คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : B r i g h t L o v e . one .
- B r i g h t l o v e -
myungsoo&sungyeol
part 1
..................................
หลังเลิกเรียนเป็นเวลาที่เรียกได้ว่ามีความสุขที่สุดเพราะเหมือนเราได้เป็นอิสระจากการใช้ชีวิตที่แสนน่าเบื่อต้องเรียนหนัก แถมยังการบ้านท่วมหัวอีกด้วย กลุ่มของเขาเลยนัดสังสรรค์หลังเลิกเรียนอยู่บ่อยๆอย่างเช่นวันนี้ที่ในกลุ่มนัดกันว่าจะไปกินเนื้อย่างกันที่ร้านประจำแถวๆโรงเรียน
“รู้สึกว่ามีคนตามเราป่ะ” อูฮยอนพูดขึ้นขณะที่กำลังเดินไปร้านเนื้อ
“เออกูก็รู้สึกหว่ะ” โฮย่าเห็นด้วย
“จะมีใครหล่ะวะก็เดิมๆป่ะ” ซองยอลพูดขึ้นอย่างเหนื่อยหน่าย
“ไอกลุ่มสามสาวสยองอ่ะนะ?” ดงอูร้องอย่างตกใจ
สามสาวสยองเป็นชื่อที่ดงอูเป็นคนตั้งมันออกจะเป็นชื่อที่ฟังดูพิลึก เเต่ยิ่งพิลึกก็ยิ่งเข้ากับผู้หญิงพวกนั้นหน่ะเเหละ ซูจอง ยุนอาเเละนาอึน คนนี้ชื่นชอบมยองซูมากประหนึ่งว่าเป็นไอดอลชายของพวกเธอ ถึงมยองซูจะเป็นคนที่ป๊อปในโรงเรียน มีแฟนคลับตั้งเป็นกลุ่มๆซึ่งมันก็ไม่ได้ก่อปัญหาอะไรแต่ประเด็นมันแตกต่างกันระหว่างแฟนคลับกลุ่มอื่นกับสามคนนี้ มันจะไม่เป็นอะไรเลยถ้าพวกเธอไม่เอาเเต่ตามมยองซูจนบางครั้งเพื่อนทั้งกลุ่มก็รู้สึกสงสารเเละกลัวเเทน
เหมือนอย่างวันนี้ที่ก็คงจะเป็นพวกเธออีกตามเคยที่ตามมยองซูมาดูว่ามยองซูจะไปทำอะไร ที่ไหน กับใคร
โรคจิตมั้ยหล่ะ?
เรียกได้ว่าเป็นสโต๊กเกอร์เลยก็ได้นะ
“นี่จะตามกันตลอดเลยหรอไงวะ” อูฮยอนสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย
“มยองซูมึงจัดการแฟนคลับมึงดิ้” ซองยอลหันไปบอกมยองซูที่กำลังเดินกอดคอเขาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ไม่เอาขี้เกียจพูด” มยองซูตอบกลับ
“งั้นกูจัดการเอง”
“นี่พวกเธอหน่ะเลิกตามพวกเราได้แล้ว ไม่รู้หรอไงว่ามันน่ารำคาญ!”
“ฉันรู้ว่าพวกเธออยู่ตรงพุ่มไม้นั้น” อูฮยอนกวาดสายตาไปมาสองสามรอบก็สังเกตได้ว่าสามคนนั้นหลบอยู่ตรงพุ่มไม้
ไม่มีเสียงตอบรับ สามคนนั้นยังคงหลบอยู่ที่เดิม ทำให้อูฮยอนต้องเดินเข้าไปหาแทน
“ว่าไงมีอะไรจะแก้ตัวมั้ย?” ตาเรียวมองไปยังหญิงสาวสามคนที่กำลังลุกขึ้น
“ไม่มีค่ะ แต่พี่ยุ่งอะไรด้วย เรามาตามพี่มยองซูไม่ได้มาตามพี่สะหน่อย” หนึ่งในสามคนนั้นพูดขึ้นถ้าเขาจำไม่ผิดคนนี้จะชื่อว่านาอึน
“ใช่ขนาดพี่มยองซูเขายังไม่ว่าอะไรพวกเราเลย” ยุนอาพูดเสริม
“เธอรู้ได้ไงว่ามยองซูมันไม่ว่ามันอาจจะด่าพวกเธออยู่ในใจทุกวันก็ได้ มันก็แค่ไม่อยากพูดเท่านั้นแหละ” โฮย่าต่อว่าเมื่อรู้สึกว่ามันจะมากเกินไปแล้ว มาต่อปากต่อคำกับรุ่นพี่แบบนี้ได้ยังไง
“พอเหอะ เธอก็รู้อยู่แก่ใจว่าการกระทำแบบนี้มันไม่เหมาะ ก็เลิกทำได้แล้ว” มยองซูที่มองอยู่นานต้องเข้ามาห้ามทัพก่อนที่อะไรมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
“มึงก็งี้ตลอด พูดแบบนี้มากี่รอบแล้ว แล้วก็เห็นอยู่ว่าก็ทำเหมือนเดิมไม่เห็นเปลี่ยน” อูฮยอนอารมณ์ขึ้นแบบฉุดไม่อยู่ ใช่พวกเขาเคยเตือนดีๆแล้วแต่พวกนี้ก็ไม่ปรับปรุงตัว เขาถึงอารมณ์เสียอยู่แบบนี้ไงหล่ะ
“ก็ฉันอยากเจอพี่มยองซูหนิ ฉันรักพี่มยองซู!” หญิงสาวคนเดิมพูดขึ้น
“ถึงเธอรักมยองซูแต่มยองซูก็ไม่มีวันรักเธอหรอกรู้ไว้สะ” อูฮยอนขึ้นเสียง
