ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เริ่มต้นเข้าโรงเรียน !
เมื่อเสร็จงานทุกคนแล้ว โรคุโดจึงเรียกมารวมตัวกันที่ห้องรับแขก ก่อนจะเสนอให้ทุกคนเข้าเรียนหนังสือที่โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง พวกเขาตื่นเต้นกันมาก ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าโรงเรียนของมนุษย์จะมีวิธีการสอนแบบไหนกัน แต่ส่วนใหญ่จะเก็บอาการไม่ค่อยแสดงออกมากันมากกว่า
"อ่า..แต่ว่าพี่ไม่ต้องเข้าเรียนนะ ต่อไปนี้พี่จะเป็นผู้ปกครองให้แล้วกัน" โรคุโดเอ่ยขึ้นยิ้ม ๆ เขาเป็นพี่ใหญ่สุด ทำอะไรจึงไม่มีน้องบ่นว่า อีกอย่างในดินแดน Angry Bird เขาตัวใหญ่มาก ๆ เมื่อเอามาเทียบกับนกฟ้าแล้วต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยทีเดียว
"แล้วแต่พี่เลย ผมไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้วล่ะ" ฮาจิเมะบ่นลอยหน้าลอยตา ฮาจิเมะเป็นคนสองบุคลิก เวลาเขาอยู่กับพวกพ้องทั้งหมด เขาจะเย็นชาและค่อนข้างหยาบคาย แต่เวลาอยู่กับซาวาดะหรือไวท์ เขาจะร่าเริงและเปิดเผยอีกด้านของตนออกมาอย่างชัดเจน เพราะไวท์เป็นคนเงียบ ๆ ค่อนข้างใจเย็นและดูเป็นผู้ใหญ่กว่าโรคุโดในบางครั้งเสียอีก
"งั้น เราไปกันเลยดีมั้ยฮะ !" มัตสึโอกะพูดขึ้นอย่างร่าเริง โนโมกิดึงเขามานั่งตัก ทำให้เขาตกใจเล็กน้อย ก่อนที่โนโมกิจะพูดขึ้นกับโรคุโด
"ว่าอย่างนั้นแหละ ฉันก็อยากไปเต็มที ถ้าเราได้เข้าเรียนมันจะดีแค่ไหนนะ"
โรคุโดมองหน้าน้อง ๆ ทุกคน และเห็นว่าทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับโนโมกิ ตัวเขาเองก็รู้สึกว่าต้องรีบไปแล้วเพราะเริ่มเย็นลงทุกที ขืนชักช้ากว่่านี้โรงเรียนจะปิด น้อง ๆ ของเขาจะไม่ได้สมัครเข้าเรียนเอา เขาจึงพาน้อง ๆ ไปโรงเรียนชื่อดังทันที
@ โรงเรียนไฮสกูล
ชายหนุ่มเจ็ดคนเดินเข้าไปในโรงเรียนยามเย็น นักเรียนบางคนก็เดินกลับบ้านแล้ว นักเรียนหญิงส่วนใหญ่จับจ้องพวกเขาไม่วางตา บางคนก็หันไปซุบซิบกันเงียบ ๆ บางคนก็กรี๊ดออกมาเลย ทำให้พวกเขาตกใจเล็กน้อย แต่มีนักเรียนหญิงคนหนี่งวิ่งเข้ามาจะกอดพวกเขา โรคุโดจึงวิ่งเข้าไปในห้องอาจารย์ใหญ่ทันที
"สวัสดีครับ" โรคุโดเอ่ยปากสวัสดีอาจารย์ใหญ่ก่อน หลังจากนั้นน้อง ๆ ของเขาก็สวัสดีตาม อาจารย์ใหญ่นั่งนิ่งสักพัก ก่อนจะยิ้มออกมาแล้วทักทายพวกเขากลับไปบ้าง
