ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การทำความสะอาด
@บ้านหลังใหญ่ของพวก Angry Bird
"อ่า..บ้านนี้ใหญ่จังเลยนะ !" มัตสึกิพูดก่อนจะลงไปกลิ้ง ๆ อยู่ที่พื้น ทำให้มัตสึโอกะนั่งยอง ๆ แล้วเขี่ยพื้นไปมาก่อนจะพูดขึ้น
"เหมือนจะมีฝุ่นนะฮะพี่ชาย" คำพูดของน้องเล็กทำให้มัตสึกิเด้งตัวขึ้นมาอย่างเร็วด้วยความกลัวฝุ่นเปื้อนเสื้อผ้า ทำให้ทุกคนหัวเราะ
"ตอนนี้แยกย้ายกันทำความสะอาดสักหน่อยก็อยู่ได้แล้วล่ะ" โรคุโดหันไปมองน้อง ๆ และเห็นว่าไม่มีใครขัดอะไร เขาจึงจัดการแบ่งห้องที่แต่ละคนต้องทำความสะอาดให้เอง โดยยกห้องครัวและห้องนอนให้กับทาคาชิและมัตสึกิ ส่วนห้องน้ำทั้งหมดในบ้านยกให้มัตสึโอกะและโนโมกิ โรงรถและสนามหญ้าของซาวาดะ (นกขาว) ฮายาเตะ (นกเขียว) ส่วนตัวเขาเองเลือกทำความสะอาดห้องรับแขก ทุกคนทำตามอย่างว่าง่าย
@ ห้องน้ำชั้นบน
"พี่ฮะ ตรงนี้มีประตูเก็บของด้วยล่ะ !"
"พอเถอะ - - ทำเหมือนไม่เคยเห็นอย่างนั้นแหละ" ชายหนุ่มผมสีนิลเอ่ยตัดบทด้วยความรำคาญ แต่ทว่าเขาไม่ได้รำคาญเด็กหนุ่มผมสีฟ้าตัวเล็กคนนั้น เขารำคาญที่ต้องมาทำความสะอาดอะไรนี่ต่างหาก ทั้ง ๆ ที่บ้านหลังนี้ก็ไม่ได้สกปรกมากอะไรนัก อยากทำมากนักก็ทำเองเซ่ =____=
"บู่ ๆ พี่นี่นะ ดูอะไรหน่อยก็ไม่ได้ งอนแล้ว !"
"เออ เรื่องของแกเถอะ ฉันเบื่อที่จะมาทำความสะอาดบ้าอะไรนี่" โนโมกิพูดตัดบทก่อนจะเอ่ยต่อไป "แล้วอีกอย่าง ที่ฉันโมโหน่ะ ไม่ใช่โมโหแกนะ.." เขาจับคางมัตสึโอกะขึ้นมาใกล้ ๆ หน้า ก่อนจะปล่อยน้องเล็กลงพื้น
"เง้อ !! ผมเจ็บนะครับ !" มัตสึโอกะหน้าแดงด้วยความอายปนตกใจ โนโมกิหลุดหัวเราะออกมาทันที "นายนี่น้า..แค่นี้ก็โวยวาย" โนโมกิบ่นเล็กน้อย ก่อนจะช่วยดึงน้องชายของเขาขึ้นมา
@ สนามหน้าบ้าน
"ตรงนั้นแหละ ไม่ ๆ ซ้ายอีกนิด ขึ้นบนหน่อยสิ นั่นแหละ ! ตัดเลยเฟ้ย !" ชายหนุ่มผมสีเขียวนาม ' ฮายาเตะ ' ตะโกนร้องบอกพี่ชายของตนที่ยืนทุลักทุเลอยู่บนบันได ก่อนที่พี่ชายของเขาหรือ ' ซาวาดะ ' จะตัดลงไปบนกิ่งไม้ตามที่เขาออกแบบไว้
"เฮ้อ !! เสร็จไปแล้วสองต้น ต่อไปนายทำนะฮายาเตะ" ซาวาดะรีบโยนให้ฮายาเตะ น้องชายแท้ ๆ ของเขาทำต่อ ฮายาเตะเบ้ปาก ก่อนจะพยักหน้ายอมรับชะตากรรม
"ก็ได้ ๆ ทำก็ทำ พี่นี่ขี้เกียจจัง" ฮายาเตะเท้าเอวมองพี่ชายของเขา
"อย่าเถียงพี่น่า ทำคนละสองต้น จบมะ -____-" ซาวาดะแย้งขึ้นด้วยความกวนประสาท ฮายาเตะทำแก้มป่อง พลางปีนขึ้นบันไดเพื่อไปตัดกิ่งไม้เพิ่มเติม
"ผมต้องตัดตรงนี้ใช่มะ ?"
ซาวาดะสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้ากลับมาแล้วหยิบแบบขึ้นมาดู ฮายาเตะจ้องมองเรือนผมสีขาวของซาวาดะที่มีเส้นดำ ๆ เล็ก ๆ เหมือนขนบนหัวเมื่อตอนที่พวกเขายังอยู่ดินแดน Angry Bird ทำไม..พวกเขาถึงมาอยู่ที่นี่กันได้นะ.. คำถามในหัวของฮายาเตะทำให้เขาเหม่อลอยไปนานทีเดียว ทำให้ซาวาดะต้องสะกิดน้องชายของเขาเบา ๆ
"นี่..ฮายาเตะ..เป็นอะไรน่ะ เหม่อนานจัง" ชายหนุ่มผมสีขาวสะกิดน้องตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดขึ้นมา "ไม่ต้องทำแล้วนะ พรุ่งนี้ค่อยทำ โรคุโดเรียกรวมตัวกันแล้วล่ะ"
"อ่า..ขอบคุณนะเฟ้ย !" ฮายาเตะยิ้มร่าเริงอย่างฝืน ๆ ที่ไม่ว่าใคร ๆ ก็ดูออกว่ารอยยิ้มนั่นต้องเฟคขึ้นมาแน่นอน ถ้าไม่ใช่เรืองตลกหรือดีจริง ๆ เขาคนนี้จะแทบไม่ยิ้มเลย
"ตอนนี้ก็ไปห้องนั่งเล่นกันได้แล้วล่ะ !!" ซาวาดะยิ้มให้ฮายาเตะ พลางค่อย ๆ ดึงน้องชายของเขาลงมาจากบันได
@ ห้องนั่งเล่น
ทุกคนมารวมตัวกันหมดแล้ว มัตสึกิยืนกอดอกเก๊กสุด ๆ ทากาชิลากเก้าอี้มานั่ง พลางยกมัตสึโอกะที่ตัวเล็กกว่าเขามานั่งด้วย ซาวาดะ ฮายาเตะ และโนโมกินั่งกองรวมกันอยู่ที่โซฟา ซาวาดะดึงเอาหมอนรูปไข่ประจำตัวของเขามากอดเล่น ฮายาเตะนั่งกอดอกไขว่ห้าง สายตาจับจ้องไปที่โรคุโดอย่างตั้งใจ ส่วนโนโมกิได้แต่ถลึงตาใส่ทากาชิด้วยความหวงมัตสึโอกะ มัตสึโอกะที่นั่งอินโนเซ็นต์หน้าเอ๋ออยู่ไม่ได้รู้สึกตัวเลย ในขณะที่ทากาชิแลบลิ้นตอบกลับสายตาน่าสยดสยองของโนโมกิ โรคุโดได้แต่มองหน้าน้อง ๆ สลับกันไปมาด้วยความเหนื่อยใจ ก่อนจะพูดทำลายความเงียบขึ้นมา
"ผมจะให้พวกคุณเข้าโรงเรียนไฮสกูลของโตเกียว" โรคุโดพูดโดยเน้นคำว่า ' เข้าโรงเรียน ' เป็นพิเศษ ทำให้ทุกคนหันมามองด้วยความสงสัย บางคนก็ตกใจ
"ไม่เอานะฮะ ! เง้อ !" มัตสึโอกะที่กำลังพูดอยู่ต้องหยุดพูดต่อ เพราะโดนทากาชิดึงแก้มเอาไว้ให้หยุดพูด โรคุโดพูดขอบคุณทากาชิ ก่อนจะกลับมาพูดต่อ
"พวกคุณควรจะเข้าโรงเรียนดี ๆ นะ" โรคุโดพูดต่ออย่างชัดถ้อยชัดคำ แต่มัตสึกิพูดขัดขึ้นมาทันที
"จริง ๆ พวกเราก็ควรจะเข้าโรงเรียนนะ ใช่ แต่ฉันสงสัยว่า ทำไมต้องเป็นไฮสกูล" ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับมัตสึกิ ทำให้โรคุโดแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะอธิบายให้พวกน้อง ๆ ฟัง
"ทำไมนะเหรอ เพราะผมอยากให้พวกคุณเข้าโรงเรียนของเด็กเก่ง ๆ มีคุณภาพไงล่ะ" โรคุโดเอ่ยขึ้นมาก่อนจะยิ้มให้ทุกคน