“ไม่นะซักวันพี่มยองซูจะต้องรักฉัน”
“น่ารำคาญจริงๆ มยองซูมันมีแฟนแล้วเว้ย! เนี่ยๆ” อูฮยอนพูดพร้อมดันซองยอลให้ออกไปประจันหน้ากับนาอึน
“เห้ย ไรของมึง” เครื่องหมายคำถามขึ้นเต็มหน้าของร่างบางที่งงจนทำอะไรไม่ถูก
“มยองซูนี่แฟนมึงใช่ป่ะ” อูฮยอนหันไปถามมยองซูที่ก็งงไม่น้อยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ก็พยักหน้าเออออตามไป
“ไม่จริง! ไม่จริงงงงงงฉันไม่เชื่อ พวกพี่โกหก” นาอึนกรีดร้องเมื่อได้รู้ว่าซองยอลคนที่พวกเธอไม่ชอบที่สุดได้เป็นแฟนของมยองซู
ส่วนเหตุผลที่ยอมรับไม่ได้และไม่ชอบมากที่สุดเพราะ ซองยอลเป็นคนที่มยองซูจะอยู่ด้วยตลอดเวลาแถมยังมีข่าวลืออยู่บ่อยๆว่าสองคนนี้คบกันเพราะมยองซูชอบเล่นกับซองยอลแบบถึงเนื้อถึงตัวทำให้คนในโรงเรียนบางคนก็เข้าใจกันผิดๆว่าสองคนนี้คบกันเป็นแฟน ทำให้พวกเธอหมั่นไส้และไม่ชอบขี้หน้าซองยอลมากๆเพราะหวังว่ามยองซูจะหันมามองพวกเธอทั้งๆที่จริงแล้วก็รู้อยู่แก่ใจว่ามยองซูไม่มีทางจะหันมามอง
มยองซูเดินไปหาซองยอลและจับมือซองยอลก่อนจะหันไปจุ้บแก้มซองยอลเพียงเสี้ยววินาทีแต่นั่นก็มากพอที่จะทำให้สามสาวนั้นแทบจะทรุดลงไปกับพื้น ซองยอลที่โดยขโมยจุ้บไปหน้าแดงพร้อมกับอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกปล่อยให้มยองซูจับมือโดยไม่ทักท้วงอะไรออกไป
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด! ฉันรับไม่ได้ที่พวกพี่จะคบกัน!! ไม่จริงงงงงง!” พวกเธอกรี๊ดออกมาอย่างเสียสติก่อนจะวิ่งหายไป
“ตีบทแตกหว่ะมึง” โฮย่าเอ่ยปากชมมยองซูที่ทำมากกว่าที่เขาคิดไว้
“ไอ้มยองซู!” ซองยอลปล่อยมือจากการกอบกุมอีกฝ่ายพร้อมเปลี่ยนโหมดหันไปโวยวายกับร่างสูงพร้อมยกมือตีที่ไหลของอีกคนเข้าเต็มแรง
“เห้ยเจ็บนะเว้ย” มยองซูโวยวายกลับ
“ก็ตีให้เจ็บ มึงมาจุ้บกูทำไม!”
“โวยวายทำไมวะกูก็เห็นไอ่มยองมันจุ้บมึงบ่อยจะตาย” โฮย่าที่มองสถานการณ์คู่รักคู่ใหม่(?)พูดถึงเรื่องการจุ้บแก้มของสองคนนี้กลายเป็นเรื่องธรรมดา ..ก็บอกแล้วว่าสองคนนี้ชอบมีข่าวลือคบกันบ่อยๆเพราะมันชอบเล่นกันแบบนี้นี่แหละ
“เออกูก็ว่างั้น” ดงอูเห็นด้วย
“เอ้า น้องเขาจะได้รู้ไงว่าเราแฟนกัน” มยองซูยิ้มก่อนจะเอ่ยเหตุผลที่ทำไปอย่างไม่รู้สึกผิด
“ใครแฟนมึง งื้อออออออ-0-” ซองยอลแทบอยากจะมุดหน้าหนี
เขาอายนะ -//////////////-
โดนจุ้บแก้มต่อหน้าคนอื่นเนี่ยนะ
ซองยอลไม่ได้หน้าหนาเป็นปูนซีเมนต์นะ T^T
“อีซองยอลไง แฟนคิมมยองซู:)”
“อ้ากกกกกกกกกกก!”
อยากเอาหัวโขกต้นไม้ Y___Y
.
.
.
กว่าจะถึงร้านเนื้อก็เล่นเอาเหนื่อยเพราะซองยอลที่โวยวายมาตลอดทาง
"ไม่เอา! ทำไมกูต้องเล่นเป็นเเฟนมยองซูด้วย!” ซองยอลพูดเสียงดังขึ้นมากลางวง
เสียงเเสบเเก้วหูของซองยอลทำให้คนทั้งร้านหันมามองเขาเป็นตาเดียวกัน
"ชู่ววว มึงจะเสียงดังทำไมวะหูกูจะเเตก" เพื่อนตัวดีอย่างอูฮยอนที่เป็นต้นเหตุทำให้ซองยอลต้องโวยวายทำท่าเอานิ้วชี้จ่อที่ปากพร้อมทำเสียงชู่วให้เขาเงียบ
ซองยอลเห็นเเล้วหมั่นไส้จริงๆ
มันไม่ใช่มึงหนิ .. มึงมาทำเองสิ นัม อู ฮยอน!!! =_=
มันก็น่าสงสารมยองซูอยู่หรอกนะที่ต้องมาทนกับพวกผู้หญิงเเบบนั้น
เเต่..
มันใช่เรื่องมั้ยหล่ะที่เขาต้องมาเป็นเเฟนปลอมๆให้กับมยองซู!
