คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
ร่างบางในอ้อมกอดอุ่นๆขยับตัวเบาๆเมื่อได้ยินเสียงนกร้องยามเช้า ค่อยๆปรือตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน แต่เมื่อภาพแรกที่ปรากฏตรงหน้าคือซอกคอขาวๆซึ่งเจ้าตัวใช้ซุกซบระหว่างหลับ ดวงตากลมก็เบิกกว้าง ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวอย่างไม่รู้สาเหตุ
พี่เต๋า!!!
คนตัวเล็กพยายามขยับตัวเพื่อให้หลุดจากสถานการณ์น่าอับอายนี้ แต่เมื่อเปลี่ยนท่าทาง ก็ได้ยินเสียงงึมงำในลำคอของพี่ชายคนใหม่ที่ถูกรบกวนการนอน องค์ชายกลัวถูกดุจึงไม่ดิ้นไปไหนอีก ได้แต่นอนตัวแข็ง แกล้งหลับตากลบเกลื่อนไป
สักพัก วงแขนแกร่งก็คลายออก ค่อยๆวางร่างบอบบางนั้นลงกลางเตียง ก่อนจะลุกออกไปทำธุระส่วนตัวนอกบ้าน เด็กแกล้งหลับถึงหายใจได้ทั่วท้อง คชานอนนิ่งๆอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะลุกตามออกไป นิ้วเล็กๆแกล้งสะกิดไหล่กำยำด้วยท่าทางสะลึมสะลือ
“พี่เต๋า...”
“เป็นไง ตื่นเช้าเป็นด้วยเหรอ?”
แก้มนิ่มๆพองออกอย่างงอนๆเมื่อถูกพูดเหน็บ จนอีกคนต้องแอบหัวเราะในใจ
“อย่ามาว่านะ ก็ตอนนั้นชาป่วยอยู่นี่ ลุกไม่ไหว”
“เฮ้อ...เหมือนเก็บเด็กมาเลี้ยงเลย” ชายหนุ่มแกล้งส่ายหน้าระอา “ เออ แล้วเมื่อคืนหลับสบายมั้ย?”
“ก็...” ใบหน้าน่ารักขึ้นสีจางๆเมื่อนึกถึงท่านอนที่แนบชิดเกินจำเป็น “ก็ดี...”
“นอนได้ก็ดี คืนต่อๆไปก็เอาแบบนี้แหละ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเกี่ยงกันนอนเตียง”
“...”
หมายความว่าคืนต่อๆไป ชาก็ต้องโดนกอดแบบนี้อีกหรือ >___<
“เอ้า เงียบทำไมล่ะ”
“เปล่า...”
“ถ้าไม่มีอะไรก็รีบอาบน้ำซะ วันนี้จะให้องค์ชายช่วยทำงานบ้าน” พูดจบเต๋าก็หัวเราะเบาๆ ปล่อยให้อีกคนยืนอึ้ง
ก็ชาไม่เคยทำงานบ้าน... ถ้าทำไม่เป็นจะโดนพี่เต๋าดุอีกมั้ยเนี่ย...
T__________T
...
...
...
“มานี่องค์ชาย มาซักผ้า!!!”
เสียงตะโกนนั้นทำให้ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก จำใจเดินตรงมาหาอย่างกลัวๆ
“คือ...” เสียงใสอ้ำอึ้ง
“ทำไม่เป็น?”
“อื้อ...” องค์ชายก้มหน้าเงียบ เตรียมรับฟังคำตำหนิ
“ว่าแล้วเชียว” ช่างหนุ่มส่ายหน้า “งั้นจะสอนให้ก่อน... มาทำด้วยกันมา...”
พี่เต๋าไม่ดุชาเหรอ???
นัยน์ตาคู่สวยช้อนขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างประหลาดใจ ก่อนจะหยิบผ้าใส่ลงไปในถังน้ำแล้วขยี้ๆตามตัวอย่าง เต๋าอยู่ดูจนมั่นใจว่าองค์ชายทำได้ จึงตัดสินใจออกห่าง
“ซักหมดแล้วก็เอาไปล้างน้ำเปล่า แล้วก็เอาไปตาก เข้าใจมั้ย?”
“อื้ม... ชาเข้าใจแล้ว...” คนตัวเล็กรับคำด้วยแววตามุ่งมั่น ทำให้อีกคนอดเอ็นดูไม่ได้
“ดีมาก ฉันจะได้ไปทำงานบ้าง”
...
...
...
