คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [RB] Part 2 ห๊ะ! ว่าอะไรนะ
“จีกึม มัก โซรี เนออ อุลรยอโก แฮโย~~~”
ไอติมไอซ์โซดาคงจะเป็นเมนูที่ดูใจเร็วด่วนได้มากไปหน่อยสำหรับเช้าตรู่วันเสาร์แบบนี้
แต่พยอนแบคฮยอนก็ยังพิถีพิถันเลียอย่างเอร็ดอร่อยบนสันกำแพงข้างแม่น้ำใหญ่
นั่งชมพระอาทิตย์ขึ้นอย่างสบายใจเฉิบ ตัวขาวๆผ่องในเสื้อกล้ามสีแดงนั่งหาวหวอดๆ
ก่อนจะงับไอติมสลับร้องเพลงผิดบรรยากาศไปเรื่อย
ร้องไปเรื่อย ไม่คิดช่วยการช่วยงาน
คิมจงแดตะโกนแว๊ดใส่อย่างหัวเสีย
“ไอ้เตี้ยหมาตื่น มานั่งอู้งานอยู่นี่อีกแล้วนะเว้ย!”
กระทาชายวัยเดียวกันกะเจ้าของฉายาน่ารักคนนั้น กระโดดหย๋องลงมาจากจักรยานขนาดกลางที่มีลังถึงเหล็กมัดแน่นซ้อนท้าย เจ้าตัวเตะขาตั้งก่อนยืนค้ำเอวด้วยความหัวเสีย
“ป๊าเอ็งเรียกหา นี่ข้าไม่รู้จะแก้ตัวให้แกยังไงแล้วน๊ะ เหนื่อยจะฟังป๊าเอ็งบ่นเช้าเย็นๆแล้วน่ะ อู้ได้เป็นอู้นะเอ็ง ไม่รู้ไง๊ว่าข้าโดนป้าร้านนั้นร้านนี้ลวนลามอยู่ตัวผู้เดียวมันหนาวจิตหนาวใจขนาดไหน๊ ...บรึ๊ยย คึดล่ะข้อยก็สยองนัก!”
คิมจงแดสั่นตัวดึกดึ๋ยอย่างขนลุกขนพองก่อนจะบ่นไปเรื่อย พยอนแบคฮยอนบู้ปากรำคาญใจ
กระโดดหย๋องลงมา ไอซ์โซดาแท่งคำสุดท้ายยัดปาก ยิ้มร้ายก่อนจะคว้าจักรยานคู่ใจขับหนีเจ้าเพื่อนเพ้อเจ้อ
“เฮ้ย!!! ไอ้อ้วน เอ็งจะไปไหนว๊ะ ต้องไปส่งเต้าหู้นะเว้ย!!!”
“คิมจงแด วันนี้ฝากก่อนนะ เดี๋ยววันหน้าข้ามาช่วย”
“หยุดนะเว้ย! ไอ้เตี้ย! ไม่นะเว้ย ข้าไม่อยากโดนลวนลามคนเดียวเว้ยยยยยย ไอ้เตี้ย ม่ายยย กลับมา!!!”
“เดี๋ยวข้าเลี้ยงไอซ์โซดาแท่ง!” หัวเราะร่าก่อนจะโบกมือหยอยๆขับเคลื่อนอย่างว่องไวหลบรองเท้าแตะคู่ใจลูกพี่ลูกน้องสุดแป๊ะยังกับขับจรวด
คึ ...ใครจะไปหยุดล่ะครับ ก็นานๆทีจะเป็นวันหยุดที่คยองซูของเขา(ติ๊ต่างไปเองล้วนๆ)
จะออกมาช่วยงานร้านดอกไม้ที่บ้านนะสิ โอกาสที่จะได้ไปเต๊าะน้อง เอ้ย!
