คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Brother s Life : P. 2 ทำไม...?
Brother ‘ s Life
Tra X
P. 2 ทำไม...?
‘ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เปรี้ยงง!!!~ ครืนนนน.....’
“แฮ่ก.........แฮ่ก.........แฮ่ก...........”
“เต้...ลืมไปซะ ลืมมันไปซะ ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปให้หมด...”
…
..
..
.
“ไง”
“โอ้ มากันแล้วหรอ” วันนี้เรามีปาตี้ตอนรับการกลับมาของพี่ต้า ทุกคนในกลุ่มที่เคยเล่นด้วยกันเมื่อตอนยังเด็กๆนั้นมากันหมด ความจริงก็มีกันแค่4-5คน ทุกคนดูสนุกกันยกใหญ่ ขุดคุ้ยเรื่องเมื่อสมัยก่อนออกมาคุยกันอย่างสนุกสนาน ผมก็สนุกนะ ก็มีพี่ต้าอยู่นี่นส :)
“ได้ยินว่าถูกปลิงดูดเลือดที่ขาหรอเต้?” พี่พตหันมาถามผม
“อ่า...อื้ม..บางครั้งยังมีเลือดออกอยู่เลย..”
“นี่แน่น!!~” จู่ๆพี่โน๊ตก็ล้มตัวลงมานอนตักผม
“เฮ้ยยยย!!?”
“อย่าหน่าไอโน๊ต!” พี่ต้าว่าพี่โน๊ต ที่ตอนนีร้ดูเหมือนจะเลื้อยขึ้นมาหอมแก้มผมซะแล้ว
“ไอโน๊ตมันไม่แฟนมาพักนึงปแล้วนะ 55” พี่พตพูดขึ้น
“ให้ตายสิ!!!” ผมสบถอกมา ก่อนจะผลักหัวพี่โน๊ตออกไป แล้วทุกคนก็พากันหัวเราะอย่างสนุกสนาน ..เหอะๆ สนุกกันจิงนะ-*- ทุกคนเป็นเพื่อนสมัยเด็กทีทมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพี่ต้าทั้งนั้น ตอนเด็กๆผมมันจะได้ร่วมวงให้เล่นด้วยกันบ่อยๆ แต่ผมซึ่งอายุนย้อยกว่าถึง4ปี ได้รับการยอมรับให้เข้าพวกแบบปกติ โดยที่ไม่ถูกคนอื่นทิ้งนั้น นั่นจะต้องเป็นเพราะพี่ต้าที่ดูโดดเด่นจากคนอื่น จะต้องเป็นคนช่วยพูดให้ไม่ผิดแน่
“ไม่ได้เจอกันตั้ง6ปีเชียวหรอเนี่ย...นานจังเลยนะ.. แต่ต้ามันก็ดูไม่ค่อยเปลี่ยนเท่าไหร่เลยเนอะ?” พี่บอลเริ่มเปิดประเด็น
“พี่ชายที่ไม่ได้กลับมานาน เป็นไงบ้างล่ะเต้?” แล้วก็เป็นพี่พตที่หันมาถามผม
“..ป..เป็นไงอะไร..?”
