เด็กหญิงไวโอเล็ตย้ายบ้านมากับพ่อแม่ สู่เมืองใหม่ที่ชื่อว่า “เมืองเพอร์เฟ็กต์” คนที่เข้ามาในเมืองนี้ เพียงชั่วข้ามคืนก็กลายเป็นคนตาบอด(?)กันทุกคน และจำเป็นต้องใส่แว่นเลนส์สีชมพู เพื่อช่วยทำให้มองเห็นได้ ภาพที่เห็นผ่านแว่นนั้นสะอาดสวยงามเสียนี่กระไร ผู้คนก็หล่อสวยและนิสัยดี ไม่มีใครพูดคำหยาบ ไม่มีใครทำผิดกฎหมายเลย
แต่.....ทำไมยิ่งอยู่ไป ไวโอเล็ตกลับรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า เธอได้ยินเสียงคนที่มองไม่เห็น แถมยังถูกหาว่าเป็นเด็กมีปัญหา ต้องกินยาเพื่อให้กลายเป็นเด็กดี!?
แต่.....ทำไมยิ่งอยู่ไป ไวโอเล็ตกลับรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า เธอได้ยินเสียงคนที่มองไม่เห็น แถมยังถูกหาว่าเป็นเด็กมีปัญหา ต้องกินยาเพื่อให้กลายเป็นเด็กดี!?
เนื่องจากคุณแฟนซื้อให้ใน kindle อยากเมาท์กัน ก็เลยต้องอ่าน 5555 เห็นว่าเรื่องนี้นานมีบุ๊คส์เพิ่งเลือกมาแปลด้วย ชื่อเรื่องภาษาไทยว่า “ชีวิตดี ๆ ที่เพอร์เฟ็กต์” โอ้โห่ นึกว่าล้อ ชีวิตดีๆที่กรุงเทพ 555555 แต่ความจริงเรื่องนี้เป็นนิยายเยาวชนนะคะ ไม่ได้การเมืองกฎหมายโฆษณาชวนเชื่ออะไรหนักขนาดนั้น ถือเป็นหมวดผจญภัยแฟนตาซีดีกว่า
สิ่งที่ต้องชมคือเรื่องใช้ภาษาดีมาก รูปประโยคอ่านง่ายสบายไหลลื่น ไม่มีติดขัดเลย และเรื่องเดินเร็วน่าตื่นเต้น ลึกลับ ขนาดเราเป็นผู้ใหญ่อ่านแล้วก็ยังลุ้น หวาดเสียว ใจคอไม่ดีอยู่หลายที่ ว่าเด็กๆในเรื่องจะเป็นอะไรไหม เพราะเรื่องมันเซอร์ไพรส์เราพอสมควร >< บางอย่างบรรยายน่ากลัวเลยอะ แบบถ้าคิดว่าเราอายุเท่านั้น
เรื่องนี้เขียนมิตรภาพระหว่างเด็กผู้หญิงกับเด็กผู้ชายได้น่ารัก มีทั้งความเข้าใจและความไม่เข้าใจลักษณะต่างเพศ + ต่างฐานะการเลี้ยงดู ทำให้นึกถึงเพื่อนสนิทตัวเองสมัยเด็กๆเลย 5555 อีกอย่างคือเขียนเรื่องความสัมพันธ์ในครอบครัวได้ดี ก็ตามชื่อเรื่องแหละ ทำไมบุคคลในครอบครัวของเรา(จริงๆก็รวมถึงในสังคมเราด้วย) ซึ่งล้วนเป็นมนุษย์ที่ไม่เพอร์เฟ็กต์ ถึงสำคัญกว่าการมีแต่คน “เพอร์เฟ็กต์” เหมือนๆกันหมด
ข้อเสียหลัก การคลี่คลายเรื่องตอนท้ายจะออกแนวแฟนตาซีไปนิสสสสนึง สิ่งที่มาเป็นคำตอบของการทำให้ทุกคนกลับเป็นคนปกติก็คือ......ไม่สปอยล์ดีกว่า 555 เอาเป็นว่าคำตอบนี้อาจจะไม่ถูกใจผู้ใหญ่ แต่ถูกใจเด็กๆแน่นอนนนน
ความคิดเห็น