คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 16 [Ending]
ราวสองสัปดาห์ต่อมา องค์รัชทายาทกำลังนั่งสะสางงานที่คั่งค้าง โดยมีน้องชายช่วยแปลเอกสารอยู่ใกล้ๆ ตั้งแต่เที่ยงล่วงเลยมาจนถึงตอนเย็นก็เสร็จ ขณะที่นั่งตรวจสอบความถูกต้องอีกครั้ง อยู่ๆเสียงใสๆก็ถามขึ้น
“พี่ต้น... พรุ่งนี้พี่เต๋าไม่อยู่ใช่มั้ย?”
“อือ...” ตอบโดยที่ไม่ได้ละสายตาจากกระดาษในมือ “เขาบอกจะกลับมาอยู่ช่วยกองทัพประจำแล้วนี่ เห็นว่าพรุ่งนี้มีงานที่ต่างเมือง ก็เลยให้ลาไปจัดการธุระส่วนตัวอีกสักวัน แล้วกลับบ้านไปขนข้าวของมาให้เรียบร้อยเลย”
“สองวันเลยเหรอ... งั้นชาขอไปด้วยนะ...”
“ว่าไงนะ?” คนพี่ถามขึ้นด้วยความแปลกใจ
“ชาก็อยากไปกับพี่เต๋าด้วยอ้ะ ช่วงนี้พี่เต๋าติดงานบ่อยๆ ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเลย”
“อ้าว ก็เขาเป็นทหารของพี่ พี่ก็ต้องให้เขาช่วยงานสิ แล้วเห็นว่าเสร็จธุระเขาก็แวะมาหาแกแทบทุกเย็นไม่ใช่เหรอ”
“แต่ชาอยากอยู่กับพี่เต๋านานๆบ้างนี่นา...” น้องชายอ้อน “พี่ต้นไปขออนุญาตท่านพ่อท่านแม่เป็นเพื่อนชาหน่อยได้มั้ยอ้ะ นะ”
“แกไปจะไม่ลำบากเขาเหรอ? แล้วนี่เต๋ารู้รึยังว่าแกจะไปด้วย?”
“ยังไม่ได้บอกพี่เต๋าเลย แต่ถ้าชาขอ พี่เต๋าก็น่าจะให้แหละ”
“พี่น่ะไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่ท่านพ่อท่านแม่คงจะเป็นห่วงแกมาก” ต้นขมวดคิ้ว “ยังไงไปคุยกับเขาให้เรียบร้อยก่อนดีกว่าว่าจะให้แกไปด้วยมั้ย ถ้าจะพาไป ให้เต๋าเข้ามาคุยกับท่านพ่อท่านแม่หน่อย จะได้สบายใจขึ้น”
“อื้ม...”
“รอก่อนแล้วกัน วันนี้เต๋าแค่ไปช่วยท่านเอริคเลือกอาวุธเข้าคลัง ไม่นานก็คงกลับแล้ว”
“งั้นชาอยู่ช่วยพี่ต้นต่อดีกว่าเนอะ ให้ชาทำอะไรอีกมั้ย?”
“งานใกล้เสร็จแล้ว ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ขอบใจมาก”
“งั้นชาไปเอาขนมในครัวเข้ามาทานด้วยกันนะ กลับมางานพี่ต้นคงเสร็จพอดี”
“เอาสิ”
พี่ชายยิ้ม มองตามน้องที่เดินออกจากห้องด้วยความเอ็นดู รู้สึกขำตัวเองนิดๆที่ต้องยอมให้กับท่าทางอ้อนๆของน้องชายเสมอ แม้ว่าเมื่อครู่ตั้งใจจะอบรมน้องเรื่องคนรักสักหน่อย แต่ก็ปล่อยผ่านไปจนได้
คิดดูอีกที เต๋าเองก็คงไม่ต่างกัน เผลอๆจะแพ้ทางคชามากกว่าที่เขาเป็นด้วยซ้ำ ทั้งรักทั้งหลงขนาดนั้น
...
...
...
“พี่เต๋า! เพรสโต้!”
