คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อน
บทที่
3 ถาม
ในที่สุดดด ผมก็ได้กลับบ้านอย่างสวัสดิภาพไร้อุปสรรคใดๆทั้งสิ้น ทันทีที่เท้าเหยียบเข้าพื้นบ้านผมก็สปีดตัวเองขึ้นไปบนห้องนอนโดยที่ไม่ได้ทักทายพ่อกับแม่แต่อย่างใด
ตุบ!! เสียงร่างกายของผมที่ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆที่สุดแสนจะสบาย
ตอนนี้ในหัวไร้ซึ่งความคิดที่จะไปอาบน้ำ เพราะผม ขี้ เกียจ สุดๆ เลยล่ะครับ
ผมเอามือก่ายหน้าผากพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่คิดเลยว่าการไปโรงเรียนวันแรกของผมจะต้องใช้พลังมากขนาดนี้
ผมล่ะไม่อยากจะคิดสภาพของตัวเองในวันต่อๆไปเล้ยย ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เฮ้ออ
นี่คงต้องคิดแผนเตรียมแก้แค้นไอโย่งเรื่อยๆแล้ว ไว้ใช้ในสถานการณ์ฉุกเฉิน
แล้วถ้าเกิดผมไม่โชคดีอย่างวันนี้ล่ะ จะ จา เกิดดด อา อารายยย ขึ้นนน บ้างงง นะ
ฮ้าววว...
“นะโม ตื่นได้แล้วลูกกกกก” เสียงของแม่ดังขึ้นมาในยามเช้า ปลุกผมให้ตื่นจากความฝันอันแสนหวาน แสงแดดสาดส่องเข้ามาภายในห้อง
บ่งบอกว่าแม่ผมได้ทำการเปิดผ้าม่านออก
“โมขออีก 5 นาทีนะครับแม่ งืมๆ” ว่าแล้วก็พลิกตัวให้กับแสงอันเจิดจ้า แล้วก็เอาผ้าห่มปิดหน้าซะเลย
“งั้นเงินค่าขนมวันนี้อดนะจ๊ะ” เสียงที่ดูนุ่มนวลแต่คำพูดกลับตรงกันข้าม
ทำให้ผมถึงกลับเด้งตัวลุกขึ้นมาหลังจากที่แม่พูดทันที
“ตื่นแล้วครับๆ จะไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละ”
พูดจบผมก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันที
“แม่รอข้างล่างนะลูก ห้ามอู้เด็ดขาด” ไม่รอช้าผมก็ตอบรับกลับไปแล้วมาจัดการภารกิจตัวเองต่อให้เสร็จ
.
.
.
.
.
“วันนี้แม่กลับดึกนะ หากินเอาเองพ่อลูก” แม่พูดขณะที่เรากำลังนั่งทานมื้อเช้าอย่างสบายๆชิลล์ๆ
แต่หารู้ไม่ว่าอีกครึ่งชั่วโมงโรงเรียนผมเข้าแถว แต่ไม่เป็นไรครับผมขี้เกียจรีบ
“โหยยย แม่ไม่อยู่อดกินอาหารอร่อยๆเลยยยย”
ว่าแล้วก็อ้อนนิดหน่อยเผื่อได้ขนมเพิ่ม
“ไม่ต้องมาปากหวานเลยนะโม แม่รู้นะว่าอยากได้ค่าขนมเพิ่ม
แล้วนี่อะไรอีกครึ่งชั่วโมงจะเข้าแถวยังไม่รีบไปอีก รีบไปเดี๋ยวนี้เลยนะ” นึกว่าจะได้ค่าขนมเพิ่มยังโดนบ่นจนหูชาอีก พ่อก็ไม่ช่วยอะไรเล้ยยย
มัวแต่นั่งขำลูกตัวเอง
