คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Fic]Brother s Life Tra X Tay P.1 พี่ชาย...
Tra X Tay
P.1 พี่ชาย...
“ดึกป่านนี้แล้วจะออกไปไหนหรอพี่ต้า”
ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นผมถึงได้ลองเอ่ยปากถามไล่หลังของพี่ชายแท้ๆไป นั่นเป็นช่วเย็นของวันก่อนที่พี่ต้าจะไปเรียนมหาลัยต่อที่กรุงเทพ มันคงจะเป็นเรื่องที่พบเห็นกันบ่อยๆสำหรับคนที่อยู่ในวัยนี้ เป็นเรื่องธรรมดาที่พี่น้องผู้ชายด้วยกันจะไม่ค่อยคุยกันเท่าไหร่
“นายจะม้าวยมั๊ยล่ะ?”
...ที่นี่...ที่ซึ่งมีภูเขาอยู่เบื้องหลังและมีทะเลอยู่บื้องหน้านั้น ถ้าดูจากมุมมองของคนต่างท้องถิ่น ก็เป็นแค่บ้านนอกอย่างเห็นได้ชัด สถานที่ๆสามารถไปได้ในยามค่ำคืนเช่นนี้จึงไม่มีมากมายเท่าไหร่ เมื่อเดินจากตรงจุดนี้ก็จะเจอทะเลส่วนที่ถูกห้ามไม่ให้ลงเล่นน้ำ ทันที เป็นพื้นที่ส่วนที่ตอนเด็กๆเคยถูกห้ามไม่ให้มาเด็ดขาด ถ้าไม่มีผู้ใหญ่ตามมาด้วย
“อ๊ะ!!~ เปียกซะแล้วสิ...”
“อย่าลงมาลึกกว่านี้ล่ะ ตรงนี้น้ำลึกซะด้วย..” พี่ต้าหันมาเตือนผม
อีกฝากของทะเลระลอกเส้นสีขาวที่ถ่าโถมจากความมืดและสาดซัดเท้าของพวกเรา เราสองคนยืนดูทะเลกันเงียบๆ พร้อมๆกับที่สัมผัสถึงปริมาณของทรายใต้ฝ่าเท้าที่ค่อยๆเลื่อนไหลลดลงไปเรื่อยๆ ...ตอนนั้นทำไมถึงได้รู้สึกราวกับว่าถูกใครบางคนกำลังเรียกว่า ‘มานี่สิ’ อยู่กันนะ...
................
.........
....
...
..
.
ฉึกฉัก~ ฉึกฉัก~ ฉึกฉัก~….
ก่อนจะเข้าช่วงฤดูร้อนพ่อของผมโดนย้ายไปทำงานที่อื่น พ่อกับแม่ก็เลยต้องย้ายไปอยู่ต่างประเทศครึ่งปี ส่วนตัวผมที่ต้องอยู่ที่นี่เพราะยังต้องเรียนมหาลัยนั้น ตอนแรกคิดว่าคงต้องอยู่บ้านคนเดียวสักระยะนึง แต่กลับกลายเป็นว่าพี่ชายจะกลับมาจากกรุงเทพเพื่อมาอยู่กับผมแทนพ่อแม่ ดูเหมือนว่าแม่จะเป็นห่วงผม ก็เลยไปขอร้อง พี่ต้า พี่ชายแท้ๆสายเลือดเดียวกันที่ไม่เคยกลับมาที่บ้านเกิดเลยสักครั้งในช่วง6ปีมานี่ ขับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา
ผมนั่งรถกลับมาจากในเมือง คนท้องถิ่นแถวนั้นรู้จักผมดีก๊เพราะ......พี่ต้า...
“อ่าวเต้? กลับมาแล้วหรอ?”
“อ่ะ สวัสดีครับ”
“มหาลัยใกล้หยุดหรือยังล่ะ”
“ตั้งแต่วันมะรืนน่ะคับ”
“อ๊ะ จริงสิ เมื่อกี้ต้ามันกลับมาแล้วนะ กี่ปีแล้วล่ะเนี่ย ดูมันเป็นผู้ใหญ่ขึ้นตั้งเยอะแหนะ”
….มาแล้วหรอ.... ยามตรงรถไฟทักผม ผมยืนคุยต่อกับแกอีกนิดหน่อยก่อนจะขอตัวกับเข้าบ้าน
‘ครืดดดด...ปัง’
รองเท้าหน้าบ้านบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ามีคนอยู่ พี่นอนอยู่ที่ชานหลังบ้านระหว่างประตูเพื่อรับอากาศบริสุธทิ์ ที่ปากของพี่คาบบุหรี่เอาไว้
“..พี่ต้า.................กลับมาแล้วหรอ?..” พี่ลืมตาขึ้นมองผม เราจ้องตากันสักพัก
“ไง ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะเต้....”