เสียงใสทักขึ้นทันทีหลังจากนั่งคอยอยู่นาน ร่างบางเข้าไปลูบหัวทักทายม้าตัวโปรดที่เต๋าขี่กลับเข้าวัง แล้วดึงมือเรียกให้อีกฝ่ายลงจากม้าไปหาที่นั่งคุยกัน
ชายหนุ่มประหลาดใจเล็กน้อยกับท่าทางกระตือรือร้นผิดปกติขององค์ชายตัวน้อย แต่ก็ยอมเดินตาม จนกระทั่งคชาชวนให้นั่งลงข้างๆกันตรงขอบสระน้ำ
“นั่งแบบนี้ เดี๋ยวกางเกงก็เลอะหมดหรอกคชา” เขาหัวเราะเบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอก...” พูดพลางส่งยิ้มให้ “พี่เต๋าเหนื่อยมั้ย?”
“นิดหน่อยน่ะ ว่าแต่ชาจะคุยอะไรกับพี่เหรอ รีบร้อนเชียว” วงแขนอบอุ่นถือโอกาสโอบรั้งร่างเล็กมาแนบชิด
“ก็... คือ... พรุ่งนี้พี่เต๋าจะแวะกลับบ้านใช่มั้ย?” เสียงใสเอ่ยถามอย่างเขินๆ
“อื้ม ไปทำธุระให้กองทัพก่อน แล้วพี่จะไปเก็บของมาอยู่กับคชาถาวรเลย ดีมั้ย?”
“มันก็ดี... แต่ว่า...” องค์ชายอ้อน “ชาอยากไปกับพี่เต๋าด้วย ได้มั้ยอ้ะ?”
“หืม??? แต่พี่ไปไกลนะ แถมยังมีคนอื่นๆไปด้วยอีก แล้วชาจะสะดวกเหรอ?”
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา... ก็ตอนกลับบ้าน พี่เต๋ากลับไปคนเดียวใช่มั้ย ขอชาไปนอนบ้านพี่เต๋าด้วยนะ”
“พี่ก็อยากให้ชาไปค้างด้วย แต่ก็กลัวว่าชาจะเหนื่อย ออกไปกับพวกทหารมันไม่สบายหรอกนะ” เสียงทุ้มอธิบาย
“ไม่เห็นเป็นไรเลย จริงๆนะ” มือนุ่มเกาะแขนอีกคนอย่างจะขอร้อง “เหนื่อยก็ไม่เป็นไร ชาแค่อยากอยู่กับพี่เต๋าเหมือนเมื่อก่อน ชาสัญญาว่าจะไม่บ่น จะไม่วุ่นวาย จะไม่รบกวนตอนพี่เต๋าทำงานด้วย ขอชาไปด้วยคนนะ”
“คชา...” มือขาวลูบหัวกลมๆที่ซุกอยู่ตรงไหล่อย่างซาบซึ้ง “ถ้าต้องไปโดนแดดโดนลมนานๆ ชาจะป่วยเอานะ พี่เป็นห่วงรู้มั้ย?”
“งั้นชาสัญญาว่าชาจะไม่ป่วยด้วยก็ได้ แต่ขอชาไปกับพี่เต๋านะ”
“ของแบบนี้สัญญากันได้ด้วยเหรอ?” เต๋ายิ้มอย่างเอ็นดู
“ไม่รู้...” พูดถึงขนาดนี้ทว่าอีกฝ่ายไม่ตอบรับสักทีจึงเริ่มน้อยใจ “ถ้าพี่เต๋าไม่อยากให้ไป ชาไม่ไปแล้วก็ได้”
เมื่อเห็นใบหน้าเศร้าๆขององค์ชาย ทหารหนุ่มจึงรีบปลอบ
“ใครว่าไม่อยากให้ไปล่ะ พี่แค่ไม่อยากให้ชาลำบาก ก็แค่นั้น” นิ้วเรียวสัมผัสไล่ไปตามพวงแก้มนิ่มอย่างจะง้อ “อยากให้ไปสิ ไม่ได้นอนกอดชาตั้งนานแล้ว คิดถึงจะแย่”
“งั้นพี่เต๋าก็ให้ชาไปด้วยนะ” เสียงหวานกล่าวอย่างขวยเขิน “ชายอมให้นอนกอดทั้งคืนเลยก็ได้”
“เด็กขี้อ้อน” เต๋าบีบจมูกเล็กเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว “พี่ให้ไปด้วยก็ได้”
ได้ยินอย่างนั้น องค์ชายตัวเล็กก็ยิ้มกว้าง
“พี่เต๋าใจดีที่สุดเลย” แขนบางสวมกอดร่างสูงด้วยความดีใจ “ไปขออนุญาตท่านพ่อท่านแม่กันนะ ชาไม่เคยขอท่านพ่อท่านแม่ออกไปนอนที่อื่นเลย พี่เต๋าช่วยชาพูดหน่อยนะ”
ถ้าทั้งสองพระองค์อนุญาต ก็แสดงว่ายอมรับให้คบหากันได้สินะ
แต่ถ้ายัง อย่างน้อยพวกท่านก็ได้รับรู้ แล้วเราค่อยพิสูจน์ตัวเองอีกครั้งก็คงได้
“อื้ม เอาสิ”
...
