คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : งานคู่ (1)
บทที่
5 งานคู่ (1)
“โชกุนนนน มาทำงานกันเถอะ” ผมเดินเข้าไปหาโชกุนที่โต๊ะของมันพร้อมกับคำพูดและรอยยิ้มอันร่าเริง
“เรื่องเดะ กูไม่ทำ” แล้วมันก็ตอบแบบนี้กลับมาทุกทีพร้อมกับลุกจากโต๊ะและเดินออกจากห้องไป
แต่คิดว่าโมจะยอมหรอครับ
ไม่มีทางงงง ผมก็ยังคงเดินตามตูดมันต้อยๆและพูดประโยคเดิมซ้ำๆ นี่ก็ผ่านมา 3
วันและที่ผมต้องมาทำอะไรแบบนี้เพื่อชักชวนโชกุนทำงานด้วยกัน นี่ถ้าไม่ติดว่า 20
คะแนนผมไม่ทำหรอกนะเนี่ยยย ถ้าถามว่าทำไมผมไม่ทำเองน่ะหรอ บอกเลยครับว่า
ผมทำไม่เป็น >///< แต่พรุ่งนี้ก็วันเสาร์แล้ว ผมไม่รู้จะไปหาไอโชกุนที่ไหน ทุกวันนี้มันก็แทบจะหลบผมอยู่ตลอดเวลาเมื่อมีโอกาสเพราะผมตามติดมันไม่เลิกรา
แถมช่วงนี้มันก็ไม่ค่อยแกล้งผมและตั้งแต่มีงานคู่ สงสัยรำคาญผม ฮ่าๆ
รู้งี้ผมทำนานและไม่น่าหาวิธีแก้แค้นมันเล้ยย
“นะๆคุณนะ มาทำงานกันเถอะ ผมสัญญาว่าจะทำตามที่คุณพูดทุกอย่างเลย นะๆ”
ปึก!! “โอ้ย! คุณจะหยุดเดินทำไมไม่บอกผม” ในขณะที่ผมเดินตามมันอยู่ดีๆมันก็หยุดเดินเสียดื้อๆ
ไอผมก็หยุดไม่ทันจนจมูกไปชนหลังมันจังๆ ถ้าดั้งกูหักนะมึงงง
ทุกวันนี้ก็แทบจะไม่มีอยู่และแม่งงง
“มึงจะทำตามที่กูพูดแน่นะ” แล้วมันก็หันหน้ามาพูดกับผมแล้วครับ แต่แววตาแม่งเจ้าเล่ห์สุดๆ
กูถอนคำพูดตอนนี้ทันมั้ย
“เอ่อ คืออออ ไม่ทุกอย่างได้มั้ยอะ”
“งั้นกูไม่ทำ โชคดี” แล้วมันก็เดินไปเลยครับ
เหี้ยยย
“งั้นผมไม่เขียนชื่อคุณนะ คะแนนเลยนะโว้ยย!!”
ผมก็ตะโกนตามหลังมันสิครับ เดินตามไม่ทันขามันยาว แม่งเดินสปีด
x2 ของเมื่อกี้เลย
“เรื่องของมึง กูไม่สน” แล้วมันก็เดินลับสายตาไป
ไอชั่วววว ผมไม่เคยเจอคนแบบมันมาก่อนเลยครับ ทำไมถึงได้ชั่วร้ายแบบนี้
คนปกติมันต้องห่วงเกรดกันสิโว้ยยย เอ๊ะ หรือมันไม่ปกติ ต้องใช่แน่ๆผมว่า
เฮ้ออออ ผมจะทำยังไงดีเนี่ย จะให้ภูผาช่วยผมก็เกรงใจ งั้นคงเหลือแค่ทางเดียว
ง้อมันต่อไปครับ T^T
.
.
.
.
.
