คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : งานคู่ (2)
บทที่
6 งานคู่ (2)
“ว่าไง” กึก! ฝีเท้าที่ผมกำลังจะเดินหันหลังเข้าบ้านหยุดในทันที
สายตาของผมเหลือบไปที่ต้นเสียง ครับ ไอโชกุนครับ ตัวเป็นๆเลย โอ้ยยย นึกว่ามันจะล้อเล่นซะอีก
“เอ่อ สวัสดี”
“มึงจะหันหลังคุยกับกูหรอ หันหน้ามาแล้วก็มาเอาของไปด้วย” ของไรวะ ผมหันไปหาโชกุน
ก็เห็นว่าในมือมันถือของพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือไปหมด
“อย่าบอกนะว่าที่มาช้าเพราะไปซื้อของพวกนี้”
“เออ”
“อย่าบอกนะว่าของพวกนี้คือของทำงาน”
“เออ เดี๋ยวค่อยถามได้มั้ย กูเมื่อย” เสียงติดรำคาญอีกแล้วครับ
แต่ว่า หมอนี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ แต่น่าแปลกมาก
อาการโหวงๆของผมก่อนหน้านี้มันได้หายไปแล้ว มันหายไปตั้งแต่ตอนไหนกันนะ....
“มาผมช่วย” ว่าแล้วผมก็จัดการแบ่งถุงที่โชกุนถือมาถือเองบางส่วน
แล้วก็เดินไปเปิดประตูรั้วให้โชกุนเข้ามาในบ้าน
เราสองคนเดินมาถึงห้องนั่งเล่น
แม่และพ่อของผมก็เหลือบมาเห็นเราสองคนพอดี
“อ้าวนะโม นั่นใครน่ะลูก” แม่ถามขึ้นพลางมองไปที่ข้างหลังของผม
“เพื่อนโมเองแม่ มาข่วยทำงาน”
“สวัสดีครับ” ที่แบบนี้มารยาทงามขึ้นมาเลยนะไอโชกุน
ทีอยู่ลับหลังผู้ใหญ่นะแกล้งคนอื่นอยู่ได้
แล้วไอการยิ้มตอแหลแบบนั้นมันคืออาร้ายยย
“ชื่ออะไรลูก” แม่ยิ้มตอบ
“โชกุนครับแม่” ไอนี่
ประจบแม่ผมอีก
“โชกุน อืมมม โชกุนหรอ
คนเดียวกับคนที่นะโมเคยบอกว่าจะ-” ชิบแล้ว แม่จะต้องพูดเรื่องที่ผมบอกจะไม่พาไอโชกุนเข้าบ้านแน่ๆเลย
ต้องรีบดักครับเดี๋ยวไอโชกุนมันรู้
“มะ แม่ งั้นโมขึ้นไปทำงานก่อนนะ ดึกแล้ว”
ว่าแล้วผมก็จัดการจูงมือไอโชกุนขึ้นห้องนอนทันที
ปล่อยให้แม่นั่งหน้ามุ่ยอยู่กับพ่อสองคนเพราะยังพูดไม่จบก็โดนผมขัดซะก่อน
“นี่ห้องมึงหรอ เรียบร้อยกว่าที่คิดอีกว่ะ”
“แน่นอนน งั้นเรามาทำงานกันเถอะ \^O^/”
“ดี๊ด๊าเชียวนะมึง ยังไม่เสร็จภายในวันนี้หรอก
ไม่พรุ่งนี้ก็มะรืนนู่นกว่าจะเสร็จ” โชกุนพูดแล้วก็หยิบของในถุงออกมา
“มันจะทันส่งมั้ยอ่ะคุณ ตั้ง 20 คะแนนเลยนะ”
“ทันแน่ถ้ามึงไม่มัวพูดมากอยู่แบบนี้ ทำงาน!”
อะไรวะแค่นี้ก็ต้องดุด้วย ทำได้ก็ได้
“โอเคๆ ทำก็ได้”
.
.
.
.
.
