คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โชกุน
บทที่
2 โชกุน
หลังจากที่ผมด่าไอจักรพรรดิมาผมก็รีบวิ่งมาที่โรงอาหารทันที
ไม่เข้าใจเลยจริงๆทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ เฮ้อ แล้วดูดิ่
ผมไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่านะ แต่พอผมเท้าผมเหยียบเท้ามาที่โรงอาหาร
สายตาของพวกนักเรียนก็มองผมเป็นตาเดียว เฮ้ย นี่กูไม่ใช่สัตว์นะเว้ย
มองซะเหมือนกูเป็นสัตว์หายากงั้นแหละ
แต่ผมก็เมินสายตาพวกนั้นแล้วตรงไปซื้อข้าวทันที
หลังจากซื้อเสร็จผมก็ต้องหาโต๊ะนั่งอีก
ผมมองหาโต๊ะนั่งก็ไม่มีให้ผมเลย เฮ้ย นั่นไงๆพวกนั้นลุกออกไปแล้ว
ผมรีบตรงดิ่งไปที่นั่นทันที กว่าจะหาที่นั่งได้ก๋วยเตี๋ยวอืดหมดแม่ง
ด้วยความที่ผมไม่หิวเลย
ผมเลยจัดการโซ้ย(ไหนบอกไม่หิว)ก๋วยเตี๋ยวจนหมดในเวลาอันรวดเร็ว ฮ่า อิ่ม สบายยยยย กินเสร็จแล้วอืดครับ
เลยต้องนั่งย่อยซักหน่อย นั่งไปได้ซักพักก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามกับผม
“ขอนั่งด้วยคนนะ” พูดจบไอผู้ชายคนนี้ก็นั่งเลย
ถามกูเพื่อ ผมเลยพยักหน้าไปงั้นๆแหละ
“นายใช่นักเรียนใหม่ที่อยู่ 4/3 ปะ” อยู่ๆไอหล่อก็พูดขึ้นมาทำลายความเงียบ ทำไมกูต้องเจอแต่คนหล่อวะ
ไม่เข้าใจเลย กูไม่หล่อมั่งให้มันรู้ไป
“ใช่ ทำไมหรอ” ถึงผมจะตอบมันไปแต่ก็ไม่ได้มองมันหรอกครับ
เพราะผมมองโทรศัพท์ที่พึ่งหยิบขึ้นมา ผมหมั่นไส้คนหล่อไม่อยากมองหน้ามัน
“นายรู้ปะว่านายอ่ะสุดยอดมากเลยนะที่กล้าไปต่อกรกับโชกุนอ่ะ”
หือ โชกุน ใครวะ
“ใครอ่ะโชกุน” ผมละสายตาจากโทรศัพท์แล้วก็นั่งคุยกับไอหล่อนี่แทน
“ก็จักรพรรดิห้องเดียวกับนายไง
นายเป็นคนแรกเลยนะที่ทำแบบนี้” อ๋ออ ที่แท้ก็ไอโย่งนั่นนี่เอง
แล้ว
“เป็นคนแรกนี่หมายความว่าไร
ไม่มีใครกล้าทำไรไอโย่งนั่นเลยหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ
เคยมีคนต่อกรกับโชกุนแล้วเข้าโรงพยาบาลตั้งหลายคนเพราะบาดเจ็บ ทุกคนเลยกลัวน่ะ”
“หา!
