท่าพี่มัตสึกิเลยนะครับ งั้นผมเรียกพี่คาโอริละกันนะ !" เด็กหนุ่มยิ้มขึ้นมาอย่างร่าเริง คาโอริกำลังจะบอกเขาว่า เรียกเธอว่าคาโอริเฉย ๆ ก็ได้ แต่เธอก็ห้ามเขาไม่ทันเสียแล้ว เธอจึงต้องจำใจตอบ

"ก็ได้จ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะมัตสึโอกะคุง"

"เช่นกันฮะ !"

"นี่ !! ฟุโจ ซากายะ ! มาหาพี่หน่อยสิ !" เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง ผู้ถูกเรียกซึ่งเป็นหัวหน้าห้องเดินไปด้วยความหงุดหงิด ก่อนที่เด็กสาวจะเปิดประตูออกอย่างเร็วและแรง

ข้างหน้าห้องนั้นทำให้พี่น้องทั้งหกถึงกับตกใจ คนหน้าห้องเองก็ตกใจเช่นกัน แต่เขากลับยิ้มมุมปากอย่างสะใจ ก่อนจะเดินแทรกผ่านหัวหน้าห้องเข้ามาหา

"พวกคุณเองเหรอ" ทาซึโตะ ฮาจิเมะ หรือหัวหน้ากลุ่ม Bad Piggies เอ่ยขึ้้น ก่อนจะแสยะยิ้มมุมปากให้กับเหล่าพี่น้องทั้งหก พวกเขาขบกราบแน่นด้วยความโมโห แต่โนโมกิกลับเดินเข้าไปใกล้ ๆ แล้วทำหน้ากวนประสาทฮาจิเมะ

"ถ้าไม่ใช่พวกผม..พี่น้องเจ็ดคน มาจากดินแดนที่ห่างไกลซึ่งเป็นที่เดียวกับคุณ.."

"จะเป็นใครซะอีกล่ะ..หืม ? :)" โนโมกิจับคางฮาจิเมะขึ้นมา ก่อนจะยิ้มยั่วโมโหอีกฝ่ายอย่างจงใจ ฮาจิเมะหัวเราะด้วยความขบขัน ก่อนจะเสหลบหน้าไปทางอื่นแล้วจับมือของโนโมกิลงจากคางตัวเอง นัยน์ตาสีเขียวอ่อนส่องประกายทระนงขึ้นมาสักครู่ แต่เขาก็ซ่อนมันไว้ในใบหน้าชั่วร้ายได้ทัน ฮาจิเมะแสยะยิ้มน้อย ๆ พลางดันโนโมกิออกไป เขาสะบัดผมสีเขียว ๆ ใส่หน้าโนโมกิ มัตสึโอกะถึงกับฉุนขึ้นมาทันที

"พี่ฮาจิเมะฮะ !! อย่าทำอย่างนั้นกับพี่โนโมกินะ !" มัตสึโอกะร้องขึ้น เขาลุกขึ้นเดินตรงมายังฮาจิเมะ ก่อนจะยืนจ้องหน้าฮาจิเมะอยู่นานสองนาน ทากาชิยิ้มเจื่อน ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปแยกระหว่างกลางของทั้งคู่

"ไม่เอาน่า ! ฮาจิเมะก็อย่ารังแกน้องเลยเนอะ -3-)/" ทากาชิเอื้อมมือไปตบบ่าฮาจิเมะเบา ๆ ด้วยความที่เขาตัวเล็กกว่าฮาจิเมะ 11 เซนติเมตร ทำให้เขาต้องยืดมือขึ้นไปพอสมควรเลยทีเดียว

"หึ เจอกัน..ที่ดาดฟ้านะ" ฮาจิเมะพูดพลางยิ้มให้โนโมกิ เขายักคิ้วให้ทุกคน ก่อนจะยื่นกล่องข้าวสีเขียวใบไม้ให้ซากายะ เด็กสาวรับมาก่อนจะเกาหัวแกรก ๆ แล้วแลบลิ้นน้อย ๆ ออกมา พลางพูดขอบคุณ

"ขอบคุณนะคะพี่ชาย !"

@ ช่วงพักกลางวัน ที่ดาดฟ้าโรงเรียน

ฮายาเตะเดินขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขาทรุดกายนั่งลงข้างซาวาดะที่นั่งทานข้าวกล่องอย่างมีมารยาท ฮายาเตะรีบแย่งปลาหมึกในกล่องข้าวของซาวาดะไปลองชิม

"เฮ้ !! น้องรัก อย่าแย่งแบบนั้นเซ่ - -" ซาวาดะตกใจเล็กน้อยแต่เขาก็พอจะตั้งสติได้ เขาจึงรีบแย่งปลาซาบะและปลาแซลมอนในกล่องของฮายาเตะไป มัตสึกิมองแล้วหัวเราะคิกคักกับทากาชิและมัตสึโอกะ

"พี่ครับ !! นั่นของโคตรโปรดของผมเลยนะ !"