‘กลับมาแล้วหรอ’ แค่ประโยคสั้นๆ ประโยคเดียว ทั้งๆที่ไม่ได้เจอพี่ชายมาตั้ง6ปีแล้วแท้ๆ ไม่รู้ว่าจะต้องใช้ความกล้ามากมายแค่ไหนในการพูดออกไป
“โฮ่ง!!~”
“โปเต้?”
“อืม” ผมตอบ
“ยังแข็งแรงดีนี่ ขนาดเดี๋ยวนี้ก็ยังแอบถอดปลอกคอหนีออกมาอยู่อีกหรอ?” โปเต้เป็นสุนัขพันธ์บางแก้วที่อยู่ข้างบ้าน มันมักจะออกมาเที่ยวเล่นข้องนอกเสมอ ดูเหมือนว่ามันเองก็คิดถึงพี่ต้าไม่ต่างกัน .....กับผม...
“...พี่ต้า สูบบุหรี่ด้วยหรอ?”
“ห๊ะ....อา.. แล้วพ่อล่ะ ยังสูบอยุ่หรือเปล่า?”
“เลิกสูบไปแล้ว..”
“เอ.....งั้นหรอ?”
…..หลังจากนั้นพี่ก็กลับกรุงเทพไปอีก
“สวัสดีคับ เห็นว่าจะเย็นแล้ว ก็เลยพาโปเต้มาส่งคับ”
“ตายจริงขอโทษนะจ๊ะ” ผมเอาโปเตมาส่งคืนลูกสาวเจ้าของบ้านหลังข้างๆเหมือนมุกมี
“อาวเต้? มาได้จังหวะพอดีเลลย รอแปบนึงนะ เดี๋ยวป้าจะเอาพักมาให้”
“อ๊ะไม่ต้องหรอกคับคุณป้า”
“เอาไปเถอะจ๊ะ มันเหลือเยอะน่ะ ฮะๆ”
“เห็นว่าต้ากลับมาแล้วหรอจ๊ะ?” ลูกสาวของคุณป้าข้างบ้านหันมาถามผม
“ครับ”
“เป็นไงบ้างล่ะ?”
“เป็นไงน่ะหรอ?...ก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรมากมายหรอกคับ แต่ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่หรอก...” ….ไม่เข้าใจความรู้สึกบางอย่างนี่แหละ
“เดิมทีก็ไม่ได้คุยกับพี่ต้ามาตั้งแต่เมือ่ก่อนอยู่แล้วด้วย” เท่าที่จำได้น่ะนะ...
“แหมมม สมัยนี่ก็แบบนี้แหละ แต่ตอนเด็กๆก็สนิทกันออกไม่ใช่หรอจ๊ะ?”
“เอ๊ะ? ยังงั้นหรอคับ?”
“ก็ใช่น่ะสิ อย่างคราวนี้กลับมาเพราะจะมาช่วยดูแลฐานะผู้ปกครองไม่ใช่หรอ?” เธอบอก หลังจากนั้นผมก็ขอตัวกลับ
ตอนเด็กๆถ้าจำไม่ผิดล่ะก็รู้สึกว่าพวกเราพี่น้องจะไม่ได้เป็นเหมือนอย่างในตอนนี้ ถึงจะจำไม่ค่อยได้นักก็เถอะ....