“55+ อยู่ในวัยขี้อายหรอไงน่ะ” พี่พตว่าขำๆ
“เพราะตอนเดกๆ ต้าต่างจากพวกเรานิดหน่อยด้วยล่ะมั้ง ก็หมอนี่เก่งไปซะทุกเรื่องจนเรารู้สึกแย่” พี่โน๊ตบอก
“พ่อแม่ฉันก็เอาแต่พูดว่า ต้าเก่งอย่างนู้น อย่างนี้ จนน่ารำค่ญ” พี่พตหันมาสนใจประเด็นของพี่โน๊ต
“แต่เวลานายพาน้องตัวเล็กๆมาด้วยมันก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาล่ะมั้ง” มันก็จริงตามที่พี่โน๊ตพูด เพราะเวลาบางครั้งที่พี่ต้านั่งอยู่คนเดียว ก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
“พอเห็นเป็นมนุษย์ที่มีจุดต่างจากที่เห็นภายนอกแล้วถึงจะค่อยรู้สึกสนิทสนมขึ้นมาหน่อยน่ะนะ” พี่บอลเสริม
“ก็เต้มันเป็นท่อเชื่อมนี่นา 5555555+”
“ท่อหรอ!!???” ผมเริ่มหงุดหงิด
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” แล้วพี่โน๊ตก็เปิดประเด็นให้ขำกันทั้งบ้านอีก ความสุขพวกนี้คือการแกล้งผมหรือไง T^T
“จะว่าไป...พวกนายก็ชอบแกล้งเต้มันมาตั้งแต่หก่อนแล้วนี่” พี่ต้าว่า ดูเหมือนจะเป็นคนเดียวที่ไม่หลุดก๊ากออกมา
“มีแต่นายนั่นแหละ จะเอ็นดูน้องไปไหน อีกอย่างพวกฉันไม่ได้แกล้งซะหน่อย เค้าเรียกหยอกต่างหาก 5555+” พี่พตบอก ผิดคาดแฮะ... จากสายตาของผมก้มองพี่เหมือนกับที่ทุกคนพูด พี่ต้าไม่เคยแกล้งผมเหมือนกับพี่ชายคนอื่นๆเลย ซึ่งตรงจุดนี้นี่แหละ ที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนผมพิเศษกว่าคนอื่น ทั้ง3คนที่พากันหัวเราะผม ก็พากันขยี้หัวผมยกใหญ่
“อ๊ากกกกกกกกกก ปล่อยนะ~><”
“หึหึ มันก็เหมือนกันนั่นแหละ” แทนที่จะช่วย แต่พี่ต้ากลับเดินออกไปสูบบุหรี่ตรงประตูหลังบ้าน ไอพี่บ้า!!~T0T จู่ๆภาพเมื่อตอนกลางวันก็ฉายซ้ำขึ้นมาอีกรอบ อ๊ะ!~ บ้าจิง !!~ แม้แต่ตอนนี้...ผมก็ยังไม่เข้าใจพี่ต้าอยู่ดี.....
“ส่วนใหญ่..ทุกคนก็ยังอยู่ที่บ้านเกิดนี่แหละ อย่างฉันเนี่ย ถึงจะเคยออกไปอยู่ที่อื่นมา แต่สุดท้ายก็กลับมาทำงานที่นี่” พตเดินออกมาคุยกับต้าที่ยืนดูดบุหรี่อยู่หลังบ้าน
“..อืม...” ต้ารับคำพตเบาๆ แล้วก็จุดบุหรี่อีกมวน
“ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ตอนแรกคิดว่านายอาจจะไม่กลับมาที่นี่แล้วซะอีก...”
“อา....”
“ทำไม......ถึงกลับมาล่ะ?”
“……………..” ต้าไม่ได้ตอบอะไร ควันสีขาวพวยพุ่งออกจากปากเรียวได้รูปช้าๆ
เพื่อนพี่ต้ากลับไปหมดแล้ว และแน่นอน เจ้าของบ้านต้องเป็นคนเก็บกวาดเอง ผมเริ่มลงมือจากขยะที่กระจักกระจายทั่วพื้น
“..ปล่อยทิ้งไว้แบบนั้นเลยก็ได้....เดี๋ยวพี่มาเก็บเอง..”
“อื้ม...ไปส่งพวกนั้นมาแล้วหรอ?” ผมหันไปหาพี่ ต้าก็เจอกับดวงตาคมที่จ้องมาทางผม ..จะ..จ้องอีกนานมั๊ย??-/////-
“อา...” พี่ต้ายื่นมือเข้ามาใกล้ผม เฮือก!!!~ ผมสะดุ้งเล็กๆ พี่ต้าใช้ปลายนิ้วเขี่ยใบไม้ที่ติดอยู่ที่ผมของผมออก
“(0//<)”
“มีใบไม่ติดอยู่น่ะ....หึๆ~ ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้น่า...” พี่ต้าว่ายิ้มๆ แล้วก็เดินเข้าไปในครัว คนบ้า!!!~ จะไม่ให้เกร็งได้ไงล่ะ เล่นทำเรื่องอย่างนั้นไว้นี่นา.....
