คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : U Don't Alone : P. 10 Please...
U Don't Alone : Tey X Nont
P. 10 Please..
“กั้งขอโทด กั้งผิดเอง กั้งน่าจะรู้ว่าคนที่รักกั้งที่สุดก็คือธัญ…ใช่มั๊ย? ให้อภัยกั้งได้มั๊ยธัญ?”
“….คับ ธัญรักกั้ง รักมาก ให้อภัยได้ แต่.....”
“จะแต่ทำไมล่ะธัญ ในเมื่อธัญก็บอกกั้งเองนี่นา ว่าธัญให้อภัย และรักกั้งที่สุดอะ หรือว่าธัญมีคนอื่นแล้ว อ๋ออ ใช่สิ เดวนี้กั้งมันไม่สำคัญแล้วใช่มใยล่ะ” ใบหน้าสวยเริ่มบูดบึ้ง
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะกั้ง อย่าเพิ่งงอแงสิ ธัญให้อภัยกั้งนะ แต่ว่า...เรื่องมันนานมากแล้ว...ถึงแม้ว่าธัญจะยังรักกั้งอยู่ แต่..” ร่างสูงเลิกสนใจอาหารตรงหน้าตั้งแต่อีกคนเริ่มเปิดเรื่องแล้ว ความจริง...เค้าก็รู้แล้วหล่ะว่า อีกคนต้องขอคืนดีแน่ๆ.. ถึงแม้ว่าจะรักอยู่ แต่การที่อีกคนปล่อยให้เค้าต้องเจ็บปวดมาเกือบ2เดือน มันก็พอจะเป็นบทเรียนได้...
“จิ๊!! เลิกแต่ได้แล้ว!! กั้งรักธัญนะ กั้งรัธัญได้ยินมั๊ย? กลับมาหาทันนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั๊ยธัญ?” ปากเรียวส่งเสียงขัดใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่อ้อนวอน มือสวยเอื้อมไปกุมมือของธัญที่วางอยู่บนโต๊ะเอาไว้ กั้งช้อนตามองอีกคนอย่างมีความหมาย
“..กั้ง......ผม..”
‘ซ่า!!’
“ไม่ได้!!! นายคิดจะแย่งแฟนชาวบ้านหรอไง!!?? ธัญ!!! นี่ยายกล้านอกใจฉันหรอ!?” ยังไม่ทันที่ธัญจะพูดจบดี เสียงหวานสูงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นด้านหลัง พร้อมกับแก้วที่หายไปอยู่ในมือของเจ้าของเสียง ส่วนน้ำน่ะหรอ...
“ต้อม???? นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ย????” ธัญรีบลุกไปดึงแก้วออกจากมือเล็กทันที
“แค่ก!! ฮึ่ยยยยยย!!!! อะไรกันธัญ หมอนี่มันเป็นใคร??” กั้งที่ตอนนี้เปียกไปทั้งตัวยืนขึ้น ควักเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดตามเสื้อและใบหน้าสวย
“เป็นอะไรน่ะหรอ?...” หมอนี่ที่กั้งพูดถึงหันมาทำหน้ายียวน ก่อนจะเขย่งขึ้นกดปากเล็กของตัวเองลงกับเรียวปากได้รูปของร่างสูง แขนเล็กคล้องคออีกคนไว้ ธัญที่ดูเหมือนจะตกใจนอนตอนแรก ตอนนี้กลับกอดเอวคนที่เป็นฝ่ายเริ่มจู่โจมเค้าก่อน ขณะที่ปากเล็กกำลังจะถอนออก คนตัวสูงกลับตามไปประกบปากอีกรอบ
“อ๊ะ!? อื้อ~ อื้มม~*”และโดยที่อีกคนไม่ทันตั้งตัว ก็ส่งลิ้นเข้าไปควานหาน้ำหวานภายในโพรงปากอย่างกระหาย ลิ้นเล็กพยายามหนีแต่ก็โดนอีกฝ่ายตามมาเกี่ยวเล่นได้
“อืมม..แฮ่ก.. อืม.. พ..พอ..อืออ ..หา..ย..แฮ่ก.อื้ม~..” เมื่อเห็นว่ากนีไม่ได้ก็กลับไปหยอกล้อกับลิ้นของธัญ แล้วมือเล็กก็ทุบอกอีกคนเบาๆเป็นสัญญาณว่าเค้าจะไม่ไหวแล้วจริงๆ ....ให้ตายเหอะ นี่เค้ากะว่าแค่จะเอาปากไปโดนเฉยๆนะ แล้วไหงตาบ้านี่มันถึงทำแบบนี้วะ แล้วเสือกไม่รู้จักพออีก ที่สำคัญจูบเก่งเป็นบ้า>/////////<
ร่างสูงถอนลิ้นออกมา ก่อนจะกลับไปจูบเน้นย้ำสัมผัสอีกครั้ง คนตัวเล็กที่ส่งเสียงดังแผลงฤทธิ์อยู่เมื่อกี้ ตอนนี้เข่าอ่อนยวบลงไปอย่างหมดแรง แขนแกร่งรวบอีกคนมาไว้ในอ้อมกอด หัวเล็กซุกอกกว้างอย่างเขินอาย เมื่อตาเรียวส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ ..หึหึ~คิดจะเล่นอะไรไม่เล่น มาเล่นกับคนอย่างไอธัญ คิดผิดซะแล้วน้องง~ ว่าแต่....หวานใช่เล่นนะเนี้ย..
