คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : จุดที่ 4
เมื่อผ่านเหตุการณ์ชวนสยองขวัญเมื่อสักครู่ (?) ขาสั่นตอนแรกและความประหม่าก็ถูกเป่าออกไปจากหัวสมองทันทีทันใด
สาวสวยตอนนั้นก็กลายเป็นสาวไม่สวยในตอนนี้....
ติ้ง
เสียงของลิฟต์ขัดจัดหวะทุกจินตนาการและเริ่มก้าวเข้าสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้งหนึ่ง
เมื่อเดินเข้าไปก็เจอเคาน์เตอสำหรับเลขา
มีต้นไม้ประดับเล็กน้อยให้ห้องดูมีชีวิตชีวา
แต่ภายในชั้นนี้กับเงียบสงบไร้สิ่งมีชีวิต
เงียบสงบเหมาะสมกับเป็นที่อยู่ของหญิงปากฉีก....
คนว่าจ้างของรองเป็น...
เป็น....
ผี?
แล้วเงินที่โอนเข้าบัญชีเป็นแบงก์กงเต๊ก?
ส่วนอาคารที่เดินเข้ามาเป็นตึกร้างผู้คน?
ถึงแม้จิตใจรองจะจินตนาการไปไกลลิบตา
แต่ความจริงตรงหน้าก็ยังคงเป็นความจริง
มือของหญิงสาวที่เคาะที่ประตูพร้อมเอ่ยคำขออนุญาต
“คุณคูเปอร์ คุณรองมาถึงแล้วค่ะ”
“เข้ามาได้”
สิ้นเสียงหญิงสาวก็เปิดประตูเชิญผมออกไปข้างในและปิดประตูทันทีที่ผมก้าวเข้าห้อง
ฝีปากฉีกดูเหมือนจะกลัวห้องนี้เพราะถ้าทางจะมีพระอยู่ข้างใน
(?) เลยออกจากห้องโดยไม่ล่ำลา
แอร์เย็นเฉียบที่กระทบเข้าใบหน้าเผยให้เห็นชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าเปล่งประกายวาววับเหมือนอัญมณีอยู่ภายใน
แข่งสู้รบกับอัญมณีแห่งท้องนภาอย่างพระอาทิตย์ที่อยู่ด้านหลัง
ดวงตานั่นกำลังจ้องเขาอย่างประเมินสินค้า
“ถอดกางเกงออกสิ” แม้ผมทองจะทิ่มตา
ตาฟ้ากระจ่างแทบบอด แต่พูดไทยชัดเปรี๊ยะเหมือนเป็นฝรั่งเซินเจิ้น
ทำเอารองได้แต่ทำหน้าเสมือนได้พบสินค้าก๊อปเกรดพรีเมี่ยมอย่างเบลอเล็กน้อย
มือเรียวสวยปลดกางเกงออกจมไปกองอยู่กับพื้นอาจเป็นเพราะผลของบัตเตอร์ฟลายแอฟเฟค
ชายแท้แมนๆอย่างรองก็เหมือนถูกยิงด้วยสตั๊นกัน ลืมสิ้นความอายกับการปลดกางเกงให้ผู้ชายด้วยกัน แต่ก็นะ..อีกฝ่ายยังดูมีตำแหน่งมีหน้ามีตาและหน้าตาดีกว่าจะล่วงละเมิดคนธรรมดาอย่างรอง แถมหน้าตาแบบนี้คนที่ได้กำไรดูเหมือนจะเป็นเขาเสียมากกว่า
ก็แหมต่อให้เป็นชายแท้ก็เถอะจะได้มีโอกาสได้เจอะเจอกับคนรูปงามขนาดนี้ก็ยังคงเป็นเรื่องยากอยู่ดีนี่นา
และทันใดนั้นดวงตาสีฟ้าเหมือนวาววับเหมือนสิงโตที่กำลังออกล่า
และพุ่งตรงมาที่รองอย่างเสือชีต้าพุ่งตรงมายังรอง
ปลายนิ้วของชายร่างสูงค่อยๆลูบขาของรองอย่างกับดอกไม้ล้ำค่า
ความรู้สึกที่สัมผัสได้คือความคลั่งไคล้ที่เหมือนไร้ที่สิ้นสุด
เป็นพวกเฟติชขาแบบสุดโต่งจริงด้วยแฮะ
ไม่จำเป็นต้องมีคำพูด หรือคำอธิบาย สัมผัสปลายนิ้วของอีกฝ่ายก็ทำให้รองรู้สึกอย่างนั้น
แต่ลูบขาก็ส่วนลูบขาสิ่งที่รองรู้สึกยิ่งกว่าปลายนิ้วที่สัมผัสกลับเป็น
ใบหน้าของเทพบุตรนั้นกำลังก้มอยู่แทบเท้า ทำเอาลำคอของรองแห้งผาด ลิ้นสีชมพูค่อยๆ
เลียริมฝีปากลูบกระจับด้วยท่าทางเย้ายวนอย่างไม่รู้ตัว
พอๆ
กับอีกคนที่เผลอเลียขาของรองอย่างไม่รู้ตัวนั่นแหละ
ผัวะ
รองเท้าหนังของรองมันไปตามสัญชาตญาณทันทีเมื่ออีกฝ่ายใช้ลิ้นสัมผัส
เลือดกำเดาสีแดงก็ไหลออกจากใบหน้าที่งดงามราวกับเทพบุตรนั้น
ไม่มีคำพูด คำด่าทอ
ดวงตาของอีกฝ่ายเหมือนถูกดึงดูดไว้ด้วยเรียวขาของรอง
นี่สินะ คือความรู้สึกของอำนาจ...