-15ปีที่แล้ว-
“รีบขึ้นมาจากสระเดี๋ยวนี้นะทุกคน!!!” ต้าตะโกณบอกทุกคนที่ลงไปเล่นน้ำ หนึ่งในนั้นมีน้องชายของเค้าด้วย
“ที่นี่มันทะเลที่เค้าห้ามไม่ให้ว่ายน้ำไม่ใช่หรอไง!!!! มันอันตรายนะ ถ้าอยากจะว่ายน้ำก็ไปว่ายที่หาดอื่นสิ!!!!”
“ก็มันไกลนี่ น่ารำคาญจะตายไป!!” บอลเถียง
“ปัญหามันใช่เรื่องนั้นที่ไหนล่ะ!! หาดตรงนี้น่ะไม่ใช่ตื้นๆนะ!! พวกคุณลุงก็บอกมาว่า ช่วงตรงกลางหาดน้ำมันลึก มีเด็กเล็กๆอยู่ด้วยก็อย่ามาเล่นกันตรงที่ๆมันอันตรายสิ!!!” ต้ารู้สึกโกธรมากที่พวกนี้ไม่ทำตามที่ผู้ใหญ่ได้บอกไว้
“ทำไมต้องทำเป็นเบ่งด้วย คนที่ถูกพวกผู้ใหญ่ชมเนี่ย เป็นเด็กดีจังนะ” พตค่อนขอด
“คิดจะสั่งสอนพวกเราแทนพวกผู้ใหญ่เหรอไง นายเองก็ไม่รู้ไม่ใช่หรอว่าตรงนี้น่ะมันอันตรายตรงส่วนไหน ตัวเองก็ไม่ได้เห็นเองอย่ามาทำเป็นห้ามคนอื่นหน่อยเลยน่า!!!” โน๊ตเสริม
“เข้าใจแล้ว...” เมื่อเห็นว่าพูดยังไงก็ไม่มีใครฟัง ต้าจึงตัดสินใจที่จะทำอะไรบางอย่าง
“จะทำอะไรฮะ?” เต้น้องชายตัวน้อยๆถามพี่ชายด้วยความกังวล
“ถ้าตรวจสอบระดับต่างของพื้นได้ก็จะยอมเข้าใจกันสินะ”
“ย..อย่ามาทำเป็นเล่นนะ เมื่อกี้นายก็เพิ่งพูดไปเองไม่ใช่หรอว่าหาดนี้มันอันตราย ห้ามลงไปน่ะ!!!?” พตรู้สึกว่าท่าจะไม่ดีซะแล้ว เต้หันมามองพตนิ่งๆ ขายาวเริ่มก้าวลงทะเลไปเรื่อยๆ
“ต้า!!!”
“ท..ท..ทะไงดีล่ะพต ต...ต้ามัน.....”
“จ...จะไปรู้หรอ!!!”
“แต่ว่าเมื่อก่อน.....เคย...เคยมีคนจมน้ำที่นี่ไ..”
“เจ้าบ้า!! พูดแบบนั้นตอนนี้ได้ทำไมกันล่ะ!!!”