"มึงก็ช่วยมยองซูมันหน่อยไม่ได้หรอไง กูว่าถ้าเล่นเป็นเเฟนกันต่อไปยัยสามคนนั้นคงรับไม่ได้เเล้วก็เลิกชอบไอ่มยองมันไปเอง"
ซองยอลยังคงนั่งเงียบไม่ตอบอะไรเหมือนกับกำลังตัดสินใจ
อูฮยอนหันไปพยักเพยิดให้กับดงอูเเละโฮย่าที่นั่งข้างๆ
"เเล้งน้ำใจหว่ะ"
"เออคำว่าน้ำใจอ่ะมีบ้างป่ะเนี่ยมึงอ่ะ"
ส่งเสริมกันด่ากูจริงๆนะ =_=
"ก็มีมากกว่าพวกมึงละกัน" รุมด่ากูกันสะอย่างกะกูผิดมากสินะที่ไม่ยอมเป็นเเฟนไอ่หน้าหล่อ
-_______-
"อ้อหรอ ถ้ามึงมีมากกว่ากูมึงก็ต้องช่วยไอ่มยองมันดิเเค่นี้มึงทำเพื่อเพื่อนไม่ได้อ่อวะ"
"มึงอยากช่วยมันก็ทำเองสิวะ"
"ขอโทษทีหว่ะกูบอกน้องเขาไปแล้วว่ามึงเป็นเเฟนมยองซู"
"เเล้วมึงจะบอกเเบบนั้นทำไมตั้งเเต่เเรกวะ"
"ก็กูคิดไรไม่ออกนิหว่า อยู่ๆความคิดนี้มันก็เด้งขึ้นมา"
"มึงนะมึงหาเรื่องให้กูได้ตลอด" ซองยอลเเทบอยากจะเอากรรไกรตัดเนื้อที่อยู่ข้างๆเตาย่างมาเเทงเพื่อนคนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยจริงๆ
"อีกอย่างถ้ากูเล่นก็ไม่สมจริงดิ พวกมึงสองคนอ่ะนะอยู่ด้วยกันบ่อยจะตายจนถ้ากูไม่รู้จักพวกมึงนะกูคงคิดว่ามึงสองคนนี่เป็นเเฟนกันไปนานล้ะเเถมชอบเล่นอะไรเเบบชวนอ้วกอ่ะมึง ขนลุกอ่ะ บรึ๋ยยยยย~"
"ก็ไอ่มยองเเม่งชอบเล่นห่าไรไม่รู้เเล้วชอบเล่นกับกูคนเดียวด้วยนะ กูไม่เข้าใจ ทำไมต้องมาลงที่กู"
"เพราะกูเเอบชอบมึงอยู่ไง" มยองซูที่ตั้งหน้าตั้งตากินเนื้อย่างอยู่ฝั่งตรงข้ามร่างบางพูดเเทรกขึ้น
ทำให้เหล่าผองเพื่อนรอบโต๊ะพร้อมใจกันเเซว
"ฮิ้วววววววววววว~"
ฮิ้วหาพ่องหรอครับ =_=
"เปิดตัวมาเเรงเเซงโค้งเลยครับพี่น้อง" โฮย่าเสริม
แม่งกวนตีน - -
"อ้ะๆๆมีมองค้อนๆ สงสัยไอ่ยอลมันคงคิดในใจอยู่ว่ามึงบอกชอบมันเเล้วต้องรับผิดชอบด้วย"
"กูก็รับผิดชอบอยู่ทุกวันอ่ะเเหละ เน้อะ!" มยองซูยิ้มให้ร่างบางที่ทำท่าจะเเยกเขี้ยวใส่เขา ถ้าซองยอลฆ่าเขาได้คงลุกขึ้นมาบีบคอเขาเเล้ว
"กิ้วๆหน้าเเดงรุยยยยยยอ่ะฮ่าๆๆๆ" ดงอูขำออกมาดังแบบจริงใจอย่างที่ทำบ่อยๆ
"เดี๋ยวมึงนี่เเหละจะแดงเพราะโดนกูเตะ -_-"
"อุ้ยเด็กประถมโหดร้าย"
“แล้วถ้ากูแกล้งคบกับมยองเเล้วพวกนั้นมันก็ยังตามชอบมยองซูอยู่หล่ะ กูก็เสียตัวฟรีอ่ะดิ”
“กูไม่ได้พามึงไปขายนะ อี ซอง ยอล” เด็กประถมอย่างมึงให้คนเขาเอาไปนั่งสอนหนึ่งบวกหนึ่งหรอวะ (-_-)
"เล่นๆไปเหอะกูไม่ทำอะไรมึงหรอกซองยอล" ร่างสูงพูดให้อีกฝ่ายสบายใจพลางยกโซจูขึ้นมาจิบ
"เรื่องมากหว่ะ" โฮย่าที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น
กระซิกๆ
กูจะทำไงได้ กูไม่มีทางเลือกอยู่เเล้วหนิ T-T
"เล่นตัวชิบหายเลยมึงอ่ะ" อูฮยอนพูดอย่างเหนื่อยหน่ายกับการต่อล้อต่อเถียงกับซองยอล
คนอย่างซองยอลก็เป็นคนรักนวลสงวนตัว(?)
จะไปเป็นเเฟนใครง่ายๆได้ที่ไหน YoY
แต่
จนมุมขนาดนี้เเล้ว
..อีซองยอลยอมเป็นเเฟนคิมมยองซูก็ได้..
U______U
.
.
.
หลังจากที่เขาตกลงคบเป็นแฟน(ปลอมๆ)ของมยองซู อีกคนก็เริ่มทำตัวปัญญาอ่อนขึ้นเรื่อยๆ - -
"ซองยอล .. อ้าๆ"
"อ้าาาาาา"
ทำไมมยองซูมันทำตัวติงต๊องเเบบนี้นะ!
ตอนนี้เขาอยู่ที่โรงอาหารที่โรงเรียน โรงอาหารมีไว้กินข้าวซึ่งเขาก็กำลังทำอยู่ เเละเขาก็ต้องการความสงบสุขในการกินเเต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น คนที่นั่งตรงข้ามเขาเอาเเต่ชี้นิ้วให้เขาป้อนข้าวให้ทำตัวเป็นเด็กอนุบาล เเถมยังทำเสียงประหลาดๆอีก นี่ตกลงเขาเป็นเด็กประถมแล้วยังมีแฟนเป็นเด็กอนุบาลอีกหรือป่าว? อยากจะด่านะเเต่ก็กลัวเสียบรรยากาศในการกินคิดว่าถ้าเขาทำเป็นไม่สนใจอีกฝ่ายก็จะเลิกทำเเบบนั้น เเต่มยองซูก็ยังไม่ล้มเลิกความพยายาม
"ซองยอลจะป้อนกันหน่อยไม่ได้หรอไง"
"มึงมีมือก็กินเองสิ" หน้าหวานเงยหน้าขึ้นมาพูดเสร็จก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวของตัวเองต่อ
"อ้ะๆพูดไม่เพราะเลยนะที่รัก"
"จะให้พูดว่าไร คุณมยองซูเลยมั้ย?"
"เป็นเเฟนกันก็ต้องเรียกกันดีๆสิวะซองยอลมึงนี่ไม่รู้เรื่องเลย" อูฮยอนพูดเสริมพลางส่ายหน้าไปมา
"ก็พูดเเบบนี้มาตั้งนานจะให้เปลี่ยนมันก็ยากป่ะ"
"ช่างมันเหอะ เรื่องพูดไม่สำคัญเเค่ใจเราตรงกันก็พอ"
"..."
กริบ..
