All My Heart เพราะเธอคือ...ทั้งหัวใจ (2 ตอนจบ)

ลำดับตอนที่ #2 : พิมพ์ End

พิมพ์

            ฉันมักจะเฝ้ามองเค้าจากมุมนี้ ที่ตรงนี้ และเวลานี้ อยู่ทุกๆวัน ฉันชอบรอยยิ้มของเค้าที่ยิ้มให้กับทางข้างหน้า ชอบความตรงต่อเวลาของเค้าที่ขี่รถไปทำงานไม่เคยสาย ฉันไม่รู้เลยว่าหลงรักเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็ละสายตาไปจากเค้าคนนั้นไม่ได้แล้ว นี่รึเปล่านะที่เรียกกันว่า ‘ตกหลุมรัก’ เมื่อเรารักใครก็ต้องมีความรู้สึกเห็นแก่ตัวไม่มากก็น้อยอยู่เหมือนกัน และความเห็นแก่ตัวของฉันก็คือ ‘อยากคุยกับเค้าสักครั้ง’ นี่คือความปรารถนาเล็กๆที่ฉันต้องการ แต่ก็รู้ตัวดีว่าเป็นเป็นไปไม่ได้ เพราะ ความต่างของ ‘เผ่าพันธุ์’ ฉันคือ ‘นางฟ้า’ ส่วนเค้าคือ ‘มนุษย์’ บนสวรรค์มีคำสั่งต้องห้าม นั่นคือการห้ามหลงรักมนุษย์เป็นอันขาด แต่ฉันก็ฝ่าฝืนคำสั่งนั้น ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่มีนางฟ้าตนใดรู้เรื่องว่าฉันหลงรักมนุษย์อยู่ก็ตาม ฉันจะต้องเก็บงำความรักนั้นไว้ในส่วนลึกของหัวใจ แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลก

            อยู่มาวันหนึ่ง คนๆนั้นที่ฉันไม่รู้แม้แต่ชื่อ เกิดอุบัติเหตุ หัวสมองของฉันมันขาวโพลนไปหมด วินาทีนั้นฉันไม่กลัวเลยว่าจะมีใครรู้ว่าฉันรักเค้าหรือไม่ ฉันตัดสินใจลงไปที่โลกมนุษย์และไปหาร่างๆนั้น ความเจ็บแปลบวิ่งเข้าสู่หัวใจ แม้เราจะไม่เคยคุยกันมาก่อน เค้าไม่เคยเห็นหน้าฉันมาก่อน แล้วทำไม ฉันถึงรู้สึกทรมานที่เห็นเค้านอนจมกองเลือด ร่างกายสั่นไหวไปหมด ฉันรู้ว่าเค้าต้องตายแน่ๆ ฉันจึงตัดสินใจทำบางอย่าง

            “ท่านเทพ ข้ารู้ว่าท่านมองอยู่ ได้โปรด ให้เค้ามีชีวิตต่อ ได้โปรด” เสียงและร่างกายของฉันมันสั่นไปหมด น้ำเริ่มเอ่อคลออยู่ที่ดวงตา ความกลัวเข้าครอบงำ ฉันกลัว ที่จะไม่ได้เห็นเค้าขี่รถผ่านบนถนนเส้นนี้ กลัวที่จะไม่ได้มองเค้าอยู่ที่มุมเดิมๆ อีกต่อไป

            “มันเป็นข้อห้ามของสวรรค์ เจ้าหลงรักมนุษย์ยังยากที่จะอภัย นี่ยังขอให้เจ้ามนุษย์ที่ถึงคราวตายมีชีวิตอยู่อีกหรอ” เสียงอันกึกก้อง ดังมาจากท้องฟ้า แต่มีฉันคนเดียวที่ได้ยิน

            “ข้ารู้ แต่ได้โปรด ข้าจะเป็นอย่างไรก็ได้ ขอแค่เค้ารอด ท่านเคยบอกกับพวกข้านี่ ว่าท่านจะให้คำขอเป็นจริงหนึ่งอย่าง นี่คือคำขอของข้า ได้โปรด” ทำไมนะ ทำไมการรักใครซักคน มันถึงทำให้ฉันยอมเสียสละมากมายขนาดนี้

            “ช่างเป็นนางฟ้าที่โง่เขลา ตกลง แต่เจ้าจะต้องยอมเสียสละชีวิตของเจ้า แทนชายคนนั้น”

            “ตกลง แต่ข้าขอดูแลเค้าจนกว่าจะหาย”

            “ได้ แต่เมื่อชายผู้นี้หายแล้ว ข้าจะมาเอาชีวิตเจ้าทันที” ไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ย นอกจากการพยักหน้าของฉัน

            ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน ร่างกายที่หนักอึ้งเมื่อกี้ ค่อยๆหายไปแล้ว หัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำกลับสู่ภาวะปกติ เค้าเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไรนะ ‘โล่งใจ’ รึเปล่านะ ฉันกำลังโล่งใจที่ชายคนนี้จะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เค้าลืมตาขึ้นมา สายตาของเค้าดูเลื่อนลอย แต่ฉันก็ยิ้มให้เค้า ฉันดีใจ ที่เค้าจะได้ใช้ชีวิตดังเดิม

