ดองไว้นานมากกกก คนเชียร์เยอะ แต่ไม่มีเวลานั่งอ่านสักที ในที่สุดก็ได้ฤกษ์ 
ส่วนตัวไม่ได้อ่านหนังสือแปลจีนหมวดผู้หญิงบ่อย เลยตกใจแรง แต่งดีกว่าที่คิด เอ๊ะ หรือว่าเรื่องอื่นๆของจีนก็ดีแต่เราพลาดไปเองวะ 5555 เวอร์ชั่นที่อ่านนี้ของฟิสิกส์เซ็นเตอร์นะคะ
••• แค้นถึงสุดขีด รักมิลดทอน
สุดฟ้าดิน หญิงผู้นี้น่าแค้นที่สุด ชั่วร้ายที่สุด สมควรฆ่าที่สุด
สุดฟ้าดิน หญิงผู้นี้อ่อนโยนที่สุด เฉลียวฉลาดที่สุด น่าทะนุถนอมที่สุด
ดั่งถูกทะลวงใจ จะหาใครอย่างนางได้อีก ยากนัก
ป๋ายพิงถิง นางไม่ใช่พวกนกสีฉูดฉาดในวังหลวง นางคือหงส์ ฉะนั้น ฉูเป่ยเจี๋ยจะปฏิบัติต่อนางด้วยธรรมเนียมของหงส์
ด้วยความจริงใจอาจหาญ ด้วยจิตใจลึกล้ำ นางหงส์ย่อมนิยมชายชาตรีผู้มีปัญญาภาคภูมิ มีเกียรติไร้โอ้อวด นางหงส์ย่อมรักวิญญูชนโดยเนื้อแท้
มาอยู่ร่วมชีวิตกับเขาเถิด ผืนดินถล่มผืนฟ้าทลาย เขาจะรับไว้ให้เอง •••
เนื้อเรื่องเกี่ยวกับอาณาจักรสมมติของจีน 4 แคว้น ทำสงครามกันอีรุงตุงนัง นางเอกเป็นสาวใช้ผู้ขี้โรคบอบบาง แต่ฉลาดพิชัยสงคราม และจงรักภักดีสูง เธอช่วยเจ้าชายยอดขุนพลของเมืองบ้านเกิดเธอวางแผนต่าง ๆ จนเกรียงไกร (เจ้าชายคนนี้คือพระรอง) แต่อนิจจา รุ่งเรืองมากไปจนเกินหน้าฮ่องเต้ก็เป็นภัยมหันต์ บ้านเจ้าชายคนนั้นถูกฆ่าถอนรากถอนโคน เหลือแต่ตัวเขาหนีรอดไปได้
นางเอกมีอันได้ถูกขายเป็นทาส ไปเป็นสาวใช้ในแคว้นอื่น แคว้นใหม่นี้เป็นแคว้นของพระเอกนั่นเอง (พระเอกก็เป็นยอดขุนพล+เป็นอนุชาฮ่องเต้)
นางเอกดีดพิณเพราะ พระเอกผ่านมาได้ยินก็เข้าใจผิด นึกว่าคนเล่นพิณคือคุณหนูลูกสาวขุนนางซึ่งนางเอกรับใช้อยู่ เลยมาจีบ (กระบวนการจีบเลิศมาก ๆ เลยด้วยอ่ะ อ่านออกว่านางเอกชอบให้เข้าหาจริงใจอย่างไร ไม่สักแต่เปย์และไม่ขี้กลัว /โปรยคะแนนให้) สุดท้าย พอรู้ความจริงก็โกรธมาก พานางเอกไปเป็นสาวใช้ของตัวเอง และก็จับนางเอกปอกเปลือกกินตามระเบียบ 5555
หลังจากนั้น พล็อตจะนำทั้งคู่ไปสู่การพลัดพราก หลบหนี ทรยศหักหลัง นางเอกจากกับพระเอกหลายครั้ง และได้ไปเป็นกุนซือให้เมืองอื่น ๆ สู้กับทัพพระเอก ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ บางทีนางเอกก็ชนะเพราะพระเอกใจอ่อน 😅 และแน่นอน พระรองก็มีความแค้นกับฮ่องเต้ที่ฆ่าล้างบ้านตัวเอง เขาไปแต่งงานกับเจ้าหญิงอีกแคว้นหนึ่ง มีพล็อตการแสวงหาอำนาจของตัวเองเช่นกัน ที่สุดแล้ว การปะทะกันระหว่างพระเอกกับพระรอง สองยอดขุนพลที่รักผู้หญิงคนเดียวกัน ก็ต้องมาถึงในตอนท้าย