"ถ้าเป็นความต้องการของพี่ ผมก็ทำให้ได้" ซาวาดะยิ้มบาง ๆ ตามแบบฉบับของเขา ทำให้โรคุโดยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม มัตสึโอกะก็พลอยตามซาวาดะไปอีกคน
"ผมด้วยฮะ ! ผมอยากรู้ว่า ในไฮสกูลเป็นยังไง จะสนุกเหมือนบ้านเก่าหรือเปล่า !" มัตสึโอกะยิ้มอย่างร่าเริง ก่อนจะกระโดดไปกอดซาวาดะ ซาวาดะหัวเราะเบา ๆ ด้วยความเหนื่อยใจ พลางจับตัวน้องเล็กมานั่งที่ตักของตัวเอง
"ถ้ามัตสึโอกะต้องการ ฉันก็ตาม ๆ หน่อยก็ได้"
มัตสึกิมองหน้าแต่ละคนสลับกันไปมา ทุกคนดูไม่ขัดแย้งอะไรมากนัก เขายักคิ้วให้โรคุโดก่อนจะแลบลิ้นใส่ "ผมดูแล้วเหมือนไม่มีใครขัดนะ"
"แสดงว่าสนใจจะเรียนละสิ :)" โรคุโดพูดด้วยน้ำเสียงสยดสยองชวนขนลุกขึ้นมา ทุกคนสะดุ้งแล้วมองหน้ากันไปมา
"ไปกันเลยเถอะครับ !" มัตสึโอกะวิ่งไปกอดแขนโรคุโดโดยพยายามลากออกไป โรคุโดยักคิ้วให้ทุกคน พลางพูดทำลายความสยองของทุกคน "รีบตามมานะครับ ;)"
"......." มัตสึกิเงียบ ทำให้ทุกคนเงียบตาม แล้วทุกคนก็ร้องขึ้นมาพร้อมกันว่า..
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!"
Talk with writer
แต่งเสร็จซะทีค่ะ แหะ ๆ > <
อ่านให้สนุก แล้วก็เม้นด้วยละค่ะ ^^
"อ่า..บ้านนี้ใหญ่จังเลยนะ !" มัตสึกิพูดก่อนจะลงไปกลิ้ง ๆ อยู่ที่พื้น ทำให้มัตสึโอกะนั่งยอง ๆ แล้วเขี่ยพื้นไปมาก่อนจะพูดขึ้น
"เหมือนจะมีฝุ่นนะฮะพี่ชาย" คำพูดของน้องเล็กทำให้มัตสึกิเด้งตัวขึ้นมาอย่างเร็วด้วยความกลัวฝุ่นเปื้อนเสื้อผ้า ทำให้ทุกคนหัวเราะ
"ตอนนี้แยกย้ายกันทำความสะอาดสักหน่อยก็อยู่ได้แล้วล่ะ" โรคุโดหันไปมองน้อง ๆ และเห็นว่าไม่มีใครขัดอะไร เขาจึงจัดการแบ่งห้องที่แต่ละคนต้องทำความสะอาดให้เอง โดยยกห้องครัวและห้องนอนให้กับทาคาชิและมัตสึกิ ส่วนห้องน้ำทั้งหมดในบ้านยกให้มัตสึโอกะและโนโมกิ โรงรถและสนามหญ้าของซาวาดะ (นกขาว) ฮายาเตะ (นกเขียว) ส่วนตัวเขาเองเลือกทำความสะอาดห้องรับแขก ทุกคนทำตามอย่างว่าง่าย
@ ห้องน้ำชั้นบน
"พี่ฮะ ตรงนี้มีประตูเก็บของด้วยล่ะ !"
"พอเถอะ - - ทำเหมือนไม่เคยเห็นอย่างนั้นแหละ" ชายหนุ่มผมสีนิลเอ่ยตัดบทด้วยความรำคาญ แต่ทว่าเขาไม่ได้รำคาญเด็กหนุ่มผมสีฟ้าตัวเล็กคนนั้น เขารำคาญที่ต้องมาทำความสะอาดอะไรนี่ต่างหาก ทั้ง ๆ ที่บ้านหลังนี้ก็ไม่ได้สกปรกมากอะไรนัก อยากทำมากนักก็ทำเองเซ่ =____=
"บู่ ๆ พี่นี่นะ ดูอะไรหน่อยก็ไม่ได้ งอนแล้ว !"
