[Fic]U Don’t Alone : Tey X Nont[Yaoi]

ลำดับตอนที่ #3 : U Don’t Alone : P. 3 Thank U

   U Don’t Alone : Tey X Nont

      P. 3 Thank U

“อื้มมม~ หิวอ่ะ-*-”  นนท์ลุกพรวดขึ้นมานั่ง ผมเพ่าชี้ออกมาคนละทิศทาง ร่างเล็กบนที่นอนบิดลำตัวเล็กน้อย  หื้มมม? แล้วทำไมเค้านอนอยู่คนเดียวล่ะ ตากลมกวาดไปทั่วห้อง เพื่อหาคนที่พาเค้ามาที่นี่เมื่อบ่าย  ......ปธ.ไปไหนแล้ว? หิวอะ-*-

‘เกร๊ก..ปึง...’

“อ่าว? ตื่นแล้วหรอคับ? ”

“ยังคับ” หัวกลมสะบัดไปมา พร้อมกับคำตอบตามสไตล์

“0.0!?  พรืดดด!!?  ฮะๆๆ~ ” ร่างสูงถึงกลับหลุดพรืด เค้าเพิ่งจะเคยเห็นอีกคนตอนตื่นนอนเนี้ยแหละ ผมชี้ไปคนละทางเลย แล้วดูคำตอบนั่นอีกสิ  โอ๊ยยย~จะน่ารักไปไหน~

เต้ยเดินเข้าไปใกล้อีกคน  ตากลมโตมองตามถาดอาหารที่ถูกคนตัวโตกว่าวางลงบนโต๊ะกลางห้อง ก่อนที่จะมานั่งแหมะข้างๆ  อื้มมม หอมอ่ะ~

“กลับมาแล้วหรอ?” มือใหญ่ลูบผมอีกคนเบาๆ แล้วถัดไว้ที่หูเล็ก  คนถูกถามเอียงคอมองอย่างสงสัย

“อื้มๆ กลับมาแล้ว^0^  ว่าแต่....กลับมาจากไหนหรอคับ==?”  เค้าก็ไม่ได้ไปไหนนี่นา... อะไรของไอปธ.หน้าหล่อวะ?

“หึหึ~ เราหมายถึงว่านนท์กลับมาเป็นคนเดิมแล้วหรอ กลับมาเป็นคนที่ยิ้มได้อย่างร่าเริง คนที่สนุกสนานเหมือนเมื่อก่อนแล้วหรอคับ? ” ตาเรียวสบตากลมดำสนิทอย่างอ่อนโยน  เอ่ออ......................................................เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน0////////////////////////////////////0   หน้าของนนท์ร้อนผ่าว พวงแก้มใสตอนนี้แดงจัดขึ้นเรื่อยๆ  เต้ยยังคงส่งยิ้มเห็นเขี้ยว ที่มุมปากก็มีลักยิ้มที่เป็นเอกลักษย์ของเจ้าตัว ชวนมองยิ่งนัก

“เราดีใจนะที่นนท์กลับมายิ้มได้อีกครั้ง”   ......เหอะๆ หล่อแล้วยังจ้องกุอีกกกกก-//////////- จะละลายอะ>/////<   ใบหน้าหวานที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อ กลมโตสบกับอีกฝ่ายนิ่ง ปากเล็กเม้มเข้าหากันแน่น  ‘น่ารัก’ ตอนนี้ในหัวเค้ามีแค่คำๆนี้   ใบหน้าคมเลื่อนเข้าไปใกล้อีกฝ่ายช้าๆ ...ถ้าทำมากกว่านี้จะเป็นยังไงนะ....

ตอนนี้ใบหน้าของทั้ง2คนอยู่ห่างกันแค่เพียงช่วงของสันจมูกเท่านั้น  นนท์ได้แต่หลับตาปี๋เมื่อนึกถึงสิ่งที่กำลังตะเกิดขึ้น โอ๊ยยยย....ใจจะเต้นอะไรนักหนาวะ แขนค้าบบบบขยับหน่อยซี่~ ผลักไอปธ.นี้ออกไปเลยยิ่งดี เร็วๆสิ...     ริมฝีปากได้รูปค่อยๆสัมผัสปากเล็กอย่างเชื่องช้า...