"สวัสดี พวกคุณมาสมัครเข้าเรียนละสิ" อาจารย์เอ่ยขึ้น พวกเขาพยักหน้าพร้อมกับคำพูดบ่งบอกว่า "ใช่"
# ผ่านไป 20 นาที #
"น้อง ๆ ของคุณเก่งมาก น้องของคุณสอบเข้าที่นี่ได้ ยินดีด้วย" อาจารย์ใหญ่ยิ้ม ก่อนจะส่งกระเป๋านักเรียนให้โรคุโด 6 ใบ แล้วจึงยื่นเสื้อนักเรียนให้ทุกคน คนละ 3 ตัว และชุดกีฬาอีก 2 ตัว ทุกคนโค้งคำนับพร้อมขอบคุณ อาจารย์ใหญ่พูดขึ้นช้า ๆ
"พรุ่งนี้มาเรียนได้เลย เข้าห้องแล้วอย่าลืมแนะนำตัวละ อยู่ห้องเดียวกันหมดเลยไหม ?" อาจารย์ใหญ่ถาม โรคุโดพยักหน้า
"ขอห้องที่นักเรียนหญิงน้อย ๆ นะครับ" มัตสึโอกะที่ถูกสาว ๆ โรงเรียนนี้กรี๊ดมากที่สุดเอ่ยขึ้น อาจารย์ใหญ่หัวเราะขึ้นมาพร้อมกับพยักหน้าช้า ๆ
@ บ้านของเหล่า Angry Bird
"ยินดีด้วยที่สอบเข้าได้ พรุ่งนี้ไปโรงเรียนเองเลยนะ พี่จะเตรียมข้าวกล่องไว้ให้เลยละกัน" โรคุโดลูบหัวมัตสึโอกะกอดจะดึงมาโอบไหล่ โนโมกิถึงกับสติแตกด้วยความหวงน้องเล็กของเขา
"พี่ฮะ !! ปล่อย มัต สึ โอ กะ เดี๋ยว นี้ !!!"
"หือ ? ทำไมล่ะ ? มีอะไรกับเจ้านี่งั้นรึ ?" โรคุโดตอบคำถามหน้าตาย เขายิ้มอย่างท้าทายโนโมกิ ทั้งคู่ยืนจ้องตากันเป็นเวลานานพอสมควรก่อนที่ซาวาดะหรือไวท์จะปรี่เข้ามาพยายามห้าม แต่ก่อนจะไปถึงก็โดนโนโมกิหันมาทำหน้าสยองใส่ซะก่อน ซาวาดะถึงกับหน้าซีดเผือดเลยทีเดียว
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำสนิทผู้เป็นพี่ใหญ่ยืนประจันหน้ากับน้องคนรอง ตัวพี่ใหญ่หรือ ' โรคุโด ' ตัวเขาเองมีส่วนสูง 190 เซนติเมตร แตกต่างจากน้องคนรอง ' โนโมกิ ' ถึงแปดเซนติเมตร แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้โนโมกิยอมแพ้แต่อย่างใด ตัวโนโมกิเองก็ออกจะชอบเอาชนะซะด้วยสิ
"พี่โมะกิฮะ !! ช่วยผมด้ว.. งื้อ !! ปล่อยผมเดี๋ยวนี้เลยนะฮะพี่ฮายาเตะ !!" มัตสึโอกะที่ถูกซาวาดะดึงไปเงียบ ๆ ตอนนี้ตกอยู่ในมือของฮายาเตะที่ดึงคอเสื้อเขาขึ้นมา เด็กหนุ่มผมสีฟ้าดิ้นแรง ๆ จนหลุดออกมาจนได้ แต่ตัวเขากลับกระแทกพื้นเนื่องจากกตัวเขาสูง 169 ในขณะที่ฮายาเตะสูง 175 ซึ่งสูงกว่าเขาพอสมควรเลยที่เดียว
"ฮายาเตะ.." (ดรีม : โปรดจินตนาการเสียงถึงหนังสยองขวัญนะจ้า) โนโมกิหันมามองหน้าฮายาเตะช้า ๆ ก่อนที่เขาจะตรงรี่เข้ามาตบหัวฮายาเตะอย่างแรง
"โอ๊ย !! เจฺ็บนะเฟ้ย !" ฮายาเตะน้ำตาคลอนิด ๆ แต่ตัวของโนโมกิกลับดึงผมของฮายาเตะขึ้นมา ก่อนจะพูดกับเขาเงียบ ๆ แต่น่าสะพรึงกลัวว่า..