-________-
เพื่อนทั้งโต๊ะอยากจะไว้อาลัยให้เเก่มุขเสี่ยวชวนอ้วกของมยองซู
"อ่ะ!อ้าปาก" มือหนายื่นตะเกียบที่พันเส้นรามยอนไปจ่อไว้ที่ปากของซองยอลที่มองมาอย่างงงๆ
"อะไร? กูไม่ได้อยากกินสะหน่อย"
"ก็มึงไม่ป้อนกู งั้นกูป้อนมึงก็ได้ไง"
"มึงก็ป้อนตัวมึงเองเสะเกี่ยวไรกะกูวะ"
"จะกินไม่กิน? ไม่กินโดนจุ้บตรงนี้"
...โอย จุ้บอีกแล้วปากมึงว่างมากหรอมยองซู…
ซองยอลต้องยอมอ้าปากอย่างเลี่ยงไม่ได้ ขืนโดนจุ้บตรงนี้ก็อายคนอื่นเขาเเย่
"ยัยกลุ่มสาวสยองมองใหญ่เลยอ่ะมึ๊งงงงง" อูฮยอนมองไปที่ด้านมุมในสุดของโรงอาหารก็เจอกับกลุ่มของซูจองกำลังนั่งมองมยองซูที่ป้อนรามยอนให้ซองยอลด้วยสายตาเคียดเเค้น
บางทีผู้หญิงพวกนี้ก็น่ากลัวกว่าผีซะอีก ~
"กูจะโดนฆ่าหมกส้วมป่ะวะ =_="
มยองซูออกตัวขนาดนี้ เขายังเสียวสันหลังวาบกลัวจะโดนยัยพวกนั้นดักตบ
"กูว่าไม่นานนี้เเหละหว่ะ"
"เห้อ~ กูไปดีกว่าอึดอัดยัยพวกนี้มองกูเเค้นมาก ถ้าฆ่าได้คงฆ่าไปและ" เหล่มองไปทางกลุ่มหญิงสาวพวกนั้นก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้เพราะข้าวในจานเขาหมดแล้ว เเต่ร่าบางก็ต้องชะงักเพราะโดนมือของคนที่นั่งตรงข้ามจับมาไว้
"หือ?" มองอีกฝ่ายที่อยู่ดีๆก็มาจับข้อมือเขาไว้
"ไปด้วย"
"ไม่อยู่ให้พวกนั้นมองก่อนหรือไง เดี๋ยวสาวๆพวกนั้นจะลงเเดงตายสะก่อนที่ไม่ได้เห็นหน้ามึง"
"ไม่เอา กูอยู่กับมึงดีกว่า ^-^" ยิ้มให้เเบบถ้าผู้หญิงพวกนั้นเห็นคงจะละลายกองไปกับพื้น
"เหอะ!"
ซองยอลรีบเดินนำตามท้ายด้วยมยองซูที่วิ่งตามหลังไปพร้อมเรียกชื่ออีกฝ่ายให้หยุดรอก่อน
"จะรีบเดินไปไหนเนี่ย" ถามคนข้างตัว
"หนีมึงไง"
"หนีทำไม"
"ไม่อยากอยู่ใกล้"
"เหอะ มึงหนีกูไม่พ้นหรอกนะ ถึงมึงจะหายไปไหนกูก็จะตามหามึงจนเจอหน่ะเเหละะ :)"
"เหอะ..ก็ดีแต่พูดนั่นแหละ"
“พูดจริง!” พูดจบก็คว้ามือเรียวมาจับไว้
“ทำอะไรหน่ะ” มือบางขัดขืนจะเอาออกจากการกอบกุมของอีกฝ่ายแต่ก็ถูกอีกคนจับไว้แน่นจนเอาไม่ออกทำให้ซองยอลต้องยอมเออออตามไป
"ก็เปิดตัวเเฟนไง" หันมายิ้มให้ร่างบาง
"กลัวคนเขาไม่รู้หรอไง"
"ใช่ไง"
มยองซูยื่นหน้ามาใกล้ๆซองยอลก่อนจะกระซิบประโยคที่ทำให้ร่างบางหน้าเเดงได้ไม่ยาก
"ทุกคนจะได้รู้ว่ามึงอ่ะเป็นของกู.."
"ไอ่บ้า!" ซองยอลมองค้อนร่างสูงอย่างตำหนิก่อนจะใช้มือตีไปที่ไหล่ของอีกฝ่ายเเต่มืออีกข้างนั้นก็ยังคงปล่อยให้อีกฝ่ายได้กอบกุมไว้
ถ้าซองยอลไม่อยากให้เขาจับมือจริงๆ ก็ต้องสะบัดมืออกไปแล้วหล่ะจริงมั้ย?
เเถมมยองซูยังสังเกตุเห็นอีกฝ่ายหน้าเเดงๆด้วย ^_^
ซองยอลเหมือนเด็กประถมจริงๆปิดยังเขาไม่ได้หรอก
นักเรียนหลายคนที่อยู่รอบข้างต้องเหลียวหลังมามองทั้งคู่ด้วยความสงสัยถึงซองยอลเเละมยองซูจะเป็นคนที่ป๊อปในโรงเรียนด้วยหน้าตาที่หล่อเหลาขั้นเทพอย่างมยองซู พ่วงมาด้วยซองยอลที่หน้าตาก็ไม่แพ้กัน เเม้ทุกคนจะเห็นอยู่บ่อยๆว่าทั้งคู่ชอบอยู่ตัวติดกันตลอดเวลาเเต่ทั้งคู่ก็ไม่เคยจะจับมือเดินด้วยกันเเบบนี้ เเถมบรรยากาศรอบๆเหมือนว่าจะกลายเป็นสีชมพูสำหรับมยองซูเเละซองยอลอีกคนก็เดินยิ้มร่าหน้าบาน อีกคนก็ออกจะเขินอายเเต่ก็ยังจับมือกันไม่ปล่อย
สงสัยว่าจะต้องมีข่าวเม้าท์สำหรับคู่รักใหม่เร็วๆนี้เเน่ๆ!
.
.
.