...
...
ไม่นานนัก องค์ชายตัวเล็กก็พาทหารหนุ่มมาเข้าเฝ้าเพื่อขออนุญาตดังที่องค์รัชทายาทคาดไว้ ทั้งคู่ยืนอยู่ข้างๆกันกลางห้องนั่งเล่น มือเล็กเกาะแขนกำยำด้วยความตื่นเต้น เนื่องจากเป็นครั้งแรกที่ขออนุญาตออกไปค้างคืนนอกวังโดยไม่มีผู้ปกครอง
ว่าแล้วเชียว... เต๋าโดนคชาอ้อนจนต้องยอมล่ะสิ...
“ท่านพ่อท่านแม่ พี่เต๋าจะออกไปนอกวัง 2 วัน ขอชาไปกับพี่เต๋าได้มั้ย?” เสียงหวานเอ่ยขอ
“ว่าไงนะลูก?” องค์ราชินีตกใจ
“ก็พี่เต๋าต้องออกไปทำธุระให้พี่ต้นกับต้องไปเก็บของที่บ้าน ขอชาไปค้างที่บ้านพี่เต๋าคืนนึงได้มั้ยอ้ะ”
“เขาต้องออกไปธุระ แล้วชาจะไปได้ยังไง?”
“ชารู้... ชาไม่รบกวนพี่เต๋าหรอก ชาแค่อยากอยู่ด้วยเฉยๆเอง”
“พรุ่งนี้เธอต้องไปทำธุระอะไร?” พระราชาหันไปถามเต๋าบ้าง
“ไปช่วยคัดตัวทหารใหม่ที่จะเข้ามาประจำการในกองทัพ ที่เมืองเทเนอร์ขอรับ”
“คิดว่าพาคชาไปแล้วจะมีประโยชน์อะไรรึเปล่า?”
“องค์ชายอาจยังช่วยอะไรได้ไม่มาก แต่ถ้ามีโอกาสได้เห็นการทำงานจริงๆก็คงมีประสบการณ์เพิ่มขึ้นขอรับ” เสียงทุ้มพยายามโน้มน้าว “อีกอย่าง องค์ชายคชาจะได้มีโอกาสไปพักผ่อนนอกวังด้วย”
“แล้วการที่องค์ชายอย่างคชาคอยตามทหารอย่างเธอไป ไม่กลัวว่าคนจะนินทาเอาเหรอ?”
“กระหม่อมจะปฏิบัติต่อองค์ชายคชาอย่างให้เกียรติ ไม่มีทางทำให้ใครๆมององค์ชายเสียหายแน่นอนขอรับ และหากพระองค์กังวลเรื่องความปลอดภัย กระหม่อมสัญญาว่าจะดูแลองค์ชายอย่างใกล้ชิด และยินดีจะปกป้ององค์ชายด้วยชีวิตของกระหม่อมเอง”
องค์ราชานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามลูกชายคนเล็ก
“ออกไปราชการไม่ได้สนุกอย่างที่คิดนะ ที่พักก็ไม่สบายเท่าในวัง ลูกจะทนได้เหรอ?”
“ชาทนได้ ชาเคยอยู่กับพี่เต๋าตั้งเกือบเดือน ลำบากแค่นี้ชาไม่เป็นไรหรอกนะท่านพ่อ นะ...”
