[Fic]U Don’t Alone : Tey X Nont[Yaoi]

ลำดับตอนที่ #8 : U Don’t Alone : P. 8 My name is Tom

U  Don’t  Alone : Tey X Nont

  P. 8  My name is Tom…

“คุณป้าคับสวัสดีคับ” วันนี้วินมารับนนแต่เช้า เค้ากะว่าจะเริ่มจีบตั้งแต่วันแรก จะได้ติดไวๆ ไม่งั้นโดนคนอื่นค่บไปแน่ๆ

“สวัสดีจ๊ะ อ่าว พ่อวินมารับนนหรอจ๊ะ”

“ครับ” วินตอบแม่ของนน

“นนท์เค้าไปกับเพื่อนตั้งนานแล้วล่ะจ๊ะ”

“เพื่อน?”

…..

…

.

“ขากลับเดวนนรอผมใต้ตึกนะ เดวเราไปรับ” เต้ยดับเครื่องก่อนจะหันมาถามคนข้างๆ เช้านี้มีความสุขจังเว้ยยย 555+ มีคนน่ารักมานั่งข้างๆทั้งทีนี่คับ แถมเมื่อคืนยังได้นอนกอดอีกตะหาก หุๆ

“อา...เดวเราเรียนเสดแล้วเดวเราโทหาดีกว่าคับ”

“อื้ม ก็ดีเหมือนกันคับ”  เต้ยเดินอ้อมมาเปิดประตูให้นนท์

“กั้ง!!!! เดี๋ยวสิกั้ง!!! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน!!? กั้ง!!!” เต้ยกับนนท์หันไปมองตามเสียง  ก็เห็นธัญกำลังวิ่งตามผู้ชายที่ดูยังไงก็หน้าจะเป็นผู้หญิงมากกว่า  เพราะหน้าตาที่ผุดผ่องขาวใสชวนมอง 

“มีอะไรกันวะไอธัญ???” เต้ยกะชากแขนธัญเข้ามาหาตัวเอง  ก็อยากรู้นี่คับ-3-

“ไม่รุดิ อยู่ๆกั้งก็ขอเลิกกับกุ มันบอกว่า....มันรักคนอื่น....” ขอบตาของธัญแดงอย่างเห็นได้ชัด  หลายวันมานี่ ธัญบ่นบ่อยๆว่ากกั้งเปลี่ยนไป แต่ตัวมันเองไม่อยากคิดมาก ก็เลยไม่ได้ถาม แต่ไม่คิดว่าวันที่เค้ากลัวว่าเพื่อนเค้าจะเสียใจกับความรักทั้งหมดที่ทุ้มให้ไปจะมาถึง  รักคนอื่น?....นนท์...  เมื่อคิดได้ว่าประโยคมันช่างซ้ำซ้อนเสียเหลือเกิน ตาคมหันมามองอีกคนด้วยความเป็นห่วง “อึก!!~  เต้ย.... เราไปก่อนนะ ไว้จะโทหาคับ”  เต้ยรีบหันหลังแล้วเดินออกไปทันที  ...นั่นไงล่ะกุว่าแล้ว....

“นน.... ”  เต้ยครางชื่ออีกคนเบาๆ ด้วยความเจ็บปวดละคนสงสาร

“กุขออยู่คนเดียวสักพักนะ  เมิงไปเรียนเหอะ ฝากจดเลคเชอร์ด้วยนะ”  ธัญบอกเพื่อนรัก แล้วเดินไปที่รถของตัวเอง

“เฮ้ย ได้ไงวะ ไปด้วยดิ” เต้ยรีบค้านทันที จะให้เค้าปล่อยเพื่อนไปคนเดียวก็ใช่เรื่อง...