"อย่ามายุ่งกับมัตสึโอกะของฉัน จำไว้เจ้างี่เง่า !!!"
สิ้นเสียงนรกในความคิดของฮายาเตะ ตัวเขาก็ถูกโยนลงบนที่นอนที่เขาปูไว้นั่งเล่น โชคดีที่มันมีหมอน ผ้าห่มและหมอนข้างมากพอที่จะทำให้เขาปลอดภัย แต่แล้วโรคุโดผู้มากไปด้วยความยุติธรรมก็เอ่ยขึ้น
"อะไรนะ ? มัตสึโอกะน่ะไปเป็น 'ของนาย' ตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบ" โรคุโดพูดพลางหัวเราะเบา ๆ อย่างสะใจ โนโมกิหันหน้ากลับมาแล้วทำตาขวางใส่เขา ทันใดนั้นมัตสึโอกะก็วิ่งเข้ามาห้ามทั้งคู่อย่างรวดเร็ว
"เอ่อ ! พี่ทั้งสองคนพอก่อนได้ไหมฮะ !" เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นจากข้าง ๆ ซาวาดะ ทุกคนหันไปมองอย่างสนใจ มัตสึกิที่ยืนเงียบอยู่นานกอดอก่อนจะถอนหายใจออกมาแรง ๆ "มัตสึโอกะของขึ้นแล้วว่ะเฮ้ย.."
"หือ ? จะให้ฉันปล่อยนายไปทั้ง ๆ อย่างนี้เนี่ยนะ นายคือน้องชายคนที่ฉันรักมากที่สุดนะ !!" โนโมกิตะโกนทั้ง ๆ ที่หน้าแดงจัด มัตสึโอกะชะงักนิ่งไปสักพัก.. ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมาบาง ๆ
"ขอบคุณฮะ.."
+
"อ่า..แต่ว่าพี่ไม่ต้องเข้าเรียนนะ ต่อไปนี้พี่จะเป็นผู้ปกครองให้แล้วกัน" โรคุโดเอ่ยขึ้นยิ้ม ๆ เขาเป็นพี่ใหญ่สุด ทำอะไรจึงไม่มีน้องบ่นว่า อีกอย่างในดินแดน Angry Bird เขาตัวใหญ่มาก ๆ เมื่อเอามาเทียบกับนกฟ้าแล้วต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยทีเดียว
"แล้วแต่พี่เลย ผมไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้วล่ะ" ฮาจิเมะบ่นลอยหน้าลอยตา ฮาจิเมะเป็นคนสองบุคลิก เวลาเขาอยู่กับพวกพ้องทั้งหมด เขาจะเย็นชาและค่อนข้างหยาบคาย แต่เวลาอยู่กับซาวาดะหรือไวท์ เขาจะร่าเริงและเปิดเผยอีกด้านของตนออกมาอย่างชัดเจน เพราะไวท์เป็นคนเงียบ ๆ ค่อนข้างใจเย็นและดูเป็นผู้ใหญ่กว่าโรคุโดในบางครั้งเสียอีก
"งั้น เราไปกันเลยดีมั้ยฮะ !" มัตสึโอกะพูดขึ้นอย่างร่าเริง โนโมกิดึงเขามานั่งตัก ทำให้เขาตกใจเล็กน้อย ก่อนที่โนโมกิจะพูดขึ้นกับโรคุโด
