【Dungeon Master แล้วไง? ก็ฉันอยากเปลี่ยนที่นี่เป็นร้านบุฟเฟต์นี่!】

ตอนที่ 25 : [Re] ตอนที่ 23 พันหนึ่งราตรี

บทที่ 3 ความสนุกเป็นเรื่องที่ขาดไม่ได้

ตอนที่ 23 พันหนึ่งราตรี

‹

ข้าให้

›

สองคำสั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความจากจดหมายของคุณนิกซ์ในอีก 3 วันต่อมาหลังจากงานพบกันดันเจี้ยนมาสเตอร์คนอื่นครั้งล่าสุด ในมือตอนนี้มีถุงสีขาวผูกด้วยโบสีชมพู

อืม... น่ารักดีแท้

เอาซะอยากรู้เลยว่าคุณนิกซ์ให้ใครทำ หรือเขาผูกเอง? ....อุ๊บ! แค่นึกก็เผลอหลุดหัวเราะออกมา แต่ไม่ไหวอ่ะ หยุดไม่ได้

ลองนึกสิ หนุ่ม (ที่น่าจะหล่อ) ในชุดดำสวมหน้ากาก ดูมาดผู้ดีกำลังนั่งผูกโบ... น่ารักอ่ะ! โคตรน่ารักเลย!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ดีนะที่โชเอย์ไปเรียน อสูรพันธะของฉันก็ไปทำงานที่ชั้นสาม ไม่งั้นป่านนี้คงคิดว่าฉันเกิดอะไรขึ้นแน่ ทำไมจู่ๆ หัวเราะออกมาอะไรงี้ ชัวร์ 100% เลย

ตอนนี้เลยเหลือแค่เซโล เซรา และฟลอที่นอนหลับกลางวันอยู่บนตักหรือนอนพิงฉันที่กำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้แห่งดวงดาวของห้องดันเจี้ยนคอร์

คือตรากตรำทำงานทำอาหารทุกวัน เลยอยากพัก บอกเลย! วันนี้จะไม่ทำอะไรทั้งสิ้นนอกจากนอนและเล่น!

แต่ก่อนจะเปิดถุงผ้าดู ขออ่านจดหมายของคนอื่นดูละกันนะ

จดหมายที่สองเป็นของคุณบาร์ด ดูเหมือนว่าเจ้าลูกแก้วที่สามารถส่งจดหมายมาหาฉันโดยตรงไม่จำเป็นต้องให้เซราไปหาเมื่อครั้งไปสัมมนารอบนั้นเขาเริ่มใช้เป็นแล้ว

คิดไปคิดมา....ใช้คำว่าสัมมนาคงได้เนาะ? ตอนที่ไปเผยแพร่สูตรอาหารคราวนั้นนั่นแหละ!

‹

อาจจะเป็นเรื่องรบกวนท่านสโนว์สักหน่อย

แต่ข้าต้องการให้ท่านสโนว์มาที่กิลด์อาทิตย์หน้าครับ

กิลด์มาสเตอร์หนิงเหอแห่งอาณาจักรชีน่าต้องการพบท่าน

จาก บาร์ด

›

.........ใครล่ะนั่น?

“กิลด์มาสเตอร์หนิงเหอ??”

‘แกรนด์มาสเตอร์น่ะครับมาสเตอร์’ เซโลตอบ ยังมีท่าทางงัวเงียเล็กน้อย

“รู้จักเหรอเซโล?”

‘ครับ เขาเคยคิดจะทำพันธะกับข้าเมื่อนานมาแล้ว แต่ข้าเลือกมังกรแห่งแสงสว่างให้เขาแทนเพราะดูจะเหมาะยิ่งกว่า อีกทั้งพลังยังไม่อยู่ในระดับที่ข้าจะยอมทำพันธะด้วยน่ะครับ....’

แล้วเขาอยากพบฉันเนี่ยนะ? เพื่อ???

ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ แต่คุณบาร์ดขอร้องแบบนี้ก็คงปฏิเสธไม่ได้ล่ะนะ จึงตอบตกลงกลับไปด้วยความสงสัยอยู่อย่างนั้น

แล้วจดหมายฉบับสุดท้าย... ของท่านลี่หมิง

‹

ข้ายังคงรู้สึกผิดเรื่องพรที่ให้เจ้าไปทั้งที่ไม่เต็มใจ

อีกทั้งเนลติน่าบอกข้าว่าเมื่อไม่นานมานี้ยังเครียดเรื่องพรอยู่

ข้าจึงต้องการช่วยเจ้าเพื่อไม่ให้คิดมากว่าแต่ละคนมีหน้าตาและนิสัยอย่างไร ข้ามั่นใจว่าข้ากับเหมยนั้นเลือกคนที่ดีที่สุดให้เจ้าแน่นอน

เพราะงั้น... จึงส่งคนสุดท้ายไปหาเจ้า หวังว่าจะคุยกันด้วยดี

จาก ลี่หมิง

›

.

.

.

ฉันควรดีใจใช่มั้ยเนี่ย?

เอาจริงๆ เรื่องคนรักเนี่ยปลงไปแล้วล่ะ แต่เห็นท่านเป็นห่วงแบบนี้ก็อดยิ้มไม่ได้เลย มีคนเป็นห่วงเนี่ยเป็นอะไรที่รู้สึกดีจริงๆ นะ~

ดีใจแทนท่านเหมยเลย ได้คนรักแสนดีแบบนี้

จะว่าไปเห็นท่านบอกว่ามีแต่คนดีๆ ก็โอเคแล้วล่ะ แต่...ประเด็นคือท่านส่งคนสุดท้ายมาหาฉันเหรอ?

ชักอยากรู้แล้วสิเนี่ยว่าเป็นใคร

หรือจะเป็นกิลด์มาสเตอร์หนิงเหอ?

.....

ไม่หรอกมั้ง ไม่น่าจะใช่.....รึเปล่านะ

“กิลด์มาสเตอร์คนนั้นเป็นคนยังไงเหรอเซโล...?”

‘เป็นกิลด์มาสเตอร์ก็จริง แต่ระดับเขาอยู่ในระดับแกรนด์มาสเตอร์น่ะครับ อีกทั้งการฝึกฝนเลยทำให้กลายเป็นกึ่งเทพไปแล้ว’

เช้ดโด้—! ปรมาจารย์ค่ะ! ขั้นปรมาจารย์ค่ะ!!! อย่าบอกนะว่าอาณาจักรชีน่าที่ว่าคือที่ที่ท่านลี่หมิงอยู่แล้วคล้ายกับจีนน่ะ!!!

“แล้วไงๆๆ แล้วไงต่อ!”

ตื่นเต้นๆ อยากรู้อยากเห็น จ้องเจ้าเพกาซัสจิ๋วตาเป็นประกาย

‘อืมม... เท่าที่ข้าจำได้ เขาจะคัดเลือกคนมาเป็นลูกศิษย์ แต่ก็มี ไม่ถึงสิบคน และทุกคนต่างมีฝีมือร้ายกาจนัก และเรียกได้ว่าในชีน่าไม่มีใครไม่รู้จักเขา นอกจากนี้ยังได้ยินข่าวลือมาว่ายังโดนเทียบเชิญให้ไปดูตัวกับหญิงสาวทั่วทั้งอาณาจักรเลยล่ะครับ แต่ก็ถูกปฏิเสธหมด’

โอเค ได้ยินแบบนั้นก็ตัดรายชื่อเขาออกได้เลย...

ถ้าขนาดสาวๆ ทั่วทั้งอาณาจักรสนใจแต่ยังปฏิเสธได้ขนานั้นเขาคงไม่มาสนใจอะไรฉันหรอกน่า!!

