คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความหลัง
บทที่
4 ความหลัง
ในตอนเย็นของวันเดียวกัน ผมได้เตรียมตัวที่จะแก้แค้นไอโชกุนไว้
นั่นคือการซื้อน้ำแล้วไปชนมันบ้าง แต่ แต่! แต่!! ผมหามันไม่เจอออออ มันหายไปไหนก็ไม่รู้อ่ะ นี่ผมเดินจนทั่วโรงเรียนแล้วนะ
TT_TT เฮ้อเซ็งง สุดท้ายน้ำแก้วนั้นผมก็ต้องกินแล้วก็เดินคอตกกลับบ้าน
เศร้าครับ แผนไม่เป็นไปตามที่วางไว้
“กลับมาแล้วหรอโม” เปิดประตูเข้าบ้านก็มีเสียงของแม่ทักมาก่อนเลยครับ
“กลับมาแล้วครับ” ผมเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขกแล้วก็เปิดโทรทัศน์หาหนังดูเรื่อยเปื่อย
“เดี๋ยวนี้กลับบ้านเร็วจังนะโม
ตอนม.ต้นตะวันไม่ตกดินก็ไม่กลับบ้านหรอก” น้ำเสียงที่แม่พูดออกจะงอนนิดๆ
แต่สุดท้ายแม่ก็หยิบของว่างมาให้กิน รักแม่จัง~
“โมยังหาเพื่อนในห้องไม่ได้เลยอ่ะแม่ แต่มีคนนึงนะที่เป็นเพื่อนโมอ่ะ
ชื่อภูผา นิสัยดีมากกก แต่อยู่คนละห้องกัน” ว่าแล้วก็อ้อนแม่หน่อยแล้วกัน
ผมกับแม่ไม่ค่อยมีเรื่องปิดบังกันหรอกครับพูดคุยกันทุกเรื่อง
“แล้วเพื่อนในห้องทำไมโมไม่มีล่ะ โมของแม่ออกจะน่ารักก”
“อืมมม ก็ในห้องโมอ่ะดิ่แม่ มันมีคนนึงมันชื่อโชกุนแม่ นิสัยไม่ดีมากเลย
มันสั่งให้เพื่อนในห้องห้ามยุ่งกับโม แถมยังแกล้งโมสารพัดอีกนะแม่ เช่น@#$%^^&U3!#$&*(%$”
แล้วผมก็ร่ายยาวใส่แม่ไม่มีช่องว่างให้หายใจ
แต่แทนที่แม่จะสงสารแล้วก็เป็นห่วงผมแม่กลับขำซะอย่างงั้น
“ฮะๆ คนที่ชื่อโชกุนนี่น่าสนใจจัง
ว่างๆชวนมาบ้านเราสิโม”
“โหยแม่อ่า มันทำกับโมขนาดนี้ยังจะให้โมชวนมาบ้านอีกหรอ
แม่ดูปากโมไว้เลยนะ ว่า ไม่ มี วัน” ผมเน้นย้ำกับแม่จนแม่ได้แต่ทำหน้าอมยิ้ม
“จ้าๆ ก็เห็นโมพูดแบบนี้ทุกที
แต่สุดท้ายโมก็พามาใช่มั้ยล่ะ”
“แต่คนนี้เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดแม่ เชื่อโมสิ”
“จ้าๆ เชื่อก็ได้จ้า อย่ากินของว่างมากนะโม รอกินข้าวเย็นกับพ่อด้วย”
“คร้าบๆ งั้นโมงขึ้นห้องก่อนนะแม่ ต้องหาทางแก้แค้นไอโชกุนมัน” แล้วผมก็วิ่งขึ้นมาข้างบนทันทีเลย
.
.
.
.
.
“โม พ่อมาแล้วว มากินข้าวเร็ววว” หืมมม นี่ผมเผลอหลับไปหรอ ยังไม่ได้คิดเรื่องแก้แค้นโชกุนเลย
ชั่งเถอะลงไปกินข้าวดีกว่า
“เผลอหลับหรอโม เดินงัวเงียมาเชียว”
“ฮะแม่ สงสัยจะเพลียไปหน่อย” แล้วเรา 3
คนพ่อแม่ลูกก็คุยกันเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งมาเรื่องนี้
“คิดถึงจังเลยนะ” หือ
อยู่ดีๆแม่ก็พูดขึ้นมา คิดถึงไรหว่า
“นั่นสิ คิดถึงจังเลย” พ่อก็อีกคน
งงครับ
“คิดถึงไรกันครับ โมงง” ผมมองพ่อกับแม่สลับไปมาด้วยความงง
“ก็คิดถึงที่นี่ไงโม
เราเคยมาอยู่ที่นี่กันแล้วนะ” แม่ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม
“ฮะ โมไม่เห็นจำได้เลยว่าโมเคยอยู่ที่นี่”
“ก็ตอนนั้นโมยังเด็กอยู่เลย ป.1 ได้มั้ง แต่ที่นี่พ่อกับแม่ชอบที่สุดเลยนะ
เพราะพ่อกับแม่มีโมที่นี่แล้วก็เลี้ยงโมมา แต่พอโมอยู่ ป.1 พ่อเค้าก็ต้องย้ายไปทำงานตามที่ต่างๆเราก็เลยต้องย้ายด้วย”
“โหแม่ เรื่องตั้งแต่ ป.1 โมจำไม่ได้หรอกฮะ เราย้ายบ้านบ่อยจะตาย
นี่โมยังนึกว่าเราเคยมาครั้งแรกเลยนะถ้าพ่อกับแม่ไม่พูดเนี่ย”
“แม่ยังจำได้อยู่เลยนะว่าตอนจะย้ายบ้านโมน่ะร้องไห้งอแงใหญ่เลย แถมยังบอกว่าไม่อยากจากเพื่อนไป
จนพ่อกับแม่ต้องแอบอุ้มโมตอนหลับใส่รถแล้วก็ออกจากบ้าน”
“ใช่ๆ ตอนนั้นแกน่ะทั้งดิ้นทั้งร้องไห้บอกไม่ไปๆ
ทั้งๆที่แกไม่เคยเถียงเลยซักครั้ง” พ่อพูดออกมาแล้วก็ยิ้มอ่อนๆ
“พอเลยพ่อกับแม่อ่ะ
ตอนนี้โมไม่ได้ขี้แยแบบนั้นแล้ววว โมอิ่มแล้วงั้นโมขึ้นห้องแล้วนะ”
แล้วผมก็ขึ้นห้องมาอาบน้ำแต่งตัวนอน
ในคืนนั้นผมฝันว่าตัวเองกำลังยืนร้องไห้กับเด็กผู้ชายคนหนึ่งอย่างหนัก
แต่อยู่ๆเด็กผู้ชายคนนั้นก็ยิ้ม แล้วก็เอามือมาลูบหัวผมพร้อมกับพูดคำว่า ‘โชคดีนะ’ แต่น่าแปลกที่ผมมองเห็นหน้าของเด็กผู้ชายคนนี้ไม่ชัดเอาซะเลย...
