คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 11 [100%]
องค์ชายคชานั่งอ่านหนังสืออยู่ตามลำพังในห้องโถงจนกระทั่งองค์รัชทายาทกลับมาหา แต่ก็เห็นว่าอีกคนที่รออยู่ไม่ได้เดินตามออกมาด้วย
“พี่ต้น... แล้วพี่เต๋าล่ะ”
“พี่สั่งให้เขาเข้ามาช่วยงานในกองทัพแล้ว ท่านลอร์ดคงกำลังให้คำแนะนำอยู่” ต้นจงใจตอบคำถามแค่ผิวๆ ไม่อยากให้น้องรับรู้เรื่องร้ายๆ... แต่ก็ไม่อยากโกหก...
“จริงเหรอพี่ต้น พี่เต๋าจะเข้ามาอยู่ในวังของเราใช่มั้ย” คชากล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ดีจังเลย ชาจะได้เจอพี่เต๋าบ่อยๆ”
“พี่ว่าแกอย่าไปรบกวนเขาเลย เขามีภาระหน้าที่ต้องทำ จะมีเวลาที่ไหนมาคุยเล่นด้วย” คนพี่พยายามกันท่า
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ต้น ถ้าพี่เต๋าว่าง พี่เต๋าต้องมาหาชาแน่ๆ” องค์ชายเล็กยืนยัน
“มองโลกในแง่ดีจริงๆเลย น้องพี่” ต้นฝืนยิ้มให้น้องชาย “เอาเถอะ ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว เราออกไปหาท่านพ่อท่านแม่กันดีกว่า”
...
...
...
ตกค่ำ องค์ชายคชายังรู้สึกอิ่มใจไม่หายเนื่องจากทราบว่าพี่ชายคนพิเศษไม่ได้อยู่ห่างไกลเหมือนช่วงที่ผ่านมา ยิ่งนึกถึงเรื่องดีๆที่เคยทำร่วมกันก็ยิ่งรู้สึกอยากพบ ทนไม่ไหว ต้องตามเข้าไปปรึกษาพี่ต้นถึงในห้อง
“พี่ต้น... ตอนนี้พี่เต๋าจะเสร็จธุระแล้วหรือยัง?” เสียงใสถาม
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน มีอะไรเหรอ?”
“เปล่า... ก็... ชาแค่อยากเจอพี่เต๋า...”
“อย่าเลยคชา ค่ำป่านนี้แล้ว ปล่อยให้เขาจัดการธุระส่วนตัวเถอะ”
“แต่ว่า...”
“เชื่อพี่เถอะน่า อย่าเพิ่งออกไปเลย เขายังต้องอยู่ที่นี่อีกนาน แต่นี่มันมืดแล้ว แกเตรียมตัวเข้านอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องเรียนดาบอีกไม่ใช่หรือไง”
องค์ชายตัวเล็กได้แต่พยักหน้ารับอย่างหงอยๆ ก่อนจะเดินกลับห้องของตัวเองไป
...
...
...
ร่างบางในชุดนอนผ้าฝ้ายเดินวนไปมาอยู่ในห้องบรรทมด้วยความว้าวุ่นใจ ทั้งๆที่พี่ชายคนพิเศษอยู่ใกล้กันแท้ๆ แต่กลับไม่ได้พบกันง่ายๆอย่างที่ใจต้องการ
แบบนี้มันอึดอัดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก!
เดินจนเหนื่อย ก็เลยนอนแผ่ลงบนเตียงนุ่มๆซะงั้น
“ตอนนั้นน่าจะลองขอร้องต่ออีกนิดเผื่อพี่ต้นยอมพาไปหาพี่เต๋า ตอนนี้ดึกมากแล้ว โอกาสที่พี่ต้นจะยอมให้ออกไปก็ยิ่งน้อยลงไปอีก แย่จัง” เสียงหวานบ่นอย่างเสียดาย ตามด้วยการถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนมิดหัว
แต่เดี๋ยวสิ...
ตอนนี้พี่เต๋าอยู่ที่กองทหาร... ชาเคยไปที่นั่น...
ชาแอบไปหาพี่เต๋าเองก็ได้นี่นา!
คิดได้อย่างนั้น คนตัวเล็กก็กระวีกระวาดลุกขึ้นจากเตียง หยิบเอาตะเกียงตรงหัวนอน แล้วเดินออกจากตำหนักอย่างเงียบๆ
“องค์ชายคชาจะไปไหนหรือขอรับ?” ทหารยามทักขึ้นด้วยความแปลกใจ
จะบอกเขาดีมั้ยนะ ถ้าบอกไปจะโดนห้ามรึเปล่า
แล้วถ้าพี่ต้นรู้ว่าแอบออกมา ชาจะโดนดุมั้ยเนี่ย T_________T
“คือ... เรา...”