“อย่าเลย  เดวเมิงเรียนไม่รุเรื่อง เรียนมาเผื่อกุด้วยล่ะ ไปนะ”  แล้วธัญก็ขับรถออกไป

ธัญแวะปั้มแถวมหาลัยเพื่อซื้อเครื่องดื่มที่เค้าคิดว่าน่าจะดับอารมที่กำลังปะทุขึ้นมาและอาจจะช่วยให้เค้าลืมเรื่องราวบางอย่างได้ สักพักก็ยังดี.... อย่างน้อยๆเวลาอย่างนี้มันก็เป็นเพื่อนที่พูดอะไรไม่ได้ คอยแต่รับฟังความรู้สึกมากมายภายในใจได้... 

ร่างสูงเลือกริมแม่น้ำที่เป็นสถานที่ชมวิว นั่งซดเครื่องดื่มที่ตัวเองชอบไปเรื่อยๆพร้อมกับเรื่องราวภายในใจที่เหมือนกับว่าจะโดนกรีดซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับภาพความทรงจำและคำพูดก่อนที่คนรักของเค้าจะเดินจากไป  ...กั้ง...

“ทำบ้าอะไรของนาย? พอเค้าไม่สนก็เลยมานั่งคุยกับแอลกอฮอร์เนี่ยนะ??”

ร่างสูงเงยหน้ามองคนที่คว้าเอากระป๋องเบียร์ในมือไปซดซะเอง  ไอนี่อีกล่ะ...  ใช่เค้าเคยเจอคนตัวเล็กนี่แล้ว วันนั้นเค้าก็ทะเลาะกับกั้งนี่แหละ แต่จู่ๆเจ้านี่ก็มาจากไหนไม่รู้ มาชวนไปนั่งกินนมหลังม. อ้างว่าไม่มีเพื่อน หน้าตาก็น่ารักดี ดูเดกๆใสๆ แต่พูดมากกกกก แถมยังกวนประสาทอีกตะหาก สุดท้ายเค้าก็รำคาญและขอตัวออกมาก่อน  แต่ก็ยังดีที่ทำให้เค้าลืมเรื่องบ้าๆไปได้สักพัก...

“จะทำไมผมล่ะ?”  มือหยาบเอื้อมไปคว้าคืน ก่อนจะแกว่งไปมา หมดแล้วนี่หว่า...  ธัญคว้าอีกกระป๋องมาเปิดดื่มอีก

“ก็..ป่าว...ฉันก็แค่จะบอกนายว่า...ฉันให้ยื้มไหล่ได้นะ...” ไหล่เล็กไหวน้อยๆ แล้วนั่งลงข้างๆธัญ

“อะไรของนายเนี่ย????”

“จิ๊!!~ เออหน่า ซบๆมาเหอะ”  มือเล็กคว้าเอากระป๋องเบียร์ออกแล้วโยนลงถังขยะที่อยู่ด้านหลังที่นั่งอย่างแม่นยำ  ก่อนจะกดหัวอีกคนให้ลงมาที่ไหล่ตัวเอง

“เฮ้ยยย เจ็บนะเว้ยย ไอเห...”

“เจ็บก็ร้องสิ ร้องออกมาให้มันหมดนั่นแหละ”

“อึก นาย....อย่าทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลย~…..ฮึกก ..”  ทำไมเค้าต้องร้องไห้ตามที่ไอน่ารักนี่บอกด้วยวะTT

“ขอบใจ นายกลับไปได้แล้วล่ะ ผมไม่เป็นไรแล้ว” ธัญว่า

“ไม่อะ  ฉันช้วยนายแล้ว นายต้องช่วยฉันบ้าง” อีกคนส่งยิ้มกวนๆมาให้ ก่อนจะยักคิ้วเหล่มองอย่างเจ้าเล่ห์

“อะไร?”

“ไปส่งผมไง^^”

“เรื่องดิ นายมาเอง นายก็กลับเองสิ” หมั่นไส้- -* กะว่าจะไปส่งอยู่แล้วล่ะ แต่ดันมาทำหน้าตายียวนใส่ ไอนี่เดวต้องโดนเค้าเอาคืนสักวันแน่ๆ

“โหยยยยย  นี่ฉันรีบวิ่งตามมาเพื่อปลอบนายน..อุ๊บ” คนตัวเล็กรีบเอามือปิดปากตัวเองเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรบางอย่างออกมา

“ใครใช้ให้มาปลอบล่ะ  แล้วเมื่อกี้นายว่าไงนะ?? นายตามผมมา?”