เอาล่ะ มาสนใจของที่คุณนิกซ์ส่งมาให้ดีกว่า

ดึงเจ้าโบสีชมพูหวานนั่นออกก่อนคลี่ถุงดู ภายในไม่ใช่ของล้ำค่าหรือเครื่องประดับใดๆ แต่เป็นก้อนเหลี่ยมๆ เหมือนจะ...แปดเหลี่ยม? แต่สีของมันสวยงามเหมือนท้องฟ้ายามราตรีอีกทั้งมีจุดสีขาวส่องสว่างเหมือนดวงดาว แถมยังมีแค่สองก้อนเท่านั้น

“ [ตรวจสอบ] ”

‹

ทำการวิเคราะห์

เมล็ดพันหนึ่งราตรี : หรืออีกชื่อ One Thousand and One Nights ของ [ดอกพันหนึ่งราตรี] เมล็ดชนิดนี้เป็นของหายากราคาแพงเนื่องด้วยมันจะทุก 1 พันปีในดินแดนปีศาจ บนเทือกเขา [อาราเวล] ที่สูงเหยียดฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยภยันตรายหลากหลายรูปแบบจึงไม่ค่อยมีใครกล้าเสี่ยงชีวิตขึ้นไปเก็บมัน แม้จะให้ค่าจ้างสูงเพียงใดก็ไม่มีใครกล้าเสี่ยงชีวิต เพราะเมื่อไปกลับมาสภาพพวกเขาไม่มีใครครบ 32 เลยแม้แต่น้อย

ถึงแม้จะเก็บมาได้อีกทั้งมีราคาสูงก็ไม่มีผู้ใดกล้าซื้อไปปลูก มีแต่นำไปประดับหรือทำเครื่องประดับ เพราะไม่เคยมีผู้สามารถเลี้ยงดูมันได้จนบานสะพรั่งสวยงามกลายเป็นดอกพันหนึ่งราตรีเหมือนในตำนาน...

›

........แล้วที่คุณนิกซ์เอามาให้นี่คือคาดหวังอะไรมั้ยคะเนี่ย?

อยากให้ฉันลองปลูก หรือว่าอะไรคะเนี่ย??

“ไม่เคยมีใครปลูกได้งั้นเหรอ... ลองดูดีมั้ยเนี่ย? ฟลอ ตื่นหน่อยสิเด็กดี” เขย่าเจ้าโกเลมตัวน้อย

‘อือ... ครับ.. มาสเตอร์....’ หาวหวอดๆ ยกมือขยี้ตาด้วยความงัวเงีย

โอ๊ย โกเลมใครเนี่ยน่าร๊ากกกก~

“ฟลอรู้จักวิธีปลูกดอกพันหนึ่งราตรีมั้ย?”

เจ้าฟลอตัวน้อยพยักหน้าหงึกหงัก

‘มาสเตอร์... จะปลูก ดอกพันหนึ่งราตรี...?’

“อื้ม ไหนๆ คุณนิกซ์อุตส่าห์ส่งมา จะให้เก็บไว้ประดับก็ยังไงอยู่น่ะ เลยอยากลองปลูกดู”

‘มันต้องใช้เวลานะครับมาสเตอร์ [ดอกพันหนึ่งราตรี] นั่นหมายถึง... ต้องใช้เวลาถึงพันหนึ่งราตรีในการเพาะเลี้ยงดูแลนะครับ’

“ใช้เวลา... พันหนึ่งราตรี....”

1 เดือน มี 30-31 วัน

1 ปี มี 365 วัน

พันหนึ่งราตรีก็...

“2 ปีกว่าๆ เลยเหรอ!!!?”

โกเลมไม้ตัวน้อยพยักหน้า เซราเองก็ตื่นจากเสียงตะโกนเมื่อกี้ทำเอาเจ้าหมาป่าตัวน้อยตกใจหางฟูเลยทีเดียว

“ต้องดูแลเป็นหนึ่งพันกับอีกหนึ่งวันเลยเหรอเนี่ย...”

‘มนุษย์ส่วนใหญ่ต่างก็ปลูกผิดวิธีครับมาสเตอร์ บางคนนึกว่ามันสามารถเติบโตได้เหมือนดอกไม้ทั่วไป เลยพยายามดูแลเช่นนั้น ถึงจะใช้เวลาเกือบ 10 ปีก็ไม่ออกดอก และอีกทั้งหากนำไปปลูกแล้วจะไม่สามารถนำกลับมาทำความสะอาดเพื่อทำเป็นเครื่องประดับใหม่ได้ครับ’

เปลี่ยนใจตอนนี้ทันมั้ย...?