อืม... โดยรวม เรื่องเป็นนิยายผู้หญิงก็จริงแต่หนักสงครามมาก ตัวละครส่วนใหญ่เฉลียวฉลาดมีความรู้รอบด้าน ดังนั้นบรรยากาศเรื่องจะไม่ค่อยอิ๋งอ๋อย ออกแนว action-packed เดินเร็ว สารพัดสิ่งเกิดขึ้นพร้อมๆกันวุ่นวาย แต่ด้วยการสลับฉากเล่าทำให้ไม่งง ถือว่าทำได้ดี
แต่!! ลักษณะความสัมพันธ์ของพระเอกนางเอก มันเป็นเรื่องที่ดราม่าด้านอารมณ์รักสูงมาก! สูงสะดุ้ง สูงขนลุก สูงแบบยอดเอเวอเรสต์ก็ต้องอับอาย คือเป็นโรมานซ์ที่ศรัทธามั่นคงในความรักมาก ๆ เรียกว่าเป็นรักในอุดมคติเลยก็ว่าได้ พระนางแม้เป็นคนฉลาด แต่ยอมโง่ยอมบ้า เพลี่ยงพล้ำ เสียเปรียบ ทิ้งผลประโยชน์ไม่รู้กี่หนเพราะความรัก ความเชื่อใจ ชื่นชมศรัทธาในตัวอีกฝ่าย (และก็เจ็บปวดใจ ลำบากตรากตรำ เพราะบางครั้งอีกฝ่ายทำไม่ได้ตามสัญญา/หักหลัง) แต่อย่างไรก็ไม่ยอมไปรักคนอื่น ทั้งชีวิตจะรักคนนี้คนเดียว
เคยได้ยินไหม ภาษิตจีนประเภท "ยอดวีรบุรุษ หากจะเสียอุดมการณ์ความรุ่งโรจน์ได้ ก็เพราะปักใจรักยอดหญิง" "เสียบ้านเมืองได้ ไม่ยอมเสียนางผู้เป็นที่รัก" "ชาญฉลาดมาทั้งชีวิต โง่เพื่อรักสักครั้งจะเป็นไร"
ปรัชญารักเรื่องนี้เป็นอารมณ์นั้นเลย(ถึงนางเอกไม่สวยเท่าไรก็เถอะ) ช่วงเล่มแรก ๆ เป็นช่วงที่พระเอกและนางเอกต่างทำเพื่อบ้านเมืองฝ่ายตัวเอง แต่ช่วงหลัง ๆ คือ เดี๋ยวดีลกันได้จ้ะราชวงศ์ สงคราม จะขอให้ความสำคัญกับคู่ชีวิตเป็นหลักก่อนนะ 55555 โอย เพ้อฝันกว่านี้มีอีกไหมมมม
เคมีของโรมานซ์เรื่องนี้ ก็เป็นเหมือนการทำสงครามอย่างหนึ่งเหมือนกัน มีครบหมด ทั้งดูเชิงประเมินกำลัง หลอกล่อ จู่โจม พระเอกมีการขู่บังคับข่มขืน กักขังหน่วงเหนี่ยว นางเอกก็มีการต่อรอง ใช้มารยา และทำร้ายตัวเอง ฯลฯ หลากกลยุทธ์ที่หยั่งอำนาจและลิมิตความอดทนของกันและกัน ต่างฝ่ายจับจุดอ่อนในใจอีกฝ่ายได้ ทำให้เป็นโรมานซ์ที่เหมือนกับเพื่อนคู่เล่นหมากล้อมอะไรแนวนั้น เลยพอจะถ่วงดุลกับปรัชญารักมั่นคงหวานเจื้อยที่อธิบายไปเมื่อกี้ได้อย่างน่าสนใจ(น่าสนใจตรงนี้ อ่านว่า toxic 😂)
จุดที่น่ารำคาญของเรื่อง (ซึ่งก็เป็นจุดที่เห็นคนวิจารณ์เยอะเช่นกันตอนทำเป็นละคร General and I) คือนางเอกมีศักดิ์ศรีชนิดยอมหักไม่ยอมงอ และความงอนเงียบแปลก ๆ ในช่วงหนึ่งของเรื่อง จนทำให้นางไม่ยอมพบหน้าพระเอกหลายปี แบบตั้งแต่ท้องจนลูกโต คือเธอคงอยากตัดใจเลิกไปเลยว่าอย่างนั้น (แต่ก็ตัดใจจริง ๆ ไม่ได้ไง ลำไย)