“ไม่รุแหละ ไปส่งฉันด้วย” หัวเล็กสะบัดเล็กน้อย ก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นรถอีกคน

“เอาแต่ใจตัวเองชะมัด-*-” แล้วนั่นเข้าไปได้ไงวะนั่น??? กุญแจอยู่....  เฮ้ยยย หายไปไหนวะ??? ธัญล้วงทุกซอกของกระเป๋ากางเกง แต่แล้วคำตอบก็ถูฏเฉลยด้วยคนที่อยู่บนรถ ที่กำลงัยิ้มหวานแกว่งกุญแจไปมาในมือ

“เรวๆสิ กุญแจอยู่นี่แล้ว ฉันขับไม่เป็นหรอกนะ” ปากเล็กตะโกณเรียกอีกคนที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก เสียงหัวเราะคิกคัก และรอยยิ้มหวานๆ ทำให้อีกคนถึงกับถอดใจ เฮ้อออ ให้มันได้อย่างนี้สิ เห็นว่าน่ารักหรอกนะ  ธัญเดินไปคว้ากุญแจรถจากมือเล็ก แล้วประจำตำแหน่งก่อนจะทำหน้าที่เป็นสารถีให้คนช่างยั่ว(โมโห)

บนรถBMWคันงาม ไม่มีเสียงของการปะทะวาจาใดๆ มีเพียงแต่ความเงียบ คำถามมากมายมาแทนที่เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นมาเมื่อหลายชั่วโมงก่อน มันเป็นคำถามที่เค้าไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมเค้าต้องคิดแต่เรื่องของคนข้างๆนี่

“นี่ เมื่อกี้นายยังมาตอบผมเลยนะ ว่าสรุปนายวิ่งตามผมมาทำไม”

“……………..ไม่รุสิ....หน้าตานายตอนร้องไห้มัน...”  คนตัวเล็กหันหน้ามาช้าๆ ตากลมสบตากับอีกฝ่ายก่อนจะหลบสายตามองตรงไปข้างหน้า

“......โดนใจล่ะมั้ง….”

“ห๊ะ?? แล้วนี่นายไปเห็นผมร้องไห้ตอนไหนเนี่ย???” โอ๊ยยยยยยย งงเข้าไปใหญ่ แล้วพูดจาอะไรเนี่ย???  คนอย่างเค้าไม่เคยใจเต้นกับใครก่อนนะเฟ้ยยยยย

“จอดหน้ารั้วสีเขียวข้างหน้านี่ก็พอ  ถึงแล้วคับคุณธัญ ขอบคุณที่มาส่ง” ร่างสูงจอดรถ มือใหญ่คว้าข้อมือของอีกคนเอาไว้

“เดี๋ยวสิ ชื่อล่ะ?”  อย่างน้อยๆขอแค่ชื่อก็ยังดีวะ

“….นึกว่าจะไม่ถามกันซะแล้ว…..” รอยยิ้มหวานถูกส่งไปหาอีกคน

“ฉันชื่อ ต้อม  มีไรโทมา  เบอร์อยู่ในโทสับนายแล้ว” รอยยิ้มที่ดูมีเสน่อย่างบอกไม่ถูก เป็นสิ่งสุดท้ายที่เค้าเห็นบนใบหน้านั้น ก่อนที่อีกคนจะหายเข้าไปในตัวบ้าน   ตอนแรกว่าจะได้รู้แค่ชื่อซะแล้ว เหอะๆ ดันได้รู้ทั้งบ้านทั้งเบอร์  แล้วพี่แกเมมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย????

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

LzRutchada // กว่าจะได้ต่อพาส8  เหอะๆ   ขอโทดค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบTT0TT  แล้วจะหาเวลามาต่อพาส9อีกนะคับ  อ่านแล้วก็เม้นๆกันด้วยนะคับ ขอบคุณมากคับ รักคนเม้นคิดถึงคนอ่านนะจ๊ะ