"ว่าอย่างนั้นแหละ ฉันก็อยากไปเต็มที ถ้าเราได้เข้าเรียนมันจะดีแค่ไหนนะ"
โรคุโดมองหน้าน้อง ๆ ทุกคน และเห็นว่าทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับโนโมกิ ตัวเขาเองก็รู้สึกว่าต้องรีบไปแล้วเพราะเริ่มเย็นลงทุกที ขืนชักช้ากว่่านี้โรงเรียนจะปิด น้อง ๆ ของเขาจะไม่ได้สมัครเข้าเรียนเอา เขาจึงพาน้อง ๆ ไปโรงเรียนชื่อดังทันที
@ โรงเรียนไฮสกูล
ชายหนุ่มเจ็ดคนเดินเข้าไปในโรงเรียนยามเย็น นักเรียนบางคนก็เดินกลับบ้านแล้ว นักเรียนหญิงส่วนใหญ่จับจ้องพวกเขาไม่วางตา บางคนก็หันไปซุบซิบกันเงียบ ๆ บางคนก็กรี๊ดออกมาเลย ทำให้พวกเขาตกใจเล็กน้อย แต่มีนักเรียนหญิงคนหนี่งวิ่งเข้ามาจะกอดพวกเขา โรคุโดจึงวิ่งเข้าไปในห้องอาจารย์ใหญ่ทันที
"สวัสดีครับ" โรคุโดเอ่ยปากสวัสดีอาจารย์ใหญ่ก่อน หลังจากนั้นน้อง ๆ ของเขาก็สวัสดีตาม อาจารย์ใหญ่นั่งนิ่งสักพัก ก่อนจะยิ้มออกมาแล้วทักทายพวกเขากลับไปบ้าง
"สวัสดี พวกคุณมาสมัครเข้าเรียนละสิ" อาจารย์เอ่ยขึ้น พวกเขาพยักหน้าพร้อมกับคำพูดบ่งบอกว่า "ใช่"
# ผ่านไป 20 นาที #
"น้อง ๆ ของคุณเก่งมาก น้องของคุณสอบเข้าที่นี่ได้ ยินดีด้วย" อาจารย์ใหญ่ยิ้ม ก่อนจะส่งกระเป๋านักเรียนให้โรคุโด 6 ใบ แล้วจึงยื่นเสื้อนักเรียนให้ทุกคน คนละ 3 ตัว และชุดกีฬาอีก 2 ตัว ทุกคนโค้งคำนับพร้อมขอบคุณ อาจารย์ใหญ่พูดขึ้นช้า ๆ
"พรุ่งนี้มาเรียนได้เลย เข้าห้องแล้วอย่าลืมแนะนำตัวละ อยู่ห้องเดียวกันหมดเลยไหม ?" อาจารย์ใหญ่ถาม โรคุโดพยักหน้า
"ขอห้องที่นักเรียนหญิงน้อย ๆ นะครับ" มัตสึโอกะที่ถูกสาว ๆ โรงเรียนนี้กรี๊ดมากที่สุดเอ่ยขึ้น อาจารย์ใหญ่หัวเราะขึ้นมาพร้อมกับพยักหน้าช้า ๆ
@ บ้านของเหล่า Angry Bird
"ยินดีด้วยที่สอบเข้าได้ พรุ่งนี้ไปโรงเรียนเองเลยนะ พี่จะเตรียมข้าวกล่องไว้ให้เลยละกัน" โรคุโดลูบหัวมัตสึโอกะกอดจะดึงมาโอบไหล่ โนโมกิถึงกับสติแตกด้วยความหวงน้องเล็กของเขา
"พี่ฮะ !! ปล่อย มัต สึ โอ กะ เดี๋ยว นี้ !!!"