“อะ....อะ....อะ.....อะ..ไ..ร...กันเนี่ย??????” กั้งได้แต่อ้างปากข้าง พูดไม่เป็นภาษา เค้าเคยจูบกับธัญก็จริง แต่ยังไม่เคยถึงขั้นนี้มาก่อนนน คนๆนี้เป็นใครกัน???
“อ่า...ก็อย่างที่เห็นคับกั้ง นี่ต้อมแฟนผมคับ เรื่องของเรามัน....ไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว ขอโทดนะคับ” ขายาวก้าวออกไปจากร้านอาหาร ผ่าสายตาผู้คนทั้งร้านที่เห็นเหตการณเมื่อกี้ โดยมีต้อมอยู่ในอ้อมแขน ....จะอุ้มเค้าทำไมวะเนี่ย>//////< เดินเองได้หรอกน่า!! ถึงจะคิดอย่างนั้น แต่แขนเล็กก็กอดรอบคออีกคนแน่น คนตัวเล็กไม่วายส่งสายตาอาฆาตไปมองคนที่โดนเค้าเอาน้ำสาดอยู่ด้านหลัง ที่ตอนนี้ทำท่าอย่างกับว่าจะกรี๊ดออกมาด้วยความเจ็บใจ หึหึหึ~ มีของดีอยู่ในมือ เสือกปล่อยเองช่วยไม่ได้แบร่!!!~ สะใจเว้ยยยยยย ก๊ากกกกกกกก แต่ไอนีสิ-*- แม่งเกือบทำเค้าเสีรยหน้า ว่าแล้วก็ตบหัวหนึ่งที
“โอ้ยยย นี่นายจะตบผมทำไมเนี่ย????”
“หมั่นไส้ ยิ้มไรนักหนาวะ??”
“ขำคนอวดเก่งอะ” ใบหน้าคมยื่นมาใกล้อีกฝ่ายที่ตัวเองอุ้มอยู่
“ใคร??? แล้วนี่เมื่อไหร่จะวางลง จะอุ้มไปส่งถึงบ้านเลยไง???”
“อ่าว?? จะลงแล้วหรอคับ เหนกอดซะแน่น หุๆๆๆ” แล้วธัญก็ปล่อยคนตัวเล็กลงให้เป็นอิสระ
“หัวเราะอุบาท!!! ไปกินข้าวกัน” ด่าเข้าหน้าหล่อๆไปหนึ่งที ก่อนที่ขาเล้กจะเดินนำหน้าไป
“ยังไม่ได้กินหรอ หรือว่าหิวอีก??” ธัญเดินตามไปติดๆ เสียงทุ้มถามออกมาอย่างสงสัย เป็นคนกินเยอะหรอเนี้ย?? แต่เมื่อกี้อุ้มไม่ยักหนักแฮะ...
“ป่าว ก็นาย...ยังไม่ได้กินไม่ใช่หรอ?” หัวกลมส่ายนไปมา ก่อนะช้อนตามองอีกคนใบหน้าขาวขึ้นสีอีกครั้ง ทำไมต้องเขินด้วยวะ??-////////-
“0.0”
“(‘///////’)a” ต้อมหมุนตัวกลับไปข้างหน้าแล้วออกเดินนำอีกครังปล่อยให้อีกคน ยืนคิดอยู่อย่างนั้น
“….ต้อม..” ธัญตะโกณ
“?” คนถูกเรียกหันมามองช้าๆ
“ขอบคุณคับ^^”
……
….