“กะ....ก็..” เมื่อเห็นว่าต้าเริ่มเดินลึกลงไปเรทื่อยๆ ทุกคนก็เริ่มทำอะไรไม่ถูก แต่แลวก็มีสิง่ที่ทำให้ต้าต้องหยุดกระทันหัน
“พี่ต้า!!!!” เมื่อหันไปก็เห้นว่าเต้น้องชายของเค้ากอดอยู่ที่เอว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เจ้าตัวเล็กของเค้าหลับตาปี๋ พยายามยื้อเอวเค้าเอาไว้ และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เค้าหยุดทุกการกระทำ และหันมากอดปลอบน้องชายแทน
“พี่ต้าฮะ...พี่ต้า ผมจะไม่ทำแล้ว ไม่ทำแล้ว ฮือออ..เพราะ...เพราะฉะนั้น....ขอร้องล่ะฮะ...ฮึก~” เต้กอดพี่ชายแน่น ไม่ใช่ว่าเค้ากลัวที่จะจมน้ำ แต่เค้ากลัว...กลัวว่าจะสูญเสียคนสำคัญไป.... หลังจากนั้นก็ไม่มีพวกเราคนไหนกล้าลงไปเล่นที่หาดนั้นอีกเลย
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าของอีกวัน ก้เห็นพี่ต้านั่งอยู่หลังบ้าน
“ดูอะไรอยู่หรอ?” พี่ต้าสูบบุหรี่อีกแล้ว...
“ต้นยี่เข่งตรงนั้นน่ะ..” พี่ต้าชี้ให้ผมดู
“หือ? อ๊ะ..แมวนี่นา ทำไมถึงอยู่กันแบบนั้นล่ะ” บนต้นยี่เข่งมีแมว3ตัว มันอยู่กันคนละด้านตามลำดับความสูงของก้านที่ยื่นออกมา
“คงจะเห็นนกมารวมตัวกันเยอะหรือไม่ก็ตามอะไรมาสักอย่างแล้วปีนขึ้นไป แต่เจ้าตัวที่อยู่ล่างสุดไม่ยอมลง ตัวอื่นๆก็เลยพลอยลงไม่ได้ไปด้วยน่ะ”
“ฮ่ะๆๆ” ผมหัวเราะเบาๆเมื่อเข้าใจในสิ่งที่พี่ต้าอธิบาย
“นี่ลงมาได้แล้ว” พี่ต้าเดินเข้าไปไล่แมว พวกมันพากันหนีลงมา ผมกับพี่ต้ามองตามไปยิ้มๆ
“พี่ต้า....” จะถามเลยดีมั๊ยนะ...
“หืม?”
“...เมื่อ...ไม่นานมานี้....ทำไมถึง...จูบผมล่ะ?..” โอ๊ยยย น่าอายฉะมัด>//<
“...จะจูบอีกครั้งมั๊ยล่ะ?” พี่ต้ายิ้ม
“อึก~” ผมสะอึกเลกน้อย ไม่คิดว่าพี่ต้าจะตอบแบบนี้เลย
RRRRRRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“..ครับ.....อืม.....อืม.....ส่งไปแล้ว....” งานสินะ พี่ต้างานยุ่งตลอดแหละ... สักพักพี่ต้าก็กดวาง ก่อนจะหันมาหาผม
“เต้...” เฮือกก!!~ จะเอาคำตอบหรอ???
“...พรุ่งนี้มีธุระนิดหน่อยจะกลับไปที่กรุงเทพนะ” ไ/ม่ใช่นี่นา....แหม...เสียดายอะไรกันนะเรา..
“..อื้อ..” ผมพยักหน้าน้อยๆ
บ่ายวันนั้น
ผมยืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านโดยที่มีโปเต้ยืนให้กำลังใจอยู่ข้างๆ ร้อนจังแฮะ...
“ขอโทดนะคะ..”
“ครับ?” ...ใครกันนะ สวยจัง...