เช้าวันใหม่ที่ซองยอลตื่นเช้ามาเรียนตามปกติซึ่งที่จริงเเล้วเขาจะมาโรงเรียนกับมยองซูเพราะบ้านอยู่ใกล้กันเเต่วันนี้มยองซูตื่นสายเเม่ของมยองซูจึงออกมาบอกเขาว่าให้ไปก่อนได้เลย แต่เรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็นเพราะตั้งแต่ที่ซองยอลเดินเข้าโรงเรียนมาเหมือนเดิมเหมือนอย่างทุกวัน เเต่วันนี้ดูจะมีอะไรผิดแปลกไป สายตาเกือบทุกคู่จ้องมองมาที่เขา
รู้สึกแปลกๆ
เขารู้สึกถึงสายตาแปลกๆที่ทุกคนมองมา
ร่างบางก้มมองสำรวจความผิดปกติของตัวเอง เขาเเต่งชุดผิดหรอ ?
หรือมีอะไรติดหน้า?
ซองยอลหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาส่องเงาสะท้อนของตัวเองเเต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรผิดปกติ มือเรียวยกขึ้นเกาหัวด้วยความสงสัย ทำไมทุกคนถึงมองมาทางเขาหล่ะ
ซองยอลเดินไปจนถึงบริเวณใต้ตึก ซึ่งสังเกตเห็นคนกำลังมุงอะไรบางอย่าง เขาจึงเดินเข้าไปดูบ้าง
ซองยอลถือโอกาสใช้ตัวบางๆของเขามุดเข้าไปดูสิ่งที่ทุกคนกำลังมุงกันอยู่
"เฮ้ย!!!" ร่างบางอุทานออกมาด้วยความตกใจสุดขีด เขาไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ย?
'อี ซอง ยอล' เป็นแฟนของ ' คิม มยอง ซู'
ข้อความตัวใหญ่นี้ติดอยู่บนบอร์ดพร้อมหัวใจเล็กๆสีชมพูประดับเต็มบอร์ด มันก็น่ารักอ่ะนะ.. เเต่ไอ่ข้อความที่ติดนี่ทำเอาเขาเเทบช็อค นี่คือสิ่งที่ทุกคนมุงใช่มั้ย?
ตอนนี้นักเรียนรอบข้างหันมามองเขากันหมด ซึ่งอันที่จริงก็มองตั้งเเต่ซองยอลอุทานออกมาเเล้วเเหละ
น่าอายชะมัด!
ต้องเป็นฝีมือของไอ้พวกนั้นเเน่ๆ!
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ซองยอลรีบแหวกออกจากฝูงชนนั้นก่อนจะตรงดิ่งไปหาเพื่อนตัวดี!
.
.
.
"เป็นไงมึง" อูฮยอนทักทายผู้มาใหม่ที่เดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าหงิกเป็นตูดหมา
"เชื่อกูป่ะ ไอยอลเเม่งต้องโวยวายชัว" ดงอูพนันกับโฮย่าที่นั่งสังเกตุการณ์อยู่ห่างๆ
"ไอ้ฟายยยยยยย"
ได้คำตอบกลับมาอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด..
"เล่นไรกันวะ ไม่สนุกนะ” ดวงตาเรียวฉายแววด้วยความไม่พอใจ
“เล่นๆหน่า” อูฮยอนตบไหล่ร่างบางเบาๆ
“เหอะ” ซองยอลทำท่ากอดอกเชิดหน้าไปอีกทาง
"เเล้วมยองซูอ่ะไม่ได้มาด้วยกันอ่อ" ดงอูถามปกติเห็นตัวติดกันเเต่เช้า
"มันตื่่นสายเลยมาก่อน"
“อ้าวแฟนมึงเดินมาละนั่น เดินไปตอนรับหน่อยเร็ว” อูฮยอนพูดเมื่อเห็นมยองซูที่กำลังเดินเข้าประตูห้องมา
“ขาก็มีเดินมาเองได้ทำไมกูต้องไปรับวะ”
“มึงหนิ =_=”
“สวัสดีที่รัก ^_^” หน้าหล่อๆของมยองซูยื่นมาจากด้านหลังของเขาข้ามไหล่ร่างบางจนหน้าแทบจะชนกันอยู่แล้ว คำทักทายแสนชวนอ้วก พร้อมหน้าที่ใกล้กันจนแทบรู้สึกถึงลมหายใจๆอุ่นๆของอีกฝ่าย แทนที่มันจะทำให้ซองยอลรู้สึกรำคาญ แต่มันกลับกลายเป็นทำให้หน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างปิดไม่ได้
“อื๋อออออ” ซองยอลเบี่ยงหน้าออกทำเป็นไม่สนใจอีกฝ่ายทั้งๆที่ในใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว
แต่ก็นะ..ต้องเก๊กไว้ไม่ให้เสียฟอร์ม
แขนข้างหนึ่งของมยองซูยกขึ้นพาดไหล่ซองยอล ส่วนแขนอีกข้างที่ว่างก็ยกมือถือขึ้นมาเล่น
นี่มยองซูเห็นไหล่เขาเป็นโซฟาไว้วางแขนหรือไงนะ..
“นี่คู่รักข้าวใหม่ปลามันป่ะวะมึง” โฮย่าหันไปขอความเห็นจากดงอู
“นั่นดิกูก็ว่างั้น”
เอาเข้าไป - -
“พวกมึงมันใจร้ายเล่นบ้าอะไรก็ไม่รู้ไม่นึกถึงกูเลย T-T”
“โอ๋ๆ กูทำไปเพราะหวังดีกับมึงนะเว้ย”
“หวังดีไรวะ”
“มึงจะได้ไม่ต้องเสียแรงทำกุ๊กกิ๊กกันสองคนให้คนอื่นเค้ามองออกว่าตอนนี้พวกมึงคบกันแล้วไง กูก็จัดการประกาศให้เลยมึงจะได้ไม่ต้องเหนื่อยจัดฉาก:)”
“ไอ้สาดดดดดดกูไม่ได้บอกเลยกว่ากูต้องการ”
“ขอบใจนะมึง ดีกูจะได้ไม่ต้องเปลืองแรง” มยองซูที่เล่นมือถืออยู่เงยหน้าขึ้นมาพูดขอบใจ
นี่อีซองยอลอยากจะบ้าตาย
มยองซูก็บ้าจี้ไปกับเขาด้วย
“งอนพวกมึงแล้วเหอะ!”
“อ่าว..” ทุกคนพร้อมใจกันอุทาน
“มึงด้วยมยองซู!” ซองยอลปัดแขนของมยองซูที่วาดพาดไหล่เขาไว้ออกเป็นนัยบอกว่าเขางอนจริงๆ!