ฮ้าวววว ผมหาวออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ก็เพราะตอนนี้มันเลยเวลานอนของผมมาแล้วน่ะสิ ผมกับโชกุนนั่งทำงานกันมานานมากกก
จนตอนนี้ตาผมจะปิดแล้วครับ
“มึงง่วงหรอ” โชกุนเงยหน้าขึ้นมาตอนผมหาวพอดีเลยเมื่อกี้ไม่ได้ปิดปากด้วย
ผมไม่ตอบอะไรแต่พยักหน้าไปให้แทนคำตอบ
“งั้นมึงไปนอนไปเดี๋ยวกูทำต่อเอง”
“เฮ้ยย ได้ไงอะคุณ งานคู่ก็ต้องทำด้วยกันสิ”
“มึงง่วงจนตาจะปิดแล้วไม่ใช่ไง เดี๋ยวกูทำเอง”
“ไม่ได้! ในเมื่อผมไม่ได้ทำ คุณก็ยังไม่ต้องทำ
ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวผมก็โดนหาว่าไม่ช่วยคุณหรอก”
“กูทำเองได้ กูไม่หาว่ามึงไม่ช่วยหรอก”
“ไม่เอา ถ้าคุณไม่หยุดทำ งั้นผมก็ยังไม่นอน” ผมจ้องโชกุนด้วยสายตาอันแน่วแน่
เอาสิ ไม่กูก็มึงต้องยอมกันไปข้างนึงแหละ
“ไอดื้อ เออๆ งั้นกูไม่ทำก็ได้ ไปนอนไป”
“^___^
โอเค งั้นเดี๋ยวผมไปส่งคุณข้างล่างนะ”
“ส่งกู? ส่งกูไปไหน” ไอโชกุนมันทำหน้างงๆ
“เอ้า ก็ส่งคุณกลับบ้านไง” งงอะไรของมันนะ
“ใครบอกมึงว่ากูจะกลับ”
“แล้วถ้าคุณไม่กลับคุณจะไปไหน ”
“กูก็นอนนี่ไงถามได้ ควาย”
“เฮ้ยย ใครบอกว่าจะให้คุณนอนนี่”
“ไม่มี แต่กูจะนอน” มันพูดอย่างเดียวไม่ว่า
ยังมีการมาทำหน้ากวนประสาทผมอีก
“ผมไม่ให้นอน กลับไปเลยยยย” ผมลุกขึ้นดึงแขนมันให้ลุกตามครับ ใครจะไปยอมให้มันนอนนี่กันเล่า!
“กูไม่ได้ขออนุญาตจากมึง กูแค่บอกมึงเฉยๆ
อีกอย่างนะมึงไม่มีสิทธิ์ เพราะมึงบอกจะทำตามกูทุกอย่าง!” อึก!
ผมถึงกับสะอึกเลยครับ เถียงมันไม่ออกจริงๆนั่นแหละ
เพราะผมพูดแบบนั้นจริงๆ
“ก็ได้ๆ แต่ผมไม่มีห้องว่างให้คุณนอนนะ” เอาวะ ไม่ยอมหรอก อย่างน้อยผมต้องหว่านล้อมมันให้มันบอกว่าจะไม่นอนให้ได้
“ไม่เป็นไร เพราะกูจะนอนห้องนี้”
“ฮะ! จะบ้าหรือไงคุณ เตียงก็มีเตียงเดียว จะนอนไงเล่า”
“มึงก็นอนพื้นไง ง่ายออก ;)” มึงไม่ต้องมาทำหน้าบ้องแบ๊วเลยนะ
เตียงก็เตียงกู เรื่องไรที่กูต้องนอนพื้นวะไอโชกุนน
“แต่-”
“ห้ามเถียง เพราะกูสั่ง” โว้ยยยยยยย โดนขัดอีก เอาวะ
เถียงเรื่องห้องนอนกับเตียงไม่ได้ผล งั้นเอาเรื่องอื่นแล้วกัน
“โอเคๆ แต่คุณต้องอาบน้ำด้วยนะ เอ้อ แต่ผมไม่มีผ้าขนหนูให้คุณยืมนะ
มันของส่วนตัว” เอาล่ะสิ มึงตายแน่ๆ ยอมแพ้ซะๆ
“ไม่เป็นไร กูซื้อมา” ฮะ! อย่าบอกนะว่ามันไม่ได้ไปซื้อของทำงานมาอย่างเดียวน่ะ
เป็นไปไม่ได้ๆ
“แปรงสีฟันก็ไม่มีนะ”
“กูมี :)”
“ชุดนอน กางเกงในก็ไม่มีนะ”
“กูมีหมดทุกอย่างแหละกูซื้อมา
มึงเลิกหาเรื่องมาพูดเพื่อให้กูกลับไปเถอะไอเตี้ย”
“ก็ได้ ผมยอมก็ได้ งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ”
พูดจบผมก็รีบวิ่งหอบผ้าขนหนูกับชุดเข้าห้องน้ำทันที ไม่ไหวแล้วครับ
ง่วง
.
.
.
.
.
“คุณ ผมอาบน้ำเสร็จแล้ว” ทันทีที่ผมออกมาจากห้องน้ำผมก็ตะโกนเรียกให้มันไปอาบต่อ
แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบครับ ผมเลยเดินไปดูมันที่เตียง ปรากฏว่าไอโชกุนมันหลับครับ
ผมเลยนั่งจ้องหน้ามันซะเลย
“ขนาดตอนหลับยังหล่อเลย คนบ้าไรวะ
นี่ถ้าไม่ปากหมา เอาแต่ใจ ชอบใช้กำลังนะ ป่านนี้เนื้อหอมไปแล้ว”
“คุณ นี่คุณโชกุน ตื่นเร็ว ผมอาบน้ำเสร็จแล้วนะ”
“......” เงียบครับ
ไร้สัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก สงสัยคงจะเหนื่อย เอาวะ
ปล่อยให้นอนไปเลยแล้วกัน
“ฝันดีนะคุณ” ว่าแล้วผมก็นอนมั่งดีกว่า แต่ก่อนอื่นต้องหาผ้ามาปูพื้นก่อนสินะ เฮ้อออ เตียงเราเองแท้ๆ ดันโดนแย่ง ส่วนเจ้าของต้องมานอนพื้น
.
.
.
.
.
แต่ช่างเถอะ ยอมให้ซักครั้งแล้วกัน :)
ความคิดเห็น