ประตูอะไรบางอย่างภายในตัวรองกำลังเหมือนถูกปลดล๊อคอย่างห้ามไม่อยู่
แถมมันยังเปิดอ้าออกมาอย่างกวางพร้อมร้องฮัลเลลูยาดังสนั่นหวั่นไหว
บัดนี้ลำคอของเขาเริ่มแห้งผาด
มือยาวๆ ของรองเสยผมขึ้นเพื่อคลายร้อน ทั้งๆ
ที่ตอนขาเข้ารองสัมผัสกับแอร์เย็นเฉียบไปทั่วทุกส่วน
แต่เวลานี่..ร่างกายของรองกับร้อนเสียกว่าตอนแรก
มือขาวดุจลำเทียนที่ถอดเสื้อสูทด้านนอกโยนไปลงไปที่โซฟารับแขกที่อยู่ภายใน
ปลดเนกไทให้หลวมเพื่อระบายอากาศ ถลกแขนเสื้อเผยให้เห็นเผยแขนที่ขาวราวไข่มุก
“ไม่รีบถ่ายขาของผมเหรอครับ
คุณคูเปอร์” รองพูดพร้อมแสยะยิ้มอย่างทรงอำนาจ
ดูท่าคุณคูปอร์จะปลุกปีศาจในตัวรองเข้าแล้วจริงๆ
ร่างสูงไม่พูดอะไรก่อนที่จะพารองไปยังอีกห้อง
ภายในเป็นเหมือนสตูดิโอขนาดเล็กเป็นสีขาวล้วนทั้งหมดมีตู้เก็บรองเท้าที่เนียนไปกับผนัง
ทันทีที่เปิดออกมาเผยให้เห็นรองเท้าหลายร้อยคู่อัดแน่นอยู่ภายใน
แม้ไม่อธิบายแต่เหมือนมีคำพูดนับล้านคำ
รองเท้าพวกนั้นเหมือนพยายามเปล่งประกายแข่งกันเพื่อให้รองเลือก
รองหยิบรองเท้าที่หนาสูงแบบโดร์แซร์
ที่สูงเข็ดฟันคู่นึงเป็นสีแดงแปร๊ดท้าทายสีผิวของผู้ใส่ทีเดียว
ส่วนหูประดับเพชรสีใส่วิบวับสวยงามเหมาะกับอารมณ์ที่พุ่งพ่านของเขาตอนนี้
ถอดรองเท้าคัทชูราคาย่อมเยา และถุงเท้าธรรมดาออก
เท้าเนียนขาวได้รูปไร้รอยด้านแผ่ออร่าสู้กับแสงไฟ
ก่อนที่จะมีชายหนุ่มทำตัวเหมือนพระเอกน้ำเน่าตรงปรี่เข้ามาสวมใส่รองเท้าให้
รองเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยื่นเท้าให้ชายหนุ่มอย่างไร้กาลเทศะ
แต่อีกฝ่ายก็หาสนใจไม่
กับมองเท้านั่นเหมือนสมบัติล้ำค่าและสวมใส่รองเท้าให้เขาอย่างเบามือ
เขาเดินไปยังที่โล่งกว้างที่เขาคิดว่าน่าจะใช้ถ่ายแบบตามที่เขาเจอเวลาเปิดนิตยสาร
เท้าของรองไม่มีการโพสต์ท่าให้เหมือนนายแบบทั่วๆ
ไป เมื่อเจ้านายไม่มีคำสั่งเขาก็ปล่อยตัวตามสบายอยากจะท่าทางไหนก็ทำ
เสียงชัตเตอร์ที่ดังกระหึ่มในห้องสีขาวที่เงียบสงบ
ขาเรียวยาวก็เคลื่อนไหวได้อย่างเป็นธรรมชาติ
เดียวยกบ้าง กางขาออกบ้าง ยืนพักขาออกบ้าง
และเมื่อรองเมื่อยก็ดึงเก้าอี้ที่อยู่ใกล้เข้ามานั่นและไขว้ขาอย่างสบายอารมณ์