“นี่นายยย มีเบอร์โชกุนมั้ย” ผมเดินเข้าไปหาเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง
ซึ่งคนนี้ดูเป็นมิตรมากกว่าคนอื่นที่สุดแล้วครับ
“อะ เอ่อ มี”
“จริงหรอ *O* ผมขอหน่อยสิ”
“เราไม่อยากให้” อ้าว งงเลย
“ทำไมอะ”
“ก็โชกุนสั่งห้ามยุ่งกับนาย
ขืนเรายุ่งเราก็ซวยสิ” โอโห กลัวโชกุนอีกละ ดูจากท่าทาง
คนๆนี้จะต้องเป็นคนขี้กลัวมากแน่ๆ งั้นก็ต้องเล่นมุขนี้ หึๆ
“แต่ถ้านายไม่บอกเรานะ
เราจะตามราวีนายไปตลอดชีวิต จะโทรทุกๆ 1 นาที จะตามไปกดกริ่งที่บ้านทุกวัน
จะดักรอนายที่โรงเรียนทุกเย็น แล้วเราก็จะ@$$#@%&)%###@@%^” เอาล่ะครับ เพื่อนคนนี้หน้าเสียไปเลย สงสัยจะกลัวจริงๆ ฮ่าๆ
ผมก็ยังคงพูดต่อไปครับ พูดทุกอย่างเท่าที่ผมจะนึกออกจน
“พะ พอเถอะ ระ เราให้ก็ได้” เย้ ได้เบอร์มาแล้ววว เอาสิโชกุน ถึงกูจะไม่เจอตัวมึง แต่กูก็มีเบอร์มึง
ฮ่าๆ
.
.
.
.
.
พอเลิกเรียนผมก็ตามหาโชกุนต่อครับ
มันหลบหน้าผมโดยการโดดเรียนทั้งวันเลย สงสัยกลับไปแล้วมั้งงง แต่ไม่เป็นไรครับ
ผมมีเบอร์มัน ฮ่าๆๆๆ กลับบ้านไปค่อยโทรก็ได้ไม่เสียหาย
“กลับแม่แล้วครับแม่ ~” ผมเดินเข้าไปหอมแก้มแม่ทีนึงก่อนเดินเข้าห้องครัว
ตัวแม่ยังหอมเหมือนเดิม คึๆ
“กลับมาแล้วหรอตัวแสบ แม่ปอกแอปเปิลไว้ให้
อยู่ในตู้เย็นนะลูก”
“โอเคครับผม งั้นโมเอาไปกินที่ห้องนอนนะแม่ ~” ว่าแล้วก็เดินไปหยิบมาสิครับ
กำลังเย็นๆเลย
“ห้องนอนอีกแล้ววว ช่วงนี้ไม่เห็นมานั่งเล่นกับแม่บ้างเลย” เอาละครับบ แม่ผมเล่นบทดราม่าอีกแล้วว
“โหยแม่ ก็โมมีงานนี่นา ไม่เอาไม่ดราม่านะๆๆๆ”
เดินไปกอดทีนึง แล้วก็เอาหน้าไปคลอเคลียที่แขน
สวมวิญญาณเป็นลูกแมวน้อย ถึงแม้หน้าจะไม่ให้ก็ตาม ฮ่าๆ
แต่ไม่เป็นไรครับเพื่อให้แม่หายดราม่า โมยอมม
“ก็ได้ๆ แม่ละเบื่อลูกคนนี้จริงๆ
ไปเอาลูกอ้อนแบบนี้มาจากใครเนี่ย” แม่ทำหน้าหน่ายๆนิดหน่อย
สุดท้ายก็ยอม ฮ่าๆๆ
“เอามาจากพ่อฮะ พ่อสอน คึๆ” พูดจบผมก็วิ่งขึ้นบันไดบ้านเลยครับ
แน่นอนผมไม่ลืมหยิบจานแอปเปิ้ลสุดโปรดเด็ดขาด
“อย่าให้มดขึ้นนะโมมม”
“คร้าบบบบบ” แล้วผมก็เข้าห้องเลย
เออใช่ ต้องโทรหาโชกุนนี่หว่า ลืมไปเลย ผมหยิบโทรศัพท์มาเลื่อนหาเบอร์หมอนั่นซักพักก็เจอ
เลยกดโทรออกซะเลย ใจก็เต้นตุบๆว่าไอโชกุนมันจะรู้ตัวมั้ยว่าผมได้เบอร์มันมา
รู้งี้น่าจะเตือนคนที่ขอเบอร์มา
ตู๊ดดดด
ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดดด ติ๊ด อะ ติดแล้ว
(ฮัลโหล)
เสียงปลายสายดังออกมาจากโทรศัพท์ โอยยย ใจเต้นไม่เป็นส่ำเลยยย เดี๋ยวนะ
แล้วทำไมผมต้องใจเต้นแค่เพียงเพราะได้ยินเสียงไอโชกุนด้วย ไม่หรอกๆ
คงตื่นเต้นม้างงง
(ฮัลโหล
นั่นใครวะ กูฮัลโหลหลายรอบแล้วนะ ถ้ามึงยังไม่ตอบกูจะวางละ)
“ดะ เดี๋ยวคุณ ผม ผมเอง นะโม” แย่ละ สงสัยผมคิดอะไรเพลินไปหน่อยจนลืมว่ากำลังโทรหาโชกุนอยู่
(.......)