"นายแย่งฉันก่อนนี่นา !!" ซาวาดะแย้งขึ้นทันที ฮายาเตะรีบวิ่งไปอีกมุมแล้วนั่งกอดเข่าอย่างเสียใจ โนโมกิจึงสะกิดมัตสึโอกะเบา ๆ เพราะในกล่องข้าวของเด็กหนุ่มผมสีฟ้ามีปลาแซลมอนอยู่พอสมควรเลยทีเดียว

"อ๊ะ ! รับทราบครับ !" มัตสึโอกะเดินคีบปลาแซลมอนพลางเดินไปให้ฮายาเตะ เมื่อถึงเป้าหมายตามที่ต้องการ เขาก็สะกิดพี่ชายทันที

"พี่ฮายาเตะฮะ ผมเอาแซลมอนมาให้ฮะ ตั้งสองชิ้นเชียวน้า" คนตัวเล็กกว่าพยายามอ้อนเพื่อปลอบใจ แต่อีกฝ่ายแทบจะไม่สนใจปลาแซลมอนของเขาเลย

"ไม่เป็นไร.."

ชายหนุ่มผมสีเขียวอ่อนเดินเข้ามาพอดี เขามองฮายาเตะและมัตสึโอกะด้วยนัยน์ตาสีเขียวของเขา ก่อนจะปรบมือเรียกร้องความสนใจจากทุกคน และก็ได้ผลกว่าที่คิด ทุกคนหันมามองเขากันหมดรวมทั้งฮายาเตะด้วย เขาปิดปากหาว พลางลงไปนั่งข้าง ๆ โนโมกิ และที่ ๆ เขานั่งก็คือที่นั่งของมัตสึโอกะนั่นเอง

"พี่ฮาจิเมะฮะ นั่น..เอ่อ..ที่นั่งของผม.." มัตสึโอกะเอ่ยขึ้น พลางยิ้มเจื่อน ๆ ก่อนจะมองคนตรงหน้าด้วยความหวังว่าเขาจะลุกขึ้นให้ แต่กลับไม่เป็นดังคาด

"มานั่งตักผมก็ได้ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย" ฮาจิเมะยิ้มให้มัตสึโอกะที่ยืนเอ๋ออยู่ ก่อนจะฉุดมัตสึโอกะให้นั่งลงที่ตักของเขาอย่างนุ่มนวล และนั่นทำให้แก้มของคนตัวเล็กกว่าแดงฉ่าขึ้นมาทันที

"อ..เอ่อ..ไม่ต้องก็ได้มั้งฮะ.."

"นายอายหรือไง ?"

ชายหนุ่มผมสีเขียวพูดแล้วก็แอบยิ้มมุมปาก แต่ทันใดนั้นเจ้าชายขี่ม้าขาว (ของมัตสึโอกะ) ก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเอ่ยขึ้นช้า ๆ แต่ชัดเจนให้ได้ยินกันทั่วว่า..

"มัตสึโอกะจัง มานั่งที่ผมสิ ^^*" มัตสึกิยิ้มกว้างอย่างน่ารัก ก่อนจะวางกล่องข้าวไว้ข้าง ๆ ฮาจิเมะ แล้วดึงมัตสึโอกะขึ้นมาจากตัก เขาแอบส่งสายตาอย่างผู้ชนะไปจิกกัดฮาจิเมะเบา ๆ แต่อีกฝ่ายกลับยักไหล่สบาย ๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้มัตสึกิ

"อ้ะ..ขอบคุณนะฮะ !" มัตสึโอกะพยายามเขย่งตัวขึ้นไปหอมแก้มมัตสึกิ แต่เขากลับทำไม่ได้ เนื่องจากเขาตัวเล็กกว่า มัตสึกิมองคนตรงหน้าพลางหัวเราะเบา ๆ เขาก้มตัวลงให้อีกฝ่ายหอมแก้มตัวเขา

"เห้ย ๆ ดาดฟ้าโรงเรียนนะเว้ย ทำอะไรโจ่งแจ้งเกินไปล้าวววววววว" เสียงของทากาชิดังขึ้นขัดจังหวะ มัตสึโอกะยิ้มบาง ๆ ให้เขา ก่อนจะเดินตรงไปที่ทากาชิ

"ผม แค่ ขอบ คุณ นะ ครับ.. ^^+" มัตสึโอกะทำหน้าเหี้ยม สายตาของเขาดูดุดันขึ้นมาทันที ทำให้คนที่จะกวนประสาทเขาต้องขอโทษขอโพย

"ขอโทษคร้าบ.."