ก่อนจะเปลี่ยนไปรองเท้าคู่อื่นที่รองอย่างจะสวมใส่
รองเท้าสีใสที่รองรู้สึกว่าเหมือนรองเท้าแก้ว
ลายดอกไม้สีขาวอยู่รอบนอก
พอรองสวมใส่ก็ให้ความรู้สึกเหมือนองค์หญิงน้อยที่อ่อนหวาน
ทั้งที่ท่อนบนของรองคือเสื้อเชิ้ตสีขาวธรรมดาของพนักงานบริษัทและบ๊อกเซอร์ลายจุดสีขาวดำ
รองเท้าอีกคู่เป็นรองเท้าบูตสีดำสนิทยาวถึงเขาส้นไม่สูงมาก
ถ้าหากใส่เมืองไทยคงร้อนตับแตก
รองเท้าถัดมาเป็นรองเท้าแนวแมรี่เจน
ส้นเป็นกากเพชรยุบยับไปมารับกับตัวรองเท้าสีดำกำมะหยี่อย่างดีประดับด้วยโบอันใหญ่ยักษ์ประดับเพชร
รองเท้าถัดมาเป็นแบบกลาดิเอเตอร์
สายสีน้ำตาลพาดไปพาดมาเลยหัวเข้า เป็นส้นแบนติดพื้น
.
.
รองเท้าคู่แล้วคู่เล่า
ใส่แล้วใส่อีกปรับเปลี่ยนไม่ซ้ำกันแต่เสียงชัตเตอร์ไม่มีทีท่าจะหยุดลง
ดูท่ารองจะประเมินความคลั่งของอีกฝ่ายหนักเกินไปจริงๆ
ถ่ายกันมาสามชั่วโมงอย่างไม่หยุดพัก น้ำซักอึกก็ยังไม่ได้จิบ ไม่ว่าจะยืน นั่ง
หรือแม่แต่ท่าทีที่รองทำอยู่ตอนนี้คือ....
นอน
อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลยแม้แต่น้อย
ถึงแม้ขามา
รองจะรองท้องมาด้วยแซนด์วิชสองชิ้นและนมหนึ่งกล่อง
แต่มันก็ถูกผลาญหมดตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงแรก และที่รองยอมทำอยู่ตอนนี้เพราะคำว่ามืออาชีพมันคำคออยู่ล้วนๆ
และความมืออาชีพของรองในที่สุดมันก็เริ่มเข้าไปสู่การนับเวลาถอยหลังเข้าไปทุกที
ประตูแห่งความใคร่ถูกปิดลงอย่างแน่นหนา
ไม่เหลือแสงให้ลอดออกมาสักนิด
นอกจากถูกตอกตะปูซ้ำแถมลงซิลิโคนอุดจนไม่เหลือช่องว่างเลยด้วย
ความคุ้มค่าของงานที่ได้รับก็เริ่มลดลงเรื่อยๆ
ตามกาลเวลา
ดวงตากลมโตและคมสวยของรองเริ่มเล็งเป้าหมาย
ไปยังเทพบุตรเลือดกำเดานั่น ก่อนกวักเท้าเป็นสัญญาณเข้ามาใกล้และถีบเข้าที่มือที่ถือกล้องอย่างพอเหมาะพอเจาะเหมือนแทนพูล
ไนซ์ชอต
“หิวข้าว”
รองพูดเสียงนิ่งมองดูคนตรงหน้าที่ไม่ละสายตาไปจากรอง
พร้อมมือที่ลั่นไกในจังหวะสุดท้าย
แชะ
หมอนี่มันเกินเยียวยาแล้วจริงๆ....
----------------
เด็กดีลงนิยายลวนมากกกกกกกก ไม่รู้เพราะอยู่ต่างประเทศรึเปล่า แต่รวนมากกกกกกกกกกกกกกก
![]() |
|
ความคิดเห็น