"เออ เรื่องของแกเถอะ ฉันเบื่อที่จะมาทำความสะอาดบ้าอะไรนี่" โนโมกิพูดตัดบทก่อนจะเอ่ยต่อไป "แล้วอีกอย่าง ที่ฉันโมโหน่ะ ไม่ใช่โมโหแกนะ.." เขาจับคางมัตสึโอกะขึ้นมาใกล้ ๆ หน้า ก่อนจะปล่อยน้องเล็กลงพื้น
"เง้อ !! ผมเจ็บนะครับ !" มัตสึโอกะหน้าแดงด้วยความอายปนตกใจ โนโมกิหลุดหัวเราะออกมาทันที "นายนี่น้า..แค่นี้ก็โวยวาย" โนโมกิบ่นเล็กน้อย ก่อนจะช่วยดึงน้องชายของเขาขึ้นมา
@ สนามหน้าบ้าน
"ตรงนั้นแหละ ไม่ ๆ ซ้ายอีกนิด ขึ้นบนหน่อยสิ นั่นแหละ ! ตัดเลยเฟ้ย !" ชายหนุ่มผมสีเขียวนาม ' ฮายาเตะ ' ตะโกนร้องบอกพี่ชายของตนที่ยืนทุลักทุเลอยู่บนบันได ก่อนที่พี่ชายของเขาหรือ ' ซาวาดะ ' จะตัดลงไปบนกิ่งไม้ตามที่เขาออกแบบไว้
"เฮ้อ !! เสร็จไปแล้วสองต้น ต่อไปนายทำนะฮายาเตะ" ซาวาดะรีบโยนให้ฮายาเตะ น้องชายแท้ ๆ ของเขาทำต่อ ฮายาเตะเบ้ปาก ก่อนจะพยักหน้ายอมรับชะตากรรม
"ก็ได้ ๆ ทำก็ทำ พี่นี่ขี้เกียจจัง" ฮายาเตะเท้าเอวมองพี่ชายของเขา
"อย่าเถียงพี่น่า ทำคนละสองต้น จบมะ -____-" ซาวาดะแย้งขึ้นด้วยความกวนประสาท ฮายาเตะทำแก้มป่อง พลางปีนขึ้นบันไดเพื่อไปตัดกิ่งไม้เพิ่มเติม
"ผมต้องตัดตรงนี้ใช่มะ ?"
ซาวาดะสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้ากลับมาแล้วหยิบแบบขึ้นมาดู ฮายาเตะจ้องมองเรือนผมสีขาวของซาวาดะที่มีเส้นดำ ๆ เล็ก ๆ เหมือนขนบนหัวเมื่อตอนที่พวกเขายังอยู่ดินแดน Angry Bird ทำไม..พวกเขาถึงมาอยู่ที่นี่กันได้นะ.. คำถามในหัวของฮายาเตะทำให้เขาเหม่อลอยไปนานทีเดียว ทำให้ซาวาดะต้องสะกิดน้องชายของเขาเบา ๆ
"นี่..ฮายาเตะ..เป็นอะไรน่ะ เหม่อนานจัง" ชายหนุ่มผมสีขาวสะกิดน้องตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดขึ้นมา "ไม่ต้องทำแล้วนะ พรุ่งนี้ค่อยทำ โรคุโดเรียกรวมตัวกันแล้วล่ะ"
"อ่า..ขอบคุณนะเฟ้ย !" ฮายาเตะยิ้มร่าเริงอย่างฝืน ๆ ที่ไม่ว่าใคร ๆ ก็ดูออกว่ารอยยิ้มนั่นต้องเฟคขึ้นมาแน่นอน ถ้าไม่ใช่เรืองตลกหรือดีจริง ๆ เขาคนนี้จะแทบไม่ยิ้มเลย
"ตอนนี้ก็ไปห้องนั่งเล่นกันได้แล้วล่ะ !!" ซาวาดะยิ้มให้ฮายาเตะ พลางค่อย ๆ ดึงน้องชายของเขาลงมาจากบันได
@ ห้องนั่งเล่น