ไปช่วยงานร้านดอกไม้พร้อมน้องคยองซูก็เป็นอะไรที่เขาเฝ้ารอมาตลอด
ปกติน้องอ้อยใจคยองซูของเขาจะมาช่วยขายดอกไม้อยู่หน้าร้านทุกวันเสาร์และอาทิตย์
หรือวันที่ไม่มีเรียน แต่ช่วงนี้น้องต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัย
เลยไม่ค่อยได้ไปเต๊าะ...เอ้ย! ไปเยี่ยมเยียนบ้าง แถมอยู่ดีๆ คุณปู่มินซูก็มาปวดหลังกำเริบ
เพราะบ้าตกปลาล่ะครับ วันก่อนได้ปลาหมึกยักษ์มา คยองซูเอามาทำปลาหมึกดอง
ผมได้ชิมด้วยล่ะ ฮิ๊ย๊ะ!! รับรู้ไปถึงความรักของความน้องคยองซูที่มีต่อผมเลยล่ะครับ ...
อ๊ะ! ผมเปล่าเพ้อเจ้อนะครับ ...ผมเป็นชายหนุ่มสุดหล่อที่มีสติครบถ้วนเลย
แถมยังติดอันดับหนุ่มฮอตอันดับต้นๆของหมู่บ้าน(ที่จัดอันดับด้วยนิตยสารโรงเรียนประถม)ซะด้วยนะ
ไม่อยากจะบอก ไม่ได้เหมือนไอ้บ้าบางคน... เฮ่อะ! เพื่อนเก่าผมตั้งแต่เด็กอ่ะครับ
ไอ้บ้านั่นหูกาง ตาโต แล้วยังบ้าเลี้ยงเฟอร์เร็ทด้วย คนบ้าอะไร..ฮึ้ย คิดล่ะขนลุก
ผมเคยถูกเฟอร์เร็ทมันกัดด้วยล่ะครับ สมน้ำหน้าที่เจ้าสัตว์หน้าขนนั่นหนีหมอนั่นไป
ผมล่ะขำแทบตายมันร้องไห้ยังกะญาติเสียเลย... เฮ้อ ผมว่ากลับมาเรื่องของที่ร้านพี่มินซอกดีกว่า
แต่เรื่องมันยาวอ่ะครับ ขี้เกียจเล่า... แต่ผมใจดี บอกอะไรอย่างหนึ่งก็ได้
ที่ๆผมกำลังจะไปเนีย ก็คือร้านดอกไม้แห่งเดียวของเมืองนี้ ที่มีเจ้าของร้านหน้าตาน่ารักมาก
ชื่อคิมมินซอก รอยยิ้มพี่เขายังกะขนมปุยฝ้ายเลยละครับ เห็นแล้วเพ้อ
แต่..อ๊ะ! หัวใจผมมีแต่คยองซูเท่านั้นนะครับอย่าเข้าใจผิดอะไรไป
ผมไม่ได้สนใจพี่มินซอกหรอก ผม! บอก! เลย!
แต่ก็นะ... คนหล่ออย่างผมพี่เขาอาจจะสนใจก็ได้ ...แต่ ไม่! ไม่! ผมรักน้องคยองซูคนเดียว
วันนี้เลยดีใจเป็นพิเศษเพราะวันนี้เป็นวันแรกที่จะได้เริ่มงานแถมผมจะได้ทำงานกะน้องคยองซูทั้งวันด้วย....
ฮิ๊ย่ะ~~~! ยิ๊ปปี้!!!!!!
ใครเลยจะไปมีความสุขเท่าโผ้ม!!!
“อ่อ...วันนี้คยองซูไปติวหนังสือที่บ้านจงอิน บอกว่าเดี๋ยวจะมาช่วยนะ
เอ่อ วันแรกก็มาแต่เช้าเลย ดีแล้วดี พี่กำลังยุ่งเลย วันนี้ออเดอร์งานศพเข้ามาพอดีเลย
มาเข้ามาก่อน....”
ชายร่างสันทัดส่งยิ้มหวานมาให้เขาอย่างเป็นมิตรขณะที่ผูกผ้าโพกหัวเตรียมทำงานเต็มที่
พยอนแบคฮยอนยืนเอ๋อก่อนจะเดินตามอย่างคนไร้วิญญาณ
“ทำไมไปเช้าจังอ่ะครับ นี่พึ่งแปดโมงเองนะ”
คนตัวขาวยืนโวยวาย ระเกระกะการทำงานของลู่หานจนน่าตี แต่ท่าทีวุ่นวายนั้นก็ตลกจนอดขำไม่ได้
“เขาจะกลับบ่ายอ่ะนะ แบคกี้”
“ฮ๊ะ? กลับบ่าย?”