ทุกคนหัวเราะขึ้นมา ในขณะที่ฮาจิเมะลุกขึ้นยืนเท้าเอว สายตาคมของเขากวาดมองทุกคนราวกับนกเหยี่ยว โนโมกิกระแทกกล่องข้าวลงกับพื้นแรง ๆ จนทุกคนตกใจ ชายหนุ่มผมสีดำยืดตัวขึ้นยืน เขามองฮาจิเมะอย่างไร้ความรู้สึก ในขณะที่ฮาจิเมะก็มองเขาอย่างเหยียด ๆ เช่นกัน ชายหนุ่มร่างสูงสองคนที่ห่างกันเพียงสามเซนติเมตรยืนประจันหน้ากัน ท่ามกลางเพื่อน ๆ และน้อง ๆ

"หึ ฉันล่ะสงสัยนัก ว่านายเรียกพวกเราขึ้นมาทำไม" คนตัวเล็กกว่าเปิดประเด็น ทำให้ฮาจิเมะสะอึกไปเล็กน้อย พลางยิ้มมุมปาก เขาก้มตัวลงหยิบขวดน้ำที่พกขึ้นมาดื่ม ก่อนจะใช้หลังมือปาดน้ำที่เลอะปากออก

"ฮะ ๆ เรื่องแค่นี้ คนอย่างนายน่าจะคิดได้นะ แบล็คคุง" คนตรงหน้าเงียบไปสักพัก เนื่องจากอีกฝ่ายที่เขากำลังตอบโต้เรียกชื่อเล่นของเขาที่ลับในครอบครัวมาก ๆ ขึ้นมา แต่เขาก็รวบรวมสติได้ทัน

"อย่าเรียกชื่อนั้น.."

"ดื้อจังนะครับ"

ฮาจิเมะอมยิ้มเล็ก ๆ อย่างกวนประสาท เขาอยากจะกลับไปแกล้งเจ้าพวกนี้ที่ดินแดนเก่า แต่ก็ทำได้แค่คิดนั่นแหละน้า.. 
ความคิดของฮาจิเมะหยุดลงเมื่อเสียงเตือนในโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น จนพวก Angry Bird ยังตกใจ มือใหญ่หยิบมันขึ้นมาปิดเสียง ก่อนจะพูดกับโนโมกิอย่างตั้งใจ

"ได้เวลาเรียนแล้วนะครับเด็ก ๆ" ฮาจิเมะหันไปพูดกับโนโมกิ โนโมกิแค่นหัวเราะเบา ๆ เขายักไหล่สบาย ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะสวนคำถามกลับไปบ้าง

"ไม่ไปทำงานชุ่ย ๆ ในคาเฟ่บ้าบออะไรของแกหรือไง"

"ปีนเกลียวจังนะครับ..คนอย่างคุณเนี่ย..น่าจะมาเป็นทาสของผมมากกว่า ผมอายุมากกว่าคุณนะ" ฮาจิเมะโปรยยิ้มที่หวานเลี่ยนให้โนโมกิ แต่นั่นทำให้คนตรงหน้าเขาอยากจะอ้วกออกมาเสียเต็มที

"อ้ะ..เสียงกริ่งดังแล้ว ไปเรียนกันเถอะฮะ พี่ฮายาเตะด้วยนะ" มัตสึโอกะร้องขึ้นทำลายบรรยากาศตึงเครียด เด็กหนุ่มตัวเล็กพยายามดึงแขนทากาชิและมัตสึกิให้ลงไปข้างล่าง แต่หัวหน้าห้องก็เปิดประตูมาพอดี

"นี่ ! พี่คะ !! ลูกน้องพี่โทรมาหาหนู เค้าโทรมาเพื่อตามพี่อ่ะ !" หัวหน้าห้องนาม ฟุโจ คาซายะ วิ่งขึ้นมาพร้อมกับตะโกนใส่ฮาจิเมะ แต่คนถูกตะโกนใส่กลับทำหน้าตาย พลางหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาเสียบหูฟังฟังเพลง แต่คาซายะก็วิ่งมากระชากออกอย่างรวดเร็ว

"ระวังหน่อยฟุโจ มันแพงนะ - -" ฮาจิเมะเบ้ปากพลางมองน้องสาวตรงหน้า แต่สายตากดดันที่น่ากลัวของอีกฝ่ายทำให้เขาถอนหายใจเบา ๆ

"เออ ๆ ก็ได้ ลงไปก็ได้"