ท่าทางจะอยากอยู่ด้วยกันมาก คงรักกันจริงๆแล้วล่ะ
องค์ชายตัวเล็กยืนดูพ่อและแม่ของตนพูดคุยกันอย่างกระวนกระวายใจ ทั้งกลัวโดนห้าม ทั้งกลัวโดนดุ เห็นพี่ชายแท้ๆส่งยิ้มมาให้ก็พอใจชื้นขึ้นมาบ้าง แล้วก็ต้องกลับมากังวลอีกครั้งเมื่อองค์รัชทายาทถูกเรียกเข้าไปร่วมวงสนทนาด้วย เต๋าจึงได้แต่กุมมือสั่นๆของคชาเพื่อปลอบระหว่างที่รอ
“เอาล่ะ...” คนเป็นพ่อเอ่ยขึ้น “สรุปว่าทั้งสองคนรักกันอยู่ใช่มั้ย?”
“ขอรับ” เสียงทุ้มยืนยัน
“เพิ่งคบหากันได้ไม่นาน อาจจะเร็วไปหน่อยถ้าให้ออกไปค้างคืนกันสองต่อสอง”
ชายหนุ่มพยักหน้ายอมรับ ขณะที่คนตัวเล็กกว่าหน้าเริ่มเสีย
“เราก็ยังเป็นห่วงลูก คชาน่ะยังเด็กอยู่เลย ก็ดีมีที่เธอคอยดูแล คอยปกป้องมาตลอด” พระราชาพยายามเรียบเรียงคำพูด “จะบอกยังไงดีล่ะ ลูกชายคนเล็กของเรา ทั้งเรา ทั้งองค์ราชินีก็หวง หวังว่าเธอคงเข้าใจนะ... เรื่องนั้นน่ะ...”
“กระหม่อมเข้าใจขอรับ”
“อย่างนั้น เอาเป็นว่าครั้งนี้ยังไม่ให้ไปก็แล้วกัน”
“ท่านพ่อ...” องค์ชายร้องขอ “ท่านพ่อไม่ต้องห่วงหรอกนะ ชาเคยอยู่กับพี่เต๋า ชาอยู่ได้จริงๆ”
“อย่าดื้อสิลูก” ราชินีพูดบ้าง “ที่ไม่ให้ไปครั้งนี้ ไม่ได้หมายความว่าพ่อกับแม่จะขัดขวางอะไรหรอกนะ ก็รู้ว่าเคยอยู่ด้วยกันมาแล้ว แต่ความสัมพันธ์ก็เพิ่งเปลี่ยนไม่ใช่เหรอ พอลูกมีคนรัก แม่เองก็เป็นห่วงเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจทั้งสองคนนะ แม่แค่อยากให้คบหากันนานๆกว่านี้ ก่อนที่จะ... ก่อนจะไปค้างที่อื่นด้วยกันน่ะ...”
องค์ชายคชายังคงไม่เข้าใจ ทว่าไม่ได้เถียงต่อ ได้แต่ยืนทำตาเศร้าอยู่อย่างนั้น จนองค์รัชทายาทต้องช่วยขยายความอีกครั้ง
“ถ้าจะพูดให้เข้าใจง่ายๆ ก็คือ พ่อ แม่ และพี่ เห็นว่าแกอ้อนเก่งเกินไป มองตาก็รู้ว่าเต๋าก็ทั้งรักทั้งหลงแกมากขนาดไหน กลัวว่าถ้าอยู่ด้วยกันสองต่อสองทั้งคืน แกต้องเสร็จเต๋าแน่ๆ เข้าใจอยู่ว่าคนรักกันมันก็ต้องมีบ้าง แต่ก็ยังไม่อยากให้ไปถึงขั้นนั้นก่อนเวลาอันควรไง เข้าใจรึยัง?”
สองต่อสอง... เสร็จพี่เต๋า... ขั้นนั้น...
หรือว่า...!!!
“ไม่ใช่แบบนั้นนะพี่ต้น!” เสียงหวานโวยวายด้วยใบหน้าแดงซ่าน “พี่เต๋าไม่ทำชาหรอก... เนอะ...”