พอมาพบกันอีกครั้ง มันก็คลี่คลายไปได้ง่ายดาย เพราะความรู้สึกยังเหมือนเดิม ชวนให้กลอกตาว่าแล้วเอ็งหนีทำไมเนิ่นนานโว้ยยยย คนหัวคิดฉลาดขนาดนั้น รักก็ต้องมาคุยตกลงกันให้รู้เรื่องแล้ว (แต่ก็นั่นแหละ เรื่องนี้มันสไตล์ ความรักทำให้ปราชญ์กลายเป็นโง่ได้น่ะ 5555) เหตุผลมันดูเบาเกินไปในบางจุด เหมือนจงใจสร้างอุปสรรค
ตอนท้ายเรื่องปิดได้ดี และเป็นหนึ่งในนิยายจีนที่คิดไม่เหมือนเรื่องอื่น ๆ ปกติแล้วหนังจีนจะชอบจบแบบเบื่อหน่ายความวุ่นวาย ขอชีวิตสงบ ๆ ทำนาทำไร่บนเขา อะไรงี้ถูกปะ ในเรื่องนี้พระเอกและนางเอกก็นิยมชมชอบชีวิตแบบนั้นมากเหมือนกัน แต่ทั้งสองเข้าใจว่า ถ้าเราไปสโลว์ไลฟ์ บ้านเมืองก็จะถูกปกครองโดยคนไม่ได้เรื่องอีก แล้วไฟความวุ่นวายก็จะไหม้มาถึงไร่นาบนเขาของเราจนได้ ดังนั้นถ้ามีปัญญา เราปกครองเองดีกว่า ทำให้เรื่องนี้จบที่การขึ้นสู่อำนาจของทั้งคู่ สมชื่อ "จอมนางคู่บัลลังก์"
สำนวนการแต่งและแปลของเรื่องนี้จังหวะออกไปทางดราม่า มีความวรรณคดีอยู่พอสมควร และก็ใช้สำนวนจีนโบราณได้น่ารัก ตลก ซาบซึ้ง มองเห็นการรีเสิร์ชยาวนานของผู้แต่ง ตอนอ่านหลายจุด เหตุการณ์มันไม่ได้เศร้าหรือขมขื่นนักเลย แต่ด้วยภาษาและวิธีเล่ามันบีบคั้น ทำให้น้ำตาซึมได้ทีเดียว
แต่ถ้าคนไม่ชอบสำนวนแบบนี้อาจจะมองว่ารก ยืดเยื้อเกินไปบ้าง บางจุดก็ดราม่า overuse จริง ๆ ส่วนตัวคิดว่าถ้าคนเขียนสงวนลีลาแบบนี้เฉพาะบทเครียดน่าจะดี แต่ที่เห็นนี้เหมือนมันเป็นสำนวนธรรมดาของเขาอยู่แล้ว เอาเป็นว่าแนะนำสำหรับคนที่ชอบดราม่ายาว ๆ จ้า
••• นางสาวใช้ผู้นี้ ได้กลายเป็นยอดสาวงามอย่างแท้จริงไปแล้ว จมูก ปากและใบหน้าของนางจะดูงดงามหรือไม่นั้น ไม่ได้สำคัญเลย เพราะความงามได้แผํซ่านออกมาอยำงเจิดจ้าบาดตา จากภายในของนาง และสิ่งซึ่งจะคงอยู่ไปชั่วกาลโดยไม่เสื่อมสลาย น่าจะเป็นความงามที่ซ่อนเร้นซึ่งไม่มีในบุคคลอื่น
กลียุคคือสวนสำราญของวีรชน ยอดขุนพลรู้แยกแยะว่าอันใดหนักอันใดเบา สละความรักชอบส่วนตัว สามารถสะบั้นใจเพื่อชาติบ้านเมืองได้
แต่...ความปรารถนาที่จะเสพสุขในแบบของสามัญชนคนทั่วไป ค่อยๆ ผลิต้นอ่อนขึ้นในใจของชายหนุ่มซึ่งคุ้นเคยเสียแล้วกับการประหัตประหารฆ่าฟัน
ฉูเป่ยเจี๋ย ไม่ขอสะบั้นใจ จากป๋ายพิงถิง ต่อแต่นี้ไป นางจะแซ่ฉู่เหมือนกับเขา •••
ความคิดเห็น