เวลาล่วงเลยไปเกือบสองชั่วโมงกว่าจะซักผ้าเสร็จ คชาไปหาช่างหนุ่มที่กำลังจดจ่อกับการขัดเงาดาบเงินเล่มใหญ่อยู่บริเวณลานข้างๆกัน เต๋าดูจริงจังจนเขาไม่กล้าส่งเสียงรบกวน แต่เมื่อเห็นว่าร่างสูงทำงานหนักจนเหงื่อออก ก็เดินไปตักน้ำดื่มมาให้
“เอ่อ... พี่เต๋า... พักดื่มน้ำก่อนมั้ย...” เสียงหวานกล่าวอย่างไม่มั่นใจนัก
“หืม?” อีกคนหันมามองอย่างประหลาดใจ แต่ก็รับขันน้ำมาดื่มไปสองสามอึก ก่อนจะส่งคืนให้ “ขอบใจนะ นายก็กินบ้างสิ มานั่งข้างๆฉันนี่”
“อื้ม...” มือเล็กยกน้ำขึ้นดื่มอย่างประหม่านิดๆ
“องค์ชายซักผ้าเสร็จแล้วเหรอ?”
“เสร็จแล้ว พี่เต๋าจะไปตรวจดูก่อนก็ได้นะ”
“อื้ม เอาไว้ก่อนก็ได้” ตาคมเหลือบไปมองมือเล็กที่ซีดจากการแช่น้ำนาน “ฉันให้ทำงานหนักไปรึเปล่า ดูสิ มือเปื่อยหมดแล้ว”
“ชาไม่เป็นไรหรอก พี่เต๋าทำงานเหนื่อยกว่าตั้งเยอะ ชาอยากช่วยอะไรบ้าง” พูดพร้อมส่งยิ้มหวานให้
ชายหนุ่มอมยิ้มนิดๆให้กับท่าทีน่ารักเหล่านั้น อดไม่ได้ที่จะขยี้ผมเด็กขี้อ้อนแรงๆ
“องค์ชายเคยขี่ม้ารึเปล่า?”
“เคย ชาเคยขี่กับท่านพ่อตอนเด็กๆ สนุกมากเลย ตอนนั้นชายังตัวเล็กๆ ท่านพ่อต้องอุ้มขึ้นม้า แถมต้องนั่งประกบไว้เพราะกลัวชาซนแล้วจะตกลงมา” พูดพร้อมกับหัวเราะคิกคัก
“งั้นเดี๋ยวฉันเสร็จงานแล้วจะพาไปขี่ม้าเล่นดีมั้ย?”
“ขี่ม้า? ชาขี่ม้าพี่เต๋าได้จริงๆเหรอ?” องค์ชายตัวน้อยถามอย่างตื่นเต้น
“ได้สิ ถือว่าเป็นรางวัลที่ซักผ้าสำเร็จแล้วกัน”
^_____________^
...
...
...
องค์ชายคชาตามเต๋าไปที่คอกม้าด้วยความตื่นเต้น ตาเป็นประกายเมื่อม้าสีดำแสนสง่าเดินออกจากคอกมายืนตรงหน้า มือเล็กที่สั่นนิดๆเอื้อมไปแตะลำตัวม้าเบาๆ
“มันชื่อเพรสโต้ เรียกชื่อมันสิ” เจ้าของให้คำแนะนำ
“เพรสโต้...”
“นั่นและ เรียกซ้ำๆ แล้วลูบหัวมันด้วย ค่อยๆนะ”
“เพรสโต้... เพรสโต้... ขนสวยจังเลย... เพรสโต้... ขอชาขี่หน่อยนะ... นะ... เพรสโต้... เพรสโต้...”