ปากพูดอย่างนั้น แต่อยู่ๆภาพเหตุการณ์ตอนที่ถูกจูบก็แทรกเข้ามา ความรู้สึกตอนที่ทั้งร่างอ่อนระทวยได้ดี จนเริ่มไม่มั่นใจ ใบหน้าน่ารักก้มงุดๆเพื่อซ่อนความอาย
“ก็แล้วแต่แกจะคิดละกัน... ว่าไงล่ะเต๋า?” จู่ๆก็โยนให้อีกคนที่กำลังยืนอึ้งเสียอย่างนั้น
“เอ่อ... ไม่... ยัง...ไม่ทำหรอกขอรับ...” ปฏิเสธไม่ได้ว่าลึกๆก็อยากสัมผัสคนตัวเล็กอยู่เหมือนกัน หากแต่ตอนนี้ยังพอข่มใจเอาไว้ได้
“เอาเถอะๆ” พระราชาตัดบท “ก็อย่างที่พี่ชายลูกพูดนั่นแหละคชา คบหาดูใจกันไปอีกสักพักก่อน แล้วค่อยมาว่ากันอีกที ออกไปค้างด้วยกันตามลำพังตอนนี้มันยังไม่เหมาะสม เป็นถึงลูกกษัตริย์ ยังไงก็ต้องทำตามประเพณี เข้าใจมั้ย?”
“แปลว่าคบๆกันไปก่อน ท่านพ่อท่านแม่วางใจเมื่อไหร่จะยกคชาให้ แล้วต่อจากนั้นนายจะพาไปไหน ไปทำอะไรก็ทำได้ตามสบายเลย” องค์ชายต้นช่วยอธิบายต่อด้วยรอยยิ้มแฝงนัยบางอย่าง
“เกินไปแล้วต้น ประโยคหลังพ่อไม่ได้พูดสักหน่อย” คนเป็นพ่อท้วงขึ้น
“มันก็คล้ายๆกันนั่นแหละท่านพ่อ...” ลูกชายคนโตหัวเราะเบาๆ
ได้ยินผู้ใหญ่คุยกันแบบนั้น องค์ชายตัวเล็กก็ยิ่งอาย อยากจะหันไปขอความช่วยเหลือจากร่างสูงข้างๆ แต่ก็เขินจัดเมื่อนึกถึงเรื่องจูบและเรื่องที่อีกฝ่ายอาจจะทำกับเขาในอนาคต จึงตัดสินใจหนีจากสถานการณ์นั้น
“ชาเข้าใจแล้ว ครั้งนี้ยังไม่ไปกับพี่เต๋าก็ได้ ชาขอตัวก่อนนะ”
พูดจบ ก็ปลีกตัวออกมา ตรงกลับห้องของตัวเองทันที เต๋ารีบคำนับลาแล้วเดินตามไปอย่างจะง้อ
“คชา... จะไปไหน...”
“ไป... ไปนอน...”
“เดี๋ยวก่อนสิ เพิ่งจะหัวค่ำเองนะ แล้ววันนี้พี่ยังไม่ได้เล่าเรื่องนอกวังให้ชาฟังเลยนะ” ชายหนุ่มจับแขนเรียวไว้ได้ทัน สองร่างหยุดคุยกันหน้าประตู
“ไม่เป็นไร” คชาหลบสายตา “พี่เต๋าพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวชาเข้าห้องเลยก็ได้”
“โกรธพี่เหรอ?”
“ไม่ได้โกรธซะหน่อย”
“ไม่ได้โกรธก็มาคุยกันก่อนสิ” ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร จึงดึงร่างบางเข้ามาสวมกอด
“อื๊อ...” ถูกกระทำอย่างนั้น ใจจึงเต้นแรงกว่าเคย ใบหน้าสีชมพูน่ารักหันมาท้วง “พี่เต๋าปล่อยก่อนเถอะ ชาเขินจนทนไม่ไหวแล้วนะ”
“ไม่ได้โกรธ แต่เขิน ‘เรื่องนั้น’ ใช่มั้ย?”
“พี่เต๋าใจร้าย อย่าพูดสิ ชาอายนะ” คนตัวเล็กรู้สึกใบหน้าร้อนจัด จึงพยายามเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนนั้น พยายามเปิดประตูห้องเข้าไป
“ไม่เห็นต้องคิดมากเลย ถ้าชาไม่พร้อมพี่ก็ไม่ทำอยู่แล้ว พี่จะไปฝืนใจชาได้ยังไงล่ะ แค่จะกอดเฉยๆเอง อย่าดื้อสิตัวเล็ก อยู่นิ่งๆให้พี่กอดหน่อยนะ” เสียงทุ้มอ้อนบ้าง
ได้ยินคำพูดอ่อนโยนแบบนั้น ร่างบางจึงยอมโอนอ่อนเข้าหาแต่โดยดี
“เข้ามาคุยกันในห้องได้มั้ย... ชาเขินอ้ะ...”