และเป็นนัยว่าต้องง้อด้วยนะ
ยังไม่ทันที่จะเอ่ยปากง้อ อาจารย์คิมก็เดินเข้ามาในห้องซะแล้วทำให้บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ทุกคนต่างแยกย้ายไปนั่งที่ของตัวเองเพื่อเตรียมตัวเรียน
"ซองยอล~" เสียงออดอ้อนจากคนข้างหลังร่างบางดังขึ้นขณะที่กำลังเรียนคาบสังคมอยู่
"..." ร่างบางยังคงไม่สนใจกับเสียงของอูฮยอนที่ง้อเขามาตั้งเเต่คาบที่เเล้ว ซองยอลไม่หันหน้าไปหาอูฮยอนแล้วนั่งฟังที่ครูพูดต่อไปโดยทำเหมือนไม่ได้ยิน
ไม่ใช่เรื่องอะไรหรอกก็เรื่องที่มันเป็นคนจัดการวางเเผนประกาศติดบอร์ดนั่นเเหละ
อันที่จริงก็ไม่ได้จะโกรธอะไรหรืองอนอะไรนักหนาหรอกนะ เขาก็เเค่อยากแกล้งอูฮยอนเท่านั้น
อูฮยอนหยิบกระดาษทดเลขที่ยังเหลือที่ว่างอีกนิดหน่อยขึ้นมาฉีกแล้วเขียนยุกยิกก่อนจะสะกิดให้อีกคนยื่นมือมารับ ดีนะที่ซองยอลยังหันมารับกระดาษเขา
‘เมื่อไหร่จะเลิกงอนวะกูขี้เกียจง้อล้ะนะมึง’
ซองยอลอ่านเสร็จก็เขียนกลับไปด้วยคำตอบที่ไร้เยื่อใย
‘เออใครใช้ให้มึงง้อ’
"อ้าวไอ่เวรกูอุส่าง้อมึงตั้งนานนะพูดงี้กูเสียใจนะ" ร่างเล็กพูดแทนที่จะเขียนกลับไปอย่างเมื่อกี้ นี่อูฮยอนแทบจะปากระดาษใส่หัวซองยอล ก็อุส่าง้อนะ - -
"เงียบหน่า อาจารย์มองมาเเล้วเดี๋ยวก็โดนกันทั้งคู่อ่ะ"
"มึงก็หายงอนกูก่อนดิ!"
เหมือนว่าอูฮยอนจะพูดดังเกินไปทำให้อาจารย์ที่มองอยู่นานหันมาว่า
"นี่! อีซองยอล นัมอูฮยอน พวกนายสองคนไม่ได้ฟังฉันเลยใช่มั้ย"
"ผมฟังอยู่ครับ" อูฮยอนตอบ
"ฟังอะไรฉันเห็นอยู่ว่านายคุยกันแล้วก็ส่งกระดาษอะไรไม่รู้กับซองยอลมาตั้งนานเเล้ว.. งั้นวันนี้พวกนายสองคนรับผิดชอบเวรทำความสะอาดห้องวันนี้ด้วย โทษฐานไม่ฟังฉันสอน"
โชคร้ายต้องเป็นแฟนมยองซู
ต้องโดนประกาศให้ทั้งโรงเรียนรู้
แถมยังต้องมาทำเวรอีก
ทำไมฟ้าช่างกลั่นแกล้งกันแบบนี้
ฮือ T_________________T
ซองยอลหันมามองหน้าอูฮยอนอย่างคาดโทษ
"เพราะมึงอ่ะไอ้นัม!"
.
.
.
เวลาหลังเลิกเรียนตอนเย็นแบบนี้เป็นช่วงเวลาที่ทุกคนคงจะออกไปหาไรกินนอกโรงเรียน หรือไปเล่นบ้านเพื่อนอะไรแบนี้ แต่วันนี้เขากลับต้องมาติดแหง็กกับการทำเวรกับอูฮยอน และมิหนำซ้ำวันนี้มีคาบศิลปะที่ทุกคนจะต้องตัดกระดาษมาทำบอร์ดอีก ยิ่งทำให้ขยะในห้องนั้นทวีคูณมากกว่าปกติ
“โอยเหนื่อยเว้ย” อูฮยอนโยนไม้กวาดลงกับพื้น
“เพราะใครหล่ะ อย่าบ่น” ร่างบางที่กำลังโกยขยะใส่ถังหันมาเอ็ดใส่
“รู้แล้วหน่า”
“เออดี”
“อารมณ์เสียเพราะแฟนกลับไปก่อนหรอไง”
“ตลกล้ะ”
จริงๆ มยองซูจะรอเขากลับบ้านด้วยกันแต่ว่าเป็นเขาเองที่ไล่มยองซูกลับไปก่อนเพราะกลัวอีกคนต้องรอนาน
“ตลกไร กูยังไม่ได้เล่นมุขเลยนะ”
“มึงอย่ามาแป้ก” - -
“ระวังนะเว้ยเดี๋ยวแฟนมึงอาจจะแอบไปหาสาวอื่นอย่างยูริงี้” อูฮยอนใช้ไหล่กระแทกไหล่ซองยอลเบาๆ พร้อมทำหน้ายียวนกวนบาทาอย่างที่เคยทำบ่อยๆ
ซองยอลก้มหน้าลงไม่ต่อล้อต่อเถียงเหมือนเมื่อกี้อูฮยอนเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไปก็แทบอยากจะตบปากตัวเองซักสิบที
“ก็เรื่องของมันดิ เกี่ยวไรกับกู กูก็แค่แฟนปลอมๆ”
“เห้ยกูขอโทษ มึงกูไม่ได้ตั้งใจ” อูฮยอนรู้สึกผิดจริงๆที่พูดแทงใจเพื่อน
“เหอะ” ร่างบางเดินหนีอูฮยอนไปเช็ดกระดานหน้าห้อง
ยูริเป็นเพื่อนของทั้งเขาและมยองซูซึ่งทุกคนนั้นรู้ว่าเธอชอบมยองซูแล้ว ยูริมาหามยองซูบ่อยๆที่ห้อง บางทีก็ทำข้าวมาให้มยองซู บางทีก็เอาขนมมาเลี้ยงพวกเขา และดูเหมือนว่าทุกคนก็จะชอบเธอเหมือนกัน รวมทั้งมยองซูเขาไม่รู้ว่ามยองซูคิดยังไงกับยูริแต่มยองซูเองก็ไม่ปฏิเสธเธอถึงแม้ว่าจะรู้ว่ายูรินั้นชอบตัวเอง คงจะเป็นเพราะความที่ยูริเป็นคนที่น่ารักใครๆก็เอ็นดูหล่ะมั้ง ขนาดซองยอลเองก็ยังเห็นว่าเธอน่ารักดี