“เอ่อ...ต้าอยู่มั๊ยคะ...?” หล่อนถาม
“ขอโทดด้วยนะคับ พี่ต้ากลับมาแล้วลาะครับ แต่พอดีมีธุระนิดหน่อยก็เลยกลับไปกรุงเทพ คิดว่าน่าจะกลับมาช่วงมืดๆน่ะคับ”
“งั้นหรอคะ...ขอบคุณคะ..” หล่อนพูดจบ ก็หันหลังกลับไปเลย ผมยืนรดน้ำต้นไม้ต่อสักพัก พี่สาวข้างบ้านก็โผล่มา
“สวัสดีจ๊ะ โปเต้มาวนที่นี่หรือป่าวจ๊ะ”
“อ๊ะ หวัดดีคับ อยู่นี่แหละคับพี่”
“อื้ม นี่ผักจากม่ฉันเอง” พี่สาวยื่นถุงที่ขางในเต็มไปด้วยผักสดมากมาย
“เอ่อ..ขอบคุณคับ เกรงใจจัง..”
“จะว่าไปคนเมื่อกี้....” เธอเว้นช่วงเพื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง
“..คนรู้จักหรอคับ?” ผมถาม
“รู้สึกว่าจะเคยเรียนที่เดียวกันตอนอยู่ม.ต้นน่ะ”
“เธอมาหาพี่ต้าน่ะคับ..” ผมปรย เผื่อว่าจะได้ข้อมูลอะไรมากกว่านี้
“อือ...ถ้าจำไม่ผิดได้ยินมาว่าเธอคนนั้นจะเคยย้ายบ้านไป เพราะเรื่องงานของทางบ้านน่ะ คงจะย้ายกลับมาแล้วละมั้ง ก็ไม่แปลกหรอก ต้าเป็นคนเนื้อหอมมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นา อุ๊ย ขอโทดนะจ๊ะที่มารบกวน ปะโปเต้กลับบ้านได้แล้ว” พี่สาวพูดจบก็เดินจูงโปเต้กลับบ้าน
....นั่นสินะ...พี่ต้าเนื้อหอมจะตาย .... เรื่องของพี่ต้าที่เรายังไม่รู้ ก็ยังมีอีกเยอะนี่นะ ถ้าเกิดว่าผู้หญิงคนนั้นมีความสัมพันแบบนั้นกับพี่ต้าล่ะก็....บางทีเธออาจจะยังชอบพี่ต้าอยู่ก็ได้...
“กลับมาแล้ว” 3ทุ่ม กลับมาดึกจังแฮะ...
“กลับมาแล้วหรอ....เอ่อ...พี่ต้า....”
“หือ?”
“...................ไม่มีอะไรหรอก....” พูดไม่ออกแฮะ...
“??”
เรา2คนแยกย้ายกันไปอาบน้ำและเข้าห้องของตัวเอง ห้องเราอยู่ติดกัน ผมเอื้อมมือไปจับผนังห้องฝั่งที่เป็นห้องของพี่ต้า ...พี่ต้าจะหลับหรือยังนะ... ความรู้สึกตอนที่พี่ต้าดูดพิษออกให้ยังคงติดอยู่ อีกทั้งรสชาติของคาวเลือดจากจูบของพี่ต้าเอง.. ผมล้วงเข้าไปในกางเกงของตัวเอง แล้วจับเอาน้องชายของผมที่ดูเหมือนมันจะซื่อสัตว์กับความรู้สึกของผมดีเหลือเกิน ผมเริ่มสาวมือขึ้นลงช้าๆก่อนจะเพิ่มความเรวขึ้นเรื่อยๆ
“อึก...อ๊ะ....อา..” ตอนนั้นแม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้เหทือนกันว่าทำไม แต่พอเห็นใบหน้าของพี่ต้าที่อยู่ใกล้ๆแล้ว..ผมมีความคิดอย่างแรงกล้วว่า อยากถูกจูบ อยากถูกพี่ต้าสัมผัสมากกว่านี้
“อะ...อา..แฮ่ก..อึก..แฮ่ก..อะ..อะ...อา.~.” ผมเร่งความเร็วขึ้นไปอีกเมื่อใกล้จะถึง ร่างกายผมกระตุกเกร็งเล็กน้อยก่อนจะปลดปล่อยออกมาในที่สุด .....3ออกมาซะเยอะเลย
“พี่ต้า....~”
...