“อื้ม...” ร่างสูงเดินตามเข้าไป
“ชาไม่ได้ดื้อนะ... ก็ชาอายมากนี่นา...” อธิบายด้วยเสียงเบาหวิว “แต่ชารักพี่เต๋ามากนะ...”
“พี่รู้...” เต๋ายิ้มอย่างเอ็นดู “พี่ก็รักชา แต่พี่ก็ยังไม่กล้าล่วงเกินชาถึงขั้นนั้นหรอกนะ อยากเก็บองค์ชายน่ารักๆไว้กอดนานๆมากกว่า ไม่ต้องกังวลนะ”
“ก็ทุกคนพูดให้ชาเขินนี่นา...” คชาบ่นอุบอิบ
“เรื่องของเรา ให้มันค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ พี่ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว” ริมฝีปากอุ่นประทับเบาๆบนหน้าผากเนียน
“แต่ชาอยากไปกับพี่เต๋าด้วยจริงๆนะ” อยู่ๆก็เปลี่ยนเรื่องแก้เขินเสียอย่างนั้น “แล้วพี่เต๋าชอบห้องนอนชามั้ย?”
“ชอบสิ ทำไมเหรอ?”
“เปล่า” ปฏิเสธทั้งๆที่หน้าแดง เนื่องจากความคิดซนๆในหัวตัวเอง
“งั้นชาพักผ่อนเถอะ ค่ำแล้ว พี่ไปก่อนนะ เสร็จธุระแล้วจะรีบกลับมาหา” เต๋าลูบหัวองค์ชายเบาๆ พลางส่งยิ้มให้ ทำท่าจะหันหลังกลับ
“เดี๋ยวก่อนสิพี่เต๋า...” มือเล็กรั้งชายเสื้อของอีกฝ่ายไว้
“ว่าไง?”
“ก็... พี่เต๋าบอกว่าอยากนอนกอดชาใช่มั้ย...” พูดโดยที่ไม่กล้าสบตา
“อืม...” ได้ยินอย่างนั้น ชายหนุ่มก็ใจเต้นขึ้นมาเหมือนกัน
“ชาให้พี่เต๋านอนกอดแป๊บนึงเอามั้ย...” ยิ่งพูด เสียงยิ่งเบาลงเรื่อยๆ “บนเตียงชา...”
“คชา...”
ทั้งสองนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยขึ้น
“แบบนั้น... พี่ทำได้เหรอ...”
“อ... อื้อ...” คนตัวเล็กกว่าตอบรับในลำคอ
“กอดนะ”
“อื้ม...”
พูดออกไปหมดแล้ว...
แล้วชาต้องทำยังไงต่อล่ะ...
>/////////<
ยังไม่ทันคิดจบ ร่างบางก็ถูกรวบเข้าไปกอดหลวมๆอีกครั้ง ชายหนุ่มประทับจุมพิตบางๆอย่างทะนุถนอม แล้วค่อยๆดันองค์ชายให้นอนลงกับเตียงกว้าง
ใจเต้น...
ไม่เห็นเหมือนตอนนั้นเลย...
“พี่เต๋า...”
คนตัวโตกว่าตามลงไปนอนข้างๆ ดึงร่างนุ่มนิ่มเข้ามาแนบอก พร้อมกระซิบบอก
“รัก...”
สัมผัสอ่อนโยนครั้งนี้ทำเอาคชาเขินจนแทบละลาย ได้แต่ซุกซบอยู่อย่างนั้น
นิ้วแกร่งเกลี่ยไล่ไปตามผิวแก้มใส เชยคางมนขึ้นมาจูบอีกครั้ง ริมฝีปากบางถูกรุกล้ำอย่างนุ่มนวล ลิ้นไร้เดียงสาพยายามตอบรับอย่างขัดเขิน แต่ไม่ทันไรก็ถูกไล่ต้อนจนมุม มืออุ่นๆที่ลูบผ่านเนื้อผ้าไปตามแผ่นหลังยิ่งทำให้องค์ชายตัวเล็กรู้สึกวูบวาบแปลกๆจนหลุดเสียงหวานๆออกมา
สิ่งที่ได้ยินกำลังทำให้เต๋าแทบยั้งตัวเองไม่อยู่ ก่อนอะไรๆจะเลยเถิด เขาหยอกล้อเรียวลิ้นนั้นอีกครั้งก่อนจะผละออกมาอย่างเสียดาย
น่ารัก...