แต่รู้สึกเหมือนเราจะอยู่ด้วยกันกับพี่ต้าบ่อยๆ เพราะอายุที่ต่างกันถึง4ปี การออกไปเล่นกับเด็กแถวๆบ้านที่อยู่ในวัยเดียวกันโดยที่ไม่ยอมเล่นเป็นเพื่อนกับน้องชายก็มใช่เรื่องแปลก แต่พี่ต้า...ก็ไม่ได้เป็นแบบน้น และตอนนี้ก็ไม่เขช้าใจว่าต้องทำยังไงถึงจะสนืฃิทกันได้
...’สนิทกัน’ รู้สึกว่าจะถูกพูดแบบนั้นบ่อยๆเหมือนกันแฮะ.... พี่เนี่ยเป็นคนยังไงกันนะ ..เก่งทั้งเรื่องเรียน เรื่องกีฬา ทำได้ทุกอย่าง เพื่อนก็มีเยอะ รู้สึกเหมือนกับว่าไม่เคยเห็นพี่จะให้ความสนิทสมนกับใครเป็นพิเศษ
“โฮ่ง!!~”
“กลับมาแล้วโปเต้ แอบถอดปลอกคอออกมาอีกแล้วหรอ?...” ผมนั่งเล่นกับโปเต้นิดหน่อย พี่ต้าก็กลับมาแล้วสินะ... ผมเห็นพี่ต้ากำลังขนของเข้าบ้าน
“ก...กลับมาแล้วคับ...”
“อา”
“ให้ผมช่วยนะ”
“ไม่ต้องหรอก” ...เรื่องแหนะ -3-
“ฮึบ!” พี่ต้าหันมามองผม สักพักเราก็ยกและจัดห้องจนเสร็จ
“พี่ต้าใช้คอมตั้ง4เครื่องเลยหรอ”
“อืม”
“จะ.....จะว่าไปมาอยู่ที่นี่แบบนี้แล้วเรื่องงานจะไม่เป็นไรเหรอ?”
“อืม” ....ไม่อธิบายอะไรเลยแฮะ-3-
“เต้..”
“หือ?”
“ปกตินายจัดการเรือ่งข้าวยังไงน่ะ”
“อ๋อ...ก็กินแบบง่ายๆนะ บางทีข้างบ้านก็ให้กับข้าวาบ้าง กินอาหารกระป๋องบ้าง ซื้อกลับมากินบ้าง” พี่ต้าเดินหายไปในครัว สักพักก็กลับมาพร้อมกลับอาหาร พี่ต้าเดินไปวางบนโต๊ะ เค้ากวักมือเรียกผมให้ไปกิน
“พี่ต้าทำอาหารเป็นด้วยหรอ?”
“ตอนอยู่ที่นี่พี่เองก็ทำอะไรไม่เป็นเหมือนกันแหละ...ว่าแต่นายกินผักเป็นบ้างยังล่ะ?”
“อืม” จะว่าไป..ก็ไม่ได้กินข้าวกับพี่ต้ามาตั้ง6ปีแล้วแฮะ จริงด้วยสินะ...รู้สึกคิดถึงขึ้นมานิดหน่อยเหมือนกัน.. พอนึกถึงตรงนี้ก็อดยิ้มอย่างดีใจไม่ได้
ต้าเงยหน้าขึ้นมาเห็นรอยยิ้มจากน้องชายพอดี....
................
............
.......
....
...
..
.
ตอนเช้ามักจะชอบออกไปสูดอากาศข้างนอก เดินเล่นไปเรื่อยๆจนไปถึงตลาดในหมู่บ้าน
“เต้”
“อ่ะ สวัสดีคับ”
“พ่อกับแม่ไปเมืองนอกแบบนี้คงจะลำบากสินะจ๊ะ”
“อ๊ะ สบายมากคับ”
“ได้ยินว่าต้ากลับมาแล้วหรอ”
“คับ” ข่าวเร็วชะมัด-*-
“ลูกสาวฉันชมว่าเท่ด้วนนะ”
“ก็เท่มาตั้งแต่ก่อนแล้วนี่นา มีแฟนแล้วหรือยังล่ะ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันคับ”
“อยู่กรุงเทพทำงานอะไรหรอ.....” และคำถามอีกมากมายที่สองสามีภรรยาขายแตงโมในตลาดถามผม ...สมัยก่อนก็เป็นแบบนี้เหมทือนกัน เวลามีอะไรก็ไม่ยอมไปถามพี่ต้าตรงๆ แต่มักจะมาถามผมแทน ทั้งๆที่เรากไม่ได้สนิทกันอย่างที่คนอื่นเห็นแท้ๆ....
ผมเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยหลังจากแยกจากลุงป้าพวกนั้นมาจนถึงบ้าน ก็เห็นผู้หญิงผมยาวนั่งคุยกับพี่ต้าอยู่ข้างๆ พวกเขาคุยกันอยู๋หลังบ้าน
...มีแขกหรอ? งั้นเดวเที่ยงๆค่อยกลับเข้ามาใหม่ละกัน...