"หือ ? ทำไมล่ะ ? มีอะไรกับเจ้านี่งั้นรึ ?" โรคุโดตอบคำถามหน้าตาย เขายิ้มอย่างท้าทายโนโมกิ ทั้งคู่ยืนจ้องตากันเป็นเวลานานพอสมควรก่อนที่ซาวาดะหรือไวท์จะปรี่เข้ามาพยายามห้าม แต่ก่อนจะไปถึงก็โดนโนโมกิหันมาทำหน้าสยองใส่ซะก่อน ซาวาดะถึงกับหน้าซีดเผือดเลยทีเดียว
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำสนิทผู้เป็นพี่ใหญ่ยืนประจันหน้ากับน้องคนรอง ตัวพี่ใหญ่หรือ ' โรคุโด ' ตัวเขาเองมีส่วนสูง 190 เซนติเมตร แตกต่างจากน้องคนรอง ' โนโมกิ ' ถึงแปดเซนติเมตร แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้โนโมกิยอมแพ้แต่อย่างใด ตัวโนโมกิเองก็ออกจะชอบเอาชนะซะด้วยสิ
"พี่โมะกิฮะ !! ช่วยผมด้ว.. งื้อ !! ปล่อยผมเดี๋ยวนี้เลยนะฮะพี่ฮายาเตะ !!" มัตสึโอกะที่ถูกซาวาดะดึงไปเงียบ ๆ ตอนนี้ตกอยู่ในมือของฮายาเตะที่ดึงคอเสื้อเขาขึ้นมา เด็กหนุ่มผมสีฟ้าดิ้นแรง ๆ จนหลุดออกมาจนได้ แต่ตัวเขากลับกระแทกพื้นเนื่องจากกตัวเขาสูง 169 ในขณะที่ฮายาเตะสูง 175 ซึ่งสูงกว่าเขาพอสมควรเลยที่เดียว
"ฮายาเตะ.." (ดรีม : โปรดจินตนาการเสียงถึงหนังสยองขวัญนะจ้า) โนโมกิหันมามองหน้าฮายาเตะช้า ๆ ก่อนที่เขาจะตรงรี่เข้ามาตบหัวฮายาเตะอย่างแรง
"โอ๊ย !! เจฺ็บนะเฟ้ย !" ฮายาเตะน้ำตาคลอนิด ๆ แต่ตัวของโนโมกิกลับดึงผมของฮายาเตะขึ้นมา ก่อนจะพูดกับเขาเงียบ ๆ แต่น่าสะพรึงกลัวว่า..
"อย่ามายุ่งกับมัตสึโอกะของฉัน จำไว้เจ้างี่เง่า !!!"
สิ้นเสียงนรกในความคิดของฮายาเตะ ตัวเขาก็ถูกโยนลงบนที่นอนที่เขาปูไว้นั่งเล่น โชคดีที่มันมีหมอน ผ้าห่มและหมอนข้างมากพอที่จะทำให้เขาปลอดภัย แต่แล้วโรคุโดผู้มากไปด้วยความยุติธรรมก็เอ่ยขึ้น
"อะไรนะ ? มัตสึโอกะน่ะไปเป็น 'ของนาย' ตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบ" โรคุโดพูดพลางหัวเราะเบา ๆ อย่างสะใจ โนโมกิหันหน้ากลับมาแล้วทำตาขวางใส่เขา ทันใดนั้นมัตสึโอกะก็วิ่งเข้ามาห้ามทั้งคู่อย่างรวดเร็ว
"เอ่อ ! พี่ทั้งสองคนพอก่อนได้ไหมฮะ !" เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นจากข้าง ๆ ซาวาดะ ทุกคนหันไปมองอย่างสนใจ มัตสึกิที่ยืนเงียบอยู่นานกอดอก่อนจะถอนหายใจออกมาแรง ๆ "มัตสึโอกะของขึ้นแล้วว่ะเฮ้ย.."
"หือ ? จะให้ฉันปล่อยนายไปทั้ง ๆ อย่างนี้เนี่ยนะ นายคือน้องชายคนที่ฉันรักมากที่สุดนะ !!" โนโมกิตะโกนทั้ง ๆ ที่หน้าแดงจัด มัตสึโอกะชะงักนิ่งไปสักพัก.. ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมาบาง ๆ
"ขอบคุณฮะ.."
+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น