‘โครกกกกกกกกกกกกกกก....โครกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก’  อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!~ แม่งจะมาดังอะไรตอนนี้วะ!? เอ้ย!!~ ไม่ใช่!! ระฆังช่วยไว้พอดีเลย =-=a

“พรืดดด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ กินข้าวเหอะ ฮ่ะๆๆๆๆๆ”   ......โอ้ยยยยยยยยT^T หยุดขำได้แล้ววววว

“เอ้า! มาเร็วๆสิคับ เดวมันก็ประท้วงอีกหรอก ฮ่าๆๆๆๆๆ” ตากลมตวัดมองอีกฝ่ายอย่างหาเรื่อง ก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกคนแล้วนั่งแมะลงกับพื้น บนโต๊ะเล็กมีอาหารหน้าตาน่าทานวางอยู่ครบ ไม่ว่าจะเป็น ข้าวต้ม เครื่องเคียง ยันน้ำผลไม้

“อะไรเล่า!? มันประท้วงประธานต่างหากคับ ไม่ยอมหาอะไรให้ทานตั้งแต่แรก”  ไหล่เล็กไหวขึ้นเล้กน้อยอย่างกวนๆ

“หืมมมมมมมมมม???” คิ้วเรียวเลิกขึ้นสูงอย่างหมั่นไส้ มองอีกคนที่จ้วงข้าวเข้าปากอย่างหิวโหย

“เราปลุกนนท์แล้วนะคับ แต่นนท์ไม่ยอมตื่นเองนี่นา อีกอย่างเห้นนอนสบายเชียวเลยไม่อยากกวนน่ะคับ” ...ส่วนอีกอย่าง หน้าตาตอนนอนน่ารักเกินไป เลยเผลอมองนานไปหน่อย แหะๆ เต้ยปล่อยให้อีกคนกินอย่างสบาย ก่อนจะนั่งเล่นเกมส์อยู่ข้างๆ ตาคมเหลือบมองคนตัวเล็กเป็นระยะอย่างเป้นห่วง

“.............นนท์คับ”

“คับ?” ขานรับทั้งที่ยังไม่เงยขึ้นมา

“รู้สึกดีขึ้นหรือยัง?”  มือเล็กคว้าน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มอึกใหญ่เป็นอย่างสุดท้าย

“บ้า~ ประธานทะลึ่งนะคับ  .....ก็......โอเคแล้วคับ” ตาคมส่งสายตาเชิงว่า ‘เค้าไม่เล่น’ เสียงหวานเลยเปลี่ยนคำตอบทันที

“ก็ดีแล้วคับ...” คนตัวโตหันกลับไปเล่นเกมส์ต่อ

“...เมื่อกี้...เราฝันถึงพ่อ....” นนท์เกริ่น เพื่อรอดูปฏิกิริยาจากคนตรงหน้า

“หืม? พ่อ?” เต้ยละสายตาจากจอโทรทัศน์ทันที

“อื้อ~ พ่อบอกว่า...อดีตคือบทเรียนที่เราสอบผ่านมาแล้ว เมื่อเราผ่านมาแล้วเราก็ควรจะต้องเข้มแข็งขึ้น....” เมื่อเห็นว่าอีกคนสนใจ ก็เริ่มเล่าต่อ

“แล้วท่านบอกอะไรอีกมั๊ยคับ?”