‘หากมาสเตอร์ต้องการจะปลูก พวกเราจะช่วยนะครับ’ เซโลเอ่ย

‘ปลูก... ไม่นาน.. ได้’

‘มีฟลออยู่แค่ไม่นานดอกพันหนึ่งราตรีก็โตแล้วล่ะมาสเตอร์ ไม่ต้องกังวลไปนะครับ!’ เซราตอบพลางส่ายหางไปมา

ใช่ ฉันก็คิดแบบนั้นแหละเซรา

ใจตรงกันจริงๆ เลยนะเจ้าหมาน้อยเอ๊ย~

“จริงสิ เซโลพอจะทราบตำนานของดอกพันหนึ่งราตรีรึเปล่า?”

‘แน่นอนครับมาสเตอร์’

“คืองี้นะ ที่บ้านเกิดฉันมีเรื่องราวพันหนึ่งราตรีเหมือนกัน แต่อยากรู้ว่าเหมือนกันมั้ย ช่วยเล่าให้ฟังได้ไหม?”

เจ้าเพกาซัสพยักหน้าก่อนเริ่มเล่า... ใช่ มันค่อนข้างคล้ายกับพันหนึ่งราตรีของทางโลกนั้น แต่ต่างกันตรงที่ว่านี่คือเรื่องราวของปีศาจบนเทือกเขา เจ้าของชื่อ [อาราเวล] กับสาวชาวมนุษย์ เดิมทีอาราเวลนั้นมีภรรยา อีกทั้งยังจิตใจดีงาม ทั้งคู่อาศัยบนเทือกเขานั่นที่เมื่อก่อนนั้นอุดมสมบูรณ์ แต่ทว่า...ภรรยากลับคบชู้หนีไปกับคนอื่น

เขาแค้น... แค้นภรรยา... แต่ก็ไม่สามารถลงออกจากเขาได้

สุดท้ายจึงบันดาลโทสะ สาปแช่งผู้คนที่ขึ้นมาบนเขาแพร่กระจายไปบริเวณโดยรอบ และวิธีแก้คือส่งเครื่องสังเวยเป็นหญิงสาวให้แก่เขา

ทว่าเครื่องสังเวยเหล่านั้นไม่มีวันที่จะมีชีวิตรอดกลับไป...

จนกระทั่งหญิงสาวคนหนึ่งขออาสาเป็นเครื่องสังเวยแทนคนอื่น [เซเฮราซาด] นางเอกในตำนานเดียวกัน หล่อนเป็นนักผจญภัย และเธอได้รับภารกิจให้ขึ้นมากำราบปีศาจ เธอเลือกที่จะเล่านิทานให้เขาฟังแทน เรื่องราวการผจญภัยของโลกใบนอกที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ความสนุกสนาน

และสำหรับปีศาจบนเทือกเขานั้นไม่สามารถออกไปไหนมาได้.. จึงยอมไว้ชีวิตหล่อน ให้อาศัยบนเขา เพื่อให้ออกมาเล่าเรื่องให้เขาฟัง

จนวันหนึ่ง... ขณะที่หญิงสาวคนนั้นกำลังจะออกจากถ้ำที่พักบนเทือกเขา เธอถูกปีศาจตนอื่นทำร้ายจนปางตาย...

อาราเวลเศร้าโศกเสียใจเป็นอย่างมาก แน่นอนว่าเขาทำลายล้างปีศาจเผ่าพันธุ์นั้นจนไม่เหลือซาก ไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น ไม่ว่าเด็กหรือคนแก่ เขาเสียใจ... ทรมาน.. เจ็บปวดยิ่งกว่าตอนภรรยาทอดทิ้งเขา...

ใช่ เขาหลงรักมนุษย์สาวคนนี้ หลงรักเรื่องราวที่หล่อนเล่า หลงรักรอยยิ้มนั้น...

