คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : U Don't Alone : P. 11 Love Less..
U Don't Alone : Tey X Nont
P. 11 Love Less..
บรรยากาศภายในรถเบนดำมันวาวคันงามเงียบสนิท มีเพียงเสียงแอร์ที่กำลังทำงานอยู่ ตาคมคอยมองอีกคนที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถอยู่เป็นระยะระยะ ตั้งแต่ขึ้นรถก็ดูเหมือนว่านนท์ไม่ยอมจะพูดอะไรอีกเลย ‘ได้โปรด..................ทำให้เรา...........ลืมเค้าที....’ เสียงหวานที่อ้อนวอนด้วยริมฝีปากบางที่สั่นเทา ดวงหน้าหวานที่กลับไปยิ้มได้เหมือนอย่างเก่า ตอนนี้กลับมีคราบน้าตาอยู่ที่พวงแก้มใส นนท์หลับไปแล้ว....หยาดน้ำใสๆเกาะอยู่ที่แพรขนตา ตอกย้ำให้เต้ยได้รู้ว่านนท์ยังคงรักยุ้ยอยู่ไม่เปลี่ยน ความเจ็บแปลบแล่นริ้วขึ้นมาที่หน้าอก เจ็บ.... แต่ก็ทน แต่ก็ยอม ไม่ว่าร่างเล็กจะขอหรือต้องการอะไรเค้าจะเป็นคนบันดาลให้เอง.....
“เฮ้อออ~ ก็รักไปแล้วนี่...”
…
..
.
หลังจากที่เต้ยกับนนท์ขอตัวกลับก่อน พวกเราเที่ยวต่อกันอีกสักพักก็พากันกลับ
“หิว....”
“กินดิ”
“เลี้ยงดิ”
“ไม่มีตัง” ตากลมโตเลิกคิ้วสูงหันมมามองสารถีที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“งก”
“ป่าวสักนิด” หน้าหล่อยียวนอีกฝ่าย แกล้งสักหน่อยดีกว่า แน่นอนลูกเศรษฐีอย่างเค้าถ้าไม่มีเงิน คงไม่มีใครมีแล้วล่ะนะ
“เค็ม”
“เคยชิมหรอ” จะว่าไป...ปากคนตัวเล็กนี่ต่างหากที่หวานใช้ได้เลย
“ไม่จำเป็น ไอ้ขี้ตืด” เสียงหวานหน้าฟังสำหรับใครหลายคนยังคงพูดต่อไป ดูพูดเข้า-*-
“จิ๊!!~”
“ขี้เหนี...”
“พอ!! เลี้ยงก็ได้วะ-*-“ แล้วไหงเค้าต้องยอมด้วยวะ????
“เย้ๆ~^0^/” ต้อมร้องออกมาอย่างดีใจที่ชนะคนตัวโตกว่าได้
“หึหึ ทำเป็นเด็กๆไปได้” ธัญสายหัวอย่างเอือมๆ
“เด็กตรงไหน”
“หน้าไง”
“แน่นอน ใครจะหน้าแกแบบนายล่ะ” คนตัวเล็กกอดออกอย่างภาคภูมิใจในใบหน้า
“ฮะๆ จะกินอะไรคับคุณหนู” ธัญเอื้มมือไปบีบจมูกเล็ก หมั่นไส้จริงๆ ต้อมปัดออกอย่างรำคาญ บีบอยู่นั่นแหละ แค่นี้ก็โด่งและ โด่งมากกว่านี้เดวเค้าก็หาว่าทำหรอก-*-
“ตามใจนาย”
“อ่าฮะ งั้นไปกินข้าวไข่เจียวที่บ้านกัน”
“ไม่เอา รวยจะตายห่า จะกลับไปกินไข่เจียวที่บ้านอะนะ”
“ไหนว่าตามใจผมไง”
“ไม่อยากกินที่บ้าน อยากกินที่ร้านอาหาร แล้วฉันก็ให้นายเลือกว่าจะเอาร้านไหน เข้าใจยัง เรวๆ ฉันหิว” ปากเล็กร่ายยาวก่อนจะว่าอย่างเอาแต่ใจ
“แต่ผมไม่มีตัง”
“ตอแหล- -*”
“ฮ่าๆๆๆ หยาบคายจัง” ธัญหลุดก๊ากทันที ปากคอเราะร้ายเหลือเกิน ไม่น่าเชื่อว่าจะหวานขนาดนั้น
….
..
.
.
“อื้มมมม” ตากลมปรือขึ้นช้าๆ ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องเต้ยนี่... ร่างเล็กขยับตัวนิดหน่อยเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมกอดอุ่นๆอย่างเสียดาย เหนียวตัวชะมัด... นนท์ค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ แต่ยังยืนได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกดึงลงไปอยู่ในท่าเดิม คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอด
“จะไปไหน” เต้ยพูดทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
“อะ..อาบน้ำ”
“เดวก่อนก็ได้” เต้ยกระชับอ้อมกดอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม นนท์หยุดดิ้นไปแล้ว
“ไม่เหม็นหรอไง”
“ไม่”
“ตะแต่ว่า...”