…
..
.
-วันเสาร์-
“ต้อมมมมมมมมมมมมมมมมมม รอด้วยดิ้” คนตัวเล็กสองคนวิ่งตามกันมาอย่างสนุกสนานนเหมือนเด็กๆ ในสวนสนุก เมื่อวานนี้ไม่รุไอประธานเกิดอารมดีอะไร จู่ๆก็บอกจะเลี้ยง ซะงั้น ก็เลยพากันมาสวนสนุก
“เล่นกันเปนเดกๆไปได้”
“ของเมิงอะหน้าเดกอยู่ แต่ของกุนี่..........” ตาคมมองตามคนตัวเล็กที่วิ่งลากเพื่อนหน้าเด็กของตัวเองไปมา“……น่ารักหว่ะ 55555+”
“ถุ๊ย!!! ไอเหี้ยยย หลงเมียฉิบหายยย แล้วอีกอย่าง ต้อมมันไม่ได้เป็นอะไรกับกุ พูดจาให้มันดีๆหน่อย กุเสียหายนะเว้ย ตอนนี้ยิ่งโสดๆอยู่ ก๊ากกกกกกก” ร่างสูงที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกง2ส่วนปกติ ที่ไม่ว่าใครเดินผ่านไปมาก็คิดว่าไม่ปกติ เพราะใบหน้าที่หล่อเหลา อย่างกับนายแบบที่หลุดมาจากแมกกซีน อีกคนก็หล่อตี๋ เกาหลีสุดๆ นั้น ก็ไม่วาย มีเสียงชัตเตอร์ และยังคงความเป็นจุดสนใจเสมอ
“นั่น....!?” เต้ยชี้ไปที่อีกฝากของส่วนที่พวกเค้านั่งกันอยู่ ตาคมภายใต้แว่นสีชาเหลือบมองคนน่ารักที่กำลังเดินเข้ามาหาเค้า
“เต้ยยยยยย ฉันอยากเล่นอันนู้..”
“เราว่าไปเล่นอันนู้นกันถอะนนท์” จู่ๆ ร่างสูงก็ลากแขนเค้าไปทาง เรือเหาะ ที่แกว่งไปมาอย่างหน้าหวาดเสียว
“เฮ้ยยยยยย ไวกิ้งเนี่ยนะ??? กุไม่เล่นอะ” ธัญที่มีความหลังฝังใจเมื่อตอนเด็กๆ ถึงกับขยาดทันที เจ้านี่แหละ..ที่ทำให้เค้าเกือบหลุดลอยออกมา แม่งง น่ากลัวกว่ารถไฟเหาะซะอีก.!!!
“ป๊อด/ป๊อด” ทั้งต้อมและเต้ยพูดออกมาพร้อมกัน
“เรื่องของกุ!” เมื่อดูท่าว่ายังไงเพื่อนเค้าก็คงไม่เล่น เต้ยก็เดินจูงมือ(?)นนท์ไปต่อแถวทันที
“..อ่าว..ต้อมไม่เล่นหรอ?? เห็นตอนแรกบอกยังไงก็จะเล่นให้ได้นี่นา” ธัญว่า
“อื้ม~ ไม่เป็นไร ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนายน่ะ ไม่เอาหรือไง?” ต้อมเงยหน้าลิ่วตามองอีกฝ่าย อย่างล้อเลียน เกิดปล่อยให้นายอยู่คนเดียว เกดอีพวกเก้งกวาง หรือชะนี มาแอบตอด จะทำยังไง!?
“หึ~ ตามใจ..” มือหนาเอื้อมมาขยี้หัวต้อมพร้อมส่งยิ้มมาให้ ก่อนจะหันกลับไปมองพวกเต้ยกับนนท์ ...มันจะมีสักวันที่เป็นของฉันมั๊ย?... ตากลมได้แต่มองใบหน้าด้านข้างของร่างสูงอย่างมีความหวัง
“อีกนิดเดียววว ฮี่ๆๆ” เสียงหวานพูดออกมาเมื่อใกล้ถึงคิวของตัวเอง
“อ่าว? นนท์??” แต่แล้วสิ่งที่คนตัวเล็กไม่ได้คาดคิดก็เกิดขึ้น ร่างสูงตบหน้าผากตัวเองก่อนจะลูบใบหน้าลงมาช้าๆ ฉิบหายแล้ว...
“..ยุ้ย??”