“คร้าบๆ ไปแล้วครับแม่” ผมรีบหยิบกระเป๋าแล้วก็วิ่งออกจากบ้านทันทีแต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงแม่บ่นมาตามสายลม
โชคดีนะครับพ่อ ขอให้กินข้าวให้อร่อยโดยมีเสียงแม่บ่นไปละกันนะครับบบ
นะโมเผ่นแล้วววว
ติ๊งงงงง
ต่องงงงงง ติ๊งงงงงงง ต่องงงงงงง
ทันทีที่ขาผมเหยียบบนสนามโรงเรียน
กริ่งก็ดังขึ้นมาทันที มาทันหวุดหวิดเลยนะเนี่ยยยย ถือว่าโชคดีไป แต่
ผมมีปัญหาอีกแล้วครับ ปัญหานั่นก็คืออออออ
ผมหาแถวตัวเองไม่เจออีกแล้วครับ
TT_TT ผมไม่รู้ว่าเค้าเข้ากันตรงไหนอ่า
เพื่อนในห้องซักคนก็ไม่มี ม.ไหนเป็นม.ไหนก็ไม่รู้ จะทำยังไงดีๆๆๆ
“โม”
ทำไงดี
ผมพยายามมองรอบๆเผื่อเจอเพื่อนในห้องแต่ก็ไม่เจอเลยอ่ะเพลงโรงเรียนก็ยังคงเล่นเรื่อยๆ
แต่เท่าที่ผมดูเค้าจัดแถวจะเสร็จและ เหลือผมเนี่ยยืนหัวโด่อยู่กลางสนาม
นึกสภาพทุกคนเข้าแถวกันเรียบร้อยแล้วเหลือผมคนเดียวสิ ไม่เอาอ่ะ
“โม” ผมได้ยินเสียงแว่วๆเหมือนใครเรียก
ใครๆๆ เทวดาที่ไหนมาเรียกผมกัน ผมหมุนตัว 360 องศาเพื่อหาต้นเสียงของคนที่เรียก
ฟึบ! “นะโม มายืนทำไรตรงนี้”
“ภูผา \*O*/ ” ผมหันไปหาคนที่จับไหล่ผมเมื่อกี้ปรากฏว่าเป็นภูผานั่นเองง
พ่อพระพ่อเทวดาของผม ผมรู้สึกโชคดีมากที่ได้เจอภูผา
“ผมหลงอ่ะ หาแถวไม่เจออ ._.” ผมก้มลงมองพื้น
เพลงโรงเรียนจะจบแล้วโว้ยยย แย่แน่ๆ
“ฮ่าๆ ม.4เข้าแถวริมสนามนะ เดี๋ยวเราพาไป”
ว่าแล้วภูผาก็เดินนำผมไปที่แถวทันที พอผมไปถึงแถวตัวเองปุ๊บ
เพลงโรงเรียนจบปั๊บ ส่วนภูผาเข้าแถวตัวเองไม่ทันจนโดนอาจารย์ดุ โหย รู้สึกผิดเบาๆ
ทำไมเพื่อนผมมันคนดีอย่างงี้วะ ตอนเที่ยงต้องเลี้ยงหนมมันละ
การเรียนคาบเช้าของผมยังคงเหมือนเดิม
ไอโชกุนก็ยังคงเตะเก้าอี้ผมเหมือนเดิม
ผมแปลกใจมากเลยว่ามันไม่เจ็บตีนมันมั่งหรอเตะมา 2 วันละ ผมก็เลยทำมั่ง
แต่ผมเตะขาไปข้างหลังไม่ได้หรอกครับ ขาผมสั้น ผมเลยจัดการโยกเก้าอี้ไปชนโต๊ะไอโชกุนในจังหวะที่อาจารย์กำลังเขียนกระดานแทนซะเลย
“ตึกๆๆๆ”
“ตึกๆๆๆ” เสียงกระทบกันของรองเท้าไอโชกุนกับเก้าอี้ของผม
และเก้าอี้ของผมกับโต๊ะไอโชกุนผลัดกันส่งเสียง และมันก็เริ่มแรงขึ้นๆ จนกระทั่ง
“นายนะโม นายจักรพรรดิ
ถ้าเสียงมาอีกรอบนึงไปยืนคาบไม้บรรทัดนอกห้อง”อาจารย์พูดขึ้นมาโดยที่ไม่ได้หันมามองเราเลยซักนิด