.
.
.
.
.
วันต่อมา
“วันนี้อาจารย์จะสั่งงานให้ทำเป็นคู่นะ ให้เวลาทำ 1 อาทิตย์ คะแนน 20 คะแนน
กำหนดส่งวันที่ xx” ฮะ เป็นคู่หรอ
แต่ผมยังไม่รู้จักใครในห้องนี้เลยนะ
“รูปแบบงานเป็นแบบที่เปิดให้ดูไปนะ อ่อ อาจารย์ลืมบอก เดี๋ยวอาจารย์จะจับคู่ให้เองพวกเธอไม่มีสิทธิ์เลือก”
โล่งอก อาจารย์เป็นคนเลือกคู่ให้สินะ อย่างงี้ค่อยสบายผมหน่อย
แต่ขออย่าให้เป็นไอโชกุนเล้ยยยย สาธุ
“ต่อไป นายจักรพรรดิกับนายนะโม” เห้ยยยยย
พึ่งพูดไปเมื่อกี้เองนะแม่งงง คุณผู้อ่านเคยได้ยินคำว่า ยิ่งเกลียดยิ่งเจอมั้ยครับ
ผมว่าผมกำลังตกอยู่ในสถานการณ์นั้นอยู่
“เอ่อ อาจารย์ครับ ผมขอเปลี่ยนคู่ได้มั้ยครับ” ผมยกมือขึ้นถามอาจารย์
ให้ตายยังไงก็ไม่อยากทำงานคู่กับไอโชกุนหรอก
“อาจารย์พึ่งพูดไปนะนายนะโม เธอไม่มีสิทธิ์เลือก
นายจักรพรรดิยังไม่ว่าอะไรเลย” ผมหันไปมองไอโชกุนที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเจ้าเล่ห์อยู่
“นี่คุณ ทำไมไม่ค้านอาจารย์ไปอ่ะ
คุณก็เกลียดผมไม่ใช่หรอ” ผมหันไปกระซิบกระซาบกับไอโชกุนขณะที่อาจารย์กำลังตอบคำถามเพื่อนในห้องอยู่
“ก็แบบนี้มันน่าสนุกกว่านี่หว่า หึๆ” หยึยย ทำไมรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ เหมือนกำลังมีโชคร้ายอยู่ข้างหน้า
เฮ้ออ เหมือนว่าผมจะลำบากแล้วสิ
“ทำไงดีอ่ะผา ผมแย่แน่ๆ
วิชานี้ผมไม่ค่อยถนัดด้วยอ่ะ แล้วงานคู่ตั้ง 20 คะแนน แถมคู่ผมยังเป็นโชกุนอีกอ่ะ TT^TT”
หลังจากที่เลิกเรียนวิชานั้น
ตกเย็นผมก็รีบวิ่งไปหาภูผาที่ห้องแล้วก็มานั่งขอคำปรึกษาแบบนี้แหละครับ
“โมใจเย็นๆนะ
เราได้ยินมาว่าโชกุนเรียนวิชานี้เก่งมากกกก
โมลองไปคุยกับเค้าดีๆมันอาจจะง่ายก็ได้นะ”
“แล้วถ้าผมขอไม่สำเร็จอ่ะ จะทำไงดีอ่ะ”
“ถ้าไม่สำเร็จเราจะช่วยโมเอง”
“จริงนะ *O*”
“อื้ม ^_^” โอ้ยยยย
รอยยิ้มของภูผามันช่างเจิดจ้าอะไรแบบนี้ พ่อเทวดาของผมมม
“ขอบคุณมากนะผา ผมปลื้มใจมากเลยยย
ผาเป็นคนดีมากกก”
เอาล่ะครับ ชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นต่อไป
ผมจะทำให้โชกุนมาช่วยงานครั้งนี้ให้ได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม
อ๊ะยกเว้นเงินนะผมไม่มี เพื่อ 20 คะแนน สู้โว้ยยย!!
ความคิดเห็น