“หวัดดี นี่...พี่พต แฟนยุ้ย ที่เคยเล่าให้ฟังอะจ๊ะ” หญิงสาวชี้ไปที่ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลัง เค้ายกโค้งหัวเล็กน้อยเป็นการทักทาย
“หวัดดีคับ นี่เต้ย ที่อยู่กับเราบ่อยๆอะ” นนท์แนะนำบ้าง เต้ยยกมือขึ้นหวัดดีทั้งคู่
“แล้วนี่เป็นไงบ้างอะ ไม่ได้คุยกันนานแล้วนะ นี่มาเล่นกับเพื่อนหรอ?” ยุ้ยถามรัว นนท์ได้แต่ถามคำตอบคำ ตากลมมองที่มือของเธอ ซึ่งแต่ก่อนเคยเป็นเค้าที่อยู่ข้างๆยุ้ย เคยเป็นเค้าที่จับมือนั่น... ความทรงจำมากมายไหลกลับเข้ามา น้ำใสไหลคลอขึ้นทันทีเมื่อเต้ยรวบตัวเค้าเข้าไปกอดไว้ในอ้อมกอด พร้อมกับกระซิบข้างหูเล็กเบาๆ “ไม่เป็นไรนะ” ร่างบางพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะดันตัวเองออกแล้วหันมาบอกกับคนที่ยังคงวนเวียนอยู่ในอดีต
“เอ่อ...เพื่อนพวกเราเรียกแล้วน่ะ ขอตัวก่อนนะคับ” ว่าแล้วก็รีบเดินออกไปทีนที
“เอ๊ะ ยังไม่ได้เล่นเลยนะนนท์” ยุ้ยทัก
“อ่า..พอดีเรามาต่อแถวรอเพื่อนเฉยๆน่ะ มันมากันและ” เป็นเต้ยที่ตอบแทนก่อนจะวิ่งตามนนท์ออกไป
“นนท์ นนท์ นนท์รอเดี๋ยว” ร่างสูงวิ่งตามมายันถึงชิงช้าสวรรค์ที่หยุดอยู่ คนตัวเล็กมุดเข้าไปกระเช้าที่ประตูเปิดไว้ พร้อมกับที่เต้ยเข้าไปพอดี พนักงานปิดประตู แล้วชิงช้าก็เริ่มเคลื่อนตัวอีกครั้ง ...ดีที่เมื่อกี้ตอนลงมาเค้าบอกพวกนั้นไว้แล้วว่าจะไปเข้าห้องน้ำ เดวมา ให้ไปหาอะไรเล่นได้เลย เดวโทหากันทีหลัง..
ภายในเงียบสนิท มีเพียงเสียงสะอื้นของร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดเค้าเท่านั้น คนตัวเล็กนี้เจ็บเท่าไหร่เค้าไม่รู้ เค้ารู้แค่ว่า อยากให้คนตรองนี้ยิ้มต่อไปโดยที่ไมมีน้ำตา อยากให้ใบหน้าหวานที่ดูน่ารักสดใสกลับมาเหมือนเมื่อก่อน
“อึก ฮืออ ฮึก ฮือออ ฮึก ฮฮือออ...”
ชิงช้าสวรรค์ยังคงเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆ นนท์หยุดร้องไห้ไปนานแล้ว ภายในกระเช้ามีที่นั่ง2ฝั่ง แต่ตอนนี้ฝั่งนึงว่างไปแล้ว ร่างสองร่างที่นั่งซ้อนกัน ปล่อยให้ความคิดของตัวเองไหลผ่านไป เต้ยยังคงลูบหัวอีกคนเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบประโลม มืออีกข้างโอบเอวบางบนตักไว้แน่น เค้าปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เค้ารักคนตรงหน้านี้ขนาดไหน...ถ้าจะหาเหตุผล ก็คงไม่มี สิ่งที่รู้คือ รัก และรักมาก
“....เต้ย...” เสียงหวานเอ่ย
“คับ?”
“ได้โปรด.........................ทำให้เรา........ลืมเค้าที...”
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Lzjama// สั่นกว่าตอนที่แล้วหรือป่าวเอ่ย??? หิวข้าว-*- ทุกครั้งที่แต่งเสดจะหิวข้าวทันที ไม่รุอะไรเข้าสิง สงสัยอินเนอมันแรงตอนหิวข้าวแน่ๆเลย 555+ พาส10แล้วนะคับ ฝากด้วยนะคับ รักคนเม้น คิดถึงคนอ่านคับ^^
ความคิดเห็น