มือกะตีนก็มีทำไมไม่สู้มันล่ะหรือว่าหมอนั่นมันเก่งจนสู้ไม่ได้”
“อันนี้ผมก็ไม่รู้นะ
แต่พ่อของโชกุนเค้าเป็นผู้มีอิทธิพลของโรงเรียนนี้น่ะ”
“ก็แค่เด็กเส้น ผมไม่ชอบเลย ว่าแต่คุยมาตั้งนานและ
นายชื่อไรอ่ะ”
“เราชื่อ ภูผา อยู่ 4/6 แล้วนายล่ะเด็กใหม่”
“ผมชื่อนะโม เรียกสั้นๆว่าโมก็ได้”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะโม จากนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ” เดี๋ยวนะ กูยังไม่ได้พูดไรเลยเออออซะและ
แต่ช่างเถอะเพราะผมก็ยังไม่มีเพื่อนอยู่พอดี แถมเพื่อนใหม่ก็หล่อด้วย
เหมาะกับผมมากเพราะผมก็หล่อ (หรอ)
ผมนั่งคุยกับภูผาต่ออีกไม่เท่าไหร่ก็หมดเวลาพักพอดี
เราจึงพากันไปเก็บจานแล้วก็แยกย้ายกันเข้าเรียน
ผมหวังว่าตอนพักเที่ยงผมคงได้เรียนแบบสงบสุขนะ
แต่!! ผมคิดผิด เพราะความสงบสุขที่ผมหวังไว้มันหายไปโดยไอโย่ง มันนั่งเตะเก้าอี้ผมทั้งคาบและทุกคาบ ย้ำ ทุกคาบ! ทำให้ผมไม่มีสมาธิเรียนหนังสือ แถมเวลาอาจารย์หันหน้าไปมองมัน มันก็หยุดเตะแล้วตั้งใจเรียน พออาจารย์หันไปมันก็เตะเก้าอี้ผมเหมือนเดิม ไอตอแหล! ผมเกลียดมัน
แต่แน่นอน
คนอย่างนะโมซะอย่างไม่เคยยอมใครอยู่แล้ว รอเลิกเรียนเถอะ
เวลาแก้แค้นของผมจะเริ่มต้นขึ้นอย่างแน่นอน หึๆๆ
ติ๊งงงงง
ต่องงงงงง ติ๊งงงงงงง ต่องงงงงงง
สัญญาณออดบอกเวลาเลิกเรียน
และนั่นก็ได้หมายความว่าการเอาคืนของผมได้เริ่มต้นขึ้น หึๆ ไอโย่งงงง มึงตายยยย ผมเดินไปหาไอโย่งด้วยสีหน้าและแววตาสำนึกผิดเพื่อให้มันตายใจ
แต่มันไม่รู้หรอกว่าผมวางแผนอันชั่วร้ายไว้ในหัวเรียบร้อยแล้ว ฮ่าๆ
“ว่าไงไอหน้าตุ๊ด ทำหน้าสำนึกผิดแบบนี้จะมาขอโทษกูล่ะสิ
ถ้ามึงใส่กระโปรงแล้วมาขอโทษกูแบผู้หญิงกูอาจจะให้อภัยก็ได้นะ ฮ่าๆๆๆ” หัวเราะไปเหอะมึงง เดี๋ยวมึงจะหัวเราะไม่ออกแน่ ไอโย่ง
“โชกุน ผม” ผมเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่ผมจะเริ่มแผนการ
ตุ๊บบบบ!! ผมเตะมันเข้าเป้าอย่างแรงจนได้ยินเสียงไอโย่งร้องว่า
‘อั๊ก’ แล้วไอโย่งก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้นโดยเอามือกุมเป้าตัวเองไว้พลางทำหน้าเคียดแค้นผมอย่างหนัก
คงจะเจ็บน่าดู ส่วนเพื่อนในห้องก็ทำหน้าเหวอไปตามๆกัน ฮ่าๆๆๆ สะจายนะโมจริงๆ ไม่ต้องสงสัยนะครับว่าตอนนี้ผมอยู่ไหน
ผมวิ่งไปอยู่หน้าห้องตั้งแต่เตะเป้ามันแล้วล่ะครับ แต่ผมไม่ได้กลัวมันนะ
ผมแค่หนีมาตั้งหลักเฉยๆ จริงจริ๊ง
“ผมไม่มีวันขอโทษหรอกเว้ย ไอโย่งงง” ว่าแล้วผมก็วิ่งหนีกลับบ้านทันที
เหตุผลน่ะหรอครับ เหมือนตอนจบตอนที่ 1 นั่นแหละ☺
ความคิดเห็น