ปลายสายเงียบครับ ไม่ยอมตอบอะไร
“เอ่อ คือ ที่คุณบอกว่าถ้าผมจะยอมทำทุกอย่างแล้วคุณจะมาช่วยงานอะ
ผมยอมแล้วๆ เพราะงั้นแหละ คุณมาช่วยผมหน่อยนะๆๆ” ผมกลั้นใจพูดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
ขืนพูดช้าๆมันดูเสียเซลฟ์ไงไม่รู้สิ
(หึ
สุดท้ายก็ยอมสินะ)
“เออยอมก็ได้ เพราะงั้นแหละ ช่วยผมหน่อยนะ”
(บ้านมึงอยู่ไหน)
“ฮะ อะไรนะคุณ”
(กู ถาม ว่า บ้านมึงอยู่ที่ไหน) น้ำเสียงของโชกุนติดจะรำคาญนิดๆ
ก็คนมันสงสัยนี่นาว่าบ้านผมมันเกี่ยวอะไรกับการที่ผมขอให้ช่วยงาน
“คุณจะเอาไปทำไรอะ เฮ้ย! หรือว่าคุณจะให้เพื่อนคุณมากระทืบผม”
(ปัญญาอ่อน
หน้าอย่างมึงกูคนเดียวก็ได้ บอกมา) อ้าวไอนี่
พูดเหมือนกับผมจะสู้มันไม่ได้งั้นแหละ บอกไว้เลยนะหน้าอย่างนะโม มีคนมาหาเรื่อง 10
คน มันต้องเดินตัวเปล่ากลับไป เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะพวกมันหาผมไม่เจอไงฮ่าๆๆ
“แล้วคุณจะเอาที่อยู่บ้านผมไปทำไมล่ะ”
(กูจะไปหา
เคมะ บอกมาได้แล้ว)
“เอ้า แล้วคุณจะมาหาผมทำไมล่ะ”
(ถ้ามึงถามกูอีกกูจะไม่ช่วยมึงทำงานแล้วนะ บอกให้บอกก็บอกเถอะ
ไหนบอกจะทำตามกูทุกอย่างไงแค่นี้ก็ไม่ทำละ) อะไรวะ แค่นี้ก็มีขู่ บอกก็ได้
ไม่ใช่ว่ากลัวนะเว้ย แค่ไม่อยากให้งานไม่เสร็จแค่นั้นเอ๊ง
“อยู่ที่ xxx”
(อีก
10 นาทีถึง รอกูหน้าบ้านได้เลย) เฮ้ยมันมาจริงดิ่ ฟ้าก็เริ่มมืดแล้วนะคงล้อเล่นแหละมั้ง
ผมไม่เชื่อมันหรอก กินแอปเปิลที่แม่ปอกให้ดีกว่า
.
.
.
.
ตึกๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้าของผมกระทบกับบันไดด้วยความเร็วแสงและส่งเสียงดังไปทั่ว
เวลานี้ไม่กลัวบันไดพัง กลัวไอโชกุนมาจริงๆมากกว่า สาธุขอให้มันบอกว่าหลอกให้ผมวิ่งเต้นไปคนเดียวด้วยเถอะ
“นะโม อย่าวิ่งลงบันไดสิลูก”
“ขอโทษครับแม่ อะแม่จานแอปเปิลโมกินหมดแล้ว งั้นโมไปนะ” พูดจบผมก็วิ่งออกไปตรงประตูบ้านแล้ววิ่งไปที่หน้าบ้านทันที
นี่ก็
15 นาทีแล้ว โชกุนมันคงไม่มาหรอก นี่ผมชะเง้อมองซ้ายมองขวาตั้งหลายรอบยังไม่เจอเงามันเลย
ล้อเล่นแน่ๆ ฟู่วววว ค่อยยังชั่วหน่อย เข้าบ้านได้อย่างสบายใจแล้ว แต่ทำไมนะ
หัวใจผมมันถึงโหวงๆก็ไม่รู้ สงสัยผมต้องโกรธที่โชกุนมันหลอกว่าจะช่วยงานผมแน่ๆ
.
.
.
.
.
“ว่าไง”
ความคิดเห็น