ยกถังดอกไม้ไปหน้าร้านไปก็พูดไป สองขาเล็กของคนตัวขาวผูกผ้ากันเปื้อนเสร็จพอดีก็คว้าถังเยอบีราตามไปหน้าร้าน
“อะไรฮ๊ะ? หมายความว่าไงฮ๊ะ กลับบ่าย...ไม่ใช่พ ..พึ่งไป.. ห๊ะ! หรือว่า!!!!!!!!”
“อ๊า...คุณปู่ครับ ไม่ต้องยกนะฮ๊ะ เดี๋ยวลู่หานยกมาเอง”
เสียงแมวดังระงมเป็นจังหวะเนิบนาบมากับชายสูงอายุของบ้าน
เจ้าตัวอ้วนฟูเดินตรงเข้ามาคลอเคลียขาคนตัวขาวเพื่อขออาหารยามเช้าโดยเพิกเฉยต่ออาการช็อค
ของพยอนแบคฮยอนเป็นอย่างมาก เจ้าตัวพูดกับตัวเองอยู่แบบนั้น บ่นๆเป็นคนแก่ พูดอยู่คนเดียว
ตบขาตัวเองหนึ่งป๊าบ!!
“อ๊า จริงเหรอเนี๊ย... ไม่ได้การล่ะ ถ้าไม่ไปขัดขวาง จงอินมันคาบไปแด...เฮ้ย! ฮยองจะลากผมไปไหน...”
“ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอกน่า จงอินเค้าไม่ได้บ้าบอเหมือนนายนะ...”
“..งั้นเหรอ..อ่ะ..ครับเอ๊ะ ฮยอง...”
รับคำอย่างมึนๆก่อนจะยืนถลึงตามองพร้อมเรียกสรรพนามอย่างระทึกขวัญ ในใจบ่นราวกับรู้ทัน
‘นี่ด่ากูเปล่าว่ะ!??!!’ แต่ล่หานรือจะสนใจ
“มาฮยงฮยองอะไรได้เล่า เลิกสนใจมันเถอะ มานี้หน่อย...ช่วยไปเอาเบญจมาสกับมินซอกหน่อย
หมอนั่นน่าจะเก็บอยู่ในสวนนั่นและ”
สองมือยัดถังสังกะสีใส่มือคนตัวขาวก่อนจะดันออกไปทางประตูด้านหลังร้านอย่างขมักขะเม้น
แถมยังกำชับสถานที่เสร็จสรรพเรียบร้อยยังกะแบคฮยอนไม่เคยมา
“...ตรงสวนข้างร้านนั่นน่ะนะ ..อ่า...โทษที มันติดเป็นนิสัยอ่ะ”
ลู่หานเกาหัวแก้เขิน หัวเราแหะๆออกมา พยอนแบคฮยอนยืนมองอย่างด้วยสีหน้าเอ๋อเร๋อก่อนจะ
มองตามคนอายุมากกว่าอุ้มโปจิ แมวอ้วนห้าโลนั้นหายเข้าตัวบ้านไปอย่างงงๆ
พยอนแบคฮยอนเดินเตาะแตะออกมาอย่างสับสน
เหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเขางงงวยว่าพี่ลู่หานคนหล่อที่พูดจาน่ารักเรียบร้อยกับเขาตลอดเวลา
นั่นเหน็บแนมเขาหรือว่าอะไร...แต่ไม่หรอกมั้ง เขาอาจจะจำคำผิด
อยากจะชมเขาว่าหล่อแต่หลงคำก็ได้...เห็นไหมตะกี้ยังเขินแล้วเดินไปอุ้มแมวอยู่เลย
คิดไปแล้วก็ขำ ตั้งแต่ได้รู้จักพี่ลู่หาน คนจีนแท้ไม่มีเกาหลีเจือเชื้อผสมมาแม้แต่แดงเดียว
ก็ไม่เห็นมีใครประหลาดเท่าพี่ลู่หานอีกแล้ว ด้วยภาษาเกาหลีที่เก่งเกินเป็นชาวต่างชาติ
แต่บางครั้งพูดอะไรก็ไม่รู้ ปนมั่วกันไปหมด บางครั้งบัญญัติคำศัพท์ใหม่ซะด้วยนะ
พี่ลู่หานก็น่ารักดีนะตอนเอ๋อๆน่ะ แต่เพราะน้องคยองซูน่ารักกว่าเขาเลยไม่สนใจ...