รู้ได้ไงวะ เก่งเกินไปและ แต่ ไอโชกุนก็ยังไม่หยุดครับ มันยังคงเตะเก้าอี้ผมต่อไป
และแล้วอาจารย์ก็หันมาพร้อมกับ
เขวี้ยงชอล์กลงมาโดนหัวผมกับไอโชกุนจังๆ
พร้อมกับคำประกาศิต
“ไป ยืน นอก ห้อง!!!” ทันทีที่อาจารย์พูดจบผมก็วิ่งสิครับ
พอหันไปมองไอโชกุน มันทำหน้านิ่งแล้วก็เดินเอื่อยเฉื่อยมาก -_- วอนตีนสุดๆ และผมก็เชื่อว่าอาจารย์รู้สึกเหมือนกันเพราะหน้าของอาจารย์นั้น
แดงสุดๆ
อย่างน้อยอาจารย์ก็ใจดีที่ไม่ให้คาบไม้บรรทัดจริงๆ
แต่เปลี่ยนเป็นการยีนกระต่ายขาเดียวแถมยังต้องกางแขนอีก
ไอผมก็ยืนเอียงซ้ายเอียงขวาจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ พอเหลือบตาไปมองไอโชกุน
มันยืนตรงมากครับ แถมปรายตามองผมด้วยความดูถูกสุดๆ
“เป็นเพราะคุณคนเดียว ผมถึงโดนทำโทษ” หลังจากที่ผมตั้งตัวได้ก็พูดใส่มันทันที
“มึงโดนกูก็โดนไอตุ๊ด” ตุ๊ด
ตุ๊ดอีกแล้วววว
“ ผม ไม่ ได้ เป็น ตุ๊ด!!”
“งั้นเกย์”
“ไม่ ใช่ เกย์!!”
“งั้นตุ๊ด” โว้ยยยย
แม่งโคตรกวนประสาทเลย ไม่คุยกับมันละ
“.....”
“.....”
แล้วเรา ก็เข้าสู่ความเงียบฉับพลัน ให้ตายดิ่ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย
“นี่”
“......”
“คุณ”
“......”
ยังครับ มันยังคงเงียบ
“จักรพรรดิ” ผมหันไปหามันก็พบว่ามันหันไปทางอื่นอยู่ครับ
แล้วกูจะได้ถามเรื่องที่กูสงสัยมั้ยเนี่ยยย
“คุณจักรพรรดิ”
“………”
“นายจักรพรรดิ”
“…….”
“ท่านจักรพรรดิ”
“.......”
“โว้ยยยย เรียกจนไม่รู้จะเรียกยังไงแล้วโว้ยยยย
หันมาซักทีสิวะไอคุณจักรพรรดิ!” ผมสติแตกจนเผลอตะโกนออกมา ครูก็ออกมาด่าตามระเบียบ
เล่นซะผมตะครุบปากแทบไม่ทัน ผมหันไปทำหน้าแค้นเคืองใส่มัน แล้วก็เห็นปากมันขมุบขมิบเหมือนพูดอะไรซักอย่าง
“คุณพูดไรอ่ะ” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆจนได้ยินเสียงมันพูดว่า
‘ชื่อเล่นกูมีไม่ต้องเรียกชื่อจริง’ โห่
ที่แท้ก็กะจะให้กูเรียกชื่อเล่น ไอเราก็เรียกชื่อจริงมาตั้งนาน
“ครับๆ โชกุน” นั่นน
มันหันมาแล้วครับ แต่หันมาไม่ต้องทำหน้ากวนตีนก็ได้นะ
“ทำไมคุณถึงหาเรื่องผมอ่ะ ผมไปทำอะไรให้คุณ”
“กูเกลียดมึง” ฮะงง
“แล้วผมไปทำอะไรให้คุณเกลียด” อยากรู้มากๆครับเพราะโรงเรียนเก่าไม่เคยมีใครเกลียดผมเลยนะ
ผมออกจะน่ารักเป็นขวัญใจของสาวๆ
“มึงทำหน้ากวนตีน” ฮะ