แต่บนเทือกเขาตอนนี้ไร้ซึ่งสมุนไพรหรือตัวยารักษาเช่นในอดีต

เมื่อเครื่องสังเวยคนล่าสุดถูกส่งขึ้นมา เขาจึงสั่งให้หล่อนพาเซเฮราซาดลงไปรักษาตัว

และไม่ต้องส่งเครื่องสังเวยมาอีก...

เมื่อเซเฮราซาดรู้สึกตัว ชาวบ้านทุกคนต่างก็ยกย่องนับถือเธอ ขอบคุณราวกับเธอเป็นเทพธิดาก่อนเธอจะออกเดินทางกลับไปยังกิลด์หลังทำภารกิจเสร็จสิ้น

แม้เบื้องหน้าจะยิ้ม... แต่หัวใจนั้นกลับเจ็บแปลบ...

อาราเวลอยู่บนเทือกเขาอย่างโดดเดี่ยว ไม่มีใครอยู่ข้างกาย...

กาลเวลาผ่านพ้นไปหลายปี... ความโดดเดี่ยวเลือนหายไป.. เซเฮราซาดกลับมาหาเขา... หล่อนยอมทิ้งทุกสิ่งไว้เบื้องหลังเพื่อกลับมาหาชายผู้เป็นที่รัก...

แน่ล่ะว่านิทานโลกนั้นน่ะต้องจบอย่างสงบสุข

ทว่ากับโลกนี้มันไม่ใช่ คนหนึ่งเป็นปีศาจอีกคนเป็นมนุษย์ ก็ย่อมไม่แปลกที่ฝ่ายหญิงต้องตายจากไปก่อน

และมันทำให้ฉันน้ำตาคลอ...

เพราะหลังจากเซเฮราซาดแก่ชรา อาราเวลไม่ได้ทอดทิ้งเธอ ยังอยู่เคียงข้าง แม้ทั้งคู่จะไม่มีบุตรเพราะเซเฮราซาดไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ก็ตาม... แต่นั่นไม่สำคัญ เขารักเธอ... และเธอรักเขาด้วยใจจริง...

อาราเวลไม่ต้องการจะปล่อยให้เธอหนีหายไปไหนอีกจึงอ้อนวอนร้องขอท่านเหมย

ในฐานะเทพแห่งความตายและการเริ่มต้นใหม่...

ท่านได้เปลี่ยนให้ทั้งคู่กลายเป็นดอกไม้พันหนึ่งราตรี เพื่อแสดงถึงความรักและความผูกพันของทั้งคู่...

‘ก็ประมาณนี้แหล่ะครับ’

แงงงงงงงงงงง เศร้าอ่า—!!! แต่ซาบซึ้ง ซาบซึ้งโคตรๆ เลย!!!

รีบเช็ดน้ำตาออกอย่างไวหลังเจ้าเพกาซัสตัวน้อยเล่าจบ แค่นิทานก็ซาบซึ้งจะแย่ละ อยากเห็นของจริงเลยทีเดียวว่าจะสวยแค่ไหน

“วิธีปลูกล่ะ? สามารถปลูกที่นี่ได้มั้ย!?”

‘ได้ครับมาสเตอร์’

แต่ประเด็นคือปลูกตรงไหนดี...?

มองซ้ายขวา พื้นที่มันกว้างก็จริงแต่ก็ต้องไม่ให้รกอีก นึกไปนึกมาเลยตัดสินใจ เปิดหน้าจอขึ้นมา ใช้แต้ม DP เล็กน้อยในการสร้างกระถางราวขึ้นมาขนาดข้างทางเข้าห้องครัว

ลุกขึ้นเดินไปตรงกระถางรางว่างๆ นั่น กับอีกกระถางเล็ก หากเป็นทุกทีคงเลือกใส่ดินลงไปแล้ว แต่ลางสังหรณ์มันบอกว่าอย่าพึ่งใส่จะดีกว่า

“ฉันว่า... ดินที่ใช่เนี่ยต้องเป็นพิเศษที่ไม่ใช่ดินทั่วไปใช่มั้ย?”

‘สมแล้วที่เป็นมาสเตอร์! ถูกแล้วครับ ดินที่ต้องใช้จำเป็นต้องใช้ดินบนภูเขาอาราเวลครับ!’