เว๋ยย..ก็ว่าไป อันที่จริงเขารู้หรอกว่าพี่ลู่หานแอบชอบพี่มินซอกอ่ะ เขาอ่ะแอบเชียร์อยู่นะ
บอกเลย...เพราะเวลาเขาจีบน้องคยอง พี่ลู่จะได้ช่วยเขาไง... แอร๊ยย คิดไปก็เขิน
เป็นคู่พอเหมาะพอเจาะพี่น้องร้านดอกไม้ มีความสุข
ฮิ๊ย๊ะ~~ ยิ๊ปปี้!!
“อ่าว...แบคฮยอนขำอะไร ยืนหัวเราะอยู่คนเดียวเลยเรา”
ชายร่างเล็กในเสื้อกล้ามสีฟ้าสดหันมาฉีกยิ้มให้เขาขณะที่ยืนรดน้ำด้วยสายยางอยู่...
‘อ่า...รอยยิ้มกว้างแข่งพระอาทิตย์ยิ้มแฉ่งของพี่มินซอก รู้สึกไม่เสียชาติเกิดที่ได้รู้จักการตื่นเช้าเลยจริงๆเลย..เฮ้อ~~~~’
“เฮ้ย! นี่เป็นไรน่ะ อดข้าวเช้ามารึไง?” คิมมินซอกยืนค้ำเอวก่อนจะขำพรวดออกมา เพราะสีหน้าแปลกประหลาดของคนตรงหน้า ดูสติหลุดพิกล
“เพ้อเจ้ออะไรน่ะเรา...นี่อาลู่มาให้เอาเบญจมาสสีขาวใช่ไหม มาเลย พี่ตัดแยกไว้แล้ว”
ร่างเล็กเดินนำเข้าไปแพ็คดอกไม้ลงถังอย่างพอเหมาะช่วยพนักงานพาร์ทไทม์แสนน่ารักน่าตีที่มาช่วยงานเขาเป็นประจำหลังจากช่วยงานร้านเต้าหู้ของบ้าน
พยอนแบคฮยอนก็เป็นเด็กขยันดี ถึงเขารู้ว่ามีอะไรแอบแฝงอะนะ
“นี่! เดี๋ยวบ่ายๆคยองซูก็กลับมาช่วยงานที่ร้านอะนะ นายไม่ต้องห่วงหรอก”
“ป..เปล่านะครับ เปล่านะฮยอง...ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย”
อยู่ดีๆเจ้าตัวก็หัวเราะฮาก๊าก ยืนกอดตัวเองอย่างขำขัน ก่อนจะรู้ตัวว่าเผลอไปหน่อย
“น่า น่า ฮยองอ่า ผมมาทำงานอ่ะครับ ไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรแบบนั้น ผมแค่เห็นว่าที่ร้านฮยองกำลังขาดคน ผมที่ว่างๆก็เลยมาช่วยเฉยๆ น้องคยองซง คยองซูอะไร๊ ไม่เกี่ยวเล้ยยย..”