ดวงตาคมมองร่างในอ้อมกอดที่กำลังหอบถี่ กระชับวงแขนแน่นขึ้น ใบหน้าแดงก่ำยิ่งซุกลงกับอกแกร่งมากกว่าเดิม
“ไหวมั้ย...” เสียงทุ้มกระซิบถามอย่างอ่อนโยน
“อื้ม...” คนตัวเล็กตอบในลำคออย่างลำบาก
“ขอกอดชาแบบนี้อีกสักพักนะ...”
“ชาเขินนะ...”
“นะ...”
“อื้อ...”
จนกระทั่งอุณหภูมิของทั้งสองกลับเป็นปกติ วงแขนแข็งแรงค่อยๆคลายออก ประคองร่างบอบบางขึ้นนั่งแล้วตามไปโอบไว้จากด้านหลังอีกครั้ง
พี่เต๋ากอดอีกแล้ว
ดีจัง ><”
“ไม่อยากไปไหนเลย...” อยู่ๆเสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้น
“ไม่อยากให้ไปเหมือนกัน...” คชาอ้อน “พี่เต๋ารีบกลับนะ ชาชอบให้พี่เต๋ากอด”
“อื้ม...” ใบหน้าคมซุกลงกับซอกคอเนียน ทำเอาร่างเล็กสะดุ้งเขิน “จองคชาไว้ก่อนนะ...”
พูดจบ ริมฝีปากอุ่นๆก็จูบเบาๆบนผิวนั้น ไล่ขึ้นไปเม้มติ่งหูนิ่มๆอย่างหยอกเย้า
“จองแล้วห้ามทิ้งชานะ...” ทั้งที่ตั้งใจจะพูดให้ดูจริงจัง แต่น้ำเสียงที่ออกมากลับกลายเป็นอ้อนไปซะอีก
“พี่สัญญา” ถ้อยคำน่ารักนั้นทำให้เต๋าลูบผมนิ่มๆขององค์ชายอีกครั้งอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะลุกขึ้น “ชาพักผ่อนเถอะนะ เดี๋ยวจะนอนดึกเกินไป ไว้เจอกัน พรุ่งนี้พี่ต้องเดินทางตั้งแต่เช้ามืด แต่เสร็จแล้วจะรีบกลับมาหาชานะ”
“อื้ม... งั้นให้ชาเดินไปส่งนะ...”
“ไม่เป็นไร คิดซะว่าคืนนี้พี่ส่งชาเข้านอนดีกว่า”
“ก็ได้...” คชายิ้มเขิน “เดินทางปลอดภัยนะพี่เต๋า”
“ขอบใจนะ”
ทหารหนุ่มจุมพิตหน้าผากเนียนอีกครั้ง ก่อนจะปลีกตัวออกไปด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
ถ้าพี่เต๋าย้ายมานอนด้วยกันได้แล้ว ชาจะให้พี่เต๋ากอดแบบนี้ทุกคืนเลย
ก็พี่เต๋าจองชาเอาไว้แล้วนี่นา ยังไงชาก็ไม่รับคืนหรอก
>////////////<
องค์ชายตัวเล็กทิ้งตัวลงบนเตียง คว้าเอาผ้าห่มผืนหนามากอดไว้แน่น ไอความสุขยังคงอบอวลอยู่ในห้อง
คืนนี้คชาคงฝันดีกว่าคืนไหนๆ และอีกไม่นาน ความสุขนี้ก็จะมาอยู่กับคชาตลอดไป
รักกันนานๆนะ
[End.]
*********************************************
สวัสดีค่ะคุณผู้อ่าน
เราหายไปนานมาก และรีบกลับมาต่อจนจบแล้ว แหะๆ
ขอโทษที่รีบตัดจบนะคะ
เราไม่มีเวลาแต่งต่อมาก ก็เลยไม่อยากให้ช้าอีก รู้สึกผิดค่ะ
ยังไงขอขอบคุณที่ยังอ่านอยู่นะคะ
ขอบคุณจริงๆค่ะ :)
ความคิดเห็น