“นั่นอะไรหรอพี่ต้า”
“BBน่ะ”
“ใช้ทำงานหรอ?”
“ประมาณนั้นแหละ”
“หืมม....” เครื่องจักรที่ไม่เคยเห็นมาก่อน บุหรี่ที่สูบตั้งแต่อยู่กรุงเทพ มีแต่ของที่ผมไม่รู้จักทั้งนั้น
“พี่ต้ามีแฟนหรือยัง”
“..........................ไม่มี”
“...จริงหรอ? วันนี้ก็มีคนมาหาไม่ใช่หรอ?”
“นั่นมันเพื่อนร่วมชั้นสมัยม.ต้น”
“งั้นหรอ........จะว่าไป....ไม่เคยได้ยินว่าพี่ต้าชอบใครมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนี่เนอะ...” อยู่ๆพี่ต้าก็หันขวับมาจ้องตาผมเขม็ง เหมใอนต้องการจะหาอะไรสักอย่าง
“อ๊ะ!!? ...ม..ไม่ได้จะบังคับให้บอกหรอกนะ~….เอ่อ...ขอโทษไม่มีอะไรหรอก!!~” ผมหันหลังเดินออกจากตรงนั้นทันที ...พูดอะไรของเราออกไปกันนะ พี่ต้าจะชอบใครยังไงอย่างเราก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปถามสักหน่อย แต่ทำไม...เราถึงรู้สึกคาใจอย่างนี้นะ...
ตอนบ่ายเราต้องออกไปตามหาสัตย์ที่หนีออกมาจากกรงของคณะละครสัตย์ที่จะมาโชวที่โรงเรียนประถมในหมู่บ้าน ตอนแรกผมว่าจะขึ้นเขาไปคนเดียว แต่พี่ต้าบอกจะไปด้วย
“เอ~ แกะชื่อปุย แพะชื่อ หนววดกะเครา กระต่ายชื่อ ข้าวกล้อง ข้าวหอม ข้าวจ้าว ...” ผมทวนชื่อสัตย์ที่หายไปอีกครั้งให้พี่ฟัง
“แกะกับแพะนี่ยังพอว่า แต่กระต่ายนี่มันรู้ชื่อตัวเองด้วยหรอ-*-” พี่ต้าบอก ผมมองไปรอบๆกับสถานที่ที่คุ้นเคยในความทรงจำแห่งนี้
“ไม่ได้ขึ้นเขามานานแล้วเหมือนกัน...” จำได้ว่าตอนเด็กๆผมขึ้นมาเล่นบนเขาบ่อยๆ เพราะทะเลที่อยู่ใกล้ๆถูกห้ามไม่ให้ลงเล่นเด็ดขาด ถ้าพี่ต้ามาด้วยล่ะก็ พวกผู้ใหญ่ก็คงจะไม่ว่าอะไร...
“ไม่ได้มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ....” ผมยังเพ้อไม่เลิก
“ตอนที่นายหลงบนเขาไง จำไม่ได้หรอ?”
“ผมหรอ?” เราหยุดเดินลำลึกความหลังที่พี่ต้ากำลังจะเล่า
“มีแค่นายกับพวกเด็กๆแวบ้านขึ้นเขามากันเองแล้วจู่ๆฝนก็ตกหนัก แต่มีนายแค่คนเดียวที่ไม่ได้กลับมาด้วย พี่ก็เลยออกมาตามหา..” พี่ต้าเริ่มอธิบายช้าๆ
“ไม่นานก้เจอนาย แต่นายมีไข้ขึ้นสูงมาก หลังจากนั้นก็ห้ามกลุ่มที่มีแต่เด็กๆขึ้นเขาอีก.....ตอนนั้นพี่ยังเรียนอยู่โรงเรียีม.ปลายนอกจังหวัดน่ะ”
“จำไม่เห็นได้สักนิด-*-”
“งั้นเหรอ..” พี่ต้าตอบเพียงแค่นั้น แล้วเดินต่อไป
ที่จำได้มีเพียงแค่.... ผมเดินตามพี่ต้า เรามาขึ้นเขากัน ใช่ ผมมากับพี่ต้า... หอ!!? นั่นมันอะไรน่ะ เมื่อกี้มันอะไรกัน??? ภาพในความทรงจำที่มีฝนตกลงมาอย่างหนัก พี่ต้าที่ยังอยู่ในชุดนักเรียนใส่เสื้อกันฝนคลุมอีกทีมีใบหน้าที่เจ็บปวด และดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด!? ....มันเรื่องเมื่อตอนไหนกัน???