“ดึกแบบนี้จะออกไปข้างนอกตามลำพังหรือขอรับองค์ชาย มันอันตราย ให้ใครมาช่วยคุ้มกันดีกว่า”
“ไม่เป็นไร เราไม่ได้ออกไปนอกเขตวังสักหน่อย” องค์ชายตัวน้อยปฏิเสธ “อย่าห่วงเลยนะ อยู่ใกล้ๆนี่เอง ไม่นานก็กลับแล้ว”
เมื่อองค์ชายยืนยันอย่างนั้น ทหารจึงต้องปล่อยให้ไป
“อย่างนั้นก็รีบกลับนะขอรับองค์ชาย”
...
...
...
องค์ชายตัวน้อยใช้แสงจากตะเกียงช่วยนำทางไปยังค่ายทหาร ความมืดสลัวและเสียงลมพัดรอบๆตัวทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวไม่น้อย แต่ก็ยังดีที่มีเสาคบเพลิงเล็กๆตั้งอยู่ตามจุดสำคัญต่างๆระหว่างทาง แม้ว่าแต่ละจุดจะอยู่ห่างกันมากก็ตาม นอกจากนี้ยังมีทหารยามยืนรักษาความปลอดภัยอยู่บริเวณจุดนั้น เขาจึงพอแข็งใจเดินต่อไปได้
ดีที่ไม่มีใครเข้ามาถามนั่นถามนี่ เด็กหนีเที่ยวค่อยสบายใจหน่อย
ขณะที่คชากำลังมองหาทางไปต่อ อยู่ๆดวงไฟในมือก็ดับลงเพราะเชื้อเพลิงหมด
แย่แล้ว!!!
องค์ชายใจหายวาบ ตอนนี้เขาอยู่ห่างจากบริเวณที่มีแสงสว่าง ซ้ำยังไม่มีทหารผ่านเข้ามาใกล้ๆสักคน
คนตัวเล็กทำอะไรต่อไม่ถูก ได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่เป็นเวลานาน
ถ้ายังอยู่เฉยๆแบบนี้ ชาไปไม่ถึงแน่ๆ
คชาตัดสินใจเดินฝ่าความมืดอย่างกล้าๆกลัวๆ หวังว่าจะเห็นแสงไฟอีกสักดวง
แต่ละก้าวก็ทำใจลำบากอยู่แล้ว จนเมื่อเผลอสะดุดล้มลงอย่างแรง กำลังใจที่มีอยู่น้อยนิดก็เหือดหายไปหมด
เจ็บ... กลัว...
พี่เต๋า...
“พี่เต๋า... อยู่มั้ย... มารับชาหน่อย...” เสียงสั่นเครือเริ่มตะโกนซ้ำๆ “พี่เต๋า ช่วยชาด้วย ใครก็ได้ ช่วยเราด้วย!”
...
...
...
“คชา! เป็นอะไรหรือเปล่า!”
เสียงที่คุ้นหูทำให้องค์ชายคชาเงยหน้าขึ้นมอง
“พี่เต๋า!” แขนเรียวโอบกอดร่างสูงแน่น พอได้เจอคนที่คิดถึงก็เผลอร้องไห้ออกมาจนได้ “พี่เต๋ามาได้ยังไงอ้ะ”
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ชาเจ็บตรงไหนรึเปล่า?” ชายหนุ่มถามอย่างร้อนใจ
“หกล้มแค่ทีเดียว... แต่ว่ามันมืดมาก... ชากลัว...”
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่นี่แล้ว หยุดร้องเถอะนะ” กอดปลอบพลางช่วยปาดน้ำตาออก “ขอพี่ดูแผลหน่อยได้มั้ย”
“ไม่เป็นไร... ชาไม่เป็นไรแล้ว...” ใบหน้าหวานซุกลงกับแผ่นอกกว้าง
“อย่าดื้อสิ ให้พี่ดูก่อน เจ็บตรงไหนบ้าง” เต๋าส่องไฟเพื่อสำรวจหาบาดแผล แล้วก็พบว่าที่กางเกงมีรอยขาดแถมยังมีเลือดซึม “เนี่ยเหรอนิดเดียว หัวเข่าเลือดออกขนาดนี้ ไปด้วยกันก่อนเถอะ พี่จะทำแผลให้”
“อื้อ...” คนตัวเล็กเกาะแขนขาว ลุกขึ้นด้วยความลำบาก
“ค่อยๆนะ... จะขี่หลังพี่มั้ย...”
“ไม่เป็นไร... ชาเดินไหว...” องค์ชายปฏิเสธเพราะความเกรงใจ
“เอางั้นเหรอ?”