            ฉันพาชายคนนี้ไปที่บ้านของเค้า เส้นทางที่ฉันมองดูอยู่ทุกวัน ฉันจำได้ไม่มีวันลืม บาดแผลที่สาหัสเมื่อครู่ดูเบาลง ฉันเริ่มรักษาเค้าโดยวิธีการของโลกมนุษย์ ถึงแม้ฉันจะอยู่บนสรรค์แต่ฉันก็ไม่ได้มีพลังวิเศษอะไร เมื่อฉันทำแผลที่หัวของเค้า ใส่เฝือกที่แขนและขาเสร็จ ฉันก็ตัดสินใจทำบางอย่าง ฉันหยิบมีดเล่มหนึ่งและเดินเข้าไปในห้องน้ำ ฉันนำมีดนั้น ‘ตัด’ ปีกของตัวเองที่อยู่ด้านหลัง ถึงมันจะเจ็บก็ไม่เป็นไร แค่ฉันได้อยู่ใกล้ชายคนนี้ที่ฉันปรารถนา ฉันยอมที่จะเสียสละทุกอย่าง

            ในที่สุดก็ได้รู้ชื่อเค้าสักที กาย ดีจัง ได้คุยกันแล้ว ฉันมีความสุขจัง ต่อให้ฉันจะนอนโซฟาที่แข็งมาก กวาดบ้านถูบ้าน เช็ดตัวให้เค้า ฉันยินดีที่จะทำทุกอย่างเลย แค่ได้อยู่ใกล้เค้าก็ดีมากๆแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนอนที่โซฟาจะเจ็บแผลที่ตัดปีกไปก็ไม่เป็นไร แค่ได้ดูแลกายก็พอใจแล้ว ฉันดีใจมากๆเลยตอนที่กายมาขอฉันเป็นแฟน ช่างเป็นความสุขที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่ว่านะ ยิ่งกายจะหายดีมากเท่าไหร่ ฉันก็รู้สึกหน่วงๆในใจมากเท่านั้น ทั้งๆที่อยากจะยิ้มอย่างร่าเริงให้กายได้เห็น แต่ทำไมนะ ทำไมรอยยิ้มของฉันมันถึงได้แฝงความเศร้าไว้ตลอด ฉันรู้ว่ากายเองก็รู้ เพียงแต่เค้าไม่เคยถามฉัน

            วันนี้ฉันนำผ้าตากที่ดาดฟ้าล่ะ ลมเย็นดีจริงๆเลยน้า นี่ผ่านมากี่เดือนแล้วนะที่ฉันดูและกาย ตอนนี้เค้าใกล้ที่จะหายขึ้นอีกแล้ว ท่าทางของเค้าดูมีความสุขที่ตัวเองใกล้จะหาย แต่ฉัน กลับทุกข์ ขณะที่ฉันตากผ้าไปพลางคิดเรื่องของกายไป อยู่ๆลมก็พัดขึ้นมา ทำให้เสื้อผ้าที่ตากอยู่ปลิวไปตามลม โชคดีที่ฉันตัดสินใจเอาที่หนีบ หนีบผ้าไว้ ไม่งั้นปลิวหมดแน่ สัญญาณเตือนว่าฉันจะต้องไปดังขึ้นแล้ว เมื่อฉันเห็นท่านเทพ ยืนอยู่ด้านหลังผ้าที่ปลิวไปกับสายลม ยิ่งได้เห็นใบหน้านั้น ยิ่งชัดเจน เวลาแห่งความสุขของฉัน กำลังหายไป

            “เวลาของเธอเหลือไม่มากแล้ว” เสียงนี้ลอยมาตามสายลม และหายไปพร้อมกับร่างของท่านเทพ

            ในที่สุด วันนี้ก็มาถึง กายหายดีแล้ว ฉันคงจะต้องหายไปจริงๆสินะ หมดเวลายืดเยื้อแล้ว ฉันเขียนจดหมายไว้ให้กายก่อนที่จะนอน แล้ววางไว้ที่หัวเตียง ค่ำคืนนี้ เป็นค่ำคืนที่อบอุ่นที่สุด เพราะมีคนที่ฉันรักอยู่ข้างกาย แสงตะวันสาดส่อง บอกเวลาว่าเช้าแล้ว ฉันไม่ต้องการให้กายรู้จึงลุกจากเตียงไปเงียบๆ จุดหมายคือ ดาดฟ้า

            “เธอแน่ใจหรอ ว่าจะไม่บอกลาคนที่เธอรัก”

            “จากกันเงียบๆแบบนี้ ดีแล้วค่ะ” ฉันยิ้มให้กับตัวเอง

            แต่ว่านะ ทั้งๆที่คิดว่าทำใจได้แล้ว แต่พอกายมาอยู่ตรงหน้าฉัน มันทำให้ฉันอยากอยู่เคียงข้างเค้าต่อ ฉันไม่อยากจากเค้าไป ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ ความเห็นแก่ตัวของฉันก็มากขึ้นเท่านั้น จากตอนแรก แค่ขอได้คุยกับเค้าสักครั้ง ก็พอแล้วแท้ๆ แต่ตอนนี้ ฉันกลับไม่อยากจากเค้าไป แต่ฉันก็ต้องฝืนยิ้มให้เค้า แต่ทำไม น้ำตาถึงไหลออกมา ฉันหลับตา เพื่อไม่ให้เห็นภาพตรงหน้า เพราะฉันกลัวว่า ฉันอาจจะวิ่งไปกอดเค้าก็ได้ ฉันปล่อยให้ตัวเองหงายหลังลงไป ไปที่ไม่มีสิ่งใดรองรับอยู่ด้านล่าง

            .

            .

            .

            ฉัน รัก คุณ เค้าจะได้ยินคำนี้ของฉันมั้ยนะ

            จบ

B E R L I N ?