คนตัวเล็กทำตามอย่างว่าง่าย ลูบด้วยความอ่อนโยนเพียงไม่นาน เจ้าม้าก็เอนหัวเข้าหา
“ท่าทางมันจะชอบนายนะเนี่ย...” ช่างหนุ่มกล่าวเจือหัวเราะ
“พี่เต๋า เพรสโต้จะยอมให้ขี่หรือยังเนี่ย ชาอยากขี่แล้ว”
“ได้แล้วล่ะ ทีนี้องค์ชายก็ค่อยๆจูงมันออกไปตรงที่โล่งๆนะ”
มือขาวส่งสายจูงให้ คชายิ้มหวานตอบ ก่อนจะเดินดุ๊กดิ๊กพาม้าออกไปตามที่บอก
“เวลาจะขึ้นก็เหยียบห่วงเหล็กตรงนี้ นั่งบนอาน แล้วก็จับบังเหียนดีๆ”
แขนแข็งแรงช่วยประคองและจัดท่าทางจนองค์ชายตัวน้อยขึ้นม้าได้สำเร็จ นั่งอมยิ้มอย่างภูมิใจ
“จะให้มันเดินแล้วนะ จับบังเหียนดีๆ ระวังตก” เสียงทุ้มกำชับก่อนจะออกคำสั่ง “เพรสโต้ เดินได้”
“ว้าว เดินแล้ว” คชาน้อยยิ้มกว้างขณะที่เจ้าม้าเดินวนเป็นวงกว้าง
“วิ่งเลยเพรสโต้”
เมื่อเจ้าของบอกให้วิ่ง ม้าสีดำก็ค่อยๆเพิ่มความเร็วขึ้น ร่างเล็กบนม้าหัวเราะอย่างร่าเริง
“พี่เต๋า ชาสนุกมากเลย”
“แถวนี้มีภูเขาสวยๆ อยากขึ้นไปมั้ยล่ะ สนุกกว่านี้อีกนะ” ชายหนุ่มชวนเมื่อเห็นท่าทางมีความสุขของอีกฝ่าย
“ไป พี่เต๋าพาชาไปหน่อยนะ”
“ได้เลย” เต๋ารับคำ “เพรสโต้ หยุด”
ร่างสูงปีนขึ้นไปนั่งซ้อนท้าย แล้วดึงบังเหียนมากุมไว้เอง
“เพรสโต้มันจะไม่หนักเหรอพี่เต๋า?” ถึงจะรู้สึกขัดเขินกับท่าทางการนั่งที่คล้ายกำลังถูกโอบกอดอยู่ แต่เสียงใสก็ยังถามด้วยความเป็นห่วงม้า
“ไม่หรอก อืม แต่ก็ไม่แน่เหมือนกัน งั้นนายลงจากม้าแล้วเดินตามไปนะ ไปเจอกันข้างบน” เต๋ากล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง องค์ชายทำตาละห้อย แต่ก็ไม่กล้าขัด ขยับตัวทำท่าจะลงเดินตามคำสั่ง “เดี๋ยวสิ จะเดินจริงๆหรือไง?”
“ก็พี่เต๋าบอกให้ลงนี่” คชาตอบเศร้าๆ
“ฉันล้อเล่น” ช่างหนุ่มหัวเราะ แต่คนถูกแกล้งทำหน้าเหวอ “มันไหวอยู่แล้ว ไปเถอะเพรสโต้ ขึ้นเขาเลย”
มือเล็กๆเกาะอานไว้แน่น ขณะปล่อยให้คนที่ชำนาญกว่าจับบังเหียน ม้าสีดำวิ่งพาคนทั้งสองขึ้นไปตามทางชันอย่างปราดเปรียว โดยที่องค์ชายตัวเล็กหันมองบรรยากาศรอบๆด้วยความกระตือรือร้นตลอดเส้นทาง ไม่นานนักก็ถึงยอดเขา
เต๋ากระโดดลงจากหลังม้าอย่างคล่องแคล่ว ไม่ลืมหันไปช่วยประคองคชาที่พยายามปีนลงจากม้า
“ขอบใจมากเพรสโต้ ไปพักเถอะ”
มือแกร่งลูบหัวม้าเบาๆ ปล่อยให้มันได้ดื่มน้ำจากลำธารเล็กๆบริเวณนั้น แล้วหันมาจูงร่างบางไปนั่งเล่นบนพื้นหญ้าใต้ร่มไม้
“เป็นไงองค์ชาย ชอบที่นี่มั้ย?”
“ชอบมากๆเลย ชาไม่เคยเห็นต้นไม้ต้นใหญ่ขนาดนี้มาก่อน ลมเย็นดี แล้วก็มีนกสวยๆด้วย” เสียงใสตอบอย่างอารมณ์ดี “ขอบคุณนะพี่เต๋า”
ร่างสูงส่งยิ้มให้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรตอบ เอนตัวนอนลงบนพื้นอย่างผ่อนคลาย ดวงตากลมมองตามอย่างประหลาดใจ เพราะไม่เคยเห็นอีกฝ่ายในท่าทางสบายๆขนาดนี้
“ดีจัง พี่เต๋าคงได้ขึ้นมาบนนี้บ่อยๆใช่มั้ย” องค์ชายชวนคุย
“ไม่บ่อยนักหรอก ครั้งสุดท้ายก็หลายเดือนแล้วล่ะ”
“พี่เต๋าไม่ชอบที่นี่เหรอ?”
“ชอบสิ”
“ชอบแล้วทำไมไม่ค่อยมา”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“อ้าว???”