คิมมินฉีกปากยิ้ม “อ้อออ งั้นเหรออ... ดีจริงๆ นายนี่เป็นคนดีมากเลยนะพยอนแบคฮยอน
ทั้งช่วยงานที่ร้านแล้วยังมีน้ำใจช่วยพี่ยามลำบากด้วย เกรงใจเราจริงๆเลย”
“โอ้ โน โนววววววว อย่าพูดแบบนั้นสิครับ ผมมาด้วยจิตใจบริสุทธิ์ร้อยเปอร์เซ็นไม่มีอะไรแอบแฝงเลยล่ะ”
“แล้วทางบ้านนายไม่ว่าเหรอ คุยเรียบร้อยแล้วนะว่าจะมาทำงานที่นี่”
ประหนึ่งเดทแอร์และนกกาลอยผ่าน คิมมินซอกยืดตัวขึ้นยืนหลังจากก้มวางกองดอกไม้ช่อสุดท้ายลงถัง พยอนแบคยืนค้างสีหน้าประหลาดก่อนอยู่ดีๆก็ยิ้มกว้างแล้วเดินฉับๆไปจับสายยางมาฉีดน้ำต่อ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่มินซอกรดน้ำตรงนี้อยู่ใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมทำต่อนะ”
คนตัวเล็กได้แต่ขมวดคิ้วยืนค้ำเอวมองอย่างงงงวย และคิดว่าแบคฮยอนนี่เป็นเด็กเข้าใจยากไม่เปลี่ยนจริงๆ แต่ก่อนเขาจะได้หันไปสนใจทำอย่างอื่นต่อก็มีเสียงร้องจ๊ากดังขึ้นทันควัน
“เฮ้ย!!! โรคจิตถ้ำมองเรอะแกตายยยยยยย”
สายน้ำแรงสูงพุ่งตรงไปยังช่องกำแพงไม้ เขาแตกตื่นและรีบวิ่งไปหาแบคฮยอนทันที แ
ต่คนตัวผ่องก็ยังไม่หยุดมือใช้ปลายนิ้วบีบน้ำให้พุ่งใส่อย่างแม่นยำสร้างเสียงกรีดร้องแหบต่ำราวกับยักษ์
อยู่ด้านนอกบ้าน มันช่างขัดกับบรรยากาศแสนรื่นรมย์พร้อมละอองรุ้งกลุ่มเล็กกลุ่มน้อยเสียนี่กะไร
ใดใดล้วนบรรยากาศดี อากาศเช้าๆดูเป็นใจ แต่การที่คนตัวใหญ่ตัวเปียกซกนั่งซึมคำราม
ตาเบิกว้างเมื่อเห็นพี่ชายเจ้าของบ้านที่เขาแอบจ้องอยู่นานสองนาน กำลังมองเขาด้วยสายตาประหลาด
สายรุ้งกลุ่มน้อยกลุ่มใหญ่ที่ลอยละล่องอยู่กลางอากาศที่เด็กน้อยเคยพากันชี้ชวนดูก็ดูท่าจะมลายหายไป เหลือไว้เพียงแต่กลุ่มก้อนละอองอากาศเมื่อพยอนแบคฮยอนทิ้งสายยางแล้ววิ่งตามมาดูก็พบซีนสุดแสนตลกขบขัน คิมมินซอกหันไปมองก่อนจะกลับมามองเจ้าคนเปียกซกตรงหน้าอีกรอบ
ยังกับหมาโกลเดนท์รีทีฟเวอร์ไปโดนสาดน้ำมาอย่างนั้นและ ... คิมมินซอกคิดในใจ
TBC
Talk : ไม่ได้เจอกันนานเลย ลืมกันไปอ่ะยางง...
ยอมรับว่าจิตใจไม่แข็งพอคะ วิกฤติก็เลยทำให้การเขียนฟิคล่มอย่างที่เห็น ฮ่ ฮ่า ฮ่า
ยังไงก็นะ มันผ่านมาแล้ว
ฝากติดตามบ้านสวนรุ้งหลังนี้ด้วยนะคะ ถ้ายิ้มไปกับมันได้พร้อมไรเตอร์กชจะดีใจไม่น้อยเลยคะ รักคนอ่านทุกคนนะคะ ฝากบอกกันได้ที่ #สวนรุ้ง แล้วก็ เมนท์ให้กำลังใจกันบ้างหน้า
ตอนต่อไปเจอกันอีกสองอาทิตย์คะ
ความคิดเห็น