“ขอร้องล่ะ...ขอเต้ยอยู่แบบนี้สักพักนะ” เต้ยเลื่อตัวลงมา แล้วกอดเอวอีกฝ่ายไว้ ก่อนจะซุกหน้าลงกับอกของร่างบาง นนท์พอเห็นอย่างนั้นก็เลิกขัดขืน ค่อยอาบก็ได้วะ.... ทั้งห้องปกคลุมไปด้วยความเงียบ ภาพความทรงจำยังคงไหลเข้ามาตั้งแต่ที่กลับมาจากสวนสนุก ทั้งๆที่คิดว่าลืมไปแล้วแท้ ทำไมถึงคิดอย่างนั้นนะ..... คงเพราะร่างสูงที่มักจะคอยดึงดูดความสนใจของเค้าเสมอ ตอนนั้นเลยเผลอหลุดปากขอออกไป เฮ้ออ นี่เราทำอะไรลงไปเนี่ยยย นนท์รู้เสมอว่าเต้ยคิดยังไงกับเค้า มือเล็กลูบผมอีกคนเบาๆ น้ำใสๆที่รินไหลออกมาจากตากลมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ความรู้สึกสับสนก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ นี่เค้าร้องไห้เพราะยังรักยุ้ยอยู่หรือเป็นเพราะว่าต้องทำให้ร่างสูงเจ็บปวดกันนะ.....
“...อื้ม”
“...................นนท์..”
“คับ?”
“.......คบกับเราได้มั๊ย?” อยู่ๆตาคมก็ลืมขึ้น เต้ยสบตากลมโตของอีกฝ่ายอย่างอ้อนวอน
“0.0…..เต้ย....เรา......เอ่อ....”
“ไม่เป็นไรนะเต้ย ไม่เป็นไร ....... เรารู้ว่านนท์ยังรักและยังลืมยุ้ยไม่ได้....เราไม่ขอให้นนท์ลืม เพราะเราจะเป็นคนทำให้ลืมเอง เราจะทำให้นนท์มีความสุข เราจะมอบความรักทั้งหมดทีมีให้ จนกว่านนท์จะหันมามองและเมื่อถึงวันนั้น....” ร่างสูงเว้นวรรคเพื่อดูอาการของร่างบาง มือเล็กยกขึ้นปิดปากตัวเอง หัวเล็กส่ายไปมาช้าๆ ก่อนจะโผเข้ากอดอีกฝ่ายแน่น
“…..เต้ย.......อึก ขอบคุณนะ ขอบคุณมาก ฮือออ ฮึก เรา เราขอโทด เราขอโท..อื้มมม” น้ำตาที่พลั่งพลูไหลออกมาเป็นสายเต็มไปด้วยคววามรู้สึกของคนตัวเล็กที่แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ ร่างสูงไปม่ปล่อยให้เสียงหวานเล็ดรอดไปได้มากว่านี้ เต้ยประกบปากอีกฝ่าย ก่อนจะเลียที่ริมฝีปากบางเพื่อเป็นการขออนุญาติ
“ห๊ะ อืม อา ดะ เด...ว อือ อื้มม..” ลิ้นเรียวสอดเข้าไปเกี่ยวกับอีกฝ่ายอย่างโหยหา ก่อนจะควานเก็บความหวานภายในโพรงปากจนทั่ว “.เดวสิ....อื้มม หาย...ใจ...อา...แฮ่กๆ” ริมฝีปากได้รูปเนย้ำสัมผัสอีกที ก่อนนะผละออกมา คนตัวเล็กหอบเล็กน้อยก่อนจะซุกหน้าลงกับอกแกร่ง
“ได้โปรด.....คบกับเรานะ” ร่างสูงดึงตัวเองออกเพื่อมองหน้าและสบตาอีกฝ่ายอย่างอ้อนวอนอีกครั้ง ใบหน้าหวานแดงขึ้นด้วยความเขินอาย ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กของเค้าจะหยุดร้องไห้แล้ว
“…..อึก~”
“คำตอบล่ะ?”
“อื้ม~^^” ร่างบางยิ้มหวานทั้งน้ำตา เต้ยดึงอีกคนเข้ามากอดแน่น นนท์ซุกใบหน้าลงกับอกแกร่งและกอดอีกคนแน่นเช่นกัน เค้าไม่กลัวอีกแล้วว่าข้างหน้าต้องเจอกับอะไร ถึงแม้ว่าเค้าจะรู้สึกผิดที่ทำอย่างนี้ แต่เค้าเชื่อว่าเค้าจะสามารถรักเต้ยได้ และเค้ามั่นใจว่าเต้ยจะทำให้เค้าลืมคนๆนั้นได้.......
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
คุยสักนิดกับLzjama// คิดถึงจังค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ หายไปนานมาก ไม่ค่อยมีเวลามาต่อสักเท่าไหร่ ยังไงก็ยังเพิ่งหนีกันนะคับ เป็นกำลังใจให้เต้ยกับนนท์ด้วยนะคับ ขอบคุณมากคับ^^
ความคิดเห็น