คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
“มีใครอยู่มั้ย ขอเราเข้าไปหน่อย!!!”
เสียงใสๆที่ตะโกนอย่างร้อนรนจากหน้าบ้านสร้างความประหลาดใจไม่น้อยแก่ช่างทำอาวุธหนุ่ม เนื่องจากนานมาแล้วที่ไม่มีคนเข้ามาถึงบ้านชายป่าที่ห่างไกลจากผู้คนแบบนี้ และยิ่งเป็นเวลาที่พระอาทิตย์ใกล้ตกดิน ทำให้น่าสงสัยเข้าไปใหญ่ ร่างสูงจึงไม่ลืมคว้าดาบเงินติดมือไปด้วยเพื่อป้องกันตัว ทันทีที่ประตูเปิดออกก็พบร่างเล็กๆยืนตัวสั่นอยู่ เขาใช้อาวุธในมือชี้ไปที่ผู้มาเยือนอย่างระวังภัย
“มีธุระอะไร?”
“เรา... เราหลงทางมา...”
“แล้วไง?”
“เราขออาศัยอยู่กับท่านสักพักได้หรือไม่?”
“ทำไมฉันถึงต้องให้นายอยู่ด้วย ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่านายไม่ใช่พวกของโจรป่า” ถามทั้งๆที่ยังไม่ลดอาวุธในมือลง
“เราไม่ใช่โจร เราไม่ได้ต้องการทรัพย์สินของท่าน เราขอแค่ที่หลบภัยชั่วคราวได้ไหม?” เสียงหวานร้องขอแม้ในใจจะหวาดกลัวไม่น้อย
นัยน์ตาคมจ้องมองร่างตรงหน้าอย่างละเอียด กิริยาและการแต่งกายที่ดูเป็นผู้ดีทำให้ความสงสัยลดลงได้บ้าง แม้ว่าเสื้อผ้านั้นจะมีรอยฉีกขาดอยู่บ้าง นอกจากนี้ เขายังมองไปรอบๆเพื่อให้แน่ใจว่าคนตัวเล็กตรงหน้าไม่ได้พาใครมาด้วย เมื่อรู้สึกว่าไม่ได้มีพิษมีภัยอะไร มือขาวจึงค่อยๆลดดาบลง
“นายเป็นใคร มาจากที่ไหน”
“เราคือองค์ชายคชา ถูกพวกกบฏลักพาตัวตอนที่เรากำลังเดินทางกลับวัง เราหนีออกมาได้ แล้วเราก็วิ่งหนีคนพวกนั้นมาจนถึงนี่ เรากลับวังไม่ถูก นี่ก็มืดแล้ว ขอเราอยู่ด้วยได้ไหม”
“เพ้อเจ้อ” เสียงทุ้มสวนทันควัน
“ท่านว่าเราทำไม?”
“จะแต่งเรื่องมาหลอกกันทำไม แค่จะมาขออาศัยอยู่ก็ไม่เห็นต้องพูดมาก”
“เราไม่ได้หลอกท่านนะ เราเป็นองค์ชายจริงๆ”
“ไร้สาระ”
“นะท่านนะ เชื่อเราเถอะ เราขออยู่กับท่านสักพักได้ไหม หรือถ้าท่านไม่เต็มใจ ช่วยพาเราไปส่งที่วังแทนก็ได้”
“ยังจะมาต่อรองอีก” เจ้าของบ้านเริ่มขึ้นเสียง
“เราขอโทษ...” ใบหน้าน่ารักสลดลง เริ่มมีน้ำตาคลอ
“เอาเหอะ พวกคุณหนูขี้แย เลิกร้องไห้ซะ จะอยู่ก็อยู่ไป แล้วพรุ่งนี้จะพาไปส่งในเมือง” ชายหนุ่มตกลงเพื่อตัดรำคาญ แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้อีกฝ่ายใจชื้น
“ขอบใจท่านมากนะ เราจะไม่ลืมบุญคุณท่านเลย ท่านช่วยบอกชื่อเราได้ไหม”
“ฉันชื่อเต๋า”
“ขอบใจนะ...ท่านเต๋า...”
ความคิดเห็น