ขอบคุณสำหรับคำชมจ้ะเซโล

แต่ปัญหาคือฉันจะไปเอาดินนั่นมาได้ยังไงล่ะเนี่ย!?

‘ขออภัยที่ทำให้รอครับมาสเตอร์’

เสียงของเการ์กับพิโอทำให้ต้องหันไปมอง ดูเหมือนว่าจะถูกเซโลเรียกมาเพื่อให้ช่วยเรื่องนี้สินะ?

‘เพราะน้ำกับดินต้องมีความบริสุทธิ์สูง ข้าเลยให้ทั้งคู่มาครับ’

“งั้นเหรอ ถ้างั้นฝากด้วยนะทั้งคู่”

‘รับคำสั่งครับมาสเตอร์!’

มิโนทอร์ตัวน้อยเการ์สร้างวงแหวนเวทสีน้ำตาลขึ้นมาที่ก้นกระถางราง มันส่องสว่างเล็กน้อย กองดินจำนวนมหาศาลผุดขึ้นมาจนพูนเต็มกระถาง ฟลอตัวน้อยสั่งให้ฟลอจิ๋วเบอร์ 4 อุ้มตนขึ้นไว้บนหัว คราวนี้เป็นวงแหวนสีเขียวอ่อนโผล่เหนือกระถาง โปรยผงบางอย่างลงมา

ดูเหมือนว่าจะทำให้ตัวดินดูดีขึ้นกว่าเดิมนัก

ละอองนั่นคือปุ๋ยงั้นเหรอ?

‘ดิน.. เรียบร้อย’

‘เชิญมาสเตอร์ใส่เมล็ดพันธุ์ได้เลยครับ!’ เซรากล่าว

ได้ยินแบบนั้นจึงหยิบออกมาสองก้อน ใส่ลงไปในดินกระถางละก้อนก่อนถอยออกมา

พิโออ้าปาก มีวงแหวนเวทสีฟ้าขึ้นเหนือหัวทั้งสองกระถาง ละอองน้ำทำให้ตัวดินชุ่มชื้น

ดินจุดที่ฝังเมล็ดลงไปเริ่มสั่นไหวก่อนมียอดอ่อนแตกหน่อออกมา และเริ่มโผล่ขึ้นมากเต็มกระถางไปหมด มันเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ออกดอกบานสะพรั่งสวยงาม คล้ายกับดอกลิลลี่ ทว่าเป็นลิลลี่น้ำเงินมีประกายสวย อีกทั้งตัวเกสรของมันเป็นอัญมณีสีทอง...

บอกได้สามคำ... สวย-มาก-มาก!!!!

“สุดยอด—!!!!”

‘นอกจากดอกพันหนึ่งราตรีจะไม่เหี่ยวเฉา มันยังส่องสว่างในตอนกลางคืนด้วยนะครับมาสเตอร์’ เการ์อธิบาย

ไม่เหี่ยวเฉาด้วย? สมกับเป็นดอกไม้ในตำนานซะจริง!

“ถ้าเด็ดไปจะมีปัญหาอะไรรึเปล่า?”

‘ไม่เป็นไรหรอกครับมาสเตอร์ บริเวณที่ถูกเด็ดออก มันจะกลับมาออกดอกอีกครั้งเมื่อผ่านไป 3 วัน’ เซโลอธิบาย

รู้แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย และขณะมัวแต่สนเจ้าดอกไม้ไม่รู้เลยว่าทั้งห้าตัวมองด้วยสายตาสับสนเล็กน้อย...

‘ดอกไม้นี่...ดันเจี้ยนมาสเตอร์นิกซ์ส่งให้ท่านเหรอครับ?’ พิโอถาม

“อื้ม ทำไมเหรอ?”

ทั้งห้าตนมองหน้ากันนิดหน่อย ก่อนเซโลจะเป็นฝ่ายพูด ‘เดิมทีแล้วดอกพันหนึ่งราตรีนี่มีความหมายซ่อนอยู่น่ะครับ’

“ความหมายเหรอ?”