..
.
.
กลางดึกของอีกวัน
ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~~~~~~~* ฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ดูเหมือนกับว่าเก็บกดมานาน และเหมือนจะตอกย้ำความทรงจำของใครบางคน..
ครืดดด ปัง..
“ออกไปทำอะไรมาน่ะ”
“ลืมไปว่าตากรองเท้าเอาไว้น่ะ ก็เลย..” พี่ต้ายืนมองผมที่ตัวเปียกฝนไหมด
“รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะสิ”พี่ต้ายื่นผ้าขนหนูมาให้ผม
“อ๊ะ..ไม่เป้นไรหรอก..”
“เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก ตัวเย็นหมดแล้ว” พี่ต้าเอื้อมมือมาจับแขนผมไว้ เค้าดึงเข้าหาตัวเองเล็กน้อย
“นายยิ่งป็นไข้ง่ายๆอยู่” อา...ใกล้เกินไปแล้ว.. พี่ตาจ้องมาที่ผม สายตาของเค้าทำเอาผมร้อนไปทั้งตัว..
“..เรื่องนั้น..มันตั้งแต่เมื่อตอนเด็กๆนะ...” ผมหลบสายตาของพี่ต้า
“ตอนนั้นก็ลำบากแทบแย่เหมือนกัน เพราะมีแต่นายคนเดียวที่ไม่กลับมา วันนั้นก็ฝนตกหนักแบบนี้แหละ ตอนที่ที่พี่เจอนาย มีไข้ขึ้นสูงมาก ตอนที่แบกนายกลับมากหนักมากเลยล่ะนะ....” พี่ต้าเริ่มรำลึกความฟหลัง
แว่บบบ..เปรี๊ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!! ครืนนนน~~~~ จู่ๆฟ้าก็สว่างวาบบ แล้วตามาด้วยเสียงฟ้าผ่าที่ดังไม่แพ้ความสว่างเลย.. ผมกับพี่ต้าหันออกไปดูทางประตู
....ไม่ ไม่ใช่ เรานึกออกแล้ว วันนั้น...วันนั้นฟ้ากร้องแบบนี้....ฝนตกหนัจนเจบไปหมด เราที่วิง่มาหลบในถ้ำบนเขาทั้งกลัวทั้งหนาว ในตอนที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ พี่ต้าก็โผล่มาพร้อมสภาพที่เปียกไม่แพ้เราเลย........
“พี่ต้า....” ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรต่อ พี่ต้าก็ดึงผมเข้าไปกอด ปลายนิ้วของเค้าเย็นเฉียบ เค้าแตะที่ริมฝีปากของผม ผมหลับตาพริ้มเลียนิ้วพี่ต้าเบาๆ ใบหน้าของพี่ต้ากับผมอยู่ห่สางกันไม่ถึงมิล ปลายจมูกเราซ้อนกัน พี่ต้าประทับริมฝีปากลงมาช้าๆ ลิ้นของผมกับพี่ต้าเกี่ยวกันไปมา จากจูบที่อ่อน โยน เริ่มจะเอาแต่ใจ และโหยหา ซึ่งกันและกัน ผมเอื้มแขนไปกอดคอพี่ต้าเอาไว้ พี่ต้าเองก็ลูบไล้เข้ามาในเสื้อของผมเช่นเดียวกัน เราแลกเปลี่ยนความรู้สึกกันผ่านจูบที่เริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ น้ำใสไหลย้อยออกมาจากมุมปาก สติสัมปัชญะของเราแตกกระเจิงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และดูเหมือนพี่ตาจะเป็นฝ่ายได้สติก่อน เค้าค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาช้าๆ เลียมุมปากของผมเบาๆ ก่อนที่สติของผมจะดับวูบไป อา...นึกออกแล้ว...ตั้งแต่เมื่อก่อน....ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว...เรา...รักพี่ต้ามาตลอด....
ความคิดเห็น