เมื่ออูฮยอนพูดขึ้นก็พาลให้เขานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าที่เขาไม่ได้เล่าให้ใครฟัง
ย้อนกลับไปเมื่อเช้า
ซองยอลที่พยามเเทรกตัวผ่าฝูงชนเข้าไปเพื่อดูว่าอะไรที่เขากำลังมุงกันอยู่
เมื่อซองยอลเห็นบอร์ดที่ติดประกาศไว้ ร่างบางก็อุทานออกมาด้วยความตกใจทำให้คนรอบข้างหันมามองเขา ซองยอลตกใจอย่างมากกับข้อความบนบอร์ด เสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นเมื่อทุกคนเห็นว่าเขาคือคนที่เป็นเจ้าของชื่อบนบอร์ดนี้
"ไม่น่าเชื่อเลยนะข่าวลือนี้กลายเป็นความจริงหรอ"
"ซองยอลไม่เห็นเหมาะกับมยองซูเลย"
"พี่มยองซูไม่น่าเลยหล่อขนาดนี้น่าจะคบกับพี่ยูริมากกว่า"
"พี่มยองซูเขาคิดอะไรอยู่นะ"
"พี่ยูริน่ารักกว่าตั้งเยอะ"
เสียงนินทาที่เขาได้ยินจากเหล่านักเรียนที่ซุบซิบกันโดยคิดว่าเขาไม่ได้ยินเเต่จริงๆเขาได้ยินมันเเทบทุกคำ เสียงนินทาที่เขาได้ยินทำให้ซองยอลต้องรีบเดินออกจากตรงนั้น ไม่มีใครทนฟังคนอื่นพูดนินทากับตัวเองได้หรอกนะ
จากที่เขาได้ยินเมื่อตอนเช้าก็เหมือนเป็นอีกสิ่งที่ตอกย้ำว่าเขานั้นควรจะเก็บความรู้สึกที่เขามีต่อมยองซูนี้ไว้คนเดียว
ความรักของเขาเป็นอะไรที่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามันก่อตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่มันเริ่มจากการเป็นเพื่อนที่อยู่ด้วยกันตลอดเวลาตั้งแต่เด็กๆเเต่เหมือนจะเป็นเพราะความใกล้ชิดที่มากขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกอีกทีก็ตอนที่เขาชอบเเอบมองมยองซูอยู่บ่อยๆ ชอบอยู่ใกล้ๆ ชอบพูดคุยด้วย ชอบเล่นด้วย ชอบแกล้งงอนให้อีกคนง้อ ชอบทุกอย่างขอเเค่เพียงได้อยู่ใกล้มยองซู
หากอีกคนมาแกล้งพูดคำหวานๆใส่เขา เขาก็จะแกล้งทำเป็นไม่สนใจอีกคน ทั้งที่จริงเเล้วเขินจนเเทบจะมุดหน้าหนี
หากอีกคนมาเล่นเเบบถึงเนื้อถึงตัวเขา เขาก็เเกล้งทำเป็ดปัดออก ทั้งที่จริงเเล้วเวลาที่มยองซูเล่นเเบบนี้หัวใจของเขาเเทบจะหลุดออกมา
หากอีกคนมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆเขาตลอดเวลา เขาก็จะเป็นฝ่ายไล่อีกคน ทั้งๆที่รู้ว่ามยองซูก็จะไม่ยอมไปอยู่ดี
เขากลัว
กลัวว่าความรู้สึกมันจะถลำลึกมากไปกว่านี้
ยิ่งตอนนี้เขาต้องมาเล่นเป็นเเฟนปลอมๆให้กับมยองซูมันยิ่งทำให้เขาลำบากใจ
ที่จริงแล้วเขารู้ว่าอูฮยอนตั้งใจจะให้มันเป็นเเบบนี้
อูฮยอนอยากให้เขาบอกความในใจกับมยองซู
อูฮยอนเป็นเจ้าวางแผนอยู่แล้วเขารู้นิสัยของอูฮยอนเพราะเขาก็สนิทกับอูฮยอนไม่น้อยกว่ามยองซู เจ้าตัวเคยบอกว่ายังไงซักวันก็จะทำให้เขาบอกความในใจกับมยองซูให้ได้ ซึ่งเขาก็เดาได้ไม่ยากว่าอูฮยอนคงจะใช้เวลาในนาทีที่เกิดเหตุการณ์เมื่อวันนั้นมาเป็นแผนที่จะทำให้เขาได้บอกความในใจกับมยองซู
เเต่ถ้าเขาบอกไปแล้วมยองซูไม่ได้คิดเเบบเขาหล่ะ?
ถึงมยองซูจะชอบเล่นกับเขาเเบบถึงเนื้อถึงตัวเเต่ก็ไม่ได้เเปลว่ามยองซูจะชอบเขาเเบบที่เขาชอบอีกฝ่ายหนิ?
และยูริก็เป็นอีกเหตุผลที่เขาไม่ควรจะบอกความรู้สึกนั้นออกไป
เขาอาจจะไม่เหมาะกับมยองซู
มยองซูควรจะได้คนที่ดีกว่าเขาใช่มั้ย
เขาเป็นอีซองยอลที่เป็นก็ได้แค่เด็กประถม นิสัยงอแงเหมือนเด็ก ขี้โวยวาย เรียนก็ไม่ได้เก่งอะไรบางครั้งก็ตกด้วยซ้ำ บ้านก็ไม่ได้รวย
ตามความจริงแล้วก็อย่างที่พวกนั้นบอกหน่ะแหละว่ายูริเหมาะสมกว่าเขา ทั้งน่ารัก เรียนเก่ง บ้านก็รวย
"ซองยอลๆ.. ซองยอล!"
"ห๊ะๆ?"