"พี่นี่นะ ! ให้หนูมาตามอยู่เรื่อยเลย !" คนตัวเล็กโวยวายใส่เขา ฮาจิเมะพองแก้มข้างหนึ่งขึ้นมาพลางหยิบลูกอมแบบแท่งมาใส่ปากตัวเอง เขาเหลือบตามองน้องสาวก่อนจะขยี้หัวเบา ๆ

ฟุโจหันมามองพวกเขาอย่างรวดเร็ว เธอมองไปที่มัตสึโอกะอย่างตั้งใจ แก้มเนียนใสของเธอแดงขึ้นชั่วขณะหนึ่ง แต่ฟุโจก็สะบัดหน้าไล่ความเขินอายออกไปได้ทัน เธอชี้ไปที่พวกเขาที่ละคนก่อนจะพูดออกมา

"ร..รีบเข้าเรียนกันล่ะ ! อีกสิบห้านาทีนะ !"

"อย่าพูดมากน่าฟุโจ ไปส่งพี่หน่อย -____,-" ฮาจิเมะบ่นออกมาดัง ๆ ก่อนจะลากน้องสาวของเขาออกไป เขาหันมาแสยะยิ้มใส่โนโมกิ ทำให้มัตสึโอกะไม่พอใจอย่างมาก แต่เขาก็ทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้

@ ห้องเรียน

ความวุ่นวายภายในห้องเรียนเกิดขึ้นทันทีเมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในห้องเรียน พวกผู้หญิงต่างพากันวิ่งกรูเข้ามาหาพวกเขาพลางจับตามตัว บางคนก็วิ่งเข้ามากอดพวกเขา ฮายาเตะทำหน้าตายด้วยความหิวโหยและการที่ถูกสาว ๆ กอดรัดอย่างแน่น

"ไอ้ฮายาเตะมันฮอตกว่าที่เราคิดไว้อีกนะเนี่ย >A<" เสียงของโนโมกิดังขึ้นด้วยความขำ หากแต่อีกฝ่ายกลับไม่ขำด้วย สายตาเหมือนซอมบี้ตายซากจ้องแบบห่อเหี่ยวมาที่เขาเหมือนจะสื่อว่า ช่วยเขาด้วย -__-"

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง !!

เสียงออดบอกหมดเวลาพักเที่ยงดังขึ้นลั่นโรงเรียน ทุกคนรีบกลับไปประจำการที่นั่งอย่างว่องไวโดยเฉพาะกลุ่มนักเรียนหญิง เพราะพวกเธอรู้ว่า คาบนี้ใครจะเข้าสอน..

"สวัสดีครับ ~" เสียงนุ่ม ๆ ลอยเข้ามาในห้องเรียน ดึงสายตาของนักเรียนหญิงทุกคนได้เป็นอย่างดี เพียงชั่วพริบตาทุกคนก็หันไปสนใจที่หน้าห้องกันหมด อาจารย์หนุ่มยิ้มหวานให้กับทุกคนในห้องเรียน ก่อนจะมองด้วยความสงสัยไปยังกลุ่ม Angry Bird

"นักเรียนใหม่สินะ ? ชื่ออะไรกันบ้างล่ะ ? เอาชื่อเล่นก่อนละกัน"

ทุกคนแนะนำตัวกับอาจารย์จนเสร็จเรียบร้อยและนั่งลง ในขณะที่แบล็คหันไปถามน้องชายตัวเล็กของเขาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยความสงสัย

"มัตสึโอกะจัง นายคิดว่าอาจารย์คนนั้นแปลก ๆ มั้ยอะ"

บลูหรือมิซุอิโระหันหน้าไปมองคนเรียกชื่อเขาพลางยิ้มกว้าง "ก็..ประมาณนั้นล่ะฮะ !"

"เงียบ ๆ ได้แล้วครับ สองคนนั้นน่ะ !!" อาจารย์ผมสีเขียวอ่อนที่สวมมงกุฏเคาะไม้กับโต๊ะครูเสียงดังจนทุกคนสะดุ้ง ก่อนจะชี้ไม้ไปทางพวกเขาสองคนทันที

"เขาแค่..เหมือนพวก Bad Piggies น่ะครับ"

--------------------------------------------------------------------------------------

Talk with Dreamzii'chan.

ต่อจนได้ค่ะ แฮ่ ๆ > <' อาจารย์คนนี้จะเป็นพวกของคิมิโระจังหรือเปล่า ?
รอติดตามในตอนต่อ ๆ ไปน้าาาาา สำหรับตอนนี้ก็ขอบคุณค่ะ !
ตอนหน้า..ขอเป็น FAQ นะคะ ไขข้อข้องใจค่ะ <3
อยากถามอะไร เม้นถามหรือส่งข้อความลับมาเลยนะคะ จะลงให้ :)