“นี่! อย่าเดินริมมากนักสิ เดวก็ตก...”
พรืดดดดด~...........!!?
“เหวอออ~” >< ตกแน่เลยยย
หมับ!?
“คิดถูกจริงๆนั่นแหละที่ห้ามนายขึ้นเขา”
“ขอโทษ..” พี่ต้าค่อยๆดึงผมขึ้นมา หน้าเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ผมและพี่สบตากันนิ่ง ...มาเดินบนภูเขาในหน้าร้อนมันก็ต้องร้อนอยู่แล้ว.....ถ้าอยู่ใกล้กันขนาดนี้....
“ร้อนจังเลยเนอะ...” พี่ต้าว่าขนาดจัดให้ผมขึ้นมายืนดีๆ
“..อือ..”
หลังจากนั้นพวกเราก็เจอแกะ ส่วนพวกสัตว์ตัวอื่รก็ดูเหมือนว่าจะเจอครบทุกตัว
‘ซู่~’
“จะดื่มหรือป่าวพี่ต้า?” ผมเดินไปถามพี่ต้าที่นั่งล้างมืออยู่หลังบ้าน
“อา....เต้!? ขานาย...เปื้อนเลือดไปหมดเลยนี่??”
“เอ๊ะ?” ผมก้มลงมองดูที่ขาก็พบว่ามีเลืดไหลซึมออกมาจากกางเกงเต็มไปหมด พี่ต้าเดินเข้ามาหาผมทันที
“หวา~ นี่มันอะไรน่ะ??” พอถกขากางเกางขึ้นก็เจอตัวดำๆคล้ายทากเกาะอยู่
“ปลิงล่ะมั้ง”
“ปลิง? ดึงออกได้มั๊ย”
“คงไม่ออกหรอก อยู่นิ่งๆนะ” พี่นั่งลง ตรงหน้าผม พร้อมกับจุดบุหรี่มาจี้ที่เจ้าตัวที่มันเกาะอยู่ที่ขาผม
‘ชี่~’สักพักมันก็ล่วงลงที่พื้น
“เฮ้อ~” ผมถอนหายใจออกมา นึกว่าเลือดจะหมดตัวซะแล้ว นี่ขนาดตัวเดียวนะเนี่ย..
พี่ต้าก้มลงใช้ปากดูดพิษที่ขาออก
“อื้ออ~~>//<” ...ตึก ตัก~*
“อย่าร้องสิ!” ....ชิ! ทำร้องแบบนี้ แล้วยังทำเสียงแบบนั้นอีก... ต้าคิด
“TT~TT”
‘ถุด~’
พอพี่ต้าเอาพิษออกให้ เค้าก็แกะเอาไส้บุหรี่ออกมาแปะที่ปากแผล
“ทำไรอะ?”
“ห้ามเลือดน่ะ เวลาปลิงดูดเลือดจะปล่อยน้ำลายที่มีสารที่ทำให้เลือดไม่แข็งตัว ถ้าปล่อยเอาไว้เลือดก็จะไหลไมใหยุดน่ะ” พี่ต้าอธิบาย
“อย่างนี้นี่เอง....” มิหน่าเลือดท่วมเชียว... จู่ๆพี่ต้าก็ยกขาผมขึ้นสูงจนทำให้ผมหงายท้องล้มลงไป
“ยังต้องให้ดูแลกันเหมือนเดิมเลยนะ นายเนีย” พี่ต้าว่ายิ้มๆ
“พี่ต้า....เลือดติดแน่ะ...ที่ปาก...” ยังไม่ทันที่ผมจะยื่นมือไปเช็ดออกให้พี่ต้าก็คว้าข้อมือผม แล้วโน้มตัวลงมาคร่อมผมไว้ หน้าของพี่ต้าใกล้เข้ามารื่อยๆจนกระทั่งริมฝีปากของเราสัมผัสกัน
....นั่นเป็นจูบที่มีรสชาติของเลือด.....
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ชอบไม่ชอบยังไงก็เม้นให้ด้วยนะคับ ขอบคุณคับ
ความคิดเห็น