“ก็นะ... ปกติก็ไม่ค่อยนึกถึงที่นี่เท่าไหร่”
“แล้วทำไมวันนี้ถึงพาชามาล่ะ?”
“นั่นสิ... ทำไมเหรอ...” ชายหนุ่มครุ่นคิด “ฉันก็ไม่รู้...”
“ไม่รู้ก็ไม่รู้” เสียงหวานๆกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ขอชาลองนอนบนหญ้าเหมือนพี่เต๋าได้ไหม?”
“ก็เอาสิ เรื่องแค่นี้ไม่ต้องขอก็ได้” เต๋ายิ้มตอบ
เมื่อได้รับคำอนุญาต องค์ชายคชาก็เอนตัวลงนอนข้างร่างสูงทันที ทั้งสองทอดสายตามองท้องฟ้าและทิวทัศน์โดยรอบอย่างสบายใจ จนกระทั่งคชาเผลองีบหลับเพราะเคลิ้มไปกับลมเย็นๆและบรรยากาศดีๆ
“เย็นแล้ว กลับบ้านกันเถอะ” คนตัวโตกว่าปลุกเมื่อสังเกตเห็นดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลง เนื่องจากกลัวว่าถ้าค่ำเกินไปฟ้าจะมืด อันตรายเกินไปสำหรับการขี่ม้าลงจากเขา
“อื้ม...” ถึงจะยังงัวเงียนิดๆ ร่างบางก็ลุกขึ้นอย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินตามชายหนุ่มไปหาเจ้าม้าที่กำลังยืนเล็มหญ้า
“วันนี้นายเป็นเด็กดี มื้อเย็นฉันจะตั้งใจทำอาหารอร่อยๆให้”
“ขอบคุณนะ วันนี้พี่เต๋าก็ใจดีที่สุดเลย” ริมฝีปากชมพูส่งยิ้มน่ารักให้
“แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะ ตกลงมั้ย?” ชายหนุ่มถาม องค์ชายตัวน้อยรีบพยักหน้ารับทันที “องค์ชายคชาต้องเป็นคนบังคับเจ้าเพรสโต้กลับบ้าน”
“แต่ว่า...” คชาถึงกับยิ้มไม่ออก
“รู้แล้วว่าบังคับไม่เป็น ก็เลยให้ฝึกนี่ไง” มือขาวค่อยๆดันร่างเล็กขึ้นม้าก่อนที่ตัวเองจะขึ้นไปนั่งประกบด้านหลังแล้วกอดเอวบางๆไว้ “ไม่ต้องกลัว ฉันจะคอยบอก”
“พี่เต๋าช่วยชาด้วยนะ” องค์ชายจับบังเหียนขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ
“จับแน่นๆนะ พร้อมแล้วก็สั่งม้าได้เลย”
พี่เต๋าพามาเที่ยว นึกว่าจะใจดีกับชาแล้ว แต่สุดท้ายพี่เต๋าก็โหดอยู่ดีนั่นแหละ T^T
คนตัวเล็กสูดหายใจเฮือกใหญ่เพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ก่อนจะออกคำสั่ง
“วิ่งไปเลย เพรสโต้”
เมื่อม้าออกวิ่ง ดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้าง หันมาพูดด้วยความตื่นเต้นระคนภูมิใจ
“พี่เต๋า...ชาทำได้แล้ว...”
เต๋าเผลอยิ้มยินดีในความสำเร็จของอีกฝ่าย แต่ก็แกล้งทำเสียงเข้มใส่
“มีสมาธิหน่อยองค์ชาย!”
ร่างบางกลับไปกุมบังเหียนต่ออย่างตกใจ ไม่รู้ตัวสักนิดว่าคนข้างหลังกำลังแอบหัวเราะท่าทางของตน ซึ่งดูลนลานเหมือนเด็กๆที่กลัวถูกพ่อแม่จับตีก้น
พี่ต๋าวววว ชาขอโทษ T_______T
**Talk**
สวัสดีค่ะคุณผู้อ่าน อยากคุยด้วยแต่เขินจัง แหะๆ ^^
ถึงเสียงตอบรับจะไม่เยอะ แต่เราก็ดีใจที่ยังมีคนอ่านนะ
ขอบคุณคุณ CHICKAPU. คุณ Zupan คุณ minjah คุณ janechaa
คุณ colo คุณ #...นายน้อย...# คุณ littleเต่า
คุณ paT คุณ [Unlovable] และคุณ syoneo สำหรับคอมเม้นท์นะคะ
เป็นกำลังใจเล็กๆ ที่ทำให้เรารู้สึกดีมาก ><"
ความคิดเห็น