“อื้ม...”
“ก็ได้ แต่ถ้าไม่ไหวรีบบอกพี่นะ อย่าฝืน”
แขนแข็งแรงประคองร่างบางด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะพาเดินช้าๆกลับไปยังที่พักซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบริเวณนั้น
...
...
...
องค์ชายคชานั่งรอพี่ชายคนพิเศษอยู่บนแคร่เล็กๆภายในเขตที่พักทหาร ไม่นานนักร่างสูงก็กลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงตรงหน้า แล้วถกขากางเกงผ้าฝ้ายขึ้นเหนือบาดแผล
ความเอาใจใส่แบบนี้ ทำให้องค์ชายรู้สึกประหม่าขึ้นมาเฉยๆ
“ทนหน่อยนะ”
เสียงทุ้มบอก ก่อนจะค่อยๆทำความสะอาดปากแผล ใส่ยา แล้วพยายามปิดแผลให้อย่างเบามือที่สุด แต่เด็กหกล้มก็ไม่วายนั่งเกร็งเพราะความแสบ
“เอาล่ะ เสร็จแล้ว ไม่เจ็บแล้ว” มือแกร่งบีบมือเล็กเบาๆอย่างจะปลอบ
“ขอบคุณนะพี่เต๋า” กล่าวขอบคุณพร้อมฝืนยิ้มหวาน ทั้งๆที่ยังแสบแผลไม่หาย
เต๋าลุกขึ้นมานั่งข้างๆ เพราะอดเอ็นดูไม่ได้จึงเผลอลูบผมนุ่มๆอย่างที่ชอบทำ และเมื่อได้รับสัมผัสที่คุ้นเคยแบบนั้น คชาก็หลุดยิ้มเขินออกมา
“เออ พี่จะถามว่าทำไมชาถึงไปหลงทางอยู่ตรงนั้นได้”
ถ้าบอกไป พี่เต๋าจะว่าอะไรชามั้ยนะ ><”
“ก็... ก็ไฟมันหมด ชาก็เลยมองไม่เห็นทาง แล้วก็เลยหลง”
“ไม่ใช่ พี่หมายถึงว่าชาออกมาทำอะไรคนเดียวตอนดึกขนาดนี้ มันอันตรายรู้มั้ย”
นั่นไง โดนพี่เต๋าดุจนได้ T^T
“ว่าไง? บอกพี่ซิว่าจะออกไปไหน?”
“...” องค์ชายตัวเล็กไม่กล้าตอบ
“เด็กดื้อเอ๊ย...” ชายหนุ่มส่ายหน้า “พี่ไม่ว่าอะไรหรอก บอกมาเถอะ ไปไหน พี่จะไปส่ง”
ได้ยินแบบนั้น คชาค่อยสบายใจขึ้นหน่อย
“ชาก็ออกมาหาพี่เต๋านั่นแหละ”
>//////////////<
คำพูดน่ารักๆนั้น ทำให้เต๋ารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็อดบ่นไม่ได้
“ซนจริงๆเลย” นิ้วแกร่งบีบจมูกเล็กเบาๆ “อย่าทำแบบนี้อีกรู้มั้ย”
“พี่เต๋าไม่อยากเจอชาเหรอ” เสียงหวานสลดลง ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาเฉยๆ
“ไม่ใช่แบบนั้น...”
“...”
“อยากเจอสิ แต่พี่ไม่อยากให้ชาออกมาคนเดียวดึกๆแบบนี้ ถ้าเป็นอะไรมากกว่านี้จะทำยังไง ถ้าโดนใครลอบทำร้ายจะคุ้มมั้ย” อธิบายอย่างจริงจังจนเผลอทำเสียงเข้มใส่
“อย่าดุชาได้มั้ย” องค์ชายเสียงสั่น น้ำตาค่อยๆเอ่อขึ้นเพราะความน้อยใจ “ชาขอโทษ ชาก็แค่คิดถึงพี่เต๋า”
ชายหนุ่มรู้สึกผิดขึ้นมาทันที รีบโอบคนตัวเล็กเข้ามาแนบชิดเพื่อปลอบ
“ขอโทษ ที่พี่พูดไปเพราะเป็นห่วงชานะ” พูดพลางช่วยเกลี่ยน้ำตาออกให้ “พี่ก็คิดถึงชา... คิดถึงมาก...”