เสียงของอูฮยอนเรียกเขาออกจากความคิดของตัวเอง
“กูไม่มีไรจะพูดนะนอกจากจะบอกมึงไว้ว่าจะทำไรก็รีบๆทำ กูเปิดโอกาสให้มึงเต็มที่แล้ว ก่อนที่อะไรมันจะสายไป” น้ำเสียงที่ดูจริงจังของอูฮยอนสื่อได้ว่าที่พูดมานั้นไม่ได้พูดเล่นๆเหมือนก่อนหน้านี้
“แต่..” ซองยอลก้มหน้าไม่กล้าพูดต่อเพราะเขารู้ว่าต้องโดนอูฮยอนดุกลับมาเหมือนครั้งก่อนๆที่เคยคุยกันเรื่องนี้
“ไม่มีเเต่ ถ้ามึงไม่เสี่ยง มึงก็ต้องจมกับความรู้สึกแบบนี้ตลอดไปนะซองยอล”
“เห้อ~ กูจะเอาไปคิดดู จะพยายาม”
“กูเป็นกำลังใจให้มึงเว้ย สู้ๆ” อูฮยอนตบไหล่ร่างบางเบาๆ
ถึงแม้อูฮยอนจะกวนตีนมากๆ หาเรื่องให้เขาได้ตลอดเวลา ทำเขาลำบากตรากตรำแค่ไหน แต่พอจริงๆแล้วอูฮยอนก็จะเป็นคนที่ช่วยเหลือเขาตลอดจริงๆให้คำปรึกษาทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องนี้ที่มีเพียงแค่ตัวเขาและอูฮยอนที่รู้
"เออๆเมื่อกี้พี่ซองกยูโทรมาว่าเค้ามารอล้ะอ่ะฉันฝากนายทิ้งขยะได้ป่ะ"
“โทรมาตอนไหนวะกูไม่เห็นมึงรับ”
“ก็ตอนที่มึงเหม่ออยู่มั้ง แม่งเรียกกว่าจะหัน”
“อ่าวหรอๆเออๆทิ้งกูไปหาเเฟนอีกล้ะมึง” ซองยอลทำหน้าเบื่อหน่าย
"น้าาาาาๆๆ" ร่างเล็กเขย่าเเขนอ้อนเพื่อนรัก
"เออๆก็ได้วะ มึงนะมึง" มือบางผลักหัวอีกฝ่ายเบาๆ
"ซองยอลน่ารักที่สุดเลย ขอให้ไอ่มยองรัก มยองหลง"
"พูดมากๆ ไปๆเลยไป"
"ขอบใจนะบาย เจอกันพรุ่งนี้" ร่างเล็กเดินไปหยิบเป้มาสะพายก่อนจะบอกลาซองยอล เเล้วเดินออกจากห้องไป
"เห้อ~" เสียงหวานถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อคิดไปถึงเรื่องที่คุยกันเมื่อกี้
ซองยอลปัดความคิดเรื่องนั้นออกไปก่อนเพราะตอนนี้เขาต้องลงไปเทขยะแล้วจะได้กลับบ้านซักที มือเรียวหยิบเศษกระดาษอีกสองสามชิ้นที่ตกอยู่แถวนั้นก่อนจะหยิบถังขยะเพื่อเอาลงไปทิ้งที่ชั้นล่าง
ตอนนี้บนตึกแทบไม่มีคนเหลือแล้ว นี่เขาทำเวรช้าขนาดนั้นหรือว่าเขาตกอยู่ในความคิดของตัวเองนานจนเกินไปเนี่ย ห้องเรียนของเขาอยู่ด้านในสุดของตึก ทำให้ระยะห่างระหว่างห้องเรียนกับบันไดทางลงก็ไกลอยู่ ตามห้องเรียนไม่มีคนเหลือแล้วรอบตัวของเขาจึงมืดและเงียบ แสงสว่างมีเพียงไฟจากทางเดินที่เปิดไว้ ส่วนไฟในห้องเรียนห้องอื่นๆก็ถูกปิดหมดแล้ว บรรยากาศแบบนี้ทำให้ซองยอลรู้สึกโหวงๆเล็กน้อยเพราะเขาเป็นคนกลัวความมืดยังดีที่ยังมีแสงสว่างบ้างไม่งั้นเขาคงต้องแย่แน่ๆ
ซองยอลรีบกึ่งเกินกึ่งวิ่งลงไปชั้นล่างให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้รีบๆทิ้งขยะแล้วกลับบ้าน
เมื่อถึงชั้นล่างซองยอลก็เดินตรงไปยังถังขยะถังใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆกับตึกเรียน ร่างบางยกถังขึ้นเพื่อเทขยะลงไปในถังใหญ่ก่อนจะใช้มือเคาะสองสามทีเพื่อให้ขยะที่ติดอยู่ก้นถังนั้นออกมา
“เรียบร้อยซักที!”
ขาเรียวกำลังจะเหยียบเข้าไปในตัวอาคารเเล้ว เเต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
ซ่า
ไม่ใช่เสียงฝนตก เเต่เป็นเสียงน้ำที่สาดโครมลงมาโดนร่างบางเต็มๆ ซองยอลตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น หน้าหวานเงยขึ้นเพื่อมองว่าน้ำนั้นมาจากไหน เเต่พอเงยขึ้นไปก็พบเพียงถังน้ำสีเเดงที่วางอยู่ตรงระเบียงตึก ที่คงจะเป็นถังที่ใส่น้ำที่สาดมาใส่เขาเเน่ๆ
"ใครวะแกล้งกันชัดๆ เเม่งเอ้ย" สบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย มือเรียวจัดการบิดเสื้อนักเรียนที่ชุ่มไปด้วยน้ำ ดีนะที่เอาน้ำประปาไม่ใช่น้ำเน่ามาราดใส่เขา
ขณะที่ซองยอลกำลังง่วนกับการบิดเสื้อนักเรียนกระดาษใบเล็กก็ตกลงมาอยู่เบื้องหน้าของร่างบาง ซองยอลมองด้วยความสงสัยก่อนจะหยิบขึ้นมาดู
'นี่เป็นเเค่การเริ่มต้น..เลิกยุ่งกับมยองซูสะ'
ทันทีที่อ่านข้อความจบซองยอลก็รู้ได้เลยว่าใครเป็นคนทำ
"มันไม่มากเกินไปหน่อยหรอ! "
ซองยอลตะโกนขึ้นไปด้านบนหวังจะให้คนที่ทำกับเขาเเบบนี้ได้รับรู้
เล่นกันสกปรกๆแบบนี้ใช่มั้ย
"ฉันจะทำให้พวกเธอตาสว่างซักทีว่ามยองซูหน่ะรักใคร!"
ความคิดเห็น