“.....บอกคับ.......พ่อบอกอีกว่า อีกไม่นานเราจะได้เจอบทเรียนบทใหม่ และจะต้องเลือกคำตอบด้วยตัวเอง.....แค่นี้อะ”  ตากลมมองผ่านร่างสูงไปยังจอที่กลายเป็นตัวหนังสือสีแดงขนาดใหญ่ แต่ก็ไม่ได้ดึงให้อีกคนหลุดจากห้วงความคิดไปได้เลย   ....ถึงแม้ว่าเค้าจะคิดได้และเข้าใจ แต่การที่จะทำให้เค้าลืมคนที่ตัวเองรักมันไม่ง่ายเลยสักนิด...

ร่างสูงรวบอีกคนเข้ามาไว้ในอ้อมกอด มือใหญ่ลูบผมนิ่มเบาๆเพื่อปลอบโยน คนตัวเล็กตกใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้อีกคนกอดโดยดี

“..... เกมส์โอเวอร์แล้วนะคับประธาน.....”

“ช่างมันสิ ใช่ว่าเราเล่นผ่าน แล้วนนท์จะยิ้มเหมือนเดิมเสียเมื่อไหร่......เราจะอยู่ข้างๆนนท์เองคับ” คำตอบที่เอาแต่ใจเรียกเสียงหัวเราะเล็กๆจากคนในอ้อมกอด

“ฮะฮะ~........... ขอบคุณคับ…........เฮ้อออ~ …..” ไม่มีคำพูดใดๆออกมาอีก หัวกลมเอียงซบไหล่อีกคน ก่อนจะหลับตาพริ้ม เปิดรับสัมผัสอบอุ่นที่อีกฝ่ายมอบให้ ที่ใบหน้าของทั้งสองมีรอยยิ้มเล็กๆปรากฎขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

‘RRRRRRRRRRRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrr’

“เต้ยคับ.....คับ.....อยู่บ้านคับ.....ผมขอโทด...หืม?..ตอนนี้เลยหรอ?..”  ตาคมเหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งเล่นเกมส์อยู่บนตัก มือเล็กโบกไปมาเป็นชิงว่า ‘เค้าไม่เป็นไร’

“อ่า....คับๆ ได้คับ อีกชั่วโมงเจอกันคับกวาง คับ หวัดดีคับ”

“ ไปส่งเราก่อนนะ~^^ ” คนตัวเล็กส่งยิ้มน่ารักไปให้ ก่อนจะรีบวิง่เข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่แม่บ้านซักรีดไว้ให้แล้วเรียนร้อย

“ค้าบบบบบบบบบบบบบบบบ~”

.

.

.

.

หน้าบ้านหลังใหญ่ไม่ต่างจากเค้าเท่าไหร่นัก ทำให้พอจะเดาได้ว่าทำไมอีกคนถึงดูไม่ตกใจกับความใหญ่โตของบ้านเค้าเลยแม้แต่น้อย

“ขอบคุณมากนะคับ ....สำหรับทุกอย่างในวันนี้ เราไปก่อนนะ บายคับ” นนท์หันมากล่าวขอบคุณก่อนจะเปิดประตูรถคันหรูลงไปยืนโบกมือให้กับอีกฝ่าย ที่เปิดกระจกลงมาส่งยิ้มให้เค้าเช่นกัน

“ยินดีคับ^^” เต้ยมองจนอีกคนหายเข้าไปในบ้าน แล้วก็ต้องหลุดขำอีกครั้งเมื่อ...

“แม่ค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบกลับมาแล้วววววววววววววววววววววววววววว”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ~” เสียหวานใสตะโกนบอกคนที่เป้นแม่ลั่นบ้าน  เต้ยขับรถออกไปด้วยหัวใจที่พองโตไปด้วยความสุข และความรู้สึกที่เค้าเองก็อิบายไม่ได้เช่นกัน

////////////////////////////////////////////////////////////////////////

คุยสักนิดกับLzjama // กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จบด้วยอะ ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก นึกว่าวันนี้จะไม่มีโอกาสได้ลงพาส3ซะแล้วววววว  เย้*0*/    ยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะคับบบบบบบ   รักคนเม้น คิดถึงคนอ่านทุกคนเลยคับผม>0<