งงหนักกว่าเดิมอีก
“แล้วผมทำหน้าแบบไหนถึงกวนตีนอ่ะ แบบนี้หรอ หรือแบบนี้
เอ๊ะหรือแบบนี้” แล้วผมก็ทำหน้าต่างๆของผมให้มันดู
“กวนตีนทุกหน้าแหละสัส” พูดจบมันก็เลิกทำกระต่ายขาเดียวแล้วก็เดินไปเลย
“อะ อ้าวคุณ ไปไหนอ่ะ” มันกล้าทิ้งอาจารย์ไปแบบนี้เลยหรอ
อาจารย์สอนอยู่ในห้องนะเว้ย
“แดกข้าว หมดเวลาแล้ว” แต่อาจารย์ยังไม่ปล่อยเลยไม่ใช่หรอวะ
ผมอยู่แต่คนเดียวก็ได้
จะว่าไป
โชกุนก็ไม่ใช่คนไม่ดีเหมือนกันนะ พอผมมาคุยกับมันแบบนี้แล้วผมอาจจะเป็นเพื่อนกับมันได้ก็ได้นะ
พักเที่ยงแล้วผมก็ไปหาข้าวกินครับ
แต่โคตรหงุดหงิดสุดๆ อาจารย์ปล่อยเลทไป 15 นาที
มันช่างยาวนานมากกกกกับคนที่โดนทำโทษแบบผม รู้งี้ตามโชกุนไปดีฝ่า เห้อเซ็ง
พอผมหาข้าว ไม่สิ ก๋วยเตี๋ยว(อีกแล้ว) ผมก็หาที่นั่ง แล้วบังเอิ๊ญบังเอิญ
ได้โต๊ะเดิมกับเมื่อวานครับ โชคดีจริงๆ นั่งกินไปได้ซักพักภูผาก็ตามมานั่งครับ
เออว่ะ เห็นหน้าภูผาแล้วนึกได้ ต้องซื้อของตอบแทนมันแล้ว
ผมขอตัวไอภูผาแปปนึงแล้วก็รีบวิ่งไปร้านขนมทันที เอาไรดีวะ นี่ละกัน
“อ่ะ ผมให้” ผมยื่นของที่ผมซื้อให้ภูผาไปจนมันขำพรืด
“ขำไรอ่ะ คนอุส่าให้ขนม” ผมทำหน้างงๆใส่มันไป
“ฮ่าๆ แล้วทำไมให้หมากฝรั่งล่ะ อย่างอื่นก็มี”
“ก็ความสัมพันธ์เราจะได้เหนียวแน่นเหมือนหมากฝรั่งไง
ผมชอบซื้อให้พื่อนทุกคนเลยตอนม.ต้น แล้วมันก็ดับกลิ่นปากด้วยนะ เคี้ยวเพลินด้วย
นายไม่ชอบหรอ”
“เปล่าๆ ฮะๆฮ่าๆ เรากินได้ แล้วให้เราทำไมอ่ะ”
“ก็ผมทำให้นายโดนอาจารย์ดุเรื่องเข้าแถวเมื่อเช้าไง
ขอโทษนะ”
“นิดเดียวเอง ไม่เป็นไรหรอก ^O^” โอ้ยยย
โคตรคนดีผมปลื้มใจมีเพื่อนดี
“ผมขอเบอร์ผาหน่อยดิ่เผื่อมีปัญหาแบบวันนี้อีก
เอ้อ เรียกผาอย่างเดียวได้ปะ” ภูผาไม่ตอบแต่ก็พยักหน้ากลับมา
แล้วเราก็แลกเบอร์ ไลน์ เฟส บลาๆ จากนั้นก็ไปเก็บจาน แต่ระหว่างเก็บจานนี่ดิ่
ปึก!! เคร้งง!! ไอโชกุนมันเดินชนไหล่ผมจนชามก๋วยเตี๋ยวตกพื้น
“เฮ้ยยยย คุณเห็นมั้ยว่าหกหมดแล้ว ขอโทษผมเลยนะ”
“โทษทีละกัน พอดีมึงเตี้ยเกิน กูมองไม่เห็น” แล้วมันก็ทำหน้าแสยะยิ้มเดินจากไป
ช่างเป็นคำขอโทษที่ผมเกลียดที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา ผมขอถอนคำพูดที่จะเป็นเพื่อนกับไอโชกุน
ผม เกลียดดดดด มันนนนนน ที่สุดในโลกเลย!!
ความคิดเห็น