ทำหน้างงนิดหน่อย เอาจริงๆ ดอกไม้ทุกดอกก็มีภาษาของมัน ขนาดการ์เน็ตโรสของคุณกิลเบิร์ตยังมีเลย ดอกพันหนึ่งราตรีรึจะไม่มี ฝันไปได้เลย

แต่ความหมายของดอกลิลลี่ที่เคยอ่านมานี่..

[สีขาว] มันแสดงออกถึง ความรักแบบอ่อนหวาน จริงใจ และเทิดทูน แทนความหมาย [ฉันรู้สึกดีที่ได้รู้จักและอยู่ใกล้คุณ]

[สีชมพู] แสดงออกถึงการค้นหาความรักที่ดีที่สุดแล้วพบเจอมัน แทนความหมาย [ที่สุดของหัวใจที่ฉันตามหา]

[สีเหลือง] แสดงออกถึงความสนุกสนาน ความรื่นเริงบันเทิงใจ และมิตรภาพ แทนความหมาย [ฉันอยากให้คุณมีความสุขตลอดไป เพราะฉันรักคุณ]

[สีส้ม] แสดงออกถึงความอบอุ่น ความห่วงใย ความมั่นใจ และชื่อเสียงเกียรติยศ แทนความหมาย [ฉันยินดีด้วยกับความสำเร็จของคุณ]

และ [สีม่วง] แสดงออกถึงความเคารพ ความสำเร็จ และความพิเศษที่ไม่เหมือนใคร ใช้แทนความหมาย [คุณคือคนพิเศษของฉัน คนที่ฉันจะมอบทุกสิ่งให้]

ก็ประมาณนั้นล่ะนะ

ส่วนดอกลิลลี่สีฟ้านั้น....

ไม่ว่าจะโลกนี้หรือโลกก่อนฉันก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยจ้า—!!

“มันหมายถึงอะไรเหรอ?”

‘ความหมายของพันหนึ่งราตรีคือ [รักแท้ที่เฝ้ารอมาตลอด ในที่สุดก็ได้พบเจอแล้ว] ครับ’ เซโลอธิบาย

.

.

.

.

.

ฉ่า—!!!! ไม่บอกก็รับรู้ได้ว่าตอนนี้หน้าแดงจนควันขึ้นแล้วน่ะ!!!!

“ม ไม่หรอกน่า ไม่ๆๆๆๆๆๆๆ ความหมายอาจจะไม่ได้เกี่ยวกับที่คุณนิกซ์ให้มาซะหน่อย! อ อาจจะให้เพราะตอบแทนเฉยๆ ล่ะมั้ง! ความหมายคงไม่เกี่ยวข้องหรอก!”

รีบแก้ตัวพัลวันเลยฉัน!!! เดี๋ยวนะ แล้วฉันจะแก้ตัวทำไมเนี่ย!!?

โอ๊ย—! ให้ตายเถอะ แค่นึกเสียงตอนกระซิบครั้งนั้นก็กลับมาอีกแล้ว ให้ตายเถอะ ปักหมุนในสมองเลยว่าคนที่สุ่มเสี่ยงยิ่งกว่าใครๆ ...

ก็คือคุณนิกซ์เนี่ยแหละ!!!!

ท่าทางดีดดิ้นบางทีก็นิ่งเฉย บางทีก็หน้าแดง เปลี่ยนไปมาของสโนว์ทำเอาราชันอสูรอัญมณีทั้งห้าตนรับรู้ได้เช่นกัน

ดูเหมือนพวกเขาต้องเตรียมตัวต้อนรับ (?) อีกฝ่ายดีๆ (?) เสียแล้ว

และภารกิจหลังจากนี้คือต้องเสี้ยมให้โชเอย์เริ่มคิดถึงเรื่องนี้เสียบ้าง เพื่อไม่ให้แพ้และโดนกันออกจากกลุ่ม 1 ใน 5 ว่าที่สามีของมาสเตอร์พวกเขา เด็กที่พวกเขาปั้นมาดูแลมากับมือร่วมกับมาสเตอร์อย่างโชเอย์น่ะ ยังไงก็ต้องทำได้อยู่แล้ว

พวกเขารู้ดีที่สุด!!!