ทุกคนมารวมตัวกันหมดแล้ว มัตสึกิยืนกอดอกเก๊กสุด ๆ ทากาชิลากเก้าอี้มานั่ง พลางยกมัตสึโอกะที่ตัวเล็กกว่าเขามานั่งด้วย ซาวาดะ ฮายาเตะ และโนโมกินั่งกองรวมกันอยู่ที่โซฟา ซาวาดะดึงเอาหมอนรูปไข่ประจำตัวของเขามากอดเล่น ฮายาเตะนั่งกอดอกไขว่ห้าง สายตาจับจ้องไปที่โรคุโดอย่างตั้งใจ ส่วนโนโมกิได้แต่ถลึงตาใส่ทากาชิด้วยความหวงมัตสึโอกะ มัตสึโอกะที่นั่งอินโนเซ็นต์หน้าเอ๋ออยู่ไม่ได้รู้สึกตัวเลย ในขณะที่ทากาชิแลบลิ้นตอบกลับสายตาน่าสยดสยองของโนโมกิ โรคุโดได้แต่มองหน้าน้อง ๆ สลับกันไปมาด้วยความเหนื่อยใจ ก่อนจะพูดทำลายความเงียบขึ้นมา
"ผมจะให้พวกคุณเข้าโรงเรียนไฮสกูลของโตเกียว" โรคุโดพูดโดยเน้นคำว่า ' เข้าโรงเรียน ' เป็นพิเศษ ทำให้ทุกคนหันมามองด้วยความสงสัย บางคนก็ตกใจ
"ไม่เอานะฮะ ! เง้อ !" มัตสึโอกะที่กำลังพูดอยู่ต้องหยุดพูดต่อ เพราะโดนทากาชิดึงแก้มเอาไว้ให้หยุดพูด โรคุโดพูดขอบคุณทากาชิ ก่อนจะกลับมาพูดต่อ
"พวกคุณควรจะเข้าโรงเรียนดี ๆ นะ" โรคุโดพูดต่ออย่างชัดถ้อยชัดคำ แต่มัตสึกิพูดขัดขึ้นมาทันที
"จริง ๆ พวกเราก็ควรจะเข้าโรงเรียนนะ ใช่ แต่ฉันสงสัยว่า ทำไมต้องเป็นไฮสกูล" ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับมัตสึกิ ทำให้โรคุโดแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะอธิบายให้พวกน้อง ๆ ฟัง
"ทำไมนะเหรอ เพราะผมอยากให้พวกคุณเข้าโรงเรียนของเด็กเก่ง ๆ มีคุณภาพไงล่ะ" โรคุโดเอ่ยขึ้นมาก่อนจะยิ้มให้ทุกคน
"ถ้าเป็นความต้องการของพี่ ผมก็ทำให้ได้" ซาวาดะยิ้มบาง ๆ ตามแบบฉบับของเขา ทำให้โรคุโดยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม มัตสึโอกะก็พลอยตามซาวาดะไปอีกคน
"ผมด้วยฮะ ! ผมอยากรู้ว่า ในไฮสกูลเป็นยังไง จะสนุกเหมือนบ้านเก่าหรือเปล่า !" มัตสึโอกะยิ้มอย่างร่าเริง ก่อนจะกระโดดไปกอดซาวาดะ ซาวาดะหัวเราะเบา ๆ ด้วยความเหนื่อยใจ พลางจับตัวน้องเล็กมานั่งที่ตักของตัวเอง
"ถ้ามัตสึโอกะต้องการ ฉันก็ตาม ๆ หน่อยก็ได้"
มัตสึกิมองหน้าแต่ละคนสลับกันไปมา ทุกคนดูไม่ขัดแย้งอะไรมากนัก เขายักคิ้วให้โรคุโดก่อนจะแลบลิ้นใส่ "ผมดูแล้วเหมือนไม่มีใครขัดนะ"
"แสดงว่าสนใจจะเรียนละสิ :)" โรคุโดพูดด้วยน้ำเสียงสยดสยองชวนขนลุกขึ้นมา ทุกคนสะดุ้งแล้วมองหน้ากันไปมา
"ไปกันเลยเถอะครับ !" มัตสึโอกะวิ่งไปกอดแขนโรคุโดโดยพยายามลากออกไป โรคุโดยักคิ้วให้ทุกคน พลางพูดทำลายความสยองของทุกคน "รีบตามมานะครับ ;)"
"......." มัตสึกิเงียบ ทำให้ทุกคนเงียบตาม แล้วทุกคนก็ร้องขึ้นมาพร้อมกันว่า..
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!"
Talk with writer
แต่งเสร็จซะทีค่ะ แหะ ๆ > <
อ่านให้สนุก แล้วก็เม้นด้วยละค่ะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น