คำพูดและสัมผัสอันอ่อนโยนจากพี่ชายคนสำคัญ ทำให้คชายิ่งรู้สึกอ่อนไหวจนต้องหันไปซุกซบกับไหล่กว้าง
“จริงๆนะ?” เสียงหวานถามย้ำ
“จริงสิ” เต๋าส่งยิ้มอบอุ่นให้
“ดีใจจัง” องค์ชายตัวน้อยเริ่มยิ้มออก
“แล้วชาเป็นไงบ้าง อยู่ที่นี่สบายดีแล้วใช่มั้ย” เขาชวนคุยเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศ
“สบายดี แล้วชาก็ได้เรียนดาบแล้วนะ ใช้ดาบที่พี่เต๋าทำให้ อาจารย์ชมด้วยล่ะ สงสัยพี่เต๋าสอนมาดี” เล่าด้วยแววตาเป็นประกาย
“ถึงขนาดอาจารย์ชมเลยเหรอ พี่คงต้องท้าองค์ชายคชามาสู้กันสักหน่อยแล้วมั้ง”
“กับพี่เต๋าเลยเหรอ ชาไม่เอาหรอก” องค์ชายรีบส่ายหัวปฏิเสธ ทำเอาอีกคนเผลอหัวเราะออกมา
“พูดเล่นน่า... ใครจะกล้าทำรุนแรงกับชาล่ะ ตัวเล็กขนาดนี้”
“พี่เต๋าชอบแกล้งชาอ้ะ” เสียงใสโวยวาย แต่ก็หัวเราะคิกคักตาม
บทสนทนาอย่างเป็นกันเองยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่มีความสุขกว่าทุกคืนที่ผ่านมา
...
...
...
เวลาล่วงเลยไปพักใหญ่ หัวกลมๆขององค์ชายก็ไปนอนหนุนอยู่บนตักของทหารหนุ่มได้อย่างไรไม่รู้ ปล่อยให้มือแกร่งแตะหัวต้องตัวได้ตามใจ เสียงพูดคุยสนุกสนานเมื่อครู่หยุดไปนานแล้ว เหลือเพียงสัมผัสอบอุ่นที่ช่วยเน้นย้ำความรู้สึกบางอย่างในใจของทั้งสองให้ชัดเจนยิ่งขึ้น แม้ยังไม่มีใครพูดมัน
“นี่ ดึกมากแล้วนะ ชากลับตำหนักก่อนดีมั้ย” เต๋าเตือนขึ้น
“ยังไม่อยากกลับเลย ชาอยากอยู่กับพี่เต๋านานๆ” คชาเลื่อนมือนิ่มๆไปจับมือของพี่ชายอย่างจะอ้อน
“กลับเถอะนะ เดี๋ยวคนจะสงสัยเอา พี่ไม่อยากให้ชาโดนดุ”
“อื้อ... ก็ได้...” ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจนัก “เราจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้อีกมั้ย?”
เราจะได้อยู่ด้วยกันอีกมั้ย... พี่เองก็ตอบไม่ได้หรอกคชา
“ให้พี่ไปส่งชานะ” ชายหนุ่มส่งยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะหันไปหยิบตะเกียงข้างๆตัว
ทั้งคู่ออกเดินไปยังตำหนัก โดยมีวงแขนกำยำคอยโอบประคองร่างบอบบางตลอดทาง จนใกล้ถึงที่หมาย
คนทั้งสองหยุดอยู่ในเงามืดฝั่งตรงข้ามกับประตูตำหนัก หันมาพูดคุยกันอีกครั้งก่อนจาก
“เดินไปดีๆนะ ไม่ต้องกลัว พี่จะมองดูจนกว่าชาจะเข้าไป”
“อื้ม... ขอบคุณนะพี่เต๋า” ว่าพลางส่งยิ้มหวานให้ “นอนหลับฝันดีน้า~”
วงแขนกว้างโอบรั้งร่างบางเข้ามาใกล้ขึ้น ระยะห่างระหว่างใบหน้าเหลือเพียงน้อยนิดจนใจเต้น เขาจ้องมองดวงตาคู่สวยอย่างมีความหมาย
“ฝันดี”
จบคำ เต๋าก็ประทับจุมพิตนุ่มนวลบนริมฝีปากอิ่ม จูบที่มาแบบไม่ทันตั้งตัวทำเอาคชายืนแทบไม่อยู่ ใบหน้าน่ารักขึ้นสีแดงก่ำเพราะความเขินอาย
จูบแรกของชา... พี่เต๋า...
>////////////////////<
“ชากลับเข้าไปพักผ่อนเถอะ” นิ้วแกร่งลูบแก้มเนียนด้วยความอ่อนโยน “รีบนอนล่ะ”
“อ... อื้อ...”
คนตัวเล็กตื่นเต้นจนพูดอะไรต่อไม่ออก เดินตัวเบาหวิวเข้าสู่ที่พัก ใบหน้ายังคงร้อนผ่าว
พี่เต๋าทำแบบนี้ ชาจะไปนอนหลับได้ยังไงเล่า~
>_________<
[100%]
ความคิดเห็น